Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zwijgend waagde hij zich opnieuw in de straten van het plaatsje. Donker, maar tegelijkertijd licht met het geringe aantal lantaarnpalen die vaag licht met zich meebrachten. Zwak, noch genoeg voor Jack om zich tussen de huizen door te loodsen. Veel had hij niet nodig gehad om voldoening door zijn lichaam te voelen vloeien; enkel de drank, stilte en rust. Factoren die hem de laatste tijd werden ontzegd door de drukte. De verwachtingen waar hij niet aan kon voldoen frustreerden hem meer dan hij men toonde. Het waren momenten als deze wanneer ze naar buiten kwamen. Niemand die hem kon aanschouwen terwijl hij zich opnieuw in het ravijn stortte, en zich dan langzamerhand opnieuw aanzette om terug naar boven te klimmen. Geen enkeling die kon waarnemen hoe hij zich keer op keer uit de put probeerde te helpen, eenvoudigweg om binnen korte tijd op dezelfde plaats te belanden als waar hij vandaan kwam. Een grenzeloos spel zonder einde.
Geschreeuw werd door hem opgevangen. daverend tussen de vredigheid van de nacht door. Opmerkelijk gezien het tijdstip. Ergens zelfs verbazend bij de bedenkingen over hoe het er de afgelopen tijd aan toe was gegaan. Sereniteit was er teruggekeerd sinds de laatste aanvallen. Jack kon zich niet bedenken wat maakte dat men besloot hen nog een keer lastig te vallen. Zijn nieuwsgierigheid werd echter, in tegenstelling met zijn reflexen en kracht, niet onderdrukt door de alcohol die door zijn bloedbaan ging. Een bekende karaktereigenschap die boven water kwam terwijl hij zijn tempo wat omhoog schroefde om te kunnen zien wat er aan de hand was. Zowel zijn lichaam als zijn gedachten werkten niet mee en maakten dat hij bepaalde keren geneigd was om zijn houvast te zoeken bij een van de lantaarnpalen, of andere objecten onderweg. Ongeacht van wat het mocht zijn; hij wilde zichzelf staande proberen te houden. Eigenwijs was hij dan wel weer.

Great job Jack; you just got yourself drunk during your shift. You can cross it off your Bucket list now.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
De wind in haar haren, de zon die volop scheen en de geur van de bloemen kwam ze tegemoet bij het betreden van het schoolplein. Er was geen twijfel aan dat het meer dan alleen perfect was. Dat het haar beter in haar vel liet voelen doordat alleen de natuur zijn werk had gedaan, maar het bracht geen glimlach op haar gezicht. Een frons stond op haar gezicht, rusteloos.
Een weg baande ze naar haar auto. Het pand waar Jack leefde was geen bekend deel voor haar, maar gisteren had ze het gevonden dus waarom vandaag dan niet?

De kleurloze deur werd in een rap van tempo opengedaan, waardoor twee gedaantes in haar zicht kwamen. Het waren Jason en Tyler, omringd door een enorme hoeveelheid plastic bekers en zelfs een roze slip wat zich in de hoek van de gang bevond. Het zou haar niets verbazen al was het van Jason' speeltje geweest. Ze herinnerde zich nog al te goed dat de dames niet veilig bij hem waren, vanwege zijn 'uitstekende' charmes.
De derde jongeman was nergens te vinden. Geen teken van een lichaamsdeel was te zien en geen bekend geluid klonk in haar oren. Haar komst was haast hopeloos geweest. De kans was zo klein geworden dat hij nog zou komen opdagen. Hier of ergens in het dorp. Toch deed ze haar best om haar somberheid te verbergen. ''Hé, I was wondering if Jack's home?''
''At home? We thought he was stayin' at your home last night?'' Lichte ontsteltenis liet Jason bij haar achter door zijn opmerking. Het verduidelijkte niets, enkel dat hij niet thuis was.
''Why the hell should I invite him in, in my house? He has literally nothing-''
Ze had niets meer te zeggen na hun houding duidelijk bij haar overkwam. Een grijns en een lach maakten alles duidelijk. Het ging niet om het offeren van een slaapplaats, maar om elkaar te vermaken in haar bed. Iets wat haar aangreep. De liefde bedrijven met mannen die ze slechts een paar dagen kende, was absoluut niet een eigenschapen wat bij haar paste. Ze was niet te vergelijken met haar broeder, laat staan Jason. ''In case you didn't know, I don't do men I barely know. And he's a vampirehunter. Get the problem?'' Haar hand plaatste ze op de houten, verticale balk, terwijl ze met een strakke blik hun blikken bekeken. Beiden zagen niet de ernst van hun gesprek in. Het was alsof ze niet beseften dat hun vriend waarschijnlijk weggelopen was of wellicht meegenomen, aangezien ze nog moeiteloos konden grijnzen en lachen. Het maakte hen onvolwassen en ergens vroeg ze zich af of Jack wel echt op hen kon steunen zoals hij dat 'mooi' verteld had.
''We were on the pleasure ground for a while, but I had to go home so I basically left him there. I haven't seen him after my absence and I have no clue where he is. He wasn't angry, though, but .. I think he got lost?'' probeerde ze hen duidelijk te maken na er een korte stilte viel. ''I am sure he knows the path to our home, Adoria. Really, it isn't like he hasn't -'' sprak Tyler, maar ze deed geen moeite of ze onderbrak hem al.
''I mean mentally, you stupid cow.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Bloed.
Overal bloed. In grote hoeveelheden aanwezig, evenals de verschijningen die hij had gehoopt niet te vinden in het donkerte wat zich over hen begaf. Geschreeuw werd luider, omgezet naar gevloek wat hij bruut bij zich binnen voelde komen. De bewegingen versneld tot een onvoorstelbaar niveau waarbij zelfs Jack sprakeloos was. Ze leken voor zijn ogen te schieten, zonder enige moeite om de aanval geen enkele seconden uit te stellen. Terwijl zijn mensen aan het vechten waren voor beide levens van zowel henzelf als de rest van de bevolking. En tussen de chaos door die de vampiers met zich meebrachten, kon Jack niet anders dan als bevroren blijven staan op zijn plek. Zijn voeten vastgenageld aan de grond, onmogelijk om zich ook maar een centimeter te kunnen bewegen. Zijn ogen verwijdt als hij een lichaam op de grond spotte waarvan hij wenste dat hij het zich verbeeldt had. Haar prachtige ogen, kijkend naar hem met de tranen rollend over haar wangen. Wanhoop van haar gezicht af te lezen indien ze haar mond probeerde te openen. Gevuld met pijn en angst. Stralen bloed die vrijkwamen en haar huid, glinsterend in het maanlicht, betraden. Sporen van de dikke, rode vloeistof achtergelaten in de weg naar het harde oppervlak onder haar lichaam. Nee, besefte hij zich toen werkelijk op dat moment. Het was allemaal slechts schijn wat hij zichzelf al die jaren voor had gehouden. Excuses om zich van zijn positieve kanten te benoemen, in plaats van zijn negatieve kanten aan te pakken. Woorden die hem enkel steun boden wanneer hij zich opnieuw in de afgrond stortte. Hem ergens het gevoel gaven dat het oké was. Maar het was bedrog geweest. Bedrog, regelrecht in zijn eigen gezicht. Leugens afkomstig uit zijn gedachten wanneer hij te kortzichtig was om het met zijn eigen ogen in te zien.

Hij was wel degelijk hetzelfde als zijn vader. Het was allemaal zijn schuld geweest.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''I think he ran away to find an outlet. To let go of his memories and to start a new life,'' was ze ervan overtuigd. Zijn vader en hemzelf hadden beiden duidelijk gemaakt dat Jack beschadigd was, zowel fysiek als mentaal. En, uit het niets, verscheen zijn vader in het dorp om hem te slaan. Om zijn eigen kind neer te hoeken, omdat hij voor vrijheid heeft gekozen en zijn eigen gang op ging. Het zou haar dus niet verbazen al had hij echt het lef in zich gehad om weg te lopen zodat hij een manier kon vinden om voorgoed van zijn vader af te komen.
Zonder enig bezit.
''That's insane. You don't know him, Adoria. You don't know anything about him! So stop making conclusions out of his disappearing, because it's nonsense. He'll come back, he always come back.'' Een duidelijke irritatie was zichtbaar in Jason's stem. Zijn wenkbrauwen waren strak en zijn grijns liet zich niet meer zien. Tyler daarentegen keek hopeloos voor zich uit. Hij zuchtte en hield zich gedeisd. Hij was overduidelijk anders dan Jason of Jack. Hij stelde zich veel kalmer op, totaal niet het juiste type voor een jager, vampierjager.
''And I thought he could lean on his friends. I guess I was wrong, wasn't I?'' Ze glimlachte niet. Zelfs een sprankel onbezorgdheid kwam niet meer aan bod na het aanhoren van hun woorden. Ze verafschuwde hen. Het ontbreken van vertrouwen in hun eigen vriend was nergens te vinden wat er enkel en alleen voor verzorgde dat ze als een hulpeloze kat overkwam. Het maakte haar zielig, doend alsof ze een haast onbekende persoon als een dierbare beschouwde.
En het was zielig. Ze ontmoette één jongen, een vampierjager nog wel, maar toch stond ze hier, vragend of hij thuis was om er zeker van te zijn dat hij niet ergens rondspookte. Ze had beter moeten weten.
''I am sorry for my proceeding.'' Haar beschaafde manieren leken te verdwijnen. Haar reactie was onzorgvuldig. Ze dacht er niet bij na, zoals alle andere keren die zich hiervoor plaats hadden gevonden. Ze begon steeds meer te lijken op de jongeren van nu en om eerlijk te zijn, maakte dat haar ziek. Ze kon het niet veranderen, hoe hard ze haar best ook deed. Het was alsof haar gedrag zich aanpaste aan de tijd waar ze nu in leefde. Ruw, onbeschoft en onnadenkend.
Traag zette ze stappen achteruit, neerkijkend op de twee jongemannen voor haar. ''But you shouldn't be so confident about certain things,'' sprak ze, vooraleer ze de benen nam. Ze was klaar hier.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Duisternis overviel hem. Zijn omgeving plotseling tot een zwart gat geworden. Lichten van de lantaarnpalen die hem eerst naar de plek geleidt hadden waren spoorloos. Beide, Alina of de andere vampierjagers waren nergens meer te vinden geweest. De gewelddadige vampiers in het niets verdwenen. Het ene moment waren het de lichamen om hem heen die hij waarnam, binnen nog geen minuut was het compleet anders. Het gedonkerte die de straten voorstelden, vervangen door iets voor hem wat leek op glazen wanden. Stilte overgenomen door de vage stemmen die hij waar kon nemen, al kreeg hij het niet voor elkaar om het te kunnen verstaan. Te onduidelijk, te ruizend in zijn oren. Het zweet brak hem uit, de kou van eerder weggedreven van zijn lichaam. Enkel hitte en een duizelig gevoel in zijn hoofd waren er te bekennen. Gedachten namen hem over en maakten dat het voelde alsof alles tientallen keren versneld werd. Een donkerrode vloeistof verhinderde zijn zicht, vocht rollend over zijn wangen hoewel hij geen focus had gesteld op wat er om hem heen gebeurde. Alles waar hij zich op richtte was de leegte voor hem. Oneindig lang keek hij voor zich uit, zijn lichaam trillend alsof hij zich te midden van een sneeuwstorm bevond. Tussen zijn wazige zicht door probeerde hij lichtelijk wanhopig te ontdekken wat er gebeurd was. Wat daarmede een tevergeefse poging bleek te zijn geweest.
Stilzwijgend zat hij er maar, met zijn rug tegen de harde muren afwezig voor zich uit te turen. Geen enig woord wat over zijn lippen rolde, noch gezucht of gevloek. Enigszins zijn ademhaling was wat bij hem ontsnapte. Onregelmatig en harder vergeleken met eerder, zoekend naar de zuurstof om hem heen. Keer op keer kwam hij terug bij wat hij net voor zich had gezien. Haar prachtige groene ogen die hem smekend aan had gekeken om hulp te zoeken. Voor Jack om actie te ondernemen, of tenminste tegen te vechten. En alles wat hij kon doen was stilstaan. Als een of ander beeld stokstijf op zijn plaats blijvend wanneer de rest op het punt stond om hun dood te vinden, vanwege zijn fouten. Te dronken om überhaupt ook maar iets tegen zijn vijanden te beginnen..
Logica of helder nadenken was onmogelijk geworden. Alles vormde één grote chaos in zijn hoofd. Walgend van het machteloze gevoel wat hij ervaarde. Alleen dit keer wist Jack niet wat hij ertegen kon doen om het te stoppen.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Hij kon de stemmen horen, elk wachtend op een antwoord. Het dreef hem gek. Onbeantwoorde vragen wilde hij het liefst zo snel mogelijk laten verwijderen, maar hij wist dat het onuitvoerbaar was. Hij zou niet nu en niet later zijn rondspokende vragen beantwoorden. Spreken was zilver, zwijgen was goud.
''Can you give me a towel?'' vroeg hij, terwijl hij onderwijl zijn lichaam bekeek. Trillen, zweten, versnelde hartslagen en zelfs bloed bekleedde zijn huid. Het was haast onmogelijk wat voor schade een heks met één spreuk kan aanrichten.
Hij zakte door zijn knieën zodat hij recht in zijn gezicht kon kijken. Zijn toestand was zodanig slecht dat hij geen enkel uitbrengend woord van hem verwachtte dus het idee om een conversatie met hem te beginnen, verging.
''Here,'' hoorde hij al voor hij het in de gaten had. Een handdoek werd naar hem uitgereikt, vasthoudend door een magere en licht getinte arm. Hij nam de handdoek uit haar handen, zonder te spreken, en richtte zich weer tot Jack. De zweet- en bloeddruppels op zijn hoofd veegde hij voorzichtig en langzaam weg, telkens weer veranderd van een ander stuk van de handdoek zelf. ''Do you want me to do the spell again?'' hoorde hij Adriana zeggen, die als een struisvogel zonder kop door de kelder ijsbeerde.
''No. He has suffered enough for today.'' Men noemde hem harteloos, maar niet heel zijn hart was vol of duister. Hij schonk genade aan Jack, hoewel hij zijn titel niet kon vergeten. Het was beter om hem meteen te doden dan hem eerst door hel te laten gaan. Het was niet alleen de vampierjager die er last van had. Het was ook hemzelf, aangezien hij zijn pand niet kon verlaten zonder te weten hoe het er met hem aan toeging.
''Is there any sedative which can stop his physical pain?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Altijd had Jack het geweigerd om het te geloven. Men voor gek verklaard wie hem dachten te moeten vertellen hoe erg hij wel niet op zijn vader zou lijken. Excuses om hem aan te kunnen praten over 'onschuldige' dingen. Zo zou hij bijvoorbeeld zijn donkere ogen van hem hebben geërfd, zijn postuur of aanleg voor het trainen. Sommigen spraken zelfs van bepaalde andere factoren die hij van enkel zijn vader's kant over zou hebben genomen. Gepraat wat positief hoorde te zijn, aan hoorde te geven hoe hij deel uitmaakte van de familie. Maar de werkelijkheid was geenszins zo onschuldig als hem verteld werd. Niet alleen de uiterlijke kenmerken bonden hem aan zijn pa. Nee, het waren dezelfde uitlaatkleppen en frustraties waar hij hen aan Grigory Ivashkov liet denken. Dezelfde verslavingen die hen de schande hadden bezorgd, had Jack zonder enig benul overgenomen. Alsof het een vloek was die op hem over werd gedragen, al kon hij zich niet bedenken waar hij het aan verdiend had. Ze waren enkel te bevreesd geweest om het hem recht in zijn gezicht te vertellen. En het ergste was nog dat hij ze had geloofd. Jack had het van hen aangenomen, zich de mening opgesteld dat hij allesbehalve was zoals de man waarvoor hij zoveel haat gecreëerd had. Hij trok niet alleen zichzelf voor de zoveelste keer opnieuw de afgrond in.. Dit keer had hij ook Alina eronderdoor laten gaan. Het was zijn schuld geweest dat ze vermoord was.

Hij nam een hese stem voor zich weer, weerklinkend door de ruimte. Een figuur voor hem verschenen zonder dat hij er aandacht aan had besteedt. Zijn focus zat overal behalve wat er om hem heen gebeurde, zoals het vaak het geval was. Het was pas wanneer de jongen zich verlaagde tot zijn niveau en hij de stof van een doek over zijn huid voelde gaan, dat hij zich langzaam terug probeerde te laten keren uit zijn gedachten. Verder nam hij niet de moeite om inspanningen te leveren om meer te weten te komen over de situatie. Op de twee ogen die hem aanstaarden na, nam Jack niets in zich op. Hij zat er enkel weg te turen zonder menig woord of commentaar wat zijn mond verliet. Zwijgend en lichtelijk trillend probeerde hij om zijn ademhaling terug omlaag te brengen. Mocht het mogelijk zijn geweest dat Jack door iemand heen kon kijken dan was het hier het geval. De jongen voor hem had net zo goed een geest kunnen zijn.
Geen emotie getoond als hij de tijd en de woorden langs zich heen liet gaan. Geen woede wat hij op de jongeman richtte, geen dodelijke blikken of überhaupt een inzet om er weg te komen. Vanuit zijn oogpunt was het hopeloos om ook maar zijn kansen erop te wagen. Tijdverspilling. Het zou slechts de energie van hem vragen die momenteel ontbrak in zijn lichaam.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Jesus Christ,'' schaterde ze, haar ogen waterig van haar lachtranen. ''Do you really feel bad for a vampirehunter? It's in their nature to kill men like you and you know that. So, actually, you're a hero, Anicetus.' You're just protecting your own kind.'' Haar geluidhorige gelach beëindigde en hoewel hij normaliter allang een grijns had gecreëerd op zijn gelaat, hield hij zijn blik strak. Haar warmbloedige vingers die zich over zijn huid een weg baanden, sloeg hij in de wind. Het deed hem niets. Hij vond het zelfs ongepast in de situatie waar ze nu beiden in zijn geland door, voornamelijk, zijn fout. Stug zette hij een stap opzij, als teken dat hij haar vingers aanwezigheid niet waardeerde. ''Don't call me a hero, ever again.'' Vanuit zijn ooghoek zag hij dat de toon die hij sloeg en zijn zin haar niet aanstond. Haar genot was volledig verdwenen. In plaats daarvan keek ze geërgerd van hem weg, zwijgend.
Jack daarentegen had tot nu toe nog geen woord uitgebracht, precies zoals hij had verwacht. Hoeveel hij ook sprak, het kon nog een eeuwigheid duren vooraleer hij zou antwoorden.
Een diepe zucht rolde over zijn lippen van saaiheid, terwijl hij al enkele stappen vooruitzette naar de 'kraan' die zich in het midden bevond. Het was verbonden met een roestige en slecht uitziende wasbak, maar ondanks het aanzicht, produceerde het nog wél drinkbaar water. Onderweg reikte hij zijn arm uit naar een plastic beker, die hij niet lang daarna vulde met het water. Het was niet veel wat uit de kraan kwam. Slechts een traag en dun straaltje kwam uit de kop en na een minuut gelopen te hebben, stopte het met water geven. Pas na een uur gaf het weer water, weinig water. Precies genoeg om één plastic beker tot drie vierde te vullen.
Hij trok zijn wenkbrauw op en sloot de kraan toen het druppelen begon. ''There is no nature, Adriana. It has been destroyed centuries ago,'' sprak hij na lange stilte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Stilte was wat Jack kon waarderen. Hij zocht de vredigheid of op zijn minst het recht om zich af te sluiten van iedere aanwezige in de ruimte. Hij wilde gewoon met rust gelaten worden Was het dan nog niet overgekomen? Het was het minste wat ze hem schuldig waren, al leek het ze weinig tot niets te deren. Met genoegen zetten ze stug hun conversatie voort.
Het gesprek tussen hen beide kreeg hij wel mee, desondanks hij geen initiatief nam om ook maar op te kijken. Wat had het immers voor zin? Het zou ze enkel meer opleveren waar ze naar zochten; het vermaak om hem zo machteloos te zien. Het was al erg genoeg hoe ze hem tot zwijgenis hadden gekregen door hun daden.
Haar opmerkingen zaten hem intussen wel degelijk dwars. Hoe ze het liet klinken was het alsof Anicetus een of andere heldendaad had verricht door hem te ontvoeren. Dierlijk instinct kwam bij elke bevolkingsgroep voor, zonder enige twijfel ook bij de vampiers. Wat ze over het hoofd leek te zien was waarom. Nee, Anicetus deed dit alles niet om zichzelf te beschermen. Daarvoor was hij te dominant, te zelfverzekerd. Hij zou hem niet zomaar ontvoeren vanuit angst. Hij had geen angstvallig karakter, geen druktemaker of een paranoïde persoonlijkheid. En al zeker niet om zijn volk te beschermen tegen de zogenaamde 'dreiging' waarvoor ze hem aanzagen. Hij wist dat hij zijn voordelen uit het gen kon halen wanneer hij het nodig achtte. Wilde hij iemand wat maken dan ging hij zonder zorgen zijn gang. Plezier was wat de jongeman zocht, precies zoals hij hem de laatste keer meegedeeld had. 'Ze zochten alleen naar een beetje lol met een vampierjager.'
Gelach galmde door de ruimte, onverbiddelijk over hoe het als een grap beschouwd werd. Jack vroeg zich alleen wel af wat voor idiote humor de jongen had. In tegenstelling tot het meisje die stuk leek te gaan van het lachen, kon hij niet inzien wat er zo grappig was. Bovendien mocht ze van hem ergens anders uitlachen dan in zijn bijzijn. Wellicht zou ze haar beslissingen later wel bezuren zodra hij hieruit wist te komen.
Oh hell, they'll pay for everything they've done. He'll make sure they will.
Zijn positie was onveranderd gebleven, zijn rug nog altijd tegen de steenharde muur achter hem. Zijn ogen alsmaar op het oneindige punt voor hem. Starende door de dikke glazen wanden naar wat zich dan ook achter mocht bevinden. Afwezig en allesbehalve doelbewust waar hij opuit was. Enkel zijn koppigheid om ze ook maar een blik te gunnen, laat staan toe te spreken, voelde hij door zich heengaan. Ook meegenomen dat hij simpelweg de energie niet had om zich ertussen te mengen, gepaard met de gedachten naar Alina die hem gek maakten. Het geweten dat het hij wat had kunnen veranderen aan haar ondergang maakten hem beetje bij beetje krankzinnig. Bewijs na bewijs hoe hij het verpest had. Hoe hij anderen met zich mee had getrokken tijdens zijn manier om met zijn frustraties overweg te kunnen. Die blik op haar gezicht was onvergetelijk geworden. Gegrift in zijn geheugen om hem tot de grens te krijgen, hem tot waanzin te drijven. En tot zijn verbijstering begon het nog te werken ook.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''No, for god's sake, no. We haven't destroyed the world's nature. On the contrary, we're trying to keep our nature in balance. The world needs us, I guess.''
''No, the world has never needed witches. Your coven consist of nothing, but dirty, old liars. It's truly disguisting to lend an ear of how beautiful and special you woman are. Let me tell you what, Bennet,'' sprak hij nors, onwetende waar zijn boosheid hem naar bracht. Haar aanrakingen, haar gezoen. Al de plezierigheid die hij met haar had beleefd, maakte in één klap geen deel meer uit of hoe hij zich gedroeg tegenover haar. En nog geen eens zo diep in zijn hart, wist hij dat hij haar verachtte. Alle heksen waren hetzelfde. ''It is your fucking duty to keep the nature in balance, because it's your fault it's been destroyed. Sadly enough, you guys keep bothering it by using dark magic. So, please, don't try to be an angel, because you're not. You never were and you never will be.'' Hij had zijn macht over zijn eigen wil en geweten verloren. Zonder ook maar iets in de gaten gehad te hebben, had hij het plastic bekertje verscheurd. Waterdruppels dropen nog steeds langs zijn vingers en vielen hoorbaar op de grond, waar zich inmiddels een kleine waterplas had gevormd.
''You're vampire. You will never understand us,'' was het enige wat ze uit kon brengen. Het was alsof ze haar tong had verloren en geen zin had in een, waarschijnlijk onnodige, discussie.
De stilte was teruggekeerd.
Zittend op een houten, gebroken stoel hield hij zijn ogen gericht op de leegte in de gang. Jackson had zich al een tijd niet meer laten zien en om eerlijk te zijn, mistte hij hem nu al. Er was geen vreugde meer te vinden in de plek waar hij zich nu in bevond. Hij had werkelijk geen idee wat hij met Adriana aan moest, laat staan Jack. Een lol, zoals hij het noemde, liep uit tot een ramp wat hij niet meer kon terugdraaien.
''I don't know if you can, if you want to speak, Jack, but I just want you to know that I am sorry for putting you trough these terrors. I should have killed you when I first met you.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I don't know if you can, if you want to speak, Jack, but I just want you to know that I am sorry for letting you go through these miserable times. I should have killed you when I first met you."

Excuses, en nog wel van de jongeman wie hem hierheen had gebracht. De herinneringen die hij na jaren tijd had weten op te kroppen weer omhoog had gehaald. Alle beelden die hij wilde vergeten had Anicetus teruggehaald. Gedachten waar Jack allesbehalve aan wilde denken aangezien het hem tot waanzin aan het drijven was. Werkelijk beeld voor beeld bleef hij het voor zich zien. Alles, enkel en alleen om het opnieuw te ervaren. Het verafschuwende gevoel hoe hij er had gestaan. Hoe hij zich over had gegeven aan wat hem kapot aan het maken was, om het te kunnen vergeten. En kijk waartoe het had geleidt. Jack nam Anicetus zijn acties hem niet kwalijk, integendeel. Hij nam het hem kwalijk dat hij hem nog niet uit alles verlost had en er een einde had gemaakt. Hij begon zich weliswaar af te vragen wat hij er nog te zoeken had.
Voor het eerst sinds minuten trok hij zijn mond open. Cynisch lachend alsof de jongen hem seconden geleden hem voor de gek aan het houden was. Zijn woorden herhalend in zijn oren, terwijl hij zijn hoofd schudde. Noch dacht hij er niet over na om zich tot hem te keren. De jongen was zijn blik niet eens waardig geweest.
"Oh please," mompelde hij hem stug toe. "We both know that ain't true." Zijn gelach duurde nog enkele seconden door, alvorens zijn gezichtsuitdrukking terugkeerde naar een emotieloos aangezicht. Anicetus' excuses hadden geen betekenis, evenzeer zijn plezierigheid van net. Het verbaasde hem het meest dat de jongen leek te denken dat het Jack wat kon boeien hoe hij over alles dacht. Zijn woorden betekenden niets, maar dan ook echt niets voor hem. Zijn mening over alle bloeddorstige creaties op aarde was al gesteld. Dat zijn zus hem dacht te moeten verraden was slechts een toevoeging aan de lijst. "You don't regret a thing. You're all the same, aren't you?"
Een vermoeide zucht rolde over zijn lippen, beide gedaantes vermeden als hij zijn ogen onafgewend van de glazen wanden hield. "You know, it's funny to see how you're actually tryin' to make it look like you care about a damn thing. I'm not an idiot, Anicetus," sprak hij ijzig. Geen enkele vertoning van de amusatie die hij net nog losliet. Hij vond dat de vampier niet mocht klagen; hij had immers zijn zin gekregen. De lol waar hij zo wanhopig naar had gezocht had hij nu gekregen ook. Het was niet meer dan een kwestie van tijd voor hij aan zijn einde zou komen, hij kon net zo goed zeggen wat hij tot nodig achtte.
"But at least you were right about one thing. You should've killed me already."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Zijn uitspraken lieten hem ontsteld achter. Niet vanwege hun betekenissen of gemeenheid, maar vanwege het feit dat hij wél in staat was om te spreken. Alsof hij er geen enkele moeite meehad.
''I actually do regret one thing; not exterminating your kind twenty years ago.''
Zijn uitspraken lieten vragen vergaan, maar bracht één vraag omhoog wat hem wel degelijk hinderde.Wat was ook alweer de reden waarom hij medelijden met hem had? Zijn poging tot aardig doen, werd niet in dank afgenomen. Hij kreeg er enkel haat voor terug, zoals hij kon verwachten.
''Yes, you are an idiot, Jack, no matter what you're willing to do to defend yourself from that title. Do you know why?'' De aanwezigheid van Adriana was hem totaal voorbij gegaan. Hij zag haar niet staan. Zelfs de geluiden die ze produceerde, ging het ene oor in en het andere oor uit. Hij geen zin in een discussie, noch ruzie en als hij wilde dat zoiets nooit aan bod zou komen, had hij geen andere keus dan haar te negeren.
''Only idiots can trust a vampire.'' Een bijtende grijns omringde zijn lippen, zijn arm grijpend naar de, nog volle, bloedzak. ''I've been told you were mistreated by your father. Must be hard to deal with that.'' Opnieuw dronk hij uit de bloedzak, maar dit keer niet om zichzelf voldoening te geven. Hij deed het enkel en alleen om hem te treiteren, wetende dat hij ervan walgde. Hij was dan wel ontsnapt uit zijn 'hel', het betekende niet dat hij hier als god werd beschouwd. Geen bevelen werden aangenomen en geen wil kwam uit. Dat waren zijn regels.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Then why didn't you, huh? You've got everything to do it, but here I am, still alive after your threads."
Het was voor hem enkel bewijs hoe de jongeman probeerde boven alles uit te staan. Zijn bedreigingen van de daken af schreeuwend alsof hij de koning van de Jungle was. Om mee te delen dat hij wel degelijk zou doen wat hij nodig vond, om van mensen als hem af te komen. Wat weerhield hem er dan van om het te doen? Het liet hem als een zwakkeling overkomen tegenover Jack, niet wetende wat hij ermee moest doen. Anicetus had alle krachten tot zijn bezitting om legers uit te moorden, en noch had hij het verdomd om te laten blijken dat hij de waarheid sprak zodra hij hem durfde te bedreigen. Gewoonweg te laf voor woorden.
"And only fools dare to underestimate their enemies," sprak hij ijzig terug. Onafgebroken voor zich uitgekeken, afwezig. Zijn kaken op elkaar geklemd als hij hoorde wat hij te zeggen had. Het slurpende geluid op de achtergrond irriteerde hem duidelijk, alhoewel hij gemakkelijk was in het afzonderen van de rest. Voor Jack bestonden beide niet meer. Geesten waaruit hij alleen de stemmen waar kon nemen. Woorden die hij hoorde, maar weigerde erop te reageren. Het waren Anicetus' zaken niet hoe het zat met zijn familie. Hoever hij wist had de jongen nul verstand van familie. Wat had het voor zin om met hem een discussie aan te gaan? Jack wilde gewoon van hun bijzijn af. Alleen gelaten worden, zelfs al betekende het dat hij er in zijn eentje opgesloten zat. Alles kon hem oprecht gestolen worden op dit moment.
Kracht van eerder kwam hij in grote mate tekort. Geen drang was zo groot als zijn ogen sluiten, te vergeten wat hij gezien had. De wereld draaide lichtelijk om hem heen. Om het moment was hij gefocust en tegelijkertijd wazig terwijl hij zijn oogleden zwaarder voelde worden. Langzamerhand gesloten ondanks dat hij zijn best deed om het te stoppen. Hij wilde ze het niet nog leuker maken dan ze het al leken te vinden om hem te zien bezwijken. Jack gunde het ze simpel gezegd niet om de voldoening te voelen waar ze naar zochten.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Because I didn't have the right material. I can't just kill you with my own hands, Jack. People get suspicious around here.''
''What he's trying to say is that I am the one who's cleaning up his mess. He basically needs me.''
''What I am trying to say, Adriana, is that I couldn't kill him on the first second I saw him.''
Rollend met zijn ogen verliet hij zijn plek door slome passen naar voren te zetten. Hij had gezien dat ze haar mond wilde opentrekken om op zijn uitspraak in te gaan. Het was hoe ze was; vrouwen wilden altijd het laatste woord hebben, maar het duurde geen seconde of ze sloot het. Geen woord verliet haar lippen. Slecht eens opmerkelijke grijns maakte ze zichtbaar.
Van vermoeidheid schudde hij kortdurend zijn hoofd, terwijl hij de deur van het glas opende. Een pad tussen de buitenwereld werd openbaar gesteld, maar hij nam niet de moeite om de deur open te houden voor het toevoer van zuurstof. Zijn benen betraden de 'martelkamer', zoals hij het noemde en direct daarna sloot hij de deur achter zich. ''I don't underestimate my enemies. I've heard enough to know you're nothing, but a weak and pathetic person,'' zei hij onderwijl. Hij vond het meer dan laf dat hij zijn vader's geweld toestond. Als het aan hem lag, had hij meteen teruggeslagen. Geen enkele vader had namelijk het recht om zijn dochter of zoon schade aan te brengen, ongeacht de situatie. Maar Jack had duidelijk gemaakt tegenover zijn zuster dat hij anders was opgesteld. Het was alsof hij toeliet wat zijn vader deed.
''Maybe you do know how to fight and how to defend yourself, but what about your father? When he hits you, do you even try to defend yourself?'' Hij lachte bitter in zichzelf, grappig vindend hoe Jack zelfverzekerd over wilde komen, maar in werkelijkheid zichzelf nog geen eens kon verdedigen tegenover zijn eigen vader. Hij was geen klein kind meer, maar een zelfstandige jongen die zijn problemen zelf kon oplossen. ''You're a coward.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Elk uitgesproken woord leek langs hem heen te glippen. Elke klank in zijn oren vervormd naar gefluister. Schor en suizend, geluid wat hij ergens van herkende. Eerder zacht en teder tot hem doorgedrongen. Het was onschuldig geweest, als aangename muziek. Vroeger bestaande uit gelach en plezierig gegrinnik. Nu enkel frigide hoorbaar in zijn hoofd. 'Waarom?' hoorde hij keer op keer trillend tot zich komen. Zijn gedachten waren met hem aan het kloten geweest. Zijn blik aanhoudend vastgehouden door het glas tussen hem en de buitenwereld.
"Я убил ее," mompelde hij ongelovig voor zich uit, starende naar de diepte wat zich voor hem bevond. Teugen lucht probeerde Jack naar binnen te werken tussen zijn woorden door. Ondoordringbare kou voelde hij hem omringen, de hitte van eerder in het niet verdwenen. De aanwezigheid van beide bovennatuurlijke wezens deerde hem niet meer, vergaan voor zijn ogen zonder een of ander teken van hun bestaan. Kippenvel teisterde zijn licht bleke huid in het kleine beetje licht wat zich een weg naar de ruimte wist te banen. Duf en zwak, evenals hoe hij zich voelde op het moment. Zijn nagels wreed in zijn handpalmen geduwd als hij niet meer kon dan terugdenken aan haar laatste momenten. Bloeddruppels langs zijn vingertoppen, langzaam naar beneden glijdend tot ze één voor één op de verharde ondergrond terechtkwamen.
"Я убил ее."

Я убил ее = I killed her

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld