Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

8 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Toen ze Drew om de hals vloog merkte ze pas echt op dat dit moment echt was. Er was in een hele lange tijd niemand meer voor haar geweest. Aria had de hoop dat er iemand was van de buitenwereld die haar niet was vergeten al opgegeven. Maar hier stond hij dan, Drew, een jongen van haar verleden die haar wist op te zoeken. Aria moest daarom ook lachen toen Drew haar 'kleintje' noemde. Het was de naam die ze vaak van de pestkoppen op haar school van toen toegeworpen kreeg. Ze hadden het op Aria gemunt omdat ze zo stil was, anders dan de rest. Ze was in principe een makkelijke prooi. Maar Drew was er, haar prins op het witte paard, die haar op de een of andere manier had gered van de pestkop. Zichzelf verdedigen kon nog niet, ze had rond die tijd haar gave nog niet ontdekt, want anders waren de pestkoppen allang de lucht geblazen. Wat er precies gebeurde wist ze niet, ze wist alleen wel dat ze later het bericht kreeg dat de pestkop zelfmoord had gepleegd. Het was vreemd om aan te horen, de jongen in kwestie leek altijd best blij met zichzelf. Drew verhuisde na een tijdje naar een ander pleeggezin om reden die Aria zich niet meer kon herinneren. Ze hadden nooit echt afscheid genomen, zijn vertrek was redelijk abrupt. Een maand na zijn vertrek begon haar gave zich echt pas te ontwikkelen. Ze had altijd al wel gevoeld dat ze een speciale connectie had met de wind maar ze wist nooit waarom. Haar gave werd in een rap tempo oncontroleerbaar en sindsdien zat Aria in Golden Oak. Aria vroeg zich af hoe Drew over Golden Oak wist, hij wist niet eens dat Aria een gave had omdat ze hem pas begon te ontwikkelen nadat hij weg was. Ja, ze had hem wel verteld dat ze een connectie met de lucht voelde maar toen dacht ze er nog niet veel van. Ze dacht dat het een raar trekje was en dat het wel over zou gaan. En nu? Nu was Aria de enige luchtstuurder op de aardbol die in de laatste jaren geen voet buiten de muren van Golden Oak had gezet. Aria focuste snel weer op het gesprek met Drew en onderdrukte de gedachtes die net in haar hoofd ronddoolden. Rustig had Aria Drew losgelaten na zijn opmerking. Een oprechte glimlach stond op haar gezicht en heel verbaasd was ze inmiddels niet meer. Drew ging zitten en Aria volgde zijn voorbeeld. "Het gaat" had Aria tegen hem gezegd, "Na 5 jaar begint het hier steeds meer als thuis te voelen". Aria keek even rond en zei; "Hoe is het nu met jou? Hoe is het leven buiten de muren?". Aria zeg Drew een blik werken op haar armband die boven haar gehandschoende handen uitstak. Het cijfer '3' stond er groot op. "Geen zorgen" had Aria gezegd, "Ik ben een rang 3. Ik ben niet super gevaarlijk". Aria probeerde Drew in de ogen te kijken maar merkte op dat hij altijd net niet naar haar keek. Ze negeerde het echter en zei: "Je vraagt je vast af waarom ik hier zit. Ik kan lucht besturen". Een omgemakkelijk glimlachje verscheen nu op haar gezicht. Ze was benieuwd wat zijn reactie was. "Oh, en hoe heb je me hier gevonden?"

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew glimlachte zwak toen Aria begon te praten. aan haar stem te horen was ze weinig veranderd, maar dat zei niet heel veel. Het was lang geleden en wie weet was ze meer veranderd dan ze nu liet blijken. Zolang opgesloten zitten als ze zei, zou vast wel een aantal veranderingen met zich mee brengen. Behalve haar gave alleen.
Toen Aria hem vroeg naar het leven buiten te muren van Golden Oak beet Drew op zijn lip. "Voor de meesten waarschijnlijk wel oké" antwoordde Drew rustig en keek even om zich heen. "Zelf blijf ik liever afgezonderd van de anderen, maar verder gaat het wel goed" zei hij vervolgens en haalde een hand door zijn haren een, terwijl Aria over haar nummer drie begon uit te leggen.
"Persoonlijk heb ik geen flauw idee waar die nummers precies voor staan" lachte Drew en merkte dat ze hem in de ogen probeerde aan te kijken, maar probeerde dat zelf te voorkomen. Het was gewoon niet veilig genoeg.
Een lach verliet Drew zijn lippen toen Aria over haar gave begon. "Net iets voor jouw" zei Drew tegen Aria. Hij herinnerde zich nog dat de wind zich altijd vreemd bij haar gedroeg. Hij kon niet precies zeggen wat het was, maar het was gewoon vreemd. De wind was anders dan zonder Aria in de buurt. Waarschijnlijk was dat nu dus een voorteken voor haar krachten.
Het maakte niet echt veel uit, want voor Drew het wist werd de vraag gesteld waar hij best bang voor was. De vraag die hem dwong open kaart te spelen. Hoe ze hem had gevonden. Die vraag had Drew zien aankomen en was een goed aanknopingspunt voor zijn verhaal. Hoe had hij haar gevonden? Hij was al weggevlucht voor Aria haar krachten ontdekte en had nooit meer iets van zich laten horen.
Even keek Drew een beetje schuw om zich heen, om er zeker van te zijn dat er een personeel in de buurt was. Zodra hij zeker wist dat het personeel hen niet kon afluisteren, boog hij zich een klein beetje naar Aria toe en haalde diep adem. Hoe zou hij eens beginnen?
"Om eerlijk te zijn is dit bezoek puur toeval. Ik was gister bij de brand op de markt en hoorde een vrouw over een freakschool praten" begon Drew en slikte even. Dit was zoveel moeilijker dan hij had gedacht. Het was gewoon zo lang geleden. Misschien moest hij ook anders beginnen, niet met het heden, maar haar eigen verleden. Dan kon ze het zichzelf ook wat beter voorstellen. Daarom begon Drew ook opnieuw.
"Herinner jij je mijn onverwachte vertrek nog? Nadat je pestkop zelfmoord pleegde?" vroeg Drew een beetje ongemakkelijk en zag Aria knikken.
"Ik had je beter niet kunnen helpen. Ik raakte mijn geduld en beheersing kwijt. In die tijd wist ik niet hoe het kwam, maar iedereen in mijn omgeving leek nadat ik kwaad werd zelfmoord te plegen. Ik kon me alleen nooit herinneren wat er gebeurd was, dat zo erg was om een einde aan het leven te maken. Mijn ouders hadden het gedaan, mijn vrienden, mijn vijanden. Iedereen eigenlijk. Uiteindelijk kwam ik erachter dat ik de gave heb om iemand zijn vrije wil te ontnemen door in iemands ogen te kijken. Ook heb ik een soort tweede persoonlijkheid. Een slechte kant die boven komt als ik kwaad ben of zo en die dol is op moorden en martelen." zei Drew zacht en beet op zijn lip. Het was een opluchting om dit verhaal eens te vertellen. Dat hij het met iemand kon delen, maar hij wist niet of deze plek hier wel echt geschikt voor was. Hij hoopte maar dat hij hier geen fout mee maakte. Dat hier naartoe komen een goede keuze was, maar dat zou hij wel weer zien.
"Het pleeggezin bij jouw in de buurt was mijn laatste pleeggezin. Sinds die zelfmoord leef ik op straat, weg bij de andere mensen. Inmiddels ben ik een paar keer door overheidsinstellingen benaderd die dachten dat ze mij en mijn gave konden beheersen" even lachte Drew sarcastisch. "Dat hadden ze goed mis. Na een week was iedereen dood."
"Officieel wilde het pleeggezin bij jouw in de straat me al naar Golden Oak sturen, maar ik dacht dat ik geen gave had. Dat het gewoon toeval was. Ik was als kind heel erg naïef blijkt wel weer. Ik ben weggerend om hier niet te hoeven komen, al ben ik later wel informatie gaan verzamelen over deze instelling. Toen ik gister hoorde dat Golden Oak zo dichtbij was en vervolgens over de bezoekmiddag hoorde, besloot ik om naar binnen te glippen om te kijken of het hier echt zo veilig is als men beweerd. Toen ik binnen kwam zag ik jou echter met die jongen naar binnen lopen en dacht dat het beter was om jouw advies hierover te vragen" zei Drew en keek Aria kort aan, om vervolgens snel weer weg te kijken voor haar eigen veiligheid.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Nadat Lynn weg gegaan was, was er een van de verpleegsters langs geweest die haar een of ander middel wat ze voor de komende tijd moest nemen. Het zou haar moeten helpen met haar mentale gezondheid, maar Clarissa geloofde hier niet zo in. Als een pilletje echt zou helpen zouden velen hier niet hoeven te zijn. Ze besloot erop uit te gaan om te kijken of er toch geen berichtje of wat dan ook voor haar was. Vanavond was ook nog eens die drankavond waar Lynn graag wilt dat Clara naartoe gaat. Clarissa was hier helemaal niet van en op het moment stond haar hoofd er ook niet echt naar. Eenmaal op de gang, toen ze al een aardig eindje onderweg was, hoorde ze haar naam. De o zo bekende stem, eentje die ze liever niet hoorde. Hij kwam van Mitchell, een van de personen die haar leven zuur maakte. Haar hoofd zat al zo vol met van alles dat ze niet hieraan gedacht had. "Alsjeblieft, laat het" zei Clara een beetje wanhopig, ze kon dit niet echt hebben nu. Voor ze het wist stond het groepje om haar heen. "Ik moet het je geven Claris, wat je gisteren hebt gedaan was echt te gek. Beter dan wat ik ooit zou kunnen doen." Clarissa keek even het groepje rond. Ze wilde er maar al te graag wat van zeggen, maar ze durfde het gewoon niet. "Kunnen jullie alsjeblieft stoppen, ik kan dit nu echt niet hebben." Clarissa werd met die uitspraak volledig uitgelachen. "Wat ga je anders ons ook doodde? Oh en Donghan loopt hier niet meer achter je kont aan om je te beschermen dus het ziet er naar uit dat je het nog zwaar zal hebben. Wat basically je eigen schuld is."

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
Ryth kon het wel waarderen dat Denish met hem meedeed, hetwas altijd leuk om grapjes te maken over Golden Oak. Toch zat er voor Ryth een
zekere waarheid in; het was een luxe hotel voor hem. Er was voedsel, dus honger
zou hij niet krijgen. Hij had een warm bed om in te slapen en genoeg ruimte
voor hemzelf. Hij had een toilet, een douche. Ryth had alles wat hij nodig had.

Ryth was er vrijwel zeker van dat hij ooit een huis had gehad. Soms zag hij
gezichten in zijn dromen die op die van hem leken, ouders wellicht? Ze keken
warm, liefhebbend. Accepterend.
Hij droomde van een huis op het platteland en een hond zwart als de nacht. Van
een meisje met een glimlach als de zon en hoe zijn handen door haar zachte
haren gingen en er een vlecht in maakten terwijl ze samen liedjes aan het
zingen waren. Hij droomde van glimlachen en omhelzingen en het gevoel ergens
thuis te zijn.
Zijn dromen eindigden altijd het zelfde, met zwarte randenen een steeds kleiner wordende ruimte. Van vallen - alsmaar vallen - terwijl
alles om hem heen donkerder werd. Het huis buiten zijn zicht, haar handen
buiten zijn bereik. Zijn glimlach, langzaam een blik van afschuw.
Dus Ryth was er vrijwel zeker van dat hij ooit een huis had gehad. Hij wist
alleen niet meer waar het was. Wie zijn ouders waren, of hij inderdaad een
zusje had. Waar zijn glimlach was gebleven.
Het was makkelijker om te denken dat hij ooit de weg was verloren. Het deed
minder pijn om te dromen dat zijn ouders ergens ver weg op hem aan het wachten
waren, starend naar de deur. Hopend dat hun zoon ooit weer lachend binnen zou
wandelen.
'Pap, mam! Sorry, ik was de weg terug vergeten!'
Het was minder pijnlijk dan toegeven dat er een grote kans was dat hij ergens
gedumpt was, of was opgehaald en in Golden Oak verstoten.
Ergens waren ze nog op hem aan het wachten. Hij wist het zeker!

Het was Ryth opgevallen dat Denish nogal de neiging had omnaar beneden te kijken, richting zijn schoenen. Het duurde ook niet lang
voordat Ryth de link had gelegd tussen nogal oncomfortabel lijkende schoenen en
waarschijnlijk een gave die te maken had met zijn voeten. Een ander had
waarschijnlijk ernaar gevraagd; Ryth hoorde vaak gesprekken van anderen,
vragend naar nummers en gaven. Hij haalde zijn schouders op. Mensen deelden het
vanzelf en anders maar niet. Het kon nogal ongemakkelijk zijn om zulke vragen
te moeten beantwoorden, leek Ryth.
Ongemakkelijke vragen... zoals hoe lang iemand al op Golden Oak zat.
'Ik...' Ryth slikte even, probeerde terug te denken. Hoe lang zat hij hier al?
'Ik weet het niet meer.' Beantwoorde hij voorzichtig. Snelveranderde hij het onderwerp.
'Het zou fijn zijn als we mevrouw zonnebril snel zouden vinden.'

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Denish keek de jongen weer aan toen hij antwoord gaf. Hij wist niet hoelang hij hier zat? Hoe kon je dat nou niet weten? Maar aangezien de jongen snel weer ergens anders over begon, besloot Denish er geen vragen over te stellen. De jongen bleek er duidelijk zelf last van te hebben aan zijn stotterende antwoord en het laatste wat hij wilde was de eerste persoon waarmee hij praatte ongemakkelijk laten voelen. 'Dat zou wel handig zijn ja, dan weten we gelijk wie we moeten hebben.' zei hij glimlachte even. Hij tilde zijn voeten even op en zetten ze anders neer, uitgedraaid. Parallel kon hij niet eens meer, als hij liep liep hij altijd met zijn voeten naar buiten en in zijn heupen uitgedraaid, zo was alles nu eenmaal gegroeid na jaren en jaren lang dansen en trainen. Een zucht verliet zijn mond en hij staarde even voor zich uit. Hij wilde dansen en springen, gewoon zichzelf zijn. De begeleiders hadden niets gezegd over een verbod op dans hij moest alleen die schoenen aan zodra hij naar buiten ging en zodra hij alleen was. Maar als hij danste wist hij dat hij niet zomaar de lucht in zou stijgen, want als hij danste voelde hij niets anders dan liefde voor de muziek en de bewegingen, hij was dan compleet in zijn eigen wereldje. Zonder dat hij het doorhad, was hij een liedje aan het neuriën waar hij ooit op had gedanst in de balletvoorstelling van Doornroosje op de academy. Hij had toen de rol van prins Florimund, één van de mooiste solo's die hij ooit heeft mogen dansen vond hij zelf.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Je...wilde mij weer zien?' vroeg Lynn verbaasd. 'Maar waarom dan? Wáárom nu wel opeens?' Ze kon haar vinger er nog steeds niet op leggen. Na al die jaren Golden Oak was hij opeens gekomen. Liever stond Lynn op en liep ze de zaal uit, maar ze was benieuwd naar de reden die Robin had om te komen.
'Lynn, ik miste je...' zei Robin zacht. 'Laatst kwam ik oude foto's van ons tegen en ik wilde weten hoe het met je ging, dus hier ben ik.'
Lynn keek hem even met grote ogen aan. 'Is dat alles? Is dat écht de enige reden waarom je hier bent?' vroeg ze op licht kwade toon.
Robin haalde zijn schouders op. 'Daar komt het grotendeels wel op neer. Lynn, we hebben heel wat bij te praten...'
Lynn wendde haar blik af. 'Ik wil dat je gaat.'
'Gaan? Hoezo? Ik ga nergens heen, Lynn. Waarom zou ik weg moeten gaan?'
'Moet je dat nog vragen? Snap je het echt niet? Jij komt hier doodleuk aanzetten met dat je me mist en verder niets? Je hebt me godverdomme in de steek gelaten toen ik je het meest nodig had!' zei Lynn kwaad. Misschien dat er mensen hun kant op keken, maar op dit moment maakte haar dat niets uit.
'Dat spijt me, Lynn. Ik heb er ook geen geldig excuus voor..' zei Robin zacht.
'Geen geldig excuus, zegt 'ie dan. Robin, je was verdomme alles voor me. Álles. Maar sinds het allereerste bericht van Golden Oak heb je me gemeden tot uiteindelijk dat er geen contact meer was,' zei Lynn boos. 'Mijn brieven negeerde je, de eerste weken heb ik op je gewacht op dagen als deze en toch...Er kwam maar niets.'
Robin keek Lynn even stil aan. 'Lynn, iedereen hier kent Golden Oak. Als mensen wisten dat ik bevriend was met een mutant dan..'
'Een mutant?! Zei je dat nu echt?!' onderbrak Lynn hem kwaad. 'Ik hoef jou voorlopig even niet meer te zien. Sterker nog: eigenlijk helemaal niet meer.' Met die woorden stond Lynn op en nam aanstalten om weg te gaan, maar Robin nam haar bij de arm. 'Laat verdomme los!' riep ze kwaad, maar trok zelf haar arm alweer terug. Ze voelde dat ze haar gave door haar woede nog maar amper onder controle kon houden.
Slechts een kwade blik was het laatste dat ze Robin nog mee gaf en ze liep richting de deur om de zaal te verlaten, maar haar kwaadheid hielp niet mee. Lynn kwam, op de voet gevolgd door Robin, langs de tafel waar Aria zat met nog een jongen. 'Laat me met rust!' schreeuwde Lynn naar Robin, maar op hetzelfde moment nam ze de gave van Aria over. Lynn draaide zich om, om Robin een halt toe te roepen, maar die werd met een windvlaag naar de andere kant van de zaal geblazen. Van de schrik draaide ze zich weer terug om en ging naar de deur, waarna ze deze open deed. Haar handen konden het niet inhouden om opnieuw een krachtige windvlaag te laten komen, maar hiervan werd Joana het slachtoffer. Met enorme kracht werd Joana weggeblazen door de ramen heen naar buiten. Lynn bleef stijf in de deuropening staan en verroerde zich niet meer. Er klonk luid geschreeuw, wat voor Lynn niet duidelijk was of het van Joana af kwam óf van begeleiders die bij haar waren. Het enige waar Lynn op kon hopen, was dat ze niet haar eerste dodelijke slachtoffer gemaakt had.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Het was voor Aria fijn om Drew weer te zien. Het deed haar goed om iemand uit haar verleden terug te zien, ook al was het geen familie. Het gaf Aria het gevoel dat ze misschien niet zo opgesloten en vergeten was dan dat ze dacht dat ze was. Toch had ze al snel wel door dat het een toevalstreffer was, hoe zou Drew haar nou kunnen vinden op een wereld die zo groot was? Over werelden gesproken, nieuwsgierig luisterde Aria naar Drew. Het was haar eerste gesprek met iemand van buitenaf in een hele lange tijd. "Oh, fijn" had Aria gezegd. Ze wilde wat vragen over wat er gisteren op de markt gebeurd was, ze had wat mensen erover horen roddelen, maar vroeg het toch maar niet. Toen het gesprek snel veranderde naar het nummer op haar armband besloot Aria hem er toch maar over te vertellen. "Er zijn vijf ranken hier. Nummers 1 & 2 zijn niet heel gevaarlijk. 3 is vooral gevaarlijk voor de persoon zelf en 4&5 zijn mensen die wel is iemand gedood hebben. En ik ben nummer 3, dus mijn gave is een gevaar voor mezelf" zei ze met een glimlach op haar gezicht. Aria vond het nummer op haar armband nog steeds te hoog, zo lang ze binnen zou blijven zou er weinig kunnen gebeuren. Aria deed een nep buigje toen Drew zei dat haar kracht echt bij haar paste. Hij had waarschijnlijk gelijk, maar op het moment dat Drew en Aria echt met elkaar omgingen wist ze dat nog niet. De wind had rond haar altijd al 'anders' gedragen maar ze dacht er nooit iets van. Of tenminste, tot haar gave oncontroleerbaar werd en ze naar Golden Oak werd gestuurd. Het gesprek ging verder en tot minimale verbazing kwam ze erachter dat het een toeval was. Diep van binnen had ze het wel doorgehad, na vijf jaar zou niemand meer weten waar ze zou uithangen, als ze haar naam überhaupt nog wisten. Toch vond Aria het wel leuk dat ze elkaar weer zagen na zo'n lange tijd. "Wat een geluk heb je weer" zei Aria met een speelse grijns op haar gezicht. Snel veranderde haar uitdrukking naar een serieuze toen Drew zijn verhaal begon te vertellen. Haar mond viel een beetje open toen ze hoorde dat Drew ervoor had gezorgd dat de mensen om hem heen zelfmoord gingen plegen. Het was niet dat ze hem hiervoor ging verafschuwen, dat helemaal niet, ze was er van geschrokken. Toen snapte ze ook pas waarom Drew haar telkens net niet in de ogen keek, om te voorkomen dat iets mis zou gaan. Ze had naar zijn hele verhaal geluisterd en aan het einde merkte ze toch dat ze een beetje sprakeloos was. Had ze het verwacht? Nee. Zou ze willen dat hij naar deze school kwam? Ja. Ze besloot hem de waarheid te vertellen over Golden Oak en hem niet te misleiden. "Deze school is de veiligste plek voor mensen met gaves" begon Aria, "Het instituut beschermt ons wel tegen de overheid en andere machten die kwade zin kunnen hebben met onze krachten". Ze zuchtte even en zei; "De vrijheid mag hier dan wel erg gelimiteerd zijn, het is best een fijne plek om te zijn, zo tussen alle andere 'freaks'". Ze dacht even na en vervolgde: "Er is hier best wel wat te doen.. De begeleiders zijn ook wel aardig, of tenminste een groot deel. Ik heb ook vrienden waar ik je aan kan voorstellen als je zou willen komen". Aria glimlachte even. Ze mocht dan wel een hekel hebben aan het feit dat ze zich binnen de muren van het instituut best opgesloten voelde, het was na vijf jaar wel haar thuis geworden. Aria wilde weer wat zeggen tot ze abrupt stopte. Lynn liep langs, zo te zien extreem boos, met een jongen die haar achtervolgde. Bij het tafeltje dat Aria met Drew in beslag nam stopten ze. En toen gebeurde er iets heel erg vreemds. Aria voelde zich een beetje raar tot ze opmerkte wat er aan de hand was. "Lynn!" riep ze haar toe, maar ze was inmiddels al te laat. Lynn had Aria haar gave overgenomen en het eerste slachtoffer werd al naar de andere kant van de zaal toe geblazen. Radeloos stond Aria maar wat toe te kijken. Het was haar gave, Aria was letterlijk de enige persoon die zou moeten weten wat Lynn zou moeten doen om kalm te worden maar op een moment zoals deze kon Aria niet heel helder meer nadenken. En het werd er niet beter op toen Joana het volgende slachtoffer was, en deze keer was het serieuzer dan met de jongen. Joana werd werd naar buiten weggeblazen, recht door één van de ruiten heen. Aria's ogen werden groot, ze wist van haar gave hoe intens het kon worden en Lynn zat nu flink in de gevarenzone. Lynn bleef als verstijfd staan en Aria wist dat ze niet lang had voordat twintig begeleiders haar zouden omringen. Wanhopig keek Aria rond naar de menigte die nu echt in chaos begon uit te breken. Velen gingen snel naar de deuren toe en probeerden weg te vluchten. Maar Aria niet, ze keek even onzeker achterom naar Drew en rende richting Lynn toe. Een aantal bewakers stonden al om haar heen en probeerden haar rustig te krijgen maar Aria wist dat dat niet kon zonder dat haar handen beschermd werden. Terwijl ze tegen de wind in naar haar toe renden deed ze voorzichtig haar handschoenen uit. Ze werd er zenuwachtig van, ze zou dan niet heel lang zonder bescherming zitten maar in die tijd kon heel veel misgaan, vooral in de chaos die er nu was ontstaan. "Lynn!" had ze geroepen waarna ze zich door de beveligers heen drukte: "Aandoen!" zei ze tegen haar en ze drukte haar de handschoenen in de handen, "Nu!" zei ze streng waarna een van de beveiligers haar uit de cirkel rukte. Ze struikelde naar achter en kwam hard neer op de grond, recht voor het tafeltje waar Seth en zijn familie nog waren. Snel stond ze op en draaide ze zich om naar Seth zijn familie. Haar handen had ze op haar rug gehouden, bang om zelf een uitbarsting van haar gave te hebben nu ze geen handschoenen had. Ze wist namelijk dat in deze chaos haar begeleider vinden onmogelijk was. Ze voelde de impuls opkomen om een windvlaag rond te laten gaan en ze deed haar best om ertegen te vechten. Ze keek snel achterom naar Lynn en ze hoopte dat de handschoenen hadden gewerkt. Ze draaide zich weer om en keek zenuwachtig naar Seth.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Stil luisterde Drew naar de uitleg van Aria over de nummers op de armbanden. Eigenlijk was het een slim systeem. Er waren zoveel bijzondere mensen op deze school en met de ene moest je meer rekening houden dan met de andere. Omdat het een beetje moeilijk is om het voor iedereen te onthouden, konden ze het zo in de grote lijnen in elk geval onthouden. Misschien niet precies, maar in de meeste gevallen zouden de grote lijnen vast wel genoeg zijn. Drew had zelf het vermoeden dat als hij hier zou blijven, hij een nummer vijf zou worden. Hij had al flink wat doden op zijn geweten tenslotte.
Drew grinnikte even toen Aria een nepbuiging voor hem maakte om zijn opmerking over dat de wind besturen wel een gave was dat bij haar paste. "Zijn er meer luchtmeesters? Of heeft iedereen hier een andere gave?" vroeg Drew en keek haar aan. Hij was wel benieuwd of er meer waren met de zelfde gave en wat dat precies voor invloed had. Zouden er meer zijn met de zelfde gave als hij? Hij hoopte maar van niet, al zou het hem niets verbazen.
Nadat Drew uiteindelijk met veel moeite was uitgesproken, keek hij Aria een beetje schuin aan. Hij wilde weten wat ze dacht, haar gedachten pijlen. Vond ze hem nu eng? Accepterde ze hem? Zou ze de beveiliging roepen? Eigenlijk durfde Drew niet aan de gevolgen van zijn verhaal te denken. Voor zover Drew haar gezicht kon zien, keek ze een beetje verrast, maar Drew durfde haar niet goed aan te zien. Hij snapte eigenlijk ook wel weer dat ze verrast keek. Zelf zou hij waarschijnlijk ook verrast zijn door dit verhaal. Hij betwijfelde of zo'n verhaal vaak voor kwam, zelfs al was dit een school voor mensen met speciale krachten.
Al snel begon Aria over de school te vertellen. Dat het wel echt zo veilig was als de verhalen deden geloven. Iets waar Drew blij om was. Hij was al bang geweest dat hij misschien een verkeerde keuze had gemaakt. Dat hij er niet voor had moeten kiezen om hier te komen, maar aan het verhaal van Aria te horen kon hij het risico wel proberen te wagen. Mocht het toch niet goed gaan, had hij de perfecte gave om ervoor te zorgen dat hij weer weg kon. Niemand kon zijn blik zomaar ontwijken. Er was altijd een moment dat je elkaar in de ogen keek, hoe wanhopig je het ook probeerde te voorkomen. En dat moment kon Drew altijd pakken. Daarbij wilde hij wel eens voor het eerst in zijn leven bij mensen zijn die net als hem waren. Die ook dingen konden die de normale mens hun stoutste dromen nog niet eens deed overtreffen. Hij wilde zijn angsten en gedachten met mensen kunnen delen die hem begrepen. Die het zelfde door maakten als hem.
Even dacht Drew na over wat Aria zei over hier komen en knikte toen. "Ik denk dat ik mij dan maar ga inschrijven, maar moet eerst nog wat dingen kopen. Kan ik wat voor jouw meenemen?" vroeg Drew aan Aria, maar toen brak de hel in de bezoekerszaal los. Een harde windstoot gooide een jongen door de zaal en niet veel later was een meisje het slachtoffer. Snel dook Drew naar de grond, terwijl iedereen in paniek raakte en Aria naar het luchtsturende meisje toe rende.
"Tot zover de veiligste plek waar je kunt zijn" zei Drew een beetje sarcastisch en keek toe hoe de begeleiders hun best deden om met behulp van Aria het andere meisje te overmeesteren. Snel stond Drew op en liep naar Aria toe, die met haar handen achter haar rug bij de andere jongen zat. "Gaat het?" vroeg Drew zowel aan Aria als de jongen, nadat hij een gil verliet, maar zag toen dat de baby niet meer ademde en zijn ogen gesloten had.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Nadat Aria naar haar eigen gast ging,veranderde het gespreksonderwerp wat Seth met zijn ouders had al snel. In plaats van Aria haar gave, ging het gesprek naar Seth en de reis naar Amerika van zijn ouders. Seth was blij om te horen dat de behandeling die zijn oom in Amerika volgde, een klein beetje effect bleek te hebben. Tot nu toe begon hij aan te slaan en daardoor ging het al wat beter met zijn oom. Daardoor konden zijn oom en tante even genieten van het samenzijn met hun zoon, ondanks dat Jason zijn echte ouders eigenlijk niet herkende. Op zich was het ook wel logisch dat Jason ze niet herkende. Zijn echte vader was al in Amerika voor de behandelingen toen Jason geboren werd en vlak na Jason zijn geboorte vertrok zijn moeder ook naar Amerika, Jason bij hen achterlatend. Het was logisch dat het 6 maanden oude kindje zijn ouders als ouders zag. Er werd ook niet veel anders verwacht, maar toch schenen ze een geweldig weekend te hebben gehad.
Seth hoopte maar dat zijn oom snel beter zou worden, zodat ze met hun drie'tjes snel een echt gezinnetje zouden kunnen vormen. Dat verdienden ze, maar tot die tijd zou Jason veilig bij zijn ouders in wonen. Seth vond het jammer dat hij er niet bij kon zijn om Jason van dichtbij te zien opgroeien. Jason zijn eerste stapjes te mogen bewonderen, zijn eerste woordjes, maar hij begreep het wel. Zijn gave was dan misschien niet heel erg gevaarlijk, het kon natuurlijk niet gebeuren dat Seth een staart kreeg terwijl hij Jason op zijn arm hield. Dat zou heel gevaarlijk kunnen worden, als hij per ongeluk op Jason viel in plaats van andersom. Het was voor hen beide beter dat Seth hier bleef tot hij zijn gave beheersde. Tot hij ontdekte hoe hij zijn transformatie kon beheersen.
Met een ruk werd Seth uit zijn gedachten over veiligheid gerukt toen hij Lynn verderop hoorde schreeuwen en keek razendsnel over zijn schouder heen. Oh nee, Lynn en kwaad zijn is geen goede combinatie, dat had hij al gemerkt. Snel trok hij Jason dichter bij zich en keek zijn ouders aan. "Iets zegt me dat we ons beter even onder de tafel kunnen verstoppen" zei Seth en snel gingen hij en zijn ouders onder de tafel, en waren nog maar net op tijd.
Zodra zijn vader zijn plek onder de tafel had ingenomen, vloog het eerste slachtoffer van Lynn al door het raam. Voorzichtig keek Seth langs het raam, terwijl iedereen in de zaal in paniek raakte. Dat was iets wat je al helemaal niet moest doen. Veel konden hun gave in paniek nog slechter beheersen dan normaal en Lynn had er nu al moeite mee. Seth zag dat Aria haar bezoeker achterliet en zich op Lynn storte om te helpen. Logisch, ze was de enige die wist wat er moest gebeuren als haar krachten uit de hand liepen. Toch maakte Seth zich zorgen om haar. Volgens hem had Lynn haar gave niet of niet vaak overgenomen. Lynn wist er weinig vanaf en de beveiliging had zijn handen al vol aan Lynn. Seth slikte dan ook toen Lynn Joana door een raam heen blies. Dit liep echt nu al uit de hand. Zo kon je zien dat Lynn eigenlijk niet kwaad mocht worden. Stil keek Seth toe terwijl hij Jason veilig onder de tafel hield, niet wetende dat door dit gedoe zijn gave op een vreemde manier geactiveerd was. Het bloed in Jasons lichaam stopte met stromen, waardoor hij langzaam aan blauw werd terwijl Aria door de beveiliger naar hen toe geduwd werd. Snel trok Seth Aria naar hen toe.
"Gaat het een beetje?" vroeg Seth ongerust, maar toen viel Seth's oog op Jason, die niet opeens niet meer ademde of bewoog. Een gil verliet Seth zijn lippen, waardoor de bewakers een moment van Lynn afgeleid waren toen Seth besefte dat Jason echt niet meer ademde en hij al snel ook niet meer het hartje van Jason voelde kloppen. Snel pakte Seths vader Jason af en kon alleen maar bevestigen dat Jason inmiddels was overleden.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Alles wat er om Lynn heen gebeurde, was voor haar één grote waas. Voor ze het wist, stonden er een aantal begeleiders om haar heen om Lynn te kalmeren en de overname te stoppen. Ze mocht dan verstijfd staan, omdat ze Joana naar buiten geblazen had, toch kookte ze vanbinnen nog van woede.
Vaag hoorde Lynn nog de stem van Aria die haar opdroeg om de handschoenen van haar aan te trekken, die ze seconden geleden in Lynns handen had gedrukt, voordat ze door één van de begeleiders van Lynn weggeduwd werd. Lynn had ze op een of andere manier aangedaan en de wind in de ruimte ging liggen, maar de woede van binnen bleef.
Toen de begeleiders Lynn hardhandig bij haar armen pakten, werd alles weer helder en besefte ze wat ze gedaan had. Ze probeerde hard tegen te stribbelen, maar de begeleiders gaven haar geen kans. 'Jo!! Joana!!' schreeuwde Lynn uit. Het enige waar ze nu aan dacht, was aan Joana. Had ze de klap naar buiten overleefd of niet? Lynn kon niets zien of horen vanaf deze plek en dus wist ze niet hoe het met Joana was. 'Joana!! Alsjeblieft, laat me gaan!' schreeuwde Lynn, ditmaal huilend.
'Jij gaat nergens heen! Aangezien je niet wilt meewerken, hebben wij geen andere keuze,' zei één van de begeleiders streng. Nog voor ze zich kon verzetten, had hij haar een verdovende middel gegeven en werd Lynn weggevoerd. Voor het eerst in haar tijd op Golden Oak werd ze in de isolatie gezet.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Nietsvermoedend was ze naar de bezoekerszaal gelopen, nadat een onbekende jongen haar vroeg zijn ouders te vertellen dat hij hen nu even niet wilde zien. Normaliter hield Joana zich afstandig van familiezaken, iets wat ze vandaag beter ook had kunnen doen. Toch kon ze de smekende blikken van de jongen ditmaal niet weerstaan. Iedereen op Golden Oak had het moeilijk en op momenten dat dit extra erg is, heb je iemand nodig. Nu Joana deze persoon kon zijn, deed ze dat maar al te graag. Tenslotte waren haar eigen emoties al niet meer te redden. Het moment dat ze door de grote klapdeuren de zaal betrad, ging alles fataal fout. Joana hoorde Lynn schreeuwen, waarna ze boos op stond. Dit zorgde er al voor dat Joana aanstalte maakte de zaal te verlaten. Echter wilde ze de jongen niet teleurstellen, dus liep ze vastberaden door. Terwijl ze om zich heen keek om de man in het blauwe pak te zoeken, werd het geschreeuw steeds luider. Joana wist nu dat ze hier zo snel mogelijk weg moest zijn. Boze mensen waren gevaarlijk op Golden Oak. Krachten hingen samen met emoties en omdat je hier niet zat als je je gaven compleet onder controle had, was woede een gevaarlijke emotie. Met grote passen liep Joana terug naar de deur, maar ze was te laat. Lynn nam Aria's kracht over en een hevige windvlaag vloog door de ruimte. Bij de eerste wist Joana staande te houden. De wind was wel zo hard dat ze zich stevig vast moest klemmen aan de dichtsbijzijnde tafel. De tweede windvlaag was echter vele malen heftiger. Hij kwam precies haar kant op en had een hogere snelheid dan die ervoor. Met enorme kracht werd Joana naar achteren geblazen, door het raam heen. Ramen op Golden Oak waren zeldzaam. Dit om te verkomen dat mensen ontsnapte, ze perongeluk braken door middel van hun gave, of te veel begonnen te verlangen naar de buitenwereld. Er waren enkel wat ramen in de bezoekerszaal, om de bezoekers een niet al te opgesloten gevoel te geven. Buiten de bezoekuren om was de zaal daarom ook altijd afgesloten.

Daar lag ze dan. Te kermen van de pijn op de koude, natte, betonne buitentegels van het instituut. Niemand kwam naar haar toe. De begeleiders hadden het te druk met het controleren van Lynn en Aria, die haar handschoenen had afgestaan aan Lynn. De meeste scholieren werden geforceerd naar hun kamer te gaan en de bezoekers moesten het instituut verlaten. Joana wilde opstaan, maar was daar niet tot in staat. Ze kon geluiden horen, helder zien en af en toe een geur opvangen. Voor de rest kon ze niks: haar ogen niet sluiten als ze droog begonnen te worden, met haar lippen niet praten, haar arm niet uit deze nare positie halen. Niks. Af en toe vroeg Joana zichzelf af of ze überhaupt nog ademde. Of ze überhaupt nog leefde. Hoe zou het zijn als dit niet het geval was? Ze zou er oké mee zijn. Geen pijn meer, mentaal of fysiek, geen andere mensen meer lastig vallen, gewoon niks meer. Met deze gedachte sloot Joana haar ogen. Niks meer, dat was waar ze naar verlangde. Maar haar hart stopte niet. Het bleef kloppen met de regelmatige slagen die ze gewend was. Er waren dingen niet afgerond. Mensen waartegen ze nog geen gedag kon zeggen.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Aria voelde een warrige mix van emoties terwijl ze daar zo stond en wanhopig haar handen achter haar rug probeerde te verstoppen om te voorkomen dat een uitbarsting iemand anders behalve haar zou verwonden. De wind die van Lynn af kwam door Aria's overgenomen gave waaide zachtjes door haar haar heen. Ze keek snel weg van Seth en keek naar het kapotte raam waar Joanna niet al te lang geleden tegen haar wil in naar buiten werd gegooid. Aria maakte zich zorgen over haar, ze wist namelijk welk niveau schade haar gave op zijn hoogtepunt kon bereiken. Echter wist Aria dat naar buiten gaan het slechtste idee in deze situatie was. Ze had geen enkele vorm van bescherming, haar handschoenen had ze aan Lynn gegeven omdat ze wist dat ze haar eigen gave zelf beter onder controle had, en bij een verkeerde beweging of te grote shock zou ze een tornado kunnen creëren. Een verkeerde emotie en het zou over zijn voor Aria. Wat als Joanna echt ernstig gewond zou zijn of misschien niet eens meer zou leven..? Het zou catastrofaal zijn voor Aria als dat het geval was. De chaos om Aria heen werkte voor haar ook niet goed. Ze voelde zich een beetje als een tikkende tijdbom, onzeker waar en wanneer ze zou gaan ontploffen maar wel zeker dat dat echt zou gebeuren. Aria had het gevoel dat ze geen controle over de situatie had en wist even niet goed wat ze moest doen. Mensen renden namelijk van haar en de groep beveligers weg of werden naar buiten weggejaagd. Seth zijn ouders hadden geluk dat ze strategisch een goed plekje hadden niet super goed te zien waren tussen de menigte vluchtende mensen. Aria keek van Seth naar Drew en weer terug, waarna ze haar blik op de vloer richtte. Ze voelde zich erg verantwoordelijk. Aria was de enige die echt wist hoe ze haar eigen gave kon onderdrukken. En als ze eerder was geweest waren er geen slachtoffers gevallen.. Was Joanna niet.. weg.. Ze had voor velen hier de bezoekersmiddag verpest. Ze slikte even en zodra ze de moed had opgewerkt ging ze weer volledig rechtop staan. Haar handen verborg ze nog steeds achter haar rug terwijl sommige mensen haar priemend aankeken terwijl ze van haar wegrenden. Aria wilde antwoord geven op Seth zijn vraag, tot ze de kleine baby in zijn armen zag. Wankelend zette Aria een stap naar achter en ze had haar handen voor haar mond gehouden. Haar wereld was opeens heel wat meer wankelend geworden. Er vormde zich een brok in haar keel en ze wist niet wat ze moest zeggen. Een van haar beste vrienden op het Instituut had zojuist een familielid voor haar eigen ogen verloren. De implicaties die deze zouden hebben met zijn familie zouden vast verschrikkelijk zijn.. Echter ging het niet precies zo, het duurde niet lang of iedereen wees Aria aan met priemende vingers als schuldige, zelf Seth zijn familie die volgens hem niemand echt gingen vooroordelen. Ze werd beschuldigd van het vermoorden van Jason. Het deed pijn, diep van binnen, want zelfs Drew en Seth leken het te geloven. Ze dacht dat ze vrienden waren.. Maar Seth zijn ouders werden boos op Aria en Aria deed er niks tegen en het liet het over zich heen komen. Haar ogen ontmoette al snel die van Drew en probeerde te laten zien dat ze er niks mee te maken had. "I-ik heb echt niks gedaan.. Ik zweer het" zei Aria zachtjes.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het moment dat Lynn haar stem verhief had een eerste teken moeten zijn voor de begeleiders om in te grijpen, maar ze waren te laat. Alles gebeurde zo snel. Vanaf de eerste windvlaag ontstond paniek. Mensen renden richting de uitgang. Het was niet de eerste keer dat iemand een uitspatting had tijdens bezoekdag, zoiets was nu eenmaal mogelijk doordat bij velen hun gave gelinkt was aan emoties. Asa's ouders bleven opvallend kalm onder het hele gebeuren. Hun zoon was een vijf, in al die jaren, al die moorden, waren ze niet één keer het slachtoffer geweest. Ergens maakte dat dat ze zich haast onaantastbaar voelden. Zijn vader legde een hand op Asa's schouder. "Geen zorgen zoon, we zullen zorgen dat je niet langer met deze freaks hoeft samen te leven." In het naar buiten gaan wierp Ida hem een bezorgde blik toe. Asa draaide zich om en volgde de begeleiders. Hij moest niet naar zijn kamer. Hij had niets verkeerd gedaan. Er was gewoon een einde gekomen aan de bezoekdag voor vandaag. Hij had niet precies gezien wat er allemaal gebeurde. Lynn had een gave overgenomen, Aria's gave en Joana naar buiten geblazen. Hij had tegen enkele begeleiders gezegd dat ze naar buiten moesten gaan, want zelf zou hij er nooit toestemming tot krijgen. Onbewust was hij niet naar zijn eigen maar naar Louises kamer gebracht. "Louise, ben je hier?" vroeg hij terwijl hij aanklopte. "Zou ik even op je bed mogen liggen en doen alsof ik niet besta, want daar heb ik echt even nood aan."

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Het ene moment was Denish nog een liedje aan het neuriën en het andere moment brak de hel los. Er was iets gebeurd in de bezoekersruimte en de deuren vlogen open door een enorme wind vlaag die Denish overeind in zijn stoel duwde, aangezien hij eerst voorover zat. Hij keek geschrokken op en zag nog net een jongen weg geblazen worden door een harde kracht, of een windvlaag. Niet veel later vloog er ook een meisje van het instituut door de ruit. Hij keek even naar de jongen die naast hem zat en stond toen vlug op waarna hij de controle kamer in liep. Het meisje die dit alles veroorzaakt had werd vastgegrepen door meerdere begeleiders en mensen renden hem allemaal voorbij naar de uitgang, allemaal in blinde paniek. Andere begeleiders wilden iedereen terug naar zijn of haar kamer hebben en waren begonnen met het evacueren van de ruimte. Het enige wat Denish kon denken was hoe het meisje door de ruit geblazen was en nu alleen buiten lag, zonder dat iemand achter haar aan gegaan was. Hij aarzelde even, er werd hem duidelijk verteld dat hij niet naar buiten mocht zonder begeleiding, maar aangezien hij de zware schoenen aan had kon er weinig mis gaan, toch? Hij liep met een paar mensen mee naar buiten en naar de plek waar het meisje door de ruit gevlogen was. Het raam was moeilijk te missen, er lag glas in het gras. Maar zo op het eerste gezicht zag hij het meisje niet. Hij keek even om zich heen en voelde dat zijn voeten in zijn schoenen begonnen te stijgen, paniek, hij raakte in paniek en zo werd zijn gave in gang gezet... Hij haalde even diep adem en liep in de richting waar het meisje heen geblazen zou moeten zijn. Een rechte lijn vanuit het raam, en een paar meter verderop zag hij haar liggen, vlakbij het hek. Ze had geluk gehad dat ze er niet op lag, de punten hadden haar dan doorboord. Vlug haastte hij zich naar haar toe. 'He.. Hoor je me? Ben je oke?' vroeg hij bezorgd en knielde naast haar neer. Shit... Ze had haar ogen dicht. Hij legde een oor op haar borstkas en luisterde. Er was nog een hartslag, een vrij snelle zelfs. 'Wordt wakker... Hoor je me? Je bent niet meer alleen, ik ben hier...' Hij besefte dat het meisje zich misschien wel rot moest schrikken omdat ze opeens een vreemde zag die zo bezorgd om haar was.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Om Seth heen gebeurde alles tegelijk. De beveiliging nam een tegenstribbelende Lynn mee naar de isolatie, Aria werd door zijn ouders beschuldigd van de moord op Jason, het gevoel dat zijn krachten gebruikt werden ging door zijn lichaam. Seth voelde hoe het bloed door iedereen heen stroomde, maar niet meer door Jason, die nu dood in zijn armen lag en hij tegen zijn borst had gedrukt. Wat er gebeurde kon Seth niet goed bevatten. Het was gewoon weg teveel en wat er om hem heen gebeurde merkte Seth dan ook in eerste instantie niet. Een traan gleed over zijn wang, waardoor hij weer een blauwe staart kreeg, maar dat kon hem niets schelen. Het was logisch dat hij zijn emoties toonde. Dat hij in de rouw was van zijn neefje. hij gaf Aria waarschijnlijk als enige niet de schuld, wetende dat Aria het niet gedaan kon hebben. Seth voelde dat Jason niet gestikt was. Hij voelde dat er iets anders aan de hand was, maar kon zo snel niet bedenken wat. Hij was te overstuur om dat te beseffen. Hij keek dan ook niemand aan, behalve de kleine Jason tot hij merkte dat Aria door de beveiliging en begeleiders vastgepakt werd en weggetrokken werd. Pas toen kwam hij weer bij zinnen en besefte wat er gebeurd was.
Even twijfelde Seth, bang voor de gevolgen als hij iedereen zou vertellen wat er echt gebeurd was. Als hij gelijk had en hij zou het bekennen, zou hij zijn hele familie gegarandeerd verliezen. Aria had weinig te verliezen. Ja ze zou een nummer hoger komen, maar dan nog. Echter was Aria zijn beste vriendin hier op school. Hij kon haar niet in problemen laten zitten waar ze niets mee te maken had. Of in elk geval bijna niets. hij moest haar helpen, maar had hij daar de moed voor? Even haalde Seth diep adem en veegde de tranen van zijn wangen af.
"S-s-stop" zei Seth zacht en met gebroken stem, terwijl hij Jason aan zijn moeder gaf. "A-a-aria heeft d-d-dit niet gedaan" zei hij zacht, maar kon even niets meer zeggen. Het lukte hem niet om de woorden te vormen. Het lukte hem niet de waarheid te vertellen, uit angst voor wat er zou gebeuren. Zijn stem stopte ermee, liet hem in de steek terwijl hij hem hard nodig had. Dit was een van de moeilijkste momenten die hij ooit had meegemaakt. Het liefst was hij opgestaan en was naar zijn kamer gerend, om daar vervolgens nooit maar dan ook nooit meer uit te komen.
Seth voelde alle blikken op zich branden, zowel van zijn ouders, de vreemde jongen die Aria te gast had, als Aria zelf en de beveiligers en begeleiders. "Wat bedoel je Seth, je zag zelf net wat haar gave kan doen" zei zijn vader zacht en legde een hand op zijn schouder, maar Seth liet de hand van zich af glijden.
"A-a-als Aria of L-Lynn het gedaan h-h-hadden z-zou het a-anders v-voe-voelen" zei Seth zacht. "Dan zou Ja-jason g-g-gestikt zijn. I-ik voelde d-dat h-hij d-d-dat n-niet h-hele-helemaal is" zei Seth zacht en keek weer naar zijn handen. Hij wilde nu even niemand aankijken.
"Wat is er dan gebeurd?" vroeg zijn moeder en even beet Seth hard op zijn lip. Hij wilde niet meer verder praten, maar hij was nu eenmaal begonnen. Er was nu geen weg meer terug en hoe langer hij de waarheid uitstelde, hoe moeilijker het voor iedereen zou worden. Hij moest nu doorzetten. Toch had hij liever gehad dat er een gedachten lezer in de zaal was of zo, die het woord voor hem kon doen, zodat hij het zelf niet meer hoefde. Zodat hij de kracht zelf niet meer hoefde te zoeken.
"I-ik h-h-heb er nooit o-over na g-gedacht, maar b-b-bl-bloed i-is w-w-water" fluisterde Seth zachtjes. Het was vocht en dus zijn element. Hij kon beslissen wat ermee gebeurde. Hij kon het beheersen, al had hij er moeite mee. Hij had er de macht over. Het was naïef om te denken dat hij bloed niet kon besturen. Dat hij daar niet de macht over had, terwijl een mens voor het grootste deel uit water bestond. Hij had er eerder aan moeten denken en het instituut al helemaal. Ze hadden hem voor de risico's van zijn gave moeten waarschuwen. Hem een hoger cijfer moeten geven. Minstens een drie. Zijn gave was niet alleen een probleem voor hemzelf, maar voor iedereen die hem lief had.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld