Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Selenophile

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Account verwijderd

schreef:
Lev keek haar recht aan. Of de lichten haar onherkenbaar maakten of dat Lev haar werkelijk niet herinnerde, kon Mila niet inschatten. Hoe dan ook was het o zo confronterend. Zijn heldergroene ogen herkende ze overal, misschien hij die van haar niet. Ongemakkelijk keek ze Elsa aan.
”Great, right!,” glimlachte Elsa.
Wat een verkeerde inschatting, bedacht Mila zich.
”I’ll be right back.”
Voor haar vriendin haar kon tegenhouden, vluchtte Mila de zaal uit. Het werd haar teveel. Dit was een jongen die ze één keer had gekust, meer niet. Als het op romantiek aankwam, had haar vader gelijk gehad dat het slechts kalverliefde was en Lev haar anders niet zou achterlaten. Voor haar voelde het anders. De eerste weken had ze niet anders gedaan dan aan hem gedacht en nu, op het moment dat ze even de indruk had hem eindelijk te vergeten en écht ongestoord van haar leven te genieten, was hij er weer.
Lev was op zijn dooie gemakje aan het optreden, had vrienden gemaakt en zich hier duidelijk gesetteld. Anders zou hij er niet zo op zijn gemak uitgezien hebben als hij nog op de vlucht zou zijn. Lev had zichzelf gewoon een leuk leven opgebouwd zónder haar, het was niet dat hij makkelijk contact had kunnen zoeken, maar als hij had gewild, dan had hij Elsa wel opgespoord.
gefrustreerd schopte Mila een steentje weg wat een deuk in de punt van haar hak maakte. Haar armen kruiste ze om zich heen terwijl ze mokkend wat over de straat slenterde. Het hoorde haar niet te schelen. Ze had Lev niet meteen vertrouwd, dat was haar fout, maar Lev had haar op zijn minst een seconde rust kunnen gunnen. Na een ontvoering, een bloedbad én haar lang vermiste vader te vinden, kon ze niet bepaald helder nadenken en rationele keuzes maken. Daar was Lev even hard in de fout gegaan door meteen conclusies te trekken en haar voor dood achter te laten.
Omdat ze haar verjaardag niet compleet wou verpesten en missen, besloot Mila uiteindelijk om terug naar binnen te gaan. Daar ving ze nog net het laatste liedje op. Het betoverde haar nog steeds, wat haar nog dommer liet voelen. Hiervoor had ze genoeg liedjes over heartbreaks gehoord die haar verzekerden dat hij het niet waard was.
“Mila’s the party animal tonight. It’s her birthday,” zei Elsa als ze zich bij het gezelschap voegde.
Elsa leunde al half over de bar met een veel te laag uitgesneden gouden cocktailjurkje, al leek de jongen verbazingwekkend genoeg zijn focus op haar ogen te houden. De barman met de donkere ogen en warrig bruin haar, zette een martini voor Elsa neer waarna ze het rode ietsje vastnam en net dat tikkeltje te sensueel opat. Sommige dingen veranderden nooit.
”I know,” beantwoordde de jongen haar.
Mila vroeg zich af hoeveel hij wist en wat Elsa had uitgespookt om iemand die Lev kende zo ver te krijgen hen terug samen te brengen, want Mila was behoorlijk zeker dat Lev absoluut niet gevonden wou worden. Of ze had iedereen zo gemanipuleerd dat dit werkelijk allemaal heel toevallig op zijn plek viel.
Alleszins zag Mila hem vanuit haar ooghoeken naderen. Plots vond ze haar dot niet leuk genoeg, haar lange haren maakten haar zelfzekerder als ze los waren. Daarom trok ze snel de pin eruit en schudde die los over haar schouder heen, Lev steevast negerend. Koppig als ze was, was ze van plan om hel te negeren tot hij haar zelf aansprak, of het nu opviel of niet dat ze hem al gezien had. Haar wenkbrauwen vormden zich tot een bedenkelijke frons terwijl ze oogcontact uit alle macht ontweek. Asshole.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De stem van Elsa begon tot hem door te dringen en bracht des te meer verbazing teweeg dan hij daarvoor al voelde. Beetje bij beetje draaide hij zijn gezicht bij om Elsa op te zoeken, die hem een strakke maar toch enigszins tevreden blik toewierp. "And if that isn't mr. Lionesli himself. It was one hell of a ride to find you, pretty eyes."
Het weerhoren van haar flirterige stem liet hem met zijn ogen rollen. "It's Lev, not Lionesli," verzuchtte hij. "And I didn't ask for you to track me down, Barbie. You decided that all by yourself." Haar opkomst was niet waar hij om gevraagd had en dat wist ze, desondanks hij dat nooit uit haar eigen mond weerhoren zou. Hij keek van haar weg, zette een glas voor hem op het baroppervlak en schonk zichzelf een glas in. De spanning die er heerste voelde nu al ongemakkelijk aan en dit zorgde ervoor dat hij wel een paar slokken drank kon gebruiken. Ongestoord zette hij het glaswerk aan zijn lippen en nam hij een kleine teug whisky.
Vanuit zijn ooghoeken zag hij Elsa zachtjes haar hoofd schudden. "That wasn't just my decision alone. Don't flatter yourself." Hij fronste, keek toe hoe ze haar ogen op Mila naast zich liet vallen vooraleer ze zich weer leek te beseffen dat ze de jongen naast hem veel interessanter vond.
Een verwarde en onbegrijpende expressie vertoonde zich op zijn gelaat, dat hij voorzichtig naar Mila toe keerde, die hem compleet leek te vermijden. Was dit dan ook haar idee geweest? Hij kon niet snappen waarom ze nog naar hem zoeken wilde na die nacht. Na wat er tussen hen was gebeurd, na dat wat hij had veroorzaakt en de komst van haar vader dat het enige lichtpuntje leek te zijn geweest in Mila's leven.
Want wat deed ze hier nou eigenlijk? Ze zou gelukkig zijn geweest aan Orion's zijde, voor zover hij dat had kunnen weten. Ze hadden hun ruzie niet voor niets gehad, zeker als Mila niet had geloofd in haar vader's goede bedoelingen. Waarom stond ze dan toch voor zijn neus na een lange zoektocht, als ze ook in haar ouderlijk huis had kunnen zijn om zich te verenigen met Orion?
Hij wist even niet meer wat hij zeggen moest. Het gevoel dat Mila het liefst pretendeerde dat hij niet bestond, hielp niet bepaald mee om hem op de goede woorden te laten komen en de stilte te breken. Hij kreeg het idee dat ze liever elk moment de bar uit was gelopen, om hem nooit meer voor zich te hoeven zien; niet zozeer dat wat hij uit Elsa's woorden af had kunnen leiden toen ze hem net vertelde dat het niet enkel haar idee was geweest.
Wat aarzelend besloot hij zijn mond open te trekken. "You look.. different..," opperde hij, het eerste beste dat in hem opkwam maar verteld om in elk geval de sereniteit te breken. Hij had hoop dat het haar op zijn minst op deed kijken en ze hierdoor haar negeer fase achter zich zou laten. "But it looks good on you, though."
Haar blonde haar was iets waar hij erg aan zou moeten wennen. Maar dat nog weggelaten, zag ze er zelfs met alle make-up nog prachtig uit. Het was anders maar mooi. Alsof het bij haar paste en het haar nog meer naar boven haalde dan haar glinsterende, mysterieuze ogen al deden. In zulke kleding had hij haar ook tevens nog nooit gezien, maar met haar figuur kon ze het vast en zeker hebben.
"Didn't expect to see you here." Stilletjes keek hij haar aan, nog altijd gehoopt op een reactie of een teken van erkenning dat hij voor haar stond en hij niet slechts tegen een muur aan het praten was.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila staarde naar haar handen. In het bijzonder de smaragden ring. Het was niet de eerste keer dat haar gedachten ernaar af dwaalden. Al die tijd had ze alternatieve realiteiten voorgesteld in dagdromen. Dat ze haar eerste liefde nooit verloren was, was daar steevast in voorgekomen. Alles zou zo simpel geweest zijn, nooit weg uit haar dorp, bij iemand die haar nooit in de steek zou laten, de kans om een houvast te hebben in haar leven, mensen die er voor altijd voor haar zouden zijn. Hoe kwaad ze ook was op Lev, als ze terugdacht aan Mats, voelde ze zich broos en breekbaar. Haar lijstje mensen die ze kwijtspeelde, mocht wel eens ophouden met groeien.
De eerste opmerking van Lev negeerde ze, wat voor een intro was dit nu. Natuurlijk was ze veranderd, dat gebeurde wel eens als je verraden werd door iedereen rondom je, alweer. Daarom schonk ze in plaats van Lev aandacht te geven, een glimlach aan Elsa die hem opving. Elsa haar blik verzachtte, met haar vingertoppen raakte ze Mila's schouder aan.
"I'll wait outside, don't be gone too long or I'll miss you," lachte Elsa waarna ze haar jas nam om te vertrekken.
De tweede opmerking van Lev besloot Mila om wel te antwoorden.
"Neither did I. I expected Elsa to find you, just not on my birthday, in a cosy town, with all of your friends."
Mila kruiste haar armen over elkaar heen.
"'Cause you know, you were right," bromde ze.
Ze kon beter meteen to the point gaan, het was sowieso een bittere pil om te slikken om toe te geven dan Lev gelijk had gehad over haar vader.
"Orion send those hunters out for you. I know the whole story now. So I decided to travel with Elsa. Didn't have much choice."
Mila keek Lev recht aan. Ze zei het niet direct, maar wat ze het liefst van al had geschreeuwd, was dat Lev haar had achtergelaten! Hij had haar verraden, achtergelaten bij een psychopaat om daarna gewoon gezellig te settlen in een stad aan de andere kant van het land! Om die woorden binnen te houden, beet ze op haar lip. Het was heel lang geleden dat ze nog ruzie had gemaakt met iemand, wat ze echt niet graag deed. Maar door alle opgekropte woede, voelde het onvermijdelijk dat ze zou knappen in een rasechte woedeuitbarsting.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Elsa verliet het gesprek en de ruimte, net nadat zijn eerste opmerking volledig links werd laten liggen door Mila. Wat verontwaardigd keek hij van haar weg, Elsa's gedaante met zijn ogen gevolgd tot ze buiten was alsof dat hem voor even de uitweg bieden kon die hij nodig had. Wat wilde ze dan van hem? Ze had hem wel opgezocht en in de bar gevonden, maar zodra ze voor hem stond was al dat ze bezat boosheid en wilde ze niets van hem weten. Hij had kunnen begrijpen dat ze niet te trappelen stond om hem weer te zien, natuurlijk had hij geen warm welkom verwacht en geen onthaal alsof hij een of andere held was, desalniettemin had hij toch gehoopt dat hij tenminste een normaal gesprek met kon voeren.
"So what? You wanted to find me somewhere in a cave, all alone, drowning in my own misery? Would that have made things better for you?" Het kwam er harder uit dan dat hij door had, zijn stem ietwat opgeheven door zijn eigen frustraties die ze in hem opbracht. "Well, sorry that I'm not enough to your liking." Ze bracht het ergste in hem naar boven met slechts één opmerking. Nam ze het hem dan echt kwalijk dat hij zichzelf bij elkaar had geraapt en wat van zijn leven probeerde te maken? Was ze dan vergeten dat hij net zo met zijn trauma's om moest leren gaan als dat zij dat moest?
Steeds meer blikken werden hun kant op gericht. Hun gesprek had met elk gesproken woord meer het gehoor van de bezoekers bereikt, die aan het kijken waren wat er aan de hand was. Stilzwijgend keek hij rond, die blikken beantwoord met een wat verontschuldigende gelaatsexpressie, voor hij weer terugkeerde bij Mila. Ze konden dit niet hier voortzetten. Niet nu alle bargasten toe konden kijken en alles konden volgen, en ze de sfeer verstoorden door hun woede en ergernis. Dat konden ze niet maken.
"We can't do this here," sprak hij schor. "Not in front of all these customers. Let's go somewhere else." Waar ze heen zouden moeten gaan, was iets waar ze maar later bij stil moesten staan. Daar hadden ze nu geen tijd voor; hij had nu al verscheidene waarschuwingstekenen van de jongens achter de bar gekregen. Hij wilde niet ook nog zijn baan kwijtraken.
Hij keerde zich kort tot Tyler, die hem wat vragend aan zat te kijken. "I'm sorry, we'll take this somewhere else. I'll be back tomorrow to make up for it." Een knik kreeg hij terug, eentje die hij dankbaar beantwoordde met een magere glimlach. Gejaagd griste hij zijn jas van de kapstok naast de bar vandaan, voordat hij naar de deur liep. Mila zou hem vanzelf wel volgen als ze nog wat empathie bezat.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Het was verschrikkelijk vervelend dat Lev zijn opmerking een punt had. Het was fijner om hem in deze omgeving aan te trekken dan ergens in een goot onder een brug. Gefrustreerd tikte ze met de tip van haar voet tegen de grond terwijl ze haar armen steviger tegen haar borst klemde. Haar ogen begonnen helderder te gloeien wanneer Lev besloot om het gesprek elders verder te zetten.
"Fine," mompelde ze nog terwijl ze haar wolf bedwong die uit alle macht probeerde ze ontsnappen om of gewoon weg te lopen en niet om te kijken of zich bovenop Lev te smijten.
Ze duwde zich door de massa mensen heen om Lev bij te houden. Zich haasten op hakken was een kunst waar ze nog in kon verbeteren. Dat haar jurkje ook strak om haar bovenbenen klemde, hielp weinig. Als ze buiten stapte trok ze het gehaast wat meer over haar billen. In het doorgaan had Elsa hen warm gehouden terwijl ze te licht gekleed door de straten liepen, nu moest ze haar armen wat warm wrijven met haar handen.
Omdat Lev met een stevige tred voor haar uitbeende, greep ze zijn arm beet om ervoor te zorgen dat hij zijn tempo wat minderde.
"Wait up," zuchtte ze. "I just want to know why."
De vraag brandde zo erg op haar lippen, al maanden, dat ze het niet langer kon afwachten tot ze ergens rustig op hun eentje waren.
"And not why you left. I know why. Because you were right and I didn't believe you at the time. I want to know why you didn't come back for me..."
Zelf was ze ook wel schuldig geweest aan eens boos weglopen. Maar er was een verschil tussen een rondje gaan lopen om af te koelen en daarna alles bij te leggen en compleet met de noorderzon verdwijnen.
Mila had het compleet niet zien aankomen. De ochtend nadien had ze nog een discussie gehad met Orion erover. Haar vader had ze ervan verdacht dat hij Lev iets had aangedaan, waardoor ze meteen al slaande ruzie hadden gekregen. Toen was zijn ongeduld met haar al gebleken, want Orion had meteen gedreigd dat ze dan beter zelf ook kon vertrekken als ze hem ervan verdacht. Woedend had ze naar hem geschreeuwd dat ze van Lev hield en dat het niet waar was dat hij zomaar zou vertrekken. Boy was she wrong.
Gelukkig had Elsa haar vrij snel opgespoord om Orion te ontmaskeren. Echter hadden ze lang in de buurt rondgehangen omdat Mila echt overtuigd was dat Lev naar de plek zou terugkeren waar hij haar kon vinden. De ruïnes hadden ze nog gecontroleerd, zelfs hadden ze een poging gedaan om de rekeningen te traceren waar Lev toegang toe had. Helaas voor haar, had hij nooit het initiatief genomen om er geld af te halen. Dat kon zijn huidige job in de bar wel verklaren.
Met haar hand nog om de stof van zijn jas geklemd, staarde Mila hem aan. Niet langer met een kwade blik, ze voelde zich gewoon gekwetst, misschien een beetje teleurgesteld en voornamelijk beschaamd. Beschaamd omdat ze hem niet geloofd had waardoor ze zich ergens wel verantwoordlijk voelde voor het feit dat hij was weggelopen. Tenslotte was zij diegene die steeds in de steek gelaten werd, als het probleem zich steeds opnieuw voordeed, betekende dat meestal dat je zelf de oorzaak van het probleem was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het getik van haar hakken achtervolgde hem naar buiten. Een wat opgeluchte zucht verliet zijn mond toen hij dit eenmaal doorhad, met wat meer gemak door kunnen lopen nu hij wist dat Mila alles nog wel met hem uitpraten wilde. Althans, dat ze nog bereid was naar zijn verhaal te luisteren in plaats van hem volledig aan de kant te zetten.
Haar hand had ze tegen zijn verwachtingen in op zijn arm laten rusten, daar grip op gehouden onderwijl ze naast hem kwam lopen. Tegen de koude buitenlucht voelde hij de warmte van haar vingers nog op zijn huid drukken. De stof van zijn jas en blouse was allesbehalve dik genoeg om tegen te kunnen houden wat alleen al haar aanrakingen met hem leken te doen, wederom een pad van tintelingen achtergelaten onder haar handpalm zoals hij nog van eerder herinnerde. Het liet hem weer malen over het verleden dat ze samen hadden gehad, hoe kort deze ook had mogen zijn, een dagdroom die ze pas een paar minuten later teniet liet gaan toen haar vraag tot hem doordrong en hij weer opkeek uit zijn gedachten.
"Because you were right about one thing," murmelde hij na even gezwegen te hebben. "He's your father. And I had no right to deny you the chance of meeting him after all these years, getting to know him and make up for all of the lost time." Hij stak zijn handen weg in zijn jaszakken en liet zijn blik afdwalen naar de grond. Ze keek hem aan, dat voelde hij, maar het niet weten hoe hij hierop reageren moeten zou, maakte dat hij de confrontatie uit de weg ging en voor zich uit bleef kijken. "Just because my father was a piece of shit, doesn't mean that yours is too." Het kwam haast onhoorbaar uit zijn mond, zo mompelend sprak hij het laatste uit, meer richting zichzelf bedoeld dan voor Mila.
"And I knew that would mean that I would lose you eventually. It was just a matter of time before you'd think that maybe your father had been right about me, that maybe everything that has been written about me is true, just like everyone else eventually does. I just couldn't stick around to watch how I'd be left aside more and more with every day that would pass." Zacht beet hij op zijn lip, weer recht voor zich uitgekeken door zijn gelaat weer op te heffen. Het viel hem zwaarder dan verwacht om het hierover te moeten hebben. Nog nooit had hij zodanig gesproken over zijn gevoelens tegenover iemand, dat hij werkelijk leek te kunnen voelen hoe zijn hart zich aan het luchten was. Hij voelde zich niet op zijn gemak, allesbehalve zelfs. Het voelde onnatuurlijk en vreemd voor hem, makend dat het een paar minuten duurde voor hij zich weer over de sereniteit heen zette en zijn stem weer liet horen.
"I have lost enough people in my life already. I just didn't know if I could take it if I'd lose you too."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Het leek een eeuwigheid te duren voor Lev antwoordde. Mila had even gevreesd dat er geen antwoord ging komen en dat Lev gewoon ging weglopen. Er kwam plots een waterval aan woorden uit hem. Mila probeerde alles tot zich door te laten dringen en zich niet te laten afleiden door zijn heldere ogen die naar de grond staarden. Nu had hij gemillimeterd kort haar gecombineerd met een lichte baard, het stond hem goed.
Dat hij zichzelf uit het verleden tegensprak, verbaasde haar. De reden van hun ruzie was het slechte gevoel dat hij bij haar vader had, Lev had hem compleet gewantrouwd terwijl hij nu zei dat haar vader niet perse slecht hoefde te zijn. Het was wel een feit dat Akrit niet bepaald een modelvader was geweest, dat Lev dat op Orion geprojecteerd had, daar had ze nooit bij stilgestaan.
Het feit dat haar vader leren kennen, betekende dat ze Lev zou laten vallen, kon ze niet helemaal bevatten. Was hij echt zo dom om te geloven dat ze zich zo makkelijk van haar stuk liet brengen? Een beetje beledigd, liet ze zijn jas terug los om haar arm terug langs haar heen te laten vallen.
Mila wist niet goed hoe ze hier op moest reageren, nooit zou ze Lev aan de kant gezet hebben. Het ergste van al was dat Lev oprecht dacht dat ze zich zo zou gedragen. Wat had ze ooit gedaan om dat uit te schijnen? Heel even kruisten hun blikken. Lev bleef stil. Opnieuw probeerde Mila uit te vissen hoe ze hierop moest reageren. Het klonk alsof Lev enorm veel moeite deed om dit uit te spreken, echter bleef ze struikelen over het feit dat hij zo slecht over haar dacht.
Bij zijn laatste zin, deed ze iets wat ze van zichzelf nooit verwacht had. Mila duwde hem keihard. Nee, ze was niet vervloekt en Lev wel. Maar ze was ook iedereen kwijt, inclusief Lev. Dat deed pijn.
"You're so stupid!," schreeuwde ze met de tranen in haar ogen.
"You could never lose me, I crossed the whole country for you!"
Alle woede en verdriet om álles dat ze al maanden opkropte wou plots losbarsten.
"I started to love you and you left me all alone. If Elsa didn't find me I - I don't know what I would've done... The rest of those hunters who Orion hired, they tried to hunt me down afterwards in revenge, I should've let them find me."
Nooit had ze eraan gedacht om er een eind aan te maken, maar ze had zich wel heel vaak enorm waardeloos gevoeld. Soms had ze het niet erg gevonden als de jagers uit wraak op Orion haar hadden opgejaagd. Iedereen schoof haar met gemak aan de kant, iedereen rondom haar dacht alleen aan zichzelf. Haar moeder dacht aan haar eigen veilige leventje, Orion had meer interesse in potentiële bedreigingen uitschakelen waarbij hij met gemak zijn eigen dochter collateral damage maakte en Lev had geen zin meer om nog eens gekwetst te worden. Alleen Elsa ontfermde zich over haar, de grootste verbazing van al.
"I'm sorry, I'm making a scene again," stamelde Mila terwijl ze een hand om haar mond sloeg en haar ogen dichtkneep zodat ze Lev niet moest aankijken als de tranen over haar wangen begonnen stromen.
Het was beschamend hoe ze niet met haar gevoelens om kon gaan waardoor ze zichzelf compleet belachelijk maakte. Bovendien wist ze wel dat dit een grote stap voor Lev was, maar ze lag zo in de knoop met zichzelf dat ze het fut niet kon opbrengen om dat te erkennen. Het enige wat ze kon was zich excuseren voor haar gedrag. Bovendien hoopte ze vooral dat ze voor genoeg afleiding had gezorgd om niet tot hem te laten doordringen dat ze had opgebiecht dat ze hem graag zag. Al zeiden haar acties sowieso wel meer dan woorden, Elsa was zelf gek genoeg om er niets over te zeggen, maar niemand doorkruiste zomaar een land voor iemand op wie je niet smoorverliefd was.

Eentje voor Mila

Eentje voor Lev

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De stam waar hij in had moeten opgroeien, waarvan hij uiteindelijk de alfa had moeten worden en zijn grote liefde had moeten vinden, had hij al moeten kwijtraken. Zijn moeder was al van hem afgenomen, zijn zusje en zijn vader, de rest van zijn familie en het bestaan dat hij had moeten leiden zonder steeds achterover zijn schouder te moeten kijken. Mila was de enige die hij had ontmoet die om hem leek te geven. Waarmee hij een band op had gebouwd die verder ging dan het begin van vriendschap vooraleer deze weer tenietging door zijn verleden en toekomst die hem achtervolgde. Nee, hij kon het niet aanzien hoe ook zij, als laatste overgebleven persoon waar hij zijn hoop toch echt in had gevestigd, op zou gaan in rook. Niet weer.
Hardhandig werd hij geduwd, een klap die hij wat geshockeerd incasseerde en hem een stap achteruit liet zetten om overeind te blijven. Haar geschreeuw kwam met veel pijn bij hem binnen. Hij had nooit de bedoeling gehad haar hiermee zoveel leed te bezorgen en haar gehuil deed hem dit meer dan ooit beseffen. Het was gewoon dat Lev destijds door de bomen het bos niet meer zag, dat hem deed denken dat ze beter af was zonder hem. Dat hij beter kon maken dat hij wegkwam voordat zij of Orion hier wel voor zorgen kon. Zodat hij een keer voor zichzelf kon beslissen, of dit nou goed was of niet, om iemand te verliezen in plaats van iemand anders dit te laten bepalen en zijn hart weer in honderden stukken te laten breken. Tegenover haar zou hij het waarschijnlijk nooit kunnen rechtvaardigen, maar het was een keuze die hij voor het eerst in zijn leven had gemaakt om zichzelf de pijn te besparen die hem al sinds zijn geboorte aan was gedaan.
Hij keek op, dit keer voor het eerst sinds dat ze buiten liepen recht in haar ogen, die ze gesloten had om haar tranen te blokkeren, ondanks deze al de weg langs haar wangen naar beneden hadden gevonden. Haar woorden bleven zich alsmaar herhalen in zijn hoofd. Ze was het hele land voor hem door gereisd.. Ze hield van hem..
Ze hield van hem?
Voorzichtig reikte zijn hand naar de hare, met zijn vingers deze zacht omklemd om vervolgens haar handpalm van haar mond weg te halen. "Look at me," vertelde hij haar zacht, bijna fluisterend. "Please, look at me, Mila." Hij bleef haar hand vasthouden, deze geleidelijk met zijn hand langs haar zij laten zakken, wachtend tot ze haar ogen opende om eindelijk recht in de zijne te kijken.
"Don't you ever think again that you should've died. You deserve to be here. To live. More than I do, more than most of the people do. Please, just don't say that." Hij kneep teder in haar hand, hopend tot haar door te kunnen dringen. "I shouldn't have left you and that thought has haunted me ever since I ran off. But if you died, I wouldn't be able to ever forgive myself."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Emilia voelde zich belachelijk. Ze stond op straat te huilen, had Lev geduwd en alweer naar hem geschreeuwd... Bovendien had ze dingen opgebiecht die ze liever niet zo rechtuit had meegedeeld. Het was logisch dat Lev zichzelf had willen beschermen, echter concludeerde zij opnieuw te overhaast dat dat betekende dat hij haar niet zo leuk vond als zij hem. Nu moest ze nog aanhoren dat het niet wederzijds was, of negeerde hij het volledig waardoor. Wat het ergste was, wist ze niet direct.
Wanneer ze de warmte van Levs hand voelde over de hare, kneep ze haar ogen nog harder dicht. Elsa had er haar reeds op gewezen dat ze lelijk huilde, wat het er niet beter op maakte nu. Aan het begin van de avond had ze zich nog elegant en knap gevoeld, misschien zelfs wat sexy. Nu daarentegen voelde ze zich verschrikkelijk lelijk, al huilend met haar haren allang in de war gegooid en overal uitgelopen make-up.
Toch liet ze Lev haar hand weghalen waar ze in kneep als steun om het lef te verzamelen hem aan te kijken. Eerst staarde ze naar de grond, voor ze opkeek om haar blik op Levs ogen te vestigen.
"I know," zei ze zacht als antwoord op hetgeen dat Lev haar zei.
Hij had gelijk, dat wist ze ook wel. Toch voelde ze zich vaak zo als de eenzaamheid haar overviel. Wat ze verder nog moest zeggen, wist ze niet. Ze liet een stilte tussen hen vallen. Haar blik wendde ze echter niet af, ze nam de tijd om hem te bestuderen met haar grote, heldere, groene ogen. Ondertussen brandde zijn huid tegen de hare. Het voelde zoals voorheen, haar hart dat weer een slag oversloeg. Plots had ze ondanks de kou het weer warm genoeg. Het liefste van al deed ze alsof er nooit iets gebeurd was zodat ze zich in zijn armen kon nestelen en zich laten troosten.
"I'm glad you found friends, they seem to really care about you," mompelde Mila omdat ze zich nu zelf egoïstisch voelde, enkel denkend aan haar eigen gevoelens en problemen. Zo erg dat ze het hem zelfs kwalijk genomen had dat hij hier een leven had weten op te bouwen.
”That reminds me of Elsa, I should find her... She promised me more surprises for my birthday. Not that anything can tip you,” glimlachte Mila voorzichtig in de hoop dat dit de gemoederen wat kalmeerde.
Haar vingers verstrengelde ze met die van Lev, in de hoop dat hij haar haar gedrag vergaf.
”You can come too?,” bracht ze op een vragende toon waarbij ze opnieuw haar nervositeit probeerde te verdringen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar felgroene ogen keken hem uiteindelijk dan toch aan. Door een laag van traanvocht zag hij haar blik aan de zijne vastnagelen. Ze nam aan van hem wat hij haar vertelde. Wat hij haar ergens smeekte. Hij voelde opluchting dat ze dat deed; het feit dat ze depressieve gevoelens had gehad nadat hij door zijn emoties verstrengeld werd in frustratie, had hem meer pijn gedaan dan ze zich ooit zou kunnen beseffen.
Zijn ietwat verstevigde grip op haar hand liet hij verzwakken, niet langer meer de behoefte gevoeld om tot haar door te moeten dringen. Haar vraag beantwoordde hij wat schouderophalend. "Yeah, they're nice." Er verder erg op in gaan wilde hij liever niet, gezien ze de vorige keer dat ze daarover begon in de bar wel behoorlijk geïrriteerd leek. Het laatste wat hij wilde, is haar het gevoel geven dat zijn leven geweldig was geweest in de maanden dat ze uit elkaar waren geweest, want dat zou enkel een vervorming van de waarheid zijn geweest; hij had het ook niet altijd even makkelijk gehad.
Het was haar verjaardag... Lev had gedacht dat al opgepikt te hebben uit hun vorige gesprek, al dan hij zoveel op de spanning tussen hen gefocust was geweest dat hij er niet eens een tweede keer over na had gedacht. Een lichte beschaamde expressie vertoonde zich op zijn gezicht. "I'm sorry, I haven't even congratulated you yet," verontschuldigde hij zich tegenover haar. "I was so caught up in.. all of this, I didn't quite remember that you mentioned this already at the bar until now." Het was respectloos voor hem om zo te vergeten, maar hij had op dat moment hele andere intenties en belangen gehad om de sfeer tussen hen te ontdoen van de vijandigheid en wrok, dat hij het niet tot zich had laten doordringen dat ze had weggegeven dat het haar verjaardag was.
Hij schonk haar een kleine glimlach. "Happy birthday." Haar voorstel klonk als muziek in zijn oren. Alhoewel hij niet stond te trappelen om Elsa weer te zien, voelde het wel fijn dat Mila hem op zijn minst er wel bij wilde hebben vanavond. Het overtrof zijn verwachtingen dat ze hem besloot mee te vragen.
"Sure. Sounds fun." Nu hun ruzie wat op was geklaard, zou het vast leuk worden. Daar hoopte hij dan toch op, toen hij haar vertelde dat hij haar verjaardag wel mee wilde vieren met de rest. "What are the plans for tonight? Or is that all in Elsa's hands."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Emilia voelde hoe Lev de druk op haar hand wat loste, desondanks bleven hun vingers wel verstrengeld. Voorlopig voelde ze zich nog steeds onzeker. Lev zag er opgelucht uit dat het enigszins bijgelegd raakte, voor zover dat kon na maanden opgekropte emoties van beide kanten.
"It's okay," zei Mila meteen omdat Lev zich verontschuldigde.
Ergens kon haar verjaardag haar compleet niets meer schelen nu ze Lev na al die tijd gevonden had, maar ergens had ze er wel echt lang naar uitgekeken om het eens te vieren met een fijne dag.
"Thanks," glimlachte Mila voorzichtig door haar waterige blik heen.
Als Lev toestemde om mee te gaan, voelde het alsof er een gigantische last van haar schouders viel. Gelukkig. Na alles, na maanden elkaar niet te zien, nadat ze ongelofelijk gênant tegen hem uitgevallen was, wou hij toch nog zijn avond met haar doorbrengen. Dit was echt een rollercoaster.
"We're going iceskating, Elsa promised me I would like it. And theres hot chocolate milk afterwards," zei Mila terwijl ze haar ademhaling onder controle kreeg.
Omdat ze ondertussen allang over al haar schaamte heen was, maakte ze haar hand los uit die van Lev om daarna haar armen om zijn nek te gooien.
"I'm so sorry for everything. I missed you so much!," bracht ze met een piepstem uit.
Het was waarschijnlijk beter geweest als ze gewoon vertrokken waren richting de rest, maar dit was iets wat ze nog even kwijt had gemoeten. Daarna maakte ze zich gauw los van Lev om zich om te draaien en weg te wandelen met het schaamrood op haar wangen.
"Let's go ice skating," zei ze snel terwijl ze nog even achterom keek om zeker te zijn dat Lev volgde.
Haar lichaam tintelde nog zachtjes nadat ze zich zo dicht tegen hem had aangedrukt waarbij ze zijn adem langs haar wang had voelen strijken. Desondanks dat het ijskoud was buiten en ze slechts in een strak kleedje gehuld was, had ze het toch snikheet.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij was in elk geval blij geweest om te horen dat ze geen wrok had tegenover zijn vergeetachtige actie over haar verjaardag. Het bood hem opluchting om niet wederom een discussie aan te hoeven gaan en de sfeer te moeten verzieken, die er net weer een beetje goed in zat. Het leek erop dat zijn keuze om met haar mee te gaan naar Elsa en haar verjaardag te vieren, misschien dan toch de goede was geweest.
Toch was het plan dat boven water was gekomen zodra hij ernaar had gevraagd, niet datgeen wat hij had verwacht of op had gerekend. Een beetje verbaasd keek hij haar aan. Schaatsen? Hoe kwamen ze daar dan weer bij?
"Ice skating?" vroeg hij haar, nog altijd een beetje ongelovig. Hij wist niet wat hij daarbij denken moest. Het was maar de vraag of hij dat ook werkelijk kon, of dat hij zichzelf slechts voor schut zetten zou tegenover haar en haar gezelschap. Ergens huisde er hoop in hem dat ze hem zeggen zou dat het een grap was, en ze gewoonweg ergens wat zouden gaan drinken.
Roerloos bleef hij staan, haar grip van hem voelen verdwijnen nadat haar stem zacht en kwetsbaar weerklonk. Het waren woorden waar hij al die tijd van gedroomd had, maar nooit in het echt weer had kunnen horen. Niet tot nu. En het deed hem zoveel goeds om te horen dat ze hem ondanks alles had gemist. Het feit dat ze daarnaast haar excuses aanbood, had hem niet meer kunnen baten, nog altijd haar laatste woorden door zijn hoofd horen galmen wanneer hij haar weg zag lopen. Met een glimlach geschreven op zijn gezicht liep hij achter haar aan. "I've missed you too," mompelde hij haast onhoorbaar terug.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
"Yeah," zei Mila meteen op zijn opmerking.
Het klonk alsof Lev het haast niet kon geloven. Dat liet haar alleen achterdochtiger maken over Elsa's plan. Schaatsen was tof en leuk was haar beloofd, maar voor Lev klonk dat blijkbaar helemaal anders in de oren! Mila beet op haar lip omdat Lev even roerloos bleef staan waardoor ze geen voetstappen achter zich hoorde. Heel even sloeg de paniek haar rond het hart, dat Lev werkelijk niet zou volgen waardoor hun wegen zich opnieuw zouden scheiden.
Echter hoorde ze het plots heel stil: "I've missed you too."
Sinds ze wist hoe ze haar gehoor onder controle kon houden, ontging haar niets meer. Met een brede glimlach van oor tot oor stapte ze stevig door.
"Come on! They're waiting and it's your night off!," riep Mila over haar schouder naar hem waarna ze zo snel als ze kon op haar hakken begon te rennen in de richting waar ze Elsa rook.
Om de hoek stond Elsa al te zwaaien, enthousiast als altijd.
"About time, I'm freezing and we're not even skating yet," lachte Elsa haar toe.
Vanaf Mila dichtbij genoeg was, haakte Elsa haar arm door de hare en keek even achterom.
"Well well, you even got him to come along. I told you you would see some males tonight," grijnsde haar vriendin breed.
"Yeah pretty sure he's not interested in me anymore. He works at a bar, looks handsome and can play guitar. I bet he has three girlfriends by now," mompelde Mila zacht tegen Elsa.
Het was overdreven en extreem. Natuurlijk wisten ze beiden dat Lev geen drie vriendinnen tegelijk had, daar was hij veel te eerlijk en oprecht voor. Zo ging dat nu eenmaal onderling bij vriendinnen had Mila al gemerkt, soms overdreef je wat om je punt duidelijk te maken. Tussen de lijntjes door was Emilia's punt hoofdzakelijk dat ze niet kon geloven dat Lev haar nog op die manier zag staan, al had zijzelf nog zoveel vlinders die door haar buik raasden telkens ze hem zag of aan hem dacht. Daarnaast voelde ze zichzelf ook niet goed genoeg voor hem, welk meisje speelde nu ook zomaar iemand kwijt wie haar leven zo vaak gered had en van wie ze niet had ingezien dat hij gekweld genoeg was om haar achter te laten omdat hij zich niet goed genoeg voelde voor haar. Langzamerhand begon ze zijn kant van het verhaal te begrijpen. Het liet haar bijna schuldig voelen dat ze zo lang zo kwaad was geweest op hem.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hem werd nog toegeroepen dat de rest aan het wachten was. Daarna hoorde hij het getik van haar hakken over de stoeptegels versnellen onderwijl hij haar weg zag rennen. Het duurde niet lang voor ze verdwenen was om de hoek en het aan hem was om haar maar snel bij te moeten benen. Helaas dat dat niet in zijn wolfvorm kon, zo midden in de stad met tientallen getuigen. Hij was aangewezen op zijn menselijke vorm om achter haar aan te moeten sprinten; met een kleine glimlach op zijn gelaat geprint, begon hij haar pad al rennend te volgen. De aanblik van Mila, rennend op hakken, vermaakte hem en alleen al daarom zou hij het nooit meer van zijn netvlies kunnen krijgen.
Eenmaal om de hoek stopte hij met rennen, daar Elsa weergevonden die daar met een paar anderen stond. De wijze waarop de twee hun armen in elkaar haakten, liet hem even fronsen. Hij had niet geweten dat ze zulke vriendinnen waren geworden. Voor zover hij wist, kon Mila Elsa wel afschieten en konden de twee elkaar amper uitstaan. Om ze dan ook nu op deze wijze te zien, lachend en pratend alsof ze beste vriendinnen waren, was een tafereel dat hij wat langer bekijken moest om het tot hem te laten doordringen. Dit was enigszins.. vreemd.
Het gesprek dat ze voerden kon voor hem niet verborgen blijven; alhoewel hij even in stilte achter hen aanliep, kon hij het woord voor woord meekrijgen waar ze het over hadden. Iets wat hem deed grijnzen.
"Mr. handsome bartender that can play the guitar, actually has four girlfriends." Sarcastisch weerklonk zijn stem achter hen. Nu ze toch over hem aan het praten waren, kon hij ze er net zo goed mee plagen dat hij alles mee luisteren kon. "And is also standing right here, just so you know." Hij lachte even in zichzelf. "When did you two become best friends, exactly? Seems like I've missed a lot."

@Shinde

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld