Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - One wrong move

Account verwijderd

schreef:
"Okay. I know," zei Lu zacht als antwoord op de opmerking dat ze altijd bij hem terecht kon.
Soms zat het ongeluk in een klein hoekje, maar ditmaal was het geluk. Toen Carlo en Metin de club binnenvielen, was er abrupt een einde gekomen aan het misbruik. Nu ze steeds meer oog kreeg op het ontsnappen aan alles voelde ze zich stom dat ze vijf minuten geleden nog klaar was om zichzelf weer zowel mentaal als fysiek kapot te laten maken om weer een niemand te worden die verworpen was door de maatschappij.
"I missed you too Matti, I never knew you'd wan't me back."
Het was niet gelogen, want ze had zich meermaals bedacht en meermaals bijna met hangende pootjes teruggekeerd. Immers was ze er echt van overtuigd dat hij haar nooit meer hoefde te zien. Blijkbaar had ze dat verkeerd ingeschat. Het was ongelofelijk dat Matt al al die tijd nog een soft spot voor haar had, dat hij al die tijd haar graag was blijven zien. Het gold ergens ook voor haar. Echter voelde het anders. De gedachte aan Carlo maakte haar warm en fuzzy vanbinnen. Matt die haar dichter tegen zich aantrok en een kus in haar haren drukte, liet net een pijnlijke leegte in haar achter vol onzekerheden en spijt. Toch liet het haar wel kalmeren en voelde ze haar hart een slag overslaan bij zijn zachte kus en hoe hij nog een klein kneepje in haar hand gaf voor ze vertrokken.
"Where do you live now? And how's your mom?"
Lu flapte de vraag eruit voor ze goed en wel kon beseffen wat de impact was van haar vraag. Vroeger had hij het niet breed gehad door alle ziektekosten. Dus ze hoopte niet dat het feit dat hij nu trots was op zijn woonst betekende dat hij de kosten van zijn moeder niet meer op hem moest nemen omdat ze overleden was. Hopelijk was het omdat ze kerngezond was ondertussen en nog springlevend rondhuppelde.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Mattias klemde zijn kaken op elkaar, de vraag over zijn moeder had hem herinnert aan iets wat hij het liefst probeerde ze vergeten. ‘’I live in in the center now,’’ antwoorde hij na enige stilte. Ze hadden beide geen fijne thuissituatie gehad toen ze nog samen waren. Lu, die van het ene naar het andere pleeggezin hopte, en Matt, die in de armere buurt van de stad woonde, omdat hij vast zat aan zijn zieke moeder. Hij had alles geprobeerd om haar te helpen, maar het mocht niet baten. Dat was het lot als je op de wereld werd gezet door een alleenstaande moeder die het al niet breed had. Zijn vader had hij niet gekend, maar hij wist zeker dat het een of andere junk was die ergens in de straten rondzwierf. Als hij hem zou vinden, was hij er geweest, maar de kans was vrij klein. Zijn moeder had nooit gezegd wie het was en hij had een vermoeden dat ze het zelf ook niet wist.
‘’She’s gone,’’ bracht hij uit. ‘’It’s better this way. She was in a lot of pain.’’
Zelfs toen Mattias een andere wending in zijn leven had genomen in de hoop genoeg geld te hebben voor de juiste behandeling, was het al te laat. Helaas had die keuze hem tot de dag van vandaag gevolgd.
Hij reed de ondergrondse parkeergarage in en stapte uit de auto. ‘’It’s the top floor,’’ hij glimlachte even naar Lu terwijl ze naar de lift liepen. Het was moeilijk een penthouse te vinden die aan zijn wensen voldeed, maar lang zoeken en hard werken had het beloond. Het was ruim gezet en het uitzicht was de prijs meer dan waard.

@Rave

Account verwijderd

schreef:
De stilte was oorverdovend voor Lu. Ze keek door de ruit naar de straten die steeds fleuriger werden en verzorgder. Hij woonde in de mooie buurt van de stad, dat was duidelijk. Het was een hele upgrade vergeleken met waar hij voorheen woonde. In de achterbuurten, dicht bij haar echte ouders. Het was een hele opluchting dat ze daar tenminste niet heen gingen.
"I'm sorry to hear that, Matti," zei Lu zacht.
Over Valentina zei ze niets. Voorzichtig raakte ze wel zijn hand aan die op de pook lag. Ondertussen maakten haar gedachten overuren. Hoe kon ze Carlo op de hoogte brengen om hem gerust te stellen? Het was al een wonder dat ze ondertussen nog wakker was met de zonsopgang, als ze nu zou ontnuchteren en in slaap vallen dan hoorde hij haar ten vroegste pas morgenochtend. Dat kon ze niet maken, zo hard wou ze hem niet kwetsen.
"Matt, I should get some clothes first if I'm staying here. And I need to warn my friend, Jess, so she won't worry about me... I kinda ran away from her place. Can you pick me up at the station in 30 minutes?," vroeg ze voorzichtig.
Lu nam zijn handen beet en drukte een kus op zijn lippen om haar woorden kracht bij te zetten.
"And afterwards you can show me everything, because it looks fucking beautiful even from here," lachte ze.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Voor een moment leek alles goed te gaan. Voor even dacht Matt dat Lu even graag terug bij hem was als hij bij haar, maar zodra hij haar hoorde twijfelen draaide hij zich met een zucht om. Natuurlijk, hoe had hij kunnen denken dat alles vanzelf weer normaal zou zijn? Lu had geen idee wat hij de tijd dat ze uit elkaar waren hadden uitgespookt en God knows waar Lu zelf had rondgehangen.
''Can't you just call her? Or is it because you don't trust me?'' Hij had een vermoeden dat het om het laatste ging. Waarom anders zou ze ineens terug willen, juist op het moment dat ze bij hem thuis kwamen? Het frustreerde hem meer dan hij wilde toegeven, en hij balde zijn vuisten, totdat Lu zijn handen vast nam en hem gerust stelde door hem zacht een kus te geven. ''Allright then,'' zei hij zachtjes, al was hij nog steeds een beetje sceptisch. Zijn duim streek over de rug van haar hand, waarna hij haar even aankeek. ''Don't do anything stupid, Luci. Be careful.''

@Rave

Account verwijderd

schreef:
Lu voelde Mattias ontspannen onder haar handen. Eerst had ze gedacht dat hij haar niet zou laten gaan, haar misschien zou vastgrijpen, maar hij gaf toe. Het herinnerde haar eraan dat ze elkaar compleet niet meer kenden. Daarom wou ze zeker eerst langs Carlo gaan ter geruststelling van zichzelf. Als er iets fout liep zou hij haar komen helpen, daar kon ze wel zeker van zijn. Tenslotte moest hij wel, want gezien zijn werk was hij het sowieso wel enigszins verplicht.
"Believe me, I've done stupid things. A lot. I'm turning my life around now, Matti, I'm done with stupid things..." Lu knuffelde hem kort en maakte zich uit de voeten voor Mattias zich bedacht.
Ze zei dan wel dat ze geen stomme dingen deed, maar het voelde wel zo. Lu kon niet inschatten wat het beste was. Vertrouwen op Mattias en de draad weer oppikken. Ze hadden het samen niet slecht gehad, maar ze droegen beiden bagage mee en ze had geen idee hoe dat ging uitpakken als bepaalde dingen aan het licht kwamen. Bij Carlo daarentegen, die wist alles wat ze mispeuterd en uitgespookt had. Hij zag haar voor wie ze echt was en het kon hem absoluut niets schelen. Bovendien had ze nog nooit iemand gekend die zoveel geduld had en zo zacht en voorzichtig met haar omging. Net daarom baalde ze er nog steeds hard van dat Carlo haar vannacht afgewezen had, voor intimiteit en affectie was ze duidelijk beter af bij Matt.
Daarom stond ze na een stuk goed doorstappen, omdat ze al in de betere wijken was geraakt met Matt, nerveus voor de deur. Gehaast belde ze een paar maal aan. Door hetgeen wat ze nog geen uur geleden ingenomen had, stond ze te wiebelen en nerveus te friemelen aan vanalles. Het maakte haar nog tien keer zo onrustig dan ze gewoonlijk was. Nochtans werd ze er normaal wat chiller, wat rustiger en wat wakkerder van. De doemgedachten waren heel aanwezig en ze verwachtte ondertussen dat Carlo haar ofwel meteen wegstuurde ofwel wat aandeed. Geduld raakte ooit op.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Carlo had kunnen weten dat Lu het meende toen ze zei dat ze weg zou lopen. Hij had spijt gehad dat hij niet was gebleven op het moment dat het uit de hand liep, in plaats van weg moeten lopen, omdat hij er geen raad mee wist. Maar voor spijt was het te laat. Tegen de tijd dat hij kwam checken of ze weer was gaan slapen, was ze weg. Hij nam het vooral zichzelf kwalijk. Zoeken was lastig, want hij had geen idee waar ze heen zou gaan.
Tegen de tijd dat het ochtend werd zat zijn dienst er al op, en gooide hij zijn spullen in een tas om naar huis te gaan. Hij kwam net de trap af op het moment dat er een paar keer gehaast op de deurbel werd gedrukt. Hij kreeg bijna een hartverzakking daar op de trap, maar vooral omdat hij niet kon geloven dat het Lu was en dat ze gewoon uit zichzelf was teruggekomen.
Toch zwaaide hij de deur open en zag hij met eigen ogen dat het echt Lu was. Zijn blik gleed over haar lichaam, schijnbaar had ze flink gefeest. Hij zag het vooral aan haar pupillen, maar tevens aan de geur van drank die haar achtervolgde. Hij wist niet of hij boos moest zijn dat ze was weggelopen of blij moest zijn dat ze was teruggekomen. Hij begreep sowieso niet waarom, maar was te overvallen om het direct te vragen.
''Seems like you had fun,'' constateerde hij, maar aan de toon van zijn stem was te horen dat hij niet geamuseerd was. Hoe kon hij ook, terwijl hij zich de afgelopen uren alleen maar zorgen had zitten maken, terwijl Lu ongestoord zich liet bezatten op een plek waar ze zichzelf meer in gevaar bracht dan ze door had.
Toch had hij een zwakke plek voor haar, waardoor zijn waardoor zijn woede plaatsmaakte voor de opluchting dat ze nu veilig was.
Hij zette een stap opzij en hield de deur voor haar open. ''You scared me to shit, Lu.'' Toch nam hij haar in zijn armen en drukte haar stevig tegen zich aan. ''Why would you do that?''

Account verwijderd

schreef:
Lu kruiste haar armen voor haar borst omdat Carlo kwaad leek en ze er anders geen weg mee wist.
"Kinda fun," zuchtte ze.
Of het nu echt leuk was geweest, niet bepaald, of het leuk was dat ze Mattias na al die tijd tegenkwam en haar problemen opgelost waren... Dat was wel fijn. Haastig stapte ze binnen toen Carlo de deur voor haar opende.
"I'm sorry," stamelde Lu op het moment dat Carlo haar opnieuw in zijn armen sloot.
Het was echt ongelofelijk. Zelfs nu nog nam hij haar zonder problemen terug in zijn armen. Het liet haar slecht voelen dat ze ondertussen nog de lippen van Matt haast op de hare kon voelen branden. Voor ze het goed en wel besefte, stroomden de tranen over haar wangen.
"I'm so sorry Carlo," snikte ze. "I don't know why," fluisterde ze."
I went to Leo. He gave me 500 for my inconvenience with Andrei... I should've just trusted you," jammerde ze zacht.
Het liefst van al vertrouwde ze nu wel op Carlo, maar ze kon niet ingaan op zijn aanbod. Matt rekende op haar, dat kon ze hem niet aandoen. Hoeveel ze ook om Carlo gaf, Matt gaf duidelijk ook om haar en ze kreeg het niet over haar hart om hem een tweede maal zo hard te kwetsen door gewoon te verdwijnen.
Zelf hield ze Carlo nog steviger beet zodat ze haar gezicht tegen zijn hals kon verbergen. Hij rook zo lekker, maar ditmaal kon het haar niet ontspannen. Zo meteen moest ze toch afscheid van hem nemen. Als het aan haar lag, dan zocht ze hem gauw weer op. Echter kon ze niet geloven dat nu ze weg moest en hij geen enkele verbintenis meer met haar had, nog contact zou willen houden.
"I found a place to stay. Somewhere safe, no worries," zei ze stilletjes. "I'll give you the adress and my number if that's alright. You know, just in case you'd wanna find me."
Als hij tussen de lijntjes las, dan bedoelde ze hoofdzakelijk: in het geval ik in de problemen raak. De kans dat hij haar vrijwillig opzocht, met haar geschiedenis van weglopen en hem ontlopen als ze in de shit raakte... Dan wist hij zelf ook wel dat dit geen uitnodiging was om mee in haar problemen te stappen.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
In zijn hart had Carlo het haar allang vergeven, eenmaal Lu in zijn armen was en plotseling begon te huilen. ''It's alright, I'm not angry with you.'' Zijn hand wreef over haar rug en ondanks dat haar volgende woorden hem shockeerden, probeerde hij zijn best te doen om dat niet te laten merken. Waarom in godsnaam zou ze teruggaan naar Leo, terwijl Carlo haar beloofd had haar te helpen? Die tijd dat ze dat soort werk deed was voorbij.
Hij nam haar gezicht in zijn handen en veegde de tranen van haar wangen. ''Don't do that again,'' zei hij op dwingende toon. ''You shouldn't trust those people, Lu. They don't give a damn about you, all they care about is money.'' Zijn hart brak een beetje bij het idee dat Lu zich zo hopeloos had gevoeld dat ze dacht dat dat haar enige oplossing was. Nog meer bij de gedachte wat er had kunnen gebeuren als ze daar niet was weggekomen.
Zijn gezicht betrok toen ze zei dat ze een plek had geregeld. Hij wist niet of hij het daar mee eens was, maar welke keuze had hij? Eenmaal ze uit het safehouse werd gezet, was zijn enige optie om haar in huis te nemen. Wat hij met geen probleem had aangeboden, maar daar was het nu te laat voor. Hij had er graag willen achterkomen hoe dingen zouden lopen als ze beide de tijd hadden om hun gevoelens voor elkaar te ontdekken. Het was duidelijk dat er iets tussen hun speelde. Jammer genoeg was Lu de avond ervoor al weggelopen. Om nu nog zijn plek aan te bieden, op het moment dat ze al wat anders had, was te laat.
Desalniettemin maakte dat het pijnlijk om haar los te laten. ''Who is it?,'' vroeg hij beide uit voorzorg, zowel als uit nieuwsgierigheid. Zolang het maar niet zo'n figuur als Leo was, of de man hemzelf. Hij kon alleen maar hopen dat het iemand was die geen foute intenties met haar had.
Hij zuchtte, en liet haar daarna langzaam los. Het was niet alsof hij de behoefte had om haar voor de lol te komen opzoeken, terwijl het duidelijk was dat het niks zou worden tussen hun. Maar het zou hem een stuk geruststellen als hij wist dat ze veilig was. ''Yeah, sure.'' Zei hij daarom. ''And you know where to find me, when you need help.'' Niet dat hij er vanuit ging dat Lu zomaar hulp kwam zoeken als ze dat echt nodig had. Het ging altijd met een omweg, maar hij wilde gewoon dat Lu wist dat hij er nog altijd voor haar was, ondanks dat ze haar eigen keuzes ging maken.
''I hope you know what you're doing. It will be a lot easier to just stay out of trouble instead of getting you out again.''

@Rave

Account verwijderd

schreef:
Lu voelde zich zo opgelucht als Carlo uitsprak dat hij niet boos was. Zijn hand die over haar rug gleed, liet haar schokkende schouders lichtjes ontspannen waardoor haar tranen langzaamaan opdroogden. Met zijn duimen wreef hij de laatste tranen van haar wangen. Lu kon enkel instemmend knikken. Carlo had gelijk, hij had er alles aan gedaan om dit te voorkomen en zij was zo dom om er zelf terug op af te stappen. Het was belachelijk dat ze zich zo gedroeg.
Lu begreep zichzelf soms niet eenmaal ze zich hopeloos verloren voelde. Altijd de verkeerde keuzes, altijd de verkeerde kant op, zelfs als het juiste pad voor haar neus oplichtte. Ze was haast blind voor al het goeds in haar leven. Eerst Mattias die ze achtergelaten had, nu Carlo die ze ontliep voordat ze een kans hadden om te bewijzen wat ze voor elkaar betekenden.
Het brak dan ook haar hart als ze Carlo's gezicht zag betrekken. Duidelijk ontevreden en bezorgd om de keuze die ze maakte. Haar hart kromp pijnlijk ineen, alsof het fijngeknepen werd. Het was niet diezelfde drukkende pijn die ze voelde als ze een paniekaanval kreeg, het was een harde steek. Niet vaak had ze zoiets gevoeld. Het verlies van haar kind en Valentina nooit meer kunnen zien, waren de weinige momenten dat ze het hiervoor gevoeld had. Zelfs de pijn die het deed om Mattias toen destijds achter te laten, had niet zo gevoeld.
"It's Mattias Evens. He's one of the good I left behind when I should've stayed," zei Lu zacht.
Onbewust raakte ze haar buik aan. Het bleef het enige waar ze aan kon denken als de herinnering aan Mattias opdook. Dat en zijn ondeugende lach en twinkelende ogen die na al die jaren er nog steeds exact hetzelfde uitzagen.
"Yeah, I think I'll never have a clue of what I'm doing..." mompelde Lu toen Carlo haar al losgelaten had.
"See you around."
Lu voelde zich nog ongeremd genoeg om zichzelf nog één keertje meer in de nesten te werken. Ze deed het misschien omdat ze ergens hoopte dat hij achter haar aan zou komen of het was net om het af te sluiten. Hoe dan ook had ze heel kort, heel vluchtig en heel zachte haar lippen tegen de zijne gedrukt. Een fractie van een seconde die meer zei dan wat dan ook, want het was helemaal anders dan wat ze die nacht had geprobeerd bij hem. Daarna rende ze de trap op langs Carlo heen om zo snel mogelijk haar spullen bijeen te rapen.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Mattias Evans. Het voelde enigszins als een steek in zijn hart, dat ze iemand anders koos boven hem. Maar het was te begrijpen. Wie was hij, vergeleken met iemand die ze allang kende? Iemand uit haar verleden die haar nog niet had verraden en waarvan ze wist dat hij dat ook niet zou doen? Nee, hij kon niet verwachten dat ze voor hem koos, enkel omdat hij de enige was die er de laatste tijd voor haar was geweest. Voor een poos hadden ze schaamteloos geflirt alsof er geen kwaad in de wereld was, maar dat betekende niet dat ze nu bij elkaar moesten blijven omdat ze gevoelens hadden. En toen deed Lu het meest onverwachte.
Beduusd bleef Carlo in de hal staan, terwijl Lu langs hem heen haastte. Hij kon niet geloven wat er in die fractie van een seconde was gebeurd, dat ze ondanks alles zo voorzichtig een kus op zijn lippen had gedrukt dat hij haast begon te twijfelen of het echt gebeurd was. Toch wist hij door het gevoel in zijn hart dat het echt was, en dat het meer betekende dan welk gevoel dat hij kende. En hoe fijn het gevoel ook was, des te meer pijn het deed om Lu nog vaarwel te zeggen.
Omdat hij haar niet nog een keer onder ogen wilde komen, zette hij zijn tas in de auto en maakte zich snel uit de voeten zodra zijn collega de dienst kwam overnemen. Jessica was immers nog steeds in huis.
Mattias Evans. Onderweg naar huis bleef de naam door zijn hoofd spoken. En bovenal de manier waarop Lu haar hand op haar buik legde, en net zo vlug weer weghaalde. Er waren dingen waar ze het niet over gehad hebben, en misschien nooit over zouden hebben. Hij wist niet zeker of hij alles wilde weten wat er gebeurd was, maar om er zeker van te zijn dat Lu veilig zou zijn, zou hij hoe dan ook uitzoeken wie Mattias Evans was.
Kwaad vloekte hij en sloeg zijn hand op het stuur. Nu was hij degene die geen idee had wat Lu van hem wilde. Het ene moment rende ze van hem weg en het andere moment kwam ze in tranen bij hem terug, om hem vervolgens weer vaarwel te kussen.

Met zijn rug tegen de auto geleund, stond Matt een peuk te roken. Hij wist niet of hij van Lu kon verwachten of ze terug zou komen. Immers was er veel gebeurd en was hij zomaar komen opduiken. Hell, haar radar van vertrouwen was nogal geschaad als ze dacht dat ze terecht kon bij Leo. Hij kon de situatie niet begrijpen en werd er vooral erg kwaad om, kwaad op Leo, en de mannen die tot zoiets in staat waren. Als Matt hem zou tegenkomen, zou hij zich waarschijnlijk niet kunnen inhouden.
Hij keek op zijn horloge, het was tijd. Hij gooide zijn sigaret op de grond en trapte het laatste beetje wat er van over was uit. ‘’Hurry up, Luci…’’ mompelde hij gefrustreerd.

@Rave

Account verwijderd

schreef:
Lu had kort de tijd genomen om Jess vaarwel te zeggen. Sowieso zagen ze elkaar de komende weken niet, omdat Jess in een nieuw huis ondergebracht zou worden. Eentje dat Lu niet wist liggen. Het was jammer dat ze zelfs Jess niet langer zou zien, want ze had nood aan een vriendin. Een vriendin die net zoals zij diep in de problemen zat, maar het nu beter deed.
“Hey sexy,” grijnsde ze toen Matt in haar gezichtsveld kwam.
Hij zag er ongeduldig uit. Binnenkort was hij het wel gewend dat ze altijd te laat kwam. Het was een gewoonte die ze niet kon afschudden.
“Tell me. How did you went all the way to upper class with your fancy apartment?,” lachte Lu.
Het beste was om te doen alsof haar problemen en gevoelens niet bestonden, dus begon ze met negeren van al de rest behalve Matt. Dan kwam alles wel goed. Ze nam zelf het initiatief al om in te stappen en wenkte hem.
“Come on, hurry up. I’m curious,” grijnsde ze, duidelijk beter gezind dan voorheen.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Mattias grijnsde even terug zodra hij Lu zag aankomen. Deze keer had ze spullen bij zich, dus hij ging ervan uit dat ze echt van plan was te blijven deze keer en zijn twijfels verdwenen daarom als sneeuw voor de noorderzon.
Over haar vraag haalde hij nonchalant zijn schouders op. ''I guess I got lucky, I have my own business now.''
Hij stapte in de auto, omdat Lu hem al voor was en voor de tweede keer gingen ze richting zijn huis. ''If you want, I can show you tomorrow. Don't worry, nothing illegal,'' grijnsde hij. Hij hoefde niet te verbergen dat hij trots was op wat hij had opgebouwd. Toen hij jonger was, kon het hem niet schelen hoe het geld binnen stroomde, zolang het maar snel en veel verdiende.
Maar die tijd was voorbij. Hij runde nu een sportschool, waar hij voornamelijk jongeren trainde in de vechtsport. Maar het was meer dan dat. De meeste leden betaalden lidmaatschap, maar het was voor sommige jongeren een plek waar ze terecht konden zodat ze niet op straat zwierven. Een plek die hij gehad had willen hebben toen hij jonger was, omdat hij dan misschien nooit met de verkeerde mensen in contact was gekomen.
''Anyway, I'm glad to have you back, Luci.'' Hij legde even zijn hand op haar been en glimlachte. Hij wist ook dat het niet makkelijk zou worden, er was te veel gebeurd, dingen die ze misschien niet met elkaar zouden willen delen. Het verleden was gevoelig, hij wist daar zelf alles van.
Het was al licht, en druk op straat. Waar de meeste mensen op weg gingen naar hun werk, reden Lu en Mattias net richting huis.

@Rave

Account verwijderd

schreef:
Lu stelde zich vragen bij zijn zaak. Het leek haar haast onmogelijk dat Mattias dit uit het niets uit de grond gestampt had. Toch bleek niets minder waar. Na een paar uur volledig knock-out te gaan, een paar liter water aan schade ingehaald te hebben, nam hij haar mee langs zijn sportschool. Het verbaasde haar hoe iedereen zo joviaal met hem omging. Het was duidelijk dat iedereen hier groot respect voor hem had. Ze voelde zich haast trots dat ze aan zijn zijde stond.
“This is amazing, Matti,” zei ze vol ontzag.
Ze waren slechts net door de ingang, terwijl er nog een heleboel te zien was. Tijd had Mattias goed gedaan. Hij had een lange weg afgelegd van de sloppenwijken naar een appartement in een goed stuk van de stad en een sportschool in de slechtere wijken om iedereen een thuis te bieden.
Het ontroerde haar zo, dat ze met een brede glimlach zijn hand beetnam. Na de afscheidskus aan Carlo, had ze Matt niet meer aangeraakt omdat het niet goed voelde. Zonet had ze zich zo snel mogelijk teruggetrokken in de slaapkamer omdat ze toen oprecht ook kapot was geweest.
Ondertussen had ze de herinneringen aan haar beschermengel compleet weggewerkt. Matt was haar toekomst, dat had hij haar duidelijk gemaakt en ze geloofde hem. Daarom besloot ze moeite te doen. Daaronder viel ook dat ze zou opbiechten waarom ze weggelopen was. Carlo had de waarheid over alles meer weten appreciëren dan Lu’s eigenschap om alles te verkroppen en verbergen. Hopelijk verpeste het haar nieuwe begin met Matt niet, maar dan was ze haar geheim tenminste eindelijk kwijt.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Hoewel Lu op het eerste gezicht argwanend leek over zijn zaak, was ze dat vanaf het moment dat ze binnenstapten vergeten. Matt zag haar vol bewondering rondkijken en het maakte hem eigenlijk best wel trots. Hij nam haar hand dan ook in de zijne met een brede glimlach terwijl hij haar verder meenam de sportschool in.
Er waren een paar jongens voor zichzelf aan het trainen terwijl er tegelijkertijd een groepsles gegeven werd door een van zijn mannen. ''That's Joey. He helped me built up the place. Did most of the investments, too, so I'm extremely grateful he's still here.'' Hij wees naar de man die in het midden van de groep wat technieken aan het uitleggen was. Het was waar wat hij zei, Joey had enorm veel bijgedragen aan de opstart van de gym. Helaas kon hij er niet bij zeggen waar de rest van het geld vandaan kwam. Hij was er niet bepaald trots op dat hij zelfs na het verlies van zijn moeder zwart werk bleef doen, om de kosten binnen te krijgen. Als die periode was afgesloten zou hij er misschien eerlijk over durven zijn. Jammer genoeg werd er maandelijks nog een groot bedrag weggedrukt om zijn geheim te bewaren en zijn sportschool veilig te houden. Hij wilde er namelijk niet achterkomen waartoe de Blaga's in staat waren mocht hij zijn einde van de deal niet na te komen.
''What about you, Lu? Do you have plans for the future?,'' vroeg hij terwijl hij haar meenam naar de balie. Naast de bar stonden wat banken en stoelen om te chillen, maar de plek was nu leeg. Voornamelijk in de avond liep het voller en kwamen de jongeren van zijn doelgroep de gym binnen. Bijna iedereen kende hij inmiddels persoonlijk, het was waarom hij vaak zelf in de avonden werkte.
Mattias had inmiddels bijna alles bereikt waar hij jaren geleden nog over droomde, terwijl zijn echte leven op dat moment complete shit was. Misschien was Lu het enige lichtpuntje in zijn leven geweest, al trokken ze elkaar misschien alleen maar dieper in de problemen.
Nu had hij zijn leven weer op de rails, had hij een stabiel thuis, en was hij tenminste echt in staat om iets voor Lu te kunnen betekenen.

@Rave

Account verwijderd

schreef:
Lu wuifde kleintjes naar Joey die hen opmerkte vanaf het midden van de zaal. Ondertussen volgde ze Matt naar de balie, zijn hand nog om de hare geklemd. Het was er leeg in de bar, wat Lu alleszins een goed teken leek voor deze buurt te zijn.
“Me?,” mompelde Lu.
Ze liet zijn hand los om een plekje te zoeken op één van de hoge stoelen. Mattias had alles bereikt in zijn leven wat hij wou, zij daarentegen…. De vraag overrompelde Lu compleet. Ze leefde van dag tot dag of raakte vast in de nachtmerries en flashbacks van haar trauma’s. Een groot contrast met wat Mattias allemaal verrichtte. Ongetwijfeld had hij ondertussen nog andere, grote dromen die hij onwaarschijnlijk zou behalen.
“I don’t know. I never think about the future…”
Lu reikte over de bar heen. Ongegeneerd griste ze er een fles rode wodka weg om zich een glas in te schenken. Als ze het gingen hebben over haar toekomst, waar ze absoluut geen flauw idee over had, of nog erger over hun verleden samen… Dan kon ze wel een drankje gebruiken.
“Just stuck in the past I guess,” zei Lu terwijl ze opkeek naar Mattias.
Als ze niet zo in het heden en verleden leefde, dan zat ze hier niet. Als ze zich een toekomst had kunnen voor ogen nemen, dan had ze zich dat allang met Carlo ingebeeld, voor Matt was komen opdagen. Dan had ze ondertussen kunnen loslaten wat ze haar eigen lichaam had aangedaan en wat anderen haar hadden aangedaan. Misschien was het daarom niet slecht dat ze zich tot nu toe nog niets had ingebeeld. Haar toekomst was nu nog vrij.
"You asked me why I ran away," zei Lu terwijl ze gehaast al een glas gevuld en achterover gegoten had voor Matt bezwaar kon maken. "You knocked me up. I didn't dare to tell you first and when I wanted to I lost the baby."
Lu deelde puur de feiten mee. Geen tranen, geen hartzeer. Haar schaamte en schuldgevoelens stopte ze ook zo goed mogelijk weg. Toch ontliep ze zijn blik op alle mogelijke manieren. Haar ogen scanden de grond, het plafond, het glas in haar hand. Ze had vooral spijt dat ze dit had meegedeeld.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld