Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Jdbo met first

First
Internationale ster

First schreef:
Justin;

'Ik maak maar een geintje,' grap ik. Maar dat hoorde Yasmine niet. Nadat ik ben weggelopen toets ik resoluut het telefoonnummer van Collin in. Ik kende het nummer uit mijn hoofd. Collin was namelijk niet alleen mijn persoonlijke chauffeur, maar ook een van mijn beste vrienden. Hij was dan wel zeker 20 jaar ouder dan ik, toch kon ik goed met hem overweg. We brachten veel tijd samen door en ik vertrouwde hem door dik en dun. Hij wist soms zelfs meer van mij dan mijn eigen moeder. Hij zou alles op het spel zetten om mij te helpen. Voor ik wat kon zeggen hoorde ik zijn stem al door mijn telefoon. 'Jus, waar zit je! Je moeder weet van je ontsnapping. Ze heeft zo ongeveer iedereen die ze kent opgetrommeld om naar je op zoek te gaan, zonder te vertellen vanuit waar je ontsnapt bent natuurlijk. Waarom staat je navigatie uit? Je zit toch niet weer in de shit hè. Of ja, niet dat ik dan boos wordt hoor maar..' 'Collin kalm,' onderbreek ik hem. Collin was een van de enige die wist dat ik naar de kliniek was. Hij heeft me het dal in zien gaan en me op mijn allerslechtste meegemaakt. En boven alles had hij nooit wat tegen een ander verteld of me in de steek gelaten. Ik had Collin nog nooit zo overstuur meegemaakt als nu. Meestal hadden we aan een half woord al genoeg en was hij degene die mij rustig maakte als ik overstuur was. Er volgde een korte stilte waarin Collin zich herpakte. Met een klein zuchtje vervolgde ik: 'Ik heb je hulp nodig man..' Na een kort gesprek eindigde ik het gesprek door Collin te bedanken en liep ik terug naar Yasmine. Ik ging voor haar staan en zakte door mijn knieën zodat ik me op dezelfde hoogte bevond. ik stopte een plukje haar achter haar oor zodat haar gezicht beter zichtbaar werd. 'We moeten even wachten.'

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

"Op?" Vraag ik benieuwd. Ik vermoed een taxi of toch iets in die zin. Justin leek de persoon wel goed te kennen aan de telefoon. Misschien komt vriend ons halen? O neen, dat ga ik echt ongemakkelijk vinden. Ik zucht zacht en hap plagend naar zijn vinger als hij een plukje haar achter mijn oor stopt. "Pas maar op, want ik bijt." Grijns ik dan toch. Wat? Hij heeft me daarnet ook even geplaagd met het idee dat hij nog van gedachten kon veranderen en me hier zou achterlaten. Dit heeft die dan wel verdiend en het is niet om te zeggen dat het iets erg is dag ik deed. Even speels bijten. Hoe zouden Justin zijn vrienden eigenlijk zijn? Hoe gaan die reageren? Zou Justin wel willen dat ze mij kennen? Waarom zou hij dat willen? Hij kan iedereen krijgen. Misschien schaamt hij zich wel voor me. "Justin, je neemt me toch niet mee uitmedelijden?" Vraag ik dan voorzichtig. Ik wil niet dat hij me meeneemt omdat hij het gewoon zielig vindt voor me. Dat zou me alleen maar een nog slechter gevoel geven.

First
Internationale ster

First schreef:
Justin;

Glimlachend haal ik mijn vingers weg uit haar gezicht en ik sta op. 'Op een taxi.' Ik pauzeer even. Ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen, maar ik ben me ervan bewust dat Yasmine me meer uitleg verschuldigd is. Bovendien moest ik weten wat ze zelf wilde. Of ze überhaupt wel mee wilde. 'De taxi zal ons wegbrengen naar het vliegveld, vanuit waar we vliegen naar een van mijn huisjes. Hier zijn we veilig voor de pers.' Weer stopte ik even. Ik keek haar aan met een vragende blik en toen ik een klein knikje zag veronderstelde ik dat ze me begreep. 'Vanuit daar moeten we overleggen wat we willen. Wat we gaan doen samen. Ik ken je nog niet goed genoeg snap je.' Ik hoopte dat Yasmine dit niet fout op zou pakken, maar het was logisch toch? We kenden elkaar nu een aantal weken, maar het grootste deel van de tijd was Yasmine mijn verzorger geweest. Ik wilde dolgraag met haar verder. Wat ik bij dit meisje voelde had ik nooit bij iemand gevoeld. Behalve voor Selena misschien. Maar het was tijd dat ik doorging met mijn leven en niet met mijn hoofd bij Selena bleef hangen. Om haar te vergeten zocht ik mijn toevlucht in drugs. Ik wist dat het nu klaar was met dat rotspul. Ik ging het proberen met Yasmine. En dan zou wel blijken wat eruit kwam. 'Maar ik moet weten wat jij wil Yas,' ik zucht even en kijk in haar ogen. 'Wil je met me mee? Naar de andere kant van Amerika? Weg van al het gedoe hier, om me beter te leren kennen en ons een kans te geven?'

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

Ik luister naar Justin zijn worden en knik klein als hij het uitlegt. Ik slik toch even als hij zegt dat hij me niet goed genoeg kent. Kort laat ik mijn blik zakken, maar ik begrijp hem wel. We kennen elkaar niet echt. Hij was een patiënt van me en ik zijn verzorgster. Het is logisch dat we elkaar nu wel anders zullen leren kennen ook al zou ik niet goed weten hoe hij me anders kan kennen. Ik ben niet zo anders in mijn privé leven dan op mijn week. Ik heb Justin altijd eerlijk dingen verteld behamve dat jake gedoe, maar hopelijk snapt hij dat. Wanneer ik terug opkijk branden zijn ogen in die gan mij waardoor ik snel weer weg kijk. Zijn vragen doen twijfel en angst bij me groeien. Eigenlijk twee gevoelens die ik na de dood van mijn ouders steeds heb gevoeld. Als Justin me straks toch niet mag of hij vindt een andere, bekender, rijke,.... Noem maar op persoon leuker dan ik, dan sta ik daar met nog minder dan dat ik nu heb. Als ik meega moet ik echt op een zo kort mogelijke tijd toch wat proberen opbouwen, maar dat gaat waarschijnlijk niet aangezien hij naar iets afgelegen gaat. Ik zucht onhoorbaar en knik dan maar. Hopen dat het goed komt zeker? Als ik terugkeer, slaat Jake me wel zo hard tegen de muur ofzo waardoor ik wel meteen van elk gevoel dat ik heb verlost ben. Misschien heb ik toch niets te verliezen? "Ik ga mee met je." Zeg ik zacht. Hopelijk maak ik nu wel eens de juiste keuze, want buiten Justin heb ik momenteel niemand meer. Mijn grootouders kennen Jake, helaas dus die willen me niet meer zien omdat ze bang zijn voor hem en vrienden heb ik ook niet meer door jake. Als je alles bekijkt heb ik echt een zielig leven. "Dus, jij terug naar je oude leven zo?" Vraag ik dan om de stilte en mijn gedachten te doorbreken.

First
Internationale ster

First schreef:
Justin;

Ik zie dat Yasmine diep moet nadenken voor ze kan antwoorden. Het verbaasde me. Ik was niet gewend dat een meisje, wie dan ook, ooit zou twijfelen aan het aanbod om met mij mee te gaan naar een plaats waar we elkaar beter kunnen leren kennen en wie weet zelfs een relatie opbouwen. However ben ik blij dat ze instemt. Ik glimlach klein. 'Het mag wel wat enthousiaster hoor.' Ik grinnik. Dan merk ik hoe zielig ze erbij zit. Zo klein en zo kwetsbaar. Als ik haar zou duwen zou ze zonder enige twijfel van de steen afvallen. Ze ziet er moe uit. We hadden dan beiden niet veel geslapen. Ik kon goed met weinig slaap omgaan, het was alsof ik erop getraind was weinig te slapen en toch goed te functioneren. Weer buig ik door mijn knieën en legde ik een hand op haar rug. 'Nu nog niet. Ik ben er nog niet klaar voor.' Ik slikte toen ik dat zei. Ik gaf niet graag toe wanneer ik ergens nog niet klaar voor was, maar ik wist dat dit de waarheid was. Ik moest eerst mezelf op orde krijgen, mezelf verbeteren. Veel gesprekken voeren met mensen die me goed zouden kunnen helpen. Mezelf verantwoorden tegenover de media en mijn fans en bovendien mijn ouders. De schade die ik had aangericht herstellen. Daarna zou ik terug kunnen keren naar mijn oude leventje. Maar zo ver was het nog lang niet.. Hoe graag ik het ook zou willen, ik wist het zelf maar al te goed. 'We gaan het proberen, oké?' Er volgde een korte pauze. 'Jij en ik.' Ik wachtte op haar verlossende woorden die zouden zeggen dat alles goed kwam en dat ze bij me zou zijn in de moeilijke tijd die me te wachten stond, maar het bleef stil. Ik voelde me alsof ik haar nodig had, alsof ik niet zonder haar verder zou kunnen. Zonder haar kwam ik niet meer op het rechte pad terug, maar ging ik regelrecht de ondergang weer in. Haar twijfel verraste me, en dat beviel me niet. Ik had haar nodig.

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

"Sorry, ik denk gewoon aan te veel dingen." Verontschuldig ik me dan over mijn gebrek aan enthousiasme. Ik begrijp het wel. Natuurlijk had hij een vrolijker antwoord verwacht dan mijn zachte 'ik ga met je mee'. Als ik in zijn schoenen zou staan, verwachte ik ook wel een opgewekter antwoord. Alleen was het niet zo. Ik maak me zorgen over alles nu mijn zekerheden zijn weggevallen. Best erg, ik als hulpverlener zou mensen moeten helpen en zelf geen depressieve gedachten horen te krijgen. Iedereen heeft dat vast weleens, een moment waarop je echt denkt aan de meest negatieve dingen in je leven. Sommige blijven er dan inzitten en andere trekken zich weerop uit de put van de negatieve gedachten. Het is niet dat ik een depressie heb doordat ik even en moment alleen maar aan trieste, erge, minder leuke dingen denk. Ik hoor Justin praten en besef dan ook uit het niets dat zijn hand op mijn rug ligt. Wanneer heeft hij die op mijn rug gelegd?! Ik kijk hem af en toe even aan terwijl hij praat. Het blijft stil en dan praat hij weer. Wij proberen..... Zou het wel lukken? In zijn wereld ben ik niets. Niet dat ik hier wat ben, maar dan had ik nog een doel. Wat is mijn doel als ik mee ga met Justin? Hier zorgde ik voor mensen in de hoop dat ze terug op het goede pad kwamen. Wat heb ik nog als doel als ik mee ga met Justin? Waar leef ik nog voor moest het mislopen tussen Justin en mij?... Er komen duizend vragen in mijn hoofd en duizend gevolgen op elke antwoord dat ik op die vragen geef. Er is 1 positief ding. Als het tussen ons lukt dan zal ik waarschijnlijk heel gelukkig zijn en geen seconde spijt hebben van mijn keuze. "We zorgen er wel voor dat je er klaar voor bent. Samen..." Ik pak zijn vrije hand vast en glimlach dan zwak. "Je zal wel zien dat alles goed komt en als er wat is of je zit ergens mee, sta ik voor je klaar. Als het moet sta ik 's ochtends nog altijd op zodat je geen aanval krijgt en controleer ik wel alle mensen die langs komen of ze niet stiekem iets meesmokkelen zodat jij weer in de verleiding komt." Ik knijp zacht in zijn hand. Het komt wel goed met Justin. Dat weet ik gewoon.

First
Internationale ster

First schreef:
Justin:

Ze denkt aan te veel dingen? Is ze dan niet blij dat ze van haar gewelddadige ex-vriendje af is? Of dat ze eindelijk even haar rust kan nemen en zichzelf kan verwennen in mijn luxe huis. Ik frons even bij die gedachte. Ik snapte haar niet, maar goed. Yasmine was en bleef een vrouw. Als er een handboek over vrouwen bestond, had ik die vast en zeker uit mijn hoofd geleerd. Bij haar geruststellende woorden glimlach ik. Ik hoop dat het gaat lukken. Zij en ik. Samen een leven opbouwen. Samen naar premières en concerten. Samen VIP gaan bij haar favoriete band en samen naar Ibiza op vakantie om bij te komen van het drukke leven dat we samen delen. Ik knijp zacht terug in haar hand als teken dat ik het lief vind en waardeer wat ze zegt. Enkele zwijgzame minuten later verschijnt er een auto aan de andere kant van de weg. Het is een audi A8 met geblindeerde ramen. Een raampje gaat omlaag en een man met een zonnebril verschijnt. 'Mr. Bieber.' Ik knik. De motor wordt afgezet en de man stapt uit. Hij heeft een zwart pak aan en een stropdas om. Hij heeft een oortje in waarmee hij tijdens het rijden kan bellen. Ik herken het embleem op zijn kostuumjasje. De man opent het achterportier en wacht tot we instappen. 'Dames voor.' Zeg ik expres bekakt terwijl ik met mijn hand gebaar dat Yasmine me voorbij moet lopen. Als we beide op de achterbank zitten, zet ik mijn mobiel weer aan. Meteen springt de naam - Collin - op het beeldscherm. 'Hey.' 'Alles veilig?' 'Jep' 'Goed.' Een korte stilte. 'Collin?' 'Ja?' 'Hoe lang zal de reis duren?' 'Brendan neemt jullie mee naar het vliegveld waar een privéjet staat te wachten, ongeveer een half uur naar het dichtstbijzijnde. De jet zal jou en je meisje naar je landingsbaan bij je rusthuis afzetten, ongeveer 3 uur. Bel me als je me nodig hebt of het idee hebt dat er iets niet pluis is' 'I will.' 'Oké, later.' 'Wacht, nog bedankt Col, wat moest ik toch zonder je.' 'Idunno Justin. That's what friends are for. Zorg dat je niet herkent wordt. Ik zie je graag levend terug.' 'Ik doe mijn best. Later.' Meteen daarna zette ik mijn mobiel uit.

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

Ik voel het kneepje in mijn hand en glimlach zwak naar hem. Na een paar minuten stopt er zwarte Audi bij ons. Zou dat de persoon zijn die Justin heeft gebeld? De man stapt uit. Hij is in kostuum, oortje in en een embleem erop. Net een man van de sercurity. Ik sta op van de steen waar we op zitten en grijns even naar hem. "Doe maar weer normaal of ik denk nog dat je wat gesnoven hebt." Ik kruip in de auto en schuif doordat aan de andere deur zodat Justin er gemakkelijk in kan. Zodra iedereen op zijn plek zit vertrekken we. Justin neemt al gauw zijn telefoon en alsof de persoon die hem belde het wist dat die nu net zijn telefoon aanzette, werd hij al gebeld. Ik vang zo hier en daar wat op van het gesprek. Iets van een jet, 3 uur en een huis. Ook de woorden 'je meisje' heb ik duidelijk horen vallen. Als Justin klaar is kijk ik hem weer even aan. "Je meisje?" Vraag ik plagend. "Wat heb je die persoon allemaal verteld?" Vraag ik om hem te plagen. Mijn vermoeden gaat er ook vanuit dat we waarschijnlijk over 3 uur bij zijn huis zullen zijn, maar die jet? Gaan we dan naar een vliegtuig ofzo? Ach ja, voor alles een eerste keer zeker? Ik heb nog nooit in een vliegtuig gezeten. Toen mijn ouders nog leefde gingen we wel op vakantie, maar dat was gewoon met de auto eens naar het strand ofzo en met Jake op vakantie gaan, is geen vakantie. "Waar gaan we heen en niet zeggen dat we naar je huis gaan, want dat is geen echt antwoord." Zeg ik zacht tegen hem. Ik ben vrij nieuwsgierig en wil graag de meeste dingen wel weten.
Na een paar minuten rijden stopt de auto. "Mr. Bieber, u kan het best nu iets aandoen om u te verbergen. U weet maar nooit." Hoor man zeggen. Het is even stil en dan gaat de deur langs Justin zijn kant open. "De jet staat klaar om te vertrekken." Meldt de man.

First
Internationale ster

First schreef:
Justin:

'Je meisje? Wat heb je die persoon allemaal verteld?' Vraagt Yasmine als ik mijn mobiel terug in mijn broekzak wil stoppen. Ik zie een grijns op haar gezicht verschijnen. Mooi. Van het onzekere meisje, op de steen enkele minuten geleden, is niets meer te zien. Persoonlijk hield ik meer van zelfverzekerdere types die wisten wat ze wilden. Ik snapte dat Jake zo veel mogelijk van die onzekerheid uit Yasmine geprobeerd heeft weg te halen, maar ik wist zeker dat het diep van binnen nog ergens zat. Ik glimlachte bij die gedachte en verplaatste me daarna in een tegenrol. 'Mijn meisje? Oh dat is een lang verhaal, die ken je toch niet.' Ik stak kort mijn tong uit en rijkte daarna mijn hand uit waarmee ik zachtjes in haar zij kneep om te laten merken dat het een grapje was. Toen ik voelde dat haar hand de mijne weg wilde duwen kneep ik zacht in haar hand. Gedurende de rest van de rit hield ik deze zwijgzaam vast. Het voelde goed en vertrouwd, haar warme hand in de mijne.
Toen het vliegveld naderderde werd de stilte verbroken door een vraag vanuit haar kant. 'Uhm tja, hoe zal ik dit zeggen. Niemand weet waar het precies is. De plek waar we naartoe gaan bedoel ik. Het huisje heeft expres een geheim adres zodat ik er geen last van de media of papparazzi heb. Hier zullen we eerst enkele dagen gaan chillen tot ik met een beter plan kom.
De auto stopte en ik hoorde de chauffeur iets tegen me zeggen. 'Meer dan dat ik aanheb, heb ik niet.' Antwoorde ik een beetje hulpeloos. De deur aan mijn kant ging open en de chauffeur rijkte me voor ik nog uit kon stappen zijn zonnebril aan. Ik zette de capuchon van mijn vest op en draaide me naar Yasmine. Ik wist dat het geen goede vermomming was maar beter dan dit ging het niet. Ik stapte de auto uit en keek om me heen. We stonden op de 'kiss and ride' van het vliegveld. Overal om ons heen krioelde het van de mensen. Ik was eigenlijk geen gewone vliegveld gewend, altijd reisde ik met alleen mijn crew en wat security. We konden dan via een andere ingang binnen en kwamen dan uit op een minder druk stuk van het vliegveld. Het deel voor de rijke mensen zeg maar. Die geen zin hebben urenlang in de rij te staan voor de douane of geen tijd hebben voor eventuele vertragingen. De meeste van hen hadden een eigen jet. Dat was wel zo makkelijk. Het gedeelte waar we ons nu bevonden was voor de 'gewone' mens. Er kwamen meteen twee mannen van de security naar onze auto die na het uitstappen voor en achter ons kwamen staan. Ik groette ze kort, maar gaf ze geen hand. Ik keek mijn ogen uit terwijl ik de man voor ons volgde.
Toen we binnen waren merkte ik al snel dat veel mensen naar ons keken. Dit was zeker niet de bedoeling. 'Ligt het aan mij of komt het door de security dat we zo veel aandacht trekken?' Ik keek Yasmine door mijn bril aan. Haar ogen twinkelden en ik zag een gespannen blik op haar gezicht. We volgden de mannen door een door waar verder niemand toegang tot had. Hier was het rustiger. We liepen nog eens enkele verlaten gangen door en kwamen uiteindelijk door een deur ergens buiten terecht. We stonden op de startbaan, Voor ons stonden verschillende vliegtuigen, allen met een slurf verbonden met het hoofdgebouw.

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

"Succes met je plan, want ik geloof niet dat jij een plan kan verzinnen." Grijns ik nog even. Wanneer het mijn beurt is om uit te stappen duw ik me uit de auto. Een vliegveld, oké, druk! Ik schrik wel even van de twee mannen en die bij ons komen staan. "Is dat altijd zo?" Vraag ik wat ongemakkelijk en stap dan maar snel met hun mee aangezien ze duidelijk geen zin hebben om te wachten. Ik vraag me stiekem wel af of mensen Justin zouden herkennen. Het is niet dat hij echt vermomend is. Gewoon een capuchon en een zonnebril. Zo zie je er wel veel lopen, maar toch trekt Justin opvallend veel gezichten naar zich toe. Vast door de bewaking.
Justin wendt zich tot de man. Ik vang zowat heel het gesprek op en zie dat hij Justin pasjes geeft en nog wat papieren. "Hier kunt u meteen doorgaan naar de vipzone. Met de papieren gaat u naar een werknemer en die zal u dan helpen naar de privéjet." Legt de man uit.
Gedurende de wandeling naar de gate, geef ik mijn ogen de kost. Ik ben nog nooit in een luchthaven geweest en een film op tv of een luchthaven in een serie is toch anders dan als je er bent. Ik zucht zacht. We gaan naar de lounge voor de 'vips'. Daar toont Justin de papieren aan een werknemer. De man neemt ons mee naar buiten en vraagt ons te gaan zitten in een wagentje dat echt lijkt op een golfkarretje. Ik zet me naast Justin en bekijk de vliegtuigen die er staan. De ene heeft 2 verdiepen, de andere is heel erg breed en lang terwijl er dan ook eens een 'kleintje' tussen staat. We stoppen aan een vliegtuig. "Uw jet meneer." Hoor ik hem weer zeggen. Ik stap uit het wagentje en zie een man in een pak met een pilotenpetje op. "Ik ben uw piloot voor de vlucht." Hij steekt zijn hand naar Justin uit en geeft daarna een hand aan mij. We kruipen in het vliegtuig en ik zet me wat twijfelachtig aan het raampje neer. Alles is zo luxe van binnen! De tafeltjes, stoelen, tv'tjes,.... Het is ongelofelijk. "Ik ben wel even sprakeloos van je privé vliegtuig." Zeg ik tegen Justin. "Het is gewoon,.... WoW!"

First
Internationale ster

First schreef:
Justin:

'Wen er maar aan.' Grijns ik nadat ik de piloot hartelijk heb begroet. Ik meen de piloot al eens eerder gezien te hebben, maar aangezien ik zo veel reis, is dat ook niet heel raar. Een tijdje lang heb ik een persoonlijke piloot gehad. Tot hij overleed aan een hartstilstand. Het was al enkele jaren geleden. Vanaf toen had ik elke keer een andere piloot. Het maakte me niet zo veel uit, als ik maar weer veilig op de grond zou landen. Het was dan wel niet mijn jet, wat onwaarschijnlijk zou zijn geweest aangezien mijn jet (als het goed is) bij mij thuis zou moeten staan, de jet had veel van de mijne weg. Ik ga in een grote stoel tegenover Yasmine zitten. Hij zit heerlijk. Ik leg me een beetje naar achteren en kijk tevreden toe hoe Yasmine uit het raam staart. Het vliegtuig had aan beiden kanten 2 gemakkelijke fateaulls staan die naar elkaar toe stonden. Hier tussendoor liep een gangpad. Tussen de naar elkaar toegekeerde stoelen bevond zich een tafeltje en aan de zijkant van het vliegtuig zat een groot raam. Bovend de tafeltjes hingen grote tv's die je naar beneden kon trekken als je een film wilde kijken. 'Bent u klaar voor take-off?' Vraagt een steward aan me. 'Yes.' De steward geeft de informatie door aan de cock-pit en zet zichzelf op een minder gemakkelijk stoeltje aan de voorkant van het vliegtuig waar zich geen ramen of tv'tjes bevinden. 'Oh alstublieft, neem maar plaats op een van de gemakkelijke stoelen hoor.' De steward glimlacht vriendelijk en neemt dan plaats aan de andere kant van het vliegtuig. Ik volg zijn voorbeeld en doe mijn gordel vast als het toestel begint te bewegen. Binnen enkele seconden hangen we in de lucht.

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

Ik bekijk de steward even en grijns dan naar Justin om hem te plagen. De steward is niet lelijk,.... Ik doe mijn gordel aan omdat iedereen het doet en bekijk dan hoe we opstijgen. Het geeft een raar tintelend gevoel in de buik. Ik voel jammer genoeg de druk op mijn oren toenemen en slik een paar keer om die druk weg te werken. Pfff net alsof je in een luchtbel zit ofzo. Plots hoor ik een Ping en zie ik dat het rode lichtje boven de ingang is uitgegaan. De steward maakt zijn riem weer los. "Willen jullie iets eten? Drinken?" Vraagt hij dan. Ik maak mijn riem los en kijk naar Justin. "Uhm misschien wat water?" Vraag ik dan voorzichtig. Neen, ik ben het niet echt gewend dat ze me dingen aanbieden of zelf tot bij mij brengen. Ik krijg al snel mijn water aangeboden. "Dankje." Zeg ik lief. "En jij reist altijd zo?" Vraag ik nieuwsgierig. "Of doe je het ook wel eens met minder dan dit?" Mijn vermoeden zt wel dat hij altijd zo reist. Ik begrijp ook wel dat Justin niet bij gewone andere passagiers gaat zitten. Dan wordt hij alleen maar lastiggevallen, maar ik vraag me wel af of hij niet gewoon bv in eerste klasse vliegt met andere passagiers. Je hebt toch van die vliegtuigen dat je echt net een hokje hebt en zelf deuren om het te laten sluiten.

First
Internationale ster

First schreef:
Justin;

'Een cola voor mij asjeblieft.' Ik glimlach naar de steward en maak mijn gordel ook los. Als ik uit het raam naar beneden kijk zie ik het landschap aan ons voorbij gaan. Zelf vind ik Amerika een zeer mooi land. De leegte, de ruimte. Hoewel ik tijden had dat ik vaker per jet reisde dan per auto blijf ik gefascineerd over het diverse landschap.
'Uhm ja, meestal wel.' Antwoord ik Yasmine. Ik zie de verbazing in haar ogen. Ze kijkt alsof ze het gewoon niet kan geloven. Toch laat ze niets merken. 'Soms heb ik een tour waarbij ik de ene dag in San Diego speel en de volgende dag in Atlanta. Amerika is groot, weet je.' Ik wend mijn blik weer naar het raampje. 'Het geld is er, en de afstanden zijn groot, simple as that.' Terwijl ik het zeg merk ik hoe verwaand dit had moeten klinken. Het was waar dat ik veel geld had en dat de afstanden groot waren. Maar toch.. Het ging om veel meer dan dat. 'Het is gewoon..' Ik aarzel kort. 'Het is niet dat ik het niet leuk vind hoor, helemaal niet, maar..' Ik blijf uit het raampje kijken om Yasmines blik te ontwijken. 'Soms is het gewoon erg veel, snap je. Ik zou helemaal gek worden als ik zo vaak gillende mensen om me heen moest hebben. Ofja, zo bedoel ik het niet, maar soms wordt alles even te veel. Ik heb altijd haast en ik heb het altijd druk. Ik moet snel op de juiste plaatsen zijn en neem dan graag mijn rust in mijn jet. Dit is eigenlijk de enige plaats waar ik echt alleen kan zijn, snap je. Op hem na dan.' Ik knik naar de steward. 'Maar hij stoort me niet.' De steward is inmiddels weer gaan zitten op de door mij aangewezen stoel. 'Ik kan hier ontspannen en rustig nadenken, kijken naar de natuur en me focussen op belangrijke dingen als ruzies tussen mijn ouders, mijn vrienden en noem maar op. Ieder mens heeft dat nodig.' Ik slik en kijk dan op. Als mijn ogen de mooie grote ogen van Yasmine kruisen wend ik mijn blik snel af. Ik praatte niet vaak over mijn gevoelens. Ik wilde niet graag toegeven dat het leven als een bekende artiest ook nadelen had. Ik wilde me niet zielig voordoen terwijl ik zowat alles heb wat iedere tiener zou willen. Ik moest me niet aanstellen en ik had hier niet over moeten beginnen..

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

"Ik weet dat Amerika groot is, maar het is niet dat ik veel verder heb gezien." Zeg ik dan zacht. De stad, het dorpje en de kliniek waren de verste dingen waar ik ooit kwam. Met mijn ouders ben ik wel eens naar Florida geweest, maar dan was ik een jaar of 6-7. Veel kan ik me er niet van herinneren en dan was het ook nog eens met een camper dus zaten we dagen lag allern maar te rijden. Ik luister naar Justin zijn woorden en merk dat hij mijn ogen duidelijk ontwijkt. Ik slik even en laat mijn ogen dan ook maar naar mijn handen kijken in mijn schoot. "Ik snap het wel. Je wilt gewoon rust en tijd voor jezelf hebben. Ik zou ook wel gek worden moest alles en iedereen steeds om me heen willen hangen." Het lijkt me ook niet fijn dat er steeds maar mensen zijn die dingen van me zouden willen. Oke, zijn fans, maar hoeveel schijnheilige mensen zitten er wel niet tussen die gewoon van zijn rijkdom en succes willen meeprofiteren? je zou er nog aan durven twijfelen wie je nu echt kan vertrouwen en wie niet. Even kijk ik naar buiten en draai mijn blik dan terug naar Justin die voor het eerst tijdens dit gesprek mij ook aankijkt, maar nog voor ik iets kan zeggen, heeft hij zijn ogen al weer weggedraaid. Zou hij al spijt hebben van zijn keuze me mee te nemen? Ik kijk dan maar weer snel naar buiten. "Het is toch gewoon logisch dat je rust wilt hebben? Dat je niet steeds met je werk en je fans bezig kunt zijn. Daar zijn we niet gewoon gemaakt en het is niet om te zeggen dat iemand zoals jij snel rust heeft." Zelfs als Justin niet bezig is met werken dan nog kunnen er steeds paparazzi opduiken die de rust verstoren. Hoeveel foto's komen er wel niet van sterren die op vakantie zijn of gewoon met een paar vrienden rustig een dagje weg willen? "Iedereen heeft wel zo zijn plekken om te ontspannen en als dat in jouw geval je jet is dan mag je die zeker niet laten." Als ik dan klaar ben met spreken klik ik mijn gordel los en doe hem terug vast. Gewoon om me even bezig te houden. "Waarom durfde je me niet aan te kijken?" Vraag ik dan zacht aan hem. Ik wil het gewoon weten waarom hij het niet durfde. Is het omdat hij weer over zijn gevoelens en gedachten praatte of is het omdat hij aan mij twijfelt? Waarschijnlijk zal er echt nog een moment komen waarop hij zijn keuze zal beklagen dus dan heb ik liever de korte pijn. Als je een pleister er aftrekt doe je het ook liever in 1 keer dan heel langzaam.

First
Internationale ster

First schreef:
Justin;

Yasmines woorden voelden goed. Ze gaven me het gevoel alsof er een warme deken om me heen geslagen. Het was voor het eerst dat ik deze gedachten had geuit. Het voelde nieuw en eng, maar tegelijk heel fijn. Fijn omdat Yasmine me het gevoel gaf dat ze me begreep. Er ontsnapte een zucht uit mijn keel en ik merkte dat de gespannen houding die ik het hele gesprek had verslapte. Mijn schouders zakten naar beneden en ik deed mijn gordel los. Ik liep een paar stappen richting Yasmine en wurmde me in kleermakerszit in de stoel naast haar. Haar verbazing deed me niets, ik kon me niet inhouden. Ik sloeg mijn armen om haar heen en begroef mijn hoofd in haar nek. Zonder iets te zeggen zaten we daar. Ik wilde niet antwoorden op de vraag en dus deed ik dat niet.
Haar huid was zacht, maar het gevoel wat ze me gaf was nog beter. Het was alsof ze echt om me gaf. Terwijl ze me niet eens echt kende. Ze was er voor me, niet omdat ik beroemd was, maar omdat ze er gewoon was. Na enkele minuten die als seconden voelden verslapte mijn greep. Ik ging recht zitten op mijn fauteuil en sloot mijn ogen. Mijn oogleden voelden zwaar. Het leek alsof de vermoeidheid van de afgelopen dagen zich nu pas liet kennen. Enkele uren later werd ik gewekt.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld