Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TMRORPG// Are you going to be mad for ever?

Account verwijderd

schreef:
Hoewel ik eigenlijk iets hoor te doen, hoewel wij hem allemaal horen te stoppen, doet niemand wat. Iedereen blijft stilstaan en kijkt naar het tafereel. Er loopt een koude rilling over mijn gezicht. Beide partijen vertellen waarheden, maar aan wiens kant sta ík eigenlijk? Moet ik mij laten leiden door een meisje die voor WICKED heeft gewerkt en waar WICKED waarschijnlijk nog een bepaalde invloed op heeft? Of kies ik de kant van de jongens die haar vanaf het begin niet vertrouwde en nu echt van haar af willen? Er wordt aan beide kanten getrokken, maar ik heb geen idee wie de winnaar zal zijn. Maar veel langer hoef ik hier ook niet aan te denken. "Shit jullie hadden je bakkes moeten houden en niet zo de aandacht moeten lopen trekken!" Sis ik en kijk naar het raam in de woonkamer. Wij staan in de gang dus snel zullen we nu niet opgemerkt worden, maar veilig voel ik mij niet. Overal om het huis heen staan cranks. Het wordt doodstil en de jongen laat Malia eindelijk los. Niemand besteed nog aandacht aan elkaar. Iedereen houd zijn adem in en blijft zo dicht mogelijk tegen de muur staan om niet opgemerkt te worden door de cranks. "Ja mooi en wat doen we nu?" Sist Minho boos. Hij ziet er echt heel kwaad uit. Ik pak het briefje uit Malia haar handen. "En nu gokken we." Mompel ik terug. Voorzichtig pak ik de telefoon op en toets het nummer in. Elke klik op een nummer geeft een luide piep en elke keer krimp ik in elkaar omdat ik bang ben dat de cranks het zullen horen. De telefoon gaat over, dat betekend dat het nummer in gebruik is. Het duurt erg lang en dan neemt mevrouw Paidge de telefoon op. Even krijg ik een hardverzakking, maar al gauw merk ik dat het niet Ava is. "Hallo mevrouw Paidge," de anderen kijken even verschrikt,"u spreekt met Newt, een van de proefpersonen van WICKED." De vrouw vloekt even in zichzelf. "Als dit een truc van WICKED is hang ik direct op!" Schreeuwt ze hard door de telefoon. Het is best logisch. Wanneer je het nummer hebt kunnen bellen kun je met de juist technologie hen zo traceren. "Nee, hang niet op! Ik ben met een hele groep. Wij zijn ontsnapt aan WICKED. Uw nichtje Malia is bij ons, u mag haar wel." Zeg ik onhandig. Ik ben nooit goed geweest in het voeren van telefoongesprekken. Het verloopt nooit zo soepel en fijn als ik zou willen. Gauw geef ik de telefoon aan Malia en wacht terwijl ik de cranks in de gaten houd. Ze beginnen onrustig te worden.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik hoest even als hij me eindelijk los laat. "Wel het is nu duidelijk hoe jullie over me denken" zeg ik omdat niemand hem tegen hield. Na een tijdje ben ik weer oké. Eerlijk gezegt weet ik niet hoe ik hun vertrouwen moet winnen. Er vormt een brok in mijn keel als de telefoon aan mij gegeven wordt. Het was allemaal zo raar. "Hallo?" Stotter ik. Ik kijk de andere even aan. "I can't do this, it's to hard for me." Fluister ik. Ze kijken me allemaal dringend aan. Dit is wel het minste wat ik voor ze kan doen. "Luister, we zijn in het huis van opa en oma en we worden omringd door cranks. Waarschijnlijk geloof je niet dat ik echt Malia ben maar geef ons alsjeblieft jullie locatie. We hebben jullie hulp nodig. " zeg ik dan. Op dat moment gaf ik de telefoon aan Newt en voelde mijn been waar ik niet op kan staan tintelen. Het zalfje werkt! Ik probeer te staan en het lukt. Ik pak mijn jas van de stoel en trek hem aan, ook pak ik mijn hakmes. "Het is genoeg geweest, ik ga ze nu hier weghalen. Don't follow me, just be safe" zeg ik vast besloten en loop de deur uit waar ik de strijd aan ga met de cranks.

Account verwijderd

schreef:
Ik probeer haar nog tegen te houden en gebaar dat de anderen haar moeten helpen, maar ze weigeren stuk voor stuk. "En nu kan ze ineens weer lopen?" Vraagt een van hen achterdochtig. Ik denk aan de zalf. "We hadden een zalf dat tegen de wonden helpt." Zeg ik en rek mij even uit en druk de telefoon weer tegen mijn oor. Maar Minho kijkt geschrokken naar mij en doet mijn shirt omhoog. "Bij jou niet." Mompelt hij en ik kijk zelf ook even naar beneden. De wonden zien er nog erger uit dan even geleden, het wil maar niet weg. "Ik begrijp dat u ons niet gelooft, maar u moet ons helpen. Malia heeft zich zojuist in een gevecht met cranks geholpen en er zijn gewonden bij. We zijn aangevallen door cranks en hebben wonden die niet willen helen. We hebben voedsel en water tekorten en we moeten dagen lang door de Scorch dwalen als we niet willen worden gepakt door WICKED die nog steeds hoopt dat we ons aan hun missie gaan houden en..." De vrouw onderbreekt mij met wat gehoest. "Welke missie?" Vraagt ze dan. "Wij moeten als groep door the Scorch heen. We moeten naar een grote stad toe en daar zouden we wel te weten krijgen wat we verder moeten doen. Er is ons verteld dat niet iedereen immuun is en dat die personen sowieso besmet raken. Als we genezen willen worden moeten we terug naar hen en moeten we de missie afmaken, maar we weten niet goed of dat te vertrouwen is. Toen vertelde Malia over u en the right army en iedereen stemde er mee in om daar heen te gaan." Het blijft een hele lange tijd stil aan de lijn en ik wil bijna kijken of ze heeft opgehangen wanneer ze weer begint te praten. "Vervolg jullie missie naar de stad. Ik zal hier overleggen. Wanneer jullie in de stad zijn zullen wij daar of paraat staan om jullie op te vangen en mee te nemen naar ons plek." "Of?" Vraag ik. "Of jullie lot wordt overgedragen aan WICKED." En toen drukte ze mij weg.
De jongens kijken even verbaasd wanneer ik uitgepraat bent, maar uiteindelijk halen ze hun schouders op. "Er zit niets anders in dan haar plan te volgen." Zegt Frypan. "Maar er is geen een woord dat ons er van heeft verzekerd dat ze ook maar daadwerkelijk van plan zou kunnen zijn om daar heen te komen! We kunnen het niet vertrouwen, misschien heeft ze WICKED al ingeschakeld!" Roept Minho. Ik bijt op mijn lip en weet ook niet goed wat we moeten doen. Maar buiten hoor ik vreselijke geluiden. Snel grijp ik scherpe dingen van een kastje en sprint naar buiten, met nu wel een horde jongens achter mij aan. Uiteindelijk zijn we allemaal diep verwikkeld met een gevecht met de cranks.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"I told you guys to stay inside!" Riep ik toen ik de anderen terwijl ik verder ging. Ik ging heen en weer met mijn hakmes. Ze krijgen me niet, niet deze keer. Niet na wat ze mij de vorige keer aangedaan hebben. Na een lange strijd is ook de laatste weg. Het is raar om meer te kunnen lopen opeens. Ze probeerde weer even op adem te komen. "Vertelde ze waar we naar toe moeten?" Vraag ik dan aangezien ik weg was gegaan voordat ze dat gezegd had. Malia keek op zich heen. "We moeten naar de stad,daar zullen ze ons opwachten. Hopelijk" Zegt Newt. Ik knik "ik moet nog even snel wat pakken binnen, dan kunnen we gaan. Ze rende naar boven en pakte wat kleren uit haar oude kamer en stopte dat in haar rugzak. Samen met medicijnen, verband en foto's van haar. Ze wil die graag houden, gewoon voor de zekerheid. Ook pakt ze haar lievelings knuffel van haar bed. Toen liep ze naar beneden en sloot zich weer aan bij de groep.

Account verwijderd

schreef:
Het begint schemerig te worden, dan betekend dat de zon zich elk moment kan laten zien. Ik besefte niet dat er alweer zoveel tijd is verstreken. Ik voel mij nog vermoeider dan voor we hier aan zijn gekomen. Langzaam slenteren we door het stadje heen. Het is er verlaten en de meeste huizen zijn in een slechte staat. Ik wil niet eens weten hoeveel cranks zich momenteel schuil houden in sommige huizen. Ik ril al bij het idee.
Mijn hoofd blijft maar hangen bij het telefoongesprek. Ze klonk niet erg overtuigend, ik heb hier niet echt een goed gevoel over. Maar ik zou niet weten wat we anders moeten doen. Wanneer we bij de stad zijn moeten we maar vertrouwen op de naasten van Malia. Maar wanneer zij ons in de steek laten hebben we geen andere keus dan WICKED hun zin te geven. Dan hebben we de stad bereikt die wij moesten bereiken en dat is precies wat zij willen. Maar wat als dat werkelijk de laatste proef zal zijn en we daarna klaar zijn? Misschien zouden we dan kunnen beginnen met het opbouwen van een leven. Ergens hier ver vandaan. Op een plaats waar wel gras is, waar dingen kunnen groeien en waar we ons eigen plekje kunnen maken. Ik verlang direct weer naar de Glade. Het was weliswaar op dat moment een verschrikking. Vreselijk om opgesloten te zitten en niet te weten wat er aan de hand is. Maar deze buitenwereld is nog vele malen erger. Ik zou er een heleboel voor over hebben om weer terug te kunnen naar een plek als de Glade, waar je over het algemeen veilig bent en alle benodigdheden hebt. Niet dat ik veel te bieden heb.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Het is prettig om zelf weer te lopen, en om Newt geen last te geven. Ik liep wat afgezonderd van de groep. Ik begon hun inmiddels ook niet meer te vertrouwen. Toch zou ik nog alles voor ze doen om het goed met ze te maken. Ze zijn gewoon verblind door WCKD, door het beeld wat ze van me hebben als een verrader. Wat ik overigens nooit ben geweest. Ik werkte alleen voor WCKD omdat het moest. Ik heb ze tevens ook verraden aan the right arm. Is er dan niemand voor me? Met niemand zal ik niet ver komen. Newt deed er ook niks aan dat ik bijna gedood werd, dus hij wil mij duidelijk nog steeds dood hebben. Ik heb geen idee wat ik nu ga doen. Misschien moet ik vanavond maar weglopen, dan hebben ze geen last meer van mij. Misschien geef ik me wel over aan de Cranks. Ik zal vanavond wel weglopen, dan is iedereen blij en hoeven ze niet bang te zijn dat ik ze ga vertrouwen.

Account verwijderd

schreef:
Ik weet niet hoe ver die stad wel niet is, maar als we niet gauw een plek vinden waar we onze voorraden kunnen bijvullen zullen er dit niet lang gaan volhouden. De meeste zijn nu al extreem loom en hebben weinig energie om door te gaan, maar toch is iedereen nog bijeen. Zelfs Chuck loopt zonder al te veel te zeuren gewoon door. Uiteindelijk loop ik naast hem en kruisen onze blikken even.
"Ik mis de Glade." Zegt hij uiteindelijk.
"Ja, ik ook." Geef ik toe.
"We hadden daar alles wat we nodig hadden. Nu drogen we uit en verhongeren we. En kijk naar de plek wat ons thuis hoort te zijn!"
Thuis. Ik weet niet eens wat dat 'thuis' is. Hoewel ik wel vlagen van herinneringen terug heb, heb ik geen idee wat mijn familie voor mij betekende, wat ik voor hen betekende, hoe mij leven was en wat wij allemaal hadden. Maar hier is geen leven meer mogelijk. Een grote zandvlakte.
"Ja, we hadden het goed in the Glade." Zeg ik dan.
"Soms vraag ik mij af wie mijn ouders zouden zijn geweest. Hoe ze er uit zagen, hoe ze waren en of ze nog leven. Zou dat kunnen?"
Ik haal mijn schouders op.
"Ik heb geen idee Chuck. Ik denk dat je niet veel hoop moet hebben." Zeg ik somber, denkend aan mijn eigen familie die ik waarschijnlijk nooit meer terug zal zien.
"Is Malia echt de dochter van Ava?"
"Ja."
"Zij heeft dus gewoon nog familie. Werkt haar tante echt bij the right arm?"
"Ja."
"Zij heeft zoveel geluk."
"Chuck, ik denk niet dat we daarvan mogen spreken. Malia is door haar eigen moeder the Maze in gestuurd en nu gaan we naar een terreurorganisatie toe die geheel WICKED uit wil roeien. Haar familie is nogal gestoord en gewelddadig denk ik zomaar." Zeg ik spottend. We schieten allebei in de lach.
"Ik vind Malia maar niets. In het begin vond ik het wel interessant en praatte ik heel veel met haar. Maar ik weet niet aan wiens kant ze staat en of ik haar wel kan vertrouwen." Zegt hij.
"Ik heb ook geen idee aan wiens kant ik sta en wie ik kan vertrouwen."
Chuck kijkt mij even niet begrijpend aan.
"Aan de ene kant wil ik WICKED graag geloven en helpen. Wie weet is het echt mogelijk om een geneesmiddel te vinden en daar dragen wij dan aan bij. Dan kunnen we zoveel mensen redden. Mensen die nog niet zo ver heen zijn waarbij het nog zal werken, mensen die pas net besmet zijn geraakt of andere die niet immuun zijn om er voor te zorgen dat ze wel immuun worden. Maar misschien zijn wij wel degene die besmet zijn. Misschien hebben wij dat geneesmiddel wel nodig. De enige oplossing daarvoor is hen vertrouwen en te doen wat zij zeggen. Anders zullen we een van hen worden.
Maar aan de andere kant vertrouw ik hen niet. Ze hebben ons vreselijke dingen aangedaan en ze doen ons nog steeds vreselijke dingen aan. Ik heb geen idee wat ons nog meer te wachten staat en hoe ver ze zullen gaan."
Na het horen van dit loopt Chuck een stuk bij mij vandaan.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Wat ik ook zeg, ze geloven me gewoon niet. En Newt? Die ben ik ook kwijt. Ik vraag me nu überhaupt af of hij ooit echt te vertrouwen was. Het enige wat ik kan is mijn eigen moeder doden. En geloof me, ik ben bereid dat te doen na alles wat ze me aangedaan heeft. Ik ben benieuwd of mijn vader nog leeft. Mijn tante is nu zeker. Ik ben mijn vader sinds mijn 6e niet meet gezien en ik ben nu 16. De tattoo op mijm arm is mijn geboortedatum. Dit hebben alle mensen die bij WCKD hebben gewerkt. En het nummer op mijn rug is gewoon het brandmerk dat je eigendom bent van WCKD. Dat hebben we allemaal. Waarom heb ik WCKD veraden aan the right arm, als ik haar gewoon meteen had kunnen doden. Ik denk dat ze toen nog wat meer voor me betekende dan dat ze nu doet. Ik geef niks meer om haar. Ze is gestoord. Kinderen doden voor een medicijn. Er moet ook een andere manier zijn.

Account verwijderd

schreef:
In de verte zie ik een heuvel van gesteente. Het lijkt wel een soort bunker. "Ben ik de enige die dat ziet?" Vraag ik terwijl ik naar de bunker wijs. "Nee, dat ben je niet. Goed gezien Newt." Zegt Brenda. Gelijk verandert ze van koers en loopt direct op de bunker af. "Ho ho!" Roept Minho. De groep komt in stilstand. "Wie zegt dat het veilig is? Misschien zitten er een enorme hoeveelheid aan cranks verscholen." De meeste van de groep zijn het met hem eens. "We hebben eten en water nodig." Opper ik en wijs om mij heen. "Of zie jij hier plots een grote rivier met appelbomen staan?" Hij kijkt mij woedend aan en balt zijn vuisten. Ik zie dat hij nog wat wil zeggen, maar hij houd zijn mond. "Dat dacht ik al." Zeg ik spottend. "Dus ik zeg dat we maar eens een kijkje moeten nemen, of zijn jullie echt zulke pussy's?" Brenda schiet even in de lach. "Wat is er met jou aan de hand Shank?!" Schreeuwt Minho en kijkt nog bozer. "Ik heb je nog nooit als zo'n botte eikel meegemaakt." "Ja nou misschien is dit wel hoe ik echt ben hè?" Blaf ik terug. "Donder dan maar gelijk op. Shank." Zegt hij. Daarna loopt hij een stuk bij ons vandaan. Ik draai met mijn ogen. "Gaan we?" Vraag ik en kijk Brenda aan. Ze heeft een brede grijns op haar gezicht. "Tuurlijk." Zegt ze uiteindelijk. Ik weet niet wat de rest doet, maar ik ga naar die bunker.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Zal ik dan maar kijken of het veilig is, jullie willen me toch dood hebben dus dat is dan weer een extraatje voor jullie als er Cranks zitten." Zeg ik dan en ren naar de bunker toe en ga erin. Ze scheen de bunker in. Geen Cranks. Ze loopt naar buiten. "De kust is veilig hoor, geen cranks" roept ze. Pussy's denk ik dan. Dit was wel een goede plek om de nacht door te brengen. Als ik zorg dat ik bij de ingang slaap kan ik goed weggaan.

Account verwijderd

schreef:
Ik haal mijn wenkbrauwen omhoog wanneer ik tegenover haar sta. "Wat is er met jou aan de hand? Niemand heeft gezegd dat ie je dood wil hebben." Zeg ik terwijl ik de bunker vanbinnen bekijk. Ik weet niet of er wat bruikbaars te vinden valt, maar het is in ieder geval een goede plek om uit te rusten. Het is ook een stuk koeler dan buiten. Ik draai mij om naar Malia in afwachting op een antwoord. "Denk je echt dat je tante zal komen?" Vraag ik uiteindelijk twijfelachtig. Ik betwijfel het nog steeds. De klank in haar stem duidde er niet op dat ze ons echt geloofde. Misschien dacht ze dat wij aan het werk waren voor WICKED en zijn ze nu bang dat ze gevonden worden. Wie weet hebben ze nu een hele verplaatsing van schuilplaats. Eigenlijk moet ik wel lachen om het idee. We hadden gewoon moeten zeggen dat we ze door hadden en de ogen van WICKED nu voor altijd op hen gericht zou zijn en er geen ontkomen aan was. Dan hadden we nog eens wat leuks meegemaakt. Maar dan zou de kans echt weg zijn geweest dat ze ons nog zou willen helpen. Ik weet niet hoe het nu zit, maar we moeten een manier vinden om bij hen te komen. We moeten the right arm vinden en ons daar bij aansluiten.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Niemand heeft het gezegd nee, maad jullie denken er allemaal wel aan" antwoord ik. Op het moment dat die jongen me vastpakte en me bijna dode. Zag ik in iedereens ogen dat ze het eigenlijk niet erg vonden. Niemand deed immers iets. "Wel I don't know, ze klonk er niet echt van overtuigd dat we echt niet een val zijn van WCKD. Haar kenende zal ze wel komen zonder dat iemand haar ziet en zo kijken of het een val is" mompel ik. Buiten werd het alweer schemerig. Weer een dag voorbij en nog steeds geen stap dichter bij the right arm.

Account verwijderd

schreef:
Ik reageer er verder niet echt op. Ik weet eigenlijk niet goed wat ik over haar denk. Het ene moment wil ik haar beschermen en sta ik volledig aan haar zijde, maar aan de andere kant heb ik een bepaalde afkeer voor haar. Ik moet het nog even uitvogelen.
Iedereen heeft zit gesetteld en ligt op de koude vochtige grond van de bunker met wat lappen stof om zich heen. Zelf zit ik een stukje bij de bunker vandaan, buiten in de frisse lucht. Ik adem een paar keer diep in om de koele lucht in mij op te nemen. Het is heerlijk. Wat kan de natuur soms toch mooi zijn. Ik denk aan verschillende soorten landschappen. Zelf vind ik bossen toch het mooist. Van die grote bomen met enorme wortels die zich diep in de grond boren. En dan vlak bij een klif waardoor de wortels een stukje verderop gewoon uit de grond schieten. De zon die op het groende bladerdek valt waardoor het lijkt alsof er een groene deken overheen valt. De vochtige waterdruppels die af en toe van de bladeren glijden. Ik glimlach even wanneer ik aan dit beeld denk. Ik word altijd erg rustig en blij wanneer ik aan de natuur denk. Het is zo bijzonder hoe alles zo vanzelf groeit en wat je daar wel niet mee kan. Dat is denk ik ook de reden dat ik op de boerderij ben gaan werken op de Glade. Zo kon ik de moestuin onderhouden en elk plantje zien groeien. Zo kon ik mij in het bos begeven om bij de appelgaarden te zijn. Zo kon ik één worden met de natuur. Ja dat is iets wat mij echt rustig maakt.
Ik kijk naar de maan boven ons. Hij is groot en je kunt de kraters en zien liggen. Ik hoor een geluid en elke keer wanneer ik iets hoor schrik ik enorm omdat ik bang ben dat er een horde cranks aan komt. Maar vaak is het slechts de wind die tegen de bunker aan slaat, of toch niet? Ik weet het niet, maar ik moet mij er denk ik niet al te druk over maken.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Als ik merk dat iedereen slaapt, teminste dat denk ik. Newt zag ik nergens in de bunker maar het zal wel. Ik pak mijn tas en sta op. Waar ik naartoe ga? The right arm. Hoe ik dat ga doen weet ik nog niet maar dat zal wel. In ieder geval ga ik WCKD stoppen. Die andere willen me niet meer hier hebben en het is alleen nog maar moeilijker om mijn echte emoties niet te tonen als ze weer over WCKD praten of over vroeger op de Glade. Ik kijk even om me heen en loop dan de bunker uit.

Account verwijderd

schreef:
Alweer dat geluid! Ik kijk even om en zie de achterkant van de bunker, maar verder niets. Toch vertrouw ik het niet helemaal en voel ik me niet veilig. Zo stil mogelijk sluip ik richting de bunker en blijf even aan de achterkant. Dan schuif ik langs de muur naar voren. Ik zie een gestalte en het staat klaar om weg te gaan, maar ik kan niet goed zien wie het is. Ik schuif nog wat verder door, maar ik wil niet opgemerkt worden dus besluit dat ik niet verder moet gaan. Ik knijp mijn ogen samen en om beter te kunnen zien, maar het is al zo donker. Dan zie ik een lok haar de lucht in vliegen. "Malia." Fluister ik binnensmonds. Ik zucht even en kijk wat zij van plan is, maar eigenlijk weet ik het al. Zij gaat ons verlaten, in de steek laten en buitensluiten. Als zij echt weg is kunnen wij nooit meer naar de stad gaan! Mevrouw Paidge zal nooit geloven dat Malia echt bij ons is geweest, of misschien denkt ze dat we haar gevangen hielden. Ze zal denken dat we van WICKED zijn en zal ons nooit meenemen en vertrouwen. Ze zijn gedoemd wanneer zij weg is! Ik wil naar haar toe lopen, maar ik word vastgegrepen door een arm. Paniekerig draai ik mij om en ik wil iets schreeuwen, maar Brenda drukt haar hand tegen mijn mond. Ik probeer te kalmeren terwijl ik een woeste blik aan haar geef. Ze glimlacht even.
"Ik moet haar stoppen." Fluister ik, maar zij schud haar hoofd.
"Nee, het is haar eigen keuze."
"Ze zal het nooit lang volhouden hier in the scorch, en als ze dat wel doet dan zal ze lastig worden gevallen door al die cranks. In groepsverband zijn we sterker."
"Het is haar eigen keuze."
"En dan komen we nooit binnen bij the right arm!"
"Het is haar eigen keuze."
"Kun je nog wat anders zeggen dan dat?" Zeg ik boos.
"Ze moet zelf weten wat ze doet, als zij bij ons weg wil en ons niet vertrouwt moet ze dat lekker doen. Ze zal het hier inderdaad niet volhouden, maar dan zijn we af van die verrader. Ze is niet hulpvol. Eenmaal in de stad zal het wel goedkomen, als the right arm ons niet binnenhaalt, gaan wij zelf the right arm in. We vinden wel een manier, daar hebben we haar niet voor nodig. Zij heeft ons in contact met hen gebracht en nu zit haar taak er op."
Ik kijk haar niet begrijpend aan en ik heb nog steeds het gevoel dat ik achter Malia aan moet, maar wanneer ik een blik over mijn schouder werp zie ik haar nergens meer.
"En bedankt hè!" Sis ik en draai mij van haar weg.
"Newt, ik wilde je niet kwetsen." Ze pakt mijn arm weer vast. "Ik wil alleen maar helpen. Je raakt afgeleid door haar aanwezigheid, je kunt zo niet helder denken. Je kunt niet eens zelf kiezen of je haar moet vertrouwen of niet. Is dit dan niet genoeg bewijs dat wij haar niet nodig hebben en haar beter niet kunnen vertrouwen?" Ik haal mijn schouders op, daar zit een punt in. Ik knik en kruip de bunker in.

Snel pak ik wat spullen bij elkaar. Brenda is eindelijk in slaap gevallen. Ik heb een paar zaklampen bij me, een fles water en wat eten. En natuurlijk wat doeken die ik om mij heen kan wikkelen en mij kunnen beschermen. Ik weet dat het niet goed is om dat zomaar van mijn vrienden af te pakken, maar ik kon niet anders. Zo stil mogelijk sluip ik de bunker uit en voor zo ver ik weet is niemand wakker. Wanneer ik in de buitenlucht sta is het volledig donker. Alleen de maneschijn onthuld het pad een beetje, maar ik kan niet ver kijken. Ik heb eigenlijk geen idee welke richting zij op is gegaan, maar ik denk gewoon vooruit, dus dat is ook het pad wat ik neem. Ik zet mijn beste beentje voor en begin aan de reis. Ik moet Malia vinden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld