Forum

Inmiddels keek Rafa in Milan zijn kast en begon over de kleding te klagen, waardoor Milan even grijnsde. “Geloof me, het zit ook totaal niet comfortabel, maar goed. Van mijn moeder moet ik er altijd netjes uitzien, al heb ik stiekem thuis nog wel wat normale kleding liggen voor mijn vrije tijd. Ik heb alleen geen kans gezien om die in te pakken, helaas” zei hij en zuchtte zacht.
Niet veel later verscheen er een glimlach op Milan zijn gezicht, toen Romeo vroeg of hij mee mocht te winkelen. “Gezellig” zei Milan en keek hem na toen hij het over Kayla had. Nog steeds maakte hij zich er wel een beetje zorgen over. Ze kenden elkaar nog maar net, maar zo goed kende hij zijn zus ook niet dus ja. Hij moest er maar op vertrouwen dat Kayla verstandig was en er waren ergere jongens op deze school tenslotte.
Milan op uit zijn gedachten, Rafa aan, toen die zo verbaasd deed om Milan zijn creditkaart en het pasje zelfs uit zijn handen nam. Naja, veel beleefdheden had Milan ook niet van Rafa verwacht in dit geval en eigenlijk moest hij ook wel lachen om zijn gedrag. “Op dit pasje staan de gegevens van mijn familie. De rekening wordt vanzelf naar het kasteel gestuurd en dan stuurt mijn moeder wel een bezorger om het geld naar de desbetreffende winkels te brengen” legde Milan aan Rafa uit. “Het is makkelijker en lichter. Zeker met de zakkenrollers in de omgeving.” Het laatste zei Milan met een knipoog naar Rafa, aangezien Milan wel zo’n vermoeden had dat Rafa zelf niet teveel zou willen betalen. Waarschijnlijk had hij wel andere trucjes voor die dag in petto, zoals stelen. Zolang Milan er zelf maar niet bij betrokken werd, vond hij het echter wel best. Het zou niet goed zijn voor zijn koninkrijk, maar hij was ook niet verantwoordelijk voor de daden van zijn kamergenoot. Milan was eigenlijk wel blij dat Rafa hem probeerde op te vrolijken, wat de dates betreft, maar hij betwijfelde het. Wie wilde er nu met iemand zoals hem gaan tenslotte? Het briefje op de deur had gelijk. Hij was een monster. Veel te gevaarlijk om mee te dansen en dat begreep hij ook heel goed. Hij zou het zelf ook niet willen als hij normaal was, waarschijnlijk dan tenminste.
Even keek Milan op, toen de deur opeens open ging. Het was overduidelijk, deze school deed niet aan kloppen. In elk geval niet veel leerlingen. Echter, wat had hij ook verwacht van Gabi. Het verbaasde Milan echter hoe Gabi zich gedroeg en hij begon zich dan ook best zorgen  te maken. Dit was niet hoe Milan Gabi had voorgesteld. Zo lang hij haar kende was ze een stoere meid met een grote mond. Nu opeens gaan huilen en zeggen dat ze weg wilde? Dat paste totaal niet bij het plaatje wat hij zich had voorgesteld. Toen ze begon over of de jongens haar wilde helpen, en ze ook nog naar hem keek met de opmerking dat hij haar niet echt mocht, glimlachte hij even zwak naar haar. “Ik heb toch al problemen, een paar meer of minder maken niet veel uit. Daarbij, als een stoere meid als jij een traantje laat, moet er wel iets aan de hand zijn.” Zei Milan rustig tegen haar. “Waar wil je heen?” vroeg Milan, aangezien ze toch een plek moest hebben om naar toe te gaan als ze hier weg wilde. Ze kon moeilijk in het bos blijven, al zou hij haar er wel voor aanzien. Ze wilde hier zo graag weg, dat ze elke kans aan zou grijpen. 
Even beet Milan op zijn lip, maar liep toen naar zijn bed, waar hij zijn koffer onder vandaan haalde. Rustig ritste hij de koffer open en pakte een envelop uit de koffer. Er zat een klein beetje geld in. Ongeveer duizend. Rustig legde hij de envelop op het bed en verstopte zijn koffer toen weer. Mocht het zover zijn, zou hij het Gabi wel geven om haar op weg te helpen. Echter leek ze hem ook weer niet het type dat dat soort hulp wilde en hij wilde haar niet beledigen. Hij zou dus nog even afwachten. Ondertussen moest hij een manier bedenken om zijn eigen brief op de post te doen. Hoewel dat misschien nadat hij Gabi geholpen had niet eens meer nodig zou zijn.
Even keek Milan op toen er een opgefrommeld briefje uit Gabi haar zak viel en raapte hem rustig op, waarna hij hem rustig weer teruggaf aan Gabi, maar las toen net het de letters mo en zuchtte zacht. “Hing er net weer een briefje op de deur?” vroeg hij, om toch weer even van onderwerp te veranderen. Eigenlijk had hij geen zin meer in het gedoe, ondanks dat het nog maar net begonnen was. Het was gewoon zo dat het al zijn hele leven zo was. Een fout en hij was meteen een monster.
Toen ze over het jongensochtendje begon, glimlachte hij even. “Dit is een jongenskamer. Elke ochtend is het een jongensochtend” zei hij rustig.