Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg || U With Me?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Gesprekken volgen door een ruimte vol rumoer als deze was een onhaalbaar doel. Stemmen vloeiden door elkaar heen, van hard naar zacht door de cabine gaande waar enkel hij ze op leek te merken. Waarom men dacht dat het nodig was om in zijn buurt een lawaai van jewelste op te zetten vroeg hij zich al vanaf zijn eerste dag in deze stad af. De schuld plaatsen bij zijn bovennatuurlijke 'gaves' vond hij in elk geval onnodig, sinds hij zichzelf in dat geval de schuld zou geven voor iets waar hij geen macht meer over had, en desondanks zette Liam dit voort. Tot op het moment dat Kenna hem uit de chaos in zijn hoofd haalde waar hij tot nu toe mee geconfronteerd werd door alle geluiden, zwoor hij dat alle reizigers hem probeerden uit zijn zelfcontrole te lokken.
"Who? The girl?.." Onwetend hoe hij het over moest brengen bleef hij voor even stil. De blondine waarmee hij had gepraat, hoe kon hij het verwoorden hoe het ging? Hij was zelf immers degene geweest die haar achter had gelaten met het voornemen om de jongen bij Kenna weg te krijgen. Van de paar zinnen kon hij haar niet hebben leren kennen, zeker niet nu hij erachter was gekomen dat niet elke gedachtengang voor hem toegankelijk was; zowel bij Kenna als bij de blondine kon hij geen denkbeelden opvangen, hoeveel moeite hij er ook wel niet instak. Hij kuchtte haast onhoorbaar. "She was okay, I guess. Not the worst person I've met so far." Of ze het een compliment tegenover het meisje vond, mocht ze zelf wel uitmaken.
De trillingen in haar woorden drongen tot hem door, de onzekerheid van haar vraag laten blijken, die hij anders allang had afgeslagen. Het was te intiem. Liam voelde zich opgelaten zodra iemand zo dicht bij hem in de buurt kwam, ongemakkelijk. Waar kwam het ineens vandaan dat ze zonder angst te laten blijken voor zijn donkere kant, besloot voor te stellen of ze tegen hem aan mocht liggen? Een raadsel vormde het intussen, verward over of hij het op moest vatten als een goed iets of juist een teken dat er iets met haar mis was, maar volgend op haar vraag maakte hij wél een knik duidelijk als toestemming. Nogmaals kwam er een glimlach aan te pas. Evenwel het klein was, inhoudsloos en meer een poging tot dan een echte uit plezier, werd het zichtbaar. Zelf schoof Liam traagzaam haar kant op. Een afstand van een paar centimeters werd verstreken om haar de kans te geven haar hoofd zo comfortabel mogelijk tegen zijn schouder aan te leggen. Het laatste beetje tussenruimte bleef, hij wilde niet dat ze zou klagen over hoe ze tussen hem en de paal langs het gangpad geklemd zat. "Eh, sure. Go ahead," merkte hij op. "As long as you remember not to drool on my clothes, pequeñita." Lichte spot viel te bekennen, maar anders dan anders kwam er geen boosheid bij kijken of de intentie om haar te irriteren. Enkel en alleen wat vermaak had hem hiertoe aangezet.

Account verwijderd

schreef:
De metro leek steeds drukker te worden. Al paar haltes gingen voorbij en elke keer kwamen er mensen in en uit. Kenna wist niet hoe lang ze nog zouden gaan rijden. De heenreis leek ontiegelijk lang, maar misschien kwam dat omdat er door allebei de personen niet werd gepraat. Het was nu wel het geval en na een lange tijd leek het soepel te gaan. Ze had verwacht dat hij geërgerd zou zijn, misschien zelfs boos, aangezien hij in de bioscoop niet aanspreekbaar was. Toch was ze blij dat hij begon met praten. Hij liet daarmee duidelijk aan haar merken dat hij toch in een bui is om te praten, hoewel ze dat ook fout kon hebben. Toch reageerde hij voor zijn doende aardig tegen haar, wat ze op prijs stelde. Een kleine gaap ontsnapte er uit haar mond, waarna ze snel haar hand voor haar mond deed. Haar ogen scanden de omgeving van de metro. De meeste mensen zaten met elkaar te praten of een boek te lezen. Verderop zag ze een oudere man die geld leek te vragen aan andere mensen. Haar ogen richtte ze weer op Liam wanneer hij begon met praten. Hij bleef voor een tijdje stil, waarschijnlijk nadenkend over wat hij moest zeggen. Afwachtend keek ze hem aan, nieuwsgierig naar zijn antwoord. Een korte knik was van haar kant te zien wanneer hij antwoord gaf op haar vraag. Ze vroeg er niet meer naar, het leek erop dat het toch niks was geworden tussen de twee.
Hij leek haar vraag raar te vinden, niet wetend wat hij ermee aan moest doen. Toch bleef ze hem met een flauwe glimlach aankijken, hopen dat hij ermee zou instemmen. Ze hoopte dat ze in de metro in slaap kon vallen, maar wanneer ze tegen een paal aan moest liggen leek het haar geen goed idee. Haar vraag werd beantwoord. Langzaam schoof hij haar richting op, de ruimte tussen de twee werd kleiner. Eenmaal meteen legde ze haar hoofd op zijn schouder. De koelte van zijn lichaam voelde ze tegen haar wang aan, toch zorgde dat er niet voor dat ze oncomfortabel lag. Het was juist het tegenovergestelde. Ze sloot langzaam haar ogen en een korte zucht was van haar kant te horen. Zijn stem klonk niet geïrriteerd of beledigend. 'I wouldn't. I'm not a baby', vertelde ze. 'Just stay down like this, it's comfortable', glimlachte ze.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Yeah, yeah. I'll stay like this," gaf hij wat koppig weer. "I'm not goin' anywhere." De warmte van haar lijf voelde nog altijd als een onbekend iets, iets vreemds. Brandend evenals de zon dat deed zodra deze opkwam en zo de hele dag aan de horizon bleef staan. Een gloed waar hij zowel geïrriteerd door raakte als dat het hem tegelijkertijd geruststelde, wetend dat hij ondanks zijn eigen kou nog steeds het geluk mocht hebben om het te voelen. De menselijke temperatuur zoals elkander dat had en ook hij in bezit had gehad, zo'n negentig jaar geleden. Behaaglijk vond hij het. Het vergde dan wel wat gewenning zodat hij het kon verduren; vergeleken met het ijskoude wat Liam met zich meedroeg voor nu en altijd, was het iets magisch.
Zuchtend draaide hij zich een paar millimeters haar kant uit. Haar recht aankijken werd door hun positie haast onmogelijk gemaakt, maar met wat moeite wist hij Kenna wel van de zijkant te kunnen zien. Voor hoeverre zijn zicht reikte kon hij haar vreedzaam zien liggen. Geen drukte kon weergevonden worden over hun dagelijkse ruzies of het feit dat Liam geenszins de persoon was die zichzelf vrijgaf als mensenvriend. Hoogstwaarschijnlijk was ze gewoon te moe om zich te realiseren dat ze leunde op haar de schouder van haar vijand, liet hij binnensmonds voorbij komen. De waarheid was echter dat hij het niet begreep, maar noch hij wilde weten wat er in haar omging, hield hij zich zwijgzaam.
Haar oogleden waren in die tijd inmiddels al gesloten geweest, toen hij zich eenmaal weer naar het meisje wendde. Blijkbaar hadden de afgelopen uren haar heel wat vermoeidheid opgeleverd. Hijzelf bleef wakker, te eigenwijs om een zwakte te vormen zodra hij een beetje slaap pakte. Zijn zintuigen maakten de intenties van een gevangene niet bepaald beter. Wilde ze ontsnappen dan zou hij haar de beste kans geven door zich over te geven aan zijn drang naar slaap, zelfs al wist hij ergens wel dat het meisje echt sliep en hij het anderszins snel genoeg door zou hebben om haar te stoppen. Wat verloren sloeg hij na enkele minuten zijn arm om haar schouders. Ze zakte weg, weg van zijn schouder, met elke voorbijgaande minuut. Hij kon haar er enkel van weerhouden door haar bij zich te houden. "Don't slip away, sleepyhead.." Een korte glimlach ontstond nogmaals rond zijn lippen. "Or I'mma have to save you from your fall once again."

Account verwijderd

schreef:
Met een korte knik liet Kenna merken dat ze hem had gehoord. Ze was te moe om te praten, het leek erop dat ze elk moment in slaap kon vallen. De dag leek langzaam voorbij te gaan en ze wilde dat die zo snel mogelijk over was. Minuten leken voorbij te gaan en ze voelde hoe ze zich langzaam van de mensheid afsloot. De harde geluiden van de metro leken te vervagen, net als de pratende mensen om haar heen. Haar ademhaling vertraagde langzamerhand.

Het leek haast echt. Ze was omsingeld door een grote, groene bos. De groene kleur leek zo fel, dat het pijn deed in d'r ogen. Er was geen zon te zien, maar toch werd het bos belicht door een lichtbron. Ze kon niet zien waar de lichtbron vandaan kwam. Ze voelde zich alleen. Er was niemand te zien. Het was muisstil, er waren niet eens vogels aan het fluiten, ook waren er geen krekels of kikkers die enig geluid lieten horen. Langzaam begon ze het bos in te lopen. Hoe dieper ze liep, hoe kouder het leek te worden. Langzamerhand begon het licht te dempen en werd de felle, groene kleur steeds donkerder. Hoe graag ze ook terug wilde lopen naar het lichtere deel, het leek haast alsof ze werd aangetrokken door een magneet. Haar voeten liepen hun eigen weg, alsof ze wisten waar ze heen moesten. Haar ogen vestigde ze voor zich, waarna ze een silhouette van een man zag. Hij was zo dichtbij en ze leek hem te herkennen. Zijn korte lichaam deed haar aan iemand denken en zijn ogen leken haast op die van haar. Ze wilde roepen, maar het kon niet. Langzaam stak ze haar hand op, om de man aan te raken. Om te kijken of hij echt was.

Haar ogen werden geopend wanneer ze een aanraking op haar lichaam voelde. Een zachte stem leek haar bij haar bewustzijn te hebben gebracht. Wanneer ze om zich heen keek leek ze de metro waarin ze de hele tijd zat te herkennen. 'Hmpf', zuchtte ze in zichzelf. Ze kon zich voorstellen hoe ze eruitzag. Haar haren in de war, haar ogen rood doordat ze te weinig slaap had gekregen... Ze was te moe om zich daar zorgen over te maken. Het maakte haar eerlijk gezegd niks uit. 'Then I'll change my position', mompelde ze tegen zichzelf. Hoewel ze weer wilde liggen op dezelfde positie, had ze een ander idee. Langzaam liet ze haar bovenlichaam zakken, totdat ze haar hoofd op Liam's bovenbenen kon leggen. Allebei de posities leken comfortabel te zijn, maar deze liet haar niet wegvallen tijdens haar slaap. 'I'm just tired.. Don't blame me, Grumpy', vertelde ze op een zachte toon. Langzaam sloot ze haar ogen voor de zoveelste keer vandaag en leegde ze haar hoofd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Verwachtingen kwamen niet langer uit sinds ze haar ogen geopend had en voor kort, hoe ze dan ook verloren leek in haar slaperigheid, haar lichaam weer in beweging bracht. Niet langer hoefde het Liam zorgen te baren of ze binnen nu en een paar minuten op de grond weergevonden kon worden. Zijn arm was nu enkel overbodig geweest, zijn kracht nutteloos om haar overeind te houden nu ze wilde slapen. Liever dan steeds te verplaatsen met haar hoofd en zowel zijn schouder als nek als kussen te gebruiken, reikte ze voor zijn bovenbenen. Haar gezicht liefdevol er laten liggen om zo een ligpositie te creëren waarin ze niet zozeer bang hoefde te zijn om weg te glijden. Traag streken zijn vingers haar donkere lokken opzij, ongedeerd over hoe ze erover mocht denken. Hij kon zich simpelweg amper bedwingen. Het voelde zacht aan, gemoedelijk, alsof hij zojuist een band had met een ander wezen op aarde en wel zo, dat het hem ergens een gevoel van bescherming deed optreden. Er bevonden zich geen vijanden in de buurt - voor zover Liam dat kon weten - en doch had hij de behoefte te laten blijken dat ze verboden terrein was.
Minuut na minuut had hij zijn blikken allemaal verworpen op Kenna. Geen van de anderen ook maar een sprankel aandacht gegeven, die ook wat afwezig leken te praten of voor zich uit leken te staren, maar toch bleek er iemand daarbuiten te staan. Met het opkijken van het meisje op zijn schoot was het een oudere man tegenover hen bij wie hij bleef steken. Zijn komst was onopmerkelijk geweest; geen geluid van voetstappen was tot hem gekomen toen hij al die tijd roerloos daar had gezeten. Wel leek hij zijn plaats daar te hebben gevonden in rust. Glimlachend keek de reiziger hem aan, een ietwat armoedige uitstraling met somberheid laten zien in zijn ogen. "I can tell she loves you," kwam er na enige tijd uit zijn mond voort. "You're a lucky man." Wat precies maakte dat de man hem besloot aan te spreken was net zo onduidelijk als waar hij vandaan was gekomen, desondanks knikte hij wat verstrooid terug en schonk Liam hem een kleine glimlach. "I know.."

Account verwijderd

schreef:

~ Tijdsprong. Half uur later ~

Op een langzame tempo liepen ze weer terug. Het begon kouder te worden naarmate de tijd. De moeheid had Kenna nog steeds niet weggewerkt tijdens haar slaap. Langzamerhand begon ze de wijk te herkennen. De straten en de huizen leken verlaten te zijn. Enkele lampen verlichtten minimaal de straten. Geen enkele auto was te zien, hoewel er een grote straat daarvoor bestemd was. Hoe dichter ze bij het bendehuis kwamen, hoe beter ze de muziek hoorde. Harde muziek vulde haar oren, samen met het geluid van pratende mensen. Een frons kwam op haar gezicht, waarna ze naar Liam keek. De hele weg praatten ze minimaal, wat kon komen doordat ze moe was. Liam leek zoals altijd in zijn gedachte te zijn verzonken. Toch besloot ze om hem uit zijn gedachtes te halen. 'Is there a party or something? I didn't knew you make party's in the house', vertelde ze. Haar blik haalde ze langzaam van hem af, om vervolgens haar blik op de huis te vestigen. De ramen waren allemaal donker, hoewel ze wist dat het kwam omdat ze verduisterd waren. Ze kon zich herinneren de ring van Liam herinneren die hij altijd om had. Hij vertelde haar dat de ring hem beschermde tegen zonlicht en hij daarmee zonder problemen buiten kon lopen wanneer het licht was. Ze had geen zin om terug te gaan naar het bendehuis. Ondanks de lange dag had ze toch plezier kunnen vinden. Toch wilde ze zo snel mogelijk gaan slapen en deze dag achter de rug hebben.
Uiteindelijk kwamen ze bij de voordeur. Het leek een lange weg te zijn en daardoor was ze blij dat ze uiteindelijk bij het huis waren. Toch was ze ergens nieuwsgierig naar het feest.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Harde muziek was al van kilometers afstand verstaanbaar gemaakt. Hij kon de speakers nog horen dreunen in de randen van de binnenstad, het gelach en gejuig ruwweg door het huis laten gaan zonder enige tegenwerkingen. Goede isolatie of dikke wanden konden niet voorkomen dat Liam's gehoor overwelmd werd door de chaos in het bendehuis. Zelfs nu de voordeur altijd gesloten was en het gebouw zo goed als afgesloten lag van de buitenwereld op een paar 'buren' na, had hij het niet kunnen ontwijken door zich op iets anders te richten. Zijn bloedpeil was in ieder geval te laag om ertegenop te kunnen. Hij vocht met zijn controle in alle geslotenheid terwijl hij Kenna's pas volgde, maar een onvermijdelijke uitkomst was het niet dat hij vroeg of laat zijn tanden ergens in moest zetten. Het mocht als een zegen worden gezien dat niemand hun weg kruiste nu Liam zich in een moeizame positie bevond.
"Parties are normal in here," werd een aantal minuten na haar vraag uitgebracht. "Just not the ones you're used to." Ruw wreef hij door zijn ogen die enkel meer rood begonnen te zien na lange tijd zonder voeding. Enige momenten kon hij nog de aderen voelen optrekken, zijn wallen doen verdwijnen onder de duistere kleur, doch hij het afkapte door nogmaals zijn oogleden even te sluiten en in te ademen. Over Kenna had hij geen zorgen gehad. Of het haar al op was gevallen of juist niet, ze had geen recht van spreken over hem. Daarbij had hij tot aan de deur nog niemand iets aangedaan. Het was pas dat toen hij de deurklink naar beneden haalde en voet zette in de huiskamer, dat hij het stadium van beheersing voorbij was. Hij kon de mensen al waarnemen voor hij ook maar rond had gekeken naar de 'bezoekers'. Een conclusie hieruit trekken ging als vanzelf, sinds het geen andere aanleiding kon hebben dan dit ene, specifieke bezoek van een bende wiens ketters de menselijke wezens waren. Hybrides.
Met een ietwat verzwaarde ademhaling werkte hij een teug lucht naar binnen. Zijn mond geopend om wat te zeggen, al dan het werd verstoord door het trage groeien van zijn hoektanden. "Y-.. Just go upstairs." Nogmaals wreef Liam door zijn ogen in de hoop het voorbij te laten razen. Kenna.. Hij moest haar hier weg zien te krijgen. Des te langer ze hier zouden blijven staan, des te meer ze op zou vallen voor het bovennatuurlijke tuig. In zijn eigen verdonkerde zicht draaide hij zich naar haar om. Zijn andere kant bleef onderwijl nog miniem, alleen de kleine puntjes langs zijn lippen en de vage, vloeiende aders onder zijn huid konden waargenomen worden. Wetend dat hij het echter niet lang zo vol kon houden, greep hij naar haar arm. Wat haastig gaf hij haar een klein zetje richting de trap.

"Hurry. I'll be there in a minute."

Account verwijderd

schreef:
Op zijn antwoord had Kenna niks meer gereageerd. Ze was meer gefocust op de muziek en het gepraat die haar oren vulden. De twee klonken steeds harder, des te dichter ze bij de deur kwam. Het stond behoorlijk hard en ze kon zich voorstellen dat het moeilijk zou worden om ook maar een oog dicht te doen. Met een zucht liep ze het gebouw binnen wanneer Liam de deur opendeed. De muziek stond op allerhardst en de mensen leken het met elkaar gezellig te hebben. Sommige vampieren hadden hun tanden in de mensen gestoken, waarop ze geen ene kik gaven. Met een frons keek ze de kamer rond, zich afvragend hoe de mensen zo rustig konden doen. Het was druk en in het midden van de kamer was er een soort van dansvloer ontstaan waar de mensen met elkaar aan het dansen waren. Hoewel ze het nog wel dansen kon noemen. Haat gedachtes werden verbroken door Liam's stem die net boven de muziek uitkwam. Haar ogen vestigde ze op de jongen, waarna ze zag dat zijn pupillen omringd werden door aders. Onder zijn ogen waren zijn aderen uitgezet en een stuk tand stak een beetje uit zijn mond. Hoewel ze hem vaker zo had gezien, was ze geschrokken door zijn gezicht. Niet wetend wat ze moest doen keek ze weg. Ze dacht terug aan de dag dat hij haar had gebeten doordat hij zich niet kon inhouden. Waarschijnlijk was dat nu ook het geval en wilde hij zich afstorten op één van de menselijke personen in het huis. Hoe kon het anders? Het was voor hem natuurlijk om gebruik te maken van mensen. Toch maakte die gedachte haar niet bang. Ze voelde zich bij hem niet bang, juist het tegenovergestelde. Alleen bij hem voelde ze zich veilig, ongeacht hoe hij was.
Kenna richtte haar blik weer op Liam. Zijn gezicht leek met de seconde steeds meer te veranderen naar een beest. Toch liet ze zich niet afschrikken door het beeld. 'I don't want to go..', vertelde ze. Zijn arm klemde zich om haar arm vast om haar vervolgens richting de trap te duwen. 'Liam, what's going on? I want to stay here', zei ze. Haar arm trok ze uit zijn greep om hem vervolgens met een vragende blik aan te kijken. Ze wist niet waarom hij wilde dat ze naar boven ging. Ging het over omdat hij zonder problemen kon genieten van het feest, zonder op haar te passen? Het zou iets voor hem kunnen zijn. Ze wist bijna zeker dat hij van het feest wist en haar hierbuiten wilde houden, om welke reden dan ook.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Grof haalde ze zijn hand weg om haar arm. Geen moment werd hem gegeven om haar dan echt met zich mee te nemen of op zijn minst tot haar door te dringen door de aanraking, want in een mum van tijd was zijn hand weer langs zijn eigen zij te vinden. Rustend onderwijl hij vanbinnen een grotere chaos te verduren kreeg dan daarvoor het geval was. Kenna werd niet langer meer het gedaante waar zijn pupillen bij bleven steken, maar de meiden wiens bloed hij nog kon horen pompen door zijn gehoorgang. Een hartslag zo omhooggaand, hard en duidelijk weerklonken dat de harde muziek geen obstakel meer leek te zijn. Elk levensgeluid van hun lichamen drong tot hem door en hierbij verdiepte het zijn verlangens naar bloed enkel meer; met een gebrek aan kracht om zich van hen weg te draaien, bleef Liam naar de bezoekers staren.
"You fucking have to. Please, just go upstairs while you still can." Een kleine grom verdrong zijn stugge stem, diep ademgehaald om zijn snelheid te onderdrukken en, in plaats van vol op hen af te sprinten, stil op zijn plek te blijven staan. "Nothing's going on.. I'm fine," fluisterde hij als bemoediging. De tekenen van zijn strijd met zichzelf lieten zich ondertussen amper zien. In tegenstelling tot de hybride wiens blikken één voor één op Kenna vielen, bleef hij nog aardig gedeisd, al viel het wel op te merken dat het moeilijker werd nu hij er langer aan blootgesteld stond. Pas toen een van de hybrides het op zich had genomen om naar hen toe te lopen, een grijns uitdagend staande op zijn gelaat, kwam hij in beweging. "I said, go!" In een handomdraai had hij Kenna in zijn armen genomen. Zijn eigen gehijg brak de stilte tussen hen genadeloos, zijn zicht compleet verdonkerd tot een donkerrode laag achterbleef. Met al zijn stromende adrenaline bracht Liam haar in veiligheid, slechts een koude stroom van lucht achtergelaten in de overvolle huiskamer als gevolg van zijn kracht.

De waanideeën over haar bloed gingen in sneltempo door hem heen. Het toegeven aan zijn gaves in een toestand als deze had de zaken verergerd, maar zijn zelfbeheersing ging over een ongekende grens toen hij haar zonder enige wonde losliet op het bed. Geen toetakeling had hij met zijn tanden aangebracht op haar lijf. Geen afdrukken van zijn tanden bevonden zich in haar nek ofwel een opwelling van bloed, zoals hij anderszins wel veroorzaakt had. Totaal onaangetast was het meisje beland in zijn kamer. Haast zou hij blijdschap moeten voelen nu hij zijn gewoontes overtroffen had: desalniettemin bleef zijn bovennatuurlijke kant aanwezig, een boosheid die Liam onbewust uitte door zijn nagels in zijn handpalmen te laten snijden.

"For Christ's sake, can't you ever listen to what I'm saying?"

Account verwijderd

schreef:
Vragend bleef Kenna hem aankijken. Ze wist zeker dat hij haar weg wilde hebben, ook al wist ze niet om welke reden. Wie waren de mensen die zich in de dezelfde ruimte als zij bevonden? Haar ogen liet ze voor de tweede keer deze nacht op de grote groep mensen vallen. Het leek erop dat ze al waren opgemerkt. Onbekende gezichten lieten hun ogen glijden over de enigste twee personen in de gang. Ze voelde zich niet op haar gemak, maar toch wilde ze hier blijven. Misschien omdat ze nieuwsgierig was naar wat Liam voor haar verborgen hield? Zoals altijd deed hij geheimzinnig. Ze kon beter weten. Buiten het huis leek hij anders, opgelucht en binnen leek hij altijd geïrriteerd te zijn. Misschien was dat zijn karakter en schatte ze hem toch verkeerd in.
'Are you serious? Why are you always need to act like this?', ze voelde hoe ze langzaam geïrriteerd raakte om het feit dat ze hem vertrouwde. Ze zou het niet raar vinden wanneer hij ervoor zou kiezen om ter plekken van haar bloed te genieten. Die gedachte maakte haar misselijk en dat zorgde ervoor dat ze weg wilde gaan. Niet van het feest, maar van hem. Voor de zoveelste keer voelde ze zich genaaid om het feit dat ze hem als iets anders zag dan een vampier. De laatste uren dacht ze niet eens aan dat hij een bloedzuigende monster was. Misschien moest ze dat voor de toekomst in haar achterhoofd blijven houden.
Geschrokken richtte ze haar ogen op Liam wanneer ze hem hoorde schreeuwen. Ze had niet door dat er een andere persoon op hun was af komen lopen. Wat ze wél doorhad was dat ze werd opgetild en vervolgens binnen enkele seconden in Liam's kamer op zijn bed zat. Zijn pupillen leken te zijn verdwenen door de aders die bijna dezelfde kleur leken te hebben als zijn ogen. Hij leek zichzelf niet meer en toch maakte het haar op een manier bang. Ze keek weg, richting het verf dat aan vernieuwing toe was. Toch maakte ze zich niet druk om het verf. Op dit moment was Liam weer tegen haar aan het schreeuwen. 'Just go to that fucking party, leave me alone', vertelde ze enkel. Haar kaken hield ze op elkaar. Ze wilde niet dat hij wegging, maar ze wilde dat niet merken. 'Have fun', zei ze. Langzaam stond ze op en liep ze naar de hoek van de kamer. Haar schoenen had ze daar neergelegd. Geen enkele blik gunde ze Liam, waarmee ze liet zien dat het haar niks uitmaakte wat hij deze avond zou doen.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Hoezo gebruik jij de foto's van mijn vriend????????

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Dagen als deze maakten hem tot een ander persoon. Van een opvliegerig karakter waarmee hij als klein jongetje al aan werd gezien als een duivel, zo had het zich versterkt in de periodes van zijn demonen. Geen persoon hoefde zich hieraan te storen. Velen wisten hoe ze hem alleen moesten laten zodra het zover was, dat het enkel een verloren poging zou zijn om Liam te proberen te helpen, en toch was het Kenna die zozeer doorzette dat de woede hem geheel overnam. Met trillende handen bleef hij er staan. "Can't you see they're bloody different?!" Een paar druppels bloed ontsnapten langs zijn nagels naar beneden, glijdend langs zijn kristal witte huid naar beneden. Afgrijzend deed hij de moeite zijn gebalde vuisten te ontspannen, het bloed weggeveegd om de ijskoude vloeistof tegen zijn huid te laten verdwijnen. "The people beneath us? Hybrid folks," verhardde hij zijn stem, weigerend van haar weg te kijken zoals zij hem koelbloedig vermeed. "Those girls in there are their prey. Their blood whores, just like how they see any other human being. Can't you understand I was trying to protect you?!" Het was voor hem ondenkbaar dat ze durfde te verwachten dat hij haar weg wilde krijgen voor zijn eigen plezier daarbeneden, wat hij duidelijk liet merken door zijn verbazing. Alles volgde op een uitbarsting van boosheid nadat ze hem kortaf afkapte en van hem wegliep naar de hoek van de kamer. Fel verwijderde hij elke grens die hij tot nu toe vol had gehouden. Er was geen sprake meer van het inhouden tegenover Kenna of de zorgen over zijn dringende honger naar bloed. Niet langer bleef hij doodstil op zijn plek staan met de bedoeling zich niet te verroeren. Hierentegen; hij stormde naar de uitgang van de kamer.
"You wanna go and see for yourself?" siste hij haar woedend toe, de deur met een harde greep opengegooid om haar de weg naar buiten te wijzen. "Go 'have fun'. Hook up with one of the beasts and you'll know what I'm talkin' about."

Account verwijderd

schreef:
De sfeer tussen de twee leek in één klap te zijn veranderd. Het leek erop dat ze te vroeg had gejuicht. Met een zucht draaide Kenna zich om. Wanneer ze zich had omgedraaid, keek ze overal behalve naar de geïrriteerde jongen. 'I didn't know who they're. Why are you that angry at me? I didn't do anything wrong', zei ze. Haar vingers leken een spelletje met elkaar te spelen die ze zelf niet kende. Zijn blik voelde ze op haar brandden, maar ze keek niet terug. Ze wist hoe hij eruitzag en één keer kijken vond ze genoeg. Ze had hem liever wanneer hij "normaal" was.
Hybride's? Hoe kon ze weten wie het waren. Ze dacht dat er alleen vampieren bestonden, maar ze had het dus fout. De onmenselijke wezens die zich in het huis bevonden waren hybride's. Liam had er nooit over verteld, tot nu. Waren er meer wezens zoals hij? Wat voor soort was het? Vampieren met meer specialiteiten? Ze wilde het niet eens weten. Haar ogen vestigde ze op haar vingers, waarna ze fronste. 'So for you I'm also a blood whore? Is that what you see in humans? You're fucking digusting, you all are', langzaam haalde ze haar vingers uit elkaar. Ze richtte haar blik op Liam die haast woest leek. Geschrokken keek ze naar de deur die hij met een klap had opengeslagen. 'You need to chill, Liam. What's wrong with you? Just go to that fucking party and feed on one of the blood whore's. I don't care what you'll do and with who, just leave me alone and go have fun with your friends', vertelde ze, terwijl ze haar toon zo laag mogelijk probeerde te houden. Toch was ze boos om het feit wat voor mening hij over haar en de mensen had. Ze had nooit van hem verwacht dat hij zoiets van haar zou denken. 'I'm going to sleep', mompelde ze, haar weg naar het bed vervolgend.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze was gedurfd. Integendeel, ze had veel lef om tegen hem in te gaan nu hij elke voorbijgaande seconde al haar bloed uit haar lichaam kon zuigen als hij hier ook maar een sprankel van verzet tegenover mistte. Het was roekeloos, ondoordacht voor een mens als Kenna. Als een van de besten moest ze inmiddels wel kunnen weten dat ze zich op gevaarlijk terrein bevond. Hij had haar in een milliseconde kunnen vermoorden, haar nek kunnen breken zonder dat ze het ook maar aan had zien komen. Alle kracht had Liam om haar hoofd van haar lichaam te trekken, mocht hij dat willen, en toch stond hij er als verwilderd naast de slaapkamerdeur. Niet gelovend hoe ze zojuist over hem dacht te moeten denken na zijn ene daad uit goede bedoelingen. Grommend trok hij weg, knalde hij de deur wederom dicht in het slot en liep hij naar de hoek van de kamer. "I'm angry because you dare to think about me like that and can't even take my word, instead of being stubborn and gettin' yourself killed all over again. What do you take me for?" Een kilte overtrok zijn gelaat, het stijf en emotieloos gehouden onderwijl hij plaats nam op de grond. Zijn respect voor haar menselijkheid had ze inmiddels al aan eigen acties verloren. Niet langer tolereerde hij het om naast haar te zitten of haar ook maar aan te kijken, maar achtte hij het tot haar straf dat ze het uit mocht zitten zonder zijn hulp. "If I'm so disgusting as you think I am, why are you still alive then?" Bloederig keek Liam voor zich uit. "Blood whores are their toys. The prisoners they bring with them everywhere they go, but am I that much of an asshole to you that you would even think, only for a second, I'm only into feeding on hoes and joinin' the devil clan? I can assure you, if I was, your corpse would've been already rotting down the basement for a hell of a long time." Dat nog steeds een zekere woede door zijn lijf vloeide was maar al te goed te merken geweest, aan zowel zijn uitstraling die duidde op zijn vampierkant door aangezette aderen en uitermate donkere ogen, als zijn huiverende woorden. Het getril van zijn handen verborg hij door ze zo stil als mogelijk te houden. Onbeweeglijk staarde Liam naar voren, een klus op zich genomen om zich beide te beheersen als niet opnieuw de boel aan gort te slaan nu ze hem weer witheet had gemaakt.
"I saw the way they looked at you, but yet, you couldn't tell what they were up to. The only thing I could do, was get you away from there, why can't you understand?" verzuchtte hij boos. "Their venom is real fucking poison. If you got bitten, no one in this house could've gotten you to heal, and you were just a glance away of being their new slave. You don't know hybrids like I do."

Account verwijderd

schreef:
Voor de zoveelste keer vandaag schrok Kenna van de deur die met een harde dreun werd dichtgeslagen. Ze zei er niks op en vervolgens ging ze op het matras zitten. De vermoeidheid was nog steeds aanwezig en hoewel ze graag wilde slapen, ze wilde dit afsluiten. Ze wist bijna zeker dat het Liam nog erger zou irriteren wanneer ze hem zou negeren. Haar benen legde ze in kleermakerszit, terwijl ze een stukje van de deken pakte. Het materiaal werd tussen d'r hand gekneden. 'If I never met you, I'll never get unsafe. I'll now be with my friends and asking myself which drink I'll take instead sitting here and asking myself if someone in here will attack me or not, vertelde ze, niet antwoordend op zijn vraag. Een zucht ontsnapte er uit haar mond, proberend om zich rustig te houden. Het deken had ze ondertussen fijngeknepen in haar hand, als gevolg van haar woede die ze op dit moment voelde voor zichzelf. Ze kon zo makkelijk ontsnappen. Zoveel kansen had ze gehad om aan hem en dit bendehuis te ontsnappen, maar ze pakte die kansen niet. Ze kon nu vrij zijn. In plaats daarvan wilde ze het gezellig met hem hebben en viel ze zelfs in slaap op zijn schoot. Ze wilde zichzelf voor het hoofd slaan, maar dat deed ze niet. Nu wist ze dat ze een fout was begaan. Een grote fout. Toch wist ze niet waarom ze steeds dezelfde fout bleef maken.
'You know, I'm asking myself the same. Just kill me, because that's what you really want, isn't it? Killing me? It's not like you care', haar knokkels leken wit aan te lopen. Ze wist niet waarom ze het had gezegd. De woede leek erger te zijn dan ooit van tevoren. Misschien omdat ze hem eindelijk vertrouwde? Misschien omdat ze het zich weer herinnerde dat hij een vampier is? Of misschien puur om het feit dat ze zich gedroegen als een stel vrienden, alsof het niks was? Ze vroeg zich af waarom ze dit deed. Ze probeerde werkelijk vrienden te worden met haar kidnapper, die ook één van haar dierbaarste personen voor haar ogen had vermoord. Toch leek ze hem genoeg kansen te hebben gegeven en bleef ze het maar steeds doen. Ze was te nieuwsgierig naar hem. Hoofdschuddend lachte ze in zichzelf, nadenken over hoe dom ze wel niet was.
'What am I suppose to say? Thank you? If that's what you want to hear, then thank you. Is this stupid discussion over? I'm to tired of this bullshit', verzuchtte ze, hem aankijkend. Zijn handen waren bedekt met opgedroogd bloed en zijn ogen waren nog steeds omringd door donkere aders. Ze vond hem op één of andere manier zielig. Hij had geen leuke kamergenoten en hij had een verslaving. Hoewel haar leven moeilijk was, leek die van hem ook niet perfect. 'I'm sorry.. I didn't mean all of this', vertelde ze. Haar ogen bleven op zijn gezicht hangen. Hij leek nog steeds boos te zijn. Op één of andere manier wilde ze hem niet zo zien, boos zien. Langzaam legde ze haar benen op de grond om vervolgens op beide benen te staan. Het leek alsof ze naar hem toe werd getrokken, alsof ze niet wist wat ze deed. Toch liet ze het toe en ging ze op haar knieën voor hem zitten. Haar ogen scanden zijn gezicht op zoek naar enig gevoel. De angst die ze enkele minuten voor hem voelde leek verdwenen te zijn. Langzaam tilde Kenna haar hand op om het vervolgens voor zijn mond te stoppen, terwijl ze zijn gezicht bekeek. Ze wist niet waarom ze dit deed. Misschien was de gedachte dat hij het met een ander persoon dan haar gezellig had niet helemaal een fijne gedachte.

'Drink from me. It's ok', waren haar woorden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld