Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TMRORPG// Are you going to be mad for ever?

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik was inmiddels ergens anders, ongeveer een kilometer of 2 van de bunker vandaan. Ik plofte op het zand neer, morgen zal ik verder gaan. Ik pak mijn tas en haal daar een deken uit die ik om me heen sla. Ik pak even mijn oude knuffel en de foto's waar ik naar kijk. Er loopt een traan lang mijn wang. Mijn leven is een puinhoop. Een gestoorde moeder. Een missende vader. Ik die bijna een depressie heb, of al heb. Geen idee waar ik naartoe moet. Geen vrienden die ik kan vertrouwen. En dan nog een tante die niet echt weet of ik er nog ben. Alles komt er op neer dat ik overal alleen voor sta. Ik zal WCKD in mijn eentje moeten verslaan. Ik zal deze toch alleen moeten maken. En ik zal alleen oog in oog staan met de cranks. Ik doe de spullen weer in mijn tas en pak mijn benen vast waardoor ik in een bolletje zit. Opeens hoor ik geluiden. Voetstappen lijken het wel. Ik pak mijn mes en hou hem paraat. Na mate het gene dichterbij komt zie ik wie het is. Newt. Ik leg snel mijn mes neer en veeg mijn tranen weg. "Newt what the f*ck are you doing here?! Why did you follow me?" Zeg ik dan terwijl ik mijn stem in bedwang probeer te houden die nog bibberig is van het huilen. Ik keek ook de andere kant op omdat hij anders mijn rode ogen zou zien.

Account verwijderd

schreef:
Wanneer ik haar zie weet ik eigenlijk niet goed wat ik moet doen. Ik dacht dat ik mij opgelucht zou voelen omdat ik haar gevonden had, maar dat was niet het geval. Ik voel me eigenlijk heel erg opgelaten en vol emoties die opborrelen, woede, verdriet, eenzaamheid. Ik kijk haar even aan, maar dan draait ze haar hoofd alweer weg. Omdat ik je niet alleen kon laten. Omdat ik niet wilde dat je mij achterliet. Ik wil het bijna zeggen, maar toch doe ik het niet. "Ik voel me verantwoordelijk." Zeg ik uiteindelijk. Ik wil mijzelf echt voor mijn hoofd slaan, nee dat klinkt lekker sympathiek. Ik ga zitten op de plek waar ik sta en sla wat doeken om mij heen. De wind ik erg koud. "Waarom ben je weggegaan?" Vraag ik dan.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik keek voor me uit. "Omdat iedereen dat wilde" antwoord ik. "Je kunt nu doen net als alle andere keren dat je achter me aankwam, alsof je hier bent om mij te helpen en dat je een vriend bent. Eerlijk Newt, je hoeft niet te liegen en te doen alsof. Ik ben niet gek, ik zie het in je ogen dat je me niet vertrouwd, dat ook jij boos op me bent." Zeg ik dan en kijk hem aan. "Naast dat kan je me niet helpen, niemand kan dat. Ik ben niet te helpen. Ik zal jullie nooit kunnen vertellen wat er aan de hand is want niemand zal me begrijpen" zeg ik zacht en veeg een traan weg die over mijn wang liep.

Account verwijderd

schreef:
Ik wil hier fel tegenin gaan, maar ze heeft wel een beetje gelijk. Toen wij wilde ontsnappen had ik niet eens meer aan haar gedacht, ik was zo weggegaan als ik haar niet had zien liggen. Maar toen ik haar daar had zien liggen, zou ik niet zonder haar vertrokken zijn. "Het zijn tegenstrijdige gevoelens." Mompel ik terwijl ik de andere kant uit kijk. Het is waar. "Ik weet niet of ik je nou moet vertrouwen, of juist niet. Je hebt voor WICKED gewerkt, voor je moeder. Maar je hebt het gedaan. Maar je hebt hen ook verraden aan je tante. En zo heb ik ook tegenstrijdige voorbeelden in the Maze. En ik weet gewoon niet welke het zwaarst wegen, welke kant ik kan vertrouwen. Niemand van mijn groep vertrouwd jou, dat geef ik toe. Maar zij kennen jou niet." Ik raak er eigenlijk zelf nog meer verward door. Ik zou willen dat we met een schone lei konden beginnen, maar dat is in deze situatie niet mogelijk. "Maar mijn gevoel zei dat ik je niet alleen kon laten." Zeg ik eerlijk en dan kijk ik haar eindelijk aan. "Want iets trekt mij steeds weer naar jou toe." Ik voel dat ik bloos en er vormt zich een grijns op mijn gezicht, maar ik doe niet eens mijn best om het te verbergen.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Wil je echt weten waarom ik wegging? Ik wilde als eerste bij de stad aankomen. Bij the right arm gaan, en er dan zeker van zijn dat ze er zullen zijn als jullie kwamen. En ik wilde WCKD gaan stoppen, ookal moet ik mijn moeder daarvoor doden. Ik zou het doen, als dat jullie en alle andere slachtoffers van WCKD in veiligheid zou brengen. Dat mens is gestoord. Ik kan haar niet eens aanschouwen als moeder. Ik ging weg om jullie allemaal te beschermen. Om zeker te zijn van zaken." Zeg ik dan. "En omdat ik het niet meer aankon. Ik doe de hele tijd alsof er niks aan de hand is maar van binnen ben ik gebroken. Ik heb verdriet, angst, boosheid en eenzaamheid. Eerlijk gezegd heb ik nooit liefde, geluk of blijheid gekend. Mijn moeder had nooit oog voor mij. Ze zette WCKD altijd op de eerste plaats. Geluk of blijheid had ik ook nooit, daar kwam heb niet van. En dan al die doden in de maze. Dat heeft me zoveel pijn gedaan. Mijn leven is een puinhoop en ik sta overal alleen voor omdat niemand me vertrouwd vanwegen mijn afkomst. Ik ben verre van blij en totaal gebroken. Ik denk überhaupt niet dat dat ooit goed zal komen." Zeg ik dan toch maar terwijl de tranen langs mijn wangen lopen. "Maar niemand zal ooit in staat zijn om me te begrijpen" zeg ik dan zacht.

Account verwijderd

schreef:
Ik houd mijn mond. Het klinkt misschien laf, het is misschien ook wel laf, maar ik kan hier niets op zeggen. Alles wat ik zou zeggen zou verkeerd overkomen en dat is wel het laatste waar ik zin in heb. Dus ik wacht. Ik wacht tot zij weer wat zegt of ik wacht tot zij zich van mij afkeert en gaat slapen. Maar dan denk ik weer aan mijn vader.
"Bezocht mijn vader mij echt? Toen ik daar zat?" Vraag ik. Ik kan mij niets herinneren van mijn tijd bij WICKED zelf. Slechts vage moment met mijn moeder en dat ene moment waarop mijn vader zei dat ik een monster was en het beter zou zijn als ik weg was. Ik zag een blik in zijn ogen waarin ik pure haat en angst zag. Waarin geen sprankeltje liefde te herkennen was. Ik zou mij niet kunnen voorstellen dat hij gekomen is. Mijn moeder zag er niet uit als een vrouw die hem daartoe zou zetten, zij zou misschien wel langskomen ja. Van haar zou ik het wel verwachten. Maar van die vent die mijn vader zou moeten zijn zou ik het niet verwachten.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik knik "ze gaven veel om je Newt, het zijn echt geweldige mensen. Je mag echt bij zijn met je ouders. Ik kan me niks herinneren over dat monster gedeelte. Misschien was hij al ziek en wist hij niet wat hij zei" antwoord Malia. Hij duft gewoon niet te antwoorden op wat ik net zei. Ik wist het wel, niemand zal me ooit begrijpen.

Account verwijderd

schreef:
Ik frons mijn wenkbrauwen. Nog steeds kan ik het niet helemaal geloven. Misschien zegt ze dit alleen maar om mij beter te laten voelen. Ik weet het niet. "Ik ben ook gebroken." Zeg ik uiteindelijk en probeer oogcontact te maken. "In die jaren die ik daar heb gezeten heb ik sterke banden gecreëerd met de jongens. De meeste hebben het overleeft, maar een aantal zijn omgekomen," ik denk gelijk aan Alby,"en iedereen voelde aan als een broer. Alsof we allemaal één grote familie waren. Allemaal verbonden met elkaar. Ik voelde mij verantwoordelijk voor iedereen, nu nog steeds. Maar ik kon de meeste niet redden. De meeste zijn overleden. Het was vreselijk om toe te kijken naar hoe de grievers mijn broeders vermoorden alsof het speeltjes waren. Alsof ze geen betekenis hadden. En aan het einde heb ik zelfs een van mijn eigen mensen een kogel toegeschoten." Ik schud mijn hoofd en probeer de tranen te bedwingen. "Hoe makkelijk was het om de nieuweling de schuld te geven. Hoe makkelijk werd het ons wel niet gemaakt toen bleek dat jij voor WICKED hebt gewerkt. En hoe makkelijk was het wel niet voor ons toen jij twee persoonlijkheden bleek te hebben. Het werd ons in de schoot geworpen! In die situatie konden we niet anders dan alleen dat zien. Maar ook voor jou hebben we vreselijke tijden gekend. Een heel bos met graven vol. De pleuris brak uit en iedereen begon op elkaar in te hakken alsof we elkaar niet eens kende! De hoeveelheid doden was echt een shock. Zelf kon ik het niet meer aan, al die beelden die door mijn hoofd bleven flitsen. Al de vragen waar wij geen antwoord op hadden. Geen uitweg te vinden. Ik voelde mij opgesloten en vreselijk en probeerde mijzelf om het leven te brengen, maar helaas." Eigenlijk verbaasd het mijzelf hoeveel ik hiervan wel niet vertel. Ik bleef maar praten, terwijl ik dit niet eens wilde vertellen. Het gebeurde gewoon.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Hoe denk je dat het voor mij was om jullie een voor een de maze in te zien gaan? Schreeuwend, angstig en woedend. Ik weet dat de pleuris uitbrak omdat mijn moeder daarvoor heeft gezorgd. Ze wilde zien wie er gezond genoeg waren om te blijven leven" zeg ik dan. "Ik kon er niks aan goen dat ik 2 persoonlijkheden had. Ik probeerde het tegen te gaan maar de andere, door WCKD gemaakte persoonlijkheid was te sterk. Allemaal door 1 stomme chip. Waarom kunnen jullie nu niet inzien dat ik dat niet was? Dat het door WCKD kwam en dat ik er alles aan doe om jullie te helpen? Het lijkt wel alsof jullie me met de dag minder gaan vertrouwen." Zeg ik dan en veeg weer een traan weg.

Account verwijderd

schreef:
"Dat probeer ik dus uit te leggen." Zeg ik kalm. "Wij werden gedwongen om je te wantrouwen, juist omdat zij er voor hadden gezorgd dat jij twee persoonlijkheden had. Juist omdat zij jou zo verdacht maakten. Juist omdat zij contact met jou zochten. En juist omdat jij voor hen gewerkt hebt. Ze lieten ons alleen de slechte kant van jou zien en hoe hard je ook je best deed, die kant bleef in ons achterhoofd." Ik haal even diep adem. "En die zal nog wel even bij ons blijven." Zeg ik teleurgesteld. Ik vind het ook wel erg stom van mijzelf, misschien veroordeel ik haar te hard en heb ik dit allemaal verkeerd gezien. Maar ik kon er niets aan doen dat WICKED het ons zo op heeft gelegd.
"Jij kan er niets aan doen. Jij doet alleen maar je best om ons te bewijzen dat je aan onze kant staat. Dat heb je ook bewezen, meer dan genoeg. Ik zie het ook wel in, maar de anderen zijn minder gemakkelijk te overtuigen. Zij zien het niet in omdat zij alleen de slechte kanten konden zien. Waar ik hen niet voor straffen zou. Zij kunnen er niets aan doen dat WICKED alles en ons zo manipuleert zoals zij dat wilde hebben. Zoals zij wilde dat wij dingen zagen."

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Nevermind, please go back to the others and just forget about me. I'm only bring trouble, disappointment and all that bad thing" zeg ik dan. Ik wil hem niet meer problemen verzorgen. Niet dat hij om me geeft maar toch.

Account verwijderd

schreef:
"Ik laat je hier niet alleen achter, niet met al het gevaar dat op de loer ligt." Ik kijk haar indringend aan om er zeker van te zijn dat ze dat begrijpt. Ik weet niet hoe groot de kansen met zijn tweeën zijn, waarschijnlijk niet groot, maar dat is altijd beter dan dat je alleen bent. Je weet nooit wat je hier kun verwachten, en ik al helemaal niet. Zij heeft haar geheugen terug, dat betekend dat zij wel moet weten wat de gevaren zijn. Ik zou niet weten wat voor gevaren er zijn opgedoken na de zonnevlammen, wat voor vreselijke beesten hier rond kunnen lopen, waar de cranks vandaan kunnen komen en wat voor verborgen vallen er kunnen zijn. Maar ik kan vechten en heb nog en pistool waar, hoeveel kogels nog in zitten? Ik weet het eigenlijk niet eens. Minimaal nog wel 6.
"De jongens redden het wel zonder mij en die hebben Brenda die hun de weg kan wijzen." Eigenlijk vind ik het wel jammer dat ze niet bij ons is. Eerst was ik boos op haar, maar wanneer je een paar kilometer door een kale woestijn loopt heb je genoeg tijd om na te denken. Ze bedoelde het goed, ze wilde me alleen beschermen tegen de gevaren hier in de woestijn. Maar toch leek het alsof ze wat tegen Malia had. Maar waarom? Het is niet zo dat we Malia zwart hebben afgeschilderd tegenover haar. Ik zou het niet weten. Maar zij heeft ook veel kennis over deze buitenwereld, waarschijnlijk nog meer dan Malia. En ze kan nog eens super goed vechten en blijkbaar weet ze ook een manier hoe te communiceren met cranks, aangezien ze een tijd met hen geleefd heeft.
Verward schud ik even mijn hoofd, waarom denk ik hier überhaupt over na? Ik moet mij focussen op de tocht, op the right arm en op het verslaan van WICKED. WICKED die nog steeds wil dat wij naar hen toe komen, maar waarom zijn ze dan nog niet met helikopters aan het zoeken? Zijn ze dan niet bang dat we hen zouden verlaten? Geloven ze dan echt dat we naar hen toe komen? Om het geneesmiddel? Maar als ik er zo over nadenk klinkt het helemaal niet gek. Ik bekijk mijn wonden even, ze zijn nog net zo erg als voor ik het medicijn heb gehad. Bij Malia gaat het al een stuk beter, maar mijn wonden zweren, doen vreselijk veel pijn, zijn ontstoken, dik, mijn aderen zijn opgezwollen en blauw, het ziet er niet best uit. Wat als dit wel kenmerken zouden zijn van de Flare? Wat als ik besmet ben? Natuurlijk wil ik dat geneesmiddel dan hebben. Ik frons mijn wenkbrauwen. Maar ik wil nooit terug naar WICKED.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Misschien moeten we terug gaan naar de andere. Dit is te gevaarlijk." Zeg ik dan. Er is iets aan Brenda wat ik niet vertrouw. Ik ken haar ergens van ik weet het zeker. Iets aan haar zorgt ervoor dat ik op mijn hoede blijf en haar niet blindelings vertrouw. "Het spijt me Newt, het was de bedoeling om hier alleen te zijn. Niet om jou ook in gevaar te brengen" zeg ik vervolgens. Ik pak het doosje pijnstillers uit mijn tas. "Hier dit helpt tegen de pijn" zeg ik en geef ze aan hem. Ik weet dat zijn wonden nog niet genezen zijn.

Account verwijderd

schreef:
"Waarom wil je dan toch weer terug?" Vraag ik terwijl ik de pijnstillers aan neem en met een klein beetje water door mijn keel spoel. Ik probeer zo min mogelijk water te verbruiken. De vermoeidheid slaat na een tijdje echt toe. Ik had gehoopt eens te kunnen slapen, we hadden zo'n goede schuilplek gevonden. "Ze zullen vast wel hier ergens langs komen, we zouden ze beter op kunnen wachten." Zeg ik slaperig, al weet ik dat dat eigenlijk ook niet zo'n best plan is. Wie weet wijden ze een beetje af en lopen we ze net mis. Of nemen ze plots een geheel andere route? Ik sla mijn ogen neer. "Nee, ik weet het niet." Ik ga op mijn rug liggen en kijk naar de sterrenhemel.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Omdat ik je anders alleen maar meer in gevaar breng" zeg ik dan en ga daarna ook liggen. Ik kijk naar de sterrenhemel. Waarom moet ons leven zo zijn? Elke dag moeten we ons weer afvragen of we de dag daarna überhaupt nog leven. Waarom kunnen we niet eindelijk rust hebben? Zeker zijn van veiligheid?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld