Forum

"Gaan we nog altijd de juiste kant op?" Mervil draaide zijn hoofd om, om naar het blauwe meisje dat achterop het paard zat dat hij al een hele tijd geleden op een of andere boerderij gestolen had. Ze vormde totaal geen last voor het dier aangezien ze bijna gewichtloos was en het meer leek alsof ze boven het dier zweefde, dan dat ze er echt op zet. Ze knikte opgewekt. "We zouden het zelfs elk ogenblik moeten zien." 

Het geestenmeisje en de zigeunerjongen hadden elkaar heel toevallig leren kennen. Hij was weer in de zoveelste stad zijn kunsten aan het beoefenen. Wanneer hij even een vrij moment had benutte hij dat graag door de steden te verkennen. Er was een markt aan de gang. De markt was de beste plaats om dingen te stelen, zeker tijdens de drukste momenten van de dag. Je kon zo terug opgaan in de menigte zonder dat de verkoper ook maar doorhad dat er iets weg was. 

Hij had zijn oog laten vallen op een goudkleurige lamp. Er was niet echt een reden dat hij dat ding wou. Maar voor hem was stelen zoals een sport. Je moest regelmatig oefenen, zodat je in vorm bleef. Al snel was de snuisterij in zijn bezit en nam hij zijn toevlucht tot een verlaten steegje op zijn buit van naderbij te bekijken. Plots begon de lamp te trillen in zijn handen en liet hij deze op de grond vallen. Uit de tuit kwam blauwgekleurde rook en niet veel later stond hij oog in oog met een meisje. Ze maakte een korte buigen en stelde zichzelf voor als Zahira. Mervil stond met zijn mond vol tanden. Zelf verkochten ze ook wel magische drankjes, maar dat was gewoon trucage. Zahira vertelde hem dat ze een lampgeest was, of toch dat was haar vader geweest. Ze had wel haar eigen lamp, maar was vrij om te gaan en staan waar ze wilde en dus niet constant afhankelijk van een meester. Al kon ze nog wel altijd drie van zijn wensen vervullen, als hij dat wilde. Dat was een erg aanlokkelijk aanbod, maar Mervil zou niet zomaar op haar deal ingaan. Daarbij had zovele dingen die hij wou wensen. Hij zou er nooit drie kunnen kiezen. Hij nam Zahira mee naar het zigeneurkamp waar hij haar aan de rest voorstelde. s'Nachts bij het kampvuur vertelde ze verhalen over alle plaatsen waar ze ooit geweest was en de meesters die ze had gediend. Iedereen zat aan haar lippen gekluisterd. Ook vertelde ze over een school. Een school voor kinderen zoals zij en Mervil. Over enkele dagen zouden de lessen daar opnieuw aanvatten. Mervil was wel nieuwsgierig naar deze plaats, al beviel het leven met de zigeuners hem wel. Uiteindelijk waren het zijn ouders die de doorslag gaven om te gaan. Ze vertelden hem dat hij altijd een lid van de familie zou blijven en kon terugkeren wanneer hij wilde, maar dat het zonde zou zijn moest hij deze kans niet benutten. 

En zo was Mervil aan een de reis begonnen, samen met Zahira. Nu zagen ze eindelijk de punten van de torens. Zo'n imposant gebouw had Mervil in nog geen enkele stad gezien. Zahira stapte meteen af. "Ik ga even wat oude bekenden opzoeken, maar we zien elkaar wel op het grasplein, tot gauw zigeunerjongen. Moest je me nodig hebben, dan wrijf je gewoon over de lamp." In enkele seconden was Zahira uit het zicht verdwenen en liet ze Mervil en het paard achter. Ze was wel een vreemd geval, maar de jongen mocht haar wel. Hij begeleidde het rijdier naar de stallen en zette het in één van de boxen. Zo te zien was hij niet de enige die te paard was gekomen. Hij haalde diep adem. Hij was zenuwachtiger dan hij durfde toe te geven. Uiteindelijk was hij nog nooit zover gescheiden van zijn familie geweest, maar wie weet wat voor avonturen hij hier zou beleven. Wat voor verhalen hij zou kunnen vertellen wanneer hij terug ging.

lydia:

‘kom pegasus, we moeten nu echt gaan’ ik deed mijn tas om ‘peg?’ ik draaide me om ‘pahap alsjeblieft zeg we moeten weg anders komen we te laat’ mij vader was (alweer) aan het stoeien met pegasus, ze konden echt niet zonder elkaar. ‘je had gezegd dat pegasus met mij mee mocht, je kunt nu niet meer terugkrabbelen, daar is het te laat voor’ ik liep naar ze toe en trok de twee uit elkaar. ‘zo het is wel weer genoeg geweest, pegasus we moeten gaan’ ‘hé! dat is niet eerlijk Lydia!’ ‘wat dan? wil je da tik te laat kom?’ ‘oh nee sorry natuurlijk niet, is het al zo laat dan trouwens?’ ik gaf hem een dikke knuffel ‘ik hou ook van jou pap, bye’ ‘bye’ ik klom op pegasus rug ‘bye mam!’ ik zwaaide naar haar. ‘kom pegasus, let’s go!’ we stegen op en weg waren we

‘oke ik denk dat je wel snel moet vliegen anders halen we het niet optijd, sorry pegasus’ en meteen een harde bok ‘ja dan had je maar niet steeds moeten gaan stoeien met pap’ weer een bok ‘hé! stop daar mee!’

nadat we een tijd gevlogen hadden had ik echt geen idee meer waar we waren ‘ehm pegasus? weet jij nog waar we heen moeten? ik heb echt geen flauw idee meer namelijk’ een knik ‘gelukkig haha’

maar na weer een aantal uren waren we er nog steeds niet ‘zouden we er zo ondertussen niet moeten zijn?’ pegasus werd rood ‘je weet helemaal niet waar we heen moeten hé?, oh kom op! nou ja laten we dan maar kijken of er misschien iemand in de buurt is aan wie we het kunnen vragen’

 

 

(ah bagger toch weer best kort)