Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Daglicht was onderhand aangebroken, al was er weinig van het dagelijks leven te bekennen. Stralen zonlicht kwamen bij hen binnen tussen de vele bladeren door, die sinds de tijd van het jaar al begonnen te vallen. Groengele kleuren bedekten de drassige bosgronden met een dunne laag blad. Krakend onder de zolen van zijn versleten Vans, gepaard met gebroken takjes en platgestampt gras. Het seizoen waar Jack de grootste hekel aan had was zojuist aangebroken.Haar glimlach die zich verder verbreedde bracht hem vrolijkheid, ondanks hij weinig liet merken dan een korte grinnik. Gevolgd door zijn neutrale, lichtelijk sombere, blik die hij voor zich uit plaatste. Kijkend tussen de vele bomen door opzoek naar een enkele uitweg, zelfs al betekende het slechts een verouderde blokhut. "You kinda did," zei hij langzaam. Afgeleid door het kleine beetje omgeving wat zich in zijn blikveld bevond. "And I'm glad you came, for real. I don't even want to know how much longer I could've been in there if you weren't comin'. I know I can trust you, that's for sure." Verwachtingen van alles waren overtroffen. Ingeslagen als een bom bij het nagaan van de gebeurtenissen. Nooit, maar dan ook echt nooit, had hij kunnen denken om een vampier als vriend te hebben. Nota bene eentje die hem weg had gehaald uit zijn eigen zogenoemde 'hel' naar de woorden van Anicetus. Nu strompelden ze samen door -voor hem - onbekende gronden, detecterend naar de auto die hen beide weg moest brengen. De kelder waar hij tijden had uitgezeten was afgelegen geweest. Verre van de bewoonde buitenwereld, en men die hen had kunnen horen. Op het telefoontje van Adoria naar haar broer na, had hij geen enkele kans tot ontsnappen gehad. Bij het horen van haar stem wist hij zijn ogen voor zich weg te halen, opnieuw geprobeerd om haar aan te kunnen kijken. Een vage poging, gezien ze tegen elkaar aangedrukt zaten om hem ervan te kunnen weerhouden lichamelijk in te storten, maar toch met resultaat. Haar lichtblauwe ogen kon hij vanuit zijn ooghoeken zien met een klein beetje moeite. Zijn arm strak rondom haar nek en schouders gehouden sinds ze hem wilde helpen. Jack wilde haar tot niets verplichten. Ze had geen reden tot schuldgevoel om het hem ook maar ergens makkelijker te willen maken. Hij waardeerde het wel natuurlijk, Jack kon lastig tegen haar zeggen om te stoppen. Zelf zou hij nog geen paar meter kunnen halen overeind te kunnen blijven. "Just don't do anything you don't want to, okey? If I'm hurtin' you or this ain't gonna work, don't feel like you have to do something 'cause of me." Noch waren er genoeg vragen waar hij steeds geen antwoord op kon vinden. Zijn gevoel van tijd was compleet door de war, hetzelfde voor hetgeen wat hij voor zijn ogen af had zien spelen. Waarschijnlijk waren de meeste onbeantwoordbaar, echter was er wel degelijk een waar ze hem mee kon helpen. Hijzelf had zijn mobiel niet op zak en kon niet kijken welke tijd er aan hem voorbij was gegaan. Een kleine zucht kwam over zijn lippen. Voorzichtig had hij zijn arm nog wat beter om haar heen geslagen om zeker te zijn dat het goed zou gaan, en haar hopelijk zo min mogelijk pijn te doen."What time is it?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''I was already looking for you. I've called you a million times, but you weren't answering me and you weren't at school as well. I even drove myself to your home to see if you were there or not.'' Haar bezorgdheid was met de jaren mee steeds erger geworden. Moederschap heeft ze nooit kunnen leren te kennen en mede daardoor deed ze steeds weer haar best om beter te gaan zorgen voor de mensen die dicht bij haar stonden. Sommigen konden het appreciëren, anderen verachtten het, onder andere haar welbekende broeder. Elke keer weer vertelde hij haar hoe irritant het was om een bemoeizuchtige zuster te hebben, die te veel op hem lette en ergens begreep ze dat het één van zijn ergernissen was. Zijzelf zou het waarschijnlijk ook niet leuk hebben gevonden, want wie wilde er nu elke keer bekeken worden?
''I am a vampire. You have to do a lot more than leaning on me if you want to hurt me and as long as we move forward, I assure you this is going to work,'' integreerde ze, haar lippen versierd door een glimlach. Het lopen ging dan wel traag en ze had hem eerder op de rug genomen, maar hoe dan ook; ze kwamen wel vooruit.
Het was ongelooflijk simpel om een mobiel uit een broekzak te halen, maar de houding die ze beiden hadden aangenomen, maakte diezelfde situatie lastiger en bovenal onhandig. Onderwijl moest ze haar evenwicht en greep behouden, terwijl ze haar best deed om haar mobiel tevoorschijn te halen en de tijd te bekijken. Toch, ondanks enkele struikelingen, wist ze de tijd onder ogen te krijgen zonder haar evenwicht te verliezen.
''It's half past five, right now.'' Hem vertellen dat hij beste nog wat kon eten en drinken, vooraleer hij zou slapen, liet ze achterwege. Hij had haar meerde malen duidelijk gemaakt dat hij niet behandeld wilde worden als een hulpeloos kind dus hem opnieuw vertellen wat hij moest doen, zou enkel zijn ergernissen terugbrengen.
Opnieuw zak ze haar hand in haar broekzak, maar dit keer om haar mobiel weer op te bergen in plaats van eruit te halen. ''You may call your friends in the car, if you want?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"You drove to my house?" vroeg hij wat verbaasd. Zijn wenkbrauw lichtelijk opgetrokken als hij wederom een poging waagde om haar aan te kijken. Intussen zijn vrije hand reikend naar zijn zak om ook zijn mobiel erbij te pakken. Het ging lastiger dan verwacht gezien hun posities. Zijn ene arm nog strak langs haar schouders en nek gelegd, de andere nog moeizaam te bewegen. Lang hoefde hij tevens niet te zoeken om tot de ontdekking te komen dat het er niet was. Een leegte achtergelaten op de plek waar het standaard in zijn broekzak zat. Veel moeite ondernam hij niet om het haar mee te delen dat het waarschijnlijk in het bezit was van haar broer, ofwel de heks die Adriana noemde, en nu zielloos op de harde grond van de kelder lag. Hij rolde enkel met zijn ogen uit frustratie, volgend door zijn arm die hij weer terugtrok. Het slome tempo opnieuw ingezet als ze pas voor pas het eindeloze bosgebied verder verstreken.
"Can't you use some vampire speed skills or so, to get the car somewhere closer?" vroeg hij met tegenzin. "It would be easier for both of us." Hij deed het deze keer niet voor zijn eigen bestwil, maar voor die van Adoria. Hoe lang zouden ze het volhouden voor ze beide languit op de grond zouden liggen? Naar zijn weten hielp het trage, moeizame tempo waarin ze probeerden vooruit te komen weinig mee. Jack gaf het nog een vijftal minuten voordat ze zouden bezwijken.
Hij merkte zonder meer haar gevecht op om haar mobiel uit haar zak te halen. Van opzij meegekeken, desondanks hij wist dat ze het prima zelf af kon. Hij haatte het gewoon om mensen tot last te zijn met zijn eigen problemen. Althans, deels ook Adoria's problemen. Haar broer moest zonodig bewijzen wat hij dan ook in zich had aan vechtlust.
Het verbaasde hem wel hoe ze het uiteindelijk te pakken had gekregen. Hijzelf en zij stonden nu nog steeds zo'n beetje op hun eigen voeten. Een kleine frons sindsdien op zijn gezicht staande van verwarring. "Half past five?" vroeg hij ter bevestiging. Verontsteltenis naar het horen van de uren die aan hem voorbij gegaan waren sinds hij gijzelaar werd gehouden. "Damn."
"Nahh, they'll see me when I get there," zei hij op haar vraag, onderwijl diep ingeademd om zijn ademhaling op een normaal niveau te houden. "There's nothing they can do now anyway." Wat moest hij vertellen? Hoe ze hem een enkeltje naar het verleden hebben gestuurd? Gebeurtenissen die hijzelf nog amper kon bevatten, ondanks de twee jaar die verstreken waren. Ze hadden er geen enkel belang bij om aan te horen wat er allemaal gebeurd was. Voor zover zij konden weten was Anicetus gewoonweg een persoon die dood moest. Voornamelijk over Jason gesproken sinds hij nogal eens de neiging had om impulsieve beslissingen te nemen, Tyler geheel een ander verhaal. Hij wilde ze uit de buurt van een gestoorde als Anicetus houden. Hoe graag hij de vampier ook dood wilde hebben; hij wilde niet dat het bloed aan de handen van zijn vrienden zou kleven. Het bloed van zijn doodeigen vijand mocht tot hemzelf toebehoren, sinds hij dacht Jack aan te moeten pakken voor zijn eigen egoïstische redenen.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Yeah, I did,'' sprak ze. ''And to be honest, I don't understand why Jason attracts so many girls. You and Tyler have a nicer personality than he does and, from my point of view, you guys are much more stunning than he is, really.'' Naar haar mening was Jason enkel een ouderwetse jongeman die te snel uitgekeken was op een dame. Ze werden geprezen alsof ze een van God's onderdanen waren, terwijl ze echter niets meer waren dan een stel verwende beesten. Ze zag haar dan ook niet zo snel vrienden worden met Jack's vriend.
Met een glimlach op haar gezicht luisterde ze naar zijn woorden. ''A vampirehunter who dares to ask a vampire to use one of her supernatural powers?'' Lachend stopte ze met lopen bij het naderen van één van de vele bomen in het bos. Het gebruik van haar gaven deed ze liever zonder menselijke toekijkers, maar ergens was het inderdaad beter voor beiden als ze haar 'snelheid' zou gebruiken. Aan Jack's houding te zien, was hij absoluut geen fan van haar idee en wilde hij het liefst zo snel mogelijk de weg betreden waar men wel toezicht op hen had. ''Right.''
Omzichtig haalde ze haar armen van zijn lichaam af, waarna ze er zelf voor zorgde dat zijn armen weer bij zijn lichaam terechtkwamen. De boom zorgde voor steun, maar dat was echter maar een deel van de steun die hij nodig had. Als hij niet naar de zijkant wilde vallen, moest hij zelf zorgen voor het bewaren van zijn evenwicht.
''That's okay,'' zei ze, haar hand opnieuw terug glijdend in haar broekzak, terwijl ze met haar andere hand op zijn schouder drukte voor het geval hij zijn evenwicht zou verloren. Onderwijl stopte ze haar mobiel dieper in haar zak. Het was vaker gebeurd dat ze onderweg spullen verloor door haar enorme snelheid.
''Do you prefer to go on my back or in my arms?''

» Sorry dat ik niet meer zo veel schrijf ;c

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"You don't know him like I do," zei hij traagzaam terug. Zijn vriend moest niets hebben van vampiers, maar het zei niet dat hij een slecht persoon was. Zijn haat voor vampiers lag zodanig diep dat het onvermijdelijk was. Het maakte hem chagrijnig en haatdragerig richting bijvoorbeeld Adoria. Jack was met hem opgegroeid, beste vrienden sinds ze 5 waren, en wist wel beter. Jason had gewoon wat tijd nodig alvorens hij zou beseffen dat Adoria geen van de vampiers was die ze gewend waren. "He just doesn't deal with outsiders very well. Have some patience, and you'll see the real him," vervolgde hij zijn uitspraken. Hopelijk tactisch gezegd, aangezien hij met 'outsiders' voornamelijk vampiers bedoelde. Hij dacht dat het vrijwel zeker was dat Adoria wel begreep waar hij over sprak.
Haar gelach drong tot hem door, plezierig en allesbehalve geheimzinnig. Hij wist ook wel dat het behoorlijk geestig klonk; welke vampierjager wilde nou gebruik maken van bovennatuurlijke krachten, afkomstig van het wezen die ze eigenlijk zouden moeten vermoorden? Well, het zag er in zijn opzicht niet naar uit dat ze anders zijn huis zouden bereiken. Hij dacht dat het de beste optie was die ze hadden. Hij glimlachte zwak terug, voelend hoe zijn armen voorzichtig terug werden geduwd naast hem. "You're a vampire anyway, you might as well show the skills you've got."
Evenwicht bewaren was nog nooit zo moeilijk geweest.. Met zijn rechterhand greep hij meteen naar de boomstam naast zich, waar hij zijn overgebleven kracht op plaatste en op die manier nog staande wist te blijven. Wellicht stond er dan nog wel een beetje geluk aan zijn zijde. Alhoewel het van korte duur was, sinds haar plan anders was dan hij in gedachten had gehad. "Wait, that's not what I m-" probeerde hij vluchtig te zeggen. Snel onderbroken door een stilte, de kans op het afmaken van zijn uitspraak voor even verbroken door een diepe zucht.
"You know what? Fuck it. I'm in," mompelde hij wat stug. Hij had altijd al willen weten wat er zo speciaal was aan het vampiergen. Nu kreeg hij de kans om de snelheid te ervaren, waarom probeerde hij zich dan nog ten zijde te houden? "But I'm not gonna lay in your arms, for God's sake," werd er haast onhoorbaar achteraan gemurmeld.
"Just make it quick, okay?"

Is niet erg hoor, de mijne verschillen ook wel eens in lengte c:

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
"Thank you for the clarity," zei ze, duidelijk niet menend. Ze vroeg zich af of zijn uitgebrachte woorden wel de waarheid vormden. Hij kon niet vermijden dat ze per slot een vampier was, terwijl hijzelf en zijn vrienden vampierjagers waren en ze geloofde niet dat hij zo'n soortgelijke situatie eerder had meegemaakt. Het was dus puur afwachten of Jason en zijzelf elkaar beschouwden als vrienden of als vijanden.
Vastberaden nam ze haar hand terug. ''I am not a fan of bragging, but I do understand you just want to get rid of this place as soon as possible.'' Haar kracht was het enige wat ze zonder enige twijfel durfde te tonen. Het was allesbehalve menselijk, maar voor haar was het één van de weinige gaven wat ze echt kon waarderen. Ze had geen wapens meer nodig om iemand uit te kunnen schakelen.
"Why not? I think it's absolutely cute to carry a boy in my arms like a baby." Ze begreep wat zijn wil was; ervoor zorgen dat de auto hen zou naderen in plaats van dat zij het voertuig zouden naderen, maar ze was niet in het bezit van enige magie. Telekinese was vrijwel onmogelijk voor haar dus de enige weg die nog uitvoerbaar was, was dat zij de auto naar hem zou brengen. Echter was dat idee onverstandig. Er was geen enkele mogelijkheid dat ze hem alleen zou laten na alles wat er met hem gebeurd was. Vampiers verspreidden zich in een mum tijd en wie wist of Anicetus zijn mond had voorbijgepraat? Hij was een te makkelijk doelwit op dit moment, gezien zijn staat en de plek waar hij zich nu bevond. Lopen kon hij amper, dus laat staan zichzelf verdedigen tegenover, wellicht, een stel moordlustige vampiers.
Ze zwenkte naar rechts, zodat haar rug nu zijn aanzicht werd. ''The whole idea of this skill is to be fast, so I assure you this will be done quickly.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Just give it some time, and you'll see I'm right," sprak hij met een zucht. Haar sarcasme over zijn vriend zat hem zeker dwars. Hij kon haar geen ongelijk geven; Jason voelde vaak de plicht om zijn haat voor bepaalde mensen naar buiten te brengen. Hij had zijn impulsieve, onverstandige en in zekere zin racistische momenten -over vooral de vampiers in hun omgeving gesproken. Het was een slechte eigenschap, maar ergens ook goed. Hij was tenminste eerlijk en men wist precies wat ze van hem konden verwachten. Jack wist tevens dat hij ook een vriendelijke kant had. Het was gewoon nog verborgen gebleven. Paranoia was er in overvloed als vampierjager. Jason had er tot nu toe geen enkele reden voor gehad om zijn wantrouwigheid opzij te zetten vanwege een 'overlevende' van het vampiervolk. Hijzelf wist met zekerheid te zeggen dat Adoria naar Jason's mening allang uitgeschakeld had moeten zijn.
Als verdoofd stond hij er dan tegen de boom aangeleund. Starend naar de vele bomen die hen omcirkelden, en hen een uitzicht gaven wat hij nog nooit eerder gezien had in een stadje als Mystic Falls. In andere tijden had hij het allicht een mooie stad gevonden. Nu kon hij enkel wensen dat hij er zo snel mogelijk weg kon komen, voordat zijn eerdere verwachtingen van het in elkaar zakken de werkelijkheid zou vormen.
"No, thanks," zei hij terug. Een kleine, haast onzichtbare grijs op zijn gezicht gezet. Ondanks zijn staat wist hij nog een beetje lol uit de situatie te halen. Het was bij hem niet eerder voorgekomen dat de 'princess' de jongen zou redden, in plaats van andersom. Autch. Daar ging zijn status.
Zijn hand ondersteunde onhandig zijn zware lichaam, proberend om staande te blijven. Zijn ogen onverstoorbaar weer toegetrokken naar Adoria. "I would fall asleep. Gotta save some for later, in case everything isn't workin' out that well." Het deel waarbij hij uitlegde wat hij er écht mee bedoelde nog weggelaten. Het huis was gehorig en.. well, Jason kon zijn handen in dat opzicht rondom meiden niet thuishouden. Het zou Jack niets verbazen als hij zich opnieuw overgegeven had aan zijn ongeschreven belofte om elk knap meisje die op de campus rondliep, aan de haak te slaan. Ook had hij zo een vermoeden dat op de sterke drank na niets hem in slaap kon krijgen. Zijn lichaam was dan wel in zogenaamde slaapmodus, met een minieme kracht vergeleken met wat hij gewend was. Zijn gedachten gingen onafgewend door om hem gek te maken. Telkens voelde hij zichzelf weg verplaatsen van waar hij zich bevond. Het was net alsof hij aan het dromen was, ofwel terechtgekomen in een van de flitsen zelf. Afwezig en dan ineens weer volop geconcentreerd, wat aardig vermoeiend begon te worden.
Hij schuifelde langzaam wat tot hij op een prettige manier kon staan. Voor zover dat kon tenminste. Adoria razendsnel al omgedraaid, sinds ze toe leek te stemmen met zijn keuze om dan maar op haar rug te 'reizen'. Hoe hij erop zou komen? Geen idee, maar hij ging er niet over aarzelen. Het was volgens hem tijd om de buitenomgeving te verlaten.
"Hm, we'll see 'bout that," murmelde hij tussen zijn slome passen naar haar gedaante door. Zijn beide handen in een traag tempo geplaatst op haar schouders. Vervolgens met alle kracht die hij naar boven wist te halen, een korte sprong gemaakt waarbij hij op haar rug terechtkwam. Het was kantje boord gezien hij bijna weggleed met een van zijn armen en elk moment volop kon vallen. Zijn volle gewicht nu gesteund op Adoria, wie tot zijn verbazing nog overeind stond. Een gave skill was haar kracht hoe dan ook ongetwijfeld. Misschien had het gen dan toch zijn voordelen.
"Let's go."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''If you say so.'' Ze klonk nog steeds niet overtuigend, maar ze zou het vanzelf wel zien of zijn vriend zich inderdaad zou veranderen qua gedrag tegenover haar en zo niet, wel.. Het was niet nodig om bevriend te zijn met de vrienden van een vampierjager die ze in vertrouwen heeft genomen.
Al gauw voelde ze opnieuw zijn aanrakingen, waardoor ze direct de houding aannam die eventuele valpartijen onmogelijk maakte. Haar armen ondersteunden zijn onderbenen, door haar armen via buitenaf .. (oké, ik heb werkelijk geen idee hoe ik dat moet beschrijven hahah, maar je begrijpt wel wat ik bedoel, hoop ik)
''You'll see.'' Er was geen woord of beweging nodig om vooruit te komen. Het enige wat ze moest doen om haar gaven in actie te brengen, was te denken aan de plek waar ze naar toe wilde. Het kostte haar dan ook geen enkele moeite om binnen een fractie van een seconde voor haar autodeur te verschijnen.
Ze kwamen aan, maar niet veilig en wel. Er zaten risico's verbonden aan het gebruiken van haar gaven in een plek als dit, want zicht op de gebaande weg was vrijwel nergens te bekennen. De geproduceerde snelheid was haast te snel om iets in het oog te hebben, waardoor haar ontblote onderbenen meerdere keren geraakt werden door takken, struiken en andere planten die op dat moment in haar weg lagen. Pijn deed het niet, maar het achtergelaten bloed zorgde voor meerdere vieze plekken op haar schoenen.
Een flauwe zucht rolde over haar lippen, terwijl ze onderwijl haar best deed om Jack zo zorgvuldig mogelijk te laten zakken zonder dat hij op de grond zou vallen. ''My shoes are definitely ruined, right now. Can you imagine how painful it must be for a woman to know that any of her clothes or shoes are just destroyed?''
Ze haalde vrij snel haar autosleutel uit haar broekzak, waarna ze het linker autoportier opende. ''I've got some water for you, I think. Do you want some?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Aan haar reactie te horen was ze beslist niet overtuigd van zijn vertrouwen in zijn beste vriend. Het was helder en goed te begrijpen, maar het nam zijn kleine beetje irritatie niet weg. Hij had geen weten waar het eerder van kwam; zijn ervaringen met de andere kant van Jason die amper naar boven kwam bij buitenstaanders, of misschien het gevolg van de spreuk. Allicht de uitspraken van Anicetus die hij zich steeds herinnerde, over zijn vader. Hij vroeg zich echt af hoe hij het op het spoor was gekomen. Hoe kon iemand het zomaar te weten komen als hij/zij geen verleden met zijn familie had?
Hij voelde gelijk hoe de handgreep op zijn onderbenen versterkt werd na zijn sprong. Haar armen strak eromheen geslagen hoewel de zijne er ook wel mochten zijn rondom haar hals. Jack betwijfelde aan haar steun op het gen, het was aannemelijk dat een vampier zichzelf als sterk beschouwde. Haar broer had tenslotte hetzelfde, waarom zou Adoria het ook niet in zich meedragen? Hij beet kortdurend op zijn lip uit aarzeling wat hij kon antwoorden, waarna hij uiteindelijk zijn gedachten om te antwoorden wegliet. Zijn zwijgenis sprak voor zich.
Wat er vervolgens gebeurde kwam onverwacht aan. Windvlagen die langs hem heen gingen, koud en in een razendsnel tempo. De omgeving die binnen no-time versneld langs hen heen ging op een ongekend niveau. Bladeren en takjes bewegend, die vergeleken met hen, flink achterliepen in snelheid. Tegen de tijd dat Jack echt realiseerde wat er gebeurde stonden ze alweer stil. Verbazing was af te lezen van zijn gezicht bij het ophouden van het zogenaamde 'reizen'. Hij was op het begin een beetje verward, wat later plaats maakte voor een kleine glimlach en zozeer een vermakelijke blik. "I guess you were right." Hij liet zich langzaam van haar afglijden, zijn krachten gespaard om zichzelf wederom staande te kunnen houden zodra hij een voet op de grond zette. Een lastige klus, eveneens nog aardig gelukt gezien hij er met wat gestommel nog goed vanaf kwam. Geconcentreerd bekeek hij haar zorgvuldig, uit gewoonte en nieuwsgierigheid naar enige gevolgen van de snelheid die ze net beiden ervaren hadden. Het bloed wat hij zag was alleen niet wat hij in gedachten had gehad. De vegen op haar kleding vielen hem al gauw op, samen met de paar donkere vlekken die zijn aandacht trokken. Iets wat Adoria allang opgemerkt leek te hebben voor zijn oog erop viel. "Don't worry about your ruined shoes. I'll buy you new ones as soon as I can walk without falling," zei hij knikkend tegen haar. Hij was het haar schuldig. "I promise." Hij bleef voor even wat verstijfd op zijn plek staan, waarna hij dan toch besloot om te proberen zonder hulp in te stappen. Adoria had naar zijn zeggen al genoeg voor hem gedaan. Eigenwijs zette hij de laatste passen naar het voertuig, slomer dan normaal, en een beetje onhandig. Toch wist hij zijn doel te behalen en kwam hij zonder echte kleerscheuren te zitten op de bijrijdersstoel. Haar kleding was dan wel verpest, ook de zijne zag er voor geen meter meer uit. Scheuren, bloedvlekken en vegen maakten het vies. Waarschijnlijk zou het na de tijd te zien zijn dat hij in de auto van Adoria had gezeten. Het water kwam toch wel goed uit nu ze het voorstelde. Een tijd was voorbijgegaan sinds hij wat binnen had gekregen. Maar hij wilde zich niet meer opdringen dan hij nu al had gedaan, waardoor hij de kans aan zich voorbij liet gaan. Hij kon bij het studentenhuis ook drinken. Het wachten was vast wel te overleven, dacht hij zo.
"Uh, no, I'm fine. Thanks."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''A real woman doesn't lie.''
Zelfs zij wist dat haar uitspraak volledig onterecht was. Haarzelf benoemen van een echte dame was wel het laatste wat ze zou doen, want geen enkele vrouw moordde, stal of loog, maar in haar leefstijl wist ze niet beter. Alles wat in de normale wereld niet mocht, was voor haar niets meer dan een gewoonte geworden. Schuldige mensen executeerde ze zonder genade, bloedzakken uit het ziekenhuis stal ze om haarzelf te voorzien van voeding en haar vrienden voorliegen om haar eigen soort te beschermen, deed ze dagelijks.
Hoofdschuddend liep ze naar haar achterbak, die ze vervolgens opende. ''I adore your kindness, but it's not necessary to buy me new shoes. You're a student, Jack. You better save some money for yourself.''
Het was voor hem niet nodig om voor haar nieuwe schoenen te kopen, aangezien ze het niet kwalijk kon nemen dat hij haar schoenen had geruïneerd. Zij was tenslotte degene die de keuzes maakte.
''No, you're not. Even a drunken man can tell his mates without hesitating how miserable your condition is,'' zei ze, ondertussen haar best doend om het water uit haar achterbak te halen. Het bevatte meerdere delen vol stof wat betekende dat het watergebruik lang niet van toepassing was, maar het was nog goed genoeg om het ook daadwerkelijk naar binnen te werken. Althans, dat was wat ze dacht. Hoe lang het houdbaar was vooraleer het schade aanrichtte, viel niet binnen haar kennis. Het enige wat ze ooit had opgevangen, was dat water in het algemeen lang houdbaar bleef. Niet luisterend naar zijn wil, liep ze met de fles water naar zijn gedaante. Het beviel haar voor geen meter dat hij, zonder iets te zeggen, al plaats had genomen op de bijrijder stoel. Zijn kleding was vunzig en het zou haar niets verbazen als zijn kledij zou afgeven. Het enige voordeel was dat het materiaal van diezelfde stoel van leer was gemaakt. Zo niet, dan hadden hij en haar auto een probleem gehad.
''You owe me something, but I guess you already know that,'' vertelde ze hem, terwijl ze de dop van de fles eraf haalde, ''so, in return of everything I've done for you, I ask you to drink some water.'' Direct reikte ze haar arm naar hem uit, zodat hijzelf de fles in handen kon nemen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I wasn't asking for permission. Like I said; I'll buy you new ones in time."
Mensen konden vanalles van hem zeggen. Zo gezegd zou hij egoïstisch genoemd zijn, een vreemdeling of 'outsider'. Afgeleidt van hoe hij niet snel contact zocht met anderen buitenom zijn vrienden. Wellicht zagen sommigen hem aan voor een regelrechte gek vanwege de trainingen die hij elke dag voortzette. Maar niemand kon hem vertellen dat hij zich niet aan zijn beloftes hield. Vertelde Jack iemand iets dan was het menens. Hoe lang het zou duren om de belofte na te komen was een ander verhaal, desondanks hield hij zich aan zijn woord. Wat Adoria dan misschien nog niet was opgevallen, was dat hij geen nee voor een antwoord nam. Het was zijn schuld dat haar schoenen verpest waren, dus hij zou haar een paar nieuwe bezorgen. Een discussie over wat er wel of niet nodig was, was voor hem en Adoria overbodig. "And I'm not broke, if that's what you mean," zei hij er vervolgens achteraan. Zijn armen had hij over elkaar heengeslagen om wat warmte vast te houden. De buitenlucht was en bleef koud, hoe lastig het ook te achterhalen was of het echt zo was of het aan hem lag. "I can afford some sneakers. It isn't like I'm buyin' a Ferrari or something."
Fronsend keek hij in de achteruitkijkspiegel van de auto. Hij had wel protest verwacht omdat hij het wel vaker van haar gewend was de afgelopen paar dagen, maar dat ze zo koppig door zou zetten was onvermoed. Haar bovenlijf en gezicht was enkel zichtbaar in de spiegel en het was ook het enige wat hij nodig had, om te weten wat ze aan het zoeken was. Hij zuchtte gefrustreerd en wreef kort in zijn ogen. "Should I take that as a compliment or an insult?" sprak hij voor zich uit. Uit automatisme werden zijn ogen getrokken naar zijn broekzak, waar gewoonlijk een pakje sigaretten en een aansteker zat. Ook deze keer kwam hij tot de conclusie dat hij niets met zich meedroeg. Waar waren zijn spullen als hij ze nodig had?
Verder zoeken was helaas nutteloos, waardoor hij al gauw zijn blik terug liet keren bij de achteruitkijkspiegel. Adoria was verdwenen uit het zicht wat het rechthoekige voorwerp hem bood. Haar voetstappen hoorbaar over de bladeren die hij hoorde kraken. Haastig keek hij opzij. "Are you serious?" vroeg hij ongelovig. De waterfles die ze opende was haar antwoord geweest. Tenminste, van wat hij eruit kon opmaken. Hij rolde met zijn ogen en liet zijn armen verlossen uit de greep. Hij voelde zich net een klein kind wanneer mensen hem vertelden wat hij moest doen. Hij kon toch prima voor zichzelf zorgen?
"Fine," mompelde hij ontevreden, het plastic flesje beetgepakt uit haar handen. Met afkeer zette hij het aan zijn lippen. Slokken water naar binnen gewerkt, voor hoever het flesje het bevatte, terwijl hij haar ogen ontweek.
"You win."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''God, you're so stubborn. You don't even know my taste,'' mummelde ze. Het zat haar ongelooflijk dwars dat hij haar woorden voor een nee aannam. Haar 'verloren' schoenen waren niet haar grootste zorg en ze had dus zeker geen behoefte aan een nieuw paar, gekocht door haar broeders slachtoffer, maar het zou enkel een verloren zaak zijn als ze een discussie zou aangaan.
Toen hij vertelde dat hij niet 'arm' was, haalde ze onachtzaam haar schouders op. Ze gaf toe dat haar vorige uitspraak geesteloos was. Hij was geen normale jongen die zich had aangemeld op de universiteit. Een vampierjager had wellicht meerdere wapens in bezit en ze wist dat zulke wapens niet kosteloos waren. Daarnaast zou het haar niets verbazen als zijn vader een fortuin had verdiend door zijn jachten.
''I prefer heels, though.''
Tevreden keek ze toe hij dronk. ''It's for your own good, prince,'' zei ze, de nadruk leggend op de bijnaam die ze hem gaf. Met een cynische glimlach op haar gezicht sloot ze zijn autoportier, waarna ze naar de andere kant liep. Wederom opende ze een deur, maar dit keer was het haar eigen autoportier die door haar kracht open zwaaide. ''It's not my intention to offend you, but you've got to understand that I am only here to help you. I'd appreciate it if you just accept my help, because we both know you need it.''
Kort wendde ze zich tot hem, vooraleer ze haar sleutel in het autosleutelgat stak. De motor kwam op gang en de muziek klonk al gauw door de ruimte. Nu moest ze haarzelf en Jack enkel nog naar zijn huis brengen.

With your Louie V. Bag, tats on your arms
High heel shoes make you six feet tall
Everybody wants you, you can have them all
But I got what you need
Girl I got your bag, I got it all
Hold your drink baby don't you fall
Be there in a minute baby just one call
You don't gotta ask me

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Du du du-du, du du du-du
Du du du-du, du du du-du
Du du...

Some legends are told
Some turn to dust or to gold
But you will remember me
Remember me for centuries
And just one mistake
Is all it will take
We'll go down in history
Remember me for centuries

"Then you're coming with me and you pick them out yourself."
Hij kon het gewoon niet laten. De gewoonte van hem om zich bij zijn standpunt te houden was hem altijd bijgebleven. Wat kon het kwaad? Meiden namen het, voor zover hij het wist, graag aan wanneer hij ze wat aan zou bieden. Was het dan niet een beetje hun 'ding' om te gaan shoppen of wat dan ook? Misschien waren het vooroordelen die nergens op sloegen, maar het was zijn denkwijze. Hij bood haar aan - of nouja, vertelde haar - dat hij haar nieuwe schoenen zou kopen voor degene die door zijn schuld verpesf waren. Wat was daar verkeerd aan? Het was al erg genoeg dat hij gered moest worden door Adoria om er weg te komen. Hij was haar het zeker schuldig, of ze het toe wilde geven of niet. Hij hinderde haar nu met zijn zwakte, hij kon tenminste wat terug doen. Het was dan wel niet dezelfde avond nog, hij had haar iets om ervoor terug te kunnen geven. Hij kon het waarderen dat ze hem niet had laten zitten. Ze kenden elkaar nog maar een paar dagen en ze had risico's voor hem genomen, was zelfs tegen haar eigen broer ingegaan. Hij hield zich bij zijn belofte, hoe ze het dan ook op zou vatten.
Ongeboeid keek hij opzij in haar ogen. "Heels, hm.. that's okay too," sprak hij bedachtzaam. Altijd al had hij zich afgevraagd hoe meiden erop konden lopen, maar hey. Het was niet hem die erin vooruit moest komen. Hij grinnikte even bij de gedachte, voor hoe lang het ook duurde. "But don't make me go to a Louboutin store, I don't own that much money on my bank account."
De bijnaam klonk vreemd in zijn oren. Hij was het gewend om soms anders genoemd te worden, Prince was wel een ander geval. Het Adoria kwalijk nemen kon hij niet, hij was natuurlijk degene die ermee begonnen was. Hij deed ondertussen zijn best om het flesje niet in één keer op te drinken en zo zijn ego nog een beetje hoog te houden, wat overbodig was geweest. Voor hij het zich bedacht had, was het plastic flesje al ontdaan van het water wat er eerst in had gevloeid. Met een zacht, krakend geluid wist hij het in zijn handen te houden. Zijn blik eens om de zoveel tijd naar Adoria getrokken sinds ze aan het stuur zat.
"I just don't like it to be like this," mompelde hij geërgerd. "But I guess that's pretty obvious."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Are you kidding?'' Het duurde niet lang of ze barstte in lachen uit. In haar kijk gebeurde het niet vaak dat een jongeman of man zich vrijwillig aanbood om naar de winkels te gaan. Het waren haast altijd de vrouwen die zich zowel bij de vrouwen- als de mannenafdeling bevonden in diverse kledingwinkels. Zijn aanbod afwijzen stond dan ook niet op de lijst van de dingen die ze nog moest doen.
''I'd love to go shopping with you,'' zei ze, ''and I won't pick any expensive heels, you have my word on that.'' Ze grijnsde zwak bij het zien van de lege fles die hij in zijn handen hield. ''I knew I did you right.''
Zwijgzaam wendde ze zich weer tot de weg toen haar auto langzaam in beweging begon te komen. Het was overduidelijk dat hij het niet prettig vond om zo'n toestand te ondergaan. Niemand wilde zo gebroken en futloos naar huis terugkeren.

Go back in time when I feel her
She touching me, it's too familiar
The way she doing the things
she does exactly the way you used to (you used to)
Let me take a break, I need a breather
The way she moving, I can't believe now
She does exactly the same, I must be going insane (Oh)

''Can I stay with you tonight? I don't want to go home, yet,'' bracht ze uit na de stilte vrij lang de overhand had gekregen. Echter bracht haar vraag niet veel verandering aan de ongemak die zich in de auto plaatsvond. Integendeel. Het maakte het voor haar juist erger. Ze had genoeg andere vrienden die haar zonder enige aarzeling in huis binnen zou laten, maar het zou men enkel argwanend maken als ze met lege handen hun huizen betrad. Daarnaast zou haar aanwezigheid in Jack's 'huis' goed doen. Haar broeder was onvoorspelbaar, dus het zou zo maar kunnen dat hij zich opnieuw zou laten verschijnen voor de ogen van Jack.
''But don't feel like you have to say yes, because of what I did today. I totally get if you don't want me to stay in your house. In the end, I am still a vampire.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"No, unfortunately not."
Hij gaf haar een schuine blik, verrast omhaar lach wederom te horen. Hij vond het fijn dat Adoria nog ongestoord kon lachen en haar vrolijkheid durfde te tonen, hijzelf was nou niet echt het plaatje van happy op het moment. Het bood hem afleiding van alles. Verder stelde hij het op prijs dat ze geen vragen stelde over eerder, en besloot het te laten voor wat het was. Het zou alleen maar de herinneringen naar boven halen die hij niet wilde gedenken. Hij zette een kleine glimlach op en schudde dan zijn hoofd. "I hate shopping. You should feel flattered I decided to go to one of those shopping malls, just to buy you some new shoes." Zijn vingertoppen zette hij in het plastic, wat zorgde voor een licht krakend geluid wat tussen de muziek door klonk. Oplettend waren zijn ogen eraan gelinkt alsof het het enige was wat hij voor ogen zag. Hij wist dat ze gelijk had, maar toegeven deed hij niet. Het was geen van zijn kanten om snel te vertellen dat hij het verkeerd had. Hij liet het flesje dan ook al snel weer een beetje los wat het irritante geluid deed verdwijnen.
Een tijdje ging in stilte voorbij. Beide wisselden geen woord met elkaar uit in de tussentijd. Ongemakkelijk vond Jack het niet; hij voelde geen druk om altijd maar te moeten praten. Hij kon het gebruiken om zich even af te sluiten van de rest, hoe kort het dan ook mocht duren.
"I don't mind, if you want to sleep over at my place," zei hij toestemmend. Het was plots en onverwachts gekomen, deels omdat hij had gedacht dat ze er niet op zat te wachten om langer met hem opgescheept te zitten. Zeker sinds hij huisgenoten had, waarvan eentje er op zijn zachtst gezegd niet stond te trappelen om zijn huis te delen met een vampier. Maar wat kon er verkeerd gaan? Ze had al toegang tot hun huis en als ze wat had willen flikken, had ze er allang de kans voor gehad. Hij zag niet in waarom hij haar weg moest sturen. Zijn vrienden hadden weinig om over te klagen gezien hun gezelschap elke avond. Hij was niet degene wie dagen op een rij een meisje meebracht zoals Jason, of een vriendin had gekregen. Lyla verbleef wel aardig vaak bij hen thuis de laatste tijd. Hij vond dat Adoria er wel bijkon, het betekende niet dat ze er vanaf nu zou wonen, toch?
"But the only places left are my bedroom or the couch. I don't know which one you feel comfortable with?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld