Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg || U With Me?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Well guess what. You're stuck with me now, whether you like it or not." Hoe onverschillig hij de woorden over zijn lippen bracht, zo bekeek hij de leegte van de muur gedurende haar uitbarsting. Wat ze precies dacht over te moeten brengen was hierbij vervallen tot enkele tonen van geruis, dat hij op de achtergrond bracht door haar te negeren. Het veranderen van de kleur van zijn zicht bond hem nog aan de werkelijkheid. Afwachtend hoe het donkerte voor zijn ogen groter werd en tegelijkertijd soms weer ietwat wegtrok, bleef hij als de dood stilzitten. De emoties hadden zich al versterkt vanaf het moment dat Liam, nu zo'n tachtig jaar geleden, veranderd was. Het bracht felle gevolgen mee voor zijn zelfcontrole waar hij geen vat meer op had. Dat het hem afleidde van Kenna en haar chagrijnige bui, was dan ook alles wat hij tot een voordeel beschouwde nu hij er zo aan toe was.
Een laatste zin had hij echter wel mee kunnen krijgen van al haar uitstortingen. Haar plotselinge verontschuldigingen verrasten hem net als haar felheid van net op hem was ingeslagen; ze bleef onvoorspelbaar voor hem. "Don't lie to yourself. You did mean it, I can tell," sprak hij, geen millimeter verroerd toen hij haar voetstappen dichterbij kon horen komen. Waar ze het lef ineens vandaan haalde om op hem af te stappen wist hij zich niet te bedenken, maar hier deed hij niets opuit tot ze zover was gekomen dat ze voor hem op haar knieën zat en met haar gedaante zijn uitzicht blokkeerde. Wegkijken was hierna onhaalbaar geworden. Ze dwong hem toe te kijken hoe ze haar arm naar hem uitstak, hem toesprak alsof er nooit wat was gebeurd tussen hen. Verstrooid schudde hij zijn hoofd. Voor het eerst in tijden was het geen nieuwe, nonchalante gloed waarmee hij anderen bekeek zodra ze hem iets aanboden. Nee, allesbehalve zelfvertrouwen vertoonde zich op zijn gezicht dat langzaam zijn steenkoude oppervlak verloor aan wanhoop. Van zijn eerdere onbreekbaarheid was niet meer dan zijn verduisterde, donkerrode aanzicht over. "No, you shouldn't do this..," probeerde hij haar te vertellen. Met moeite wist hij zijn gezicht af te draaien van haar uitgestoken pols, zijn lippen zo ver als mogelijk verwijderd van haar lichaam. Toch vervielen zijn laatste krachtdampen om zich overeind en staande te houden tegenover zijn drang te snel om hier over in te gaan en haar, zoals hij dat wilde, ervan te beschermen voordat hij zijn remmen verloor. Het tegenovergestelde gebeurde. Nog een laatste keer keek hij haar radeloos aan, alsof het een vorm was voor hem om zijn excuses aan te bieden voor wat er zojuist ging gebeuren, maar vervolgens verging het voor een impuls naar zijn stekende honger. Als een reflex zette hij zijn tanden in haar huid, een vloeiende massa van warm bloed geproefd onderwijl hij zijn handen zachtjes om haar arm klemde.

Een stem in zijn achterhoofd herinnerde hem eraan dat hij zich niet moest laten meevoeren in zijn honger. Zacht galmde het door zijn gedachten heen, heersend in zijn oren om te blijven bij de echte wereld. Het liet hem aftellen in zichzelf. Vreemd voelde het, om de zorgen om het meisje voor hem groter te voelen worden dan dat zijn onderbewuste hem toeschreeuwde om door te gaan tot de laatste druppel bloed haar lichaam verlaten had. Het was ongewoon voor hem. Een stukje controle wat Liam nooit zo gekend had, maar hier aan vast bleef houden ondanks de grote neiging om haar te doden. Toen hij voelde dat haar bloeddruk wat lager werd, had hij genoeg kracht om zich terug te trekken en haar arm los te laten. Aderen namen niet langer zijn bleke huid over, weggevloeid tot geen spoor meer te vinden was van zijn andere kant. Helder kruisten zijn ogen de hare.
"Sorry.. For ruining your night. I know you don't like it in here and you would've been much happier to be somewhere else." Zijn spijt betoonde zich niet gelijk door zich te overladen met schuldgevoel dat voor zijn doen schaars was, maar eerder door zijn gevoel een beetje door te laten in haar bijzijn. Hij wilde laten weten dat hij het meende. "And I'm sorry I won't let you go to the party downstairs," murmelde hij erachteraan. Zelf dwaalde hij af naar zijn eigen pols, er voorzichtig in gebeten om een paar stralen bloed te laten ontstaan. Met een knik van toestemming volgde hij haar voorbeeld van net en hield hij het voor haar, voordat ze nog meer bloed zou verliezen en de wonde niet uit zichzelf zou helen.

"I'll make it up to you tomorrow."

Account verwijderd

schreef:
'It's ok', zei Kenna voor de tweede keer. Zijn gezicht draaide hij van haar arm weg, proberend zich niet over te geven aan de honger. Toch bleef ze zo zitten en wachtte ze af totdat hij zich over zou geven. Hij zag er niet uit wanneer hij voor een lange tijd geen bloed had gedronken. Ze zou niet willen weten hoe dat voelt, hoewel ze toegaf dat ze er wel nieuwsgierig naar was. Naast de krachten die hij bezat was hij nog steeds onmenselijk. Binnen enkele seconden voelde ze zijn tanden in haar arm, waarna hij zijn handen om haar arm klemde. Een korte kreun ontsnapte er uit haar mond wanneer ze de pijn door haar arm voelde gaan. Hoe langer hij het bloed uit haar aderen zoog, hoe slapper ze zich begon te voelen. De kracht in haar lichaam nam langzaam af. Ze vertrouwde hem erop dat hij op tijd zou stoppen. Haar arm voelde steeds zwaarder aan, maar met behulp van Liam's kracht werd het door zijn handen ondersteund.
Het duurde maar een paar seconden wanneer Liam haar arm weer losliet en ze die naast haar lichaam liet handen. De tandafdrukken waren een spoor die achtergelaten werd door hem. Ze voelde zich slap, maar ze liet het niet merken. Haar ogen ontmoetten de zijne, waarbij ze even glimlachte. De wond brandde na, maar dat probeerde ze te negeren. Zijn woorden verrasten haar net zo erg als zij zichzelf had verrast. Ze had nooit gedacht dat ze hem haar bloed zou aanbieden, hoewel ze er ook geen spijt van had gehad. Zijn honger was voor een tijdje gestild en hoefde hij zich beneden niet te vermaken. Uit de open wond leek nog steeds bloed uit te stromen, maar dat negeerde ze. 'You didn't ruin my night, don't say sorry for something you didn't do', reageerde ze. 'I think that I don't want to go to the party, to be honest.'
Haar ogen focuste ze op zijn arm wanneer hij zijn tanden erin zette en zijn arm vervolgens voor haar mond hield. Twijfelend keek ze naar de wond die langzaam begon te helen. De paar straaltjes bloed die uit de wond waren gekomen lagen nog op zijn huid. Na even twijfelen likte ze het bloed van zijn arm, waardoor haar wond meteen leek te genezen. 'Thank you', vertelde ze waarna ze een korte glimlach liet zien. 'That's not necesarry..', langzaam stond ze op, terwijl ze ondertussen bij de muur om steun zocht. Haar benen leken slapper te zijn dan ze had verwacht. Ze leken haar gewicht niet te kunnen dragen. Langzaam ging ze weer zitten zoals net, waarna ze diep adem haalde. Haar hoofd begon pijn te doen en voor even begon ze zwarte vlekken voor haar ogen te zien.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Blij was hij wel dat ze zijn aanbod aannam en zonder tegen te stribbelen zijn bloed opzoog, dat nu alleen nog maar een paar straaltjes inhield op zijn huid. Zijn wonden waren al genezen vooraleer hij ervan op had kunnen kijken. Zij daarentegen was menselijk, bezat geen snel vermogen om te helen zoals hij dat had, en was afhankelijk. Het bood hem op zijn minst wat opluchting nu hij wist dat ze niet langer dood zou kunnen bloeden door zijn beet. Of ze daarnaast helemaal in orde was wist hij niet te zeggen, niet nadat hij een afstand tussen hen had laten ontstaan en zijn arm wederom terug had getrokken, om zijn hand te laten zakken tot de koude houtvloer. Hoeveel ze inmiddels had verloren kon hij lastig bedenken. Zodra hij verloren was in zichzelf had hij geen geweten meer over hoe het zat, laat staan de concentratie buiten het voeden om, om elke druppel te tellen. "You okay?" Wat fronsend keek hij op toen ze uit het niets opstond. Haar steun zocht ze bij de muren en toch bleef ze te zwak ogen om een stap meer te kunnen verzetten, iets wat ze uit koppigheid waarschijnlijk weigerde in te zien. "The dizziness will fade within a few minutes with my blood in your system. Just sit down for a minute, before you're gonna pass out," was zijn poging om haar over te halen om voor even rustig aan te doen, maar dit alles bleek onnodig te zijn. Nog voor Liam haar had willen helpen door haar hand te pakken en haar staande te houden, keerde ze alweer terug op de grond, zittend voor hem met een uitstraling vol vermoeidheid. Een kerm van frustratie liet hij blijken. "You're a stubborn one, pequeñita." Met zijn vingers veegde hij voorzichtig het overgebleven bloed van haar pols weg, zijn blik stil gehouden als gewoonte zodra hij verzonken was in zijn eigen wanen. "I could've killed you."

Account verwijderd

schreef:
Langzaam knipperde Kenna een paar keer met haar ogen om haar zicht weer goed te krijgen. Haar duizeligheid kwam doordat een grote hoeveelheid bloed uit haar systeem was. Toch wilde ze weer opstaan en het nog één keer proberen, maar Liam's stem veranderde haar gedachte. Langzaam keek ze hem aan, uitgeput door haar handelingen van net. 'I'm not stubborn... When will you tell me what pegueñita means?', steeds vaker hoorde ze het woordje uit zijn mond komen. Ze was ondertussen gewend eraan geraakt, hoewel ze niet wist wat het betekende. Het wat een bijnaam voor haar door hem gegeven. Haar blik gleed richting haar pols, kijkend naar zijn onvoorspelbare handelingen. Zijn vingers veegden het bloed weg, maar toch leek hij met zijn hoofd ergens anders bij te zijn. Ze zou willen weten wat er in zijn hoofd speelde, maar jammer genoeg kon het niet.
'But you didn't. I'm still alive, right? Don't blame youself for this, I wanted it', was haar reactie op zijn woorden. Enkele minuten waren verlopen en nog steeds leek ze zich niet beter te voelen. Langzamerhand begon haar geduld op te raken. Haar ogen focuste ze op zijn gezicht, het kort bestuderend. 'Can you maybe help me to the bed..? I don't think I'm strong enough to stand on my own', voor even nam ze het materiaal van haar shirt tussen haar vingers, terwijl ze wegkeek. 'Can i maybe borrow a shirt from you?', vroeg ze.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het ontkennen dat ze dan toch echt koppig was, vatte hij enkel op als een bevestiging, al ging hij hier verder niet echt over door en kapte hij het eerder af. Als zij gelukkig werd door haarzelf te zien als schijnheilig en allesbehalve eigenwijs dan mocht ze van hem haar gang gaan. Hij wist immers wel beter dan een discussie voeren over haar karakter, sinds hij dan precies zou doen hoe Kenna zich tegen hem gedroeg die vorige dag, iets wat Liam absoluut niet van plan was of wilde.
"You still don't know what it means?" Afvragend waar ze de afgelopen dagen met haar hoofd had gezeten, liet hij zijn ogen afglijden naar de houten planken onder hem. Voor zover hij wist kon een groot deel van de bevolking de Spaanse taal wel begrijpen en ergens verstaan. Blijkbaar was het flink veranderd gedurende het tijdperk en had niemand nog interesse voor het buitenlands behalve hun eigen nationaliteit, hetgeen wat Liam moeilijk te begrijpen vond. "It means something like little one, but it's in Spanish." Twijfelachtig over hoe hij het anders moest verwoorden staakte hij zijn bewegingen. Een gewenning voor wanneer hij aan het nadenken was, eentje die afliep toen hij eenmaal haar vraag hoorde. Vooraleer hij haar kon confronteren met het feit dat het kantje boord kon zijn geweest als hij zich niet had kunnen inhouden bij het voeden, bracht ze haar problemen naar voren rondom haar lichaamstoestand. Protest hierover werd volledig vergeten. In plaats van haar tegen te spreken of haar enkel omhoog te helpen door haar te ondersteunen, besloot hij feilloos dat het gemakkelijker zou zijn voor beide als hij Kenna simpelweg op zou tillen. Voorzichtig en wel nam de jongen haar vast. Ze werd lieflijk van de grond opgepakt, met een onverwachtse glimlach naar het bed gebracht waarbij hij onbewust een kleine zucht slaakte. "Pequeñita.. My mother used to call my little sister like that.." Al dan de momentele situatie allesbehalve blijdschap met zich meebracht, kon hij voor een keer wél genot overlaten aan een gedachte aan zijn verleden. Geen woord zou tegoed doen aan hoeveel hij haar miste. Opnieuw wat verzonken in zijn eigen wereld legde Liam haar op het bed neer; met het loslaten kwam het besef pas aanzetten dat hij al die tijd hallucinaties aan het terug beleven was. Nadien dwong hij ze weg door zijn zinnen op Kenna te zetten. Rustig voor zijn doen ging hij naast haar zitten op de matras, zijn geglimlach vergaan voor een serieuze gezichtsuitdrukking.

"Ehh.. yeah, sure. I'll grab you one in a second."

Account verwijderd

schreef:
'Uhmm... no? I never learned Spanish at school', op school had Kenna de keuze om Spaans als een keuzevak te kiezen. Toch had ze daarvoor niet gekozen en koos ze voor een ander vak. Ze was goed in leren en school en eerlijk gezegd vond ze school geweldig. Haar passie waren boeken en hoewel mensen dat niet snel aan haar zagen, vond ze lezen geweldig. Bijna altijd was ze tijdens de pauzes en tussenuren te vinden in de schoolbibliotheek. Ze had genoeg vrienden, maar ze was altijd al op zichzelf geweest. Pas sinds een paar jaar was ze socialer aan het worden en ging ze ook meer uit huis. Toch had ze altijd wel tijd gevonden om een goed boek te lezen. De boekenkast die ze thuis had was uitgebreid. Door de jaren heen spaarde ze boeken. Wanneer ze de kans kreeg om een boek te bemachtigen pakte ze de kans met beide handen aan. Toch dacht ze de afgelopen tijd niet aan boek en al helemaal niet aan lezen. Ze had meer aan d'r hoofd, hoewel ze zeker weten wist dat een boek zou zorgen dat ze zich zou ontspannen. Ze besloot om morgen op zoek te gaan naar eventuele boeken, aangezien ze zeker wist dat Liam geen één boek in zijn kamer bewaarde. Langzaam haalde ze haar ogen van de muur achter hem af en richtte ze haar ogen op hem. Een zucht kwam uit haar mond, waardoor ze kort glimlachend haar hoofd schudde. 'I should have know that. You're creative Liam, thank you for this lovely nickname', vertelde ze, sarcastisch. Ze was inderdaad klein, maar ze vond het nooit erg om kleiner te zijn dan anderen.
Wanneer Liam haar optilde speelde er voor even een vragende blik op haar gezicht. Ze had verwacht dat hij haar enkel zou helpen met de ondersteuning, maar dat was niet het geval. Haar blik viel op de wegdromende jongen, wanneer hij over zijn familie begon. Ze kon zich niet herinneren dat hij ooit over zijn familie had gepraat, misschien ooit, maar was het zo onbelangrijk dat ze het was vergeten. Hoewel ze zoveel vragen had over zijn moeder en zijn zusje, besloot ze erover zijn mond te houden. Ze wist hoe hij was wanneer het over zijn familie ging; hij praatte er niet graag over en dat liet hij duidelijk merken. 'That's cute, I think. Your mother must be a sweet person', vertelde ze, oplettend naar wat ze zei. Wanneer ze werd neergezet op het matras bedankte ze hem.
'Or you know what? Nevermind', zei ze. Langzaam schoof ze op naar het andere kant van het bed. Vervolgens kroop ze onder de dekens. Twijfelend keek ze Liam aan. 'I don't think the ground is as comfortable as the mattress', haar hand greep naar de uiteinde van de deken waarna ze het open sloeg en daarmee de matras ontblootte. Het was een hint dat ze het oké zou vinden als hij naast haar zou komen liggen. Zelf had ze ervaren hoe oncomfortabel de grond lag in vergelijking met het matras.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Hm, schools nowadays. I used to learn a lot of languages when I was younger. People in town spoke Spanish and Italian, people in the slums talked Mexican, French and Portugese. A couple of Brazilians lived there as well." Het was normaal als jongere om elke taal te leren door ermee om te moeten gaan, zeker voor zijn tijd toen er genoeg immigranten waren om de stad te voorzien van arbeiders. Toen zijn vader zijn rijkdommen nog lange van bezat, waren zij een van de gezinnen wie weggestopt waren in de buitenwijken van het Belchite. Kleine huizen waren ze er gewend. Vroeger kon het als een wonder gezien worden dat ze het kleine pand van 15 tot 20 vierkante meter enkel hoefden te delen met een ander gezin en een bejaarde man. Vergeleken met nu kon men het als ondenkbaar beschouwen om al zijn bezittingen trouw te delen met buitenlandse arbeiders, zoals zij hadden geleefd tot zijn achttiende.
Dat ze de bijnaam afschilderde als onorigineel, nam hij schouderophalend op. Zijn achteloosheid over wat ze erover mocht denken maakte zich genoeg duidelijk toen Liam, bijgestaan door zijn nonchalante gezichtsuitdrukking, haar de rug toekeerde om een t-shirt voor haar te zoeken in de kast. Het gekraak van de kastdeuren die hij opende in de tijd van stilte nam de plaats in van zijn stem. Eenvoudigweg kon het hem niet boeien wat ze vond van hoe hij haar noemde of hoe 'creatief' ze hem beschouwde, zolang ze haar opmerkingen over zijn familie maar voor zich hield. Toch verliet een kleine zucht zijn lippen zodra ze begon over zijn moeder. Ze was daadwerkelijk een geweldige vrouw geweest, precies naar hoe ook Kenna het verwoordde, en desondanks bracht het niet meer dan verdriet met zich mee als hij aan haar dacht. Als vanzelf legde hij zijn concentratie op de afleiding; vanuit het laatste beetje van de stapel met kleding haalde hij - tegen haar in - een zwart t-shirt tevoorschijn. "Yeah, she was. The most amazing woman I've ever known, yet, she deserved better."
Met het kledingstuk in zijn hand geperst keerde hij terug bij het bed. Hij mikte het gericht voor haar neer, het op de lakens laten vallen uit gemakzucht. Hijzelf besloot voor een keer zijn krachten te gebruiken en zich zo om te kleden. Niet alleen verging het zo sneller; het gaf hem een uitweg om zijn opkomende frustraties te uiten door zijn gaves uit te putten, zonder dat Kenna hier enige last van zou hebben. Zwevend over de vloeren sprintte zijn gedaante door de slaapruimte. Het nam een paar seconden in tot hij zijn kleding had verwisseld met een zwarte joggingbroek en zijn blote borstkas in het maanlicht zichtbaar werd. Diep werd er vervolgens ademgehaald. Hij draaide zich om, zocht het meisje in zijn bed op en ging wat verbaasd in op haar aanbod. Haar uitgestoken armen onderwijl ze het dekbed voor hem optilde kwam plotseling aan. Ergens had hij zijn verwachtingen al verlaagd tot het slapen op de vloer, iets wat blijkbaar als het aan Kenna lag, niet zomaar gebeurde.
"How cute. I get to sleep in my own bed without having to ask," murmelde hij met een lichte spot van vermaak, zichzelf neer laten vallen op de tweepersoons matras om de open plek in te nemen. "And before you start.. no, don't worry. I won't look while you get dressed. Or well.. as long as you make it quick."

Account verwijderd

schreef:
Een kleine glimlach ontstond er op Kenna's gezicht wanneer hij over zijn moeder praatte. Jammer genoeg kon ze zijn gezicht niet zien, aangezien hij met zijn rug naar haar toe stond. Ze had gewild dat ze zoiets over haar eigen moeder kon zeggen. Toch was ze niet jaloers op Liam dat hij een goede moeder had gehad. Hij was ondertussen bijna zijn hele familie verloren. Zelf wist ze niet hoe oud hij was, maar wat ze wel wist was dat hij niet ouder werd. Hij lijkt op een normale man rond de twintig jaar. Ze had gewild dat ze ook altijd jong zou kunnen blijven, maar ze wist dat het onmogelijk voor d'r was. Haar ogen volgden zijn bewegingen. Een stuk materiaal werd voor haar op het bed gegooid. Hoewel ze zei dat het niet nodig was, deed hij toch wat hij zelf had gewild. Hoewel het soort van aardig was bedoeld, kon ze het niet laten om eraan te denken hoe eigenwijs hij was. Ze hield haar mond, aangezien ze geen zin had in nog één discussie. Ze was daar te moe voor en de hoeveelheid bloed die uit haar systeem was maakte dat erger.
Verschillende vlagen wind voelde ze over haar huid heen, wanneer Liam weer eens zijn krachten gebruikte. Ze kon hem niet volgen, hoewel het wel logisch was. Binnen enkele seconden was hij omgekleed; zijn bovenlichaam was ontbloot, terwijl om zijn heupen een zwarte joggingsbroek hing. Haar ogen richtten zich op zijn tatoeages op zijn rechterarm en linkerarm. Ze was benieuwd naar wat ze te betekenen hadden. De zwarte en kleurrijke inkt sierden zijn armen, wat een mooi effect achterliet op zijn huid. Ze kon het niet laten om haar ogen nog één keer over zijn gespierde torso te laten glijden, voordat ze het shirt pakte. Langzaam haalde ze de deken van haar af en ging ze rechtop zitten. Haar ogen rolde ze in haar oogkassen bij het horen van zijn opmerking. Toch ontsnapte er een korte, zachte lach uit haar mond voordat ze opstond. Haar benen leken weer sterk genoeg te zijn om haar lichaamsgewicht te tillen. 'Don't worry, I'll make it quick', mompelde ze. Haar shirt trok ze uit, waarna ze op een snelle tempo het mannelijke shirt aantrok. Het materiaal voelde fijn op haar huid aan. Haar broek raakte de grond waarna ze onder het shirt haar beha uittrok. De kleding vouwde ze op in een stapel en ze legde de stapel vervolgens op het nachtkastje. 'Thank you, for the T-shirt', zei ze, terwijl ze weer onder de dekens ging liggen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Grijnzend merkte hij haar gestaar op naar zijn lichaam, al dan het zich maar voor iets meer dan een paar secondes afspeelde. Trots had hij zeker voor zijn gekweekte spieren van vroeger. Alle afgebeulde uren in de kelder enkel om gevechtstechnieken onder de knie te krijgen, het opgesloten gevoel in een ruimte vol met stof en benauwde rooklucht, waren beide dan tenminste niet voor niets geweest. Het maakte zijn vroegere neigingen om te denken dat hij een zorgeloze jeugd nooit had kunnen beleven zoals anderen dat momenteel wel konden, zo goed als overbodig. Hij had gewerkt aan zijn droom, voor hoeverre dat had gekund in zijn positie, en mede daarom kende Liam geen angsten om zich zonder shirt te vertonen ofwel voor iemands zicht om te kleden. Zijn littekens daartegenover waren een heel ander verhaal. Een waar hij liever geen tijd meer aan besteedde, besloten het plafond tot zijn uitzicht te maken door zijn achterhoofd in het kussen te laten vallen.
"Great," antwoordde hij voldaan terug. Om zijn belofte na te komen had hij zijn afschuw voor het gehoorzamen van iemand anders dan hemzelf weggestopt, wat stug zijn blikken boven hem geworpen. De hoeveelheid kleding die Kenna al om zeep had geholpen was ongewoon groot; van met bloed besmeurde shirts door verschillende 'ongelukken' tot de slaap t-shirts die op een of andere magische wijze wisten te verdwijnen van de aardbodem, verkleinde zijn voorraad waar hij anders nog een lange tijd mee had gekund. Het besef dat ze echter zijn allerlaatste, echte schone shirt zojuist had gebruikt zodra ze een pyjama nodig had, kwam echter pas aanzetten toen ze eenmaal weer onder de dekens lag. Een diepe zucht klonk verbitterd door de kamer. "Crap." Zijn gezicht bedekte hij wat slaperig, zijn beide handen wrijvend langs zijn ogen zoals vaker voor was gekomen als hij ergernis op voelde komen. Zijn oogleden volgden; al gauw sloten ze, indien hij zijn vingers terug liet glijden tot ze langs zijn lichaam op de matras kwamen te liggen. "That's my last t-shirt right there."

Account verwijderd

schreef:
Het witte materiaal zorgde ervoor dat Kenna's lichaam tot aan haar schouders bedekt was. Haar hoofd legde ze op de kussen, waarna ze haar ogen sloot. Met haar ogen gesloten luisterde ze naar Liam's stem. Een korte frons ontstond er tussen d'r wenkbrauwen. 'Are you serious? You didn't saw it earlier?', verzuchtte ze. Langzaam verplaatste ze haar lichaamsgewicht op haar zij. 'You should buy new one's then, I think', haar ogen openden zich waarna ze de jongen naast haar bekeek. Haar arm legde ze onder de kussen en de andere liet ze er bovenop liggen. 'Of course I'll come with you. I want to give you advise with your clothes. You always wear the same, boring, black T-shirts..', hoewel ze vond dat zwarte T-shirts hem stonden, het zou leuker zijn om hem in andere kleuren te zien. Ze hoopte dat hij ermee zou instemmen, maar ze wist dat hij toch zijn eigen gang zou gaan. Waarschijnlijk zou morgen een saaie dag worden, maar ze vond het niet erg. Elke dag leek er iets te gebeuren in het bendehuis en elke keer was het onverwachts. Morgen leek het een normale dag te worden althans, dat hoopte ze.
Haar ogen sloten zich steeds vanzelf. Steeds probeerde ze haar oogleden open te houden, maar ze vielen algauw weer dicht. Een gaap ontglipte uit haar mond, waarna ze een hand voor haar mond sloeg. 'I think I'm going to sleep', mompelde ze, het deken meer over haar heen trekkend. Voor deze keer liet ze haar ogen gesloten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het gesloten houden van zijn ogen gebeurde al suffig. Veel vermoeiing bezat Liam voor het verschil niet na zijn overvloed aan adrenaline en woede, zoals hij dat had moeten verduren toen hij zijn honger naar bloed nog niet gestild had. Hij voelde zich nog klaarwakker. Niettemin was er een deel in hem dat hunkerde naar wat rust, hem ertoe aanzette zijn slaap te pakken nadat zijn bovennatuurlijke kant zijn tol had geëist in zijn zelfbeheersing en kracht. Hem slapend weervinden zou echter even duren. Hij was duf, wellicht dromerig toen hij op zijn zij kwam te liggen om haar blik te kruisen en zijn ogen even weer opende, maar compleet van de wereld was Liam amper geweest. "No, I didn't saw it earlier. Normally I don't have to count the shirts I have left because they survive lots of months," verzuchtte hij. "And in your dreams, pequeñita. It's one hell of a thing that I'll be going to the city just to buy t-shirts. I ain't gonna be there, walkin' around like a kid while you pick out my clothes." Hij vond zijn eigen stijl goed genoeg en tevens was het niet alleen zijn smaak om donkere kleuren uit te kiezen, ook was het een strategische keuze. Als maffiosi was het een welbekende kleur met zo zijn voordelen, onder andere dat tijdens zaken hij zich geen zorgen hoefde te maken over vele bloedvlekken in de stof, maar hier leek Kenna zich niet druk over te maken.
Ze viel al sneller in slaap dan verwacht, haar ademhaling haast onhoorbaar geworden onderwijl ze al weggezakt leek te zijn. Zelf keek hij zwijgzaam toe. In de laatste paar minuten voor ook hij zichzelf verloor van de werkelijkheid keek hij toe hoe het meisje ongestoord lag te slapen, een vredige gezichtsuitdrukking die hij steeds maar weer bekeek. Afschuw voelde Liam echter wel; voor zichzelf, omdat ook hij begon te merken dat het hem meer leek te deren hoe het met haar ging, eerder dan achteloos af te wachten hoe het met haar af zou lopen. Niet langer keek hij met tegenzin naar zijn kamergenote. Allesbehalve dat, hij bleef haar bestuderen omdat hij ergens dacht dat ze ongelooflijk schattig kon zijn. Althans, zo was hij even van mening tot hij die gedachte ruwweg verdrong uit zijn achterhoofd.

Account verwijderd

schreef:
Verschillende woorden vulden Kenna's oren. Langzamerhand werd ze wakker. Ze wist niet hoe laat het was, maar het leek midden in de nacht te zijn. Wanneer ze haar ogen had geopend merkte ze Liam's moeilijke gezichtsuitdrukking op. Zijn lichaam maakte verschillende schokken die ze duidelijk kon voelen, omdat zijn arm over haar heen was geslagen. Zijn torso glom van het zweet in het minimale maanlicht die erop scheen. De woorden die uit zijn mond kwamen kon ze niet verstaan. Ze waren allemaal Spaans. 'Poor thing', mompelde ze fluisterend. Haar hand legde ze op zijn wang om er vervolgens met haar duim over te strelen. Zijn ademhaling was erg hard en snel, wat veroorzaakt was door de nachtmerries. Met een medelevende blik streelde ze over zijn wang. Hij verstrakte zijn greep rondom haar heup wat ervoor zorgde dat ze dichterbij hem kwam. Ze wilde hem niet wakker maken. Langzaam verplaatste ze haar hand naar zijn haar om vervolgens meerdere malen zacht met haar hand door zijn haren te gaan. Het leek erop dat hij steeds rustiger werd. Zijn ademhaling begon langzamer te klinken en de schokken leken te zijn gestopt. Zijn gezicht leek rustig te zijn en de greep om haar heup leek losser te worden. 'Sleep tight', glimlachte ze bij het zien van de vredig slapende Liam. Haar arm liet ze langzaam uit zijn haar gaan om het vervolgens naast zich te leggen. Ze draaide ze om en vervolgens sloot ze haar ogen.

-

Wanneer Kenna dezelfde ochtend wakker was lag Liam nog te slapen. Ze besloot om op te staan en zijn kamer op te ruimen. Het was een puinhoop en ze wist dat Liam het zelf niet zou opruimen. Langzaam haalde ze zijn arm van haar af en vervolgens legde ze die naast hem neer. Ze kroop naar het uiteinde van het bed toe en vervolgens stond ze op beide voeten. De moeheid en slapheid die ze de nacht voelde waren weggewerkt. Haar ogen liet ze langs de kamer glijden. Verschillende kleren lagen op de grond, net zoals broeken. Langzaam raapte ze alle kleren op, terwijl ze terugdacht aan de nacht. Het deed haar iets om Liam op zo'n manier te zien. Hij leek zo onrustig. Een zucht kwam uit haar mond wanneer ze de opgevouwen kleren in zijn kast stopte. Haar ogen focuste ze op de grote stapel met papieren die naast de graffitispuiten lagen. De papieren leken niet meer op de goede plek te zitten. Haar voeten vervolgden hun weg naar de hoek en vervolgens ging ze er met een kleermakerszit ervoor zitten. De graffitispuiten legde ze allemaal rechtop neer, kleur bij kleur. Haar handen grepen één stapel papier die ze toen begon te sorteren. Liam had behoorlijk veel talent. Jammer dat hij zich voor zich hield.
Haar hand greep een envelop met daarop een naam. Ze herkende de naam niet. De handschrift was rommelig en leek haast van een klein kind. Voor even draaide ze haar hoofd om, om te kijken of Liam sliep. Zijn ogen waren gesloten en hij leek rustig adem te halen. Algauw draaide ze zich weer om en opende ze de envelop. Het eerste wat ze eruit haalde was een foto. Een familie foto. Ze bekeek de foto goed, tot wanneer ze een bekend gezicht zag. Een kleine glimlach ontstond op haar gezicht wanneer ze een breed lachende Liam zag. Naast hem stond een vrouw die een arm om hem heen had geslagen en naast de vrouw stond een man die een arm om een klein meisje had geslagen. De man leek erg veel op Liam, waarvan ze tot conclusie kwam dat het zijn vader kon zijn. Er was nog één familie te vinden en een opa. Allemaal breed lachend. De foto draaide ze om. Op de achterkant stond: "España, 1933". Dat was 74 jaar geleden. Hoofdschuddend stopte ze de foto weg in het envelop. Ze dacht dat dat het was, totdat ze dubbelgevouwen paper zag. Met een fronsende blik haalde ze het eruit.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Vredige slaap had hij niet gekend de afgelopen uren. Had hij eigenlijk niet vaak gekend in zijn eeuwig voortdurende leven, de kans om zijn ogen te sluiten en enkel wakker te worden met een leeg hoofd, een leeg gedachtenstelsel zonder vroegere herinneringen. Slecht had hij vannacht zeker geslapen en doch was het niet erger dan het horen van de harde, dreigende voetstappen over de benedenvloer. Geen stem kwam eraan te pas voor Liam om te herkennen wie en wat hen te wachten stond. Hij wist het ritueel, wist hoe de man in elkaar zat en boven alles wat er van hem verwacht werd nu hij besloot een bezoek te brengen aan het beruchte bendehuis. "Demonios."
Stug gevloek werd hoorbaar, het zijn mond laten verlaten zonder hier besef van te hebben terwijl hij in een raas overeind kwam. De tijd drong sinds zijn vader voet had gezet in het gebouw. Hij was ervan op de hoogte dat zodra hij niet zou verschijnen vooraleer hij bij de kamers was, zijn dag enkel nog een hel op zich kon worden, maar desondanks gebruikte hij geen van zijn gaves totdat hij zijn t-shirt van de vorige dag eenmaal aan had getrokken om zijn bovenlijf te bedekken. Zijn snelheid kwam hierna pas werkelijk tevoorschijn. Zonder enige begroetingen aan Kenna te gunnen verdween hij als spoorloos uit de slaapkamer, als onzichtbaar geworden voor zijn kamergenote en menigeen van de bendeleden die hij onderweg tegen kwam. Slechts de twee mannen konden hem voor ogen houden zodra hij bij de trappen aankwam: Liam was uit het niets verschenen en wel net op tijd voor zijn vader om zijn zoon tot aanwezig te beschouwen.

Account verwijderd

schreef:
Geluiden van de krakende vloer vulden Kenna's oren. Zo snel als ze kon verstopte ze de envelop tussen de andere papieren en draaide ze zich om. Gevloek verliet zijn mond, terwijl hij zich omkleedde. Ze zei niks, het enige wat ze deed was hem vreemd aankijken. Hij vertoonde raar gedrag. Hoewel ze wist dat hij geen ochtendpersoon was, wist ze ook dat hij zich nooit zo gedroeg. Wanneer hij een T-shirt aantrok verliet hij daarmee de kamer, enkel een windvlaag achterlatend. Niet wetend wat ze ervan moest denken keek ze naar de opengelaten deur. Beneden was het opvallend stil. Vreemd vond ze het zeker wel, aangezien er altijd werd gepraat. De opvallende stilte liet ze voor even achter. Liam leek echt weg te zijn en ze wist bijna zeker dat hij voor een lange tijd weg zou zijn. Hoewel ze benieuwd was naar de stilte die in het hele huis heerste, ze was meer nieuwsgierig naar de brief. Ze pakte de envelop met de foto en het opgevouwen papier in. De foto liet ze in het envelop zitten, maar het blaadje haalde ze eruit. De envelop legde ze naast zich neer, waarna ze het stuk papier openvouwde. Haar ogen scanden het blaadje. De handschrift leek op de handschrift die op de envelop en de foto was geschreven. Dezelfde, kinderachtige handschrift. Ze wist niet eens dat ze al was begonnen met lezen van de brief. De grote lap tekst was waar ze zich op focuste.

There’s not quite much to tell, Kris, really. When you told me you were going to leave once I still kept all things to myself, it did occur to me that you were right. Right about everything actually. I’m not happy, never been like that except for when I was a child. And you were right when you told me you deserved better than living with someone like this. But I want you to know the truth before you leave. Even though nobody knows and I don’t think no one will ever understand what my life was like, I do want to prove that I trust you with it.

My name is Giuliano Miguel Castiñeira. As you already know, I’m not a native from the Americans nor born here in Chicago. I was born in a Spanish village called Belchite where I grew up with Rosa, which is my litter sister, and my mother Emilia. My father.. well, you already know him as well as the rest of the people does nowadays. Fernando Escobar, member of one of the most feared drug cartels in the country. He’s a far cousin of Pablo and he was the one who fled to Spain for business and got stuck there with a beautiful lady. She fell for a bad guy and yet, here we are. She did love him though. With all the risks included, as we weren’t allowed to carry on the name of Escobar out of serious safety reasons. Whenever he was away she took care of us, the house and the rest of the families who lived there. She was scared of the Escobars, terrified of what would happen once they found out there was another part of the family they didn’t knew about, so she did everything she could to make our home pleasant while she still could. We were named by her last name after they got married when I was younger, just to be sure we weren’t going to be found that easily and, we remained in Spain peacefully.

The house we had was a typical workers home. It was around fifteen to twenty square metre of industrial building, with two floors and a dusty, dark basement. We shared it with the Galician family and an old man called Luciano. One floor belonged to us. You can imagine there wasn’t enough space for ten people in a house like this, as it was ready to disappear into ashes every moment of the day, but we didn’t know anything else. It was normal to get as many people into a building as possible. It costs you less money and it might get you to save enough money to get some food on the table, since every man worked in a factory just to get the littlest paychecks.

The population changed throughout the years. More and more of the people started to protest against the regime and the president, Manuel Azaña. Violent crimes got committed in a period of only a few months after spring time. Dead bodies got left behind on the streets of the city, the nationalists were starting a civil war as if no one else mattered anymore. Everyone was fighting over power of the country, of the government which tormented us from the very start. Streets got dangerous because of men armed with weapons representing the president, against the army who patrolled the city to follow the orders from their general himself and we, as work families, had nothing to say. Nothing to do against it, but waiting for the arrival of our fathers everyday and hoping that they’d come home safely after having to walk to home after work at nighttime. Food became a mayor issue, medicines were rare as well for people like us. Not only we didn’t have the money to get us a cure once my mother got sick, they were just wiped off the earth with no tracks left behind. Stolen by the government for their own people, my father supposed furiously every night with hateful words. But it wasn’t until he contacted his brothers again, that we

De letters dansten voor Kenna's ogen. Ze had de brief al meerdere malen gelezen, maar het leek steeds alsof ze niks onthield van de zinnen die ze op dat moment aan het lezen was. De informatie die deze brief bevatte was te veel voor haar, maar toch wilde ze alles weten. Ze wist het bijna zeker dat Liam deze brief had geschreven. Of beter gezegd; Giuliano? De manier hoe zinnen waren gevormd, de manier waarop de woorden zijn uitgebracht. Hoe het afliep met zijn vader, zijn zusje, zelf met de familie Galician. De brief was niet afgemaakt. De persoon, genaamd Kris, had de brief dus nooit ontvangen. Wat was er toen gebeurd? Koos hij ervoor om toch niks te vertellen over zijn verleden? Misschien had Kris hem al verlaten? Wie was Kris? Verschillende vragen doken in haar op, nadenkend over de brief. Ze twijfelde of ze hierover tegen hem moest vertellen. Hij leek geïrriteerd te zijn deze ochtend en ze wilde hem niet nog bozer maken door hem deze brief te laten. Het was waarschijnlijk nooit zijn bedoeling geweest dat iemand ooit deze brief zou lezen. Haar vingers speelden met het stukje papier, terwijl ze er doelloos naar keek. Het was lang geleden dat ze zich zo voelde. Haar gedachten leken een puinhoop te zijn. De brief die ze in haar hand had, stopte ze weer in de envelop. Twijfelend keek ze naar het stuk papier, die niet meer wit was. Het was gekreukeld en de vlekken op het papier lieten zien dat het hier al langer lag.
Langzaam stond Kenna op en liep ze richting haar kant van het bed. Ze ging erop zitten en ze draaide de envelop een paar keer om. Zuchtend legde ze het uiteindelijk in het nachtkastje aan de zijkant van het bed. Haar handen grepen naar de broek die ze de dag daarvoor aanhad. Het materiaal bevond zich algauw rondom haar onderlichaam. Voor de zekerheid liep ze naar de deur en sloot ze die. Haar handen grepen naar de beha die op de grond was. Liam's shirt verliet haar bovenlichaam waarna ze de beha aandeed. Het T-shirt deed ze weer over haar hoofd heen, waarna ze haar armen door de mouwen heen stak. Het shirt hing uiteindelijk los over haar bovenlichaam, met de bedoeling om die te bedekken. Ze wist niet wat ze zou doen. Ze wist dat het niet slim was om hier langer te blijven zitten. Haar besluit was duidelijk; ze zou op zoek gaan naar de enige persoon naast Liam die ze hier kende. Kelsey.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Ahh, tienes aquí. Llegas tarde. Me gustaría pensar que se quedó atascado con este Kenna." Donker keek de man op hem neer, een voortreffelijke grijns rond zijn lippen die enkel gelinkt kon worden aan de man wiens kartel zich vol geweld door de industrie sleepte.Het was kenbaar voor Liam dat zijn vader het geenszins meende. Het straalde sarcasme uit en toch wist hij het te herkennen als zijn bespottelijke zelf, zoals hij hem altijd al had gezien. Dat hij walgde van een mens was ervan af te leiden zonder hier ook maar een verdere opmerking over te maken.
Zelf volgde hij zijn voorbeeld met opzet. Zijn mondhoeken vormden een vergelijkbare grijns, zijn hoofd ietwat schuin gedraaid om hem een teken van achteloosheid te laten zien. "Usted aquí?" vroeg hij hem met schorre klanken. "Cómo llegar? La tienda de licores salió de alcohol?"
"Basta con la agradable charla, Gio. Dónde está la niña mundanos?" Zijn handen stak Liam weg in de broekzakken van zijn joggingbroek, zijn rug laten leunen tegen de muur naast de trap naar gewoonte. Ergens had hij het genot wel om Fernando geërgerd te zien door zijn manier van doen, doch hij eerder afschuw bezat voor zijn vaderfiguur dan het respect om recht overeind voor hem te blijven staan. Over Kenna liet hij geen informatie los. Hij wist immers precies hoe het eraan toe zou gaan, hoe hij het dan ook brengen zou. Als hij het hem zo ongeboeid zou vertellen hoe ze nog onaangepakt in het huis rondliep dan was het seconden aftellen tot ze haar lichaam levenloos op de keldergrond weer konden vinden. Ongeïnteresseerd hief hij zijn schouders wat op. "No es su negocio." Het was sindsdien dat zijn grijns volledig aan hem voorbij ging. De harde passen waarmee de man de paar meter naar Liam toe verstreek, gaf niet alleen aan dat hij geenszins een goede bui bezat op de vroege morgen, daarentegen. Hij kon de woede trekken nog aan zijn gelaat zien, dat strak naar hem gericht stond met een blik vol kilte. Plooien ontstonden onder zijn lip indien hij zijn tanden op elkaar had gezet. "Veo. Su corazón aún late tras estas pocas semanas, no es asi?" Vaker had hij zijn kwade tijden voorbij zien komen door de jaren heen. Hij wist hoe ijzersterk zijn vader's wil was om te bewijzen dat hij de wereld aan zijn voeten had, de mensen en zo ook hem om hem te dienen als eeuwige slaven. Hij had genoeg weten om te kunnen beseffen dat zijn vader ondanks de bloedband geen genade voor hem zou tonen en desalniettemin verraste het Liam elke keer weer zodra hij het object werd waarop alle frustraties werden geuit. Met een oorverdovende klap belandde zijn lichaam tegen de stenen muur. Als gewichtloos was hij ertegenaan gesmeten, een brokkelend tafereel van gesteente overgelaten aan de inslag. Een gat bevond zich langs de wand waar eerder een viezige, witte laag verf had gezeten, vooraleer hij het veranderd had in schroot. Traag krabbelde de jongen zich weer overeind. Zijn hand greep koelbloedig naar zijn schouderblad waarbij hij een gebroken bot in een handomdraai terug op zijn plaats bracht, toegekeken hoe zijn vader wederom op hem af kwam stappen met niet meer dan een uitdrukking vol haat.

"No tengo que explicar una vez más, mi hijo, después de 80 años, no vivimos con flecos?"

{FERNANDO} "Ahh, here you are. You're late. I'd almost think you got stuck with this Kenna."
{LIAM} "You here?"
{LIAM} "How come? Did the liquor store ran out of booze?"
{FERNANDO} "Enough with the nice talk, Gio. Where's the mundane girl?"
{LIAM} "Not your business."
{FERNANDO} "I see. Her heart still beats after these few weeks.. doesn't it?"
{FERNANDO} "Do I have to explain once again, my son, after eighty years, we don't live with loose ends?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld