Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

School of Magic Inschrijven Gestopt

Anoniem
Internationale ster

HowlingMagic schreef:
Rosalia

Ik voelde een koude blies en opende mijn ogen. ''Shit ik ben in het labyrint'' flitste door mijn hoofd gelijk. Ik stond onmiddellijk op en nam mijn uitrusting en wapen aan. ''Rustig blijven en focus'', zei ik zacht tegen mezelf. Ik sloot mijn ogen en luisterde naar het omgeving. Ik hoorde aan de rechterkant een gegrom van een bloedhond. ''De andere kant dan maar.'' Ik ging gelijk die kant op tot ik oog in oog stond met een rare wezen die me gelijk aanviel. Ik ontweek zijn aanval en doodde het wezen met mijn wapen. Zonder dat ik het wist had ik een snee in mijn wang. Ik lachte in mezelf. ''Gelukkig kan ik me genezen.'' Ik keek om me heen of niemand me had gehoord en al snel kwam er een dikke mist. ''Is dit alles wat ze hebben?'' dacht ik in mezelf. Het labyrint is als een regenwoud. Ik keek naar het hoogste boom en klom er gelijk in tot een van de bovenste takken en bleef daar eventjes zitten.

Anoniem
Straatmuzikant

DemonicBeauty schreef:
Elizabeth

De tranen stroomde over mijn wangen, wat deed mijn moeder hier,hoe kwam ze hier, hadden de schoften haar iets aangedaan. Ik keek om me heen en was wanhopig. Ik kon haar niet vinden, maar het gegil werd steeds harder. Opeens zag ik een cassetterecorder liggen. Ik gilde en pakte een van mijn messen. Ik sloeg er net zolang op in tot het ding niet meer was dan een paar schroefjes en moertjes. Ik wist dat ze me ergens in de val zouden kunnen lokken dus ik was op mijn hoede. Opeens hoorde ik een harde grom. Ik schoot gelijk drie pijlen in de richting van het geluid. Ik zag dat ik raak had geschoten, precies in het hart. Ik kon niet goed zien wat het was maar ik wist niet of er hier meer zouden zitten. Ik pakte mijn pijlen stopte ze terug in de pijlenkoker en rende snel weg. Ik hoorde allemaal gegil om me heen en probeerde me ervan af te sluiten. Opeens zag ik iets in mijn ooghoek. Ik schoot er een pijl naar toe. Ik hoorde iemand schreeuwen en rende er naartoe. De jongen die met ons het Labyrint in zou gaan Jack lag op de grond terwijl er allemaal bloed uit een wond kwam. Ik zag dat mijn pijl in hem stak. Ik werd bleek, ik kon niets meer doen. De pijl had hem in zijn maag geraakt. Ik keek de jongen in zijn ogen aan en zei "Het spijt me." De tranen rolde over mijn wangen. Het was niet de eerste keer dat ik het Labyrint in ging maar wel de eerste keer dat ik een leerling had vermoord. Ik kende hem niet maar ik pakte zijn hand en wachtte tot hij zijn ogen sloot. Ik pakte zijn rugtas en gooide die over mijn schouder. Het zag er vast harteloos uit maar ik moest doorgaan. Als iets of iemand me nu te pakken zou krijgen was ik dood. Ik zag een enorme boom staan en klom er gauw in. Toen liet ik me helemaal gaan en kwamen de tranen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Gabriël moest uiteindelijk dan toch in slaap zijn gevallen want hij kon zich helemaal niet herinneren hoe hij in het labyrint dat er als een oerwoud uitzag terecht was gekomen. Om hem heen hing een dichte mist die zijn zich enorm belemmerde. Hij moest zo snel mogelijk ergens hoog raken, want hij wist dat hier blijven niet veilig zou zijn en hij makkelijk beslopen en aangevallen kon worden. Hij klom in een van de hoge bomen tot hij boven de mist was. Nu kon hij tenminste een deed van het labyrint zien al was het nog altijd veel groter dan hij verwacht had. Hier en daar zag hij een zwarte schim, een monster misschien of een van zijn vrienden die nu tijdelijk zijn vijanden waren. Hij dacht aan wat er zou gebeuren moest hij een van hen tegenkomen, zou hij vechten, dat was wel de bedoeling en als hij dat moment zou aarzelen zou dat voor hen de kans zijn om hem te raken dus hij moest meteen een beslissing maken, zou hij hen pijn doen of zichzelf laten pijn doen.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Het eerste monster wat ik tegenkwam was een gigantisch hondachtig wezen dat gevaarlijk naar mij gromde. Ik zuchtte en stak alvast mijn handen uit. 'Kom maar op.' mompelde ik terwijl het wezen naar mij toe sprong. Zijn bek stond wijd open en daar maakte ik ook gebruik van, en hoewel het er een beetje gewaagd uitzag, stak ik mijn hand in zijn bek. Het wezen keek verbaast op en wou zijn kaken weer sluiten, mijn hand afbijtend, maar ik raakte de binnenkant van zijn mond aan en trok mijn hand terug. Dit wezen was sterk, erg sterk, en ging dus niet meteen dood. Eerst vulde het Labyrint zich met gepiep en gehijg van het stervende wezen. Ik zag en hoorde hem duidelijk sterven door mijn aanraking. Elk deeltje in zijn lichaam stierf langzaam af, het was een gruwelijke en pijnlijke dood. Normaal ging dit veel sneller, normaal voelden mijn slachtoffers het niet zo.. toch? Ik kon het proces niet versnellen, ik kon het wezen niet uit zijn lijden halen. Tranen stroomden plots over mijn wangen, was dit wat ze probeerden te doen? Ons onze daden nog eens laten zien? Ons laten twijfelen? Al die mensen die ik per ongeluk had gedood, iedereen die mij ooit had aangeraakt.. hadden hun ook zo veel geleden? Had ik echt mensen zo veel pijn gedaan? Ik uitte en gefrustreerde kreet en hield me niet in. Mijn geschreeuw echode door het Labyrint en ik rende snel verder. Misschien was ik wel het monster in het Labyrint.

Anoniem
Straatmuzikant

DemonicBeauty schreef:
Elizabeth
Ik hoorde het geschreeuw en viel bijna uit de boom. Ik sloeg mijn handen voor mijn oren en begon te gillen, ik
draaide hier helemaal door. Ik stopte opeens heel abrupt met gillen want ik voelde een adem in mijn nek. Ik pakte heel voorzichtig een van mijn messen en draaide me om. Het was een enorme spin. Ik rilde en moest lette op mijn adem. Ik wou gillen en wegrennen maar ik kon niet weg. Ik gooide mijn mes met een enorme kracht in zijn ogen. Het beest werd blind en ik pakte mijn mes snel weg. Ik klom snel uit de boom en rende weg. Ik zat onder het bloed en het werd steeds warmer hier. Ik wou drinken maar ik moest nu rennen. Wat als er iets anders achter me aan kwam. Opeens voelde ik dat iets in mijn arm werd geschoten. Ik keek naar mijn arm. Er zat een pijl in, maar het was precies dezelfde als mijn pijlen. En daar waren speciaal pijlen die voor mij gemaakt waren. Ondertussen loste de mist langzaam op. Er kwam iemand uit de schaduwen naar me toe. Ik wou gillen want de gene die daar stond was geen monster. Ik was het zelf, ik zag een wrede ligging in mijn ogen. Ik slikte een prop door. Zo heb ik nog maar één keer gekeken. Ik wou er niet aan terug denken. Ik moest nu focussen. Ik had mijn pijl en boog maar dat verwachtten ze. Ik pakte een wapen uit de rugzak van de jongen. Het was een wapen waar ik gelukkig eerder mee had gewerkt. Het was een zwaard, ik pakte het ding stevig vast en begon. Het was afschuwelijk om tegen mezelf te vechten. Ik haalde uit terwijl ik schoot. Op het laatste moment kon ik mijn zwaard in mijn hart stoten. Ik zag dat ze stierf, ik slikte een dikke prop weg. Opeens bedacht ik me, wat als zij nog iemand vermoord had. Dan zou het lijken alsof ik dat had gedaan. Ik werd misselijk en keek om me heen. Ik kon nu gewoon het beste doorlopen. Ik pakte het zwaard op, rukte de pijlen uit mijn armen en verbond ze. Ik rende snel door mijn boog gespannen tot ik weer werd aangevallen.

Anoniem
Internationale ster

HowlingMagic schreef:
Rosalia

De mist trok weg en ik bleef nog een paar minuten in de boom om te kijken of er geen gevaarlijke wezens beneden waren. Uiteindelijk sprong ik uit de boom en ging ik gelijk verder. Ik zag een plek waar licht vandaan kwam. Ik had erover gelezen. Het was de energie bergplaats. Daar kwamen alle medicijnen bij week 2. Snel rende ik er naar toe om te kijken of er iets bruikbaars was. Ik zag touw en pakte het meteen mee. Nadat ik terug wou rennen vloog er een mes op me af. Snel sprong ik naar links en het figuur rende weg in het linker pad. Uit instinkt rende ik achter het figuur aan en volgde ik hem helemaal tot die stil stond. Mijn wapen nam ik al in mijn hand en rende erop af om het aan te vallen zonder te denken. Toen ik zijn gezicht kon zien schrok ik en stopte ik snel. ''Jij bent het...''. Van de schrik stond ik helemaal stil. Ik had helemaal niet gehoopt dat ik iemand van ons hier tegen kwam.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Gestaagd liep ik door het labyrint, ik negeerde de geluiden om mij heen en keek totaal niet uit waar ik liep. Ik zou het niet erg vinden om hier te sterven, ik verdiende het niet om hier uit te komen. Ik hoorde geritsel achter mij maar negeerde het, plots voelde ik iets zo koud als ijs mijn lichaam binnendringen en geschrokken draaide ik mij om, wat ik beter niet had kunnen doen. Mijn aanvaller liet het mes los en het mes blijf in mijn zij steken. Ik viel op mijn knieën en keek omhoog naar wie mijn aanvaller was geweest. 'R-Rosalia?' Mijn ogen werden groot terwijl het meisje achteruit liep en verdween in het woud, mij hier achterlatend om te sterven. Ik trok het mes uit mijn zij en kon een schreeuw niet inhouden, het brandde ontzettend en ik voelde mijn krachten wegebben. Waarom had Rosalia dit gedaan? Had ze hier misschien nu al zulke dingen meegemaakt dat ze gewoon iedereen op haar pad neertrok? Maar iets ergerde mij, haar ogen hadden namelijk niet op die van Rosalia geleken. Ik kwam half overeind en drukte mijn hand tegen de wond, die nu hevig aan het bloeden was. Ik sleepte mezelf naar wat bosjes en ging erin liggen. Ik moest maar even slapen, even uitrusten. Misschien werd ik weer wakker, misschien niet. Ik keek naar de grond en zag dat ik een duidelijk bloedspoor achterliet die nu regelrecht naar de bosjes gingen waar ik lag. Het was wel duidelijk dat hier iets of iemand lag dood te gaan, maar ook dit kon me weinig schelen. Ik kreunde even en drukte een lap stof, die ik had meegesmokkeld in mijn tas, tegen de wond aan om het bloeden te verminderen.

Anoniem
Straatmuzikant

DemonicBeauty schreef:
Elizabeth

Ik rende snel door en kwam uit bij een meer. Ik weet niet waarom maar ik vertrouwde het niet. Ik dacht hoe ik dat kon bewijzen en had het toen. Uit de tas van de jongen pakte ik een klein stukje vlees en gooide dat in het water. Het werd meteen opgegeten door duizenden piranha's. Gewoon maar wel heel effectief, ik liet een klein teken achter dat ze konen herkennen. Ik had geen zin om hun dood op mijn geweten te hebben. Ik maakte en kruis in het zand en rende snel veder. Opeens zag ik iemand lopen ik verschool me voorzichtig in de schaduw en wachtte. Het was iemand die ik kende. Het was een jongen van het vorige Labyrint. Ik liep voorzichtig naar voren, het kon zo zijn dat iemand hem had gemarteld en hem hier had gedumpt. Ik durfde niet uit de schaduw te komen dus ik wachtte tot hij weg was en liep de andere kant uit. Opeens zag ik een bloedspoor, dat regelrecht naar de bosjes liep. Ik spande mijn boog aan en liep de bosjes in. Ik zag Daniel liggen, ik liet mijn boog vallen en keek beter naar hem. Ik keek hem aan in zijn ogen en zag dat hij het echt was. Niet een van onze enge dubbels. Ik trilde en vroeg "Wie heeft dit gedaan?"

Anoniem
Internationale ster

HowlingMagic schreef:
Rosalia

Nadat ik zijn gezicht zag was hij weg. Ik keek om me heen. ''Waar ben ik?'' Uit angst liep ik verder terwijl ik een gehele bloedspoor zag. Ik klom omhoog in een boom en sprong van tak naar tak omdat het zo sneller was dan op de grond. Het bloedspoor stopte en ik zag 2 mensen. Ik durfde me nog niet te laten zien maar ik kon niet toekijken en niks doen. Ik besloot om met ze te praten ook al was ik dan niet meer veilig. Uit veiligheid had ik mijn wapen nog steeds vast. ''Wie zijn jullie? Zeg je naam'', ik probeerde mijn stem zo min mogelijk te laten trillen. Nadat ik mijn zin heb afgemaakt zag ik de twee gezichten. ''Elizabeth! Daniel!''. Ik sprong gelijk uit de boom en ging bij Daniel neerknielen. ''Dit is niet goed. Laat me je helpen.'' Ik legde mijn hand boven op de wond en probeerde hem zoveel mogelijk te genezen. ''Dit is het. Ik kan niet meer doen dan dit. We hebben een medicijn blad nodig om het bloed te laten stollen. Volgens mij heb ik er wel 1 in mijn tas zitten.'' Ik pakte mijn tas en maakte de zijvak open. ''Hier'',ik legde het blad neer op de wond. ''dit stolt het bloed. Wie heeft dit gedaan?'',vroeg ik aan Daniel. Ik slikte omdat het wond van Daniel leek op de verwondingen die mijn mes kon aanbrengen.

Anoniem
Straatmuzikant

DemonicBeauty schreef:
Elizabeth

Nadat Rosalia de wond zo goed mogenlijk had genezen keek ik haar aan. Ik dacht aan mijn dubbelganger en slikte een prop weg. Dit was niet goed ik keek naar Daniel en zag dat hij hoge koorts had. De wond was dan wel gestold iets was er mis. Ik dacht diep na en keek naar Daniel. Ik pakte een blad en draaide het tussen mijn vingers rond. Opeens had ik het, er zat gif in zijn lichaam. Niet zijn eigen gif maar van iets anders. Opeens keek ik naar het mes van Rosalia en toen naar de wond. Ik pakte mijn mes duwde Rosalia achterover en hield mijn mes op haar keel. Ik zei "Wat heb je met hem gedaan, deze verwonding heb jij gemaakt is het niet!" Ik keek haar recht in haar ogen aan en opeens voelde ik een steek in mijn arm. Ik draaide me razendsnel om en gooide mijn mes. Het raakte Rosalia's dubbelganger in haar arm. "Verdome!" Riep ik en ik pakte snel mijn pijl en boog. Ik had geen moment nagedacht dat de anderen ook dubbels konden hebben. Ik zei tegen Rosalia dat ze me moest helpen Daniel te beschermen. Ik schoot drie pijlen tegelijk af maar ik voelde hoe het gif ook begon in te werken bij mij. Het veroorzaakte een helse pijn en ik moest eigenlijk stoppen met Daniel verdedigen en mijzelf genezen maar ik ging door. Ik schoot nogsteeds pijlen af maar alles begon te draaien om me heen. Voordat ik viel riep ik nog tegen Rosalia "GIF." En toen viel ik in een diep zwart gat van ellende.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Al snel kwam Gabriël een eerste monster tegen, een grote slang deed een poging hem in de boom aan te vallen, maar hij trok net op tijd zijn dolk en kon de kop van het dier afhakken voordat hij diens maaltijd zou worden. "Ik moet maar eens wat meer in gang komen" zei hij tegen zichzelf en nadat hij een tijdje van boom naar boom was gesprongen moest hij wel afdalen omdat er nergens nog een boom dicht genoeg stond om naartoe te springen. Eenmaal beneden scande Gabe de omgeving, dolk in de aanslag en wandelde verder tot hij aan een meer kwam, er was een kruis in het zand gekerfd. Dit kon natuurlijk van een van de anderen zijn of het was een valstrik. Hij kon het niet uittesten want hij hoorde plots geroep van naast hem en herkende zowel de stem van Elizabeth als die van Rosalia, zou hij gaan kijken wat het was. Hij zag Rosalia staan en zag twee andere mensen neerliggen die hij een paar tellen later herkende als Elizabeth en Daniël, had zij hen gedood. Hij sloop dichter sprong naar haar toe en sneed haar keel over. Toen ze neerviel op de grond begon ze te kronkelen en haar gedaante veranderde naar dat van een of ander monster, wacht dit meisje was niet Rosalia geweest, waren Elizabeth en Daniël dan wel echt, plots zag hij nog een andere Rosalie. "Ok ik weet niet wie of wat je precies bent, maar als je het uitlegt zal ik je niet meteen doden" zei hij, zijn dolk in de aanslag.

Anoniem
Internationale ster

HowlingMagic schreef:
Rosalia

Ineens wist ik dat er meerder dubbelgangers waren. ''We moeten het gif neutraliseren! Daniel en Elizabeth zijn ermee besmet. Ik kan alleen de wonden genezen maar ik kan nog niet giffen neutraliseren!'',zei ik bezorgt. In die tijd stolde ik het bloed van Elizabeth. ''We hebben een serum nodig die het kan neutraliseren.'' Ik dacht snel na. ''Ik weet het. De aanvaller moet het serum hebben!'' Ik rende gelijk naar het lijk en zocht in alle zakken. ''Ik heb niks hier! Geef me een moment de tijd!'' Ik pakte een andere mes erbij en liet over de andere mes schuiven. Er kwam een deel waarbij je het vergif zag. ''Wel een dikke laag.'' Ik bekeek het goed. ''Dit is een gif van een mengsel van een bloedhond en een amfibie!'' Nadat ik mijn zin afmaakte kregen we een mededeling. Ik luisterde. ''Aan alle mensen in het labyrint er zijn nu vele uitgeschakeld en vele hebben spullen nodig. Je kan spullen halen in het midden van het meer.'' Er was een stilte. ''Het midden van het meer. Waar is dat? Ik ga er onmiddellijk heen! Alleen we kunnen de anderen hier niet achterlaten of meenemen. Vele mensen gaan naar het meer toe. Het wordt vast een bloedbad maar ik kan hier niet blijven staan. Blijf hier en let op hun. Ik ga het tegengif halen.'' Ik veranderde mijn amor en ging gelijk naar het meer toe. Ik bleef even staan en keek of er anderen waren die ons zouden aanvallen. Er rende een meisje naar toe en kwam ongedeerd weer weg. ''Dit is mijn kans!'' Ik rende gelijk naar het midden en sprong van steen naar steen om bij het medicijn te komen. Er vloog meteen messen op me af. ''Shit!'' mompelde ik. Er sneden overal messen. Mijn armen, benen en zij was geraakt. Ik had geen energie om mezelf te genezen en kwam in het midden aan. Ik pakte het medicijn en vluchtte gelijk terug naar de anderen. ''Gabriël vang!'' Ik gooide het medicijn op afstand naar hem toe en viel toen neer omdat mijn benen te zwaar gewond was. Er bleef een mes hangen in mijn been. Ik trok het mes eruit en schreeuwde van de pijn. Ik keek naar het mes. Het is dezelfde mes als van die dubbelganger van me. Dan zit het gif ook in mijn lichaam nu. Ik kroop met alle macht naar de anderen toe. ''Hoe gaat het met ze?'' Ik ging zitten en leunde tegen een boom aan.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Ik opende mijn ogen en stond langzaam op, de pijn negerend. Ik keek even om mij heen en zag opeens Rosalia, Elizabeth en Gabriël. Ik vloekte en stak meteen mijn handen voor me uit, als verdedigingsmiddel. 'Rosalia, ik wil niet nog eens een mes van jou in mijn lichaam, blijf uit mijn buurt!' Siste ik tegen het meisje terwijl ik naar achter strompelde. Het leek erop alsof Elizabeth vergiftigd was en vroeg me af als hetzelfde met mij was gebeurd als ik niet * immuun was tegen elke soort ziekte en gif, ik was immers zelf een grote zak vergif. Natuurlijk had ik wel pijn en voelde ik me zwak, maar ik kon ook voelen dat mijn open wond niet meer open was, ondanks dat het nog wel zeer deed. Ik voelde even of ik mijn rugtas nog om had en struikelde naar achteren. 'En blijf uit mijn buurt.' Kreunde ik toen mijn wond zeer deed en ik achterover viel. Snel kwam ik weer overeind en liep ik zo snel mogelijk weg bij het groepje.

--
*(~zoals eerder genoemd in deze rpg op pg 5~)

Anoniem
Straatmuzikant

DemonicBeauty schreef:
Elizabeth
Ik zat in een kamer, en keek om me heen. Ik zag mijn ouders zitten op de bank en ze lachten. Ik wou naar ze toe maar elke stap die ik zette bracht ze verder weg. Opeens kwamen er van alle kanten een soort demonen. Ik wou gillen want ze namen mijn ouders mee. Ik kon niets doen alleen maar op de grond zitten en huilen. Ik viel in een groot gat en kwam terecht op de grond. Ik voelde hoe de lucht uit me werd gezogen. Ik was op straat en keek om me heen. Het regende met pijpenstelen en ik liep snel door. Ik hoorde een stem uit de schaduw. Ik liep er aarzelend heen en zag een bekend gezicht. Mijn dode oudere broer stond daar. "James wat doe jij hier!?"Zei ik geschrokken. Hij wenkte me en fluisterde in mijn oor "Het is hier niet veilig je moet rennen, RENNEN!" Het laatste schreeuwde hij. Hij loste op en ik stond een paar seconden verbijsterd. Toen begon ik met rennen. Ik rende door en stopte niet met rennen. Ik viel op de grond en keek omhoog. Het 'ding' was er weer. Ik schreeuwde, ik wou dit niet opnieuw beleven. Ik kronkelde om weg te komen. Maar niets hielp. Ik wist wat er stond te gebeuren en liet het maar over me heen komen. Ik herbeleefde de gruwelijke pijn weer en daarna het gevoel van leegte. Toen het ding klaar was was ik bang alleen en verlaten. Ik had niemand meer, ik was helemaal alleen. Ik kon niet huilen ik kon niet schreeuwen ik kon alleen maar pijn voelen. Het kroop in me en ik voelde hoe het zich verspreiden over mijn hele lichaam. Ik kon net zo goed doodgaan. Wie zou me ooit missen?

Anoniem
Internationale ster

HowlingMagic schreef:
Rosalia

Ik was zelf al zwak genoeg van de aanval van daarnet bij het meer om het medicijn te halen. ''Geen zorgen dat was ik niet. Het was een dubbelganger die voordeed als mij. Daar heb je de lijk.'' Ik wees hem een dood lichaam aan. ''Bedank me maar beter omdat ik het medicijn heb gehaald en mijn leven op het spel heb gezet want ik heb niet voor niks deze verwondingen en mijn energie uitgesloofd om jullie wonden te genezen. Geef me gewoon nu wat rust.'' Ik voelde me zwakjes maar ik moest me blijven focussen om wakker te blijven. ''Dit is het wapen dat ze allemaal gebruiken. Bij het meer gooien ze ook nog met deze messen en vergif. Het vergif is van een bloedhond samen gemengd met het gif van een amfibie. Het kan fataal worden als je teveel gif krijg.'' Ik liet hem het mes zien die een tijd geleden nog in mijn been zat. ''Ik ga verder. Ieder geval dit zouden jullie nog nodig hebben.'' Bij het grote meer had ik nog een andere extra tas gepakt. ''Het zijn medicijnen tegen snijwonden en neutraliseren de giffen. Hier '', ik gaf aan iedereen een potje met het medicijn erin. ''ik heb ze zelf niet nodig. Dus jullie kunnen ze wel beter gebruiken.'' Ik probeerde op te staan en negeerde de pijn van alle verwondingen die ik had opgelopen bij het meer. Na 3 stappen deed mijn been erg zeer en viel ik even neer. Ik beet op mijn onderlip en liep mank door.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld