Orpg met Wishbone - Forum - Virtual Popstar

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg met Wishbone

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Ik glimlachte kort. 'Ja, voorlopig nog wel.' Mijn glimlach verdween toen hij over mijn tekeningen begon. Ik zuchtte zacht en haalde mijn schouders op. 'Ik denken wat er in me opkomt, ik denk er niet echt bij na om eerlijk te zijn.'

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
Ik keek voor me uit en zag de school al in de verte. "Je tekent van je af... dus iets wat je dwars zit bijvoorbeeld?" Ik keek haar aan. "Iets... wat je maar niet uit je hoofd krijgt." Ik vroeg me af waarom ik hier eigenlijk over begon. Waarschijnlijk zal ze me toch niets zeggen, zoals alle andere keren en stond ik gewoon weer tegen mezelf te praten. Ik dacht even terug aan eerder, toen ik vertelde over mijn moeder. 'Gecondoleerd' was alles wat ze eruit kon krijgen. Gecondoleerd.

Ge-con-do-leerd.

Ik beet even hard op mijn lip en probeerde daarna de gedachten te verbannen en weer te focussen op ons gesprek. Ooit moest ze toch wel eens iets loslaten over zichzelf? Wantrouwde ze iedereen zo erg? Waarom wilde ik eigenlijk zo graag dingen over haar weten? Waarom sprak ze me zo aan?

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Ik zuchtte zacht, licht opgelucht ook dat de school in de buurt kwam. 'Ik weet het niet precies...' antwoordde ik. 'Ik teken gewoon. Zonder reden, doel of wat dan ook.' Ik keek even recht voor me uit. Het was ironisch, zo stond ik ook nog eens in het leven. Zonder reden, doel of wat dan ook.

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
"Je tekent je gevoel", concludeerde ik, "en je voelt je niet gelukkig." Ik keek haar niet aan. Bang een boze blik te zien of misschien wel erger: tranen. Dan zou ik haar gekwetst hebben en dat wilde ik niet. Ik wilde haar niet kwetsen, ik wilde haar gewoon meer open zien. "Weet je, als je altijd zo gesloten bent, dan kan je dingen nooit goed verwerken... Praten brengt je verder." Ze zou het vast stom vinden dat ik dit zei. Een smoes om meer uit haar te krijgen. Het zou me niet verbazen als ze zo van me weg zou lopen en me achterliet. Dan moest ik zelf gaan klooien met het verband en dan was ik weer alleen...

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Ik werd even stil en keek naar de grond. 'De laatste keer dat ik open was, werd ik uit huis gezet,' zei ik zacht. 'Dus nee bedankt.' Het had geen nut om dingen te delen met mensen, om naar ze te komen met je problemen. Ze zouden je toch niet helpen. Ze lieten je stikken op het moment dat het te moeilijk werd. Zo waren mensen nu eenmaal.

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
Ik keek haar nu wel aan en zocht oogcontact. "Hey, ik kan je niet uit huis zetten. En al kon dat, dan deed ik het niet." Ik glimlachte even klein en keek weer voor me uit. We hadden inmiddels het hoofdgebouw bereikt. Ik deed de deur open en liet haar voor, zoals dat hoorde. Dames eerst. Daarna liepen we samen verder door de hal. Ik pakte ons gesprek weer op. "Als je je hart lucht bij iemand, dan kan diegene je helpen. En soms ontdek je juist zelf een oplossingen door het er met iemand over te hebben. Als je alles maar opkropt, dan helpt je dat niet verder. Hier links." Ik ging de hoek om.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Ik schudde mijn hoofd. 'Daar gaat het niet om, maar toch bedankt,' zei ik terwijl ik het hoofdgebouw binnen liep. Kon hij niet gewoon begrijpen dat ik er liever niet over praatte. 'Iedereen is anders. Jij lucht je hart misschien bij iemand, ik teken. Het is hetzelfde.' concludeerde ik.

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
"Maar je houdt het nog altijd voor jezelf en je blijft jezelf er vervolgens weer mee confronteren. Een tekening praat niet met je. Een tekening herinnert je alleen." We liepen een stukje verder. Ik opende de laatste deur en liet haar binnen. Het was een gedeelte van het gebouw dat eigenlijk was ingericht voor alleen ons. Wij woonden hier. Ik had mijn kamer, mijn vader had zo zijn kamer. Dit was onze plek. Ik sloot de deur achter haar. "Welkom", glimlachte ik.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
'Het werkt prima voor mij,' zei ik resoluut. Ik had geen mensen nodig om mee te praten, het leverde toch niets op. Ik liep met hem mee naar zijn kamer en liep toen naar binnen. Ik realiseerde me toen pas dat ik mijn spullen nog in mijn hand had en we helemaal niet langs mijn kamer waren geweest. Met een diepe zucht zette ik de tas tegen de muur, waarna ik in het midden van de kamer bleef wachten. 'Dus, verband?'

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
Ik keek naar de tas met spullen. "Oh shit, helemaal vergeten." Ik zuchtte. "We brengen het later wel. Zet het maar even in de hoek." Ondertussen liep ik naar naar de kast en opende die. Ik haalde er een verbanddoos uit, die mijn vader er gisteren in had gelegd. Ik zette de doos op tafel en ging zitten. Opeens realiseerde ik me iets. "Dit kan helemaal niet... Ik bedoel... Mijn handen. Ik draag geen handschoenen en jij..." Ik keek haar een beetje aarzelend aan. Ik twijfelde. Ze leek kalm, haar woede leek even nergens te bekennen, maar het zat wel in haar. Ik wist niet hoe ik zou reageren. Ik was bang, bang zoals altijd.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Ik dacht even na. Het was inderdaad wel een probleem wat hij noemde. 'Geef je handschoenen eens?' vroeg ik. Als zoiets simpels als een beetje stof zou helpen voor hem, dan zou het ook andersom werken. Op die manier zou ik gewoon het verband om kunnen doen, zonder hem pijn te doen.

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
Ik haalde mijn handschoenen uit mijn nachtkastje en gaf ze aan haar. Pas toen besefte ik haar plan.Waarom was ik daar niet opgekomen? "Je bent echt heel slim." Ik lachte kort. "Ik had er geen seconde over nagedacht." Ik keek haar aan en beet even op mijn lip. "Ooit raak ik je handen normaal aan. Zonder handschoenen, pijn of wonden. Zonder angst", zei ik opeens, "want ik weet dat jij geen slecht hart hebt. Jij bent geen slecht persoon, jij bent een beschadigd persoon."

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Ik deed de handschoenen aan. Ze waren iets te groot, maar het was goed genoeg. 'Met een beetje logisch nadenken had je er heus wel gekomen,' merkte ik op. 'Daar is zo'n compliment echt niet voor nodig.' Ik pakte het verband, maar begon nog niet met het opnieuw mummificeren van zijn handen. 'Ik verander niet,' zei ik zacht. 'Ik zal altijd iets in mij hebben wat ervoor zal zorgen dat jij die handschoenen nodig hebt,' vertelde ik. Ik slikte even. Het was lief wat hij zei, maar het zou niet gebeuren. 'Dus reken daar maar niet te veel op.'

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
"Complimenten geven is gelukkig een goed ding." Ik volgde haar bewegingen met mijn ogen. Het oude verband eraf was niet echt een fraai zicht, vond ik zelf. Ik keek opzij, walgend van mijn eigen handen op dit moment vol met brandwonden. Het ergste was nog dat ik het mezelf had aangedaan. "Je hoeft ook niet te veranderen", zei ik. "Het zit al in je, diep verstopt, maar het komt naar boven en dan houd ik je hand vast." Ik keek haar aan. "Dan houd ik je hand vast en laat ik niet los."

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Ik zuchtte zacht. 'Mijn hand vasthouden... het is net alsof je wilt zeggen dat je me leuk vind,' mompelde ik sarcastisch. Ik begon rustig met het nieuwe verband rondom zijn handen te doen. Ach ja, voor hem zou het vast wel een speciaal iets zijn, aangezien hij schijnbaar voelde of iemand goed of kwaad was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld