Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Het voelde fijn om fysiek contact met iemand te maken. Niet veel deden dat, door haar gevaarlijke gave en door de gevaarlijke gaves van anderen. Maar met Asa was het verrassend veilig. Iemand die door demonen overgenomen kan worden en iemand die mensen met een blik kan doden, het klinkt als een gevaarlijke combinatie, maar het was tot dusver veilig gebleken. Ze hield hem stevig vast. "Vooral veel koekjes en chips. Het boeit me niet veel meer," zuchtte ze. Toen kwam er weer een moment dat hij over werd genomen. Asa's stem klonk anders en het vertelde dingen die Louise niet wilde horen, vooral niet van hem. Het aan stukken rijten, haar ziel kapot maken. Ze wist dat ze er niet naar moest luisteren, maar het deed toch pijn. Hij was een van de weinige vrienden die ze nog had en dan voelden de woorden toch altijd als een dolksteek. "Ik merkte het, dat je weg was," lachte ze schamper. Louise liet Asa los en plofte weer neer op de stoel. "Wist je trouwens al dat ik vanavond weer een drankavond organiseer? Het wordt denk ik wat voller dan normaal, maar dat kan vast wel," zei ze, in de hoop het gespreksonderwerp te veranderen. "Ik denk dat de anderen wel voor voedsel zorgen, want het is weer op mijn kamer. Geen camera's." De reden dat er geen camera's op haar kamer was omdat de begeleiders van Golden Oak niet zeker wisten of ze het wel zouden overleven als ze via camerabeelden rechtstreeks in haar ogen zouden kijken. Dus dat scheelde wel.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Lynn zuchtte diep. Ergens had Seth wel gelijk. Het kon inderdaad iedereen gebeuren, maar nu had Lynn de pech gehad dat door haar de chaos was uitgebroken. 'Misschien...Heb je wel gelijk...' zei ze zacht.
Lynn beet op haar lip. Het was het niet waard om nog over haar uitval te praten. In ieder geval niet over de oorzaak daarvan. 'Dat...Dat doet er niet toe.' Ze haalde even diep adem. Robin had haar uitgemaakt voor mutant en dat was wel het laatste wat ze van hem verwacht had dat hij zou zeggen. Al had Lynn het misschien wel kunnen weten vanwege het contactvermindering na dat ene bericht van Golden Oak, maar dat maakte nu niks meer uit.
'Seth? Weet je...Weet je misschien hoe het met Joana is...?' vroeg Lynn voorzichtig. 'Is ze...?' Ze kon het niet over haar hart verkrijgen om dat ene woord te zeggen, want dat was alles waar ze niet op hoopte. Lynn kon alleen maar hopen dat Joana er levend uit was gekomen, maar tot nu toe was er nog geen enkel bericht over Joana geweest met haar toestand en daardoor begon Lynn langzaam de hoop te verliezen. Als Joana echt de klap niet had overleefd, dan kon Lynn dat zichzelf nooit vergeven.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Denish dacht na. Daar kon hij gelijk in hebben, wat als Asa helemaal niet bestond? Of nouja, niet meer? Hij haalde zijn schouders op. 'Zoeken kan geen kwaad, we komen er vanzelf achter. En anders ga ik zelf nog wel even naar de ziekenboeg om te kijken hoe het met haar gaat, dat stond sowieso nog om de planning.
Hij knikte instemmend toen Drew voorstelde om samen te gaan zoeken omdat dat effectiever was en liep met hem mee door de gangen. Geen van hen kende ook maar iemand, alleen Denish had kennis gemaakt met ene Ryth die hij ook niet meer gezien had sinds het hele incident. 'Sinds klein jongetje eigenlijk al, mijn ouders deden me al op ballet toen ik 3 was en daar ben ik mee door gegaan. Naarmate ik ouder werd, werd het natuurlijk steeds serieuzer en toen ik twaalf werd, verhuisden we naar Engeland om daar verder te studeren op the Royal Ballet School.' zei hij glimlachend. 'Ik had een contract aangeboden gekregen voor een company na mijn studie, volgend jaar zou ik afstuderen. Maar nu ben ik hier...'

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:

"Dat is waar," zei Drew toen Denish zei dat zoeken geen kwaad kon en rustig liep hij met hem mee door de lange gangen. Zo te merken kon Denish ook niemand in deze school en zolang hij Aria niet zag, gelde dat ook voor hem. Waar zou ze zijn? In haar kamer? Bijkomend van de schrik van het bezoekuur? Waarschijnlijk, maar er waren zoveel slaapkamers en welk was dan van haar? Dat wist Drew niet.
Al snel was Denish over zijn verleden aan het praten. Vanaf zijn 3e al op ballet, dat was jong. Maar ja, als je zo jong begon kon Drew zich wel voorstellen dat hij nog steeds aan ballet deed. Die jongen was niets anders gewend. "Waar kom je eigenlijk vandaan? Of wil je daar liever niet over praten?" Vroeg Drew en haalde zijn hand door zijn haren heen toen hij zei dat hij een contract aangeboden had gekregen.
"Kun je nog aanspraak maken op dat contract als je straks je gave beheerst?" Vroeg Drew en hoorde toen Aria haar stem opeens en glimlachte even. Eindelijk, de redder in nood.
Al snel waren ze de hoek om geslagen, waar Aria in de gang sgond. "Hey Aria" zei Drew met een glimlach en liep rustig naar Aria en het onbekende meisje toe.
"Hey, ik ben Drew en dit is Denish" zei Drew tegen het meisje en keek Denish aan. "Denish dit is mijn oude buurmeisje Aria" zek hij rustig. Hij was blij dat hij Aria had gevonden.
"Hey Aria, ken jij toevallig ene Asa of Louise?" Vroeg Drew toen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Angstig, op de manier waarop wij worden behandeld kan ik best begrijpen dat je je zo voelt. Ik hoorde het op de radio, van de kerstmarkt. Het gebeurde net op het moment dat ik hierheen werd gevoerd. Iedereen denkt altijd maar dat wij ons moeten aanpassen aan de maatschappij, maar wat nu als het eigenlijk omgekeerd is. Stel je voor dat de maatschappij eens moeite zou doen om zich aan te passen aan ons en dan bedoel ik niet ons allemaal in gestichten zoals deze steken. Ik ben altijd gefascineerd geweest door mensen, door hun gedrag, hoe ze met elkaar omgaan. Ik wilde altijd al psychologie gaan studeren, maar hoe de zaken er nu voor staan vrees ik of ik überhaupt geaccepteerd wordt voor een universiteit," zei hij terwijl hij samen met Clarissa naar zijn kamer wandelde. "Ladies first." Hij zwaaide de deur open en onthulde een kamer die leek op een bos of jungle. Overal stonden potten met planten. Er was een groot raam dat toegang bood tot de ommuurde tuin van Golden Oak. Meestal zat deze op slot, maar er waren momenten dat Oliver vrij de tuin in kon gaan. "Weet je nog niet wat er net is gebeurd? Er was een meisje die iemand naar buiten blief, ze gebruikte wind. Ik denk dat ik haar deze ochtend aan tafel heb ontmoet, maar haar naam ontglipt me even. Veel heb ik er niet van gezien, om eerlijk te zijn," vertelde hij en trok zijn imkerpak uit. Meteen vloog er een groep bijen zijn mond uit. "Aah eindelijk, dat pak is echt hatelijk." Hij liet zich in de zetel vallen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Seth hoorde de twijfel in Lynn haar stem toen ze hem gelijk gaf dat iedereen de chaos en de daarbij behorende kettingreactie kon veroorzaken. Seth kon het Lynn ook niet echt kwalijk nemen. Het was niet helemaal haar schuld, maar van het personeel van Golden Oak. De bezoekmiddagen moesten gewoon anders geregeld worden. Bezoekmiddagen waren lopende tijdbommiddagen zoals ze vandaag wel gemerkt hadden. Seth dacht altijd dat hij nooit een bom zou worden met zijn gave, aangezien de gave alleen vervelend was voor zichzelf. Echter, in plaats van dat Golden Oak naar een oplossing zocht die wel veilig was, zoals bezoek in de slaapkamers om in elk geval de mogelijke kettingreactie tegen te houden en in te perken. Helaas kwam dat Golden Oak blijkbaar niet uit. Het was makkelijker om hen wanneer het al te laat was nog eens in de isolatie te proppen.
"Ik snap sowieso niet waarom bezoekmiddag zo moet. Ik bedoel maar, zoveel gaven en emotisch bij elkaar, dat is gewoon een gigantisch risico. Ik kan me niet 1 bezoekmiddag herinneren die echt goed ging." zei Seth zacht en legde zijn hoofd tegen de muur aan. Het was echt zo. Heus er vielen niet altijd doden, maar elke bezoekmiddag zat er wel weer iemand in de isolatie om welke reden dan ook. Dan begon opeens de hele zaal te zweven omdat iemand met anti-zwaartekracht krachten zo opgewonden raakte dat ze haar gave niet meer beheersde, dan kwam er opeens een regenbui of een klein zonnetje in het midden van de zaal van de jongen die het weer beheersde, dan weer dit, dan weer dat. Soms vlogen alle zilveren of gouden sieraden van de bezoekers opeens weg naar het meisje wat een magneet was voor goud en zilver zoals hij een magneet was voor water. Er kon gewoon zoveel gebeuren en toch werd daar geen rekening mee gehouden.
Lynn wilde niet over de reden van haar uitbarsting praten. Iets wat Seth ook wel kon begrijpen. Het was niet zo dat zo'n uitbarsting zomaar gebeurde. Niet vaak tenminste. Als het gebeurde was er vaak iets flink mis en dan wilde je dat niet altijd delen.
Toen Lynn naar Joana vroeg, beet Seth op zijn lip. Eigenlijk had amper aan haar gedacht. Helemaal niet eigenlijk en meteen voelde Seth zich een beetje schuldig. Hij kon alleen maar aan zichzelf en Jason denken. Op zich was dat met deze omstandigheden ook best logisch, maar ook wel een beetje egoïstisch. Jason hoefde niet het enige dodelijke slachtoffer van vandaag te zijn. Joana en die andere jongen waren ook in elk geval gewond geraakt tijdens de bezoekmiddag. Hij ging er in ek geval niet van uit dat de jongen na de storm vrolijk opstond en weg huppelde en Joana viel ook nog wel door een raam heen!
"Eerlijk gezegd weet ik het niet. Ik kon alleen maar aan Jason denken en ben vlak na jouw de zaal uit gesleurd" zei Seth eerlijk tegen Lynn, maar dacht even na over wat er gebeurd is. "Echter denk ik wel dat Joana en de jongen nog leven. Ik kan het bloed van mensen in mijn omgeving voelen stromen en voelde slechts 1 keer dat het niet meer stroomde" zei Seth en beet even op zijn lip. Bij Jason. Als Joana of de jongen dood waren, zou hij dat vast ook gevoeld hebben. Al kon het zijn dat ze later waren overleden toen hij werd weggesleurd of dat hij zich teveel liet afleiden door de dood van Jason. Hij wist het niet en had zo het vermoeden dat ze er ook niet eerder achter zouden komen dan dat ze uit de isolatie mochten. Seth baalde wel dat hij in de isolatie zat. Hij kon die drankavond van vanavond goed gebruiken na wat er was gebeurd. Zelfs al hadden zijn krachten Jason niet vermoord, zat de schrik door Lynn er best in en kon hij het wel gebruiken.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa liep achter hem aan en liep zijn kamer in toen ze eenmaal aangekomen waren. Oliver zijn kamer was prachtig, en het dichtste bij naar buiten gaan als dat ze ooit zal komen. "Dit is zo gaaf, en het is het dichtste bij dat ik ooit zal komen als het gaat om weer eens in een bos te zijn." Ze liet voorzichtig haar handen voorzichtig langs wat bladeren van een klein struikje gaan. Voor ze het wist zag ze een hele zwerm bijen in de kamer vliegen. Wederom vlogen ze voor haar alsof ze haar aan het onderzoeken waren. Een enkele landde op haar. "Holy shit, dat zijn er veel! Man, hoe kun je nog zo dun zijn als je de hele dag met zo'n grote zwerm bijen in je loopt. Waar laat je ze?" Glimlachend bestudeerde Clarissa de bijen. "Geen zorgen kleintjes, ik zal Oliver niet van jullie stelen." Ze keek hem echter kort fronsend aan toen hij over het incident in de bezoekersruimte begon. Al direct wist ze over wie Oliver het had, wie de persoon was die iemand uit het raam geblazen heeft. "Lynn," mompelde ze voor zichzelf. "Het spijt me echt, maar Ik moet nu gaan. Ik weet denk ik wel wie dat heeft gedaan, het is mijn beste vriendin. Ik moet daar voor haar zijn." Kort bedacht ze zich dat Lynn haar nog mee zou nemen naar die drank avond, al wist ze niet in hoeverre dat er nog van zou komen. Ergens hoopte ze dat Oliver hier ook zou zijn aangezien Clarissa geen idee had wat Lynn allemaal van plan was. Misschien ging Lynn daar heen voor Asa. Het was gewoon prettig om nog iemand daar te hebben om mee te kunnen praten. Zelf was Clarissa namelijk niet van plan om helemaal los te gaan en te gaan drinken. Dat heeft ze nog nooit gedaan, dus waarom zou ze dat dan nu wel doen?

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Met zijn handen op zijn rug gevouwen liep hij door de lange gangen met Drew. 'Ik kom uit Rusland, daar is het allemaal begonnen, eigenlijk,' zei hij en glimlachte. 'Maar ik woon dus al sinds mijn twaalfde in Engeland. Het is eigenlijk nooit echt weg gegaan, mijn accent. Ik denk ook niet dat het ooit helemaal weg gaat. Als ik dans hoef ik toch niet te praten.' Hij keek een beetje om zich heen, de gangen waren behoorlijk gelijk aan de gangen op de academie, kaal en kil en met veel deuren. 'Ik hoop het. Ik wil hier zo snel mogelijk weer weg. Als ze me nog willen hebben, maar dat denk ik wel. Daarom wil ik het dansen hier bijhouden zodat als ik hier weg ben ik niet een hele grote achterstand heb.'
Toen bleek Drew een meisje te herkennen. Aria dus. Hij knikte en glimlachte toen hij voorgesteld werd. Verder wachtte hij netjes op antwoord van het meisje op de vraag die Drew haar had gesteld.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Nog voordat Aria een gesprek met Janice kon beginnen kwam er een begeleider naast haar staan. Snel had Aria haar tranen weggeveegd en had ze de beveiliger aangekeken die haar een paar van de o zo bekende doorzichtige handschoenen gaf. "Mevrouw Mayfair, graag eerst nieuwe handschoenen ophalen voordat je weg stormt" zei de beveiliger tegen haar waarna hij haar betraande ogen zag en een wantrouwende blik liet zien. "Gaat alles... goed?" vroeg hij voorzichtig waarna Aria knikte. Maar het was niet oké. Lynn had haar gave overgenomen en had met eigen ogen kunnen zien wat een destructie haar gave kon opleveren. Seth had de kleine Jason vermoord met een nieuw duister trekje van zijn gave. Drew was Aria komen opzoeken maar door alles wat er gebeurd was kon ze wel concluderen dat Drew nooit meer terug zou komen. En Aria? Zij was de oorzaak val alles wat er gebeurd was. Of tenminste, dat voelde zo. Als Aria anders ging staan dan had Lynn nooit een traumatiserende ervaring gehad, kon Seth een levende Jason knuffelen en zou Aria nog een gezellig gesprek met Drew hebben in de bezoekerszaal. En nu zaten Seth en Lynn in de isolatie en ze had geen idee waar Drew was.. Aria schrok op uit haar gedachten door de begeleider die haar de handschoenen gaf. Rustig deed ze ze aan en wachtte ze tot de begeleider verdwenen was. Een hand haalde Aria snel door haar grijze haar heen terwijl ze nieuwe tranen in haar ooghoeken voelde prikken. Het waren vooral de gezichten van haar vrienden en de anderen aanwezigen in de zaal toen ze allemaal tegen Aria keerden. Ze zag woede in de ogen van die specifieke mensen. Aria was ook vooral verbaasd in haar vrienden en hoe snel ze de hoop dat Aria geen moordenaar zou zijn hadden opgegeven. De enige persoon die haar wel geloofde was Seth, maar dat was voor hem niet zo fijn. Hij zat nu in isolatie... Hij zat in isolatie! Aria grinnikte even bij haar eigen idee. Misschien zou ze zich wat minder schuldig voelen als ze Seth en Lynn uit de isolatie zou redden. Een vastbesloten blik danste op Aria haar gezicht toen ze tot haar verbazing Drew en een jongen die ze niet herkende de gang door richting haar liepen. "Hey" zei Aria lichtjes, "Ik dacht al bijna dat je na vanmiddag niet meer zou komen Drew". Drew introduceerde haar aan een jongen genaamd Denish. "Goed je te ontmoeten" had Aria tegen hem gezegd. Toen hoorde ze zijn vraag en vroeg ze af waarom ze hen zochten. "Ik weet wie het zijn.. Ik weet alleen niet waar ze nu zijn, de school is groter dan dat het lijkt". Aria dacht terug aan haar plan en zei; "Maar nu jullie hier toch zijn... Zin om mij een beetje te helpen met een reddingsmissie?"

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew keek Denish aan toen hij zei dat hij uit Rusland kwam. Ah, vandaar dat vreemde accent. "Ik vind je accent wel mooi klinken" zei Drew rustig tegen hem. Het was eens wat anders dan anders. Zelf had hij nog nooit russisch gehoord, in elk geval niet dat hij het wist. Het was ook wel logisch aangezien hij al jaren in afzondering leefde. Hij kende weinig mensen op straat, wilde ze ook niet kennen, en een tv had je niet op straat. Ja in sommige winkels, maar daar kon je natuurlijk niet de hele dag naar kijken en vaak stond het geluid uit.
Toen Denish zei dat hij hier zo snel mogelijk weg wilde, knikte Drew naar hem. "Ik hoop dat je hier niet te lang hoeft te blijven." zei Drew met een zwakke glimlach. Gezien wat er buiten deze muren allemaal met hem was gebeurd, zou hij hier waarschijnlijk nooit meer wegkomen. Als Aria in elk geval gelijk had en ze hier beschermd werden tegen hen die zijn gave wilden misbruiken.
Een zwakke lach kon Drew niet inhouden toen Aria zei dat ze niet had verwacht dat hij nog terug kwam. "Ik heb er ook best lang over na zitten denken" zei Drew. "Wat er net gebeurde, was niet bepaald de beste start voor een nieuwe schoolcarrière, maar veel opties heb je ook niet echt met een gave als de mijne" zei Drew vervolgens en keek Aria aan toen ze zei Louise en Asa te kennen, maar niet te weten waar ze waren. Deels had Drew dat ook niet gedacht. De school was inderdaad op het eerste gezicht niet bepaald klein. Dat kon ook niet met zoveel mensen met een aparte gave. Als de school te klein zou zijn, zou er uiteindelijk geen plaats meer zijn en dat zou gevaarlijk zijn. Het had echter gekund dat Aria een van de twee net nog zag lopen en daarom wist waar ze waren. Misschien waren ze wel langs Drew en Denish gelopen, zonder dat ze het wisten. In elk geval Asa kon dat doen aangezien ze geen idee hadden hoe ze diegene moesten herkennen.
Het was in elk geval een opluchting om bevestigd te krijgen dat die Asa hier op deze school zat, in plaats van ergens buiten of helemaal niet bestond. Nu wisten ze in elk geval dat hun zoektocht enigszins nut had. Dat ze hun doel konden vinden.
Toen vroeg Aria of ze haar wilden helpen met een reddingsmissie en even twijfelde Drew. "Je wilt die meerman redden, of niet soms?" vroeg Drew en haalde een hand door zijn haren heen. "Wat heb je nodig voor die missie?" vroeg Drew vervolgens en keek haar aan. Hij hoopte maar dat zijn gave niet nodig was, al ging hij er vanuit van niet. Aria had tenslotte niet gedacht dat hij terug zou komen. Ze had vast iets bedacht zonder zijn gave. Rustig zette hij zijn zonnebril beter op zijn hoofd en keek Aria aan. Hij wilde echt zo min mogelijk zijn gave gebruiken. Hij had zijn gave al veel te vaak gebruikt.

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
Ryth had zich eventjes omgekleed om ietsje netter de gang opte gaan. Hoewel hij nog steeds geen schoenen droeg, had hij nu een fatsoenlijke, schone broek aan en een t-shirt zonder wodka-vlekken. Met nieuwe, schone witte handschoenen aan stapte hij de deur uit, sigaretten in zijn broekzak en een
drie shot-flesjes wodka in zijn kontzak verstopt.
De vergeetachtige jongen had zin om een frisse neus tehalen; hij spendeerde veel tijd in zijn kamer, maar was ook vaak in de tuin te vinden. Met oordopjes in zijn oren, die in een oude mp3 zaten waar dezelfde
zesendertig nummers zich al jaren afwisselden, maar telkens als nieuw klonken, deed Ryth de deur achter zich dicht.
'One last kiss, I love you like an alcoholic...' Mompelde Ryth zingend terwijl hij de gang uitliep, zich niet bewust van alle evenementen die waren gebeurd; de doden, de windvlagen en het gegil. De angst, pijn en ontploffende emoties en gaves.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Een drankavond, precies waar ik na dit alles nood aan heb. Al weet je dat ik geen alcohol drink. Het heeft niet bepaald een positief effect op mijn gave. Ik zal wel wat cola meenemen en ik denk dat ik nog een zak chips op mijn kamer heb liggen." Al vond Asa het altijd wel leuk om anderen dronken te zien worden.
'Asa, Asa mensen zoeken je.' Sitri stond opeens in de kamer.
'Twee nieuwe jongens. Het gebeurt niet altijd dat er nieuw vlees binnenkomt dus heb ik ze een tijdje gevolgd en ze waren blijkbaar naar jou op zoek, of toch één van hen. Ik weet het niet meer precies.'
"Was je ze aan het stalken?"
'Stalken? Ik? Ik ben een prins van het demonenrijk. Ik doe niet aan stalken!'
"Weet je waarom ze me zoeken?"
'Nee niet precies ik was nogal afgeleid door hun uiterlijk, maar Asa begrijp je wel niet wat ik zeg. Twee knappe gasten zoeken je. Wat doe je hier nog? Als je niet gaat dan zorg ik er wel voor dat je gaat! Oh en ze zochten haar ook,' de demon knikte naar Louise.
Voor Louise moet het hebben geleken alsof Asa tegen zichzelf aan het praten was. "Sorry, blijkbaar zijn er mensen naar ons op zoek. Ik weet ook niet waarom, maar ik denk dat als ik niet ga een bepaald iemand me gaat dwingen te gaan, als in mijn lichaam overnemen en me er heen brengen."
'Heb je me eigenlijk ooit voorgesteld aan je vriendin?'
"Nee niet dat ik weet."
'Kun je dat dan doen nadat we naar die jongen zijn gegaan oh en vertel haar ook wat ik graag met haar zou doen.' De demon fluisterde iets in zijn oor, waar hij niet alle woorden van begreep en waarvan zijn wangen vuurrood kleurden. Nooit van zijn leven zou hij dat soort dingen tegen Louise zeggen. "Ok laten we gaan." Sitri wandelde voorop en Asa volgde samen met Louise. De gangen waren tamelijk leeg. De meeste bewoners zaten nog op hun kamer te bekomen van het incident. Ze passeerden een jongen die muziek aan het luisteren was. "Is dat hem?"
'Nee, maar we zijn er bijna. Hier zijn ze' Er stond een groepje op de gang. De enige die Asa herkende was Aria. "Ok klaarblijkelijk zochten jullie mij, vraag me niet hoe ik dat weet, maar wie zijn jullie en waarom zochten jullie mij?"

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Een gezond dieet en voldoende beweging." grapte hij terwijl hij zachtjes op zijn buik klopte. Oliver begreep ook niet echt hoe en waar de bijen precies leefden. Hij had er echter nooit last van gehad, behalve wanneer hij hen te lang binnen hield, dan kreeg hij maagpijn, waaruit hij afleidde dat hun korf zich nabij of in zijn maag moest bevinden. De wetenschappers van Golden Oak hadden geopteerd een röntgen scan uit te voeren, maar de straling zou schadelijk zijn voor de bijen waardoor die ingreep teveel risico inhield. Eerlijk gezegd hoefde Oliver niet te weten hoe het er binnen in hem aan toe ging. "Geen probleem, doe wat je moet doen. Al vrees ik dat je haar niet zomaar zult vinden. Ik weet niet wat ze hier doen met mensen die op zo'n manier de regels overtreden, maar ze gewoon terug vrolijk laten rondlopen lijkt me niet het geval. Hoe dan ook ik blijf beter hier. Nu ik ze net heb vrijgelaten, denk ik niet dat ze veel zin hebben om nu al terug in dat pak te moeten, maar veel succes." Hij opende de deur van zijn slaapkamer om Clarissa buiten te laten. "Oh voor ik het vergeet, er is vanavond een drankavond, kom je ook?" Riep hij haar nog na.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Denish stond een beetje bij Drew en het meisje wat Aria heette. Ze hadden het over een reddingsmissie... Hij wilde liever niet in de problemen komen dus besloot hij om zijn mond te houden en zich niet in hun gesprek te mengen. Bovendien zou hij niet van veel nut zijn...
Toen kwamen er plots een jongen en een meisje bij staan. 'Ben jij Asa?' vroeg hij toen de jongen zei dat hij wist dat ze hem zochten. Dan moest hij wel Asa zijn. 'Mijn naam is Denish en dit is Drew, we zijn allebei vandaag aangekomen.' legde hij uit en stak zijn hand uit naar de jongen om zichzelf netjes voor te stellen. Hij stond weer in de vijfde positie en ging even normaal staan, de eerste positie voor hem dus, zodat het er minder vreemd uit zag voor de mensen hier in de gang. Hij kon zich voorstellen dat het een vreemd gezicht kon zijn iemand in een positie van ballet te zien staan, zeker als je zelf niet weet wat ballet in houdt.
'Heb je alles van vanmiddag mee gekregen? In de bezoekersruimte?'

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa realiseerde zich op het moment weer hoe goed Donghan eigenlijk voor haar was, hij had haar zo naar Lynn gebracht. Clarissa hoorde nog de vraag van Oliver en draaide zich nog kort om. "Ik zal er zijn!" Op de gangen ging ze opzoek naar iemand die ze kende en waarvan ze wist dat ze ook bevriend waren met Lynn. Clarissa's doel was om zo snel mogelijk bij Lynn te komen. "Waarom die sippe blik op je gezicht Clarissa, heeft een van de bijen van je vriendje je gestoken?" Mitchell en de rest konden haar ook geen minuut alleen laten op deze gangen. Zonder te reageren liep Clarissa stug door, ze had haar ogen op haar doel gezet en niks zal haar in de weg staan. Het ging hier om Lynn, haar beste vriendin. "Loop niet zomaar weg van mij!" Mitchell greep haar bij haar arm. "Laat me gaan, eikel!" Clarissa probeerde zich los te trekken. Haar huid begon zich op te warmen en brandde Mitchell. "Damn it, freak!" Een van zijn vrienden die de gave had om dingen in ijs te laten veranderen greep haar nu vast. Clarissa's gave deed hem niks. "Je gaat hier zoveel spijt van hebben," klonk er vanuit Mitchells mond. Ze kon dit nu niet gebruiken, ze wilde naar Lynn. Op haar arm voelde ze de kou wat door haar gave extra pijn deed. "Laat me alsjeblieft gaan," zei ze met de pijn in haar stem te horen terwijl ze zich wederom los probeerde te trekken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld