Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

School of Magic Inschrijven Gestopt

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Ik sloeg het medicijn koppig af. 'Ik heb het niet nodig, ik heb jullie hulp niet nodig.' Ik wou dit alleen overleven, niet met de hulp van anderen. 'Dit labyrint is groot genoeg voor ons allemaal zonder dat we elkaar over de voeten lopen, dus laten we maar hopen dat de volgende keer dat ik jullie zie het weer op school is.' Ik draaide me om en strompelde weg. Één of ander wezen zonder gezicht sprong plots voor mij te voorschijn en vloekend haalde ik zo hard mogelijk uit en drukte ik daarbij zijn gezichtloze kop tegen een steen kapot. Ik wou gewoon de uitgang vinden, ik had er nu al weer genoeg van. Ik was nu al weer een eindje bij de anderen weg en ik drukte even mijn hand tegen mijn wond aan, die steeds minder pijn deed. Het was wel fijn dat Rosalia mijn wond een beetje had genezen, maar ik moest dit kunnen halen zonder de hulp van anderen. Ik pakte het wapen van het nu dode wezen, een groot kapmes, af en stak hem in mijn riem vast. Ook zocht ik in de buidel die het wezen om zijn middel had zitten en haalde er een klein spuitje uit, waarschijnlijk iets van gif. Ik bedacht me opeens dat we hier niet met z'n vieren heen waren gegaan, maar met z'n vijven. Even fronste ik, maar hij leek me ook wel het type om gewoon ergens alleen rond te lopen, dus ik bestede er verder geen aandacht aan.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Gabriël miste het potje en raapte het snel van de grond. "Eehm, ik weet niet of ik dit kan de kans dat ik jullie een schok geef is nogal groot" zei hij aarzelend terwijl hij het potje opende, er zat een soort zalf. Hij kon het eigenlijk ook gewoon vasthouden en dan zo over de wonden gaan, het zou niet zo goed uitgesmeerd zijn, maar het was het beste wat hij kon doen. Hij smeerde eerst Elizabeths wond in omdat zij er het ergst aan toe was en daarna die van Rosalia. "Ik denk dat ik beter ook kan gaan, samenblijven is nooit een goede optie ze zullen van alles laten gebeuren om ons tegen elkaar op te zetten en wie weet wat voor wezens ze op ons afsturen. Ik zie jullie we bij de uitgang" zei hij en deed een poging tot glimlachen al was het nogal geforceerd. Daarna checkte hij nog een keer of zijn rugzak stevig op zijn schouders zat en vertrok toen ook weer verder het labyrint in in de tegengestelde richting die Daniël was uitgegaan, al wist je nooit zeker of deze weg wel echt tegengesteld was.

Anoniem
Straatmuzikant

DemonicBeauty schreef:
Elizabeth
Langzaam kwam ik weer bij ook al was ik nog steeds zwak. Het gif was zeker nog niet uit me en ik kon niets anders doen dan liggen. Ik wou veder ik had vaker gezien dat als mensen bij elkaar zouden blijven ze allemaal werden vermoord, Een tijdje later voelde ik me weer beter en kon ik opstaan en een eindje lopen. Ik hielp Rosalia op en zei tegen haar "Ik hoop dat dit niet de laatste keer is dat ik je zie, vooral niet met die dubbels. Maar als een van de dingen je te pakken krijgt weet dan dat je jezelf kunt genezen. Ik geloof in je en je bent zo'n beetje mijn eerste echte vriendin in deze hel. Sorry als ik je niet kan helpen" Ik gaf haar een knuffel en liep langzaam weg. Ik was eerst nog een beetje duizelig maar later werkte het toch. Ik voelde mijn krachten terug komen en begon langzaam te rennen. Ik kwam een monster tegen en sloeg hem tegen de vlakte. Ik pakte mijn mes en sneed zijn keel door. Ik voelde me beter en zelfs wat sterker. Ik rende snel door voordat iemand het lijk zou vinden en meer dingen achter me aan zou sturen.

Anoniem
Internationale ster

HowlingMagic schreef:
Rosalia

Ik knikte naar Elizabeth en ging zelf verder op pad. Ik genas al mijn wonden en rende verder. Ik klom in een boom en sprong van tak naar tak. Uiteindelijk vloog er een pijl op me af. Ik stopte en ging me verbergen achter een grote tak. Ik keek een klein stukje over de rand om te kijken wie het was. Daar stond Elizabeth met een boog die al gespannen was maar iets in me zei dat het niet klopte. Ik keek goed en zag rode ogen. Dit is ze niet. Het is een dubbelganger. Ze schoot nog een pijl en die bleef haken aan een tak. Ik pakte de pijl en liet mijn mes over heen gaan en bekeek of er gif op zat. Zoals ik al verwachtte was het dezelfde gif van een tijdje geleden. Ik veranderde mijn wapen in een speer en mikte nauwkeurig. Ik gooide het naar beneden maar het was mis. Ik keek naar beneden en er was niemand. ''Damn waar is ze?!'',vloekte ik in mezelf. Ik bleef nog een tijdje in de boom om te kijken of het veilig was. Het begon al donker te worden en steeds gevaarlijker. ''Ik moet nu snel een plaat vinden om te kunnen rusten.'' Ik keek om me heen en zag geen een andere veilige plek dan boven in de boom. Ik klom naar boven en pakte een groene doek die ik om me heen wikkelde voor camouflage. Ik ging rusten en had voor de veiligheid mijn wapen binnen handbereik bij me.

Anoniem
Straatmuzikant

DemonicBeauty schreef:
Elizabeth
Ik liep steeds langzamer, het begon nacht te worden. Ik keek om me heen en zag een grote boom staan. Ik klom erin en sneed een liaan door. Ik knoopte hem om me heen en zacht een comfortabel plekje op. Voordat ik ging slapen nam ik een klein slokje water. Ik zorgde ervoor dat er bladeren voor me heen hingen zodat niemand mij kon zien. Even later viel ik in slaap. Ik werd wakker door stemmen. Ik keek voorzichtig opzij en zag dat daar oudere leerlingen stonden. Ik stond verbijsterd van verbazing. Deze kinderen waren een paar jaar geleden afgestudeerd. Ik slikte een dikke prop in mijn keel weg."Oké er zijn vier kinderen die we moeten vermoorden voordat ze de uitgang bereiken. Ze zijn te gevaarlijk. Ze heten Rosalia,Daniel,Elizabeth en Gabriel. De leraren zijn bang dat ze te krachtig worden en de macht grijpen. Ik heb hier foto's van ze." De jongen deelde onze foto's uit aan de andere. "Goed Michel en James gaan met mij mee om te zoeken naar de twee jongen. Jess,Chris en Luce zoeken naar de meisjes. Als je ze hebt gevonden twijfel dan niet maar snijd meteen hun kelen door. Pas op ze zijn behoorlijk goed met hun krachten. De jongens hebben zulke gevaarlijke krachten dat je een speciaal pak moet dragen anders word het je dood. De meisjes hebben minder gevaarlijke krachten maar desalniettemin let goed op. We splitsen nu op, veel succes." Na dit allemaal gehoord te hebben moest ik een prop wegslikken. Ik moet ze waarschuwen dacht ik, maar als ik nu deze boom verlaat word het hoogstwaarschijnlijk mijn eigen dood. Opeens bedacht ik iets, ik ruimde alles snel op in mijn rugzak en gooide die over mijn rug. Ik sprong van boom naar boom om de anderen te waarschuwen. Ondertussen keek ik op de grond of ik iets of iemand zag. Ik hoopte maar dat ik optijd was.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Het was ongelofelijk hoe snel de dag wel niet om was gegaan in dit labyrint, of ze maakten het met op zet donkerder. In ieder geval was het al een wonder dat we deze dag hadden overleefd. Vorig jaar was het labyrint zo veel anders geweest, veel minder gevaarlijk. Je moest toen alleen uitkijken voor hier en daar wat monsters en natuurlijk speren die uit de muren kwamen schieten, maar nu leek het wel een monster broedplaats hier. Ik was ondertussen in wat hoog struikgewas tegen de muur aan gaan zitten, verborgen voor het onoplettende oog. Trouwens ook voor het zoekende oog, aangezien het al donkerder was. Omdat ik al tegen de muur aanleunde kon ik niet van achteren worden aangevallen, iets wat een groot voordeel was hier. Ik was alert op elke kleine beweging maar voelde wel dat ik ontzettend moe begon te worden. Als ik wakker kon blijven tot overdag en dan ergens in een boom kon slapen zou dat wel handig zijn, vooral omdat er in de nacht altijd nog meer monsters los liepen dan in de zon. Het was natuurlijk geen echte zon, alles hier werd gemaakt en beheerst door onze docenten, maar het zorgde toch voor warmte. Nu begon de temperatuur flink te dalen en ik baalde dat ik niet iets van een deken had. Het was echter toch niet handig geweest, bedacht ik me toen, het zou me immers vertragen bij een aanval.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Gabriël was bij een grot aangekomen, niet meteen slim om binnen te gaan maar het was wel een goeie slaapplaats en hij zou er beschut zitten voor regen en onweer. Binnen doodde hij een of ander monster door hem te elektrocuteren en vond een slaapplaats in de wand van de grot waar nog een extra holte was, deze lag verborgen in de duisternis en wanneer je de grot binnenkwam liep je er meteen voorbij al kon je van daaruit wel alles in de gaten houden. Uiteindelijk had hij toch maar geen rugzak meegenomen en met de dolk vlak naast hem en zijn rugzak als kussen viel hij in een droomloze slaap.

Anoniem
Internationale ster

HowlingMagic schreef:
Rosalia

Ik had een klein beetje geslapen tot ik geritsel hoorde. Ik keek over de rand heen en keek wie het was. Ik kon niks zien en bleef veilig boven wachten. Van de spanning hou ik me adem in om geen geluid te maken. Ik hoorde niks meer. Ik wachtte nog even en voelde een rare sfeer. Ik draaide me om en zag meteen een monster. Snel pakte ik mijn wapen en probeerde ik het te raken. Het was een schaduw monster en je kon hem niet raken. Ik sprong snel van boom naar boom op zoek naar een plek waar de maan fel scheen. Ik zag een plek en verstopte me gelijk erin en bleef stil liggen.

Anoniem
Straatmuzikant

DemonicBeauty schreef:
Elizabeth
Het had geen zin om door de bomen te springen. Normaal zou ik het opgeven maar dat deed ik niet. Ik pakte mijn pijl en boog stevig vast en sprong op de grond. Ik keek om me heen om te zien of er iets was maar ik zag niets. Ik rende snel door maar voelde al snel de vermoeidheid toeslaan. Ik leunde even tegen een boom aan voor een kleine pauze. Er tikte iemand op mijn schouder. Ik draaide me om en stompte het ding keihard tegen zijn kaak. Ik zag dat het een soort skelet was. Ik gilde en rende veder. Ik keek achterom en zag het ding dichterbij komen. Ik zag vanuit mijn ooghoek een grot en dook erin. Ik liep voorzichtig door tot een beetje in het midden van de grot. Ik zag het ding langsrennen en haalde opgelucht adem. Ik was zo moe dat ik eventjes mijn ogen sloot, heel eventjes maar

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Tevergeefs probeerde ik wakker te blijven, ik kon voelen dat mijn ogen langzaam zwaarder werden en mijn zicht met de seconde minder. Ik moest wakker blijven maar ik wist dat het mij niet zou lukken. Met veel moeite onderdrukte ik een gaap. Ik wist dat het te gevaarlijk was om te gaan slapen, dat er gevaar dreigde om elk hoekje, maar hoe kon je je verzetten tegen je eigen lichaam en behoeftes? Uiteindelijk vielen toch mijn oogleden dicht en zakte ik weg in een diepe slaap.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Gabriël hoorde iets of iemand de grot binnenkomen en was meteen weer klaarwakker. Hij kon niet goed zien wie of wat het was maar een ding was zeker het zou hem willen vermoorden en moest dus gedood worden voor het de kans kreeg. Hij zette zich in een goeie positie nam zijn dolk en sprong toen op het ding en lande er met zijn volle gewicht op. Meteen drukte hij de dolk tegen de keel klaar om hem lang haar keel te snijden en het monster dood achter te laten.

Anoniem
Straatmuzikant

DemonicBeauty schreef:
Elizabeth
Ik schrok wakker. Er sprong iemand op me en drukte zijn mes tegen mijn keel. Ik vloekte in mezelf dat ik de grot niet had doorzocht. Of ze hadden me gewoon gevonden dat kon ook maar waar ze niet aan gedacht hadden ontwapend. Ik had mijn mes in mijn hand en klemde het stevig vast. Ik zei moeizaam "Als je mij vermoord ga jij er ook aan ik zorg ervoor dat mijn mes recht in je vervloekte hart gaat al is het het laatste wat ik doe." Ik had mijn mes klaar om aan te vallen en ik wachtte af.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Het zachte geluid van kleine regendruppels op de grote bladeren in het labyrint waren de reden dat ik uiteindelijk toch mijn ogen weer opende, enkel om een mes tegen mijn keel te ontdekken. 'Niet bewegen.' het was een onbekende maar vriendelijke stem. De bron van deze stem was een jonge vrouw die iets ouder dan mij was met lange witte haren. Ze droeg makkelijke zwarte kleding en haar ogen waren een soort van yin yang achtig iets, het gaf mij de rillingen. Haar bleke huid zag er spookachtig uit in het donker en de grijns op haar gezicht maakte het geheel goed af. Ik wist niet wie of wat dit was maar momenteel was ze een vijand. Met een snelle beweging pakte ik het mes vast en drukte ik het bij mijn keel weg. 'Zou je dat wel doen? Ik heb je eigenlijk levend nodig.' mompelde ze terwijl ze nog harder begon te drukken om mijn verzet te stoppen. Ik voelde het mes zich in mijn huid boren en mijn handen begonnen te trillen maar ik wou niet loslaten. Ik sprong overeind waardoor ook zij gedwongen was overeind te komen, haar grip om het mes verslapte en ik sloeg hem uit haar handen. Druppels rood bloed liep uit de wonden in mijn handen naar kleine plasjes op de grond. De regen spoelde het meeste bloed al snel weg. De vrouw en ik stonden recht tegenover elkaar, wachtend op de volgende aanval van de ander. 'Wie ben jij?' mompelde ik uiteindelijk tegen haar. 'Mijn naam is Karma.' fluisterde ze terwijl ze een nieuw mes tevoorschijn toverde. Het was duidelijk dat dit een speciaal geval was die net zoals Gabriël en mij over een grote en gevaarlijke gave beschikte en daardoor extra getraind werd. Haar gave was echter niet het tevoorschijn toveren van messen, dat was al snel duidelijk. Om haar huid gloeide een extra soort witte laag, een soort van muur. Ik kon haar dus niet aanraken, ik moest haar op een andere manier verslaan. 'Je weet wat ze zeggen.. Karma is een bitch.' snauwde ik terwijl ik naar haar toe sprong.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Elizabeth ben jij dat" zei Gabriël en draaide haar om om haar ogen te checken, want ze kon net zo goed een kwade kopie zijn. Na haar wat beter bekeken te hebben was hij er vrij zeker van dat ze de echte Elizabeth was en nam zijn dolk terug. "Sorry voor het mes tegen de keel enzo, maar ja je kan niet veilig genoeg zijn"
zei hij toen er plots opnieuw voetstappen klonken. Meteen verborg Gabriël zich weer in het duister, maar hij had met Elizabeth gepraat en deze mensen of wezens hadden hem dus sowieso gehoord.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Karma zag mijn aanval aankomen en deed behendig een snelle stap op zij waardoor ik langs haar vloog. 'Je zult echt iets beters moeten verzinnen dan dat, Daniel.' sister ze terwijl ze haar vuist tussen mijn schouderbladen drukte. Met een klap viel ik op de grond en bleef ik daar even op handen en voeten zitten. Het begon harder te regenen en druppels water drupten van mijn neus, kin en handen naar de grond. Ik staarde naar de modderige grond en probeerde snel na te denken. Hoe kon ik ooit iemand verslaan die ik niet aan kon raken? 'Daniel, doe niet zo moeilijk en kom met me mee. Hoe erger je beschadigd raakt hoe groter mijn problemen zijn.' Ze pakte mijn kraag beet en gooide me overeind. Een klein plan begon zich te ontwikkelen in mijn hoofd terwijl ik mijn hoofd naar beneden boog en langzaam naar haar toe liep. Ik kon haar niet aanraken, ik kon haar niet doden met wapens, ik was zeker niet sneller dan haar en ze was ook behendiger. Er was maar één ding dat ik nog wel kon doen. Moedig zijn.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld