Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Disney next generation RPG ~ schrijftopic

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Hoe zou Milan het feest eens beschrijven. In elk geval interessanter dan de gebruikelijke feesten waar hij normaal gesproken als prins heen ging. Aan de ene kant vertrouwde hij de drankjes niet, iets wat hij bij de normale feesten en plechtigheden niet had. De reden dat hij de drankjes niet vertrouwde? Eigenlijk 2. Ten eerste had hij zo zijn vermoeden dat Rafa zou proberen er iets alcoholisch in te stoppen. Ten tweede vertrouwde hij meer dan de helft van de schurkenkinderen niet. Eigenlijk was Kayla een van de weinigen die hij zijn vertrouwen tot nu toe had gegeven. Natuurlijk was ze ook niet alleen de dochter van Hans, maar ook van zijn moeder. Ironisch eigenlijk, dat hij als ijs het vuur als enige vertrouwde. Toch was het geen gedachten die hij lang bij zich hield. Dat kwam omdat het volgende drama zich alweer ontvouwde. Een drama genaamd Velasco. Hoewel de school nog niet lang bezig was en Milan hem dus nog niet goed kende, had hij altijd een vreemd gevoel bij hem. Een raaf was niet altijd het meest betrouwbare dier dat er was tenslotte.
Milan moest toegeven dat het een aardig trucje was wat hij uitvoerde. Een grote troon verscheen uit de grond en de leraren probeerden hem er wanhopig af te krijgen. Zelfs de leraar die hij had bevroren hielp mee. Zo te zien was het ijs veilig verwijderd. Dat scheelde Milan weer een probleem. Dank jullie wel trollen, dacht hij bij zichzelf en luisterde naar de woorden die Velasco hen vertelde. Verraders onder hen, alsof niemand dat wist. Heus, er waren genoeg die een nieuwe kans wilden. Schurken die helden wilden worden en die kans kregen ze van Milan ook, maar er waren ook twee andere groepen. Helden die liever schurk werden, om welke reden dan ook. Misschien liefde? En schurken die hun tweede kans niet aangrepen en dolgraag slecht wilden blijven. Wraak nemen op hun vijanden. Het verbaasde Milan dan ook best dat er zoveel paniek ontstond. Was niemand zich bewust van die twee groepen nu beide partijen bij elkaar kwamen. Goed en kwaad werd altijd gescheiden met een reden.
Helaas kwam de paniek ook hen richting uit en werd Milan al snel onder de voeten gelopen. Heen en weer werd hij geduwd, weg bij Kayla en de rest. Hij voelde hoe zijn ketting van zijn nek gerukt werd. Een korte, maar krachtige ruk van een angstige scholier die bleef hangen. Het kettinkje barstte en viel op de grond, waar het werd weggetrapt door de andere studenten. Milan probeerde het nog te pakken, maar faalde en niet alleen daarmee. Door de schrik van het feit dat zijn ketting afgetrokken werd begon hij zijn gave weer eens niet te beheersen, waardoor het al snel een ijspaleis in de zaal was. De grond was glibberig, wat het vluchten voor de studenten er niet bepaald makkelijker op maakte. Grote ijspegels verschenen aan het plafond. Puntig en dreigend, maar stevig genoeg om niet te vallen. Wanhopig probeerde Milan bij de menigte weg te komen, zonder iemand aan te raken. Natuurlijk zouden zijn handschoenen wel een beetje beschermen, maar niet genoeg. Sommige studenten waren gelukkig voldoende bij verstand om om het 'monster' van de school heen te rennen. Om hem te ontwijken. Bij sommigen had hij wat minder geluk. Echter, had hij na een tijdje toch de andere kant van de zaal bereikt. De kant waar niemand bijna heen vluchtte, en toen? Toen hoorde hij het. Een gil, nog ijzingwekkender dan zijn gave over het ijs. De gil van Gabi. Met een ruk draaide hij zich in die richting. Hij zag hoe iemand daar lag, maar kon niet goed zien wie. Gabi zat bij hem geknield en Benjamin, de zoon van Belle en het Beast stond er vlakbij. Even kon Milan niet nadenken. Gabi leek razend en Milan had wel zo zijn vermoeden op wie de woede zou worden gekoeld. Benjamin. Razendsnel deed Milan zijn handschoen uit. Nog net op tijd, aangezien Gabi haar dolk gooide. Nog net wist Milan de dolk te bevriezen. Zo diep en diep gevroren dat de dolk uit elkaar barstte in kleine, ongevaarlijke splintertjes. Van schrik en de gladheid viel Benjamin op de grond en met moeite wist Milan zich naar de drie personen te brengen.
"Chris" zei hij zachtjes, toen hij zag hoe Chris zijn bloed het ijs op de grond rondom hen deed smelten. De rode kleur werd verdund door het koude water, maar Chris reageerde niet meer. Milan wist dat het te laat was, maar merkte dat Gabi niet in staat was om hem op te merken. Ze was te erg van stuur en daarom draaide hij zich om naar Benjamin. "Ben je gewond Ben?" vroeg Milan, maar Benjamin schudde zijn hoofd. "Ik mankeer niets, dankzij jou" zei hij zacht en keek om zich heen. "Je hebt je gave nog steeds niet onder controle he?" vroeg hij en Milan schudde zijn hoofd. Inmiddels was het over grote deel van de balzaal leeg. De studenten waren naar buiten gevlucht, naar hun kamers of ergens anders in de school. Mogelijk wachtend op docenten en Milan vroeg zich af of hij ook schuldig zou worden bevonden aan al het ijs. Waarschijnlijk zou het hem inderdaad een groot probleem opleveren.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Met een grote Cheshire glimlach ontvang ik trots de complimentjes van de rest. "Dankjewel, jullie zien er ook wondertastisch uit!" De directeur houdt ondertussen zijn woordje maar wordt onderbroken door Velasco. De dingen die daarna gebeuren krijg ik gewoon weg kippenvel van. Velasco probeert de pleures uit te laten barsten, niet dat ik het erg vind, maar ik weet wel waar hij toe in staat is... Vluchtig kijk ik om me heen, zoekend naar waar iedereen is. In de verte klimt Gabi een tafel op en richt haar pijl op een jongen. Zonder erbij na te denken ren ik er naar toe. De tranen schieten in mijn ogen als ik zie wie voor haar doelwit springt. Milan is er eerder bij dan ik en weet een vliegende dolk nog tegen te houden. Ik gooi mijn armen om Gabi en plof me neer op de grond. "Rustig meis, het is niet jouw schuld, als je dat maar uit je hoofd laat." zeg ik snikkend. De zaal begint leeg te raken, net als Chris zijn bloed. Milan denkt al dat het te laat is maar zijn hartslag is gewoon ontzettend laag. "Ik ga mijn best doen oke." Met een harde ruk scheur ik een grote lap stof van mijn jurk af en graai in mijn tas naar pure alcohol. Een beetje giet ik over mijn hand heen om ze te ontsmetten, de rest giet ik op het stof. "Als je me nog hoort, dit gaat een beetje pijn doen..." fluister ik in Chris zijn oor. Voorzichtig en met gevoel haal ik de speer omhoog. Een verkeerde ader, en hij is opslag dood. Gelukkig gaat het goed. Ik gooi de speer op de grond en trek zijn shirt omhoog om de wond te bekijken. Het lapje stof druk ik een beetje de wond in en geef er druk op. "Oké, dit werkt wel even tijdelijk. Hij moet wel NU naar de EHBO. Of hij het haalt weet ik niet, maar dit is alles wat gedaan kon worden door ons!" zeg ik met een trillende stem.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Milan merkte dat Feline Chris nog probeerde te redden. Eigenlijk wilde hij zeggen dat ze het niet hoefde te doen, maar toen merkte hij dat Chris nog adem probeerde te happen en vloekte in zichzelf. Stom, hij had eerst naar Chris moeten kijken. De kans was klein dat Ben gewond was geraakt en Chris was wel zwaargewond. Snel knielde Milan dan ook bij Chris neer en plaatste een klein beetje magisch ijs rond de wond. Dit ijs voelt niet koud aan, maar stopt het bloeden meer dan een stukje stof" zeg ik zacht en kijk Feline aan. "Jij kunt zeker niet met anderen weg poefen he?" vroeg Milan aan haar. Vermoedelijk was de gang nog veel te druk om Chris makkelijk naar de ziekenboeg te brengen. Natuurlijk waren er alternatieve wegen. Een ijs glijbaan door het raam bijvoorbeeld, maar als Feline hem kon brengen was een beetje sneller en makkelijker. Daarbij kon een glijbaan ook nog wel eens gevaarlijk zijn. Het risico was dat bijvoorbeeld Chris uit zijn armen zo vallen of Milan niet op tijd was om de glijbaan langer te maken, aangezien hij zijn handen vol had met Chris.
Daarbij zou zelfs zijn ijs zou Chris niet lang in leven kunnen houden. Hij beheerste het trucje tenslotte niet goed. Geen enkel trucje met ijs had zijn beheersing.
Voorzichtig tilde Milan Chris op en keek naar de deur. In de gang merkte hij al dat ze er niet gemakkelijk langs konden komen. Zelfs als hij weer 'het monster' werd waren sommigen te overstuur om dat op te merken. Dat merkte hij zonet al toen de zaal een ijspaleis werd doordat hij zijn ketting kwijt raakte.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zijn jurk had absoluut het gewenste effect. Hier zou nog lang over worden nagepraat. Dit zou een geweldige avond worden. Hij kon niet wachten om zijn eerste dans samen met Féline in te zetten. Al zou alles nog zoveel leuker worden eenmaal iedereen de nodige alcohol in zijn bloed had.
Rafaël was altijd in voor wat fratsen, maar dit sloeg alles. Eerst had het hem grappig geleken. Velasco die de speech overnam, maar al snel nam het gebeuren een veel donkerdere kant aan. De deuren sloten zich, een storm barstte los. Zijn woorden over verraad gingen Rafa's pet te boven. Deze samenvoeging van goed en slecht had hem juist een goed idee geleken. Hij had nooit veel verschil tussen de twee groepen gezien, had hij zich daarin vergist? Chaos barstte los. Iedereen rende en probeerde wanhopig de deur te openen. Opeens was de kamer bedekt in ijs. Meteen wist Rafa wie daarvoor verantwoordelijk zou zijn. Hij bibberde, zo'n korte jurk was niet bepaald warm. Hij zocht Féline. Zijn reactie op dit soort situaties was vluchten, maar dat zou hij niet zonder haar doen. Daarbij was zijn date misschien wel de snelste uitweg. Echter eenmaal hij haar in de drukte had gevonden, trof hij iets afschuwelijk aan. Chris' hemd zag rood van het bloed. "Wat, wat is er met hem gebeurd? Wie heeft dit gedaan? Féline denk je dat je samen met hem kunt poefen. Ik wil wel helpen, maar..." In dit soort situaties voelde Rafaël zich zo onnuttig. Hij had geen magie die van dienst kan zijn. Muziek en diefstal zouden zijn vriend niet beter maken.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Al snel werd het steeds drukker om Chris heen. Eerst kwam Milan die zijn vriend had gered. Het liefste wilde Gabi uithalen naar Milan, maar ze besloot het niet te doen. Ze moest eerst Chris helpen. Daarna kwam Féline naast Gabi zitten. "Rustig meis, het is niet jouw schuld, als je dat maar uit je hoofd laat." zei ze. Gabi keek haar aan en zag hoe ze een stuk van haar jurk af scheurde. "Het is wel mijn schuld. Ik... Ik heb die pijl toch afgeschoten" Zei ze met tranen in haar ogen. Ze had niet door dat Rafa erbij was gekomen. "Wat, wat is er met hem gebeurd? Wie heeft dit gedaan? Féline denk je dat je samen met hem kunt poefen. Ik wil wel helpen, maar..." Gabi keek hem aan. Ze kreeg geen woorden meer uit haar mond. Het enige wat ze nu probeerde was niet in tranen uit te barsten. Ze stond op en keek naar de rest van het groepje. "Ik... Ik moet gaan" zei ze stotterend. Ze rende over het ijs de zaal uit. Gelukkig was ze niet uitgegleden. Ze wurmde zich tussen alle mensen in de gang door. Als ze niet aan de kant wilde kregen ze wel een enorme duw. Al snel had ze een heleboel mensen ingehaald. Ze moest kiezen. Of ze moest naar aar slaapzaal of ze rende naar buiten. Nog voor ze echt na gedacht had trok ze haar jurk een stukje op en rende ze zo snel als ze kon naar buiten. Er was nu geen tijd meer om om te kleden en een paard te pakken. Ze rende zo snel als ze kon het bos in. Ze was nog niet zo ver in het bos, maar ze kwam niet meer verder. Ze zakte huilend tegen een boom aan. Ik heb hem vermoord Was het enige wat er door haar hoofd heen ging. Ze keek naar haar handen die nog steeds onder het bloed van Chris zaten. Ik heb hem echt vermoord.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Tranen blijven over mijn wangen stromen, helder nadenken lukt niet helemaal. De groep om Chris heen wordt groter. "Féline je kunt zeker niet samen met iemand wegpoeffen?.." vragen verschillende mensen. "Uhm nou, ik heb het nog nooit geprobeerd..." breng ik er voorzichtig uit. Misschien als ik me heel goed concentreer, het moet gewoon. Milan wilde Chris al optillen maar ik leg hem weer neer. "Ik kan het proberen." Met gesloten ogen en mijn handen die Chris ondersteunen kan ik aan niks anders denken dan de ziekenboeg. Minuten gaan voorbij maar ik geef niet op. "Alsjeblieft, doe het gewoon." fluister ik vervloekt tegen mezelf. Vol verbazing open ik mijn ogen en zit, met Chris bij de ziekenboeg. Nog steeds klopt zijn hart, godzijdank. Ik ren naar binnen. "Er is iemand neergeschoten maar leeft nog, help alsjeblieft!" schreeuw ik naar de verpleegkundige. Samen tillen we hem op een bed. "Hij heeft heel veel geluk gehad. Als niemand dat stof erin had gedaan was hij nu al dood. Hij heeft een grote kans van overleven, alleen moet hij hier wel 2 nachten overnachten en mag hij een week niet naar school." vertelt de verpleegkundige. Huilend van geluk zak ik op de grond. "Ik verzoek je wel even om weg te gaan, morgen ben je weer welkom. Dan zou ik ook graag willen weten wat er precies gebeurt is." voegt hij eraan toe. "Dank u wel." zeg ik en loop de kamer uit. Trillend loop ik over de gang, nog helemaal in shock van wat er is gebeurd. Shit, ik moet Gabi vinden voordat ze gekke dingen gaat doen.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Het feest kreeg een andere wending toen Velasco de aandacht op zich nam. Kayla kon er wel om lachen en een beetje pret kon dit feest wel gebruiken, maar ook brak er wat paniek uit. Kayla raakte de groep kwijt door de menigte die door elkaar heen liep en ze zocht meteen al naar Milan. 'Milan!' riep ze. 'Milan, waar ben je ergens?' Ze kreeg geen gehoor. Daarna probeerde ze Romeo te zoeken, maar ook hij was niet te vinden in de menigte. Angstig was ze nog niet helemaal, maar ze vond dit ook zeker niet om te lachen.
Plots werd het wat glibberig onder haar voeten. Was dat nu..ijs? Kwam dat van Milan af of was het door een of andere grappenmaker met een spreuk? Kayla voelde wat onder haar voet toen ze, langs de ramen en zich vasthoudend aan de gordijnen, rustig aan probeerde te lopen zonder uit te glijden. Een ketting? De ketting van Milan! Waar het ijs vandaan kwam, werd haar nu meteen duidelijk. Opnieuw zocht ze naar Milan, maar de zoektocht werd onderbroken door een gil en een menigte die zich verzamelde op één plek.
Kayla probeerde door de menigte heen te komen, maar het lukte haar niet wat ze ook probeerde. Ze hoorde niks en ze zag niks. Iedereen die binnen de cirkel stond, vertelde het aan de rest achterin de groep en zo kreeg ze te horen dat Chris neergeschoten was. Neergeschoten? Door wie dan wel? En waarom? Ze kende hem niet goed, maar het kwam toch binnen. Al vrij snel kwam voor Kayla het verlossende woord en het werd bevestigd doordat ze Gabi de zaal uit zag rennen. Dit kwam voor haar als een mokerslag binnen. Gabi die Chris neergeschoten had. Haar kamergenote. Was het een ongeluk? Of toch expres? En zou ze Kayla ook ooit iets aan gaan doen? Kayla trok het niet meer en dreigde de volledige controle kwijt te raken. Haar handen werden warmer en er verschenen al kleine vonkjes. De paniek vanbinnen werd steeds groter en om verdere chaos te voorkomen, probeerde ze de zaal te verlaten, maar gleed uit en greep naar een gordijn om overeind te blijven. Door de warmte en de vonkjes van haar handen vatte de gordijn vlam en sloeg over naar het gordijn ernaast.
'Iedereen weg! Er is brand!' Kayla gilde het in paniek uit. 'Ga, snel!' Ook de groep raakte in totale paniek en zo snel als ze konden probeerden ze de zaal te verlaten. Kayla daarentegen wilde eerst Milan vinden om zeker van te zijn dat hij veilig buiten was en geen slachtoffer zou worden van haar vuur en rook, maar hoe langer ze zocht, hoe dichter de rook werd en hoe minder ze kon ademhalen. Hoestend en hijgend zocht ze naar de uitgang van de zaal, maar haar krachten namen af en ze verloor langzaamaan het bewustzijn tot het uiteindelijk zwart zag voor haar ogen.

Account verwijderd

schreef:
Plots klonk een bekende stem achter hem. ´´Kumeza?´´ Het kleine beetje licht die de maan uitstraalde was net genoeg om haar gedaante te onderscheiden. Met elke seconde die er verstreek verdween het menselijke uit haar. Schaduwarmen schoten naar voren en wikkelden zich rond zijn ledematen. Hij wilde tegenstribbelen maar hier de energie niet meer voor. Met een krachtige zwaai werd hij de lucht in getild.

"Sinds dag één vormde jij een probleem. Een probleem dat we hebben onderschat. We maakten Kumeza meer dan eens duidelijk dat ze jou uit haar leven moest bannen, steeds opnieuw kwam ze terug naar jou. Daarom leek het ons beter de controle over te nemen. Alles ging perfect en toen, dit. Wij zijn niet zo emotioneel als jou soort. Weet je wat wij doen met diegene die ons in de weg zitten. We elimineren ze." Haar stem klonk duister. Vastbesloten. Velasco wa er van overtuigd dat zijn laatste secondes geteld waren. De schaduwarmen groeven zich dieper in zijn huid. Er klonk een geniep, krakend geluid en hij wist niet of het van hem of de demonen afkwam. Een van de armen richtte zich op zijn borst, klaar om zijn hand te doorboren. Hij schoot naar voor, maar net voor hij Velasco's lichaam zou betreden hield hij abrupt halt.

´´Well, well wat een ongemakkelijke situatie.´´ Ze grinnikte.
´´Ik verwachte niet dat ik deze woorden nog eens uit zou spreken.´´

´´Normaal zou ik het vriendelijk vragen, maar ik denk dat we al een tijdje voorbij vriendelijkheid zijn.´´ Er verscheen een groene gloed en haar gezicht was een en al woede.´´

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Ongerust keek Milan toe hoe Féline probeerde om samen met Chris te verdwijnen. Een rillende Rafa voegde zich inmiddels ook bij de groep. Onder andere omstandigheden zou hij zich schuldig voelen voor alle rommel die hij had veroorzaakt, of anders gezegd kou. Echter nu met Chris kon hij daar niet aan denken. Wat er gebeurd was, was wel heel erg. Benjamin was dan ook weggegaan. Deels bang voor Gabi haar reactie, maar ook omdat hij Chris niet kende en er dus niet bij hoefde te zijn, vermoedde Milan.
Gespannen bleef Milan naar Féline kijken, tot ze langzaam met Chris verdween. Het ging langzamer dan Milan gewend was van Féline en hij hoopte dan ook dat ze op tijd was met hem redden. Hij hoopte dat ze in de ziekenboeg konden helpen. Hem konden redden. Wat was hij dom geweest.
Even keek Milan op toen Gabi opstond en wegrende. Deels kon Milan dat begrijpen. Het was verschrikkelijk wat er was gebeurt en Chris was een onschuldig slachtoffer wat niet gevallen hoefde te worden. Plus haar beste vriend, maar juist daarom moest ze blijven in zijn ogen. Chris steunen. Hoeveel problemen ze ook zou krijgen. Of het nu Chris of Ben was, beide keren kreeg ze die problemen. Echter, was ze zo geschokt door de verwonding van Chris dat ze natuurlijk daarom wegvluchtte.
Bij die gedachten voelde hij een vlaag hitte over zijn huid glijden. Een hitte die door zijn ijs niet kon en met een ruk keek hij op, op het zelfde moment dat hij Kayla haar stem hoorde. Fijn, ze hadden dus beide een krachtuitbarsting door alle omstandigheden. “IEDEREEN WEG HIER!” riep Milan en duwde snel Raff in de richting van de deur. Gelukkig waren de meesten inmiddels al uit de kantine en het liefst wilde hij er achteraan gaan, maar hij merkte dat Kayla hem in de verkeerde richting zocht. Hij was dan wel immuun voor ijs, maar zou Kayla immuun zijn voor rook en vuur? Dat wist hij niet. Hij kende de oorzaak van haar krachten niet eens.
Hij slikte zacht en keek naar het vuur. Momenteel was hij waarschijnlijk de enige die het kon blussen met zijn krachten. Anders kon de hele school wel eens af fikken, iets wat niemand wilde. “Kayla!” riep hij en rende naar de bron van het vuur, het gordijn. Het vuur was inmiddels al verspreid, maar hij moest ergens beginnen en begon dan ook een vlaag van ijs naar het vuur te gooien. Zijn ijs veranderde meteen in water, maar leek het vuur juist aan te wakkeren en snel werd hij gedwongen om opzij te springen voor de hitte. Dit type vuur was blijkbaar geen normaal vuur. Best logisch ook, aangezien Kayla niet wist hoe ze aan deze vreemde krachten kwam. Inmiddels stond het ook al vol met rook en was Kayla gestopt met roepen. Met zijn pak voor zijn mond en licht hoestend, besloot hij daarom om de zaal met rust te laten en Kayla te zoeken. Gewoon voor het geval ze het niet zou redden. Hij wist tenslotte niets van haar krachten, behalve dat ze vuur bezat.
Gelukkig lag Kayla niet ver bij hem weg. Ongerust knielde hij bij haar neer en rukte zijn pak kapot, om daarmee zijn handen te bedekken. Hij wist even niet waar zijn handschoenen waren. Zachtjes controleerde Milan Kayla haar hartslag en keek om zich heen. De uitgang zou hij niet meer halen. Hij slikte zacht, maar besloot toen een ijsmuur om hen heen te maken van een paar meter dik. Misschien dat dat het vuur bij hen weg kon houden.
“Word wakker Kayla” fluisterde Milan zacht tegen Kayla en hield haar tegen zich aan. Zelfs door de ijsmuur was de hitte verschrikkelijk. Het koste hem dan ook veel moeite om de muur staande te houden, aangezien de vlammen aan het ijs likten en het ijs deden smelten.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Hoe lang het duurde, wist Kayla niet. Ze had geen idee van wat er allemaal aan de gang was. Wie was er veilig en wie niet en sterker nog: had ze iemand verwond met haar chaos van vuur?
Kayla lag niet ver van de in vlam gevatte gordijnen en dat was wel iets waar ze zo snel mogelijk vandaan moest. Ze kende namelijk haar kracht niet op deze manier. Het incident met haar vader was de enige 'grote' die ze had meegemaakt. Dit sloeg werkelijk alles.
De warmte om Kayla leek minder te worden en langzaamaan begon de buitenwereld weer te klinken. Ze hoorde vage geluiden van de vonken van vlammen en gillende mensen. Ook hoorde ze zeer dichtbij een bekende stem en voelde armen om haar heen geslagen. 'Word wakker Kayla' klonk het. Milan? Was dat Milan? Ze hoorde zijn stem wel, maar ze kon zelf niets uitbrengen al kon ze door de spleten in haar geopende ogen wazig zien wat de ernst was van de situatie.
Het bleek dat Milan een muur van ijs om hen heen had gemaakt ter bescherming, maar deze zou het waarschijnlijk niet lang houden door het vuur van deze grootte en dat was wel gebleken, aangezien de warmte langzaam weer aan het toenemen was.
'Milan?' probeerde ze zacht. 'Milan. We..we moeten..weg hier. Jij moet weg hier. Het ijs..' Milan wees Kayla erop dat ze haar stem moest sparen en haar al zeker niet zou achterlaten. Haar ogen openden zich verder en zag hoe ver ze verwijderd waren van de uitgang. Daarbij keek ze Milan aan met tranen in haar ogen alsof ze wilde zeggen dat ze hier met geen mogelijkheid uit konden komen en het haar schuld was.
Hoe verzwakt ze ook was, toch probeerde ze te staan, maar haar benen konden haar niet dragen en de zorgen werden groter, want als Milan de ijsmuur compleet moest laten smelten om Kayla te dragen, dan was nog maar de vraag of ze uit de vlammenzee zouden komen en ze moesten snel zijn, want door de paniek van Kayla leek de ijsmuur sneller te gaan smelten.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
De kracht van de jongen was sterk geweest, die van zijn moeder was dat des te meer. De demonen draaiden zich om. Hun greep op Velasco verzwakte, maar ze lieten hem niet los. Hij was de reden zijn moeder verscheen. Hij was datgene dat ze in haar voordeel hadden. "Maleficent u bent net op tijd. Uw aanwezigheid maakt dit gezellige onderonsje meteen een stuk interessanter. Ziet u, onze ideeën over het kwade en hoe dit te verrichten mogen dan misschien verschillend zijn, dat geeft nog geen reden om elkaar in de weg te zitten toch? Oorspronkelijk waren onze plannen groter, maar uw zoon heeft net een opmerkelijk vertoon neergezet. Misschien is hij uiteindelijk toch nog nuttig, een samenwerking in plaats van een eliminatie. We kunnen beginnen met deze school. Eerlijk toegegeven het is kleiner dan we in gedachten hadden, daarna kunnen we onze macht uitbreiden naar New Orleans en jullie rijk, om te eindigen met de wereld. Een aanlokkelijk aanbod lijkt me? Er is slechts één voorwaarde. Om er zeker van te zijn dat u uw aan u woord houdt zal u zoon zijn ziel aan ons moeten verkopen. Het zal zijn krachten alleen maar ten goede komen. Deze kinderen zijn te jong en onbezonnen om zelf beslissingen te nemen, neem Kumeza bijvoorbeeld. Nu wij de touwtjes in handen hebben is ze sterker dan ooit te voren. Dus wat zegt u, hebben we een deal?" Kumeza, ofwel de demonen, stak haar hand uit in afwachting van Maleficent's antwoord.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Godzijdank lukte het Féline weg te poefen, maar het gevaar was nog lang niet geweken. Ijs was nog relatief ongevaarlijk, maar vuur. Rafaël zelf was niet onbekend met branden. Zo was zijn moeder bijna om het leven gekomen op een brandstapel. Sinds Frollo's dood was het lot van zigeuners enorm verbeterd, maar nog altijd waren er vele vooroordelen. Brandstapels waren natuurlijk niet het enige. De tijd waar hij in leefde was voor sommigen jaren geleden. Eenmaal een kleine huisbrand ontstond, kon deze zich vaak tot een hele stad uitbreiden. Hij had met zijn eigen ogen hele dorpen zien platbranden. Het was allesbehalve fraai, maar hoorde bij het dagelijkse leven.
Al was dit vuur anders. Het voelde anders, onbekend. Even had Rafaël gedacht behulpzaam te kunnen zijn door water te halen, maar die gedachte spatte al snel uit elkaar toen hij zag dat niet eens Milan's magische ijs verbetering bracht. Hij scheurde het bovenste deel van zijn jurk af, zodat hij niet meer droeg dan een rok en bond het voor zijn mond tegen de rook. Hij kroop de zaal uit. Terwijl hij vluchtte zag hij een groepje leerkrachten de zaal tegemoet lopen. Ze hadden dan toch besloten zich niet te verstoppen, maar actie te ondernemen. Hopelijk beschikten zijn over de nodige magie en kennis om die vuur te doven.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi pakte een andere dolk enkeek naar haar spiegelbeeld die ze erop zag. Voor het eerst vond ze zichzelf er verschrikkelijk uitzien. Voorzichtig gooide ze de dolk van haar ene hand naar haar andere hand. Haar gedachtes dwaalde weer naar Chris, waardoor ze meteen stopte met het gooien. Ze zette de dolk op haar arm. Chris leek de enige te zijn die echt van haar hield, ze kon alles met hem delen. Ze vertrouwde hem. Zonder na te denken drukte ze de dolk in haar arm. Ze keek naar het school gebouw en zag rook uit het gebouw komen. Uit schrik sneed ze een stuk dieper in haar arm dan gehoopt. Ze gooide de dolk op de grond en stond zo snel mogelijk op. Zo rende in de richting van het schoolgebouw en probeerde de pijn aan haar arm te negeren. Eenmaal aangekomen bij de school zag ze dat het nog steeds één groot drama was. Er renden nog steeds heel veel huilende en schreeuwende leerlingen door elkaar heen. Gabi keek gehaast om zich heen in de hoop dat ze een bekende zag, maar ze zag geen bekende. Ze rende naar binnen en bleef om zich heen kijken. Er moest toch wel iemand te vinden zijn. “Féline?!” Riep ze, met wat hoop dat ze antwoord terug zou krijgen. “Rafa!” Een stukje verderop zag ze Féline staan die blijkbaar ook opzoek was naar iemand. “Féline!” Gabi rende naar Féline toe. “De… de balzaal” Zei ze buiten adem. “Waar is de rest? Waar is Chris?” Ze pakte Féline bij haar arm en trok haar mee. Nog steeds waren er veel leerlingen in paniek. Gabi stopte met rennen voor de balzaal. Niet veel later kwam Rafa naar buiten gerend. “Rafa? Zijn er nog mensen binnen?” Vroeg Gabi
terwijl ze naar binnen keek. “Gaat het goed met je?” Ze wilde niet dat er nog meer doden vielen op deze avond.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:
Terwijl ik in paniek, en ergens ook opgelucht, door de gang ren begin ik in de verte Gabi te zien. "Féline!" hoornik haar roepen. Ze komt als een storm op me afgerend en probeert me buiten adem vragen te stellen waar ik eigenlijk geen antwoord op weet. Tijd om te reageren krijg ik ook niet want ze sleurt me mee naar de balzaal. De gangen zijn trouwens ook super vol, dus het voelt een beetje als een spelletje snake. Plots staat Gabi stil, ik had het niet zien aankomen dus beuk tegen een ander meisje op. Er komt ontzettend veel rook uit de balzaal, en huh? Is dat ijs?! Ik was zo geconcentreerd dat ik schrok van Rafa die de balzaal uit kwam gerend. "Rafa zijn er nog mensen binnen? Gaat het wel goed met je?" vraagt Gabi bezorgd. Dat kan ik eigenlijk ook aan Gabi vragen, ze heeft niet zo lang geleden haar beste vriend neer gespeerd! "Oja Gabi! Ik heb Chris bij de ziekenboeg kunnen brengen, ze zeggen dat het goed komt maar wel een week ofso niet naar school mag en een paar nachten daar moet blijven." floep ik er tussendoor.

Romeo:
Er gebeurt veel te veel. Iemand die alles op zijn kop wilt zetten, zonder mij, pfff. Maar mensen die neer geschoten worden, ben ik geen fan van. Wijselijk besluit ik daar even buiten te blijven. Dat het met veel van mijn vrienden te maken heeft was me al duidelijk, maar er zijn nu veel te veel mensen bij. Daarnaast is het ook fijn om achteraf een vriend/iemand te hebben om mee te praten, die er neutraal in staat. Dingen beginnen verder uit de hand te lopen. Ruik ik rook of word ik nou gek?! Shit Kayla! Ik storm naar de gordijnen aan de andere kant van de zaal waar het vuur blijkbaar vandaan komt. Zo te zien is Milan er al bij en heeft er een ijswand om heen gemaakt. Het begint wel al te smelten, weet niet of het lang houdt. Met mijn bekende hand beweging tover ik een laag kaarten over het ijs. Misschien dat dit tijd kan rekken. Zin heeft het niet echt om hier te blijven staan, ik weet dat Kayla daar zit maar ik kan nu niks doen. Ik volg de rest van de menigte en ren de balzaal uit. "Rafa! Féline, Gabi!" opgelucht ren ik op de groel af. "Sorry, ik was jullie helemaal kwijt geraakt." Féline kijkt me met grote betraande kitten oogjes aan, zonder twijfel sla ik mijn armen om haar heen.

Noof
Straatmuzikant

Noof schreef:
Adelaine was één van de weinigen niet naar het bal gegaan. Toen ze maar geschreeuw bleef horen besloot ze de gang op te lopen en te kijken wat er allemaal aan de hand was.het geschreeuw werd luider en luider toen ze verder bleef lopen, ze had al een grote hekel aan mensen en schreeuwende mensen al helemaal.toen ze langs de gangen van de balzaal liep zag ze pas echt wat er aan de hand was, er kwam veel rook er vandaan.dit wekte wat nieuwsgierigheid op bij haar. Verbaast liep ze naar de balzaal. Ze zag een groepje voor de balzaal staan. Ze wilde eerst wat dingen gaan vragen over de jongen die alleen maar een rok droeg, maar besloot dat even te negeren. "Wat is er gebeurd?" vroeg ze terwijl ze het groepje om keek.
ze zou normaal nooit iets vragen aan een vreemde omdat ze niet zo van het contact maken was met andere.
veel vrienden had ze niet, eigenlijk niemand. ze zat er namelijk pas net op school en kende alleen wat docenten die haar door de school hadden geholpen de weg te vinden. ze keek naar het groepje met een hoofd vol vragen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld