Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg || U With Me?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Vingers gaande door zijn haar, lieten een indruk van bemoediging bij hem achter. Voorzichtig streek het meisje zijn verwarde, donkere lokken weg uit zijn gezicht. Haast strelend voelde het aan, een zachtaardig gevoel die hij omarmde eerder dan het van zich af te zetten. Ze maakte hem op de een of andere manier tot een rustig man. Geen nieuwe tranen vloeiden uit zijn ooghoeken weg om uiteindelijk de bedlakens te ontmoeten met een druppelpatroon, zoals zijn shirt aangetast was geweest na zijn uitbarsting. Hij bleef dan wel verwikkeld in emoties die hij niet begreep en laat staan deze kon verwerken, ze gaf hem wel de moed om bij haar te blijven. Niet zozeer keerde hij van Kenna af omdat hij hemzelf niet zo wilde vertonen. Hij bleef oogcontact zoeken, de hare gekruist met een visie vol breekbaarheid wat anders zelden ook maar een kleine fonkeling in zijn kijkwijze veroorzaakte. Anders dan anders leken zijn uitstortingen van gevoelens wél weergegeven te zijn. Grof gesproken kon hij zijn ijskoude doen van eerst nog lastig terughalen nu de knop om was gezet, hoe graag hij het ook had gewild.
"How can't I be one? I'm a damn vampire, created to kill people and feed off their blood." Hoe ze hem vasthield versterkte zich enkel meer toen het gesprek verder werd voortgezet, maar het maakte zijn mening niet anders over hemzelf ofwel haar oppervlakkige uitspraak. Ze kon met geen zekerheid vertellen hoe hij in elkaar zat. Moorden waren op zijn geweten, bloed kleefde aan zijn handen van honderden mensen door deze eeuw heen en noch wist hij te bedenken dat hij het zonder medeleven, zonder spijt, had geleefd. Ze had geen weten van hoe hij was of kon zijn, toen hij zijn menselijkheid uit had staan, waarop hij nu betwijfelde of hij er wel beter op was geworden nu ze hem van de blokkade af had geholpen. "It's hard to explain..," prevelde hij neergeslagen terug als antwoord. "If you get turned, there's this one thing in your brain that can help shut everything off. Something that happens naturally or with a lot of pressure, on willpower, but that ain't something you need to worry about." Aan zijn verhalen zou ze niet veel hebben, omdat haar begrip voor het bovennatuurlijke maar tot een beperkte grens reikte. Bovendien had ze het genadeloos van hem verwijderd; een uitleg was hij haar niet verschuldigd, omdat hij meer stress had over zijn komende dagen in terugvloeiende belevenissen van vroeger dan dat hij haar vreesde voor haar nieuwsgierigheid. Hij kon het nu al amper volhouden met alle wedergekeerde gedachten die hem wederom martelden in zijn gedachtengang. Huilen deed de jongen niet meer, maar dat hield niet in dat het uitgesloten was dat zijn prikkende ogen nogmaals vocht vrij zouden laten zodra hij het beeld van de meest belangrijke persoon uit zijn vroegere leven weer voor zich zou zien.
Ze ontdeed zijn grip op haar wang voor die op haar hand, waar zijn vingers liefkozend de hare bleven pakken. Zijzelf leek zich bezig te houden met zijn ring. Alsmaar bleef ze draaiingen veroorzaken rond het metaal, iets waar hij mistroostig op neer keek. "You're happy about it?" vroeg hij met twijfels merkbaar gemaakt tijdens zijn woorden. "Why?"

Account verwijderd

schreef:
'So? Your father kills people because he like it. You don't do that, if you do, I'll be dead by now', voor even gingen Kenna's gedachten terug naar de avond ervoor. De manier waarop het bloed werd gezogen uit haar lichaam was geen prettig gevoel, maar toch was ze in leven gehouden door hem. Hij stopte op een goed moment, anders zou ze er waarschijnlijk niet meer zijn. Nooit had ze gedacht dat ze ooit iemand haar bloed zou laten drinken, maar ze wist nooit van het bestaan van vampieren af. Ze besefte nu pas hoe erg haar leven werd veranderd door één nacht uitgaan. De politie was nog nooit naar haar en naar Mason gaan zoeken, net als haar vrienden. Hoewel ze het niet zeker wist. Haar telefoon had ze al een lange tijd niet meer gezien. Waarschijnlijk was die allang al verdwenen en zou ze hem nooit meer terugkrijgen. Toch maakte ze zich daar geen zorgen om.
Langzaam keek ze op naar de jongen wanneer hij begon uit te leggen. Zijn haar zat warrig wat een gevolg was van haar strelingen van net. Het rode in zijn ogen leek langzamerhand weg te trekken, waarbij zijn donkere ogen, omringd door lange, dikke wimpers, weer de volle aandacht kregen. Hij leek haast op een klein kind, maar toch vond ze het op één of andere manier schattig. Ze had hem nog nooit van zo'n kant gezien, ze had zelfs nooit gedacht dat ze hem schattig zou vinden. Ze wist niet of hij de knop ooit weer uit zal zetten. Ze hoopte in ieder geval dat hij zich zo zal houden. Op deze manier vond ze hem veel beter. De emoties die hij liet zien zorgden ervoor dat ze een beter beeld van hem kreeg. Ze kon zich voorstellen dat alles met een klap moest terugkomen, maar ze wilde hem helpen. Hij leek het er moeilijk mee te hebben. De enige familie die hij had was zijn vader, maar ze wist ook wel dat hij geen goede invloed op zijn zoon had.
Haar blik was volledig gefocust op zijn vingers, wanneer ze nadacht aan een logisch antwoord op zijn vraag. Ze wist niet waarom ze blij was om het feit dat hij weer emoties zou tonen. Misschien was ze blij om het feit dat hij zichzelf kon zijn? Of dat het hun dichterbij zou brengen? Geen één antwoord leek goed antwoord te geven op zijn vraag. 'Because... I like you to see this way. I mean... not like this, when you're sad, but just see who you really are. It's just... I don't know', vertelde ze. Langzamerhand verlieten haar vingers zijn huid wanneer ze haar handen van de zijne terugtrok. Ze keek de jongen aan, twijfelend wat ze moest doen of zeggen. 'I want you to remember that you're not like your father, good?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Antwoorden op haar opmerkingen liet de jongen aan zich voorbij gaan. Rippers waren er genoeg geweest in het verleden, daarbij genomen de bloedvergieten die zowel hij als zijn vader hadden laten ontstaan, maar hier had het geen nut om erover te spreken. Hij had immers al genoeg herinneringen terugvloeiend door zijn hoofd, nu de schakel onverwachts om was gezet. Het zou hem enkel meer pijn opleveren dan hij nu moest verduren met zijn daden in de vierenzeventig jaar zonder de sprankel 'menselijkheid', wat hem had verbonden aan zijn oude hem en tevens zijn vroegere persoonlijkheid.
"Can we just, go.." Ontwijkend naar haar vraag over zijn vader, trok hij zijn armen terug tot hij ze rondom zijn benen kon slaan. Een bui van zowel een te grote massa aan gevoelens als leegte overwon zijn lichaam. Ermee omgaan wist hij niet, kon hij niet, onmogelijk gelaten voor Liam om hier te lang te blijven. Het gevoel dat het hem meer linkte aan zijn vader in zijn buurt had hem overgenomen in korte tijd. Hij neigde er meer naar om weg te gaan, het huis achter te laten voor die middag om zijn aandacht op elkander iets te zetten dan de grote verandering in zijn leven, zeker als het kon betekenen dat hij wellicht even vergeten kon. "Leave this place. I don't want to think about it anymore." Eerder dan te wachten, waren het zijn armen die hem door steun te zoeken bij de matras, traag overeind hadden geholpen. Liam doorliep de kamer in een sloom tempo. Haast ijsberend over de vloeren van zijn slaapruimte, een pas dromerig genoeg om aan te tonen dat hij niet bepaald bij zinnen was, en daarentegen te constant om hem tot stilstand te brengen. Pas toen hij doorhad hoe hij zich nog altijd vertoonde in zijn joggingbroek, bleef het idee van omkleden bij hem hangen en het gemis van een shirt over zijn borstkas. Lusteloos haalde hij een paar jeans van de kast weg. "Cigarettes.. I need cigarettes," mompelde de jongen afwezig tegen zichzelf.

Account verwijderd

schreef:
Op Kenna's opmerkingen werd er geen antwoord gegeven. Liam leek voor de zoveelste keer in zijn eigen gedachtes te zijn verzonken. Het enige wat ze deed was hem aankijken, afwachtend wat hij als volgende zou zeggen. Ze knikte ook meteen wanneer zijn stem de ruimte vulde. 'Yeah, sure. Where do you want to go? Maybe we can go to a mall or something? You said that you needed new clothes yesterday', vertelde ze. Zelf begreep ze waarom hij weg wilde gaan en ze stelde er geen vragen over. Hij had duidelijk gemaakt dat hij het hier niet meer over wilde hebben, dus ze dwong hem er ook niet naartoe.
Haar ogen volgden hem wanneer hij zich langzaam van het matras af duwde. Hij liep heen en weer in de woonkamer, zonder doel. Vervolgens graaide hij in de kast naar een jeans. Het gemompel kon Kenna niet verstaan, maar dat vond ze niet erg. 'I'm going to find an another pair of shoes. I don't want to walk around with heels', legde ze uit. Haar weg vervolgde ze naar de deur, waarna ze die open deed. Het shirt en de broek die ze aanhad leken niet bij elkaar te passen, maar dat maakte haar niks uit. Het shirt was lang en het leek bijna opeen jurk op haar lichaam. Ze zou het ermee moeten doen. Ze liep de gang op en een korte glimlach ontstond er op haar lippen wanneer ze een bekende blondine aan het einde van de gang zag. Haar voeten leidden een weg richting het meisje. 'Kelsey!', het meisje draaide zich om waarna ook op haar gezicht een glimlach ontstond. 'Kenna? How are you?', haar verbaasde toon was duidelijk te horen in haar stem.
'I'm fine, and you?'
'Me to. We have to do something together once. I didn't saw you in a long time'
'Sure. Actually... I wanted to ask you if you have a pair of Sneakers for me? I only have heels here and they're not comfortable'
'I understand, come with me', Kelsey knikte begrijpend. Haar lach kleefde nog steeds aan haar gezicht. Kenna volgde haar, waarna ze bij één van de kamer aankwamen. De deur werd geopend en een kamer kwam tevoorschijn. Deze kamer was zeker weten de netste kamer in het huis. Alles zag er netjes uit, alsof het niet bij het huis hoorde. 'I think we have the same size', vertelde ze, waarna ze een paar schoenen aangaf en sokken aangaf. Dankbaar pakte ze de paren aan en deed ze één voor een aan, waarna ze de veters strikte. 'You're right. Thank you Kelsey', het paar paste precies. 'No problem. If you want something more, you know where my room is', knipoogde ze. Na een afscheid te hebben genomen liep Kenna terug naar Liam's kamer. Het shirt knoopte ze aan de zijkant vast, zodat het er vertoonbaar uitzag. Ze ging in de deuropening staan. 'I'm done'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Right. Gotta buy some clothes, I guess." Zijn afschuw voor het shoppen van kleding zoals meiden hiervan hielden, verborg zich grotendeels onder zijn momentele stemmingswisselingen en rondvliegende gedachten. Het kon hem niet langer meer boeien wat Kenna precies wilde doen die dag. Hij wilde enkel en alleen alles opzij kunnen zetten, afleiding kunnen zoeken, en op nu zou bijna alles daartoe voldoen. Al wilde ze hem meeslepen naar het strand om in de volle zon te gaan zwemmen, het kon hem niet zozeer meer deren.
Instemmend knikte de jongen op haar woorden, haar de slaapkamer laten verlaten indien zijn rug naar haar toegekeerd stond. Het omkleden ging slomer dan normaliter het geval was. Alsof zijn krachten hem in de steek lieten en hij geen snelheid meer bevatte na bijna een eeuw van leven om er nog gebruik van te kunnen maken, het weggesleten was in het lichaam van zijn achttienjarige zelf. Minuten nam het in vooraleer Liam zijn jeans aan had getrokken, een shirt van de vorige dag over zijn bovenlijf liet glijden, met een gebrek aan schone kleding om hier een nieuwe voor in de plaats kunnen laten komen. Een paar afgetrapte Vans werd eronder aangetrokken zonder hier bij stil te staan. Hij leek meer druk te hebben om een sigaret tevoorschijn te halen uit een ouder pakje op zijn nachtkastje, dan dat hij werkelijk keek naar hoe hij eruit zag.
Duf trok hij een aansteker uit zijn broekzak weg. "Well be damned," schold hij voor zichzelf uit, het met de sigaret in zijn handpalm geklemd om het voor geen goud weg te laten glijden. Een paar autosleutels werden nadien van het houten oppervlak van de kast gehaald. Het gaan met het openbaar vervoer vond hij een slecht idee voor nu, tevens hij gewoon weigerde toe te geven dat hij autorijden met Kenna naast zich zo erg nog niet vond. Met het horen van haar stem keek de jongeman op uit zijn weggedommelde toestand. Staande in de deuropening kon hij het gestalte van de kleine Amerikaanse weervinden, een paar sneakers zoals gezegd gespot waar doorgaans een paar hakken te zien waren. Ze leek vol met geduld te zitten, wat hij zeker vanbinnen wel kon waarderen. al dan hij het zich afvroeg voor hoe lang het nog zo zou blijven.
"Let's drive away from this place." Een portemonnee werd nog haastig weggevist uit zijn spullen, tot hij haar opzocht en loom de gang betrad. Onwillig stak hij de sigaret tussen zijn lippen. Hij stak het zonder meer aan, een kleine zweem van rook gecreëerd die hem achtervolgde met zijn stappen. Een diepe zucht slaakte Liam met een zacht geluid als overblijfsel. "Can't believe I'm doin' this.."

Account verwijderd

schreef:
Met haast pakte Liam alles wat hij nodig had. Een sigaret in zijn hand trok haar aandacht. Toch zei ze er niks van en liet ze hem zijn gang gaan. Hij leek het nodig te hebben na alles wat hij vandaag had doorgemaakt. Een knik werd duidelijk gemaakt dat ze ermee instemde om hier zo snel mogelijk weg te gaan. Ze had geen zin om de hele dag in de kamer te zitten en niks te doen. Het weer zag er mooi uit voor vandaag en ze wilde er vandaag van genieten. Ze was blij dat Liam voorstelde om uit het huis te gaan. Zijn gezucht was duidelijk te horen, alsof hij geen zin had om te gaan shoppen. Toch was het iets wat Kenna geweldig vond en voor dit keer maakte het haar niet uit hoe hij erover dacht. Ze zou toch proberen om kleren voor hem uit te kiezen, puur omdat ze wist dat hij er beter uit zou kunnen zien in verschillende soorten kleding. In de zwarte T-shirts die hij bezat zag hij eruit als iemand die geen andere kleding had, wat zo was. Ze wist dat hij genoeg geld had. De dingen die hij deed waren niet voor een lage prijs.
Ze volgde Liam, op weg naar zijn auto. De Range Rover leek niks te zijn veranderd. De auto was nog steeds prachtig en hij was nog steeds schoon. Hoewel ze niet van auto's hield, ze zou zelf blij zijn als ze een auto als deze bezat. Ze wachtte op Liam, totdat hij de autodeuren opende. Algauw stapte ze in waarna ze haar gordel dicht klikte. Ze hoopte niet dat de winkelcentrum ver reizen was. De zin om in de auto te zitten was niet bepaald hoog. Zo snel mogelijk wilde ze bij de winkels zijn, puur om kleren te kunnen uitzoeken voor Liam. Alleen als hij het zou willen, maar ze zou het proberen. Ze richtte haar ogen op Liam wanneer die was ingestapt. De rook van de sigaret vulde de auto langzamerhand. Haar handen grepen naar het knopje van de deur om de raam zo ver mogelijk open te zetten. 'I hate that fucking smell', mompelde ze, terwijl ze haar hoofd richting het raam draaide om frisse lucht te krijgen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zwarte lak glom in de schaduwen van de parkeerkelder, het kleine beetje licht gereflecteerd op het voertuig waar hij nu al jaren de eigenaar van was. Velgen zo brandschoon dat het erop leek dat het nog maar amper kilometers had gemaakt in zijn leven. Hoge banden brachten het voertuig ietwat meer een ruige uitstraling met zich mee, verder van de grond verwijderd en volgens hemzelf stabieler om mee te rijden. Dat hij zuinig was op zijn auto was meer dan duidelijk en toch was hij het tegelijkertijd allesbehalve aan het behandelen als een kostbare bezitting, omdat hij er alsnog ongeboeid rookte. Ook nu weergaf de rook zich in de koele lucht binnen de Range Rover. Of Kenna hier blij mee mocht zijn of het juist verachtte, zoals ze ook nu toonde door het raam gehaast omlaag te draaien, kon hem gestolen worden.
"Look. You need clothes for your own good, so we'll have to buy 'em as well." Een hijs werd ongeïnteresseerd genomen, het door zijn neus zijn lichaam laten verlaten, het spoor voorzichtig nagekeken tot het verdwenen was in de lucht om hen heen. "No rich kid stuff. I gotta pay for it and I ain't no saint, so.. either you buy one expensive thing, or you're gonna be smart and take a look around for the stuff with normal prices, and you can get lots of more. You're choice, little one." Bereid om wat geld neer te leggen zodat in het vervolg zijn kleding werkelijk zijn territorium werd was hij zeker, echter had hij ook een fortuin om op te moeten letten. Het geld voor zijn eeuwige leven vergooien voor dure rommel vond hij onzin en hier kwam hij ook luid en duidelijk voor uit, desondanks de jongeman genoeg geld bezat om voor honderden mensen hun huizen te kunnen betalen. Wederom zuchtte hij zachtjes. "And I'll go to the mall with you, as long as there's coffee."

Account verwijderd

schreef:
Langzaam draaide Kenna haar hoofd om, om Liam aan te kijken. Hoe vaker hij hijsen nam van de sigaret, hoe erger het begon te stinken. Toch besloot ze om door te bijten. Het zou niet langer meer duren voordat de sigaret op zijn raken. Met een frons keek ze hem aan. Ze wilde niet dat hij kleren voor haar zou kopen. Nog steeds wist ze niet hoe ze hem moest terugbetalen voor het eten dat hij altijd voor haar regelde. Het bedrag die ze aan hem moest terugbetalen werd met de dag steeds meer. 'No, I don't want you to buy clothes for me', zei ze vastberaden. Het geld wat ze hem verschuldigd was, was al meer dan vijftig dollar. Ze wilde niet dat het bedrag groter zou worden. Hoewel ze er zelf niet voor had gekozen om te wonen in het bendehuis, ze hield er niet van wanneer er mensen voor haar betaalden. Het voelde dan alsof ze de mensen gebruikte, maar dat was niet het geval. 'I need to find a way to repay everything back to you. The amount is growing everyday. I don't like it when people pay for me. We're going to find clothes for you, not for me', haar blik vestigde ze uit het raam, om weer frisse lucht binnen te krijgen. Hoewel ze wel kleding nodig had, ze zou wel een manier vinden om aan kleren te komen. Misschien dat ze iets zou kunnen doen om geld te verdienen. Ze wist dat ze voor een lange tijd in het huis zou moeten blijven, aangezien ze te veel wist over de bende die erin woonde.
Een korte glimlach ontstond er op haar gezicht, ook al zag Liam het niet. 'So... I can choose clothes for you?', hoewel het iets kleins was, het was iets waarop Kenna zich kon verheugen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Dat Kenna enigszins koppig kon zijn was oud nieuws. Hij was er allang van op de hoogte dat ze dezelfde eigenwijze trekken bezat als hoe hij die kende, ook gehad over het geweten dat hier niets tegen te doen viel. Het dwarszitten van haar tegenwoord had hem echter wel verbaasd. Zijn aanbod werd verworpen alsof het haar niet eens deerde dat hij werkelijk probeerde aardig te zijn, er geen seconde van denken aan besteedt om het te overwegen. Het inzien van het gebrek aan eigen keuze was ze indien ook vergeten. Beide wisten maar al te goed dat ze geen geld te besteden had, wat erop wees dat hij wel voor haar moest betalen, al zou ze het fel en genadeloos weigeren. "Yes, I will pay for them and yes, you are gonna find yourself some clothes." Moeilijk over te halen was hij zeker, ook nu hij graag had toegegeven aan haar woord en zijn geld voor zichzelf had gehouden. Verbeten keek hij haar kant op. Er was geen uitweg, ze zou wel moeten, wilde ze een winkelcentrum met hem binnenstappen, al leek ze dit nog niet opgepikt te hebben. "If not, you're gonna borrow my clothes once again and within weeks, I'll run out of them once again." Voor kort bleef hij tot haar gewendt, maar het nam niet veel tijd in tot hij de weg weer tot zijn blikveld maakte. De vele auto's op de weg hadden het er tot een chaos gemaakt. Ochtendtijden bleken niet langer meer veilig te zijn van de drukte, iets waar hij eerder aan gewendt was geraakt door de jaren heen als hij ergens heen moest. Wat geconcentreerd hield hij een aantal voorbijrijders in de gaten. "Now, stop nagging about payin' me back and just take the offer. You should be glad we're out here, most of the girls that are still alive and well in the gang house, aren't allowed to even go outside whenever they want to, nor ordering clothes," vertelde hij haar, het laatste beetje rook ingeademd voor hij de sigaret buiten het raam op de weg loodste. "Yeah. You're welcome."

Account verwijderd

schreef:
Irritatie groeide in Kenna wanneer Liam niet akkoord ging. Hoe kon het anders? Wanneer er ooit een moment zou komen dat hij haar gelijk zou geven, zou ze het zien als een wonder. 'You're so annoying', verzuchtte ze, waarna ze naar hem keek. Hoewel hij gelijk had, ze wilde hem geen gelijk geven. In plaats daarvan rolde ze haar ogen en richtte ze haar blik op de weg. Onderweg zag ze verschillende borden waarop er stond "Chicago Ridge Mall". Het leek erop dat het niet langer meer zou duren, wat ervoor zorgde dat ze zich opgelucht voelde. Haar hoofd liet ze achterover tegen de rugleuning van de stoel vallen. Ze hield niet van lange autoreizen, aangezien ze dan de hele tijd op één plek moest zitten. Daar was ze te ongeduldig voor. De weg leek langzamerhand drukker te worden. Verschillende auto's raasden voorbij. Op de achtergrond stond de radio zacht aan. Haar hand greep de volumeknop om de volume vervolgens hoger te zetten. De muziek vulde zacht de auto, waarna ze ervan genoot. Helaas werd dat weer gestoord door de stem van Liam. Ze keek de jongen aan. 'Ok Liam, but you'll give me the vouchers', verzuchtte ze. Wanneer ze zag dat hij de sigaret weggooide besloot ze om de raam weer dicht te doen. Een glimlach was te zien op Kenna's gezicht wanneer Liam instemde dat ze kleren voor hem kon uitzoeken.
De auto werd algauw door Liam geparkeerd in de garage's van de grote winkelcentrum. Eenmaal meteen stapte ze uit de auto, waarna ze zich voor kort strekte. 'Where do we go first?', vroeg ze aan hem, wanneer ze naast hem ging staan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Tell me something I don't already know." Ondanks zijn donkere humeur en uitstraling, gaf de jongen een kleine glimlach weer om haar te laten zien. Onopvallend sierde het Liam's lippen. Hij had geen gevoel om verder uit te drukken ofwel blijdschap om te vertonen nu de situatie bergafwaarts was gegaan, maar het was duidelijk dat hij het op zijn minst probeerde. Hij deed een poging zijn gedachten van vroeger af te halen, liet zijn emoties vervagen door hier geen belangstelling voor te hebben en sprak op haar opmerkingen terug. Het was al met al iets wat voor hem niet gebruikelijk was. "And fine. You'll get the vouchers, if that's what you wish, I just don't see the point of it."
De tocht zelf bleek na het gesprek niet vele kilometers meer in te houden. Na een stuk of vijftien minuten hadden ze de parkeergarage van het winkelcentrum bereikt, het betreden om vervolgens de auto op een lege parkeerplek achter te laten. Het ondergrondse merkte hij met het uitstappen gelijk op. Er zwierf een vreemde walm rond die hij niet zozeer kon plaatsen, een vochtigheid in de lucht waarop hij ergens opgelucht adem kon halen. De kou deed hem goed. Wezenloos liet hij zijn blikken langs de uitgestrekte garage glijden; het kostte hem eventjes tot hij weer bij Kenna terechtkwam en haar vraag dan ook inderdaad hoorde, omdat hij zich snel liet afleiden. "Where you want to go. I don't really care," vertelde hij haar. Zijn vingers liet Liam kort door zijn haar gaan, het warrige tussen de plukken weggestreken in een haastige beweging. "I do need coffee though. So whether you want to go shopping first or want to go grab a drink, you may tell."
Het voertuig liet hij beetje bij beetje achter zich. Er vanuit gaande dat ze hem wel zou volgen, zette hij alvast wat stappen richting de lift, die hij met een minimale glimp van metaal op kon vangen achter een van de muren. Toch was het het geluid wat hem naar het apparaat toe had gelokt. Het galmen van de banden en kettingen onder het gesteente kon hij nog met gemak horen, althans, voor een paar momenten. Hoe het verstoord werd door een beltoon was meer dan ongepland geweest. Onverschillig greep hij naar zijn mobiel, het strak vastgeklemd tot hij het oplichtende beeldscherm kon zien. Dat het zijn vader was die hem probeerde te bereiken was voorspelbaar geworden gezien zijn onaangekondigde vertrek, maar hij was verstomd dat de man het nog in zijn hoofd haalde om hem terug te halen. Ergerlijk rolde hij met zijn ogen. Het werd weggeklikt, meedogenloos teruggestopt in zijn broekzak voor hij weer verder liep, de hoek om.

"En tus sueños."

In your dreams.

Account verwijderd

schreef:
Het was een antwoord die Kenna had verwacht van hem. Haar vraag was niet eens nodig, aangezien hij waarschijnlijk niet eens de helft van de winkels kende. In haar hoofd had ze verschillende winkels al opgenoemd die betaalbaar waren voor hem. 'Maybe we can first go shopping and then grab a coffee? If that's ok for you..', steeds meer auto's kwamen er op de parkeerplaats en hetzelfde gold ook voor mensen. Het leek steeds drukker te worden, wat betekende dat de winkels druk genoeg zouden zijn vandaag. Drukte vond ze niet erg, misschien dat ze zich veiliger voelde in menigten dan wanneer het rustig op de straat was. Meestal voelde ze zich dan onveilig en al helemaal wanneer het avond was.
Langzaam keek Kenna op, om te zien dat Liam zich al enkele meters verder bevond. Eenmaal meteen liep ze op een snelle tempo achter de jongen aan, totdat ze naast hem kwam te lopen. Ze hoorde hem wat mompelen, maar ze kon het zoals gewoonlijk niet verstaan. Hij leek geërgerd te zijn. Ze wist niet door wat of wie het kwam. 'Everything ok?', vroeg ze, terwijl ze het knopje van de lift indrukte. Ze draaide zich weer om naar de jongen.
De lift kwam al snel bovenaan, waarna de deuren zich openden. Ze stapte uit de lift en vervolgens keek ze om zich heen. Haar ogen scanden de omgeving af, op zoek naar een winkel die haar goed genoeg leek. De keuze in winkels was aardig groot, maar toch bleven haar ogen op één specifieke winkel hangen. Hij leek groot te zijn en de borden met Sale trokken haar aandacht. Zonder naar Liam om te kijken liep ze richting de winkel, waarna ze naar binnen liep. In de winkel bleef ze voor even staan. Verschillende mensen zochten de kledingrekken af, op zoek naar het perfecte kledingstuk. Ook Kenna deed hetzelfde. Haar weg werd vervolgd naar de vrouwenafdeling, om kleding voor haarzelf uit te zoeken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het idee van shoppen zwierf na in zijn hoofd. Gaf hem ergens nog wel de rillingen omdat hij het in andere omstandigheden had verrekt om een stap in een winkelcentrum te zetten, iets wat nu wel moest. Niet alleen wilde Liam zijn hoofd van al het andere afzetten, het was de nood aan kleding die hem hierheen gedreven had, hoe ongelooflijk het ook klonk. Kledingstukken van de vorige maanden waren aan hem voorbijgegaan. Een periode van te korte tijd hield het in tot Kenna hem er vanaf had geholpen, anderzijds had hij er nog wekenlang mee gekund: daar was hij tenminste van overtuigd.
"Fine by me." Het idee van koffie gaf hem echter de duw om door te lopen en roerloos in de lift zichzelf naar boven te laten slepen. Cafeïne zou hem wel eens kunnen helpen, al helemaal als hij wilde voorkomen dat hij in slaap zou vallen in een van de winkels.
Zorgen over hem waren onnodig, bezorgdheid die Liam nergens verder kon helpen, maar wel tevoorschijn kwam toen Kenna de overgaande telefoon opgemerkt leek te hebben. Het wekte het vermoeden dat ze hem in de gaten hield. Of ze het zo gepland had of dat het vanzelf ging was lastig te zeggen geweest, ze bedoelde het voor zijn gevoel daarbij wél goed. Zuchtend stapte hij de lift uit. "Yeah, I'm ok. It's nothing." Praten over zijn vader zou de sfeer verpesten, hij deed daarom ook geen poging tot het geven van uitleg. Men kwam er uiteindelijk vanzelf wel achter hoe de man in elkaar zat en zij zou het langzamerhand ook wel te weten komen.
Een terrein van ongekende grootte kwam aan het licht toen de deuren van de lift zich met gepiep openden, en hen vrijlieten van de benauwde cabine tussen de wanden. Van buitenaf had het gebouw er kleiner uitgezien, rustiger, een indruk waar weinig van waar was. Zodra hij versteld van het metaal wegstapte om de marmeren vloer onder zijn schoenzolen te voelen, had hij de concentratie niet meer om van zijn aanblik weg te draaien. "It's so busy in here. Is it always like th-" klonk hij wat verdwaasd, waarop hij zichzelf onderbrak het moment dat hij zich omdraaide om tegen een leegte aan te kijken. Een mensenmassa viel te bekennen voor zijn bloedeigen ogen van enorme grootte. Velen trokken langs hem heen, liepen onvermoedend rond het gangpad, kijkend naar de etalages onderwijl hij wat verdwaald rond zat te kijken. Ze was verdwenen, opgegaan in rook zonder dat hij hier ook maar op had gelet. Waarom ze precies weg liep of ze haar kans had gezien om te ontsnappen nu het kon, bracht hem in een nerveuze bui. Momentenlang vervloekte de jongen zichzelf om zijn vertrouwen in een mens. De gedachte aan de gevolgen maakte hem misselijk, aan de straffen wachtend op zijn komst zodra hij in het huis zou arriveren zonder Kenna, maar hier bleek niets van nodig te zijn. Met het bestuderen van de omgeving kwam hij al gauw langs haar figuur in een van de winkels. Het rollen met zijn ogen ging vervolgens onopgemerkt, naar haar toegelopen om de drukte in de paden van het gebouw te vermijden. Kermend kwam hij naast Kenna bij een van de kledingrekken te staan.
"You could've just waited for me, you know," gaf hij toe. "Never thought women actually stress over clothes so much, they run into the first shop they can find. Guess TV's right about that."

Account verwijderd

schreef:
Kenna's handen zochten op een rustig tempo de rekken af. Ze nam de tijd om alles te bekijken en om goed te oordelen of het nodig voor haar was of niet. Spijt had ze wel, aangezien ze geen mandje had meegenomen. Haar handen zochten af naar broeken, iets wat ze zeker nodig zou hebben. Voor nu vond ze twee broeken genoeg. Één spijkerbroek en één zwarte broek. Het was basic, maar het zou bij alles passen. Met de broeken over haar onderarm heen geslagen liep ze richting de shirts. Dit leek een moeilijkere keuze te zijn, aangezien ze goed moest uitkiezen. Ondertussen kwam Liam naar haar toe gelopen. Het leek minuten te duren wanneer hij aan haar zijde stond en haar vervolgens met een verveelde aankeek. Een korte glimlach ontstond op haar gezicht wanneer ze zijn bui opmerkte. Langzaam tilde ze haar hoofd op naar de lange jongen. 'Nice to see you again, Liam! What took you so long? Did you missed me already?', sarcasme leek van haar woorden af te druipen. Toch kon ze het niet laten om de reactie te maken. Tevreden draaide ze haar hoofd weer naar de kleren die aan de rekken hingen. Volledig geconcentreerd op de T-shirts die er hingen. Haar keuzes qua shirts probeerde ze zo slim mogelijk te maken. De zomer was bijna voorbij en herfst leek al aan te komen. Toch nam ze een paar zomer shirts die ze de volgende paar weken nog kon dragen.
Aan Liam had ze niet meer gedacht. Ze leek haar eigen gang te gaan. Ondertussen had ze een mandje gepakt waar ze alle kleren in kon stoppen. Ze bevond zich bij het ondergoed, die ze snel uitkoos. Ze vond het niet nodig om de mooiste setjes uit te kiezen, er was niemand die het zou zien. De winkel die ze zich bevond was er geen mannenkleding te zien die haar goed genoeg leek voor Liam. Daarvoor had ze een andere winkel in haar hoofd. Met de overvolle winkelwagen liep ze Liam's kant op. Het zware mandje voor hem neergelegd, waarna ze hem aankeek. 'I think that I have everything', vertelde ze.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hem leek ze amper tot helemaal niet op te merken. Ze bleek te geconcentreerd te zijn, te weggesleept door haar omgeving door ook maar in te zien dat hij inmiddels na een vijftal minuten zoeken, dan toch aan haar zijde stond. Kledingstukken liet het meisje door haar handen glijden zonder op te kijken. Stof hield ze tussen haar vingers, kledinghangers opzij geduwd om zo nieuwe kledingstukken te bekijken, met een achtergelaten gepiep van het metaal dat langs het rek schuurde bij elk afgewezen shirt. Echter had ze hem uiteindelijk wél naast zich gevonden. Ze glimlachte naar hem, iets wat Liam niet bepaald kon verklaren, maar hier geen tegenwoord over liet blijken. Op haar sarcastische woorden gaf hij een zachte, enigszins plezierige, grom weer. "You disappeared out of nowhere in some big ass mall, and you think I can find you easily in a place like this?" Een snelle blik wierp hij nog rondom de winkel, uitgekomen bij het glas van de ramen waarachter het gehele winkelcentrum uitgestald was. "I don't like it in here." Het was te groot naar zijn mening, te overvol om normaal rond te kunnen lopen zonder te verdwalen. Hij haatte de vreemdelingen in de gangpaden met heel zijn hart en was niet bescheiden genoeg om dat te verbergen.
Ongestoord laten shoppen was de beste manier om Kenna haar gang te laten gaan, zoals hij het zich had bedacht. Onbewogen slenterde hij wat door de winkel. Elk beetje pad tussen de kledingrekken werd door Liam verstreken, zo verveeld dat hij op het einde maar wat voor zich uitkeek en de zijkant van een van de kasten gebruikte als leuning. Het duurde voor hem te lang tot ze aan kwam zetten met haar mand. Hij had zo zijn verwachtingen gehad dat ze los zou gaan nu ze hier de kans voor had, maar ergens kwam het als een totale verrassing toen het duidelijk werd hoeveel kleding ze uit had gezocht. De berg van shirts, lingerie en jeans was groot genoeg om boven de rand uit te komen. Ietwat verdwaasd pakte hij het van haar over. "Don't you want to... like, try those things on?" vroeg hij haar, vol verbazing alle kleding in zich opgenomen. "Or well, I don't mind. Let's just get this over with." Hij sleepte zich met onwil naar een van de kassa's. Het denken aan nog een half uur wachttijd enkel om haar dingen aan te laten passen, deed hem nu al spontaan in slaap vallen. Hij wilde geen tijd verspillen aan het kijken of het Kenna zou passen. Ze had het immers zelf uitgezocht en zou hier zelf schuld aan hebben als het niet zou passen, was het niet?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld