Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

9 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
"Je kan je wel gelukkig prijzen dat je niet de enige gek hier op school bent" zei Aria grinnikend, waarna ze toch iets serieuzer vervolgde; "Zoiets.. Gebeurt ook niet heel vaak hier.. Het is gewoon dat bezoekersmiddagen meestal voor veel verschillende emoties zorgen die negatief werken op gaven". Aria voelde zich nog steeds schuldig voor wat er in de middag was gebeurd, ook al was het technisch gezien niet haar fout. Maar toch was Aria haar wel bewust dat haar gave een fatale kettingreactie had gestart. Joana en een andere jongen lagen op de ziekenboeg en Seth had een dodelijke kant van zijn gave ontdekt. De bezoekersmiddag waar velen naar uit hadden gekeken was door Aria's gave de grond in gestampt. Het had Aria weer laten realiseren dat ze veel voorzichtiger met haar gave moest omgaan omdat het zonder enige bescherming op elk moment fout zou kunnen gaan. Aria zuchtte even en trok een glimlach te voorschijn. "Hij heet Seth. Hij verdient het niet om na de dingen die vanmiddag zijn gebeurd vast te zitten in isolatie.. En Lynn ook niet". Ze dacht even na wat ze nodig had en zei vrolijk: "Wat gezellige jonge mensen die niet bang zijn om de regels te breken!". Gelijk hierna kwamen twee anderen bij het groepje staan, Asa en Louise. Aria begroette beiden had al snel het gespreksonderwerp horen veranderen naar de evenementen in de bezoekersruimte. Aria moest even slikken en werd er ongemakkelijk van omdat ze nog steeds vond dat alles haar toedoen was. "Over de bezoekersmiddag gesproken.." zei Aria, "Denish, Louise, Asa, zin om te helpen wat mensen uit isolatie te krijgen?"

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew keek Aria aan toen ze zei dat hij niet de enige gek op deze school was en lachte even. "Dat geloof ik graag" zei Drew rustig en luisterde naar Aria haar uitleg over de invloed van de bezoekmiddag op sommige gaven en dan vooral de bijbehorende emoties van de bezoekmiddag. Dat kon Drew zich wel voorstellen. Sommigen waren waarschijnlijk kwaad dat ze hier achtergelaten werden en woede activeerde zijn slechte kant van de gave ook. Anderen waren juist blij dat er bezoek was, wat ook niet altijd goed was voor een gave. Zo had je gewoon 1 grote gavenbom en dat was niet bepaald handig in Drew zijn ogen.
Toen Aria zei dat die Seth niet in de isolatie hoorde, knikte Drew. Hij kon er altijd slecht tegen als hij weer zichzelf was, besefte wat hij had gedaan en alleen was. Hij had graag iemand om zich heen gehad om hem erdoor te steunen. Hoewel de meesten gewoon dood waren en hij daarom zelf de afzondering had opgezocht. Om zo zijn dierbaren te beschermen.
Drew keek op toen opeens een jongen en een meisje bij hen kwamen staan. Waren dit Asa en Louise? Op de manier hoe de jongen sprak, was het zeker die Asa. Het meisje leek ook wel een beetje op de omschrijving van Denish over die Louise, maar voor Drew haar iets kon vragen, hoorde hij opeens een ander meisje roepen en keek fronsend op.
"Ik kom zo terug" zei hij rustig tegen Aria en liep de hoek van de gang om, toen hij een stel jongens tegen een meisje zagen.
"Serieus met jullie allen tegen 1?" vroeg Drew en schudde zuchtend zijn hoofd. "School is na al die jaren dus nog geen steek veranderd. Laat haar met rust." zei Drew kalm en liep rustig de gang op.
"En waarom zouden we?" vroeg 1 van de jongens en het viel Drew op dat hij bewust niet naar zijn ogen keek ondanks dat hij zijn zonnebril op had. Oké, dat gebeurde niet vaak.
"Omdat je mij niet kwaad wilt hebben" zei Drew kalm
"Mij anders ook niet" zei de jongen grijnzend en Drew haalde zijn schouders op.
"Ik ben gekke dingen gewend. Ik ben niet zo bang voor een andere gave" zei Drew rustig en deed zijn zonnebril af. Zolang de ene jongen hem niet aankeek, kon hij niet veel. "Ik zal mijn gave even demonstreren" zei hij rustig en keek de jongen die het meisje vasthield recht in zijn ogen aan.
"Laat de jongedame los, bied je excuses aan en smeek haar om vergeving terwijl je de vogeltjesdans doet" zei Drew kalm en meteen deed de jongen wat hem gevraagd werd.
"Het spijt me Clarissa, vergeef me" zei hij zacht en begon te dansen, terwijl Drew rustig zijn zonnebril weer op zette.
"Als het nu 1 tegen 1 was, had ik mij er waarschijnlijk niet mee bemoeid, aangezien ik er een hekel aan heb om mijn gave te gebruiken" zei Drew rustig. "Maar zoveel tegen 1 is gewoon niet eerlijk en de vogeltjesdans is altijd leuk om na te kijken. Gaat het een beetje meisje?" vroeg Drew en keek haar aan. "Ik ben trouwens Drew, voor ik het vergeet" zei Drew rustig en haalde een hand door zijn haren heen.
"Laat hem ophouden" siste de jongen die Drew niet in zijn ogen wilde kijken en Drew lachte even.
"Enkel wanneer deze jongedame toestemming geeft en jullie allemaal beloven te stoppen met dit kinderachtige gepest." zei Drew rustig.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Asa keek naar de uitgestoken hand van de jongen voor hem. Hij had zichzelf voorgesteld als Denish, een nieuweling. Waarom waren er twee nieuwelingen naar hem op zoek. Iemands hand schudden, bracht altijd een zeker risico met zich mee. Je kon het beter vermijden, net zoals oogcontact. Echter aangezien de jongen, noch zonnebril, noch handschoenen droeg, leek het Asa wel veilig. "Ik ben inderdaad Asa" zei hij terwijl hij de hand van de nieuwe jongen schudde. "Ik was aanwezig op de bezoekersnamiddag, maar zodra dingen uit de hand liepen, ben ik naar verzoek van de begeleiders zo snel mogelijk weg gegaan." Asa was niet iemand die zijn gave luidkeels verkondigde. Hij hield het liever voor zich, zeker tegenover vreemden. "Heeft dit te maken met de bezoekersnamiddag dan? Met Lynn? Eerlijk gezegd heb ik nog niet veel meegekregen over wat er exact is gebeurd." Hij richtte zich tot Aria die van plan was om mensen uit de isolatie te redden. "Mensen uit de isolatie halen, ben je gek, zoiets heeft nog nooit iemand gedaan. Wat als je gepakt wordt en zelf in een cel wordt gegooid? Wie het ook zijn het lijkt me beter te wachten, morgen zullen ze heus wel terug vrijgelaten worden. Zo gaat het altijd toch?"

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Louise had Asa gevolgd. Ze stelde zich voor aan de nieuwe jongen, Denish. Altijd leuk om meer mensen/lotgenoten in Golden Oak te hebben. Zij had ook haar gave niet verteld, ook omdat niemand anders dat leek te doen. Ah, jammer, want Louise was er toch altijd benieuwd naar. Voordat ze mensen liet schrikken met haar kracht wilde ze nog wel een beetje praten met diegene over koetjes en kalfjes, alleen was het in de meeste gevallen dood en verderf praat. Het leven was echt een feest. Toen kwam Aria met een meesterlijk idee. Seth en Lynn uit de isolatie halen. Het maakte Louise niet eens uit wie ze uit de isolatie zouden redden, ze zou zelfs iemands goudvis redden uit die rotplek. Alleen Asa, zoals verwacht, had er geen zin in. "Oh, luister maar niet naar hem, hij weet niet altijd het goede te zeggen," zei ze tegen Denish. Daarna verkondigde ze luid dat natuurlijk zij en Asa zouden gaan. Met een triomfantelijke blik keek ze naar hem en ze verwachte een dodelijke blik.

Oh, wacht.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Weder om was er iemand die haar te hulp schoot. Clarissa vond het eigenlijk wel een beetje gênant dat ze niet eens zichzelf kon helpen. Vluchtig trok ze zich ze haar arm weg waarvan het ijs snel verdween. Ze kon het niet laten om in lachen uit de barsten toen de ijsjongen de vogeltjes dans begon te doen. "Wat lach je kreng? Laat hem stoppen." Ze negeerde de opmerking en keek naar de jongeman genaamd Drew. "Ik ben oké. Bedankt." Kort keek ze nog eens toe hoe de jongen de vogeltjesdans deed. "Clarrisa," stelde ze zich voor. "Ik zei laat hem stoppen," zei Mitchell. "Nee, morgen ben ik misschien lief genoeg om hem te laten stoppen. Voor nu deal je er maar mee." Dat voelde zeer goed, om zelf op te komen tegen de jongens. "Heb je toevallig iets gehoord over een meisje dat iemand uit een raam heeft geblazen? Ik moet naar haar opzoek maar ik weet niet wat er met haar gebeurd is," vroeg Clara aan Drew

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
'Wie zitten er dan in de isolatie?'
Ryth was altijd al heel stil geweest en gebruikte zijn gave vaak om constant vergeten te worden, hierdoor leek het soms alsof hij plotseling tevoorschijn sprong, ondanks dat hij ergens al een hele tijd kon staan. Maar nu leek hij geïnteresseerd en nieuwsgierig. Hij had inderdaad wat opgepikt over een aantal mensen die in de isolatiecel waren gestopt nadat het bezoekersuurtje verkeerd was afgelopen, en het was altijd leuk om het gevaar wat op te zoeken. Ryth zijn leven was gevuld met leegte, vergeten momenten en verveling; dit kon een interessante
manier zijn om wat actie erin te krijgen.
Hij had al even naar het groepje mensen gekeken, hoewel hij vooral naar één persoon had lopen staren. Hij kende de jongen niet, wist zijn naam niet eens, maar iets aan deze jongen zorgde ervoor dat zijn hart in tweeën gespleten was, een constant gevoel van angst, pijn en herinneringen waarvan hij niet zeker wist of hij ze wel wilde weten.
Het waren de ogen van deze jongen, dit wist Ryth zeker, er was iets met die ogen aan de hand.
Als hij deze groep mensen zou helpen, kon hij langer bij de onbekende en mysterieuze jongen blijven én hij kon iets leuks doen, iets gevaarlijks. Het klonk als een win win situatie.
'Kan ik jullie helpen?'

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Nadat Aria haar vraag had gesteld bleef het even stil. Misschien maar voor een paar seconden, maar het voelde als een eeuwigheid. Ze wist wel dat ze mensen vroeg om iets mogelijk gevaarlijks samen met haar uit te voeren en dat ze zelf in de isolatie gestopt zouden worden mochten ze gepakt worden. Maar toch had Aria een drive in haar die dit graag wilde uitvoeren, ze voelde zich nou eenmaal schuldig. Misschien was het niet haar fout, maar Aria wist dat haar gave veel destructie met zich mee bracht en dat had zich op de bezoekersmiddag laten zien. Als ze ergens anders had gestaan dan was er niks gebeurd. Voordat iemand iets zei liep Drew weg en zei hij dat hij snel terug zou komen, waarna Asa aan het woord kwam. Hij keurde het idee af, wat Aria best kon begrijpen maar wat niet betekende dat ze zomaar zou opgeven. "Ik voel me schuldig. Ze zitten daar door mijn gave. En daarnaast zal iemand iets moeten doen, we kunnen niet gewoon blijven zitten en wachten na alles wat ze vanmiddag hebben doorstaan" zei Aria waarna ze even wachtte en toevoegde: "En het zijn mijn vrienden. Voor mij zouden ze hetzelfde gedaan hebben". Louise gaf hierna aan dat ze graag meewilde en dat ze Asa met zich mee zou trekken. Gelijk liet Aria een zwakke glimlach zien, meer was na de evenementen van de middag overigens ook niet beschikbaar. Ze was wel blij dat Louise haar wilde helpen, ze had misschien net een betere kennis over de isolatie dan Aria zelf had. "Top! Nog meer vrijwilligers?" Ze wachtte op een reactie tot ze schrok van een jongen die opeens bij het gezelschap stond. Ze herkende hem ergens vaag van, maar wist niet meer precies waarvan. Hij vroeg wie er vast zaten en was geïnteresseerd in helpen. "Lynn en Seth zitten sinds de bezoekersmiddag in isolatie" zei Aria tegen hem, "En hulp kunnen we altijd gebruiken!". Aria dacht even na en zei: "Drew en Clarissa willen vast ook helpen.. Ik zou zeggen dat we zo snel mogelijk in actie komen!!"

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew lachte toen de jongen die niet in zijn ogen wilde kijken het meisje beval hem te laten stoppen. "Als ze mij op bevel vraagt te stoppen, zal ik het niet doen. Enkel als ze het vrijwillig vraagt. Daarbij, laat haar lekker lachen. Jullie lachten haar ook uit, dus heeft ze het recht om terug te lachen. Voelen jullie ook eens hoe dat voelt" zei Drew grijnzend en keek het meisje aan toen ze hem bedankte en zich voorstelde als Clarissa.
"Leuk je te ontmoeten Clarissa" zei Drew met een glimlach en lachte even om haar opmerking dat ze morgen misschien lief genoeg is om de vogeltjesdans te stoppen. "Oeh succes om dit te blijven doen tot morgen." zei Drew met een grijns en deed zijn zonnebril weer een paar seconden af. "Doe me een plezier en maak wat vogelgeluidjes. Het is hier zo stil" zei Drew met een grijns en meteen begon de jongen half mislukt te fluiten. Dit liet Drew een paar minuten doorgaan. "Je mag stoppen met fluiten" zei Drew en deed zijn zonnebril weer op toen Clarissa hem vroeg over het meisje dat weggeblazen werd.
"Ik was toen nog als bezoeker op school. Een meisje haar gave begon te flippen. De slachtoffers liggen nu op de ziekenboeg, al weet ik niet waar dat is" zei Drew rustig tegen Clarissa en keek de jongens weer even aan.
"Ik wil het best eerder laten stoppen, maar enkel als jullie mij kunnen overtuigen dat jullie stoppen met anderen te pesten. Zoals jullie nu zelf kunnen merken is het niet leuk om uitgelachen te worden of dat iemand zijn of haar gave tegen je gebruikt. Denk voortaan aan dit moment als jullie iemand willen pesten. Aan hoe het zelf voelt om het slachtoffer te worden. Jullie zijn niet sterk maar juist de zwaksten op deze school en willen sterker lijken door iemand te pesten, maar beseffen niet dat jullie eigenlijk zwakker zijn dan wie dan ook"
Even keek Drew de jongens aan en zuchtte zacht. Eigenlijk had hij hier helemaal geen tijd voor. Hij moest Aria helpen en dit hielp Aria niet bepaald goed. "Jullie hebben geluk dat ik het druk heb." zei Drew vervolgens en keek de jongen die de vogeltjesdans deed weer in zijn ogen. "Wanneer je uit je hart beloofd om nooit meer te pesten en gelooft dat je eraan kunt houden, mag je stoppen. Anders ga je nog 10 minuten door en mag je dan stoppen. Je zult hier nooit met begeleiders of zo over kunnen praten" zei Drew rustig en keek Clarissa aan.
"Ik ga Aria helpen met de mensen uit een of andere isolatie te halen. Geen idee waar dat is, maar daar kom ik zo wel achter denk ik. Heb je zin om ook te gaan helpen?" vroeg Drew en zette zijn zonnebril weer rustig op, waarna hij op Clarissa haar antwoord wachtte en vervolgens weer terugliep naar Aria.
"Je weet dat ik altijd voor jouw en je vrienden klaar sta." zei Drew grijnzend toen hij hoorde hoe Aria zei dat hij en Clarissa vast ook wel wilden helpen. "Sorry dat ik opeens verdween trouwens. Ik kan nog steeds niet goed tegen pestkoppen" zei Drew vervolgens en haalde onschuldig zijn schouders op.
"Goed, aangezien ik hier op deze school niet bekend ben, hoe zit het trouwens met die isolatie? Waar is het en hoe krijgen we iedereen eruit?" vroeg Drew vervolgens en keek de Louise en Asa aan die zich eerder bij de groep hadden gevoegd. Ook was er nog een onbekende jongen bij gaan staan.
"Ik heb me zeker nog niet voorgesteld? Sorry, ik ben niet echt meer gewend om onder andere mensen te zijn. Ik ben Drew, een oude jeugdvriend van Aria" zei Drew met een glimlach en keek Louise aan.
"Jij bent toch diegene van de drankavond? Heb je nog alcohol of snacks nodig trouwens? Voor ik het vergeet te vragen" zei Drew met een zwakke en onschuldige glimlach en keek haar aan. Drew had besloten om Aria de ketting en oorbellen nog niet te geven. Hij wilde dat doen als ze alleen waren, wat meer in de privé sfeer. Anders zouden de anderen vast verkeerde dingen denken.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Aria je moet jezelf hiervoor niet de schuld geven. Ik heb niet alles gezien, maar het was duidelijk Lynn die overstuur raakte. Het was Lynn's gave niet de jouwe en dan nog ben ik er zeker van dat niemand kwaad in de zin had." Schuld, het was een emotie die bij de meeste van hen speelde, een vraag die in hun hoofd rondspookte. Asa dacht er vaak over na. In hoeverre trof hij schuld? Was hij dader of slachtoffer?
"Hier hij kan mijn plaats innemen," hij knikte naar de jongen die net vroeg wie er in de isolatie zat. "Daarbij hoe grote de groep hoe meer we opvallen. Deze samenkomst in de gang alleen al kan vragen doen oprijzen. Denken jullie niet dat het niet bepaald subtiel is om met een hele groep naar de cellen te trekken. Het is beter als ik niet meega. Het enige wat ik wil doen is het volgende." Asa riep Lilith's naam. Hij legde de situatie aan haar uit, wat nogal vreemd moest zijn voor de rest. Zeker diegene die hem nog niet kenden, zouden gewoon een jongen tegen de lucht zien praten.
"Ze zitten in cel zeven en acht en tot zover mijn bijdrage aan dit krankzinnige plan."

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Inmiddels waren Lynn en Seth al een tijdje stil. Hun gespreksonderwerpen waren niet bepaald opbeurend, de gebeurtenissen in de bezoekerszaal en zo. Daarom was Seth ook wel blij met de stilte die er nu gevallen was. Normaal zou het een ongemakkelijke stilte zijn, maar ditmaal een hele prettige stilte. Een stilte die hem liet denken aan van alles en nog wat. Nee, niet alleen over wat er gebeurde in de zaal. Die gedachten zouden hem nog zijn leven lang kwellen, maar dat waren op dit moment niet zijn enige gedachten. De gedachten om Jason maakten plaats voor gedachten nog een klein beetje verder in het verleden. Ongeveer een half jaar geleden, toen Seth naar Golden Oak kwam.
Zijn ouders waren voor het eerst sinds een maand weer terug van hun werk op zee. Vaak ging Seth nog wel mee, ondanks het ongeluk in zijn kindertijd, deze keer was hij echter thuis gebleven. Seth wilde een iets wat normaler leven, ondanks zijn gave en had zich ingeschreven op een normale school in de buurt waardoor hij niet mee kon gaan. Eigenlijk hadden ze plannen om met de hele familie te picknicken, maar een grote storm bracht daar verandering in. De pasgeboren Jason huilde bij het geluid van de donder en de felle lichten van de bliksem. De regen knalde hard tegen de ruiten aan, de putjes buiten konden het water niet verdragen en langzaam begon de straat vol onder water te lopen. De zee vlakbij was wild. Hoge golven knalden tegen de duinen aan, terwijl de wind zelf ook luid overal tegenaan knalde. Seth wist dat hij niet naar buiten kon en de familiepicknick liep letterlijk in het water. Toch maakte dat voor Seth die dag niet uit. Zijn ouders waren voor het eerst in weken thuis. Iets wat niet vaak gebeurde. Met zijn allen zaten ze bij de voor tafel een kaartspelletje te doen, pesten, toen er opeens aan de deur gebeld was. Zijn vader keek vreemd op, ze woonden behoorlijk in de middle of nowhere en met deze storm? Wie zou er voor de deur staan, was hun eerste gedachten. Snel was zijn moeder naar binnen gegaan, bang dat er misschien mensen verdwaald waren door de storm, die een schuilplaats zochten. De mensen kwamen binnen en stelden zich voor als personeel van Golden Oak. Een oud collega van zijn vader had hen op de hoogte gesteld van Seth zijn gave en ze wilden het zelf komen bekijken. Hoe groot het risico was dat er genomen moest worden als ze Seth op straat lieten blijven, weg bij Golden Oak. Zou hij zelf in gevaar zijn? Of zou hij anderen in gevaar kunnen brengen? Ze zeiden wel dat ze niet iedereen mee namen naar Golden Oak. Mensen die geen gevaar vormden of in gevaar waren mochten zogenaamd bij hun ouders thuis blijven, maar eenmaal op Golden Oak merkte Seth dat het een leugen was. Sommigen hadden zulke domme gaves dat ze nooit in gevaar zouden kunnen zijn of een gevaar zouden vormen.
Toch was dat niet waar deze herinnering naar toe leidde. Terwijl de mensen van Golden Oak uitlegden waarvoor ze kwamen en zijn moeder de deur dicht deed, hadden Seth en zijn ouders niet door wat er gebeurde. De brievenbus in de voordeur was niet goed afgesloten en een klein straal regenwater ging door de brievenbus heen, werd buiten dikker en kronkelden zachtjes naar Seth zijn benen, terwijl hij rustig naar het personeel van Golden Oak luisterde. Hem was geleerd om te zwijgen, niets te zeggen tot het tijd was om te spreken. Niet eerder en niet later. Pas als hem vragen gesteld werden zou hij spreken en het personeel was nu met zijn ouders bezig. Terwijl Seth naar het gesprek luisterde, lette hij niet meer op het verschrikkelijke weer buiten, tot hij een schaduw over zich heen zag komen. Geschrokken keek Seth om zich een en een gigantische water tentakel achtig iets hing boven hem, wat met een klap op hem neer stortte. Het water spatte alle kanten uit. Op de kleren van zijn ouders en de mensen van Golden Oak, op de bank, de tafel, de kasten en muren, het plafond en de grond. Je kon het zo gek niet bedenken of alles was nat. De tas met gegevens over Seth die het personeel bij zich had, alle documenten en de tablet van de vrouw waren kapot gegaan op het zelfde moment dat Seth een meerman werd.
Je kon je wel voorstellen dat het personeel daar niet zo heel erg blij mee was. Ze vertelden zijn ouders dat Seth zijn gave gevaarlijk kon zijn, voor zichzelf en voor anderen. Echter dat het zo gevaarlijk was, had niemand verwacht. Er werd eerder verwacht dat zo'n tentakel verkeerd zou vallen en hem of anderen zou verwonden, water kon soms hard aankomen tenslotte.
Uiteindelijk wisten de medewerkers van Golden Oak zijn ouders te overtuigen hem naar Golden Oak te sturen. Ook om de veiligheid van de kleine Jason. Wat zou er gebeuren als Seth hem in zijn handen had terwijl hij een staart kreeg? Dan zou hij op Jason kunnen vallen en hem pletten. Baby's konden ook minder goed tegen het harde water dan mensen. Ze waren erg breekbaar en gevoelig. Allemaal redenen om Seth niet bij Jason in de buurt te laten komen. Hoewel zijn ouders eerst sceptisch waren over wat er gezegd werd, besloten ze uiteindelijk, in overleg met Seth hem toch hierheen te sturen. Die zelfde dag nog, toen de storm ging liggen en de putten het regenwater weer weg hadden vervoert, werd Seth door het personeel naar Golden Oak gebracht.
Nu pas begreep Seth de ware vorm van zijn gave. De ware gevolgen. Hij vond het verschrikkelijk dat hij het op deze manier moest ontdekken. Nog altijd vond hij zichzelf dwaas dat hij het niet eerder door had. Ja, hij had oorspronkelijk een laag getal, maar dat betekende blijkbaar niets. Je moest altijd op je hoede zijn. Een rank kon veranderen, hoger en lager. Seth had nooit risico's moeten nemen. Had zijn gave niet moeten onderschatten. Goed hij kon dan geen tornado creëren zoals Aria, of andermans gave overnemen zoals Lynn, doden met een blik, maar water was een belangrijk element in de wereld. Water was echt de grens tussen leven en dood. Aan de kant van het leven had je vis om te eten en water om te drinken, eb om in te spelen. Aan de kant van de dood had je een tsunami, waar geen kans was om te overleven, gevaarlijke roofdieren die alles op hun pad zouden op eten. Bloed was precies er tussen in. Zolang het stroomde zou je leven, maar op het moment dat het stopte met stromen zou er niets meer overblijven van het leven.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa kon haar geluk niet op, dit was geweldig! "Nu weten jullie ook eens hoe ik mij voel als jullie mij aanpakken. Machteloos." Clarissa keek terug naar Drew. "Klinkt wel als Lynn. Ik zou graag mee gaan." Rustig liep ze met Drew mee naar Aria.
Clarissa voelde ze zich schuldig, ze had gewoon meteen moeten ingaan op Lynn haar aanbod. Dan had ze mee kunnen gaan en daar voor haar zijn. Alles zou dan niet gebeurd zijn en er zou geen slachtoffer gevallen zijn. Ook zouden Mitchell en zijn vrienden dan geen kans gehad.
Aan de andere kant had ze dan nooit Oliver ontmoet. Clarissa is helemaal weg van de bijen, al mag Oliver er ook wel zijn. In het groepje zag ze ook Asa. "Hey, weet jij wat er precies is gebeurd? Het bedraagt Lynn zeker? Of niet?" Rustig keek ze hem aan.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
*flashback to keep it alive*
~ twee jaar geleden ~

"Vertel me nog maar eens wat er is gebeurd."
Dus Louise vertelde wet er gebeurd was. Alles kwam er in een keer uit. Alle spanningen van al die jaren niet veel mensen te hebben gezien. Alle spanningen van het bewaren van een geheim. Ze was vijftien, midden in haar pubertijd en ze had nog nooit iets kunnen doen. Want alles wat ze deed was gevaarlijk. En dat ze met zo'n uitermate, stomme actie het allemaal kon verpesten, had ze nooit verwacht. Louise wilde alles terugdraaien. Terugdraaien naar gisteravond, dat ze haar ouders een knuffel gaf, naar haar kamer ging en haar zonnebril afdeed. En vooral terugdraaien naar die nacht zelf. Dat ze naar de wc moest en de bril vergat.

Ze haatte zichzelf ervoor. Ze haatte haar gave, maar ze haatte haar roekeloosheid. Haar vergeetachtigheid. Dit had nooit mogen gebeuren en het was gebeurd. Na de ijzige gil van haar zusje, die erachter kwam dat ze haar zonnebril was vergeten op te doen. En dat ze zelfs nog naar achteren keek... Nee, dit was helemaal haar fout. Het gehuil en geschreeuw van Louise had haar ouders wakker gemaakt. Niet alleen haar ouders, maar ook de buren, die de politie hadden gebeld. Het duurde niet lang voordat er een agent voor de deur stond. Hoewel Louise's ouders zich eronder uit probeerden te praten, dat het niet Louise's schuld was, maar een hartaanval of een ander probleem, stortte ze haar hart uit bij de politieman. Het was namelijk haar schuld en ze kon het niet over haar hart verkrijgen om de schuld bij iets anders te leggen.

In handboeien werd ze afgevoerd. Ze had zich overgegeven en duidelijk gemaakt dat ze geen kwaad wilde doen. De buurt waar ze in woonde was flink opgeschud. De meesten hadden het geschreeuw gehoord en hadden gekeken hoe de politie eraan kwam en hoe de toen vijftienjarige Louise in de politieauto stapte, om nooit meer terug te keren. De meest vreemde verhalen gingen in de rondte, maar aanvankelijk dacht niemand dat het om moord ging. Toen duidelijk werd dat Louise's zusje overleden was onder verdachte omstandigheden, was het voor iedereen duidelijk. Louise moest voor eeuwig de cel in voor haar wrede moord, want ze was een meedogenloze moordenaar.

'We hebben een speciale mogelijkheid voor jou," zei de agent, nadat Louise haar verhaal had gedaan in de verhoorkamer. Ze schrok op. "Wat voor mogelijkheid?" vroeg ze, de agent niet helemaal vertrouwend. "In de buurt is er een instituut, genaamd Golden Oak. Zij vangen jongeren op met een speciale gave. Er is al contact gelegd en je kan vandaag al daarnaartoe gaan." Het aanbod was verleidelijk voor Louise. Jongeren, andere jongeren. Met gaves. Andere mensen. Ze had al zo weinig mensen ontmoet in haar leven, nadat haar gave sterker werd. "Wat is de andere mogelijkheid?" vroeg ze dus. Ze wilde niet gaan zonder dat ze alle mogelijkheden wist. "Dan ga je tien jaar de cel in voor dood door schuld."

Dus haar keuze was toen heel snel gemaakt.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ik ken niet alle details, maar daar komt het wel ongeveer op neer," gaf Asa toe, toen Clarissa zich bij hun groepje voegde. "Wat er ook precies is gebeurd, het heeft ervoor gezorgd dat Lynn en Seth nu beiden in de isolatie zitten en nu hebben mensen het in hun hoofd gehaald hen te gaan bevrijden. Zelf heb ik al meermaals benadrukt dat ik niet deel ga nemen aan jullie reddingsoperatie. Ik kan niet genoeg benadrukken wat voor een krankzinnig idee dat is, maar als jullie het vandaag nog willen doen raad ik aan snel te vertrekken. De begeleiders worden zo dadelijk gewisseld dus nu aan het einde van hun shift wanneer ze minder oplettend zijn en uitkijken naar hun pauze is het ideale moment om toe te slaan. Als jullie betrapt worden en zelf in de isolatie worden gezet zal ik proberen langs te komen, maar alleen om jullie te zeggen dat ik duidelijk gelijk had en dit een dom idee is."

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
Ryth had rustig naar de groep geluisterd en haalde toen zijn schouders op.
'Wat is het probleem dan?' Vroeg hij zich luidop af. 'Gewoon naar de isolatiecellen lopen, sleutel pakken en ze eruit laten, toch?' Fronsde hij. De vergeetachtige jongen had geen idee waarom iedereen zo moeilijk deed over zoiets. Hij deed constant dingen die niet mochten en stal sleutels wanneer hij ze nodig had.
'Kom op, dan gaan we ze halen.' Stelde hij nonchalant voor terwijl hij een sigaret opstak, een hijs nam en de rook langzaam uit zijn neus liet ontglippen. Het interesseerde hem niet zo veel wie er vast zat en waarom iemand vast zat, maar hij had nu meer gehoord over de drankavond, en dat klonk hem als muziek in de oren.
'Kunnen we het daarna meteen vieren met een drankje.' Glimlachtte hij terwijl de as van zijn sigaret op de grond viel. 'Let's go.'

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Aria werd steeds enthousiaster zodra ze bedacht wat ze zo dadelijk zouden doen. Tegen de regels ingaan en haar vrienden redden. Ze realiseerde zich wel dat het gevaarlijk kon zijn als ze gepakt werden, want als dat zo was dan mochten ze met zijn allen in de isolatie gaan. Aria schrok even toen Drew en Clarissa acher haar verschenen, maar desondanks was ze blij dat beiden wilden helpen. Drew kende haar vrienden nog niet eens zo goed, dus was ze wel verbaasd dat hij zich op zijn eerste dag mogelijk in de problemen wilde werken. Ze glimlachte even naar beiden en draaide zich weer om naar de groep. Aria schudde haar hoofd even toen ze naar Asa keek, maar snapte dat hij geen zin had om te gaan. Ze ging ook niet proberen hem over te halen, wetend dat hij toch niet mee zou gaan. Toen hij met de lucht, mogelijk een demoon, ging communiceren keek ze niet raar op, ze had wel vreemdere dingen gezien. "Bedankt voor de hulp Asa!" zei ze met een glimlach op haar gezicht en draaide zich naar de rest van de groep. "Drew, Clarissa, Ryth, Louise, ik neem aan dat jullie wel mee willen? Want zo ja, dan moeten we nu gelijk gaan!!". Ze glimlachde even naar Ryth toen hij hetzelfde voorstelde en Aria maakte aanstalten om weg te lopen, hopend dat de anderen haar zouden volgen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld