Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

School of Magic Inschrijven Gestopt

Anoniem
Internationale ster

HowlingMagic schreef:
Rosalia

Ik voelde mijn hartslag kloppen zo hard kloppen dat ik daardoor mijn adem inhield. De schaduw monster stond even dicht bij mij. Van de angst hield ik mijn adem in en bleef ik wachten tot hij weg zou gaan. Even later vertrok het beest. Ik nam een grote hap naar adem en ontspande me even. Ik wist dat ik nu niet kon uitrusten omdat het te gevaarlijk was. Ik kroop uit het gat en rende meteen verder. Na een stap viel ik in een val van iemand. Ik wou keihard gaan schreeuwen van de pijn maar hield het in. Tranen van pijn vielen ze warm over mijn wang. ''Ik moet sterk zijn'', fluisterde ik tegen mezelf. Ik keek hoe diep ik was gevallen en voelde aan de muren of ik omhoog kon klimmen. De muren waren zo glad dat je niet kon klimmen. Ik pakte mijn rugzak en haalde een rol touwen eruit. Ik worp de touw hoog en klom eruit. Nadat ik eruit kwam stond ik oog in oog met een andere leerling. Ik haalde meteen mijn mes erbij en stond al in een aanval houding wachtend tot hij zou aanvallen.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Ik hoorde geluiden uit het labyrint, waarschijnlijk afkomstig van de anderen, en ondanks dat ik er voor had gekozen om zonder hun verder te gaan begon ik mij af te vragen hoe het met hun ging. Als Karma hier voor mij was zou het mij niets verbazen als er ook mensen achter de anderen aanzaten. Misschien waren deze mensen wel sterker, ook elk met hun eigen speciale krachten. Ik wist zeker dat Karma mij niet toevallig tegen was gekomen, ze had om mij gezocht. Zij was uitgekozen om mij te vangen, het kon niet anders. Mijn krachten zouden totaal geen effect op haar hebben en het kon dus geen toeval zijn. Ik veegde met mijn arm wat water bij mijn ogen weg en slikte even. Alles kwam uit op dit moment, mijn plan mocht niet mis gaan. Het was mijn laatste kans. Ik wist niet wat er zou gebeuren als ik met Karma mee zou gaan, misschien was alles wel één grote test, maar op dit moment leek het alsof ik dood nog beter af was. Karma was momenteel geen bondgenoot en met haar meegaan was geen optie. Langzaam haalde ik een verborgen mes uit mijn mouw, Karma schudde lachend haar hoofd. 'Messen hebben geen effect op me, ik dacht dat je dat al door had.' zei ze lachend, de minachting duidelijk hoorbaar in haar stem. 'Hij is ook niet voor jou bedoeld.' Ik nam het handvat beet met beide handen en richtte de punt op mijn eigen lichaam. 'Hoe erger ik beschadigd was hoe groter jou probleem toch?' Er verscheen een grote grijns op mijn gezicht. 'N-Nee...' haar ogen werden groot en ze sprong naar me toe, maar ze was net een fractie van een seconde te laat. 'Karma..' Ik sloot mijn ogen en dwong mezelf kracht te zetten op mijn spieren. Ik moest moedig zijn, ik moest een man zijn. Een ijskoude pijnscheut ging door mijn lichaam heen terwijl het warme bloed uit mijn wond stroomde. Ik voelde meteen dat ik een belangrijk orgaan geraakt had en wist dat het voorbij was. 'Nee!' Ik hoorde haar gekrijs steeds zwakker worden, wegvagen als een echo. De omgeving werd wazig en de randjes werden zwart. Het laatste wat ik zag was het gezicht van Karma terwijl ze hulpeloos mijn koud wordende lichaam heen er weer schudde. Ik hoestte wat bloed op en raakte daarmee haar gezicht. Ik had nooit kunnen weten dat ze helende krachten had. Ik had nooit kunnen weten dat het allemaal voor niets was.

Anoniem
Straatmuzikant

DemonicBeauty schreef:
Elizabeth
Ik zat naast Gabriël in het duister en hoorde het geluid. Ze herkende het geluid maar al te goed. De skeletten hadden ons gevonden. Ik keek naar Gabriël en drukte mijn wijsvinger tegen mijn lippen. Ik had al zoveel doden op mijn naam staan wie zou me missen. Ik stond op en riep "HE STELLETJE SUKKELS IK BEN HIER, KOM ME MAAR HALEN" en rende keihard weg. Zoals ik al verwacht had rende ze achter me aan en ik klom een boom in. Ze kwamen me achterna en ik sprong van boom naar boom toe. Uiteindelijk raakte de skeletten achter op me en ik sprong op de grond. Ik rende alleen maar veder met hoop dat ze niet achter me aan kwamen.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Langzaam kreeg ik weer gevoel in mijn stijve gewrichten. Ik lag in de modderige grond terwijl de regen over mijn gezicht stroomde. Iemand legde zijn handen zachtjes op mijn buik en ik kromp in elkaar toen ik de pijn voelde. 'Ssst, ik ben je aan het genezen domkop.' meteen wist ik dat het Karma was, maar ze klonk veel vriendelijker dan eerder. Ze klonk bezorgd, alsof ze echt om mijn leven gaf. Natuurlijk deed ze dat niet, ze gaf enkel om haar eigen leven en wou haar eigen hachje reden. 'Blijf stilliggen, de wond is bijna dicht. Wat dacht je te bereiken? Wil je zo graag dood terwijl er hier nog zoveel prachtige dingen zijn om voor te leven?' er was een kleine snik tussen de woorden te horen terwijl ze de brok in haar keel probeerde te bedwingen. Haar koude handen lagen lichtjes op mijn blote buik, blijkbaar had ze mijn shirt uitgetrokken om bij de wond te komen en.. haar handen op mijn blote buik? Mijn ogen schoten op terwijl ik overeind probeerde te komen. De pijn hield me echter tegen en ik zakte weer naar beneden. 'J-Je kunt me aanraken.' fluisterde ik. Het was jaren geleden geweest dat ik voor het laatst was aangeraakt zonder de pijn en ellende van de ander te voelen. Ik voelde alleen maar haar zachte, koude huid en de bewegingen die ze maakte terwijl ze over mijn wond streek, die met de seconde minder pijn deed. 'Ja, ik kwam er ook net achter. Mijn schild zorgt ervoor dat ik je kan aanraken zonder last te hebben van jou gave. Ik dacht dat ik je helemaal niet aan zou kunnen raken.. ik vraag me af hoe-' ik onderbrak haar, 'omdat ik niet geboren ben met een gave, ze hebben het mij op een bepaalde leeftijd gewoon gegeven. Dus jij kunt niemand aanraken die een gave heeft?' Karma schudde verdrietig haar hoofd. Nu pas begreep ik haar eigen pijn, haar verdriet en eenzaamheid. Ze had precies hetzelfde als ik, ook zij was gedoemd alleen te blijven zonder lichamelijk contact met andere mensen. 'Karma, help me overeind.' Ze leunde naar voren en pakte voorzichtig mijn schouders beet. Toen ik overeind zat en Karma op haar knieën tegenover mij deed ik iets waar ik zelf ook van schrok. Ik leunde naar voren en omhelsde degene die mij zonet nog had aangevallen.

Anoniem
Internationale ster

HowlingMagic schreef:
Rosalia

Oog in oog stond ik met het persoon. Hij sprong op me af met een mes. Ik ontweek net zijn aanval en kreeg een snee in mijn wang. Nadat de persoon van plek was veranderd had ik een doorgang en rende ik gelijk weg. Hij gooide al de dolken op me af. Ik veranderde mijn amor en probeerde zoveel mogelijk de bomen in om van tak naar tak te springen.
Na een tijdje was ik gelukkig ontsnapt en keek ik naar mijn rug waarbij een paar dolken erin bleven steken. Ik trok iedere dolk eruit en keek ernaar of er vergif op zat. Ik liet de twee messen over elkaar slijpen en zag al dat er een laagje op zat. ''Hoe komen ze toch aan deze vergif?'', vroeg ik me af.
Ik sprong verder totdat ik een leger skeletten zag rennen. ''Ze rennen achter iemand aan!''. Meteen sprong ik ze achterna en bekeek ik wie de persoon voor me was. Ik zag het al wie het was. ''Elizabeth! Vang!''. Ik had een boog erbij gehaald en gooide het gelijk naar haar toe. De pijlen waren zo special dat je nooit je doel kon missen. Met mijn kurisagama pakte ik de ketting stevig vast en gooide ik mijn mes die door de schedels konden. In een slag had ik al vijf schedels verbrijzeld. De schedels zagen me en kwamen niet alleen op Elizabeth af maar ook op mij. Ik sprong zo snel mogelijk als ik kon verder en probeerde te gelijke tijd de skeletten aan te vallen.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Ik had verwacht een stom in mijn maag of een mes tegen mijn keel aangedrukt te krijgen maar Karma deed niets om deze omhelzing af te breken. Ze legde voorzichtig haar hoofd op mijn schouder en sloot haar ogen. Ik beet heel even zachtjes op mij lip terwijl ik een beetje verschoof om wat comfortabeler te gaan zitten. 'Karma, waarom moest je mij ophalen?' fluisterde ik zo zacht mogelijk naar haar. 'W-Weet ik niet. Onze school was ingehuurd om op deze school studenten te roven. I-Ik weet niet waarom of door wie. Waarschijnlijk wouden ze de sterke studenten in hun eigen kleine legertje, net zoals wij op school dat hebben.' ze was zachtjes aan het huilen terwijl ze half op mijn schoot ging zitten. Een beetje ongemakkelijk klopte ik op haar rug. Ik had nog nooit eerder lichamelijk contact gehad met een meisje waarbij ze op mijn schoot zat en op mijn schouder aan het uithuilen was, ik wist dus ook niet hoe ik er mee overweg moest. Karma zelf leek ook niet echt te weten wat ze moest doen en volgde gewoon haar gevoel. 'Leger? Roven?' ik fronste terwijl ik bijna instinctief een lok uit het gezicht van Karma streek. 'J-Ja, jullie zijn niet de enige school voor jongeren met bepaalde krachten en gaves. Iedereen wil de sterkste school hebben omdat ze zeggen dat er een oorlog uit kan breken tussen normale mensen en mensen met gaves en dan willen ze de school kunnen beschermen.' mijn ogen werden groot. Oorlog tussen de normale mensen en de mensen met krachten? Waar hoorde ik dan eigenlijk bij? Ik kreeg genoeg van de regen en stond dus voorzichtig op. Karma ondersteunde mij en zo liepen wij langzaam het pad langs. 'Ik heb verderop een grot gezien.' mompelde Karma terwijl ze mij glimlachend aan keek, nu was de glimlach echt.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Gabriël wou achter Elizabeth aangaan maar ze was alweer verdwenen nog voor hij tegen haar in kon gaan. Hij zou terug kunnen gaan slapen, maar hij voelde zich hier niet langer veilig dus verzamelde hij zijn spullen om weer verder te gaan en misschien ergens anders te gaan slapen of gewoon wakker te blijven. Hij was nog maar net de grot uit of hij hoorde opnieuw geritsel en gekraak van takjes en verborg zich in een van de struiken. Daar zag hij Daniel en een meisje dat hij niet herkende. Toen hij was beter keek zag hij dat ze elkaar aanraakten, wacht maar Daniel kon niemand aanraken dus kon dit onmogelijk de echte Daniel zijn en moesten die twee dus kwade klonen of andere monsters zijn die een andere gedaante konden aannemen. Ze moesten dus gewoon zo snel mogelijk gedood worden. Gabe ademde in en uit voelde de elektriciteit in zijn handen knetteren, richtte en vuurde en bliksem juist op hen twee af.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
De lichtflits die opeens op mij af kwam was even snel toen Karma zich met een kreet voor me wierp. Zijzelf kon niet beschadigd worden door andermans krachten wegens haar schild en kwam er dus met alleen de schrik van af. 'Gabriël ben jij dat? Niet schieten!' Gilde ik geschrokken terwijl ik mij achter een grote steen liet zaken en Karma met mij mee trok. Gabriël had ons in de rug aangevallen en dus hadden wij nu het voordeel dat wij ons in de grot konden verschuilen. 'Daniel, ken jij hem?' ik knikte snel naar Karma. 'Wij gingen samen met hem het labyrint in, hij is gevaarlijk maar vriendelijk.' Karma snoof verontwaardigd. 'Zo vriendelijk klinkt hij anders niet, is hij gek geworden?' ik glimlachte, 'volgens mij was hij dat altijd al.'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zijn bliksem leek tegen hen af te ketsen. Door de flits had hij niet goed gezien wat er precies gebeurde, maar hij had hen daarna nog net zonder enige verwonding achter een steen zien rennen en hoorde Daniel gillen. "Ok geef me één reden waarom ik niet nog zo'n flits op jullie afvuur" zei Gabe. "Ik bedoel, je mag dan wel op Daniel lijken, maar het valt meteen op dat jij hem helemaal niet bent" Gabriël kwam uit zijn schuilplaats vandaan, misschien niet zo'n slimme zet, maar ze wisten waarschijnlijk toch al wel dat hij in de struiken zat vanwege de bliksem die vandaar kwam en zoveel bescherming bood het nu ook niet.

Anoniem
Straatmuzikant

DemonicBeauty schreef:
Elizabeth
Rosalia had de pijlen ingesmeerd met een soort van vergif. Door de pijlen werden de skeletten gitzwart en vielen uit elkaar. Vanuit mijn ooghoek zag ik een skelet op Rosalia afkomen. "ROSALIA PAS OP!!!" schreeuwde ik. Ik schoot een pijl naar het ding en het viel uit elkaar. Na een tijdje waren alle skeletten dood. Ik was doodop maar ik moest doorgaan. Ik wou net vertrekken tot me opeens iets heel belangrijks te binnen schoot. "Rosalia de reden waarom ik nu niet in een of andere boom lig te slapen is omdat er allemaal afgestudeerde leerlingen op ons aan het jagen zijn. Je moet nog beter oppassen en als je een van de andere ziet zeg het dan meteen tegen ze. Zodra ze je krijgen laten ze je niet meer gaan. Ze hebben speciale kleding tegen de krachten van Daniel en Gabriël. Ik moet nu gaan want het is te gevaarlijk om met z'n tweeën te zijn." Ik gaf haar een knuffel en zij. "Hopelijk is het de volgende keer dat ik je zie dat we er allemaal levend zijn uitgekomen." Ik rende snel weg en kwam eventjes later weer bij een kruising aan. Ik gebruikte mijn oude trucje en het vlees smolt weg in de linkerkruising en rende de andere kruising in. Nadat ik een tijdje had gerend liet iemand me struikelen. Ik viel op de grond. "WHAT THE FUCK!" riep ik uit en ik draaide me snel om op me rug. Ik keek recht in de ogen van een grijnzende jongen. Hij stond in de schaduw dus ik kon zijn gezicht niet goed zien. Ik stond op en pakte mijn pijl en boog. "Oké ik heb zit nu één dag in deze fucking hel en ik heb al iemand vermoord. Er kan zeker nog iemand bij, kunnen jullie me nu niet één freaking keertje met rust laten. Ik wil alleen maar dat ik en mijn vrienden en veilig uitkomen dus geef me een goede rede waarom ik je nu niet meteen neerschiet!" schreeuwde ik en ik spande de boog. "Kom op dan één goede reden." zei ik meer tegen mezelf dan tegen hem. Hij zij "Omdat je pijl al kapot is voordat hij mij heeft geraakt." "Nou laat maar zien dan" zei ik en ik liet de boog los.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Ik fronste, dacht Gabriël dat ik een soort neppe Daniel was? 'Gabriël, ik ben de echte Daniel. Waarom geloof je mij niet.' Ik kwam langzaam overeind omdat ik zag dat Gabriël ook de bosjes verliet en liep langzaam naar hem toe, mijn handen zo ver mogelijk omhoog. Bij elke stap die ik zette voelde ik de wond meer en meer pijn doen en uiteindelijk weer open raken. 'Daniel, je wond gaat weer open!' Karma kwam ook achter de steen vandaan en rende naar mij toe. 'Karma, rustig. Geef Gabriël geen reden om ons weer aan te vallen. Op jou heeft het misschien geen effect maar mij kan hij wel raken.' fluisterde ik, net hard genoeg dat het hoorbaar was voor Gabriël. Stap voor stap kwam ik verder de grot uit, dichterbij bij Gabriël. Ik kon af en toe een kreun niet onderdrukken en het stuk kleding rond mijn wond werd nog roder dan dat het al was. 'Ik kan dit niet aanzien.' snikte Karma terwijl ze naar me toe rende en haar handen zo dicht mogelijk op de wond legde, meteen omringde een gele gloed haar handen. Ik drukte haar weg en liep door. 'Ik overleef het wel.' mijn blik ging weer naar Gabriël. 'Gabriël, als ik de echte Daniel niet was had ik je op dit moment al lang aangevallen. Hoe kan ik bewijzen dat ik het echt ben?'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Gabriël deed enkele stappen achteruit en keek naar het bloed dat Daniels shirt rood kleurde. "Maar als je de echte Daniel bent zou zij toch al lang dood moeten zijn" zei hij en knikte naar het meisje dat naar hem toe was gerend en haar hand op zijn buik had liggen zonder dat ze er last van had. "Ik denk dat er maar een manier is om er zeker van te zijn of je de echte bent en dat is door je aan te raken" concludeerde hij. Zoals altijd kon hij ook gewoon vragen of deze persoon die beweerde Daniel te zijn een plant of boom wou aanraken, maar hij moest het aan de lijve ondervinden om zeker te zijn. Langzaam deed hij een paar stappen naar voren tot hij vlakbij stond en stak zijn hand naar hem uit. Ondertussen probeerde hij zijn eigen elektrische energie te bedwingen. "Als ik niks voel krijg je een dodelijke schok zowel dan weet ik dat je de echte bent en zal ik pijn hebben, maar als je de echte bent hoop ik dat je me zo snel mogelijk weer loslaat."

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
'Gabriël, zij heeft een soort van schild waardoor-' ik deed een stap vooruit en raakte hem daarbij aan. Ondanks dat ik de meeste schade bij hem maakte kreeg ik ook wat mee van zijn kracht. Een schok raasde door mijn naar mijn hart en zorgde ervoor dat die twee seconden niet meer klopte, die pijn in combinatie met de pijn die ik al had zorgde ervoor dat ik hem meteen weer van mij afdrukte. Ondertussen had ik al meerdere gedachtes, gevoelens en herinneringen van Gabriël in me opgenomen en ik ging langzaam even liggen. Karma rende meteen naar mij toe om mij te genezen maar ik schudde mijn hoofd. 'Eerst Gabriël.' met veel tegenzin rende ze eerst naar hem toe, die door mijn duw ook onhandig was neergekomen. Ik had nog nooit eerder Gabriëls kracht gevoeld en nu ik een gedeelte van zijn levensenergie gestolen had door de aanraking besefte ik pas hoe gevaarlijk die jongen was. Ik hoopte alleen dat ik hem niet al te veel pijn had gedaan. 'Als je mij kunt aanraken moet je hem ook kunnen aanraken.' dit was jammer genoeg niet het geval. Ze kreeg een kleine schok en gaf een klein gilletje. Gelukkig had ik Gabriël op tijd van mij weg geduwd, ik kon zien dat hij nog leefde en hij was niet zwak, hij kwam er wel weer bovenop. Karma liep nu wel koppig weer naar mij toe om mijn wond te genezen. 'Ik heb het mezelf gegeven, waarom blijf je mij maar genezen?' mompelde ik boos terwijl ik even de topjes van mijn vingers masseerde, ze tintelden nog na van de schok. 'Omdat jij de eerste bent die mij ooit omhelsd heeft.' fluisterde ze terwijl ze zich ging concentreren. Ondertussen bleef ik naar Gabriël kijken, hopend dat hij snel zijn ogen opende om tegen mij te praten.

Anoniem
Internationale ster

HowlingMagic schreef:
Rosalia

''Ik begrijp je.''. Ik gaf Elizabeth een knuffel en bekeek hoe ze vertrok. Studenten die ons willen vermoorden? Nou ook weer leuk voor een nieuweling, dacht ik in mezelf. Ik sprong in een boom en klom op tot de boomtoppen om te kijken waar ik het beste naar toe kon gaan. Ik zag een lichtflits van een grot komen en sprong van boom naar boom om te kijken wat er was. Tijdens mijn sprongen die ik maakte kwam er een pijl en zag ik Elizabeth staan maar dan met rode ogen. ''Shit! Weer die kloon. Deze keer niet!''. Ik haalde er een paar kunai's erbij en gooide ze op de kloon terwijl ik probeerde te vluchten.
Mijn enigste uitweg was in de grot waar het licht vandaan kwam, omdat ik al dichtbij was. Ik kwam neer op de grond en zag toen 3 mensen. Mijn blik verstijfde. ''Ie..Iedereen.. is hier...'', zei ik heel rustig. Nadat mijn blik afdwaalde kwam er een pijl op me afgericht die langs mijn arm sneed. Ik hield mijn hand op de wond en genas het snel. Nadat mijn wond genezen had pakte ik mijn wapen en deed ik een aanval op de kloon. De slechte kloon van Elizabeth ontweek mijn aanval en rende gelijk op de anderen af. ''Deze keer niet!'' Ik pakte mijn ketting erbij en wierp het zo lenig zodat het om de kloon wikkelde en geen kant meer op kon. ''Nu kan je niet ontsnappen en ontkom je me niet!''. Ik trok aan de ketting zodat de kloon omviel op de grond. Snel liep ik op haar af en schopte ik de wapens van haar weg. Ik pakte mijn mes en hield het bij haar keel. ''Jullie zijn mensen die vermommen als een van ons! Jullie vermoorden onze mensen! Ik kan niet aanzien hoe laf jullie zijn! Laat je echte uiterlijk zien!''. Mijn grip op mijn mes werd strakker. ik gaf geen aandacht aan de andere en bleef haar aankijken.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Gabriël viel naar achteren en kwam op de grond terecht. Hij had nog nooit zo'n pijn gevoeld, hij zou het kunnen beschrijven als duizend naalden die in je prikken terwijl een groepje jongens je in elkaar trapt en dan iemand je hart er uit rukt, maar zelfs dat zou minder pijn doen dan wat hij op dat korte moment had gevoeld. Wat ook vreemd was was dat wanneer Daniel hem aanraakte hij beelden zag van dingen waar hij op dat moment helemaal niet aan dacht, voornamelijk beelden uit zijn verleden. Hij zag hoe zijn vader dronken thuiskwam en ruzie maakte met zijn moeder, hoe hij haar sloeg en hij tussenbeide kwam omdat hij het niet langer aan kon zien. Hoe hij op een dag weg liep van huis en zo in een bende terecht kwam waar hij enkel bij kon blijven zolang hij geld verdiende met straatvechten. Er werd hem geleerd dat je leert uit pijn en het je alleen maar sterker kan maken. Later ontdekte hij zijn gave en werd meegenomen naar de school. Hij was alleen maar meegegaan omdat hij wist dat hij niet meer verder kon vechten zonder iemand een schok te geven en dat zou gaan opvallen en wanneer een andere bende dacht dat je vals speelde had je niet meer lang te leven. Zijn leven had vol risico's gezeten en elke dag kon zijn laatste zijn, maar hij vond het goed zoals het was. Hij hoestte, het eerste geluid dat hij maakte nadat Daniel hem had aangeraakt. "Ok je bent het echt" zei hij en er verscheen een grijns op zijn gezicht al kwam die wel trillend en met veel moeite tevoorschijn.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld