Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Disney next generation RPG ~ schrijftopic

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hij was vrijwel recht op Gabi en Féline afgelopen. "Er is zoveel rook daarbinnen. Ik zag vrijwel niets. Ik weet niet of iedereen weg is, maar het lijkt me niet slim daar terug binnen te gaan. Het vuur, het is geen normaal vuur, maar behekst. Ik kan er niets tegen doen en ik zou niet willen dat jullie jezelf in gevaar brengen. Voor de rest ben ik ok trouwens." Rafa mocht van geluk spreken dat hij veilig de zaal had kunnen verlaten. Hij mocht dan geen magische gaven hebben zijn moeder zei hem al te vaak dat hij geboren leek te zijn voor geluk, dat zijn beschermengel overuren werkte.
Zijn oog viel op Gabi's arm, meer bepaald op de bloedende snee. "Hoe is dat gebeurd, heeft iemand je aangevallen? We moeten dit meteen laten verzorgen voor het ontsteekt. Hoe is het trouwens met Chris, redt hij het?" Zoveel vragen en nog voor hij de kans kreeg een antwoord te horen, voegde een meisje zich bij hun groepje. Hij herkende haar niet. Wat logisch was op een school met zoveel leerlingen als deze.
"Ijs, vuur. Je vraagt beter wat er niet is gebeurd. We kunnen best deze gang verlaten, naar onze kamer gaan. Niks kunnen doen vind ik al frustrerend genoeg, dan wil ik niet nog eens in de weg lopen ook. Gabi als je wilt ga ik met je mee naar de ziekenboeg."

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
"OjaGabi! Ik heb Chris bij de ziekenboeg kunnen brengen, ze zeggen dat het goed komt maar wel een week ofso niet naar school mag en een paar nachten daar moet blijven." Zei Féline. Gabi keek haar aan. “Heel erg bedankt.” Zei ze
opgelucht. Was er dan kans dat Chris dit ging overleven? "Er is zoveel rook daarbinnen. Ik zag vrijwel niets. Ik weet niet of iedereen weg is, maar het lijkt me niet slim daar terug binnen te gaan. Het vuur, het is geen normaal vuur, maar behekst. Ik kan er niets tegen doen en ik zou niet willen dat jullie jezelf in gevaar brengen. Voor de rest ben ik ok trouwens." Zei Rafa. Gabi mekte hoe zijn blik naar haar arm gleed. Niet veel later kwam Romeo er ook bij gelopen. "Hoe is datgebeurd, heeft iemand je aangevallen? We moeten dit meteen laten verzorgen voor het ontsteekt. Hoe is het trouwens met Chris, redt hij het? Vroeg Rafa. “Nou.. ik.” Nog voordat Gabi haar zin kon afmaken kwam er iemand tussen het gesprek "Wat is er gebeurd?" vroeg een onbekend meisje die erbij was komen staan. Gabi hield haar arm achter haar rug en hoopte dat Rafa nu gewoon vergat wat ze op haar arm had. "Ijs, vuur. Je vraagt beter wat er niet is gebeurd.” Antwoordde Rafa op de vraag van het meisje “We kunnen best deze gang verlaten, naar onze kamer gaan. Niks kunnen doen vind ik al frustrerend genoeg, dan wil ik niet nog eens in de weg lopen ook. Gabi als je wilt ga ik met je mee
naar de ziekenboeg." Gabi beet op haar lip. “Nou goed dan…” mompelde ze. “Weet wel dat ik er niet te lang wilblijven… Ik heb het niet zo op dat soort dingen” Zei ze er snel achteraan.

Account verwijderd

schreef:
Kumeza, of wat daar nog van over was, stak haar hand uit.

Opnieuw klonk er een grimmig lachje. "Dus dit is wat jullie een goed voorstel noemen?" Ze zette een stap dichter bij haar zoon, hoewel deze nog steeds vast zat is de knellende greep van de demonen. "Ergens voel ik me gevleid door dit voorstel," Zacht schudde ze haar hoofd, "Helaas voor jullie voel ik me ook vreselijk beledigd." De houten staf die Malafide in haar handen had slonk verder en verder weg in de donkere aarde. "Ik bedoel, de ziel van mijn zoon verkopen, opnieuw bezig zijn met het kwaad? Jullie weten wel beter, toch? Jullie weten toch wel dat ik mij hier al jaren lang niet meer mee bezig hou? Of waren jullie in New Orleans te druk bezig met het creëren van een fiasco om dat mee te krijgen?" Ze trok een sip gezicht en vervolgde toen haar verhaal. "Ik zou kunnen zeggen dat ik jullie wel wat beter had ingeschat maar helaas had ik niks anders verwacht." Ze zette nog een stap naar voren zodat ze oog in oog stond. "Als ik jullie een tip mag geven, laat mijn zoon nu gaan en we komen er beide zonder kledingscheuren van af..."

music: https://www.youtube.com/watch?v=O87lzhoexyA

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Toen ze een stap dichter naar haar zoon zette hief Kumeza deze meteen wat hoger in de lucht en spande zijn boeien aan. "Ach Maleficent verlang je niet terug naar die goede oude tijd. Denk je werkelijk dat de mensen veranderd zijn? Ze hebben je altijd uitgebuit, vernederd zelfs. Wat is er nu leuk aan het goede doen. Het is waar dat we niet meer zo actief zijn als vroeger. Jammer genoeg hebben we altijd moeten rekenen op hulp van de andere zijde. De Faciliers hebben een enorme voeling voor ons. Nog nooit was het zo makkelijk onze krachten hier te manifesteren. We dachten Kumeza anders te maken dan haar vader, killer, beter, maar mensen blijven mensen."
De demonen lachten om haar dreigement. "Wij lopen hoe dan ook geen kleerscheuren op. Kumeza is niet meer dan een werktuig, vervangbaar. Ze is sterk, het zou ergens jammer zijn haar te verliezen, maar er lopen genoeg anderen rond, snakkend naar macht. Je zult even van ons af zijn, maar steeds zullen we terug keren. Hoe dan ook, je hebt je kans gehad. Wat jammer de jongen had potentieel. Kijk maar naar de chaos die hij daarbinnen heeft aangericht. Hij heeft de feestsfeer snel doen omslaan, zo moeder zo zoon zeker?" Een van de schaduwarmen schoot opnieuw naar Velasco's borst, doorboorde zijn huid, maar toen. Kumeza kromp in elkaar. "Nee alsjeblieft." schreeuwde ze, ditmaal in haar eigen stem. Met tranen in haar ogen keek ze Maleficent aan. "Ik wil hem geen pijn doen, alsjeblieft laat dit ophouden."

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Het gesmolten ijs druppelde op hen neer, terwijl Milan het stabel probeerde te houden als een schild tegen de hitte die Kayla had veroorzaakt op het moment dat ze haar ogen opende. Ze had het ook echt niet veel later moeten doen. "Kalmeer even Kayla, je paniek maakt dit alleen maar erger. Daarbij kun je je stem beter sparen" zei Milan zacht tegen haar en keek om zich heen. Hij wist niet hoe ze hier zo snel weg konden komen. Zolang zijn ijs het vuur niet goed kon blussen, had hij geen extra troefkaarten. Op dit moment zou Feline erg handig zijn geweest met haar krachten. Echter betwijfelde Milan of ze hen alle drie uit de zaal kon krijgen. Ze had al moeite met alleen Chris tenslotte. Al kon doodsangst een goede motivatie zijn om dingen te leren.
Toen Kayla probeerde te staan, maar het niet lukte ving Milan haar met zijn armen op. Zonder handschoenen kon hij haar niet zomaar aanraken. "Kun je het vuur niet een proberen af te koelen? Misschien dat als het veranderd, ik het wel met mijn ijs kan blussen" zei Milan. Hij wist natuurlijk niet hoe haar krachten werkten, maar zijn krachten werkten op vele manieren zoals hij al had laten zien de eerste dagen op school. Sneeuw, ijs, leven en dood. Misschien werkte het ook wel bij haar vuur. Dat ze het kon veranderen in iets wat minder gevaarlijk was. Gezien ze niet echt iets anders konden doen, was het het proberen waard. Als er in elk geval maar een pad gemaakt kon worden naar de uitgang of het raam of zo. Een vluchtroute.
Nog altijd hoorde hij de stemmen buiten zijn ijsmuur. Hij hoopte maar dat er verder geen gewonden waren gevallen. Dat Kayla en hij de enigen waren die het niet uit de zaal hadden gered. Dat de rest wel veilig naar de gangen gevlucht waren en de school uit. Hij wist ook niet of het vuur zich buiten de zaal verspreid had. Hij betwijfelde of hij het eigenlijk wel wilde weten. Had het vuur grote schade aangericht? Groter dan deze zaalbrand. Hij hoopte van niet. Hij vreesde dat Kayla die gedachten niet aankon.
Op de een of andere manier leek de hitte opeens een beetje minder. Het ijs leek even wat makkelijker omhoog te houden, alsof er een soort koude deken om het ijs heen lag, om het tegen het vuur te beschermen. Hij vroeg zich af hoe dat kon, maar wist ook dat hij geen tijd had om het te ontdekken. Er waren andere dingen te doen. "Ik denk dat ik wel een soort gang kan maken, maar ik weet niet of hij het lang genoeg houdt. Je vuur is anders dan normaal vuur" zeg ik zacht tegen haar. Vuur voelde voor hem eigenlijk nooit fijn aan. Heus, hij kon wel gezellig bij een kampvuur zitten, of het haardvuur met kerstavond, dat vond hij wel gezellig. Echter wilde hij er nooit zo dichtbij zijn. Er letterlijk midden in. "Je bent trouwens niet toevallig vuurbestendig he?" vroeg Milan aan Kayla. Als ze vuurbestendig was, zou dat in elk geval een klein probleempje schelen.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Het vuur koelen? Kayla had amper nog controle over haar krachten, laat staan dat ze wist hoe ze het vuur kon verminderen. Zo lang als ze zich kon herinneren had ze haar krachten, maar de precieze werking ervan was haar nog altijd een raadsel en op zo'n moment had ze spijt dat ze bij haar vader nooit had doorgevraagd erover, maar als ze zich hier leven uit kon redden, dan zou ze het zeker vragen in haar brief. 'Eerlijk, ik weet niet hoe' zei ze.
Kayla was banger dan ooit. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? dacht ze. Hoe komen we hier levend uit? Ik heb zelfs Milan in gevaar gebracht. Ik heb iedereen in gevaar gebracht. Je moet weg hier, Kay. Ze probeerde zich moed in te praten, maar de angst was te groot. Plots leek de warmte van het vuur minder te worden. Alsof er iets vocht tegen het vuur. Milan leek op zijn beurt het ijs te kunnen verstevigen en de manier waarop hij tegen Kayla sprak, maakte dat zijn stem kalmerend klonk, echter had het weinig effect.
'Ik, vuurbestendig? Tegen een vlammenzee als dit niet' zei ze stellig. 'Milan, het spijt me zo. Ik heb iedereen in gevaar gebracht. Ik heb jóu in gevaar gebracht. Romeo! Is Romeo veilig? Ik..' ze stopte even en kreeg plots een ingeving.
Het was misschien met gevaar voor eigen leven, maar als dit een oplossing kon zijn voor de chaos, dan moest het zo zijn en weigerde hij dan vond ze zelf een manier om het te doen. Ze had immers weinig te verliezen. 'Milan, kan je me bevriezen?' Natuurlijk reageerde hij verbaasd. 'Misschien dooft het vuur wel als de oorzaak ervan is afgekoeld' legde ze uit. 'Ik denk niet dat we het gaan redden met die ijstunnel' zei ze, nog altijd in paniek. Milan weigerde zoals ze had verwacht, maar ze kon geen andere uitweg zien om iedereen te redden. Weet wat je doet, Kay. Doe voorzichtig zei ze tegen zichzelf. Bij het opvangen van Kayla, zag ze dat Milan zijn handschoenen niet aan had en dus kon ze daar gebruik van maken. Ze liet één van zijn armen zó vallen, dat het op haar lichaam terechtkwam en ze voelde gelijk een koude stroom door haar lichaam. Kayla kon nog naar haar tasje grijpen om daar Milans ketting uit te pakken en deze voor hem neer te leggen. 'Haal ons hieruit, alsjeblieft' zei ze in de hoop dat haar plan ging werken, niet wetende dat het vuur niet gedoofd werd en Milan hen beiden moest zien te redden.

Account verwijderd

schreef:
"En dan wat? Mij verlagen tot het niveau van mijn vernederlaars?" Achter haar klonk gekraai. Het geluid werd met de seconde luider. "Misschien geen letterlijke kleding scheuren maar ik zal niet rusten voordat ik al jullie zaken heb stop gezet." Plots doorboorde de schaduwarmen de huid van haar zoon. Tegelijkertijd zag Malafide de de zwarte veren van haar geliefde en ze schoot naar voren. Kumeza schreeuwde, gilde en werd vervolgens van twee kanten belaagd waardoor ze Velasco wel lost moest laten. Met een klap viel hij op de grond en kroop snel zo ver mogelijk van het tafereel vandaan. Hij probeerde het bloeden te stolpen. Hij jankte om hulp en probeerde op te staan, om vervolgens weer op de grond te vallen. Het laatste wat Velasco zag waren de voetstappen en het licht dat van het kasteel afkwam.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:
Voor ik het wist stond Romeo voor mijn neus en sloeg hij zijn armen om me heen. Eventjes voel ik mezelf gecalmeerd. "Thanks man." zeg ik zachtjes. Een meisje dat ik niet ken voegt zich toe aan onze groep. Ze vraagt wat er gebeurd is en Rafa vertelt dat we het beste de gangen kunnen verlaten. Gabi's arm was hem eerder opgevallen dan ik, had ze dat ook al toen ze mij mee trok? Gabi en Rafa gaan naar de ziekenboog, ik ben nog even niet in de stemming om daar terug te gaan wat inhoud dat ik met Romeo en het vreemde meisje overblijf. "Mijn naam is Féline Cheshire, en hij is Romeo Hearts trouwens." zeg ik tegen het meisje. Uit de zaal komt steeds meer rook en ik hoor vreemd genoeg nog stemmen. "Hee volgens mij zijn daar nog mensen binnen! We moeten ze helpen!" roep ik weer met een paniekerig piepstemmetje. Ik ren op de deur af maar word tegengehouden door een aantal leraren. "Niemand gaat naar binnen." zegt er eentje. "Er zijn nog mensen binnen, we moeten iets doen!" zeg ik boos. Volgens mij zitten Kayla en Milan daar nog, ik kan ze niet in de steek laten. "We zijn nog aan het bedenken hoe we het vuur kunnen doven, daarna kunnen we verder. Daarnaast, ben jij geen Cheshire? Hoor jij je niet weg te poeffen als je bijna in de problemen komt." zegt hij lachend. "Dan ken je mij nog niet zo heel goed!" zeg ik nu met een kwade en luide stem. Mensen draaien zich om maar ik ben al weggepoefd. Drama's, ruzies, grapjes en alles zijn heel leuk, maar als zodra er doden vallen, valt het buiten cat-e-gorie Cheshire! Ik sta midden in de zaal en zie bijna geen hand voor ogen door al het rook. Kuchend ren ik naar de gordijnen waar alles vandaan komt. "Kay, Milan, zijn jullie daar?!" schreeuw ik. Waarschijnlijk zitten die in de smeltende ijskoepel. "Is er iets dat ik kan doen?! Reageer alsjeblieft!" Met moeite probeer ik aan de andere van de koepel te komen maar het lukt niet. Wacht, wat doe ik? Ik geef mezelf een toepasselijke facepalm en poef mezelf in de koepel. "Nou vertel, hoe gaan we jullie hier uit krijgen?"

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Milan keek Kayla aan toen ze zei dat ze niet vuurbestendig was voor deze vlammenzee. Zeer spijtig dat was weer een probleem erbij. “Je moet rustig worden Kayla. Het vuur reageert volgens mij op jou emoties. Als je probeert rustig te worden, komt het goed. Volgens mij staat Romeo veilig op de gang, net als iedereen. Wij zijn de enigen hier nog” zei Milan kalm. Van binnen voelde hij zich totaal niet kalm, maar hij wist dat het bij hem hielp. Als zijn moeder kalm tegen hem sprak als hij weer eens zijn krachten niet de baas was, werd hij kalmer als ze kalm was dan tegen hem schreeuwde.
Geschrokken keek Milan op toen Kayla met dat verschrikkelijke idee kwam. “Ben je gek geworden?” vroeg Milan geschrokken en schudde zijn hoofd. “Ik dacht het niet. Dat kan je dood worden. Normale mensen sterven er al door als er niet op tijd hulp komt. Laat staan iemand met het vuur letterlijk in zich. Daarbij, wie zegt dat het vuur dooft? Het vuur is al te verspreid.” zei Milan zacht tegen Kayla. Die ijs tunnel was het beste idee tot nu toe. Ze moesten het redden, het kon niet anders. Helaas had Kayla toch andere plannen. Namelijk haar belachelijke plan doorzetten en raakte ze Milan zijn verkeerde hand aan. “Kayla NEE!” riep Milan geschrokken en meteen werd het ook een stuk kouder in de ijs koepel. “Kayla, Kayla kun je me horen?” vroeg Milan ongerust en wilde haar met zijn verkeerde hand vastpakken, maar bedacht zich op het moment dat hij een stem hoorde hoesten. “Feline?” riep hij en slikte zacht toen Feline opeens tevoorschijn poefde. “Wat doe jij hier?” vroeg Milan geschrokken en voelde hoe hij zijn beheersing verloor door de schok van de daad van Kayla. “Hou Kayla vast, dat kan ik niet doen” zei Milan en gaf Kayla snel over aan Feline. Hij merkte dat zijn krachten sterker werden en keek even naar de ketting voor hem, maar deed die voorzichtig in Kayla haar hand. Dat zijn krachten sterker werden gebeurde vaker als hij zo van streek was. Als hij iemand per ongeluk raakte met zijn ijs of zo. De tijd van Kayla zou op beginnen te raken. “Als je nog genoeg energie overhebt, probeer Kayla dan naar buiten te poefen. Naar de trollen. Anders, blijf hier wachten” zei Milan. Hij wilde het nog een keer proberen. Nu hij de kracht van het ijs letterlijk door zijn aderen voelde stromen. Wie weet. Wie weet gaf Kayla haar offer hem genoeg kracht om het vuur te blussen of in elk geval minder gevaarlijk te maken. Zachtjes ging hij tegen de ijswand staan en opende hem een klein stukje, zodat hij eruit kon. De hitte sloeg hem meteen tegemoet en even zakte hij tegen de ijs koepel ineen, terwijl hij hem weer sloot om Feline en Kayla te beschermen. Hij begon te hoesten, maar negeerde dat terwijl hij met moeite weer overeind kwam en zijn krachten vrij liet. Overal om hem heen verschenen een soort ijs golf. Op de zelfde manier als hoe zijn moeder jaren geleden zijn tante Anna in het hart raakte. Hij hoopte maar dat hij niemand raakte. Dat de koepel sterk genoeg was om Feline en Kayla te redden of dat Feline Kayla op tijd weg had gepoefd. Het ijs voegde zich bij de vlammen, maar uit gaan ging niet. Echter kwam er een grote laag ijs over het vuur heen, waardoor het een soort ijssculptuur werd. De hele zaal was opeens bedekt met ijssculpturen van vuur. Iets zei Milan alleen dat het niet super lang zou houden, waarna hij snel terug rende naar de koepel en die opende. “Feline?” vroeg hij en keek haar aan. “Ik denk dat we hier maar snel weg moeten” zei hij vervolgens en maakte van haar schoenen een paar schaatsen, aangezien dat sneller ging. “Je kunt schaatsen toch?” vroeg hij en pakte haar voorzichtig vast met zijn goede hand.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:
Alles gaat heel snel. Milan probeert er nog uit te klimmen maar valt door de hoeveelheid rook terug tegen de wand. Met zijn tweeën weg poefen heb ik sowieso de energie niet meer voor, daarnaast, wie weet waar we uitkomen... Milan tovert mijn schoenen om in schaatsen. ''Je kunt schaatsen toch?'' vraagt hij. Opeens krijg ik het heel heet (niet dat ik het nog niet heet had...) ''Schaa.. Schaatsen! Eh ja natuurlijk, pff duhh!'' lieg ik zonder het ook maar proberen te verbergen. Ik wankel alle kanten op, Kayla heb ik nog steeds vast. Oké, tijd om weg te komen... Vluchtig probeer ik in te schatten waar de tegels een beetje naar beneden lopen. Terwijl ik gehurkt zit probeer ik mezelf met een hand in balans te houden, met de andere trek ik Kayla mee. Het lukt wel, al gaat het iets stijler dan ik had verw... ''Miauuw!'' gil ik terwijl ik naar beneden glij. Kayla glijdt rustig achter me aan. ''Milan! Hier kun je naar beneden! En als je beneden bent, kun je me dan wonder snel leren schaatsen want de uitgang is een paar meter te ver...'' zeg ik met een rood hoofd.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Even keek Milan Feline aan en beet op zijn lip toen hij merkte dat ze zo zat te liegen. "Al is dit niet het juiste moment, je kunt gewoon zeggen dat je niet kunt schaatsen hoor. Zelf kan ik ook niet op die ijzertjes blijven staan" zei Milan en keek toe hoe ze naar beneden scheurde en kon amper zijn lachen inhouden. "Geen zorgen, katten komen toch altijd op hun pootjes terecht?" riep Milan en rende snel naar haar toe, waarna Milan Feline met zijn goede hand vastpakte. Om hen heen begon het ijs door het vuur al te smelten en werd het weer beetje bij beetje heter. Hij wilde echt weten waar Kayla haar vloek vandaan kwam. Hij vroeg zich af of de trollen konden helpen met het blussen van het vuur. Al moesten ze eerst Kayla maar genezen.
"Hou je vast en vertrouw me" zei Milan en trok Feline met zich mee naar de deur via een iets minder style route. "Als je niet kunt schaatsen, blijf zo recht mogelijk, niet omhoog of omlaag. Dat gaat veel te snel en verlies je makkelijker je evenwicht. Dat is meer iets voor als je weet hoe je moet remmen en zo. Voor je tegen een muur knalt" zei Milan tegen Feline en gebruikte zijn ongehandschoende hand om de deur met een sneeuwvlaag open te waaien, waarna hij Feline erheen trok. "Ik laat je schaatsen nu verdwijnen. Schrik niet" zei Milan en de schaatsen veranderden weer in schoenen toen ze bij de uitgang waren en rustig hielp Milan Feline door de deur, voor hij er zelf in ging.
"En bedankt voor de hulp" zei Milan tegen de leraren die hem verbaasd aankeken. "Waarom zijn de trollen er niet bij gehaald?" vroeg hij vervolgens toen hij zag dat de gang leeg was en er geen trollen waren. "De trollen zijn op het schoolterrein om deze dingen snel op te lossen. Ik kan niet tegen vuur. Dat wordt sneller mijn dood dan voor anderen" zei Milan en keek een van de leraren aan. "Wil iemand Kayla misschien even optillen en maken dat ze buiten komt naar de trollen? Ze staat op het punt te sterven door mijn ijskrachten en ik weet niet waar ze geraakt is" zei hij vervolgens. Eigenlijk hoopte hij dat ze wakker zou worden doordat hij het vuur tot ijssculpturen veranderde, maar tot nu toe leek het er niet op. De leraren leken nog steeds geschokt, maar daar had Milan geen tijd voor.
Kwaad keek hij de leraren aan. "Til ogenblikkelijk Kayla op. Feline is te uitgeput en ik mag niemand aanraken zonder handschoenen. Ik beveel het jullie, uit naam van mijn macht als troonprins van Arendelle. Red de prinses van Arendelle en breng haar ogenblikkelijk naar de trollen of haal de trollen hierheen. NU!" riep Milan kwaad naar de leraren en toen kwamen de leraren eindelijk in actie. Milan besefte niet helemaal dat hij de titel prinses van Arendelle gebruikte voor Kayla, maar op het ogenblik maakte dat hem ook niet uit. Hij wist niet waar zijn handschoen was en kon Feline echt niet vragen om Kayla helemaal naar buiten te slepen. Dat ging te lang duren.
"Bedankt voor je hulp Feline" zei Milan en ging snel achter de leraar en Kayla aan naar buiten. "Ik heb hulp nodig, waar is Grand Pabbie?" vroeg Milan aan de eerste 'steentrol' die hij zag, die meteen veranderde in een trol. "Hij is een manier aan het zoeken om de vlammen te doven." zei ze, maar toen kwam Pabbie al aangerold. "Prins Milan, wat is er aan de hand?" vroeg hij, maar zag toen Kayla

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Kayla kreeg nog wat dingen mee van buitenaf, hoewel dat steeds minder werd naarmate de kou in haar lichaam toenam. Ze hoorde de bezorgde schreeuw van Milan en nog een andere stem die blijkbaar van Féline was.
Vanbinnen probeerde ze te vechten tegen de kou, maar het hielp niets. Magisch vuur en ijs gaf tegen elkaar een bijna, of zelfs onmogelijke strijd. Het kwam dus aan op Milan en Féline om ze veilig de zaal uit te krijgen.
Misschien dat het een geluk was dat Kayla de hand van Milan niet op haar hart liet vallen. Ze herinnerde Milan zijn verhaal over hoe Elsa Anna had geraakt en zijn hand er een paar centimeters van af liet vallen.
Zo lang de kou haar hoofd nog niet volledig bevroor, kon ze dingen van buitenaf waarnemen, maar Kayla zelf kon niks zien of zeggen. Milan had Féline overgehaald te gaan schaatsen en Kayla werd heen en weer gesleept tot ze uiteindelijk de zaal uit waren waar de leraren stonden en Milan wanhopig stond te schreeuwen en naar de trollen vroeg.
De leraren hadden de trollen opgeroepen om de situatie op te lossen, maar deze stonden allemaal buiten op het terrein en dus eiste Milan van een leraar om Kayla mee te nemen naar buiten naar Grand Pabbie.
'Prins Milan, wat is er aan de hand?' vroeg hij, maar richtte zijn blik meteen op Kayla. Bezorgd keek hij weer terug naar Milan. 'Je bent hier niet zonder reden met dit meisje. Vertel' zei Pabbie, waarna Milan de situatie uitlegde. 'Dat is niet best. Och Kayla, ik had gehoopt je op een andere manier terug te zien' zei hij op een sombere toon. Pabbie probeerde de plek te vinden waar Kayla zichzelf liet raken en kon Milan geruststellen dat het haar hart net niet was en zo meer tijd hadden, dan wanneer het haar hart wel was geweest.
'Had ze jouw hand op haar hart laten vallen, dan waren we nu te laat geweest. Haar leven is wel nog steeds in gevaar. Kayla neemt nog steeds dingen waar. Ze kan alles nog horen, hoewel dat steeds minder word door de kou die zich verder verspreid. Haar lichaam is aan het vechten tegen de kou. Of beter gezegd; het vuur in haar lichaam vecht steeds harder tegen de kou en dat mag niet lang meer duren. Ze gaat dit niet lang meer volhouden' legde Pabbie uit en terwijl Pabbie dat deed, waren er bij Kayla vonken te zien. Niet de gewoonlijke oranje vonken, maar deze keer neigden ze naar blauw. De vonken van de strijd van vuur tegen het ijs.
'Ik weet alleen niet wat het gaat doen als ik van buiten af ga proberen om een eind te maken aan die strijd. Haar krachten zijn onbekend voor mij en ik weet niet of ze het dan wel zal overleven' zei Pabbie en keek Milan aan. 'De keuze ligt bij jou'

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
In een snelle samenvatting legde Milan alles aan Grand Pabbid uit. Hij vertelde alles, maar liet veel dingen kort. Hoe de chaos hem zijn beheersing koste bijvoorbeeld. De oorzaak was niet relevant om te noemen. Wel dat door de veroorzaakte chaos zowel hij als Kayla hun bebeersing verloren. Hoe ze opgesloten waren in de ijskoepel en hoe Kayla hen probeerde te redden door zich te laten bevriezen door Milan zijn hand op haar te laten vallen. Hoe haar offer vopr niets was, maar Milan hen uiteindelijk wel daardoor naarm buiten had gekregen.
Atil luisterde Milan naar de uitleg die Pabbie gaf. Hij wist dat Kayla in groot gevaar was. Vuur en ijs waren tegenpolen. Ze konden eigenlijk niet samen bestaan. Dat maakte het juist zo vreemd dat ze deze krachten had, ondanks haar afkomst uit een ijsfamilie. Haar hele leven zou ze waarschijnlijk onbewust dit gevecht hebben moeten voeren, maar nu was het gevecht echt geactiveerd en zou het zijn prijs kosten. Zijn offer, haar leven. Stil keek Milan naar Kayla, die voor de trollen neergelegd werd en pakte zijn ketting uit haar hand, waarna hij hem weer om deed.
Stil keek Milan naar de blauwe ijsvonken rondom zijn zus. Ze zagen er vreemd uit bij Kayla, maar dat kwam vast omdat hij gewend was dat ze het vuur was. Zijn tegenpool en nu leek ze ijs te worden. Een gevecht te voeren die ze niet kan voeren.
"Volgens mij is er geen keuze Pabbie" zei Milan en keek de trol aan. "Beide keren sterft ze. Als we niets doen maakt ze helemaal geen kans. Als we wel wat doen, heeft ze een kleine kans. Ze kan beter sterven, dat we geprobeerd hebben haar te redden, dan zonder het te proberen. Doe wat je moet doen" zei Milan en keek Pabbie aan. Als ze niets deden, was het lot van Kayla bezegeld. Er was echter nog een kleine kans dat Kayla het wel kon overleven en zo geschiedde het. Pabbie ging een vor hem onbekend terrein in

---------

Sorry voor kort. Nietgewend aan mobiel haha

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Een duister deken omsloot zich rondom haar. Veren streken langs haar huid, snavels en klauwen haalden uit. De armen lieten Velasco vallen en stortten zich op haar belagers. Ze waren met teveel, telkens ze er één te pakken had, kwamen er twee extra in de plaats. Ze kromp in elkaar, schreeuwde. Toen de raven verdwenen was haar demonische uiterlijk niet langer aanwezig. Wat overbleef was een toegetakeld meisje in een kapotte groene jurk.
"Ben ik dood?" Kumeza mocht dan niet de controle hebben gehad over haar lichaam. Ze had alles meegemaakt, gevoeld. Ze bevond zich in een zwarte ruimte omringd door talrijke maskers.
"Nog niet, maar je lichaam heeft verzorging nodig."
Kumeza knikte. Ergens was ze woedend, dat de demonen zo met haar lichaam omgingen. Langs de andere kant was ze opvallend kalm, alsof ze haar eigen dood reeds had geaccepteerd.
"Ik neem aan dat indien ik het overleef. Ik terug de controle heb over mijn eigen lichaam? Want klaarblijkelijk lukt het zelfs jullie niet je eigen plannen te verwezenlijken?"
"Probeer je ons uit te lokken?"
"Ik zeg enkel de waarheid. Daarbij ben ik klaar met voodoo, met magie." De maskers lachten in koor. Het was een onheilspellend geluid. "Hoor je jezelf wel meisje? Je hebt magie geproefd, de smaak duidelijk te pakken. Het is niet iets waar je zomaar mee stopt. Daarbij hoe ben je van plan geld te verdienen, door voedsel te serveren? Zulke taken zijn niet aan jou besteed. Je bent voor grootse dingen geboren Kumeza."
"Het maakt me niet meer uit wat jullie zeggen. Ik ben er klaar mee om mijn leven door jullie te laten bepalen."
"Zo makkelijk kom je niet van ons af Kume. Doe wat je wil, maar besef dat enkel wij ervoor zorgen dat je je vader nog kunt spreken. We zullen wachten tot het moment dat je knapt. Wanneer de drang naar magie te groot wordt, dan zijn we daar om je in onze armen op te vangen." Haar vader verscheen voor haar. Aan zijn gezicht was duidelijk af te lezen dat dit niet was wat hij voor zijn dochter had gewild. Kumeza strekte haar armen naar hem uit, maar de kamer vervaagde, alles rondom haar verdween.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
‘Ik ga mijn best doen. Het zal niet makkelijk worden. Maak even wat ruimte' zei Pabbie. Milan en de andere trollen deden een stap achteruit. Pabbie probeerde het eerst bij de bron aan te pakken, de plek waar Milans hand Kayla had geraakt en even leek het erop dat het ging werken. Kayla leek rustiger te worden, maar het had plots een omslag.
Vanuit de plek waar Pabbie probeerde de strijd in Kayla te stoppen, kwamen er vonken als vuurwerk. Oranje van vuur, blauw en wit van het ijs en groen van de magie van Pabbie. Pabbie deed daarbij een stap achteruit en het enige wat Milan kon doen was toekijken, hoe graag hij het ook wilde dat hij ook zijn steentje kon bijdragen.
Pabbie deed een tweede poging, maar in plaats van het bij de bron aan te pakken, legde hij zijn handen op haar hoofd en sloot even zijn ogen. Zijn magie stroomde door zijn handen naar Kayla. Deze keer leek het te werken. Er was geen tegenkracht vanuit Kayla en de rust hield langer aan.
'Zo te zien gaat het werken. Milan, neem haar mee naar haar kamer om te rusten' droeg Pabbie hem op. 'Het gevecht heeft veel van haar krachten gekost dus ze zal nog zwak zijn. Ik weet alleen niet precies wat voor effect het heeft gehad op haar lichaam, maar dat is afwachten. Houd haar goed in de gaten. Als er wat misgaat, dan weet je waar ik ben' zei Pabbie, waarna hij zich oprolde en met de rest van de trollen wegging.
Milan bracht Kayla naar haar slaapkamer en een aantal minuten daarna deed ze lichtjes haar ogen open. 'Milan?' zei ze zacht. Veel kon ze niet uitbrengen. Kayla voelde zich slap. Het gevecht in haar had veel energie weggenomen. Maar nu eerst wilde ze liever weten hoe het met Milan was, dan dat ze zou vragen wat hij wist over hoe het met haarzelf verder ging. 'Ben jij oké?' vroeg ze, maar zonder dat ze zijn antwoord gehoord had, was ze weer in slaap gevallen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld