ORPG // with Dauntless - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // with Dauntless

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
'Dat gaat jou volgens mij helemaal niets aan,' snauwde hij. Meteen daarna had hij spijt, het meisje kon zijn leven nog steeds in seconden beëindigen. Hij sloot zijn ogen even, liet zijn hoofd achterover hangen, en wachtte gespannen op wat ze zou zeggen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Wel ik werd verdoofd, vastgeketend en dan meegenomen door een totale vreemde dus ik denk dat het mij juist heel veel aangaat" zei ze woedend en hield haar mes klaar om het in zijn hart te steken. Ze ademde diep in en uit. Ze jaagde vaak, ze wist hoe ze dieren moest doden, maar deze jongen leek zoveel op een mens en een mens doden. De dolk kwam dichter en het puntje bleef net rusten op de plek waar zijn hart zat er vloeiden enkele kleine druppeltjes bloed uit. Nee een mens doden, wat zijn daden ook waren, dat kon ze niet.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Hij kneep zijn ogen pijnlijk dicht, toen hij de dolk bloed voelde nemen. Hij slikte een keer, en bereidde zich voor op het einde. Hij verwachtte pijn, zo veel pijn dat hij niet meer logisch zou kunnen nadenken, en een traan verliet zijn oog. Maar er kwam niets. De pijn in zijn zij was er, de lichte pijn in zijn borst was er, maar meer niet. Voorzichtig opende hij een oog. Hij zag het meisje staan, met de dolk in haar hand. Hij opende zijn andere oog, en keek haar vragend aan. 'Ik.. dacht... Waarom?' stamelde hij.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Aurelia klemde haar tanden op elkaar. Ze zou zichzelf hier later waarschijnlijk voor haten, maar toch begon ze de touwen los te snijden. Ze ging ongemakkelijk met haar hand door haar haren. "Wel ik ga dan maar eens" zei ze en wandelde in haar kapotte jurk verder het bos in. Ze zou niet naar het dorp teruggaan. Een leven in het bos beviel haar wel, eindelijk wat rust, wat vrijheid.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Nog steeds verbaasd keek hij het meisje na. Hij stond niet op, daar deed alles te veel pijn voor. Hij probeerde zijn lichaam zo pijnloos mogelijk volledig op de grond te leggen. Toen het gelukt was, ontsnapten nog enkele tranen. De pijn en angst liet hij gaan. Hij had niet vaak van dit soort kwetsbare momenten, maar eens in een paar weken, om een speciale reden. Na een tijdje kalmeerde hij zijn ademhaling, en begon na te denken. Hij kon niet opstaan zonder te vergaan van de pijn in zijn zij. Hij voelde even aan de kleine wond op zijn borst, dei gelukkig niet meer bloedde. De wond in zijn zij was ook gestopt, maar deed nog wel te veel pijn. Hij gaf het op, liet zijn hoofd op de bosgrond rusten, en bleef zo liggen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Aurelia wandelde gewoon door, het woud was enorm dus ze zou niet meteen een grens bereiken en ze wou niet stoppen en achterom kijken. 'Zou hij wel voor eten kunnen zorgen nu hij gewond is' schoot het haar te binnen, ze had hem toch niet in leven gelaten zodat hij na een paar dagen van honger en dorst zou omkomen. Daarom besloot ze halt te houden, wat vallen op te zetten met koord dat ze van stevige gevlochten stukken schors maakte, s'nachts sliep hij waarschijnlijk en dan zou ze het voedsel daar voor hem achterlaten.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Toen hij, voor zijn gevoel, na een uur nog niet op kon staan, raakte de jongen erg gefrustreerd. Hij was nu zeer kwetsbaar, wat nou niet zo handig is in een bos, waar wilde, vleesetende, dieren leefden. Hij probeerde nogmaals overeind te komen, maar de pijn was te hevig om te negeren. Een paar tranen rolden over zijn wangen, en zo langzaam mogelijk legde hij zijn torso weer terug op de harde bosgrond. Hoe ga ik mezelf hier ooit uit redden?

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
ts naar de nacht
________________
Aurelia had geluk gehad en had een fazant en een konijntje gevangen, ze maakte de dieren schoon en roosterde ze op een vuurtje dat ze had gemaakt op haar tijdelijke kampplaats. Ze wachtte nog een uur en scheurde toen de lange mouwen van haar jurk ook af om een een fakkel mee te maken, want anders zou ze haar weg onmogelijk nog terugvinden. Ze had nog enkele stukken konijn overgehouden, maar jammergenoeg had ze niets om water in te doen. Daar moest ze onderweg maar iets voor verzinnen dacht ze en ging toen terug naar de woonplaats van het monster. Ze vond het sneller dan verwacht en liet de fakkel een eindje verderop achter om hem niet met het licht te wekken, daarna sloop ze geruisloos dichter en probeerde geen enkel takje te laten kraken.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Al snel begon het te schemeren, en hij werd nu steeds zenuwachtiger. Het werd echt donker, en hij kon zich nog steeds amper bewegen. Hij was oorspronkelijk van plan te gaan slapen, dan zou het vast beter worden. Maar steeds als hij maar het kleinste beetje bewoog, was hij weer klaarwakker. Hij wilde slapen, hij wilde het zo graag. Maar het lukte hem gewoon niet. Soms rolden er een paar tranen over zijn wangen. Gewoon door de frustratie, de angst, de vermoeidheid. Na nog ongeveer een halfuur hoorde hij iets. Hij was niet zeker of hij het zich verbeeldde, maar raakte nu wel nog meer in paniek. Hij zag het zwakke schijnsel van vuur, een stukje verderop. Wacht... Is dat? Een ogenblik later kon hij vaag de contouren van het meisje onderscheiden, en een vlammetje hoop ontstond. Ze kwam dichterbij, en had niet door dat hij wakker was. 'Help,' bracht hij zwak uit.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Aurelia draaide zich langzaam om toen ze zijn stem hoorde. Hij was dus nog wakker, wat deed ze nu. Ze zuchtte even geërgerd en kwam toen bij hem zetten. "Ik heb eten mee en ik was ook nog van plan water te halen, ik heb je leven niet gespaard om je uit te hongeren, al zou dat wel een toepasselijke straf zijn" zei ze terwijl ze het konijn voor hem neerlegde. "Ik weet niet of je dit eet, maar iets anders krijg je niet" hij moest natuurlijk wel niet gaan verwachten dat ze plots aardig ging doen en hem zou beginnen bemoederen.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
'Ik leef in een bos, ik eet alles,' zei hij droog. 'Maar daar heb ik geen hulp voor nodig, ik overleef het wel een paar dagen zonder voedsel. Ik heb hulp nodig met de wond. Het doet meer pijn dan het zou moeten, kun je er alsjeblieft even naar kijken?' Hij keek haar smekend aan.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Aurelia twijfelde een tijdje maar knielde toen toch neer naast zijn zij en deed het voorband er voorzichtig af. Meteen rook ze de stank van een ontstoken wonde. "Ontstoken" zei ze en draaide haar hoofd weg. In haar hoofd ging ze alle kruiden af die ze kende en hier tegen zouden kunnen helpen.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Hij zuchtte wanhopig en sloot zijn ogen, toen het meisje een conclusie trok. Hij wist niet of hij nog meer moest vragen, of in het algemeen, zeggen. De zoveelste natte traan gleed kriebelend langs zijn wang.
'Hoe erg?' fluisterde hij, zijn ogen niet openend.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Niets dat niet verholpen kan worden met de juiste medicijnen al kan ik dat pas morgen maken" zei ze en liet het verband af de wond. "Je kunt nu best proberen te slapen en dan zorgen we morgen wel dat die wond verzorgd word" zei ze en ging op zoek naar een zacht stuk mos zo ver mogelijk uit zijn buurt.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Eindelijk kon hij zijn ogen gerust sluiten. Voor de laatste keer wierp hij een blik op het meisje, dat net niet uit zijn gezichtsveld lag. Een vreemd gevoel van veiligheid bekroop hem, iets wat hij lange tijd had moeten missen. De rest van de nacht sliep hij licht, heel licht. Bij elk blaadje dat knerpte, bij elke eekhoorn, bij elke krassende raaf, schoot hij wakker. Dan keek hij even om zich heen, maar zijn vermoeidheid en het lang gemiste gevoel van veiligheid susten hem gauw weer in slaap.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld