Algemeen kletstopic: schrijfwedstrijd! - Forum

Marissa
Internationale ster

Marissa schreef:

TheCrazyWriter schreef:

Safety schreef:

TheCrazyWriter schreef:
neem aan van wel xd

Haha, ik denk van wel, en anders hebben ze maar gewoon pech ._.

idd haha xd
ik wil eigenlijk echt iedereens inschrijving weten, iig van de inschrijfronde weet je wel xd

Ik kan de mijne wel ff posten?

Weronika
Karaoke-ster

Weronika schreef:
Ik ga zo beginnen, ik heb ervaring met het thema ;3

Marissa
Internationale ster

Marissa schreef:

Weronika schreef:
Ik ga zo beginnen, ik heb ervaring met het thema ;3

Ik ook

Anoniem
Internationale ster

TheCrazyWriter schreef:

Weronika schreef:
Ik ga zo beginnen, ik heb ervaring met het thema ;3

Jij zit gewoon bij een stelletje domme idioten op school :c

Anoniem
Straatmuzikant

Scientist schreef:

xWien schreef:

Nightcore schreef:
Ik wou ook meedoen, maar had geen tijd iets in te sturen helaas haha!

Jammer! Het is echt leuk <img src='/layout/nl/images/smileys/wink.png' alt=';)'>

Volgende keer beter.

Inderdaad! c:

Anoniem
Internationale ster

TheCrazyWriter schreef:

Safety schreef:

TheCrazyWriter schreef:

Safety schreef:
Haha, ik denk van wel, en anders hebben ze maar gewoon pech ._.

idd haha xd
ik wil eigenlijk echt iedereens inschrijving weten, iig van de inschrijfronde weet je wel xd

Ik kan de mijne wel ff posten?

alleen doen als je het zelf wilt

Marissa
Internationale ster

Marissa schreef:

TheCrazyWriter schreef:

Safety schreef:

TheCrazyWriter schreef:
idd haha xd
ik wil eigenlijk echt iedereens inschrijving weten, iig van de inschrijfronde weet je wel xd

Ik kan de mijne wel ff posten?

alleen doen als je het zelf wilt

Haha, het is mijn moordroman begin, dus die post ik lekker xD

Mijne:

Druppels klonken, als een lekkend plafond waar een emmer onder was gezet. Dit was alleen geen water dat je hoort druppelen. Een zwakke en haperende stem vulde de ruimte. ‘’Laat me gaan… alsjeblieft.’’ zei de stem. Het licht ging aan en de eigenaar van de haperende stem hing ondersteboven. Zijn gezicht was bedekt met opgedroogd en vers bloed. Uit een gat in zijn nek droop een hoop bloed. Niet veel verderop stond een bebloede man zijn slagersmes schoon te maken.

‘’Ik ben bang dat ik dat niet kan laten gebeuren. Kijk, het is je eigen schuld. Je bent zelf in de buurt gekomen van hem en ik had je nog gewaarschuwd. Had maar naar mij geluisterd, dan had je hier niet hoeven… rondhangen.’’ zei de bebloede man. Hij stapte in het licht en keek gefascineerd naar zijn slagersmes. Al gauw legde hij het weer terug bij de rest van de toch best dodelijke voorwerpen. ‘’Ik laat je wel even met rust, maak er geen grote rotzooi van, wil je?’’ zei de bebloede man, terwijl hij de trap op liep en de smeekbedes van het slachtoffer negeerde. Eenmaal boven in de badkamer, met het kelderluik dicht en verborgen, begon de man zich schoon te maken. Elk klein spoor van zijn daden werd gewist. Hij zag er weer proper uit en leek niet meer op diegene die vreselijker was dan de duivel, maar weer op de vrolijke schooljongen waar de buitenwereld hem voor aanzag. Zijn dekmantel, die hij al jaren om had gehouden. Dan zou niemand verwachten dat hij een seriemoordenaar was, alleen maar om mensen uit de buurt te houden van zijn geliefde.

Ja, hij deed dit voor één enkele reden; om iedereen uit de buurt te houden van diegene van wie hij het meest hield. Hij, Shinma, vermoorde iedereen die in de buurt kwam van Ikaj. Het vermoorden was voor hem geen probleem, alleen de smoezen verzinnen waardoor het een simpele verdwijning leek, dat was het moeilijke gedeelte. Nee, hij hield van het vermoorden van mensen. De marteling die vooraf ging was voor hem een simpel spelletje waar hij o zo veel lol in had. De smeekbedes, het geschreeuw en het gehuil klonk als muziek in zijn oren. Het was zo heerlijk voor hem om dat te horen, hij kon er geen genoeg van krijgen.

‘’Kom op Shinma, vandaag is weer een goede dag geweest. Morgen heb je een afspraak bij Ikaj thuis voor het project, waar je naar uit moet kijken. Nu gaan we gewoon slapen en dan morgen er vroeg uit, zodat je op tijd bent.’’ sprak Shinma tegen zichzelf. Het was een vast ritueel voor hem dat hij voor het slapengaan nog even zichzelf toesprak. Zo had hij in bed minder gedachten aan zijn hoofd en kon hij beter slapen. De vele stemmen in zijn hoofd maakte hem vaak helemaal gek, maar door zichzelf toe te spreken, zwakte ze af, wat hij precies nodig had.

Anoniem
Internationale ster

TheCrazyWriter schreef:

Safety schreef:

TheCrazyWriter schreef:

Safety schreef:
Ik kan de mijne wel ff posten?

alleen doen als je het zelf wilt

Haha, het is mijn moordroman begin, dus die post ik lekker xD

Mijne:

Druppels klonken, als een lekkend plafond waar een emmer onder was gezet. Dit was alleen geen water dat je hoort druppelen. Een zwakke en haperende stem vulde de ruimte. ‘’Laat me gaan… alsjeblieft.’’ zei de stem. Het licht ging aan en de eigenaar van de haperende stem hing ondersteboven. Zijn gezicht was bedekt met opgedroogd en vers bloed. Uit een gat in zijn nek droop een hoop bloed. Niet veel verderop stond een bebloede man zijn slagersmes schoon te maken.

‘’Ik ben bang dat ik dat niet kan laten gebeuren. Kijk, het is je eigen schuld. Je bent zelf in de buurt gekomen van hem en ik had je nog gewaarschuwd. Had maar naar mij geluisterd, dan had je hier niet hoeven… rondhangen.’’ zei de bebloede man. Hij stapte in het licht en keek gefascineerd naar zijn slagersmes. Al gauw legde hij het weer terug bij de rest van de toch best dodelijke voorwerpen. ‘’Ik laat je wel even met rust, maak er geen grote rotzooi van, wil je?’’ zei de bebloede man, terwijl hij de trap op liep en de smeekbedes van het slachtoffer negeerde. Eenmaal boven in de badkamer, met het kelderluik dicht en verborgen, begon de man zich schoon te maken. Elk klein spoor van zijn daden werd gewist. Hij zag er weer proper uit en leek niet meer op diegene die vreselijker was dan de duivel, maar weer op de vrolijke schooljongen waar de buitenwereld hem voor aanzag. Zijn dekmantel, die hij al jaren om had gehouden. Dan zou niemand verwachten dat hij een seriemoordenaar was, alleen maar om mensen uit de buurt te houden van zijn geliefde.

Ja, hij deed dit voor één enkele reden; om iedereen uit de buurt te houden van diegene van wie hij het meest hield. Hij, Shinma, vermoorde iedereen die in de buurt kwam van Ikaj. Het vermoorden was voor hem geen probleem, alleen de smoezen verzinnen waardoor het een simpele verdwijning leek, dat was het moeilijke gedeelte. Nee, hij hield van het vermoorden van mensen. De marteling die vooraf ging was voor hem een simpel spelletje waar hij o zo veel lol in had. De smeekbedes, het geschreeuw en het gehuil klonk als muziek in zijn oren. Het was zo heerlijk voor hem om dat te horen, hij kon er geen genoeg van krijgen.

‘’Kom op Shinma, vandaag is weer een goede dag geweest. Morgen heb je een afspraak bij Ikaj thuis voor het project, waar je naar uit moet kijken. Nu gaan we gewoon slapen en dan morgen er vroeg uit, zodat je op tijd bent.’’ sprak Shinma tegen zichzelf. Het was een vast ritueel voor hem dat hij voor het slapengaan nog even zichzelf toesprak. Zo had hij in bed minder gedachten aan zijn hoofd en kon hij beter slapen. De vele stemmen in zijn hoofd maakte hem vaak helemaal gek, maar door zichzelf toe te spreken, zwakte ze af, wat hij precies nodig had.

oh wacht daar liet je mee eerder ookal een stukje van lezen, toch? omgosh nou moet ik weer lachen haha

Marissa
Internationale ster

Marissa schreef:

TheCrazyWriter schreef:

Safety schreef:

TheCrazyWriter schreef:
alleen doen als je het zelf wilt

Haha, het is mijn moordroman begin, dus die post ik lekker xD

Mijne:

Druppels klonken, als een lekkend plafond waar een emmer onder was gezet. Dit was alleen geen water dat je hoort druppelen. Een zwakke en haperende stem vulde de ruimte. ‘’Laat me gaan… alsjeblieft.’’ zei de stem. Het licht ging aan en de eigenaar van de haperende stem hing ondersteboven. Zijn gezicht was bedekt met opgedroogd en vers bloed. Uit een gat in zijn nek droop een hoop bloed. Niet veel verderop stond een bebloede man zijn slagersmes schoon te maken.

‘’Ik ben bang dat ik dat niet kan laten gebeuren. Kijk, het is je eigen schuld. Je bent zelf in de buurt gekomen van hem en ik had je nog gewaarschuwd. Had maar naar mij geluisterd, dan had je hier niet hoeven… rondhangen.’’ zei de bebloede man. Hij stapte in het licht en keek gefascineerd naar zijn slagersmes. Al gauw legde hij het weer terug bij de rest van de toch best dodelijke voorwerpen. ‘’Ik laat je wel even met rust, maak er geen grote rotzooi van, wil je?’’ zei de bebloede man, terwijl hij de trap op liep en de smeekbedes van het slachtoffer negeerde. Eenmaal boven in de badkamer, met het kelderluik dicht en verborgen, begon de man zich schoon te maken. Elk klein spoor van zijn daden werd gewist. Hij zag er weer proper uit en leek niet meer op diegene die vreselijker was dan de duivel, maar weer op de vrolijke schooljongen waar de buitenwereld hem voor aanzag. Zijn dekmantel, die hij al jaren om had gehouden. Dan zou niemand verwachten dat hij een seriemoordenaar was, alleen maar om mensen uit de buurt te houden van zijn geliefde.

Ja, hij deed dit voor één enkele reden; om iedereen uit de buurt te houden van diegene van wie hij het meest hield. Hij, Shinma, vermoorde iedereen die in de buurt kwam van Ikaj. Het vermoorden was voor hem geen probleem, alleen de smoezen verzinnen waardoor het een simpele verdwijning leek, dat was het moeilijke gedeelte. Nee, hij hield van het vermoorden van mensen. De marteling die vooraf ging was voor hem een simpel spelletje waar hij o zo veel lol in had. De smeekbedes, het geschreeuw en het gehuil klonk als muziek in zijn oren. Het was zo heerlijk voor hem om dat te horen, hij kon er geen genoeg van krijgen.

‘’Kom op Shinma, vandaag is weer een goede dag geweest. Morgen heb je een afspraak bij Ikaj thuis voor het project, waar je naar uit moet kijken. Nu gaan we gewoon slapen en dan morgen er vroeg uit, zodat je op tijd bent.’’ sprak Shinma tegen zichzelf. Het was een vast ritueel voor hem dat hij voor het slapengaan nog even zichzelf toesprak. Zo had hij in bed minder gedachten aan zijn hoofd en kon hij beter slapen. De vele stemmen in zijn hoofd maakte hem vaak helemaal gek, maar door zichzelf toe te spreken, zwakte ze af, wat hij precies nodig had.

oh wacht daar liet je mee eerder ookal een stukje van lezen, toch? omgosh nou moet ik weer lachen haha

Ja, ahahaa XD

Anoniem
Internationale ster

TheCrazyWriter schreef:

Safety schreef:

TheCrazyWriter schreef:

Safety schreef:
Haha, het is mijn moordroman begin, dus die post ik lekker xD

Mijne:

Druppels klonken, als een lekkend plafond waar een emmer onder was gezet. Dit was alleen geen water dat je hoort druppelen. Een zwakke en haperende stem vulde de ruimte. ‘’Laat me gaan… alsjeblieft.’’ zei de stem. Het licht ging aan en de eigenaar van de haperende stem hing ondersteboven. Zijn gezicht was bedekt met opgedroogd en vers bloed. Uit een gat in zijn nek droop een hoop bloed. Niet veel verderop stond een bebloede man zijn slagersmes schoon te maken.

‘’Ik ben bang dat ik dat niet kan laten gebeuren. Kijk, het is je eigen schuld. Je bent zelf in de buurt gekomen van hem en ik had je nog gewaarschuwd. Had maar naar mij geluisterd, dan had je hier niet hoeven… rondhangen.’’ zei de bebloede man. Hij stapte in het licht en keek gefascineerd naar zijn slagersmes. Al gauw legde hij het weer terug bij de rest van de toch best dodelijke voorwerpen. ‘’Ik laat je wel even met rust, maak er geen grote rotzooi van, wil je?’’ zei de bebloede man, terwijl hij de trap op liep en de smeekbedes van het slachtoffer negeerde. Eenmaal boven in de badkamer, met het kelderluik dicht en verborgen, begon de man zich schoon te maken. Elk klein spoor van zijn daden werd gewist. Hij zag er weer proper uit en leek niet meer op diegene die vreselijker was dan de duivel, maar weer op de vrolijke schooljongen waar de buitenwereld hem voor aanzag. Zijn dekmantel, die hij al jaren om had gehouden. Dan zou niemand verwachten dat hij een seriemoordenaar was, alleen maar om mensen uit de buurt te houden van zijn geliefde.

Ja, hij deed dit voor één enkele reden; om iedereen uit de buurt te houden van diegene van wie hij het meest hield. Hij, Shinma, vermoorde iedereen die in de buurt kwam van Ikaj. Het vermoorden was voor hem geen probleem, alleen de smoezen verzinnen waardoor het een simpele verdwijning leek, dat was het moeilijke gedeelte. Nee, hij hield van het vermoorden van mensen. De marteling die vooraf ging was voor hem een simpel spelletje waar hij o zo veel lol in had. De smeekbedes, het geschreeuw en het gehuil klonk als muziek in zijn oren. Het was zo heerlijk voor hem om dat te horen, hij kon er geen genoeg van krijgen.

‘’Kom op Shinma, vandaag is weer een goede dag geweest. Morgen heb je een afspraak bij Ikaj thuis voor het project, waar je naar uit moet kijken. Nu gaan we gewoon slapen en dan morgen er vroeg uit, zodat je op tijd bent.’’ sprak Shinma tegen zichzelf. Het was een vast ritueel voor hem dat hij voor het slapengaan nog even zichzelf toesprak. Zo had hij in bed minder gedachten aan zijn hoofd en kon hij beter slapen. De vele stemmen in zijn hoofd maakte hem vaak helemaal gek, maar door zichzelf toe te spreken, zwakte ze af, wat hij precies nodig had.

oh wacht daar liet je mee eerder ookal een stukje van lezen, toch? omgosh nou moet ik weer lachen haha

Ja, ahahaa XD

het blijft echt een briljant stukje xd

Marissa
Internationale ster

Marissa schreef:

TheCrazyWriter schreef:

Safety schreef:

TheCrazyWriter schreef:
oh wacht daar liet je mee eerder ookal een stukje van lezen, toch? omgosh nou moet ik weer lachen haha

Ja, ahahaa XD

het blijft echt een briljant stukje xd

Ik ben er nog steeds niet achter hoe ik erop kwam xD

Weronika
Karaoke-ster

Weronika schreef:
Ineke, hier heb je mijne xd

De koude wind sneed langs het gezicht van Gabriël Tomlinson. Hij was een held, een held waar de wereld nog nooit van gehoord had. Met zijn pijl en boog kon hij elk doel raken. De mensen die zijn naam kenden vreesden voor hun leven, de angst om hem tegen te komen was groter dan de dood. Het gerucht ging dat hij hier gestuurd was door de Goden om de ‘orde’ in de wereld te herstellen. De bomen bewogen zachtjes met de wind mee en lieten hun bladeren op het pad van Gabriël vallen. Zijn prachtige, trouwe paard ging over van galop naar een rustige draf toen hij zachtjes aan de teugels trok. Je kon het donderende geraas van de rivier al horen. Gabriël liet zijn paard stoppen en bond de teugels losjes om een boom. “Het duurt niet lang.” Fluisterde hij in het oor van zijn paard en klopte hem dankbaar in de nek. Hij draaide zich om en liep met grote passen dichter naar het geluid van de rivier toe. Het zand knerpte zacht onder zijn leren laarzen en de koude wind maakte de bomen wild. Gabriël kwam voor een groot, dicht heg. Op het eerste oog was er niks vreemds aan, maar Gabriël wist wel beter. Met zijn gehandschoende hand gleed hij over de bladeren en zo viel zijn oog op een plek waar de bladeren veel lichter waren. Hij deed een stap dichterbij en ging op zijn hurken zitten. De gespannen boog op zijn rug prikte pijnelijk in zijn zij. Met zijn hand duwde hij de bladeren aan de kant en ja hoor, de opening was precies hier. Met een soepele beweging trok hij de boog van zijn rug en kroop er vliegensvlug doorheen. Nog voor hij op kon staan zag hij de rode krullen van Nalia, ze zat aan de rand van de rivier te wachten. Met een opgelucht hart kwam hij overeind en opende zijn mond om haar naam te roepen. Zijn instuitie hield hem tegen. Hij voelde zijn hart tekeer gaan en spitste zijn oren. Er was iets mis, hij wist het zeker. Door het geraas van de rivier kon hij niks horen. Door de jarenlange training waren zijn oren zo getraint dat ze elk klein geluidje konden horen. Met zijn vrije hand reikte hij naar de pijlenkoker die gevuld was met vlijmscherpe pijlen die klaar waren om ze af te schieten. Zijn oren vingen het geluid op van een boog die gespannen werd en razendsnel schoot hij een pijl naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Hij had het doel geraakt. Uit de struikjes viel een man van middelbare leeftijd met de pijl dwars door zijn hart. De boog lag naast hem maar er was geen pijl. Gabriël keek om naar zijn geliefde en voelde zijn hart samenknijpen toen hij niet zag. Het enige wat er op de plek lag was een klein plasje bloed, een stuk van haar zijde jurk en de ring die hij aan haar gaf. Hij knielde op pakte de ring op. Hij voelde een traan over zijn wang rollen. De spetters van het ijskoude water van de rivier kwamen op zijn gezicht. Zijn grote liefde was weg, haar lichaam werd nu meegesleurd door het wilde water. Hij zou haar nooit meer zien. Hij liet de ring in zijn zak glijden en liep met grote passen terug. Hij moest en hij zou vinden wie de opdracht gaf om haar te vermoorden, dat is het enige wat hij kan doen om zijn geliefde te wreken

Anoniem
Internationale ster

TheCrazyWriter schreef:

Safety schreef:

TheCrazyWriter schreef:

Safety schreef:
Ja, ahahaa XD

het blijft echt een briljant stukje xd

Ik ben er nog steeds niet achter hoe ik erop kwam xD

het is en blijft echt briljant xd

Anoniem
Internationale ster

TheCrazyWriter schreef:

Weronika schreef:
Ineke, hier heb je mijne xd

De koude wind sneed langs het gezicht van Gabriël Tomlinson. Hij was een held, een held waar de wereld nog nooit van gehoord had. Met zijn pijl en boog kon hij elk doel raken. De mensen die zijn naam kenden vreesden voor hun leven, de angst om hem tegen te komen was groter dan de dood. Het gerucht ging dat hij hier gestuurd was door de Goden om de ‘orde’ in de wereld te herstellen. De bomen bewogen zachtjes met de wind mee en lieten hun bladeren op het pad van Gabriël vallen. Zijn prachtige, trouwe paard ging over van galop naar een rustige draf toen hij zachtjes aan de teugels trok. Je kon het donderende geraas van de rivier al horen. Gabriël liet zijn paard stoppen en bond de teugels losjes om een boom. “Het duurt niet lang.” Fluisterde hij in het oor van zijn paard en klopte hem dankbaar in de nek. Hij draaide zich om en liep met grote passen dichter naar het geluid van de rivier toe. Het zand knerpte zacht onder zijn leren laarzen en de koude wind maakte de bomen wild. Gabriël kwam voor een groot, dicht heg. Op het eerste oog was er niks vreemds aan, maar Gabriël wist wel beter. Met zijn gehandschoende hand gleed hij over de bladeren en zo viel zijn oog op een plek waar de bladeren veel lichter waren. Hij deed een stap dichterbij en ging op zijn hurken zitten. De gespannen boog op zijn rug prikte pijnelijk in zijn zij. Met zijn hand duwde hij de bladeren aan de kant en ja hoor, de opening was precies hier. Met een soepele beweging trok hij de boog van zijn rug en kroop er vliegensvlug doorheen. Nog voor hij op kon staan zag hij de rode krullen van Nalia, ze zat aan de rand van de rivier te wachten. Met een opgelucht hart kwam hij overeind en opende zijn mond om haar naam te roepen. Zijn instuitie hield hem tegen. Hij voelde zijn hart tekeer gaan en spitste zijn oren. Er was iets mis, hij wist het zeker. Door het geraas van de rivier kon hij niks horen. Door de jarenlange training waren zijn oren zo getraint dat ze elk klein geluidje konden horen. Met zijn vrije hand reikte hij naar de pijlenkoker die gevuld was met vlijmscherpe pijlen die klaar waren om ze af te schieten. Zijn oren vingen het geluid op van een boog die gespannen werd en razendsnel schoot hij een pijl naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Hij had het doel geraakt. Uit de struikjes viel een man van middelbare leeftijd met de pijl dwars door zijn hart. De boog lag naast hem maar er was geen pijl. Gabriël keek om naar zijn geliefde en voelde zijn hart samenknijpen toen hij niet zag. Het enige wat er op de plek lag was een klein plasje bloed, een stuk van haar zijde jurk en de ring die hij aan haar gaf. Hij knielde op pakte de ring op. Hij voelde een traan over zijn wang rollen. De spetters van het ijskoude water van de rivier kwamen op zijn gezicht. Zijn grote liefde was weg, haar lichaam werd nu meegesleurd door het wilde water. Hij zou haar nooit meer zien. Hij liet de ring in zijn zak glijden en liep met grote passen terug. Hij moest en hij zou vinden wie de opdracht gaf om haar te vermoorden, dat is het enige wat hij kan doen om zijn geliefde te wreken

ik ga lezen xd

Anoniem
Internationale ster

TheCrazyWriter schreef:
wat zielig :cry2: