Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG w/ ILLUSION

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Als ik mijn naam hoor wil ik er naar toe lopen maar op dat moment word er een gebouw naast mij opgeblazen waardoor ik onder het puin lig ik ben altijd aan het roepen "Help!" na een lange tijd geef ik het op maar dan roept er iemand en ik blijf roepen er word hulp geroepen voor me van onder het puin te halen maar na zo veel tijd raak ik buiten bewust zijn en als ik wakker word lig ik in een ziekenhuis. "Waar is Marie!!!" roep ik er komt een verpleegster en die zegt dat Marie veilig is. "Mevr. Waar is Tim?" als ik het antwoord hoor dat hij bij het Belgische leger is ben ik wanhopig en ik begin zo hard te roepen uiteindelijk geven ze me iets waardoor ik onder verdoving geraak.

Account verwijderd

schreef:
Ik word naar een ander gebied gebracht en we zijn wel 2 uur onderweg geweest. Nu weet ik zeker dat ik dus niet vlakbij Jinthe, Marie en mijn pleegouders ben. Dat laatste maakt me toch niet zoveel uit, ze waren toch al heel vaak weg. Ik stap met allemaal andere jongens het vliegtuig uit en we worden naar een gebouw gebracht. Daar keuren ze ons, de mensen die wat zwakker zijn worden ergens anders naartoe gebracht. Ik wil liever niet weten waar naartoe, gelukkig keuren ze mij goed. Ik weet niet waarom ik hier eigenlijk ben maar wrschijnlijk moet ik in het leger. Precies zoals Jinthe al voorspelde. Ik krijg een steek in mijn maag als ik aan haar denk. Zou ze nu veilig zijn? Straks is er wat ergs met haar gebeurt! Ik schud die gedachte snel van me af, Jinthe is een sterke meid. Ze redt zich wel.

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Als ik terug bij ben probeer ik van alles te herinneren en alles op een rijtje te zetten. Als ik me herinner dat Tim weg is, wil ik gaan recht staan maar dan zie ik dat mijn benen in het gips zitten dus val ik weer neer. Ik roep een verpleegster en vraag naar krukken. "Krukken wat is dat? Dat hebben we hier niet hoor." Ja das waar we zijn in 1914. Hoe geraak ik zo snel mogelijk weg hier. "Mevr. Wanneer mag ik weg gaan?" "juffrouw, je hebt een hersenschudding zo snel ben je hier niet weg hoor." Ik begin na te denken over hoe ik naar Tim geraak en dan begin ik een plan te bedenken.

Account verwijderd

schreef:
Als de nacht valt worden we weer naar een ander gebouw gebracht waar we gaan slapen. De bedden zijn niet erg comfortabel en we hebben geen eens een deken. De volgende morgen moeten we ook al vroeg weer aan het werk. We beginnen met een training die zo zwaar is dat ik bijna door mijn knieën zak. En als we niet doorwerken krijgen we geen eten. Ik zucht en vraag me af hoe het met Jinthe en Marie gaat. Dan besef ik me dat ik MOET terugkeren naar Lepel. Want als er iets aan de hand is met Jinthe betekent dat dus dat Marie alleen is. Ik slaak een diepe gefrustreerde zucht. Hopelijk worden we hier snel weggehaald.

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Ik heb een plan deze avond glip ik weg en neem een trein naar Diksmuide want daar zit hij momenteel normaal eenmaal daar ga ik naar hem vragen en dan ben ik bij hem en Marie is hier veilig. Tegen de avond glip ik uit mijn bed en als ik naar buiten wil gaan houd er mij iemand tegen het is een oudere vrouw dat hier ook in het ziekenhuis ligt. "Wat ga jij doen?" "Sorry mevrouw maar ik moet naar een goede vriend van mij en dringend of ik ben hem kwijt." "Ga dan maar snel, ik zorg er voor dat niemand het door heeft de volgende trein naar Diksmuide is binnen een half uur dus haast je." Ik bedank de vrouw heel hard en zeg dat ik haar nooit ga vergeten. En dan ga ik snel door naar het station.

Account verwijderd

schreef:
Als ik voetstappen hoor kijk ik op. Wie zou het zijn? Maar dan zie ik slank gestalte dichterbij komen. Het is Jinthe. "Jinthe!" roep ik blij en ik vlieg haar om de hals. "Gaat alles goed met je? Haal me hier alsjeblieft weg!" Er gaan allerlei vragen door mijn hoofd maar ik ben al blij genoeg dat ze hier is.

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:

Als ik bij Tim ben vliegt hij me rond de hals zonder door te hebben dat ik een gips aan mijn been heb. "Eumh Tim ik heb verschrikkelijk veel pijn." Hij laat me los en bekijkt me als hij ziet dat ik een gips heb vraagt hij of het gaat. "Ik heb ook een hersenschudding ben bij de luchtaanval onder het puin belandt want het gebouw naast mij was ontploft. Maar ik wil nu weg, en jij gaat mee. Snel voor iemand ons ziet."

Account verwijderd

schreef:
We lopen zo snel mogelijk weg, ik Jinthe ondersteunend. Als we bij een kruispunt komen vraag ik: "Welke kant moeten we op?" Ze wijst naar een lichtgevend punt in de verte. Maar als we uren hebben gewandeld zijn we er nog steeds niet. "Shit we zijn verdwaald." Ik kijk of ik toevallig nog ergens een kaart heb zitten in mijn zak maar nee hoor. We komen tot de conclusie dat wie hier moeten overnachten dus zoeken we een plek onder de bomen en maken daar een soort bed met bladeren. Uiteindelijk vallen we in slaap maar in de ochtend worden we al vroeg wakker.

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Als ik door heb dat we verdwaalt zijn, zoeken we een plek om te slapen. Met Tim naast mij voel ik me eigenlijk heel veilig als we 's morgens heel vroeg wakker zijn neem ik brood uit mijn tas geef Tim een stuk en we gaan verder. Na een paar uren stappen begin ik me slap te voelen en vraag of we even kunnen zitten, iets daarna val ik tegen Tim inslaap.

Account verwijderd

schreef:
In de ochtend gaan we weer verder. Maar Jinthe is daarna smzomoe dat we even gaan rusten. Niet veel later valt ze in slaap tegen me aan. Ik strijk over haar haar. Zou haar moeder in de toekomst zich niet zorgen over haar maken. Inmiddels geloof ik Jinthe nu wel. Als ze weer wakker wordt lopen we weer verder maar we komen niet echt snel vooruit. Ook omdat haar been is gebroken. "We moeten echt een trein nemen Jinthe, dit is voor jou ook heel vermoeiend en we komen geen stap verder bij Lepel."

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
"het station is hier niet ver vandaan we moeten maar een uurtje goed doorstappen en ik zoek wel een paar krukken onderweg." Na een halfuurtje stappen bedenk ik me dat ik van Tim hou en ik wil het hem ook zeggen maar hoe... Ik zal als we op de trein zijn het zeggen en dan kan ik zijn reactie opmeten en zijn lichaamshouding want ja ik weet niet hoe hij over mij denkt. Als we aan het station zijn na 2 uur stappen en de trein is er binnen 10 minuten dus nu moet ik wel weten hoe ik het ga zeggen. Als we op de trein zitten zeg ik het dan gewoon. "Tim, in die paar dagen dat ik je ken ben ik verliefd geworden op jou." En ik geef hem een kus op zijn wang. Ik kan zijn reactie jammer genoeg niet zo goed zien.

Account verwijderd

schreef:
Als we op de trein zijn gestapt en al een tijdje zitten geeft Jinthe me opeens een kus. Ze zegt dat ze verliefd op me is... Ik schrik, wat moet ik hier nou van denken. Maar Tim, denk ik bij mezelf. Had jij laatst deze week ook niet een kriebelend gevoel in je buik? In plaats van iets te zeggen kus ik haar. Ik probeer te zien wat ze ervan vind maar kan het niet goed zien. Daar zitten we dan, als een verliefd stel. Ik hoor niks meer van de buitenwereld, het is alleen Jinthe en ik. De trein komt tot stilstand. Zijn we nu al bij Lepel? Zwijgend stappen we uit, maar we rennen meteen naar het dorp. Veel schuilkelders zijn verwoest en het is er een grote puinhoop. Waar is Marie?

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Als hij me terug kust ben ik blij want dan weet ik dat hij ook gevoelens voor mij heeft. Als we er zijn zie ik dat er heel veel verwoest is in Ieper en ik ren direct naar de plaats waar ik Marie heb achter gelaten. In één van de schuilkelders zie ik Marie zitten, ik loop naar haar toe tot zover ik ben lopen met dat gips en neem haar op. "'Ik ben zo blij dat ik je zie Marie!" ik knuffel haar en zie dat ze naar mijn gips zit te staren. "Dat gips is niks hoor ik ben er nu. Ik moet even weg blijf hier." Zeg ik. Dan loop ik naar Tim druk een kus op zijn kaak en zeg dat hij bij Marie moet blijven ik ga naar boven en meet de schade op. Opeens herinner ik me dat vandaag er een grote luchtaanval gaat plaats vinden ik ga naar de eerst dicht bij zijnde schuilkelder en verstop me daar want ik heb weer geen zin om onder het puin te liggen en misschien dood te gaan. Als ik de vliegtuigen hoor kan ik het niet laten en loop naar buiten naar de schuilkelder van Marie en Tim. Als ik naar daar loop zie ik allemaal bommen vallen maar ik ben juist snel genoeg met dat gips om zonder breuken de juiste schuilkelder in te geraken en zet me op de middeste trap op weg naar beneden en uitgeput blijf ik daar zitten.

Account verwijderd

schreef:
Als ik weer bommen hoor weet ik dat er weer een grote luchtaanval is. Ik hoop maar dat Jinthe veilig is en niet weer nog over straat loopt. Even lster zie ik er op de trap verschijnen, erg vermoeid en nog nahijgend. Ik loop naar haar toe samen met Marie en til haar op mijn schoot. Ze leunt meteen tegen me aan en valt zelfs in slaap. Marie en ik zitten in spanning, wanneer stopt de luchtaanval nou? We horen knallen en iets brokkelt naar beneden. Het is een stuk van de schuilkelder. Weer stort er een deel van de kelder in. "Marie, we moeten hier weg!" Fluister ik. Ik til Jinthe op en ga naar de achteruitgang van de kelder. Maar iedereen is er al naartoe gelopen en dringt om naar buiten te komen. Ik maak Jinthe wakker en zeg dat ze zo snel mogelijk met Marie naar buiten moet. Als ik weet dat ze veilig buiten zijn loop ik nog een rondje door de kelder maar opeens valt er iets op de kelder. Alles stort in. Het laatste wat ik hoor is dengil van Jinthe, daarna wordt alles zwart.

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:

Nee Tim! "mevr. kunt u even op haar letten en haar in veiligheid brengen?" Zonder antwoord af te wachten loop ik weg naar de schuilkelder en gooi alle stenen weg die ik kan oprapen en roep mensen bij elkaar om mij te helpen. Na een tijdje zie ik Tim bewusteloos liggen ik roep zijn naam en vraag of hij me kan horen. Ik geef hem een kus maar ik krijg geen reactie en voel met mijn lessen EHBO of zijn hart nog klopt en of hij nog ademt. Als ik voel dat zijn hart nog klopt, ben ik heel blij maar dan voel ik dat hij niet meer ademt en begin direct met mond op mond beademing. Na een minuut of 3 is hij eindelijk weer bij bewust zijn en zucht ik van geluk. Ik neem hem in mijn armen en wrikf over zijn rug en fluister zacht. "Ik dacht dat ik je kwijt was, doe mij dat nooit meer aan en blijf vanaf nu altijd bij mij." nog voor hij kan antwoorden druk ik een kus op zijn lippen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld