Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Disney next generation speeltopic

Anoniem
Landelijke ster

HowlingMagic schreef:
Catherine oftewel Cat stond al paraat in de keuken van de hartenkoningin. Iedere dag was ze hier om onrust te stoken. Niet dat ze slecht was, maar het was eenmaal saai in het bos wanneer niemand het meer betrad. Sinds er een rumoer door het gehele rijk ging dat er mensen verdwenen of geesten in spookten kwam er niemand meer.
Dit was de perfecte timing! De zeer forse kok die het eten voorbereidden kwam er al aangelopen met een sappig vis op het bord. Waarschijnlijk zou dit voor de vreselijke koningin zijn alleen zij zou het toch nooit eten, maar Cat hier in tegen wel. Behendig sprong ze sierlijk op het bord af en leek het net slow-motion te gaan. De kok keek al met grote ogen naar haar felblauwe vacht met zwarte strepen. Hij was erg laat met reageren en het vervolg hierop was dat zijn vis werd gejat als de vorige zes andere keren. Het was een té makkelijke spel voor haar geworden. Met een vis in haar mond rende ze de hoek om waar de wachters opsprongen. Alles had ze van te voren gepland, want er stond natuurlijk voedsel op het spel. Echt voedsel en een vijf sterren vis!
Over ongeveer zo'n 3 secondes zou er een dienstmeid aankomen die de ramen zou openen. Net op het moment sprong ze naar buiten en landden ze in de pijnlijke rozenstruiken die in haar vacht staken. Gelukkig dat haar lichaam uit een schaduw bestond zweefde ze eruit en keek ze nog om. Wanneer ze omkeek vielen haar ogen niet op de acht wachters die achter haar aankwamen, maar naar de gouden klok die aan de grote toren was gevestigd. Het was al erg laat en eindelijk drong het haar nog door. Ze had school!
Gelukkig had ze haar koffers al door een schaduwenportaal gehaald van een dag van te voren. Het enige wat ze moest doen was naar school reizen. Misschien dat Peter White, het konijn, nog een hol had om haar daar naar toe te brengen.

-skip Peter klaarmaak part- (Oops...)

Binnen een no time had ze haar vis al opgegeten en had Peter haar vervoer klaargemaakt. Ze sprong in het zwarte gat en leek een oneindige val te maken. Er vlogen klokken, bedden, kleren, sieraden en zelfs wortels door het hol. Wacht, nee, geen wortels...
Met vier poten kwam ze uit het hol en renden ze naar het grote gebouw toe die als enige hier was gevestigd.
Cat zelf was niet echt slim bezig en wist totaal niet meer in welke kamer ze sliep als de voorgaande jaren. Meestal had ze altijd de hulp van een vriend en dit was de tijd dat ze hem op ging zoeken, want ze zou eerder nog verdwaald raken als een hopeloos kat. Met haar poten sprong ze van venster naar venster en werkte ze zichzelf een kamer binnen, die van Seth. Ze miauwde naar hem en sprong op zijn bed als altijd. Rond deze tijd zou Seth altijd naar haar schreeuwen, maar het zou te snel gaan dat ze het niet begreep. Met haar poten maakte ze zijn kussen comfortabel en lag ze erop. Met twee kraaloogjes keek ze naar Seth en volgde ze zijn bewegingen.

Anoniem
Internationale ster

TheCrazyWriter schreef:
Seth was nog maar halverwege met het uitpakken van zijn koffer, toen hij gemiauw hoorde en zelfs als hij niet had gekeken, had hij wel geweten wat, of beter gezegd wie, het was geweest. Meestal ging hij naar de school vergezeld door de dame, maar dit jaar was hij alleen gekomen en hij had de dame eigenlijk nog niet in zijn kamer verwacht. Ze was namelijk niet altijd even slim bezig dus dat ze in staat was geweest om zijn kamer te vinden, ook al was het elk jaar dezelfde kamer, verraste hem wel enigszins. Normaal gezien had hij waarschijnlijk ook zonder pardon naar haar geschreeuwd, omdat ze zijn kussen weer eens als bed gebruikte en zomaar binnen was gesprongen, maar verbazing nam de overhand en dus liet het geschreeuw nog even op zich wachten. Hem kennende zal het alleen niet lang duren voor het onweer alsnog los zou barsten.

"Cat?! Hoe…" begin hij, maar langer had hij niet nodig om van de verrassing te herstellen en dus verhefte hij zijn stem, om vervolgens over hele andere dingen door te gaan: "Van mijn kussen af! Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat het niet jouw bed is!" Kledingstuk één werd al naar de kat toe gegooid in de hoop dat het zou helpen haar van zijn kussen af te krijgen. Echter, erg veel resultaat leek het niet te hebben, maar gelukkig had hij nog veel meer kledingstukken in zijn koffer zitten.

"Jij stomme kat! Ben ik eindelijk van mijn broertje af, zit ik weer met jou oogescheept," mompelde hij, na het uiteindelijk op te hebben gegeven. Slechts twee shirts en één broek hadden moeten lijden onder dit korte akefietje, want het was al gauw duidelijk dat dit niet ging werken. Plan B werd ten uitvoer gebracht, toen Seth naar de kat toeliep en een poging deed haar op te pakken en op de grond te zetten, in de hoop dat ze daar ook daadwerkelijk zou blijven en niet weer terug zou springen op zijn bed.

Nu al had hij zijn handen vol aan van alles en nog wat en dan was zijn kamergenoot nog niet eens gearriveerd. Echt, een geweldig schooljaar zou dit worden als het zo doorging… Misschien als hij nu even een luchtje ging scheppen, dan was de dag vast nog wel te redden.

Zonder verder nog iets te zeggen tegen de kat liep hij de kamer uit om vervolgens een weg naar buiten te vinden, maar niet voordat hij een volledige ijsbaan tegen was gekomen, twee meisjes waarvan één nogal klein leek in verhouding met haar koffer, een ander meisje die haar kamer inglipte gevolgd door enkele koffers op ijs en uiteindelijk ook zijn broertje, die hier absoluut niet hoorde te zijn. Voor de tweede keer vandaag was hij verbaadd en voor de tweede keer vandaag voelde hij de noodzaak om zijn stem te verheffen en tegen iemand uit te varen.

"Braeden?! Wat doe jij hier?! Sterker nog, hoe ben je hier überhaupt gekomen?"

Anoniem
Popster

Lamby schreef:
Braeden liep door de school heen. Hij kwam slechts een paar anderen tegen, die hem nogal verward aankeken vanwege zijn jonge leeftijd, zijn kleine lengte of natuurlijk beide. Het was nog erg rustig in de school, waarschijnlijk omdat de meeste nog buiten waren voor de speech van de directeur. Zelf had Braeden daar maar weinig interesse in, hij was hier niet om naar domme regeltjes te luisteren, hij zou immers toch niet aanwezig zijn door de lessen. Het leek Braeden gewoon leuk om samen met zijn broer rond te hangen. Waar was hij eigenlijk? bedacht Braeden zich ineens. Hij had helemaal geen idee waar zijn kamer zou zijn. Even dacht hij na tot hij een perfect plannetje in gedachten had.
Braeden liep in zijn nog altijd rustige tempo naar de hal toe waar ook de receptie stond. Het leek een stuk kouder dan eerst, terwijl het toch aardig druk was geworden inmiddels. Toen Braeden wat beter rond keek, zag hij tot zijn verbazing zelfs ijs liggen. Dat moest wel afkomen van één van de andere leerlingen. Net toen Braeden de receptie wilde zoeken, zag hij hoe een leerling uitgleed over het ijs. Het was een hilarisch gezicht, maar hij kon er niet te veel bij stil staan. Al snel vond Braeden waar de receptie was en liep hij er naartoe. ''Hallo jongeman, kan ik u ergens mee helpen?'' vroeg de dame al gelijk met een bezorgde blik in haar ogen. Ze kon natuurlijk gelijk zien dat Braeden geen leerling was, dus bedacht hij snel een simpele smoes. ''Ik ben hier voor mijn broer, hij was iets vergeten van thuis en ik zou graag willen weten waar zijn kamer is''. Na een kort gesprek kreeg Braeden te horen waar de kamer van zijn broer was. Kamer 327. Via een kleine trap liep Braeden drie verdiepingen naar boven zodat hij op de juiste verdieping kwam. Eenmaal boven kon Braeden de kamer van zijn broer gemakkelijk vinden. Hij opende de deur op een kiertje en gluurde naar binnen. Toen hij Cat zag liggen op het kussen van Seth, maakte hij een 'ssssh' teken naar haar en knipoogde hij. Toen Braeden zag dat Seth zich omdraaide, rende hij snel naar achteren en verstopte hij zich achter een enorme pot met een exotische plant er in. Het duurde niet lang voordat Seth de kamer uitliep en Breaden hem weer achtervolgde, tot Seth plotseling stil stond.

''Braeden?! Wat doe jij hier?! Sterker nog, hoe ben je hier überhaupt gekomen?'' De stem van zijn broer klonk niet al te blij en Breaden kon wel begrijpen waarom. ''Je hebt altijd zoveel verhalen over deze school, dat ik er zelf wel eens naartoe wilde gaan. Je achtervolgen was een eitje! Je bent een sterk persoon, maar als ik jou was zou ik toch wel werken aan je oplettendheid.'' Braeden stak zijn tong uit naar zijn broer en keek wat opzij. Voor hem stond een meisje dat nog maar net iets langer dan hij zelf was. ''Hahahaha'' begon Braeden en hij wees met zijn vinger naar het meisje toe. ''Jij bent dat kind dat uitgleed over het ijs. Wat een blunder!''

Anoniem
Popster

Lamby schreef:
Na even droogde ik mijn tranen af met mijn handen. Ik had het jaar liever iets anders willen beginnen dan op deze manier, maar ik kon de dingen goed maken. Ik liet een klein ongelukje als dit niet mijn schooljaar verpesten. Toen ik weer naar de trap keek, werd ik toch wel weer wat zenuwachtig, want hoe moest ik nu helemaal naar boven komen? Net toen ik weer wat begon te stressen hoorde ik een stem tegen me praten. ''Euhm kan ik helpen?'' vroeg een vrouwelijke stem. Ik draaide me om en voor me zag ik een lang, slank prachtig meisje voor me staan. Ze leek haast wel goddelijk. Ik dacht even na over wat ik moest zeggen, het moest natuurlijk niet te gemeen over komen, of te dwingend, of te verdrietig. Het moest gewoon goed zijn. ''Ik, ik kan wel wat h-hulp gebruiken ja... Mijn koffer is nogal groot voor me, en zwaar. Ik moet helemaal naar de derde verdieping en ik weet niet h-hoe ik er kan komen.'' Ik probeerde de jongedame goed aan te kijken, maar was bang voor haar antwoordt. Ik hoopte vooral dat ze me niet aanzag als een of ander raar meisje, zoiets zou jammer zijn. Ik wachtte in spanning af op haar antwoordt, maar nog voor ze ook maar een woord kon uitbrengen zag ik een nogal duister figuur voor me staan. Mijn lijf rilde even toen ik in zijn ogen staarde. Mijn aandacht was even compleet op de jongen gericht, maar zijn aandacht leek naar iemand anders te gaan die me ook niet eerder was opgevallen. "Braeden?! Wat doe jij hier?! Sterker nog, hoe ben je hier überhaupt gekomen?" zijn stem klonk niet al te blij. De duistere jongen had het tegen een jongetje dat zelfs nog wat kleiner dan ik was en ik vroeg me af hoe de twee elkaar kende. Toen ik hoorde wat het kleine jongetje zei tegen de ander, leek het er niet op dat de twee beste vrienden van elkaar waren. Toen ik dacht dat het kleine jongetje nog een opmerking ging maken tegen de ander, begon hij plotseling te lachen. Het was geen gewone lach, want aangezien hij naar mij wees leek het erop dat hij me vierkant uitlachte. ''Jij bent dat kind dat uitgleed over het ijs. Wat een blunder!'' zei hij lachend tegen me. Gelijk kleurde mijn hoofd weer rood van schaamte en ik had geen idee wat ik hierop moest antwoorden. Ik had erop gehoopt dat niemand zag hoe ik uitgleed over het ijs, maar kennelijk was het dus niet onopgemerkt gebleven. Als reactie op wat hij zei zette ik dus maar een stapje naar achter zodat ik wat achter de koffer verschuild stond. Het was een erg ongemakkelijke situatie. Met mensen omgaan was op dit moment niet mijn sterkste punt, maar alleen zijn was sowieso niets voor mij, dat wist ik zeker.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Als Sienna er achter kwam wie het een leuk idee had geleken om zowat heel te school onder een ijslaag te steken, dan zou ze die persoon eens flink de waarheid vertellen. Ze moest voetje voor voetje over het plein naar binnen schuifelen wou ze niet uitglijden. Binnen zag ze een meisje naar boven gaan dat haar koffers op ijs droeg. Zij was het dus die dit alles veroorzaakte. Ze wou haar tegenhouden, maar ze was alweer een hoek omgedraaid. Geërgerd begon ze aan de beklimming van de trappen. Ze moest naar de derde verdieping, kamer 328 om precies te zijn. Natuurlijk moest er weer een groepje mensen midden in de gang staan om haar weg te versperren.
Ze dropte haar spullen op de grond en keek het groepje geïrriteerd aan. "Natuurlijk jij weer" zei ze doelend op Seth. Eigenlijk moest ze aardig tegen hem zijn, maar haar humeur was zodanig verkloot dat ze zich zelfs niets meer aantrok van acties waarvan de gevolgen niet bepaald aangenaam zouden zijn. "Zouden jullie, jullie onderonsje misschien op een andere plek kunnen houden in plaats van in het midden van de gang, waar mensen langs moeten. Sinds wanneer is het hier trouwens een kleuterschool." Ze keek naar de kleine jongen die duidelijk nog niet oud genoeg was om hier les te volgen. Over een meisje dat verborgen stond achter haar koffers had ze zo ook haar twijfels. Als ze oud genoeg was om hier te zijn, was ze enorm klein voor haar leeftijd. Sienna was nu ook niet de grootste, maar in tegenstelling tot haar.

Anoniem
Landelijke ster

HowlingMagic schreef:
Cat miauwde tevreden dat ze in een warme kamer bevond, maar dat werd verstoord nadat ze twee shirts en een broek moest ontwijken van Seth. Het was bepaald niet gemakkelijk om er onderuit te komen, maar het was haar op een wonderbaarlijke wijze wel gelukt. Het leek net alsof hij de forse kok was die messen gooiden, maar Seth daar in tegen was niet zo fors als de kok zelf en kon nog beter richtten dan ze had verwacht.
Alleen alle pogingen dat hij haar probeerde weg te jagen mislukten, maar Cat vond het eenmaal wel leuk dat hij tenminste er moeite voor deed.
Langzaam na een tijdje rolde ze zichzelf op als een bolletje op zijn kussen om te slapen, maar ze hoorde de deur opengaan en keek wie of wat het was. Niet lang erna besefte ze dat het een klein jongetje was, Breaden het kleine broertje van Seth die haar een teken gaf om stil te zijn. Met haar kraaloogjes bleef ze naar hem staren en volgde ze zijn bewegingen.
Seth daar in tegen had hem al snel ontdekt en ging weer uitbarsten als hiervoor, maar dan met meer woorden wat ze allemaal niet begreep doordat het te snel ging.
Niet lang erna werd er op een geïrriteerde toon gesproken vanaf de gang dat Cat wel nieuwsgierig maakte en de kamer uit rende op haar poten om te zien wat er was, maar voordat ze fatsoenlijk kon staan in de gang gleed ze zo meer over het ijs door de gang tegen een koffer. Wanneer ze probeerde te staan bleef ze uitglijden. Eigenlijk was het onmogelijk voor haar om te staan, maar helaas was ze niet slim genoeg hiervoor en bleef ze het proberen.

Anoniem
Landelijke ster

HowlingMagic schreef:
Heb haar naam veranderd doordat haar karaktereigenschappen ook zijn veranderd!
__________________________________________________________________________________

Lana kon het niet uitstaan dat ze naar school moest. Kom op ze is een dochter van een god, dus waarom zou ze. Ze kon net zo goed op Olympus blijven en daar rondsnuffelen in de bibliotheken dan rondhangen bij sprookjesfiguren. Nee, het waren niet echt sprookjesfiguren, maar eerder de nakomelingen ervan. Ze keek meer neer naar de mensen daar en zou ze nog liever elektrocuteren. Jammer genoeg moest ze zich gedragen en zelf zien hoe ze waren dan te vooroordelen.
Door haar al te blije bui, keek ze vanaf Olympus neer waar de school zich bevond. Met een zwaai erboven zorgde ze ervoor dat de donkere wolken de hemel zwart kleurden. Als eerste begon het te miezeren, maar naar mate begon het te stortbuien. Ze genoot ervan om de mensen die eerst buiten speelden naar binnen renden om van de regen te ontkomen en misschien ook van de bliksem dat ze naar beneden gooiden om het zo natuurlijk mogelijk te laten lijken.
Met de laatste bliksemschicht liftte ze mee en stapte ze gerust naar binnen wat haar al zo blij maakten. Ze walgde ervan om hier binnen te zijn en zeker wanneer ze de trap zag helemaal bedekt met ijs. Geïrriteerd liep ze de trap wat steeds leuker werd, nadat ze twee al te leuke gezichten zag, de zonen van Hades. ''Ach kijk wat een leuke familiereünie,'', zei ze en keek recht naar Seth, maar wanneer ze verder kon spreken zag ze een kat door de gang glijden die blijkbaar uit de kamer van Seth kwam.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Na een tijdje haar spullen uit pakken was alles netjes opgeruimd in Melanie kamer. "Toch jammer dat ik geen kamergenoot heb, het is misschien beter maar ook ongezelliger" mompelde ze zachtjes tegen zichzelf en deed haar haren weer wat beter in model. Wat zou ze nu eens doen? Om te beginnen zou ze uitzoeken wie die persoon in die ijsboom was. Was diegene net als zij? Kon hij zijn krachten ook niet beheersen? Of dacht hij grappig te doen en hun beide in de problemen te brengen? Natuurlijk wist hij vast niet dat er nog iemand met de zelfde krachten als hij op school zat, maar alsnog. Ze vond het niet leuk om door hem in de problemen te komen. Ze had er alles aan gedaan om toch aangenomen te worden aangezien dit een school was voor gevorderden. Ze schaamde zich ook best wel dat ze haar krachten niet onder controle kon houden ondanks haar leeftijd. Iedereen kon dat bijna wel hier. Anders zouden ze hier niet zijn. Toch was haar kracht moeilijk te beheersen. Haar moeder was ouder dan zij, voor ze de sleutel ontdekte. Stel dat zij een andere sleutel had en die pas na haar 21e zou ontdekken? Zou ze zolang een gevaar kunnen zijn voor de omgeving. En wat zou er gebeuren als ze er achter kwamen dat ze haar krachten niet beheerste? Wat waren de straffen hier? Ze had echt geen zin in zware straffen om iets waar ze niets aan kon doen.
Een zachte zucht verliet haar lippen, terwijl ze kort door het raam staarde. De sneeuw en het ijs waren gesmolten, maar de boom was weer bevroren. Zou die persoon er weer in zitten? Misschien moest ze naar die boom toe gaan. Met diegene praten.
Dat zou ze doen. Maar net toen ze van plan was om naar buiten te rennen, recht op die persoon af, werd er een ladder tegen de boom gezet en de jongen uit de boom gehaald. Ze moest het een andere keer dus maar proberen. Die jongen was nog wel even bezig waarschijnlijk.
Een zucht verliet haar lippen, terwijl ze nadacht over wat ze nu zou doen en niet veel later besloot ze de school maar te verkennen. Rustig liep ze naar de trappen toen ze een jonge stem hoorde praten. Even beet ze op haar lip. Aan die stem te horen, was hij te jong om naar deze school te gaan. Ze had altijd geleerd niemand af te luisteren, maar was erg nieuwsgierig. Stil ging ze achter het muurtje staan, toen ze hem iemand hoorde uitlachen omdat diegene was uitgegleden over het ijs. Hoe kon ze dat niet gezien hebben? Onopvallend keek ze om het hoekje en liet het jongentje zelf uitglijden over een nieuwe laag ijs, waarna ze tevoorschijn kwam. "Je moet iemand niet uitlachen omdat diegene is gevallen. Het kan jezelf ook gebeuren namelijk" zei ze kalm en liep naar het kleine meisje toe. "Hey, gaat het een beetje?" vroeg ze vervolgens ongerust en keek naar de kat die tegen de grote koffer aan botste door het ijs. Arm ding. Voorzichtig keek ze naar haar handschoen, maar knielde toen bij het katje neer en streelde door de vacht. "En met jou?" vroeg ze

Anoniem
Internationale ster

TheCrazyWriter schreef:
Ik hoop dat ik nu op iedereen ook weer heb gereageerd c:

Het leek er op dat zijn dag dan eindelijk het echte 'hoogtepunt' zou bereiken, aangezien steeds meer mensen zich bij de groep voegden, waaronder enkele mensen die hij absoluut niet mocht. Blijkbaar kon zijn dag dus zeker wel slechter en hij wenste dan ook dat hij gewoon op z'n kamer was gebleven, waar Cat de enige was die hem irriteerde.

Zijn broertje was de eerste die aandacht kreeg van Seth en dan niet in de positieve zin, aangezien de irritatie steeds meer toe begon te nemen en daarmee werden ook zijn ogen steeds een klein beetje donkerder. Het echte zwart leken ze echter nog niet te bereiken, aangezien daar nog behoorlijk wat meer voor nodig was, maar echt vrolijk kon hij er al niet meer uitzien zo.

"En als ik jou was, zou ik als de sodemieter terug naar huis gaan," kaatste hij terug naar zijn broertje, het klein meisje verder negerend, evenals het gelach van zijn broertje om dat kleine meisje. Als hij zijn broertje niet gauw terug kreeg en zijn vader er achter zou komen, dat het joch mee was gelift met hem, dan zat niet alleen Braeden in de problemen, maar Seth zelf waarschijnlijk ook.

Toch waren er enkele dames, die de meute pas echt compleet maakten, die zijn aandacht voor zich wisten te winnen. Hij draaide zich met een geërgerde zucht weg van zijn broertje, zonder hem echt uit het oog te verliezen, en richtte zich tot Sienna en Lana, waarvan de laatste het idee leek te hebben dat ze wel erg grappig was. De eerste was 'slechts' gewoon irritant op het moment.

"Als jullie nou eens even met z'n tweetjes een theekransje houden, dan ben ik ook weer van jullie af. Oh, en neem die twee wichten alsjeblieft ook even mee. Ze irriteren me," zei hij tegen de twee dames en duidde vervolgens de andere twee, voor hem onbekende dames, aan met een kort knikje. De grotere van die twee had echter wel wat beter op haar woorden kunnen letten, want ondanks dat hij zijn broertje stront irritant vond, was hij er niet van gediend als iemand, en dan met name iemand van de heldenkinderen, zo tegen hem sprak.

"Pardon?" zei hij op een toon waar de arrogantie vanaf spatte. "Is dat een dreigement of vind je het gewoon leuk om de betweter uit te hangen? Volgende keer kun je beter die 'oh zo slimme' mond van je dicht houden, tenzij je graag problemen wilt. Dan ben je aardig goed op weg," ging hij door, maar ditmaal op een meer dreigende dan arrogante toon, al bevatte het ook nog genoeg van dat laatste.

"En jij," ging hij verder, zich weer tot zijn broertje richtend," gaat nu naar huis of ik word echt pissig." Hij betwijfelde of zijn broertje zou gaan luisteren, maar desnoods zou hij het kind in een kist stoppen, om hem zo door een portaal terug naar huis te sturen.

Account verwijderd

schreef:
Verbijsterd keek Lydia naar de jongen die zo was uitgevallen 'nou jij bent ook niet moeilijk boos te krijgen zeg, en je mag wel even wat aardiger zijn tegen je broertje' zei ze wijsend naar het kleine jongetje. Ze keek rond in de groep om te kijken of ze iemand kende of misschien een idee had van wie zijn/haar ouders waren. Nee ze herkende niemand, ach ja ze zou ze later in het jaar wel leren kennen. De grote jongens mocht ze in elk geval nu al niet. Ze besloot ze verder te negeren en wendde zich weer tot het kleine meisje.
'Ik wil je koffer wel voor je dragen?' Zei ze tegen het kleine meisje 'ik moet ook naar de derde verdieping dus dat is geen probleem'

Anoniem
Popster

Lamby schreef:
Er gebeurde werkelijk waar van alles. Nadat het kleine jongetje zo was uitgevallen tegen mij, kwam er een meisje aangelopen die de grote jongen waarschijnlijk kende en niet een al te goede mening over hem had, aangezien haar ''natuurlijk jij hier'' reactie. Heel blij bleek ze niet. Plotseling verscheen er een kat. De kat bleef als maar uitglijden over het ijs. Ik wilde hem of haar natuurlijk wel oppakken, maar was te bang voor het ijs geworden en nog een blunder kon ik er niet bij maken. Ineens viel het kleine jongetje ook op de grond en kwam er nog iemand tevoorschijn. ''Hey, gaat het een beetje?'' vroeg ze aan me en ik knikte voorzichtig. Vervolgens liep ze naar de kat toe om die te helpen en ik glimlachte even. Gelukkig gleed het beestje nu niet meer uit over het gladde ijs. Het was echt vreselijk onhandig en ik vroeg me af wie zoiets nou kon doen, het had tot nu toe al zoveel ellende veroorzaakt. Toen mijn ogen weer op de nogal wat duistere jongen gericht waren, zag ik een verandering in zijn ogen. Hij keek niet al te blij, sterker nog, hij keek nogal geïrriteerd naar de hele groep. Hij haalde ontzettend uit naar het kleine jongetje en ik voelde medelijden voor hem. Hij zag er echt heel jong uit en dan werd er zo naar hem geschreeuwd. Het bleef niet alleen maar bij het kleine jongetje, want al snel richtte hij zich tot twee andere dame's die er stonden. Hij zei dingen tegen ze die niet al te aardig klonken en noemde me al snel een wicht ondanks hij me niet kende. Tegen het andere meisje dat hij ook een wicht noemde, had hij ook nog een paar dingen te zeggen. Vervolgens sprak hij weer tegen het kleine jongetje. Waarschijnlijk was het familie van hem, aangezien de manier waarop hij tegen hem sprak. Ik wist nu wel zeker dat hij niet het aardigste type hier was, hij was iemand waarvoor je echt moest oppassen. Ik wist wel zeker dat zijn ouders niet de liefste zouden zijn geweest en ook niet de zwaksten, aangezien hij er zelf ook niet al te zwak uitzag.

Het meisje dat als eerst naar me was toe gekomen was nu weer degene aan het woord en sprak de jongen wat tegen. Ik vroeg me af of dat wel zo goed was. Nadat ze een paar dingen had gezegd, bood ze aan om mijn koffer te dragen. ''H-heel graag.'' antwoordde ik. ''Ik moet naar kamer 327.'' zei ik zachtjes daarna. Op deze manier kon ik nog ontsnappen uit deze situatie, of in ieder geval ontsnappen van die enge jongen.

Anoniem
YouTube-ster

Euphraxia schreef:
Rin werd stevig vastgehouden in richting een kelder geduwd. Eenmaal in een donkere kamer werd er een groot pentagon opgelicht. Mannen in capes kwamen in een cirkel om Rin staan en een fel licht verspreidde zich. Voor Rin's ogen werd het zwart.

Toen Rin wakker werd lag hij in de ziekenboeg. Tot zijn verbazing was alleen het bed bevroren met ijs in plaats van de hele kamer. Op zijn armen stonden ingewikkelde patronen. 'Oh HET is wakker,' een dokter stond naast Rin zijn bed. 'Het is niet te geloven!' De man keek nukkig. 'Jouw krachten hebben we zelfs met de sterktste spreuk niet kunnen onderdrukken. Ze zijn gewoon niet in de hand te houden, je bent vervloekt jongen,' Rin schrok, 'Deze patronen zullen je krachten in bedwang houden. Echter wanneer je ze nodig hebt, gebruik deze staf. Het moet nu als het goed is lukken om de krachten af te zwakken' Rin keek naar de zwarte tekens op zijn arm en naar de grote lange staf. De staf was veel zwaarder dan de lichte staf die hij tot nu toe gebruikte. Hij pakte de staf vast en een steek schoot door zijn arm. 'Eh ja, de staf neemt jouw energie om jouw krachten in te houden. Je bent een vervloekt geval jongen, vervloekt hoor je me?' Rin schrok, de man keek hem boos aan.

Nog een beetje duizelig wankelde Rin met de zware staf de deur uit. 'Vervloekt jongen!' De stem van de dokter galmde nog in zijn hoofd na. Hij werd moe van de stok, echter het enige wat hij achter liet was een dun laagje sneeuw. Toen hij naar zijn kamer liep. Verward liep hij door de gangen heen.

In gedachten verzonken botste hij plots tegen een meisje op. Ze was samen met een ander meisje die haar koffer droeg. -- als momo dat goed vind ofc

Anoniem
Landelijke ster

HowlingMagic schreef:
Cat, die zachtjes over haar vacht werd geaaid miauwde tevreden. Het was voor haar best lang geleden dat iemand haar aaide. In wonderland werd ze eerder als een kwaadaardige beest omschreven, maar de mensen zelf hadden haar niet eens gezien. Het rumoer ging zo als een lopend vuurtje rond. Zelfs de hartenkoningin was van plan om haar bos te kappen, het enige plekje waar ze graag zat. Zelf vroeg ze nu af wat ermee gebeurden nu ze op school is.
Cat sprong op de hand van het meisje en klom omhoog op haar schouder. Als een bedankje knuffelde ze haar soort van tegen haar wang. Hierna had ze niet echt zin in om terug naar Seth te gaan en zeker niet wanneer hij zo chagrijnig was. Zelfs zijn nicht, Lana was er wat er op een bepaald manier niet beter op maakten. Dus haar plan was om op de schouder te blijven van het meisje in de hoop dat ze het niet erg vond en haar meenam.

__________________________________

Lana keek van Seth en toen naar Breaden. ''Serieus? Je neemt je eigen kleine broertje mee? Wees aardig tegen hem en als ik tegen oom Hades zegt dat ik wel erbij bent zal hij heus wel mogen blijven.'' In principe was ze alleen aardig tegenover Breaden dan dat ze aardig was tegen Seth. Lana werd in de familie altijd beschouwd als de verantwoordelijke en zo gedroeg ze zich ook, maar op school was dat wat anders. Als Breaden op school verbleef, kon hij het Seth nog moeilijker maken dan dat het al was. ''Geen zorgen ik zal wel met oom Hades praten en hij zou het wel begrijpen. Plus je hebt geluk, want de directeur Cricket kan geen goden afslaan, tenzij hij oorlog zoekt.''
Ze keek Seth serieus aan, maar liep verder. Dit gesprek was namelijk al afgerond en het enige wat ze nu wou doen is de rust opzoeken in haar kamer.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ik zou niets liever willen dan wat dan ook te doen waar ik jou gezicht niet hoef te zien." antwoordde Sienna hautain. De samenkomst op de gang bleef zich maar uitbreidden en tot haar verbazing was ook het meisje met de ijskrachten van de partij. "Hoe bedoel je, je mag niemand uitlachen omdat diegene valt. Als ik me niet vergis was jij toch diegene die het zo leuk leek heel het schoolplein in een schaatsbaan te veranderen? Of was dat omdat je je krachten niet onder controle hebt. Persoonlijk zou ik me zelfs niet op deze school durven vertonen moest ik weten dat zoiets zou kunnen gebeuren. Ik zou me echt schamen. Hoe maak je hier trouwens vrienden als je een wandelend gevaar bent? Ze had de jongen die opbotste tegen het kleine meisje niet opgemerkt.
Het werd haar nu toch wel wat te druk. Ze had nog niet eens de tijd gehad om uit te pakken en zag dat als een goede reden om zich uit de groep te verwijderen. Ze nam haar koffers en wurmde zich door de mensen heen om binnen te gaan in haar kamer. Opgelucht plofte ze op één van de bedden neer. De kamers zelf waren vrij neutraal en net als vorig jaar zou Sienna hem snel opleuken. Ze opende haar koffer en liet magie de rest doen. Door een simpele spreuk leek de kamer net op de winkel in New Orleans en met de kamer bedoelde ze heel de kamer, ook het deel van haar kamergenoot. Hopelijk hield ze van donkerpaarse tinten, doeken en gordijnen die hier en daar ophingen, de geur van verbrandde kruiden en kasten vol eigenaardigheden.

Anoniem
Popster

Lamby schreef:
Braeden wist niet wat hij van de hele situatie moest denken. Aan de ene kant vond hij deze chaos geweldig, alleen was het een stuk minder dat hij hier zelf ook bij was betrokken. Waarom kon zijn broer niet eens normaal tegen hem doen? Hij had niet verwacht dat vrijwel iedereen die Seth kende zoveel haat aan hem had. Als dat was wat zijn broer wilde bereiken, dan had hij dat zeker goed voor elkaar gekregen. Hoe dan ook, wat dat ijswijf zomaar tegen Braeden had gezegd, kon niet door de beugel. Zij was degene die hem liet uitglijden over dat vervloekte ijs. Zij was degene die het ijs had veroorzaakt en zij was degene die daarvoor zou boeten. Onopgemerkt liet Braeden haar schaduw verdwijnen en stopte hij deze in een klein doosje dat hij verborgen hield in zijn zak. In deze menigte zou ze het wel nog niet opmerken, maar het zou lachen zijn als ze straks als enige geen schaduw heeft. Waarschijnlijk zou Seth hiervoor de schuld krijgen, maar dat had hij ook wel verdiend aangezien hij hem zo graag weg wilde hier. Het was maar dat Braeden zijn krachten nog niet goed had ontwikkeld, maar anders had hij toch wel iets veel indrukwekkender gedaan. Gelukkig was er tenminste nog één persoon die voor Braeden opkwam, alhoewel Cat het vast ook niet erg had gevonden dat hij momenteel op school was. Cat was nu alleen niet in de juiste positie om iets te zeggen, dan zou ze zichzelf verraden. ''Bovendien ben ik hier nieteens om die domme lessen te volgen.'' zei Braeden nogal bot. Lessen volgen was iets waar hij een hekel aan had en dat was ook de reden geweest dat hij nooit naar school ging. Liever zocht hij alles zelf op in de boeken, dan kon hij leren wat hij wilde en wat hem niet interesseerde sloeg hij gewoon over.
Toen het kleine meisje haar kamernummer vertelde, kwam het Braeden al bekend voor. Toen zijn broer bevestigde dat het de kamer was waar hij ook in zat, schoot het Braeden ook weer te binnen dat het de kamer was waar hij zijn broer had gevonden. ''Als ik jou was zou ik de deur maar op slot doen zodra je gaat douchen.'' zei Braeden in een poging het meisje bang te maken. ''En dan ga ik er nu maar weer eens vandoor, ik word echt ziek van sommige mensen hier.'' Met een grijns op zijn gezicht rende Braeden ergens verder de gang op. Hij zou later wel een kamer opzoeken die niet in gebruik was, misschien kon hij zelfs nog een kamer met Cat delen. Tot nu toe was het gewoon even afwachten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld