Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG) Sillage (Schrijftopic)

Account verwijderd

schreef:
Scarlet

Het was pauze geweest toen Scarlet er klaar mee was, ze wilde hier weg. Ze was zat van de zelfde dingen de hele dag door! Moeder Hannah was te druk bezig met opletten op Jin en Finn.. Snel glipte Scarlet de trap naar het dak op, ze had geen plan, geen route maar ze wist een uitweg! In de pauze had ze snel een tas gepakt, met allerlei dingen erin die misschien nodig zou zijn, zoals een zakmes, een fles water, aanstekers en ga zo maar door. Al snel was Scarlet op het dak en voelde ze de koude wind tegen haar blote armen en de felle zon in haar gezicht. Het deed Scarlet lachen, niet te hard natuurlijk. Ze wilde geen mensen die merkte dat ze weg was gegaan, op zoek naar vrijheid en waar ze echt vandaan kwam. Behendig liep Scarlet over het dak van het gebouw, wat nog best groot was, of groot, eerder gezegd hoog. Scarlet slikte, dit was misschien niet zo een goed idee! Maar ze kon niet zomaar opgeven! Scarlet keek om haar heen, opzoek naar een ladder, of noodtrap naar beneden. Ze vond er een.. Maar die was wiebelig en stond op instorten. Wat zou het ook? Scarlet zette het op een rennen van de houten trap af naar beneden waar ze eindigde aan de rand van het bos waar het gebouw stond. Ze was vrij, het was haar gewoon gelukt! Ze keek even om, en glimlachte. Hierna rende ze het bos in.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
"Finn..." Ze wist niet hoe ze verder moest praten. Ze zuchtte. Yona dacht aan iets wat al jaren in haar hoofd spookte. "We kunnen gaan, wist je dat? Ik wil het land verdedigen en ik wil meer van de wereld zien. Moeder Hannah laat ons toch niet meer vrij. Ik wil mijn leven hier niet verstoffen. Onze ouders komen ons niet meer ophalen. Het is al tien jaar zo. We kunnen naar hun op zoek gaan. Misschien weten mensen wie ze zijn." Ze klonk hoopvol.Toen ze het plan zei wist ze zeker dat ze het wilde. Ze wilde naar hem toe gaan. Haar hele leven was hectisch geweest. Er miste iets. Jin werd voor haar neus een schaduw en liep door een deur heen. Finns deur was hermetisch afgesloten en het was koud uit zijn kamer. Kouder dan normaal. Yona rilde. Ze voelde hoe haar ogen nat werden en dat er tranen ontstonden. Ze veegde die snel weg met haar mouw. Drew stond naast haar. "Zullen we samen gaan? Jij en ik, Finn? Misschien kunnen Jin en Drew dan ook mee." Ze wilde hen niet buitensluiten en ze wist ook dat die twee anders waren. "Of anderen, als zij dat willen. Ik wil gaan. Finn, ga je met me mee? Doe asjeblieft de deur open." Ze had al een heel plan in haar hoofd. Ze zou haar pijl en boog meenemen, ze zou eerst heel veel gaan eten en ze zou een briefje achterlaten dat ze weg zouden zijn en dat ze niemand achter hun aan hoefden te sturen. Ze hoopte dat Finn de deur open zou doen zodat ze plannen konden maken.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Finn had veel dingen verwacht die Jin zou doen, maar hem omhelzen maakte daar geen deel van uit. Ze waren dan wel op hetzelfde moment aangekomen en hadden tien jaar van hun leven samen doorgebracht. Toch hadden ze nauwelijks contact gehad tot Finn met die babysittersjob werd opgezadeld. Eerst voelde het nogal onwennig. Finn kon zich immers niet herinneren of er ooit iemand eerder hem had geknuffeld. Uiteindelijk kon hij niet anders dan toegeven dat dit precies was wat hij nu nodig had. "Dankjewel Jin, je weet niet hoeveel dat voor me betekent." Hij drukte de jongen stevig tegen zich aan. "Na tien jaar, zal een jaartje meer of minder wel niet uitmaken." Hij liet Jin pas weer los toen Yona begon te praten. Een voorstel voor een ontsnappingsplan was niet bepaald geheim als je het door een deur heen moest roepen. Daarom liet Finn het ijs verdwijnen en opende de deur. "We kunnen dit binnen beter bespreken." stelde hij voor en maakte een uitnodigend gebaar naar zijn kamer zowel voor Yona als voor Drew.
"Yona je weet hoe vaak ik al heb geprobeerd uit te breken. Moeder Hannah laat ons niet zomaar gaan. Maar als we met zijn allen een poging ondernemen, dan kunnen we hen misschien wel te slim af zijn. Ik stel voor dat we 's nachts actie ondernemen. Het duister zal ons dekking geven." Hij wierp even een blik naar Jin, een blik waarmee hij duidelijk wou maken dat hun knuffel van daarnet iets was dat tussen hen moest blijven. Niet dat hij zich er voor schaamde. Het leek hem gewoon iets van hen tweeën, dat niet met anderen gedeeld moest worden.

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
Jin was blij dat Finn zich even op het ijs van de deur had gericht, aangezien de stevige omhelzing een lichte blos op zijn wangen deed verschijnen, wat hij zelf niet echt begreep.
'Euhm, ik ben regelmatig uitgebroken om naar de omliggende steden en dorpen te gaan.' Gaf Jin zachtjes toe; hij had het niet zo op meerdere mensen op één kamer, vooral omdat hij gewend was om gewoon alleen in zijn kamer te zijn. 'Hoewel ik telkens zelf terug ben gekomen. Ik denk niet dat ze echt door hebben gehad dat ik weg was, waarschijnlijk omdat ik alleen in de nacht op kleine uitjes ga.'
Jin zag Finn's blik en was hier blij om; hij had liever niet dat anderen wisten dat hij Finn had omhelsd. Het was niet echt iets voor hem en hij snapte zijn eigen actie ook niet zo goed. Maar blijkbaar was het een goede actie geweest, aangezien Finn een stuk rustiger leek nu. Jin had een stap terug genomen zodat de anderen er in konden komen zonder echt dichtbij hem te komen, en zelfs nu leek hij naar de schaduwen in de kamer te neigen. Hij was immers een schaduw mens. Iets in hem had altijd al duister aangevoeld en in de afgelopen tien jaar was dat gevoel alleen maar aangenomen. Misschien dat hij daarom ergens ook wel een stuk angst had om echt dichterbij mensen te komen, hoewel hij daar bij Finn iets minder moeite mee leek te hebben. Kwam het omdat Finn rond zijn leeftijd was? Hij wist het niet en op dit moment was dat ook niet zo belangrijk.
Hij keek naar Yona en Drew - zijn groene, rechteroog verborgen onder zijn witgrijze haren- met zijn helder, blauwe rechter oog, die zich een beetje vernauwde.
Vier mensen, dat was misschien iets lastiger. Het plan zou misschien iets beter zijn, maar het zou meer opvallen en lastiger zijn. Jin vroeg zich af of hij zijn schaduwen kon gebruiken om vier mensen te verduisteren, uit het oog te krijgen. Hij zou het eens moeten uitproberen, misschien... Maar nu had hij behoefte aan rust, iets wat niet echt mogelijk was als ze nu aan een groot plan zouden werken. Het was duidelijk aan Jin's gezicht te zien dat hij zich wat ongemakkelijk voelde en er vele gedachtes door zijn hoofd gingen. Uiteindelijk uitte Jin een nogal opvallende zucht terwijl hij naar de deur liep.
'Geef mij twee uren,' zei hij zonder om te kijken, 'twee uren om er achter te komen of het idee wat ik heb mogelijk is.' Jin keek eventjes om, glimlachte naar Finn en liep uit de deur, richting zijn eigen kamer. Hij had even rust nodig, muziek nodig; hij had ruimte nodig om na te denken.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Stil luisterde Drew naar de woorden van Yona. Hij wist niet of hij in moest gaan op haar aanbod om weg te gaan. Het was meer een aanbod voor haar en Finn. Jin en hij zouden buitenbeentjes worden. Daarbij viel een grote groep ook meer op dan een kleintje en 4 personen zouden waarschijnlijk teveel op vallen. Laat staan meer personen. Daar had Yona echt aan moeten denken, toen ze het voorstelde.
Op dat moment ging de deur open en liet Drew snel zijn wind verdwijnen. Het was misschien niet zo handig om dat midden op de gang te doen, terwijl Yona er ook nog eens bij was. Echter, mochten ze allemaal samen ontsnappen, was het handiger dat ze wisten dat hij anders was. Dat hij een freak was. De kou uit Finn zijn kamer had Drew ook niet gevoeld. Gewoon omdat de wind vaak ook heel koud was. Goed, hij vond Finn zijn kamer wel een beetje frisjes, maar het viel mee. Het was net als wat voor normale mensen een koel zomerbriesje zou zijn. Dat was de kou in Finn zijn kamer. Een lekker zomerbriesje op een warme dag.
Rustig liep hij de kamer met Yona in en luisterde naar wat de rest zei. "Misschien moeten we een paar dagen wachten. We zijn niet de enige die willen uitbreken. Een van de meisjes die met ons hier is gekomen, is ook net weggeglipt. Hoe heet ze ook alweer, Scarlet toch?" Vroeg Drew rustig en keek de rest aan. Hij kon het voelen aan de wind. De wind vertelde hem wat er was gebeurt. Dat het meisje via het dak was ontsnapt. Rustig liep Drew naar het raam en zette hem op een kiertje open. Direct merkte hij dat er een aantal mannen naar Scarlet aan het zoeken waren. Het zou nog lastig worden om te vertrekken. Hij hoopte maar dat de rest niet vroeg hoe hij wist van Scarlets mislukte ontsnappingspoging. Hij betwijfelde het of Scarlet het in elk geval lang zou volhouden. Tsja, Jin kon natuurlijk met schaduw werken en als Drew zich concentreerde kon hij misschien wat met de wind. Samen met Finn zijn ijskristallen, zouden dat handige trucjes zijn. Toch betwijfelde Drew of die trucjes genoeg zouden zijn om weg te blijven. Waarschijnlijk zou alleen Jin op vrije voeten blijven en de rest weer terug genomen worden. Tenzij Drew zijn wind en het oplossen in de wind beter zou beheersen. Toch durfde hij dat gewoon niet.
Even zuchtte hij zacht, toen Jin weer de kamer uitliep. "Er wordt nu aan de noordkant van het bos gezocht. Als we weg willen, moeten we absoluut niet die kant op. Voorlopig tenminste" zei hij zacht en keek Finn en Yona aan. Meer zou hij er niet over zeggen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het zag ernaar uit dat hun ontsnappingspoging nu al gedoemd was te mislukken. Door Scarletts vertrek zou het personeel extra waakzaam zijn. Finn keek naar de buiten waar de wachters haar aan het opsporen waren en zag nog net hoe één van hen ruw het struikgewas in werd getrokken. Finn die sowieso al bleek was, trok nog bleker weg toen een groep wildemannen en vrouwen het weeshuis bestormden. Al snel ontstond er chaos en paniek. Kinderen gilden en renden door elkaar heen. "Drew, Yona help me de deur te barricaderen." zei Finn die al tegen zijn kast aan het duwen was. Zo heldhaftig was hij dan wel. Altijd maar zeggen dat hij bij het leger zou gaan, maar wanneer het weeshuis werd aangevallen verstopte hij zich in zijn kamer. Hij zou sowieso niet veel kunnen met een houten stok en ook zijn ijskrachten werkten opvallend minder goed onder druk. Zware voetstappen klonken op de trappen. De meerderheid van de wachters was naar buiten geweest en Finn twijfelde niet aan de kracht van Moeder Hannah, maar zelfs zij zou niet tegen deze bende zijn opgewassen.
"We beloven jullie onschuldigen niets aan te doen. We zijn enkel op zoek naar de Caldwyr. Het is een jongeman met wit haar, als dat een belletje doet rinkelen brengen jullie je vriend dan even naar ons, dan kunnen wij weer vertrekken en is dit allemaal achter de rug." Deuren ging open en dicht. Er werd tegen Finns kamerdeur geduwd, daarna gebeukt. Wit haar, ze kwamen dus voor hem, maar het woord Caldwyr zei hem helemaal niks. De deur sprong uit zijn scharnieren, een man gekleed in verschillende lagen pels kwam de kamer binnen. Ze maakten even oogcontact.
"Ik heb hem gevonden!" riep hij, Drew en Yona ontwijkend. Hij greep Finn, die geen kant uitkon, vast bij zijn T-shirt en tilde hem met gemak op.
"Ik heb hem gevonden!" Dezelfde woorden weerklonken vanuit de kamer tegenover hem waar een vrouw Jin onder haar arm had. De twee personen keken elkaar verward aan. Ze hadden duidelijk niet gerekend op meerdere witharige personen. "Urgh wat had Ted ook alweer gezegd over zijn nieuwe naam. Het eindigde op in toch. Dus wie van jullie twee heeft er een naam die eindigt op in?"

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew schrok op van de geluiden buiten. De wind waarschuwde hem al. Bracht stemmen van anderen buiten naar binnen toe. Naar zijn oren. Iemand was opzoek naar een jongen genaamd Caldwyr, maar wat moesten ze dan bij het weeshuis? Drew kende helemaal niemand die Caldwyr heette. Niet uit de vorige generaties en niet uit de huidige generatie. Behalve... Er waren een aantal die geen herinneringen meer hadden. Wie zei dat hun namen wel hun echte namen waren? Wie zei dat Finn echt Finn was, Of Jin echt Jin? Wat was Drew zijn echte naam? Voor hij hier kwam? Was dat wel Drew?
Snel hielp Drew Finn zijn kamer te barricaderen, al vroeg Drew zich af waarom Finn niet gewoon de deur bevroor. Zijn ijs was sterk. Goed, het hield Jin niet tegen, maar misschien anderen wel.
Zodra de deur redelijk beveiligd was, rende Drew naar het raam en keek naar beneden. De mannen waren bezig binnen te dringen. Snel stuurde hij onopvallend wat wind als een schild naar de muur, maar kon het niet lang houden en knalde hard op de grond door de tegendruk. Snel krabbelde hij overeind, maar toen ging de deur al open. Hoe konden ze zo snel hier zijn? Even slikte Drew toen de man langs hem liep en Finn optilde. Niet veel later kwam er ook iemand uit Jin zijn kamer.
"Wat is hier aan de hand?" vroeg Drew geschrokken en keek even naar de jongens. Hij moest iets doen, maar wat? Hij wist niet wat hij echt kon met zijn kracht en net hield zijn schild het ook al niet echt. Wind was dus geen goed schild. Goed om even te weten, voor de volgende keer. Misschien kon hij het anders aanpakken? De zuurstof weghalen? Maar dan konden Jin en Finn ook stikken. Daarbij wilde hij liever geen moord op zijn geweten hebben, niet wetende natuurlijk dat hij als kind eens het bevel gaf een onschuldige vrouw met haar kind te onthoofden.
Toch besloot hij dat er waarschijnlijk niets anders op zat. "Laat ze los" zei Drew, de vraag van in negerend. Dat schoot niet echt op. Beide jongens eindigden op in. Toch vermoedde Drew dat het dit keer over Finn ging. Aan de kleding te zien. Het waren perfecte kleding voor koude dagen tenslotte.
Helaas negeerden de man en vrouw Drew ook. "Fi, Ji, hou jullie adem in" zei Drew vervolgens snel. Het leek hem niet handig om de hele naam te zeggen op dit moment. Even haalde Drew zelf ook diep adem en liet de zuurstof bij de man en vrouw langzaam een beetje verdwijnen. Niet dat ze zouden sterven, maar ze konden best hun bewustzijn verliezen als het te lang zou aanhouden. Toch koste het Drew best veel moeite om het zo te krijgen. Zoveel zelfs dat hij op zijn knieën op de grond viel.

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
Jin was woedend, iets wat duidelijk zichtbaar was in zijn ogen.
Het ene moment was hij rustig bezig geweest met het bedenken van een plan, iets waardoor ze zouden kunnen ontsnappen, en het volgende moment stond er opeens iemand in zijn kamer. De vrouw stond op zijn fluit, het houten instrument in tweeën brekend. Ja, Jin was woedend.
Het maakte het niet beter dat de vrouw hem simpelweg vastpakte onder haar arm, hem optilde en hem de kamer uit sleurde. Wat hadden mensen met hem optillen vandaag? De jongen uitte een geïrriteerder zucht terwijl hij zich afvroeg of hij misschien iets kon doen om van deze vrouw af te komen. Hij kon makkelijk verdwijnen, maar dan zou hij de anderen achter laten, en blijkbaar had Finn ook wat probleempjes met deze rare lui. Het irriteerde hem verschrikkelijk. al dit gedoe. Jin deed sowieso al niet goed met vele mensen, laat staan als er mensen op zijn kamer kwamen en dan ook nog eens een instrument van hem kapot maakte. Jin was meer dan woedend en zijn ogen waren wederom een mix van twee kleuren; groen en blauw, perfect over twee helften verdeeld in zijn ogen. Hij zag er niet zo blij uit, en schaduwen dansten om hem heen terwijl hij ontsnapte van de vrouw en haar dodelijk aankeek.
'Mijn naam is Hythen,' zei Jin droogjes terwijl de vrouw op haar knieën zakte toen Drew haar lucht wegnam. Hij stapte met zijn voet op haar rug, op haar neerkijkend. Hij merkte dat hij geen adem kreeg, maar het interesseerde hem niet zo veel, 'en dit is de dag waarop je zou willen dat je thuis was gebleven.' Grijnsde hij kil terwijl het donker om hem heen werd. Hythen? Wie was...? Waarom? Maar hij vond dit gevoel van macht wel fijn...

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Ze wilde net een antwoord geven toen de hel losbarstte. Yona was nogal nutteloos. Ze was niet zo groot en niet zo imponerend. Stemmen waren eerst van buiten gekomen. Aanvankelijk dacht ze dat ze zochten naar het gevluchte meisje. Toen waren er opeens mensen in haar kamer die naar ene Caldwier opzoek waren. Of was het Caldwyr? Nou ja, maakt niet uit. Ze zagen dus Finn en Jin aan voor die ene Caldwyr. Heel leuk grapje hoor, maar die twee waren gewoon... Nou ja... Finn en Jin. Ze zou ook niet kunnen voorstellen dat iemand naar die twee op zoek zouden gaan. Jin had wel gezegd dat hij vaak naar het dorp ging. Zou hij een dief zijn en doen alsof hij Caldwyr heette? Waarom zou hij dat doen? En als dat zo zou zijn, waarom hadden die mensen dierenpelsen om? Veel tijd om na te denken had zij niet. Ze was zo in haar gedachten verzonken dat ze Drew niet hoorde. Ademhalen was een slim idee geweest. Helaas was ze daar te laat mee. Haar uithoudingsvermogen was al treurig geweest, dus ze kon niet langer dan een halve minuut zonder lucht. Helaas leek het alsof de anderen meer konden. Ze stond een beetje achterin, zodat de anderen haar niet goed konden zien. Ze probeerde verschrikt adem te halen. Ze had lucht nodig! En best wel snel. Die stomme mensen zouden het vast heel lang kunnen volhouden. Als die een keer in ademnood zouden zijn was Yona al dood. Ze viel met een 'dof' tegen de grond. Haar hoofd lag op haar zij, dus ze kon de anderen zien. Ze probeerde iets te zeggen, maar het was tevergeefs. Zou ze doodgaan? Haar hoofd bonkte, ze zag zwarte vlekken en haar gedachten raasden door haar hele lichaam. Als die jongens nou iets deden zodat zij even niet doodging, zou dat heel erg fijn zijn. De trots van de jongens zou haar misschien fataal worden. Idioten. Ze voelde hoe ze haar bewustzijn verloor. Lucht. Ze had lucht nodig. Op dat moment voelde ze niets meer. Het was nu aan Drew of hij het waard vond om Yona dood te laten gaan (muahahahah sorry not sorry)

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Nu hij zo opgetild werd wist Finn wel hoe Jin zich een paar uur geleden gevoeld moest hebben. Hij volgde Drews raad meteen op en hield zijn adem in. De man liet hem los en greep naar zijn keel. Hier hadden ze duidelijk niet op gerekend. Er was ook iets serieus mis met Jin of Hythen zoals hij zichzelf op dit moment noemde. Het zag er naar uit dat ze deze twee mensen wel zouden aankunnen, maar het geluid van bulderende voetstappen op de trappen voorspelde niet veel goeds. Finn draaide zich om en probeerde genoeg ijs te creëren om de doorgang te blokkeren. Dit had een omgekeerd effect. Toen zijn ijskrachten duidelijk werden renden ze plots allemaal sneller en kwamen op hem af. Hij draaide zich om, zodat hij kon vluchten maar door een klap op zijn achterhoofd viel hij bewusteloos op de grond. Hij hoorde nog net hoe de vrouw riep dat ze de anderen ook moesten meenemen.
Toen hij ontwaakte lag Finn vastgeketend in een kar getrokken door paarden. Hij keek gedesoriënteerd om zich heen. Zijn polsen waren vastgeketend, zou hij ze met ijs kunnen breken?
"Ik zou je krachten niet gebruiken als ik jou was." Hij keek naar de vrouw die naast de wagen wandelde. Ze was diegene die eerder Jin had meegenomen en ze zag er allesbehalve blij uit. "De handboeien zijn gemaakt van speciaal Tariaans staal. Zolang je ze draagt kun je geen van je magische trucjes gebruiken."
"Mag ik vragen waarom jullie mij en mijn vrienden hebben ontvoerd?"
"Wel normaal moesten we enkel jou meenemen. Er is nu eenmaal nog een doodvonnis dat op je te wachten staat. Wat de andere betreft. Het zou heel handig zijn moesten ze zich bij ons aansluiten. Maar uiteindelijk zal Teddy er over beslissen."

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Op de achtergrond hoorde Drew hoe Yona op de grond viel. Ze hield het niet lang vol zonder zuurstof, of had ze zijn waarschuwing niet gehoord? Hij had haar natuurlijk ook niet genoemd. Hij had gehoopt dat hij alleen de zuurstof bij die twee vreemden weg kon halen, maar blijkbaar gebeurde het door de hele kamer.
Jin begon zich vreemd te gedragen. Hythen, wat was dat nou weer voor een naam? Aan de andere kant, Aure was ook niet bepaald geweldig en die naam spookte steeds door zijn hoofd. Wat was er met die naam? Drew had geen tijd om daarover na te denken. Hij moest ervoor zorgen dat Yona niet zou sterven en Finn los kwam. Snel ook, lang zou Drew het ook niet volhouden. Hij had dit beter moeten oefenen. Veel beter.
Op het moment dat de man, die Finn vasthield, naar zijn keel greep, liet Drew de zuurstof terugkeren. Hij hield het gewoon niet meer vol. Snel viel hij op zijn handen. Voetstappen klonken bij de trap. Drew had niet de kracht om ze tegen te houden. "Niet doen Finn!" riep Drew snel toen hij merkte dat Finn de deur probeerde te blokkeren. Ze zaten achter hem of Jin aan. Mogelijk om hun krachten. Als Finn dan alles bevroor, zou dat gewoon teveel opvallen. Helaas had Drew niet echt veel kracht meer en kon je niet echt verstaan wat hij riep. In zijn oren klonk het als geschreeuw, maar eigenlijk was het zacht gefluister.
Op het moment dat er nog meer mensen naar binnen stormde, viel Drew flauw. Hoewel hij probeerde bij bewustzijn te blijven, had het niet heel veel effect.
Wat er om hem heen gebeurde, wist Drew niet. Lange tijd bleef hij ook bewusteloos. Zijn lichaam had de kracht niet om wakker te worden. Toch lukte het hem uiteindelijk om een beetje te ontwaken, maar zijn ogen kreeg hij niet open. De wind fluisterde hem de woorden van Finn en de vrouw toe. Doodvonnis? Waar sloeg dat nou weer op? Waarom moest Finn dood? Goed, hij was soms een beetje een vreemde gast en steenkoud, maar wat had het voor zin om hem te doden?
Drew probeerde zijn ogen te openen en zijn handen te bewegen, maar het leek alsof hij gevangen zat in zijn lichaam. Zijn lichaam gehoorzaamde hem niet meer.

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
Jin wist niet wat hem overkwam. Een naam die hij niet kende maar toch zo bekend klonk, een kracht die plotseling zo veel sterker leek te zijn, een gevoel van macht die naar meer hongerde. Hij wilde alles in het duister hullen, als een grote, zwarte doek over het gebouw heen... waarom niet het hele land? Hij wilde alles bezitten, alles in het duister laten zakken en overal corruptie en angst zaaien. Hij wilde-
Hij wilde dat helemaal niet, toch? Jin liet een luide kreet horen terwijl hij aan de kant stapte om de zijkanten van zijn hoofd te pakken. Wat was er mis met hem? Deze gedachten pasten helemaal niet bij hem. Hij deed een paar stappen terug, tegen de muur aan botsend terwijl er nog meer geschreeuw uit zijn mond kwam. Het was alsof iets hem van binnen uit elkaar probeerde te scheuren. Schaduwen raasden om hem heen, zorgde er voor dat niemand dichtbij hem kon komen. Hij werd omsingeld, de anderen waren eigenlijk al gevallen en opgepakt. Wat moest hij doen? Hij moest kalmeren, hij moest- Jin rende langs de vreemde mensen, zijn eigen kamer in stormend. Als hij alleen zijn viool kon pakken, eventjes kon spelen, dan kon hij zichzelf weer worden. Muziek had hem altijd gekalmeerd, onder controle gehouden. Hij pakte de viool, omklemde hem stevig. Hij draaide zich om, klaar om eventjes te spelen zodat hij weer kalm werd, maar toen... een ijskoude steek van pijn. Jin staarde ongeloofwaardig naar de persoon voor hem. Zijn ogen gleden naar beneden, waar een vreemd wapen in hem stak. Tot zijn grote verbazing was er geen bloed te zien, maar kleine slierten schaduw ontsnapte uit zijn lichaam. Wat was hij eigenlijk? Was hij wel menselijk?
Jin lachte zachtjes en zakte door zijn knieën, zijn viool nog steeds in zijn handen. Alles werd zwart om hem heen en eventjes was hij bang dat het zijn schaduwen waren, of dat hij dood was.
Na wat voelde als een lange tijd, opende Jin zijn ogen. Een kar, getrokken door paarden. Zijn handen waren vastgebonden, zijn viool lag tussen zijn voeten, zijn schouder leunde tegen die van Finn. Finn!? Jin keek om zich heen en vloekte.
'W-Wat? Waar zijn we?' Vroeg hij zachtjes, zijn ogen moesten even wennen aan het licht.
Hythen. Je gaat de verkeerde kant op, jongen. Kom naar huis.
Jin keek nog verbaasder. Stemmen in zijn hoofd... dat was nieuw.
Hythen... Je moe-
'Stil! Houd je mond!' Siste Jin zachtjes terwijl hij zijn ogen sloot, een beetje beangstigd. Hij had hier geen zin in. Hij wist niet waar hij was, had enkel zijn viool en zijn wond... wacht, zijn wond deed geen pijn? Hij was toch gestoken?
Jin's ogen schoten open en hij keek naar beneden. Er was helemaal niets aan de hand. Was hij zo snel genezen?

Account verwijderd

schreef:
De bossen waren donker, nat en eng. Scarlet rende, rende en rende ze bleef maar rennen! Ze wist niet waar ze een ze rende, ze wilde zo ver weg mogelijk komen van dat hel huis. Haar geren werd langzaam waarna ze met een plof op de grond knalde doordat ze struikelde over een boom stronk. Tranen vloeiden over haar wangen, haar handen waren in de grond geplant en haar hoofd was naar beneden gekeerd. ''ugh'' mompelde ze waarna ze recht op haar knieën ging zitten en haar afveegde aan haar broek die nu van grijzig naar bruin was gegaan door het zand op haar handen. Scarlet haalde diep adem en keek vooruit. Een... een.. grens? Was ze al bij de grens? Was dit een hallucinatie? Scarlet wist het niet en was compleet in de war! Moeizaam stond ze op van waar ze eerst hopeloos op de grond zat en liep langzaam er naar toe. Shit. Het was een hallucinatie. Ze was compleet door de war door wat er allemaal door haar hoofd ging en zag water aan voor een grens. Ergens was water ook wel goed. Door al dat rennen was ze compleet uitgedroogd en had ze dorst en trek. Eenmaal bij het wat aan gekomen knielde ze neer, en pakte haar hand om water in haar gezicht te gooien en het te drinken.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Een doodvonnis, maar Finn had in zijn hele leven toch nooit iets verkeerd gedaan? Toch zeker niet iets dat met de dood bestraft diende te worden? Hij wilde nog meer vragen stellen, maar de blik van de jonge vrouw zei genoeg. Ze waren uitgepraat. "Ik weet niet waar we zijn, maar maak je geen zorgen. Ze hebben blijkbaar enkel mij nodig." zei Finn tegen Jin die naast hem lag. Hij had niet verwacht dat Jin zou antwoorden dat hij zijn mond moest houden. Wel eigenlijk was het wel begrijpelijk dat de rest kwaad op hem was. Moest deze bende barbaren niet achter hem aan hebben gezeten dan lagen ze nu ook niet vastgebonden op een kar. Langs de andere kant, ze waren nu wel ontsnapt. De bende stopte ergens midden in het bos. Er stond een houten hut met daarrond allemaal tenten. Finn werd ruw van de kar getrokken en naar binnen geduwd. Er werd gezongen, gedronken, de sfeer was fantastisch tot Finn over de drempel kwam en iedereen verstomde. Als blikken konden doden, dan was hij nu zeker op minstens honderd verschillende manieren vermoord.
"Ted we zijn terug." Riep de vrouw. Er klonk gestommel vanuit een kamer vanachter de bar. Het geluid klonk niet menselijk, eerder dierlijk. Een schaduw verscheen op de vloer, een gedaante torende boven Finn uit. Een reusachtige beer in wapenuitrusting posteerde zich voor hem en brulde angstaanjagend luid. Waarna het monsterlijke beest in lachen uitbarstte. "Is dit de Caldwyr. Deze jongen draagt absoluut de koude niet in zich. Hij is geen beer, hoogstens een kleine welp, of niet soms." Finn wist niet wat hij moest antwoorden.
"Hoe oud ben je?" vroeg de vrouw.
"23."
"Zie je wel, de jongen is ouder dan achttien. Hij moet terecht staan voor zijn misdaden."
"Eira kalmeer alsjeblieft. Ten eerste heeft de jongen zelf geen misdaden gepleegd, maar waren het zijn ouders. We wilden gewoon voorkomen dat hij in hun voetsporen zou treden. Kijk naam hem, hij zou zelfs niet tegen jou kunnen winnen in een gevecht." Hier en daar werd gelachen. Finn voelde zich beledigd, Eira ook trouwens.
"Wat het ook is dat mijn ouders hebben misdaan, ik zal voor hen terecht staan!" Riep hij uit. "Als er van mij verwacht wordt dat ik vecht, dan zal ik dat doen!" Weer lachte de berenman. "Dus jij wilt vechten kleintje. Mannen geef hem een zwaard en ontketen hem." Een van de birhmanen gooide een zwaard naar hem toe. Het was veel zwaarder dan de stokken waar hij altijd mee had getraind. Op dit moment zou hij het ook op een lopen kunnen zetten of zijn ijskrachten gebruiken, maar hij geloofde niet dat hij het tegen deze meerderheid kon halen. De reusachtig beer nam een hamer in zijn poot. Het wapen was zo groot. Finn zag dat er iets rood aan de onderkant hing.
"Tja welp, sommige vlekken zijn enorm hardnekkig." Grapte Ted die deze hele vertoning duidelijk niet serieus nam. Finn hief zijn zwaard en liep op de beer af. Met een soepele zwaai sloeg hij Finns wapen uit zijn handen. Met een kletterend geluid viel het op de grond. "Zie je wel, de koude is enorm ver te zoeken bij deze welp. Geef ze alsjeblieft iets te eten, wat fatsoenlijke kleding en een kamer om in te slapen. We vertrekken morgenochtend terug naar Birhma."
_________________________
Tedwin Heolstor aka Tedd/Teddy

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
Jin zat momenteel binnen aan een tafel, nogal ongemakkelijk. Hij was er niet heel erg blij mee dat hij ook was meegenomen, aan de andere kant betekende dit wel weer dat ze niet meer in het weeshuis waren. Natuurlijk gingen er vele gedachten rond in Jin's hoofd. De eerste was nogal makkelijk; de landen gingen in oorlog en plotseling haalde een bepaald volk Finn op. Ze hadden een missie gepland om Finn hierheen te krijgen, iets wat betekende dat Finn een bepaalde rol zou spelen in dit alles. Of dit een grote of kleine rol was, dat wist Jin niet, maar hij besloot een oogje op Finn te houden. De andere gedachte was dat hij nog steeds die irritante stem in zijn hoofd had. Hij had deze wel vaker gehoord, en meestal speelde hij muziek om de stem weg te krijgen. Hij wist enkel niet of het zo gewaardeerd werd om hier opeens viool te gaan spelen. De viool lag voor hem op tafel - hij had al het eten geweigerd - en hij staarde er een beetje doods na. Jin leek bleker dan normaal, ontzettend moe en zwak. Eigenlijk voelde hij zich best wel levend en zo enthousiast was hij al een hele tijd niet meer geweest. Hij kon dit eigenlijk wel gebruiken; hij zag eens wat nieuws van de wereld. Natuurlijk irriteerde het hem dat er veel van zijn muziek en spullen waren achter gebleven, hij had het ook niet zo fijn gevonden om weer opgetild te worden en hij snapte al helemaal niet dat ze blijkbaar geen appels bij zich hadden - of deze in ieder geval niet aan JIn wilden geven - en al met al was zijn humeur dus een beetje vreemd. Hij was blij en voelde de spanning van nieuw avontuur door zijn lichaam razen. Aan de andere kant was hij des duivels en leken de schaduwen achter hem een beetje te dansen, donkerder dan de rest van de schaduwen in de hut. Duister, ongeduldig.
Luister jongen, ik ga het je maar gewoon vertellen, oké? Ik probeer nu al zo lang contact met je te maken, maar je negeert mij telkens! Je speelt mij gewoon weg met die rotviool van je. Oh, het klinkt wel leuk, maar dan hoor je mij niet meer en dat is dus een beetje het probleem.
Dit was nieuw, zelfs voor Jin. Zijn hoofd schoot omhoog en hij fronste, Dus het was iemand, of iets, wat echt contact met hem probeerde te maken. Dat was interessant, maar dit was niet het moment. Jin pakte zijn viool en negeerde de stem - en de anderen - terwijl hij zachtjes begon te spelen. De noten waren zuiver, de melodie was zacht en warm, maar er zat een hint van koude en duistere nostalgie in.
Verdorie, Hythen! Zo kan ik je toch nooi-
Ah, de stem ging weg. Dit was veel beter. Jin speelde rustig door.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld