Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O' This means war || ft. Vasilissa

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Oh, dan ken je de rest nog niet," grijnsde hij bespottelijk naar haar. Ze mocht vinden van hem wat ze wilde, echter was hij verre van de ergste persoon die er rondliep. Tientallen kon Alex opnoemen die haar voor andere zaken zouden gebruiken. Hij maakte geen 'gebruik' van meiden, in tegenstelling tot de meesten op de bovenverdieping. Deels door zijn zusje. Degene die Alina met ook maar een vinger aan zou raken, ging eraan. Het was duidelijk gemaakt aan iedereen, gezworen om enkel hem te storen met de mafiazaken. Zijn familie moest buiten het plaatje blijven, wat dan ook. Toch zou hij met alle plezier zijn kameraden hierheen lokken, mocht ze zijn woorden betwijfelen.
De foto wist hij te maken op een moment waarop ze herkenbaar was, voor haar handen haar gezicht bedekten en haar uiterlijk beetje bij beetje verborg. Lichtelijk tevreden stuurde hij de foto door naar het onbekende nummer, als teken van de zaak. Over haar vraag zweeg hij een ogenblik, echter richtte hij zich al gauw weer tot haar, de wegwerptelefoon naast hem neergelegd. "I'll be gone in no time," mompelde hij kil. Hij had nog andere zaken om af te handelen deze dag. Aan gezelschap zou ze zeker niet tekort komen, met een huis vol mannen. Of ze zich er prettig bij zou voelen was de vraag, al zat hij er amper mee in. Met haar acties van die ochtend had Alex geen medelijden met haar.
"Droom maar verder over dat ontsnappingsplan," zei hij ongevoelig. "Het zal nog wel een tijdje duren voor je je leven terugkrijgt." Vanuit zijn ooghoeken zag hij het koelkastmobieltje oplichten, waar gelijk zijn belangstelling terechtkwam. Zo te zien had haar vader al doorgehad dat er wat aan de hand was. Het liet hem grijnzen, wetende dat ze hem dit keer te pakken hadden in plaats van mr. Wolfe hen. Zij lachten het laatste, bleek het. Het mobieltje nam hij in zijn handen, zijn ogen glijdend over de letters in het bericht. Impulsief, net als zijn dochter. De appel viel niet ver van de boom.

'What did you do to Mac? Where is she?'

Hij hapte nog toe ook, hoe dom het ook was. Twee vliegen in één klap; het was het goede nummer én hij was haar naam te weten gekomen. Scheelde hem weer wat onzinnige vragen om haar te stellen. "Mac, hmm? Never heard of you."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Mac trok een wenkbrauw op. "Ik hoef de rest ook niet te kennen, jij bent al meer dan voldoende," snauwde ze en keek van hem weg. Ze greep naar een draadje dat los ging aan haar topje en begon daarmee te friemelen. Dat was tot nu toe de enige manier om zich bezig te houden, naast het praten tegen een ontvoerder natuurlijk.
De jongen hield zich weer bezig met zijn mobieltje, en al snel speelde er een duivelse grijns rond zijn lippen. Ze hoorde hoe hij haar naam zei, vervolgens dat hij nooit van haar heeft gehoord. "Dat was ook niet de bedoeling," zei ze weer argwanend en klemde haar kaken op elkaar.
Ze voelde zich bekeken, alsof hij elk detail van haar leven wist. Ze scande hem van kop tot teen. Hij was een mysterieus persoon, en een tikkeltje dominant. Hij hield geen rekening met haar en deed wat hij zelf wou. Geen wonder dat hij in de maffia zat.
Mac liet haar ogen op het wasbakken rusten. Ze bekeek elk onderdeel geconcentreerd en dacht na. Deels dacht ze na om een plan om te ontsnappen en deels vroeg ze zichzelf af hoeveel mensen dat nutteloos ding al hebben gebruikt. Hoeveel gedrogeerde zielen in dat wasbakje hebben zitten overgeven, hoeveel mensen in Macs situatie zaten; starend naar een was bakje. Nooit in haar leven heeft ze ooit zoveel aandacht gehecht aan een meubelstuk als nu. Dan bekeek ze de kamer uitgebreid. Ze begon in haar hoofd de afmetingen te schatten, en te calculeren hoeveel ruimte ze zou hebben in vergelijking met de hoeveelheid tijd om te kunnen ontsnappen. Kort daarna vestigde ze haar ogen op het metalen bed, de plaats waar ze het meeste van haar tijd in zou steken. Ongeveer 7 uur per nacht slapen, opstaan, zich wassen en dan ijsberen en nadenken hoe ze zou kunnen ontsnappen.
Veel tijd had ze niet om de rest van het gebouw te bekijken, maar ook daar heeft Mac al verschillende wegen in bedacht om eventueel te ontsnappen.
Haar voor altijd opgesloten houden zou onmogelijk zijn. Aan de karakters van de mannen te zien zou ze af en toe wel naar buiten gebracht worden om verkracht te worden, of iets in die zin.
Mac verloste zich even van haar donkere gedachten en realiseerde dat ze al heel de tijd naar hetzelfde punt aan het staren was. Ze sloot haar ogen kort en opende die dan terug; haar pupillen gericht naar de valse blik in de ogen van de jongeman.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar gesnauw zorgde voor een korte grinnik die zijn lippen verliet. Hij vatte het maar op als een compliment, al was het op andere gedachten bedoeld. Haar stemming veranderde om de minuut had hij gemerkt. Of het kwam door de drug of het was hoe ze echt in elkaar zat was onbegrijpelijk. En wat zou het ook, zijn komst was geen zoektocht om vrienden te zoeken. Alex nam genoegen met de mensen om hem heen, hoe weinig het er ook waren. Voor vriendschappelijke gesprekken waren ze bij hem aan het verkeerde adres.
Verder was het geestig, hoe Mac leek te denken dat hij daadwerkelijk wat gaf om haar mening.
"Nou, je gebeden zijn verhoord," mompelde hij stug, zodra hij een blik wierp op zijn horloge en kon zien hoe laat het was. De wedstrijd zou bijna gaan beginnen, hij moest opschieten wilde hij het halen. "I gotta go." Nog voor kort had hij oogcontact met haar, maar al snel duwde hij zichzelf overeind van de grond. Een van de jongens zou wel op haar passen, daar zorgde hij persoonlijk wel voor. Ze hadden genoeg ervaring om een meisje van 19, 20 misschien, in toom te kunnen houden ging hij vanuit. De gevechtstrainingen waren waarschijnlijk niet zo slecht geweest. Bovendien had hij geen andere keuze; Alex had geld om te verdienen.
Zonder nog een woord vuil te willen maken aan een of andere uitspraak, verliet hij de ijskoude kelder, waarna hij nogmaals op de begane grond terechtkwam. De drukte was er een beetje verlicht, hoezeer Alex het zo kon noemen. Nog altijd woonden ze met te veel mensen in een industriepand, naar zijn mening. De zoektocht naar zijn vervanger was overbodig; een stuk of drie jongens kwamen zich aanmelden voor de baan. Opgewekt, glunderend over het werk wat er te verrichten viel. Het waren geen doorsnee 'badboys' die zich bij de mafia voegden, eerder verveelde kleuters. Aan woede kwamen ze geen tekorten, hetzelfde gold voor hun knokpartijen. Een van hen sprong eruit en leek Alex vastberaden genoeg om haar wel even 'bezig' te houden. Het was Cameron, een jarenlang lid van de bende. De grijns op zijn gezicht sprak boekdelen.
"She's all yours."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Hij irriteerde haar mateloos, zo erg dat ze hem gewoon uit de kamer zou willen gooien. Gelukkig ging hij na een tiental minuten zelf weg, vóór dat Mac ontplofte van irritatie.
Zelf zat Mac nog vastgebonden aan de metalen stang. Voor enkele minuten zat ze helemaal alleen in de kamer. In die tijd bekeek ze even het soort handboeien. Geen uitzonderlijk slot vol raadsel, gewoon een simpele sleutel. Als ze een lockpick had, kon ze die zonder probleem open krijgen. Of zoals in de films, een haarspeldje.
Al snel werd haar rust verstoord door een vrij brede gast, iets ouder dan Mac. Ongeveer 25 jaar oud. Uit Macs mensenkennis kon ze van zijn houding lezen dat hij slechte bedoelingen had. De blik in zijn gezicht vertelde al genoeg. "Dag popje," grijnsde hij. Hij kwam dichterbij, met trage en zware stappen. Mac bleef doodstil.
"Not much of a talker, huh?" grijnst hij opnieuw. "Enkel als het nodig is." snauwde Mac hem kil af. Hij grinnikte kort en boog iets naar voren, waardoor zijn gezicht een tiental centimeters van Mac verwijderd was. Zijn hand streelde hij over haar wang, waardoor Mac hem met haar vrije hand wegduwde. "Raak me niet aan," beval ze. Opnieuw vluchtte er een grinnik uit zijn mond. Hij wandelde rond haar, en nam haar lange haren vast, waarna ze die naar achter trok zodat Mac hem ondersteboven zag.
"Jij gaat naar mij luisteren, begrepen?" siste hij. Mac hield opnieuw haar mond, ze ging niet akkoord maar protesteerde ook niet om uit de problemen te blijven.
De man liet haar haar weer los, en ging terug voor haar staan. Hij nam haar pols stevig vast en liet haar hand over zijn lichaam glijden.
"Wordt dit maar gewoon, het gaat vaker gebeuren, en niet enkel met mij." grijnsde hij duivels.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Cameron Waincroft^

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Kleine ts c:

Bloed. Overal bloed. Het droop van zijn gezicht af, koud en onaangenaam. Zijn ontblote bovenlichaam vertoonde tekenen van oudere wonden, waar nu nieuwe aan toe waren gevoegd. Het zweet stond op zijn voorhoofd, zijn ademhaling zwaarder dan gezond was. Zijn handen trillend naast zijn lichaam, compleet bont en blauw, met de bandages die zijn gewrichten voor een deel wisten te beschermen. Opnieuw had hij een zware tijd achter de rug gehad. En nogmaals was het het waard geweest.
Die terugweg ging moeizamer dan verwacht. De aangeboden medische hulp had Alex afgeslagen, ondanks zijn geweten over de noodzaak. Het was zijn koppigheid wat hem liet weigeren om zich te laten helpen; hij had het tenslotte altijd al zelf gedaan. Zijn zicht leek op bepaalde momenten te verdraaien en zorgde voor een buitengewoon suf gevoel, terwijl hij probeerde om zich te focussen op de weg. Het overige bloed had hij weggeveegd met zijn shirt, de stof van zijn bandages nog om zijn handen gewikkeld om de plekken te verbergen. Hij had geen trek in commentaar van de rest, niemand die hem van gedachten kon laten veranderen.
Eenmaal het pand bereikt, liet Alex de auto op slot achter in de parkeergarage en wandelde levenloos terug naar de ingang. Zijn blik starend in wat zich voor hem bevond, zelfs al was hij er met zijn gedachten niet bij. Briefgeld was in zijn hand geklemd, de rugzak los op zijn schouder hangend. De chaos was van verre nog te horen, bulderende stemmen galmend door de ruimtes. Het was onverstaanbaar waar ze over praatten maar het bleek behoorlijk grappig te zijn. Hij zelf was niet in de bui om zich in de gesprekken te mengen en liep gelijk door naar de eerste beste badkamer. Zijn kleding begon momenteel aan zijn huid te plakken. De drang om het bloed van zich af te spoelen was dan ook vergroot, naarmate hij dichterbij kwam.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
In de drie uren dat waren verstreken zijn er vier mannen binnen in Macs kamertje geweest. Vier. Ze deden op zich niets verkeerd, maar een gedrogeerd mens heeft rust nodig, en niet de volledige aandacht van hongerige mannen die in tijden geen vrouw hebben aangeraakt.
Opnieuw kwam er iemand binnen, dezelfde ruige gast als daarnet. "Popje," begon hij. Dat was intussen Macs bijnaam geworden. "Wat denk je ervan als we even gaan wandelen?" grijnsde hij. Macs ogen verlichtten even, misschien was het nu het moment om de omgeving beter te leren kennen, ook al was ze gedrogeerd. "Let's go," zei Mac instemmend. Hij grinnikte en meteen kwamen er vier andere mannen binnen. Twee grepen haar vast, zodat ze zeker niet kon wegrennen. De derde ging in een hoekje staan, met een geweer naar Mac gericht. De vierde, de gast die Mac een popje noemde, maakte de handboeien los met een metalen, dunne sleutel. Ongeveer 8 centimeter.
Nadat de handboeien verlost werden draaide ze haar polsen rond, zodat ze zich achter haar rug bevonden. Daar werden haar handen met een hard touw vastgebonden.
De 'wandeling' begon vanaf het moment dat de uit de kamer werd geduwd. Mac stond nog onstabiel op haar benen, en af en toe viel ze, maar ze werd weer snel opgeheven door één van de vier mannen.
In de gangen bevonden zich tientallen mannen, allemaal grijnzend te kijken naar Mac.
Haar haar hing nonchalant over haar schouders en haar kleren plakten aan haar lichaam.
Mac keek goed rond, naar de verschillende gangen en het aantal kamers. Elk stukje informatie die ze had kon haar helpen om te ontsnappen. Mac stribbelde niet tegen, maar wandelde zo goed ze kon mee.
"Waar gaan we heen?" vroeg ze en keek de 25-jarige aan. Zoals altijd speelde er een grijns op zijn lippen.
"Dat weet ik nog niet."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ruw wreef hij met een aantal doeken over zijn huid om het bloed wat weg te deppen. Zijn verwondingen waren geenszins ernstig. Het zag er erger uit dan dat het in werkelijk was, mede door de vele plekken rond hetzelfde gebied. Alex was toegetakeld maar het zou wel genezen. Het geld, het was waarvoor hij had gevochten. Hij had gewonnen, zijn doel was bereikt. Zijn loon van deze klus zou hij nog binnen krijgen, noch kon hij onmogelijk wachten tot een andere tijd. Elke maand stuurde hij geld op naar zijn familie in Rusland, zo ook deze maand was het de bedoeling. Geen tijd om af te zeggen en het erbij te laten zitten.
De warme waterstralen over zijn lichaam deden hem goed, lieten zijn gedachten weggaan uit zijn hoofd en boden hem rust. Van korte duur natuurlijk, nog geen vijf minuten later was hij alweer aangekleed en al. Een joggingbroek en een t-shirt had hij uit zijn spullen weten te halen voor de tijd. De stof van zijn kleding prikte in de wonden, voornamelijk rond zijn borstkas. Medicijnen waren voor hem geen optie, tegen de tijd dat ze ingewerkt zouden zijn zou hij al slapen. Nutteloos spul als je het hem vroeg. Hij moet gewoon even doorbijten.
De deur gooide hij open, zijn blik rond de kamer gaande. De meesten hadden onderhand het gebouw verlaten om wat slaap te pakken. Een eenling zou wellicht besluiten om naar een of andere nachtclub te gaan, de rest zou zich voornamelijk dood vervelen. Toch kon hij er een aantal mannen spotten, met ertussen... Mac. Gelijk veranderde zijn stemming naar een dieptepunt. Een woedende blik werd er naar Cameron en de anderen geworpen. Mocht het het geval zijn dat blikken konden doden, dan was iedereen in dezelfde ruimte er beweegloos neergevallen. "Ben je soms gek geworden," siste hij hen toe. Voor een aantal was de boodschap overgekomen, wie stapsgewijs een aantal passen naar achteren plaatsten. Cameron, in tegenstelling, bleef eigenwijs staan met een grimmige grijns.
"Doen wat gedaan moet worden, Ivanov."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Ze waren al een halfuur aan het wandelen, en Mac was doodop. De drug zat nog wat in haar lichaam, waardoor ze nog vermoeider was dan normaal. Mac stond te wankelen op haar benen en in haar hoofd zat de hele wereld rond zich te draaien. Boven dat alles waren haar polsen ook nog aan het branden van het ruwe touw dat strak rond ze gebonden was. Veel aandacht kon ze niet meer aan de omgeving besteden, meer aan overleven. De mannen hadden het naar hun zin, je hoorde ze lachen en gieren. Al snel werd alles stil en hoorde je enkel de man van daarnet nog grinniken. Een al te bekende stem werd opgevangen door Macs oren. Die vervelende.
Op dat moment stortte Mac in, en viel ze met een luide klap tegen de grond. Haar ogen waren intussen gesloten en ze viel bijna in slaap. Haar ademhaling werd zwaarder, aangezien haar armen in een slechte positie zaten.
De man begon weeral te grinniken. "We maken haar wel wakker." grijnsde hij en trok Mac op en nam haar op in zijn armen. Eentje onder haar knieholtes en eentje onder haar armen, zoals de knapperd eerder in de dag.
Hij begon stevige stappen te nemen, naar een of andere kamer. Er was weinig licht en de kamer had een donkerrode tint. De beer gooide haar op een bed, een zacht bed in dit geval. Haar handen waren nog steeds vastgebonden, maar dat zal waarschijnlijk niet lang duren. Mac bereidde zich voor om toe te slaan vanaf het moment dat ze bevrijd werd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een lange tijd was voorbij gegaan sinds de mannen het gebouw hadden verlaten met Mac tot hun beschikking. Hij was er behoorlijk tegenin gegaan maar niemand leek te luisteren. Geen van hen leek te beseffen dat dit een prima kans was voor haar om te ontsnappen of alles te kunnen verkennen. Afvragen of hij dan de enige was met wat gezond verstand was dan ook meerdere keren bij hem van sprake. Toch had hij zich intussen wel bezig weten te houden. Alex had weinig eten binnengekregen die dag en had dan ook flinke honger gekregen.
Het gestommel op de bovenverdieping zorgde voor een halt van zijn bezigheden, volgend door een verbaasde zwijgenis, luisterend naar wat er gezegd werd. Grotendeels was het onhaalbaar om normaal te kunnen volgen. Hij wist niet mee te kunnen krijgen wat er allemaal gebeurde vlak boven zijn hoofd. Het duurde dan ook niet lang voor zijn nieuwsgierigheid de overname nam en Alex besloot om een kijkje te gaan nemen.
Luidruchtig geluid kwam uit een van de kamers vandaan. Het antwoord op zijn vragen, zelfs al was het enkel het kabaal wat in zijn oren weerklonk. Not again. Zonder er nog langer over te denken stormde hij de kleine ruimte binnen, waar hij de mannen met zijn allen aantrof. Het lichaam van Mac op het bed gelegd, vastgebonden en al. Werkelijk had hij geen twijfels meer over wat ze van plan waren; hetgeen wat ze altijd flikten zodra er een meid in het huis terechtkwam.
"Was ik dan nog niet duidelijk genoeg geweest?" zei hij harteloos. "Oprotten, Waincroft." Met zijn handen gooide hij de deur achter zich open en stapte door de deuropening, om de plaats te creëren. Zijn armen sloeg hij over elkaar heen, zijn schouders geleund tegen de muur naast hem. Meer woorden waren zinloos, het was duidelijk. Met licht protest verlieten ze de kamer, al kon Cameron het niet laten om hem mee te delen wat hij van zijn beslissingen dacht. "Ik krijg jou nog wel, Alex," werd hem toegesnauwd. De krakende traptreden onder hun voeten verbrak de korte stilte. Zijn stem murmelde op de achtergrond voor zichzelf, hoofdschuddend. "We'll see about that."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Ze waren handtastelijk, dat had Mac al wel door. Ze was verschrikkelijk moe, dus viel ze af en toe weg van de buitenwereld. Maar een klap tegen haar gezicht maakte haar dan terug wakker.
Na een tiental minuten kwam er een lichtstraal binnen de donkere kamer. Opnieuw die bekende stem, maar nu was Mac blij om hem te horen. Hij zorgde ervoor dat de vettige gasten weg gingen.
Het duurde even voor ze weg waren, en in die tijd viel Mac weer in slaap. De drug had zeker en vast zijn effecten, overdreven vermoeidheid was daar eentje van.
Het was zelfs zo erg dat ze de brandende pijn van het touw begon te negeren. Haar adem mag dan wel ongezond zwaar zijn, maar het zou haar niet tegenhouden om even een wandeling te maken in dromenland, of in dit geval nachtmerrieland.
Na een aantal uur, vastgebonden, op een ijskoude grond te zitten deed het haar goed om in een zacht bed te liggen, ook al hadden haar polsen verscheidene brandwonden. Het enige wat Mac momenteel nodig was, was slaap.
Mac begroef haar gezicht in het warme donsdeken en hief haar knieën op tegen haar borstkas om wat warmte te creëren.
Dit was haar momentje alleen, en ze had het nodig. Nooit was Mac zo blij om ongestoord in een bed te liggen.
Dit was haar dagelijkse dosis aandacht, dat wist ze zeker.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De deur sloot hij achter zich, zijn ogen zoekend de kamer rond. Geen enkel raampje was er aan de muur, identiek aan de kamer in de kelder. Sowieso had het pand weinig ramen; ze werden immers gezocht door de politie. Het zorgde voor een beperkt zicht, waardoor het rondkijken veel moeite kostte. Mac zag hij beweegloos op het bed liggen, haar handen vastgebonden met touw en haar ogen gesloten. De drug had blijkbaar zo zijn bijwerkingen, had Alex nog wat geleerd die dag.
Zo zacht mogelijk verplaatste hij zich door de kamer naar het bed. Ontwijkend om de spullen heen die over de grond verspreid lagen, wist hij haar te bereiken. Aan haar zware ademhaling te horen leefde ze nog, ook al wist hij zeker dat Cameron haar niet vermoord had. Hij vertikte het om dat joch te vertrouwen. Al sinds hij zich bij hen had gevoegd was het een en al problemen geweest.
Met een kleine zucht haalde hij de touwen rond haar polsen los. Strak waren ze aan elkaar geknoopt, het ruwe materiaal schurend tegen haar huid. De donkere plekken vertelden hem genoeg, het licht was overbodig. Toch kon Alex haar niet onbewaakt achterlaten. Haar eerdere pogingen om te ontsnappen hadden hen allemaal aan het denken gezet. Althans, daar ging hij toch vanuit. Zou hij haar hier zonder enige houvast laten liggen, dan zou ze tegen de ochtend verdwenen zijn.
Handboeien zag hij op de kleine tafel liggen, glinsterend in de duisternis. De pijn zou erdoor nauwelijks weg kunnen trekken, laat staan verholpen worden, maar wat moest hij anders? Haar verplaatsen zou haar zeker wakker maken. Zijn medelijden was dan wel weg, hij wist dat het meisje de slaap goed kon gebruiken.
Met afkeer boeide hij haar rechterhand vast aan het bed, de touwen weggenomen van haar lichaam. Vermoeidheid sloeg ook bij hem toe, helaas. Zijn ogen vielen beetje bij beetje dicht, zijn lichaam werkte niet meer mee en voor hij het echt doorhad, bevond hij zich weer bij de ingang van de kamer op de grond. Met zijn rug tegen de harde muur aangeleund en zijn armen over elkaar geslagen begaf zijn bewustzijn het, ondanks zijn inspanningen om wakker te blijven.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
♥ Tijdsprong naar de volgende ochtend ♥

De bijtende pijn in Macs polsen maakte haar wakker. Ze opende haar ogen en keek rondom zich, ze lag in een donkere kamer, met wat seksspeeltjes op de grond en een groot bed tegen een ijskoude muur. Haar hand vastgebonden aan de rugleuning van dat bed.
Mac haalde diep adem en keek met pijnlijk gefronste wenkbrauwen naar haar polsen. Ze waren rood met een paarsblauwe rand. Haar armen waren bebloed en de wonde zag er allesbehalve gezond uit. Ze verlegde zich en klemde haar kaken op elkaar. Ze zoog wat lucht naar binnen, wat zorgde voor een sissend geluid. Ze maakte een geluid van pijn en voelde haar lichaam trillen. Ze heeft 's nachts geen deken over haar lichaam gekregen, waardoor ze het nu enorm koud had.
Haar ogen inspecteerden de ruimte en bleven hangen bij het lichaam van de jongeman van gisteren. Hij lag daar, slapend, op de grond tegen de muur. Ze fronste haar wenkbrauwen en vroeg zich af wat hij daar deed.
De pijn in haar polsen versterkte, waardoor Macs ogen begonnen te tranen. Ze kneep haar oogleden op elkaar zodat de tranen tegengehouden werden. Het enige streepje licht kwam uit de onderkant van de deur, waar een klein gleufje was. Macs enige hoop op verluchting aangezien er geen ramen waren in de kamer waar ze zich bevond.
Mac ging op haar knieën zitten, met haar rug naar de jongen toe en haar ogen gefocust op de handboeien dat haar verschrikkelijk veel pijn deden. Haar handen bewegen veel pijn, aangezien elke beweging het brandende gevoel versterkte.
Het ruw touw dat men heeft gebruikt om haar polsen vast te binden lag op de grond, bloedrood van het bloed.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Flashback;
"Dani, where are you going?" Haar kleine handen pakten hem bij zijn arm en probeerden hem langzaam terug te trekken van zijn positie. Vele tranen rolden over Alina's wangen, haar blik wanhopig. Ze wist dat hij er niet tegen kon wanneer ze huilde. Met een zwakke glimlach zakte Alex door zijn knieën, zijn hand op haar wangetje.
"I can't tell you, but I'll be back soon," suste hij zacht. Met zijn duim veegde hij wat tranen weg die begonnen te stromen. Zijn vader was weg voor zaken en nu ook hij zou het huis verlaten. Het betekende dat zijn zusje er alleen voor stond met zijn moeder, in het kleine huis wat ze bezaten. Natuurlijk liet Alex haar liever niet achter, maar het moest wel. Het enige wat hij kon doen was haar goede hoop geven."Mom isn't going anywhere, she'll stay here. It's just for a couple months, little monkey." Het laatste vocht veegde hij nog voorzichtig weg van haar wangen. Haar waterige ogen keken hem somber aan, haar zachte stem op de achtergrond. "Promise?"
Hij drukte een laatste kus op haar voorhoofd en streek een verdwaald plukje haar achter haar oor, met een kleine knik. "Promise."

Zijn ogen openden langzaam, zijn zicht wazig. Het was er koud geworden in de kamer, zelfs zijn joggingbroek en t-shirt konden er niet tegenop. Verder kon hij het er wel volhouden. Bij hen was het altijd koud geweest; het was als thuiskomen voor Alex.
Zijn spieren waren nog pijnlijk van het gevecht en zorgden voor een kleine steek bij elke beweging die hij maakte. De verwondingen waren eerder irriterend geworden en vormden de nieuwe littekens. Ergens verward wreef hij met zijn handen over zijn gezicht. Was hij dan echt op de grond in slaap gevallen? Zijn blik ging afvragend door de hele ruimte, waar hij een meisje met haar rug naar hem toe zag zitten op het bed. Vastgeboeid aan de stangen, al leek ze wel wakker te zijn. "Morning," mompelde hij wat schor. Een gaap wist hij te onderdrukken maar het nam de vermoeidheid niet weg, helaas. Net zoals elkander zou het een lange dag voor Alex worden.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Mac probeerde, zo voorzichtig mogelijk, haar armen te bewegen. Hoe hard ze ook probeerde, de bijtende pijn verzachtte niet. Opnieuw klemde ze haar kaken op elkaar, om de pijn tegen te gaan. Bij elke beweging dat Mac maakte, begon het bed lichtjes te kraken en piepen, waarschijnlijk werd het ding veel te vaak gebruikt. Mac voelde een rilling langs haar rug opgaan bij die gedachte.
Ze keek weer naar de handboeien en bestudeerde die uitgebreid, hetzelfde model als de dag ervoor. Ze keek nog wat dichterbij, hetzelfde sleutelgat. Haar ogen begonnen te fonkelen, een vast paar handboeien, dan hoefde ze gelukkig maar één sleutel te zien vinden. Ze voelde aan het soort metaal, waarschijnlijk ijzer. Of aluminium. Ijzer kon ze proberen laten roesten, maar dat zou eeuwig duren, dus dat is niet slim. Misschien kon ze het zelfs met puur zuur kunnen laten bruisen, en dat het zo loskomt. Haar chemische kennis zat duidelijk goed, maar ze had quasi geen middelen om maar iéts te doen.
Mac hoorde gekraak achter zich, maar negeerde het uit pure concentratie. Wat wel had aandacht kreeg, was de stem achter het gekraak. Ze keek met een stevige ruk om, waardoor de handboeien strakker werden. Ze kreunde kort en keek weer terug. "Morning," stamelde ze en ging weer goed zitten, zodat de handboeien iets losser zouden zitten dan daarnet. Voorzichtig draaide ze zich weer om, terwijl haar pols aan het bloeden was, en de dekens daardoor waren beklad met bloed. Háár bloed.
Het zag er alleszins allesbehalve smakelijk uit, maar dat zou hij al gewoon zijn van al dat moorden. Bloed zou hem niet bang meer moeten maken. De bloedingen zagen er ongezond uit, misschien zelfs dodelijk mocht ze het niet op tijd verzorgd krijgen. Open wondes vragen enkel problemen, en dat is dus wat ze zou krijgen. Mochten ze haar niet vermoorden met een pistool of hun blote handen, zal een ruw touw daar wel voor zorgen.
Ze keek naar hem, en zijn lichaam dat er nog steeds op de koude, harde grond lag. "Goed geslapen?" vroeg ze grijnzend en probeerde een glimlach te forceren, al ging dat moeilijk. De pijn nam ook haar gezichtstrekken in.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld