Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg - The Outcast

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Omdat hij een stuk langer was dan ik had ik moeite met het bijhouden van zijn passen, en die pijn die erbij kwam maakte het niet bepaald makkelijker. Voor een moment keek ik op naar zijn gezicht en zag een vrij bekende blik. Hij vertrouwde me nog niet helemaal, het was makkelijk te zien.
Zijn antwoord was echter iets waar ik weinig aan had, amper informatie. Vrijwel niets eigenlijk. Langzaam knikte ik even en probeerde mijn tempo erin te houden. Het werd steeds vermoeiender en de pijn werd erger. Waarom doet het nu opeens pijn? Waarom nu? Eerst voel ik er maandenlang amper iets van en nu opeens voelt het als pure hel. Toch wilde ik het niet laten merken, nee, fysieke pijn tonen was niet iets wat ik snel deed, absoluut niet zelfs, vergeet het maar.
''I know it's stupid to say, but please slow down a little. You've got long legs, I ain't got those, mate.'' Zeg ik een beetje hijgend tegen hem, omdat ik al redelijk uitgeput begin te raken. Toen hoorde ik het, het antwoord op mijn vraag, het gaf me nog steeds weinig informatie, maar genoeg om er wat voldoening uit te halen. Om de één of andere reden voelde het goed om te weten dat hij me niet achter zou laten. Hij zei me immers mijn vraag opnieuw te stellen zodra hij de tienduizend heeft gehaald.
Plotseling pakt hij mijn pols vast en hoor ik wat hij zegt. Mijn ogen worden groot en ik schud snel mijn hoofd. ''Just a gunshot wound, don't worry 'bout it.'' Zeg ik tegen hem, met mijn meest geloofwaardige glimlach.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij merkte dat ze steeds verder achter kwam te lopen. Voor hem zelf was het tempo zo erg nog niet, maar voor Mako? Ze leek het moeilijk te vinden om hem bij te kunnen houden. Haar gezwoeg was van enkele meters nog te horen. Liep hij dan zo hard? Toestemmend knikte hij naar haar en begon wat af te remmen. Niet te veel natuurlijk, ze moesten nog altijd opschieten. Ze konden anders nog wel de hele nacht rondlopen zonder wat te vinden. In het bos slapen tussen de walkers was geen plan voor Ivan.
Zijn instinct was goed geweest. Haar woorden waren haast stamelend. Haar ogen groter dan normaal vanwege zijn opmerking. Ze was aan het proberen om het van hem te verbergen. Maar waarom? Hij liet haar pols los, die hij intussen nog vast had gehad. "It's probably infected by now. You're lucky I've got some supplies myself," zei hij tegen haar. Het liefst zou hij ze bewaren zoals elke overlevende. Echter ging hij haar niet laten sterven voor zijn neus. De walkers konden haar dood betekenen, maar als ze nu zou sterven door een geïnfecteerde wond? Dat ging Ivan niet laten gebeuren.
"Do you see what I see?" vroeg hij langzaam zonder zich af te keren van het uitzicht. Auto's. Tientallen auto's voor hen, stilstaand op een snelweg. Op elkaar gebotst, ingedeukt, of gewoon onbewegend. Een walm van benzine hing in de lucht, duidelijk merkbaar. Het was een van de plaatsen waar waarschijnlijk een paniekuitzaaiing was geweest op het moment van de uitbraak. Ivan was deze plekken vaker tegengekomen tijdens zijn reizen. Het stikte er van de walkers in de auto's, maar wist je er een te bemachtigen? Dan had je het geluk om waardevolle spullen te vinden. En een prima slaapplek leek hem; het had erger gekund.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Even keek ik dankbaar op als ik merk dat hij wat langzamer begint te lopen. ''Thanks.'' Zeg ik met een zwak glimlachje. Ondanks het feit dat hij zijn pas verlaagt, doet mijn wond meer pijn. Ik druk mijn hand er iets harder tegenaan in de hoop dat het zal stoppen.
Ik wilde niet dat hij me slechts een last vond, extra gewicht. Zijn hand rond mijn pols haalde hij weer weg en voor een moment kruiste mijn blik de zijne. Snel schud ik mijn hoofd als ik hoor wat hij zegt. ''No, please, it's fine, I hardly feel it.'' Zeg ik snel tegen hem. Hij moet zijn spullen niet verspillen aan mijn wond, het zal vanzelf wel weer helen.
Zodra ik weer opkijk zie ik het, de snelweg, gevuld met verlaten auto's. Het was een beeld van pure paniek, en het was zeker niet de eerste keer dat ik dit zag, het was zo ongeveer elke weg tegenwoordig. ''It's probably filled with walkers.'' Zeg ik wat zacht tegen hem. Opnieuw gaat het een ontzettend pijnlijke steek door de wond, en ik moet mijzelf ervan weerhouden om niet op de grond te vallen van de pijn. ''Holy mother of god.'' Fluister ik pijnlijk. Even schud ik mijn hoofd, voordat ik weer verder begin te lopen, langzaam deze keer, om zo min mogelijk geluid te maken. Als er wel veel walkers zijn, dan wil ik niet dat ze allemaal in één keer op ons afkomen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"No problem," mompelde hij terug. Hij kon niet ontkennen dat hij liever had gehad dat alles wat sneller verliep, zijn beslissingen van net kon hij niet terugdraaien. Hij had haar gevraagd of ze mee wilde komen, nu kon Ivan het niet maken om er als een speer vandoor te gaan en haar alsnog achter te laten. Hij bleef het prettiger vinden om in zijn eentje te zijn maar hij hield zijn mond erover. Het was te laat om het te veranderen of terug te nemen. Zolang ze zich buiten zijn zaken hield was er nog weinig aan de hand.
Hoe kon ze zichzelf zo voor de gek houden? vroeg hij zich af wanneer hij haar reactie hoorde. Een schotwond was geen zaak om bescheiden over te zijn. Erg pijnlijk en zeker een enorme lastpak als het aankwam op overleven. In elk geval zonder de vele medische spullen die voorheen nog in overvloed waren. Met een kortdurende grinnik, ergens sarcastisch, richtte hij zich weer op de weg voor hem en de auto's die steeds dichterbij kwamen.
"Yeah, yeah. Whatever."
Hoeveel walkers zich er verschuilden? Hij had werkelijk geen idee. Schattingen waren nooit zijn 'ding' geweest en daarbij was het behoorlijk lastig om te kunnen zien. Het donker bracht zo zijn vele nadelen mee, helaas. Zijn zicht was nu nog maar beperkt waardoor Ivan het vooral maar moest zien te doen met zijn gehoor en wat er te voelen viel. Toch hield het hem voor geen goud tegen om zijn nieuwsgierigheid te onderdrukken en rechtstreeks naar de bende toe te willen lopen. "Yeah, and supplies. C'mon Mako, do you see another place where we can crash? Because all I can see out here are trees and those damn walkers." Mocht zij een andere optie in gedachten hebben dan was die welkom. Hij kon momenteel geen andere oplossingen bedenken. Gezien hun omgeving zou het nog uren, wellicht dagen, duren voor ze een keer een dorp tegen zouden komen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
''There's still the option to ditch me, y'know?'' Mompel ik als ik hem wat chagrijnig hoor mompelen. Het kan ook aan mij liggen, maar ergens klonk het ontzettend alsof hij last van me had. Zodra ik voet zet op de snelweg pak ik mijn bijl erbij en loop dan langzaam verder. De geur van benzine gaf me ergens een goed gevoel, het leek meer alsof er nog iets menselijks was, beter dan toen straks in het bos, althans.
Zijn lach was sarcastisch en ik had het ook heus wel door, ik wilde er gewoon geen groot probleem van maken, we hadden allebei al genoeg aan ons hoofd. Mijn wond was niet iets om er nog bij te hebben. ''Ya know, kid, I'm only trying to make the situation a little better.'' Mijn stem klonk duidelijk geïrriteerder dan toen straks. Het was pijnlijk, ik vond het absoluut niet prettig en elke stap die ik zette veroorzaakte een pijnlijke steek, maar ik ga er niet zielig om lopen doen.
De rest van wat hij zegt negeer ik maar gewoon, omdat ik ook wel door heb dat er geen andere keuze meer is. Het is dit of het bos, en we moesten toch iets. Mijn oog valt echter op een klein busje, dat er nog redelijk uitziet, althans, voor zover ik het kan zien. Ik sleep mijn dunne lichaam er heen en hoor meteen dat er nog een leven wezen inzit. ''Walker.'' Mompel ik vrijwel onhoorbaar. Ik sla een keer tegen de deur aan de linkerkant van de auto, waarna er vrijwel meteen een hoofd door het geopende raam steekt. Het was een walker, dat zag je zo. Zonder ook maar te aarzelen sloeg ik mijn bijl door het hoofd van het wezen, dat volledig levenloos in elkaar zakte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I'm not gonna ditch you," zei hij met een lichte frons. Had ze dan zo weinig vertrouwen in zijn woorden van eerder? Ivan had alle redenen gehad om haar achter te hebben gelaten om te sterven. Als hij haar een tijdje eerder had ontmoet dan was het ook het geval geweest. Maar dat ze van Ivan dacht dat hij zo respectloos was om zich niet aan zijn woord te houden? Het was laag van haar, erg laag.
"Look, if I wanted to, I'd already be gone by now. So don't worry." Het was de waarheid geweest. Wanneer Ivan het totaal niet met iemand kon vinden duurde het niet lang voor hij de benen nam. Als hij van Mako af wilde komen dan had hij haar bij de boom al laten zitten. Dat hij nu nog naast haar liep zei genoeg over zijn bedoelingen, dacht hij zo.
Schijnbaar had hij haar behoorlijk geïrriteerd, aan haar stem te horen. Hij besloot dan ook niet in te gaan op haar opmerking, hoewel hij er genoeg over te zeggen had, en het een beetje luchtig te houden. Met een kleine grijns keek hij haar aan. "Kid, huh? That's a new one." Diverse opmerkingen had hij voorbij horen komen in de korte tijd. Mate, lad of man. Maar kid? Hmm.. nee, eigenlijk tot nu toe nog niet. Enigszins beledigend.
Haar bewegingen volgde hij naar een van de voertuigen die tussen de opbotsingen verstopt zat. Na hij wat dichterbij kwam kon hij pas zien waar ze op uit was. Het was een klein busje, waarschijnlijk groot genoeg voor hen twee. Een bed zou natuurlijk wat beter slapen maar hij mocht niet klagen. Alles beter dan de koude ondergrond in het bos. Geluid vanuit de binnenkant, eerder gegrom, wist Ivan op te vangen. Mako had het ook opgemerkt en stak binnen de kortste keren haar bijl in de schedel van een walker. Afschuwelijk aanzicht, al waren ze allemaal vreselijk. Zijn gezicht betrok, wanneer hij de deur opengooide en het beweegloze lichaam naar buiten trok. Een klap volgde, waarbij hij de walker kil op de grond loosde.
"Well, looks like we've found ourselves a place to sleep. What do u think?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
''If ya say so, lad.'' Zeg ik zacht tegen hem. Het komt misschien wat bot over wat ik net zei, maar ik vertrouw hem gewoon nog niet helemaal. We kennen elkaar amper een paar uur, dan heb je in mijn beleving nog geen hechte band. Misschien was het iets te wantrouwig. ''I'm sorry, mate, I shouldn't have said that.'' Het was wat vreemd voor me om mijn excuses aan te bieden om iets wat ik gezegd had, aangezien ik het amper deed, maar het leek wel alsof ik het moest zeggen, puur van mijn geweten.
Hij leek verbaasd om mijn opmerking, al wist ik niet zo goed waarom, het was immers iets wat ik vrijwel altijd zei in mijn zin. Tenminste, vaak kwam er een opmerking als deze voorbij in mijn zin. ''Ya shouldn't take those things so seriously, it's just a word I use, no offense, whatsoever.'' Mijn ogen nog altijd gericht op het busje. Het leek groot genoeg en, buiten de walker die erin opgesloten zat, ook redelijk veilig. Misschien lagen er zelfs nog wat spullen.
Mijn gezicht leek echter walgend van het levenloze lichaam dat daar maar op de grond lag. Het zal ook nooit wennen, mede door de gedachte dat het allemaal ooit gewone mensen zijn geweest. Hoe is het in godsnaam mogelijk? Van een degelijk mens naar zo'n... Monster? Toch besloot ik er maar niet teveel aan te denken en stapte ik het busje in. Maar in plaats van te zoeken naar bruikbare spullen, liet ik mijn rugzak van mijn schouders glijden en ging ik langzaam op de achterbank zitten, met de pijn in mijn gezicht gekerfd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Waar had ze toch ineens last van?
Het ene moment kon ze heel blij overkomen, totaal geamuseerd door alles om zich heen. Grijnzend om alles. En nu? Nu was het net alsof Ivan alles in haar ogen verkeerd deed. Hij zelf zag niet in wat er fout was aan wat hij gezegd of gedaan had. Had hij haar dan soms achter moeten laten om haar humeur omhoog te kunnen krikken?
"You know what? Never mind. Think what ya wanna think," mompelde hij hoofdschuddend. Ivan was niet in de stemming om haar nogmaals over te moeten halen om hem te moeten vertrouwen. Eerder zou hij haar überhaupt achterwege hebben gelaten, maar hij had zich eroverheen gezet vanwege haar toestand. Hij had zijn mond opengetrokken terwijl het helemaal niet hoefde. Hij ging het geen tweede keer doen als ze zo deed.
"I don't take them seriously. Believe me, I've know much worse than your nicknames," vertelde hij haar. Mako verdween in het busje en zo ook hij stapte achter haar aan. Het was er krap, benauwd en het rook er naar sigaretten en alcohol. Oohja, een lijkenlucht hing er ook, zoals verwacht. Aan de geur van alcohol en de sigarettenrook kon Ivan wel wennen, hij zag het zelfs als een voordeel. Over het 'walker' gedeelte moest hij maar gewoon niet bij nadenken.
Ivan besloot om haar de grote achterbank te gunnen vanwege een gulle bui, en nam zelf plaats op de bijrijdersplaats. No way, dat hij met zijn wapens in haar buurt zou komen. Ze kon immers gelogen hebben over zowat alles wat hij van haar wist.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ik rol met mijn ogen als ik zijn opmerking hoor, maar ga er niet op in, waarom zou ik ook? Zonder verder enig geluid te maken pak ik mijn rugzak, die toch wel wat geluid veroorzaakt. Niet veel, maar genoeg voor 10K om te horen wat ik deed. Voorzichtig haalde ik een gesloten blik met eten uit mijn rugzak, waarna ik er even naar kijk. Het was een dag of twee geleden dat ik zelf had gegeten, maar ik wist dat ik langer zonder kon, dus leunde ik iets naar voren, waarna ik de jongen het blik gaf. Al snel zit ik weer goed op de bank, mijn hand drukkend tegen de ontstoken wond. Ik wil geen pijn tonen, maar het gaat zo lastig nu.
Ik ga een beetje opgekruld op de achterbank liggen en klem mijn armen om mijn middel. De helse pijn word steeds erger. Toch ga ik niet toegeven aan mijn pijn en sluit ik mijn ogen, hopend dat ik nog een beetje kan slapen. Ondanks de pijn weet ik na een kwartier eindelijk in slaap te vallen. Dromen doe ik al in geen tijden meer, wat best te begrijpen valt, wat zou mijn brein nog willen laten zien? Lang sliep ik daarbij ook nooit, wat ik mijzelf echter heb aangeleerd, doordat het nooit echt veilig was om lang te blijven slapen en je beter wat eerder op kon staan, puur je voor eigen veiligheid.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zwijgend staarde hij voor zich uit, door het raam van het oude busje. Walgelijk was het eigenlijk om de wereld zo te zien. Een omgeving zonder nog iets om voor te leven, onderdoor gegaan door de grootste natuurramp uit de geschiedenis. En voor deze ene keer was er niets wat wetenschappers eraan konden doen om het te stoppen om een simpele reden; ze waren al dood. De enige overlevenden waren zij van het platteland of de voorbereidenen die zich al sinds hun geboorte met de zogenoemde 'doomsday' bezig hadden gehouden. Ivan zelf was er een van; zijn vader geloofde heilig in de tijd waarin de bevolking uit zou sterven. Dorpelingen verklaarden hem voor gek, en eerlijk? Hij zelf ook. Nu lachte hij het hardst, althans, het zou het geval zijn. Waar zijn familie zich nu bevond was onduidelijk, maar mocht zijn vader nog in leven zijn dan zou Ivan hem waarschijnlijk nooit kunnen vinden. Het Amerika was te groot om een persoon te kunnen vinden. Zijn vader kon overal en nergens zijn.
Verbaasd keek hij op zodra hem een blik voedsel aangereikt werd. Waar kwam dat dan ineens vandaan? Ze had het beter zelf kunnen houden, aan haar conditie te zien kon ze het goed gebruiken. Echter, op een frons na, zei hij er niets over en pakte het aan. Diep vanbinnen wist Ivan dat hij het niet aan moest nemen. Voedsel was schaars, Mako kon het zelf beter houden voor tijden waarin ze het nodig had. Maar de honger in hem zorgde voor een onweerstaanbaar gevoel. Een week geleden, toen had hij voor het laatst eten binnen gekregen. De rest van de dagen had hij het moeten overleven met een kleine hoeveelheid drinkwater in zijn waterfles. Hoewel hij het haatte om te zeggen; hij kon het verlangen niet onderdrukken.
Toch kon hij haar er wel wat voor teruggeven. Zijn rugzak haalde hij van zijn rug af, waarna hij erin graaide naar een potje pijnstillers. Twee dagen geleden was Ivan langs een apotheek gekomen die - in vergelijking met de andere voorzieningen - niet leeggeroofd was. Voor de schotwond kon ze ze vast wel gebruiken. Het potje mikte hij op haar schoot, samen met zijn laatste flesje water waar genoeg vocht in zat voor een paar slokken. "For the pain," zei hij tegen haar met een zwakke glimlach. Veel zou het niet helpen maar eerder weigerde ze zijn hulp ook al. Ze moest het zelf maar weten.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Wat ruw word ik uit mijn slaap ontwaakt, door het potje dat op mijn schoot beland. Ik was een redelijk lichte slaper, dus dit soort kleine dingen konden me echt wakker krijgen. Voorzichtig pak ik het potje pillen vast en versta nog net wat hij zegt. Ook het flesje water pak ik vast, veel zat er echter niet meer in, wat te begrijpen valt. ''Thanks.'' Zeg ik zacht tegen hem, mijn gezicht stond dankbaar. Het feit dat hij zijn kostbare pillen op wil offeren aan mij zegt mij genoeg over hem. Hij is zo slecht nog niet, in tegendeel zelfs. Misschien had ik hem verkeerd ingeschat.
Voorzichtig open ik het potje en haal er één pil uit. Veel waren het er niet meer, vijf, nu nog vier, hooguit. Ik slikte de pijnstiller door met een klein slokje water en gaf het potje, zowel als het flesje water toen terug aan 10K. ''Sorry about the things I said before... I should've known you were a good man, after you decided to help me and stuff.'' Even keek ik naar hem, of wat ik van hem kon zien vanachter de stoel. Ik had niet zo moeten reageren eerder, hij was geen slecht mens. Dat had ik ook niet mogen denken, aangezien hij me met hetzelfde gemak had kunnen laten zitten in het bos. Een golf van schuldgevoel overspoelt me en meteen kijk ik naar mijn handen. De pijn begint langzaam af te nemen, dus haal ik een keer diep adem. Dat is alweer een stuk beter.
Voor een moment keek ik echter naar buiten, door de vooruit van het busje. De wereld die ik te zien krijg was vreselijk en het was moeilijk te bevatten dat het ooit menselijk was geweest. Ooit woonden er mensen in de steden, reden er auto's over de wegen en hoefde je niet bang te zijn om naar buiten te gaan, bang dat je aangevallen zou worden door iets wat hier ooit thuishoorde. Helaas was alles veranderd, de mensen werden gek, de zombies verdubbelden zich per dag en overleven werd steeds zwaarder. Ook nu gaat het nog zo, overleven was nog redelijk simpel aan het begin, vermoord wat jou wil vermoorden en zoek naar levensmiddelen. De regels zijn hetzelfde, alleen zijn er dit keer meer zombies en minder levensmiddelen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het voedselblik hield hij in zijn handen, starend naar de verpakking. Maïs, het was maïs wat erin zat. Zelf had Ivan echt trek in de meest ongezonde dingen. Hij zou - letterlijk - een moord doen om ook maar een pizza of wat van McDonalds in zijn handen te kunnen krijgen. Even balen dat ze in the middle of nowhere zaten en er geen enkel wegrestaurant te vinden was.
Noch begon hij niet meteen met eten, laat staan openmaken van het omhulsel. Nee, in plaats daarvan greep hij opnieuw naar zijn rugzak. Zoekend naar een van de middelen die hij had weten te bemachtigen in de apotheek; insuline. Precies op tijd had hij het weten te vinden, zijn voorraad was op aan het raken. In het magazijn had hij er nog 10 gevonden waardoor hij nog levend was. Mocht het opraken en waren er geen nieuwe te vinden.. dan was Ivan er geweest.
Een pen gevuld met insuline haalde hij van de bodem van zijn rugzak vandaan. De rest zat er nog in, gelukkig, maar het was hopen dat het goed bleef. Ivan kon zonder niet overleven; gevolg van diabetes type 1, helaas. Sterk gefocust begon hij de vloeistof een maal of 10 heen en weer te schudden, kijkend naar de insuline die langzaam tot wit kleurde. Mako's woorden had hij wel meegekregen, maar voor een paar seconden bleef hij stil.
"It's okay. There's nobody to trust out here, I don't blame you," Een ogenblik bleef zijn aandacht bij haar hangen, kijkend in haar donkere ogen, glinsterend in het licht van de maan. Hoe ze er zo bij zat.. Het deed iets met hem, al wilde Ivan het niet toestaan. Met een kleine glimlach wendde hij zich van haar af tot de insulinepen in zijn handen, de mouw van zijn t-shirt opzij geduwd en zijn huid strak gehouden. Hij zette zijn kracht op de pen die hij in zijn bovenarm duwde, wachtende tot het getalletje op de pen op 0 stond en de dosis ingebracht was.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Mijn ogen volgde elke beweging die de jongen maakte, zodra hij zijn rugzak pakte fronste ik mijn wenkbrauwen een beetje. Hij zocht iets, wat zou het zijn? Dan zie ik dat hij er een pen uithaalt, één die me redelijk bekent voor komt. Insuline. Schiet me dan te binnen. ''Yer a diabetic?'' Vraag ik dan, ook al kan ik het antwoord al raden, natuurlijk, ik vraag weer eens naar de bekende weg. ''Maybe we should go looking for a pharmacy... I'll try to fix the car tomorrow, so we move a lot faster, a'ight?'' Het klonk ergens een beetje denkend wat ik zei, maar het was wel de waarheid. Met een auto was je sneller en veiliger. Lopend ben je eigenlijk gewoon een doelwit voor de zombies, zeker omdat ze je zo kunnen bijten, maar met een auto rijd jij ze sneller aan dan dat ze jou wat doen. Het kostte helaas wel benzine, wat natuurlijk ontzettend schaars was nu.
''Apparently there are some out there that you can trust.'' Zeg ik ietwat zacht. De glimlach die hij me toonde deed me om de één of andere reden goed, waarom toch? Maar al snel wendde hij zijn blik af en drukte de naald van de pen in zijn bovenarm. Fronsend keek ik toe, het was geen prettig gezicht. Het verbaasde me dat ik er zo slecht tegen kon, ik had immers ontelbare zombies zonder aarzelen vermoord, geen emotie die erbij vrijkwam, maar dit was anders.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Na een aantal seconden was de hele dosis in zijn bloedbaan terecht gekomen en kon Ivan eindelijk de pen eruit halen. Hij was eraan gewend na al die jaren maar nog steeds was het zeker geen fijn gevoel. Hij hield niet van naalden en al dat spul. Een van de redenen waarom Ivan ziekenhuizen vermeed en weigerde om er vaker heen te gaan dan noodzakelijk. De lege insulinepen stopte hij terug in zijn rugzak, mompelend op haar vraag. "Yeah, type 1."
"And a couple of days ago I ran into a pharmacy, so don't worry. I still've got 9 capsules insuline left," zei hij met een kleine glimlach. "I can live for another 5 days with these, maybe 6, before I'll be getting sick."
Het voedselblik nam hij in zijn handen, zijn ogen scannend over het etiket gaande. Een gewoonte voor Ivan om alles te checken, zelfs al kwam het van een 'bekende'. Hij ging er niet vanuit dat het vergiftigd was, integendeel zelfs, aangezien het blik anders allang geopend moest zijn. Nee, het was eerder een tic om te kijken wat het dan wel bevatte.
Langzaam nam hij de deksel eraf waarna hij begon te eten. Hij vroeg zich af of Mako niets wilde, had ze geen honger of deed ze het uit medelijden? Ivan wilde het laatste niet, hij redde het prima. Buitenstaanders hadden het nog veel erger dan hen. Hoewel de insuline zeker een gevaar met zich meebracht was hij geen zwakkeling. Wanneer het op zou raken zou hij nog wel even door kunnen leven, maar het zou een stuk zwaarder worden. Hoe lang Ivan het vol zou houden was de vraag. Op het antwoord zouden ze dus nog even moeten wachten.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Aan zijn gezicht te zien was hij er ook niet dol op, maar wie zou dat wel zijn? Elke dag weer een naald door je vlees prikken omdat je lichaam niet goed werkt. Even stond ik stil bij de gedachte, het was vreemd, eigenlijk. Al snel keek ik weer op toen ik hem iets hoorde zeggen, ''I don't care, we're gonna get ya all the fuckin' insuline, man.'' Zeg ik vastberaden. Vijf dagen was immers niet veel, en als hij na zes ziek zou worden hadden we al helemaal een probleem. ''Oh and I'm still gonna fix the car... I've walked enough already. Just one thing, you outta drive, 'cause I can't.'' Zeg ik er nog achteraan.
Zodra hij het blikje eten opende schoof ik iets meer naar achteren op de bank. Ik vond het fijn dat hij wat at, maar zelf kon ik nu geen honger krijgen. Anders was mijn schaarse voedsel-voorraad meteen wat kleiner, wat ik eigenlijk zo lang mogelijk moest voorkomen. Veel ingeblikt eten was er niet meer, dus we moesten er zeker zuinig mee aandoen, voor je het doorhebt is alles op. Opnieuw dwaalde ik af in mijn gedachten. Misschien waren we in de buurt van een stad, wat dus ook winkels betekende. Ik bedoel, deze weg kan niet nergens heen lopen. Dus als deze bus weer werkt. Wat snel keek ik om me heen, om te zien of de bus echt zo erg was, aangezien we gemakkelijk een andere auto konden kiezen, maar deze was ruim en hoe groter het voertuig, hoe makkelijker je over de zombies heen reed, en in mijn ogen was dat zeker een voordeel. Het bespaarde kogels, het was niet luid, dus het trok bijna geen nieuwe walkers aan. Nou ja, misschien het geluid van de bus wel, maar tegen de tijd dat ze aankomen slenteren zijn we allang verder gereden. Alleen de benzine zou een probleem worden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld