Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
rosalie33 schreef:
Maerlynn
Langzaam lopen we door het dorp heen. De zenuwen gieren door mijn lijf, maar ik probeer zo rustig mogelijk over te komen. Ik ben geen mietje, alleen een beetje bang voor wat komen gaat. Hij heeft gezegd dat hij mij geen pijn gaat doen, dus vertrouw ik hem daar volledig op. Dan voel ik dat hij het touw rond mijn polsen wegsnijdt. 'Eindelijk,' mompel ik ietwat opgelucht, terwijl ik over mijn polsen wrijf. Ze doen best zeer door het touw, dus ik ben blij dat het eraf is. Ik kijk de jongen gelijk aan als hij mijn pols beetpakt en wil hem gelijk terugtrekken, maar zie adn dat er mensen voorbij lopen. Zal ik dit maar gewoon meespelen? Ik kan er ook voor kiezen om te gaan gillen, maar dat vind ik zo... Laf. Als ik weg wil van hem, vecht ik het één op één met hem uit aangezien dat wat eerlijker is.
Mijn blik scant iedere burger die we passeren, maar blijft bij drie mannen hangen die er vrij chique uitzien. Ik kom tot stilstand en staar ze even aan. Waarom zij wel en de rest van het dorp niet? Schiet er door mijn hoofd. Mijn gedachtes worden ruw onderbroken waneer de jongen een ruk aan mijn arm geef. Hij schudt snel nee en trekt mij weer verder de straat door. Wat nors kijk ik over mijn schouder naar de mannen, die lachend staan te praten met elkaar. Walging, dat is wat ik voel. Ik haat de mannen niet, maar het feit dat zíj wel rijk zijn en er gezond uitzien, en de rest van het dorp gewoon niet. Als zij nou wat meer aandacht voor het volk hebben, dan is het probleem hier ook weer opgelost.
Na een tijdje merk ik pas hoe zeer mijn voeten doen. We lopen al een behoorlijke tijd naar mijn idee, en ik heb het gevoel dat ik elk moment in elkaar kan storten. Wat vermoeid kijk ik opzij naar de jongen, die nog altijd vrij relaxt lijkt ondanks het feit dat hij een dief bij zich heeft. Hoe hij het hoofd zo koel houdt, is en blijft een raadsel voor mij.
Maerlynn
Langzaam lopen we door het dorp heen. De zenuwen gieren door mijn lijf, maar ik probeer zo rustig mogelijk over te komen. Ik ben geen mietje, alleen een beetje bang voor wat komen gaat. Hij heeft gezegd dat hij mij geen pijn gaat doen, dus vertrouw ik hem daar volledig op. Dan voel ik dat hij het touw rond mijn polsen wegsnijdt. 'Eindelijk,' mompel ik ietwat opgelucht, terwijl ik over mijn polsen wrijf. Ze doen best zeer door het touw, dus ik ben blij dat het eraf is. Ik kijk de jongen gelijk aan als hij mijn pols beetpakt en wil hem gelijk terugtrekken, maar zie adn dat er mensen voorbij lopen. Zal ik dit maar gewoon meespelen? Ik kan er ook voor kiezen om te gaan gillen, maar dat vind ik zo... Laf. Als ik weg wil van hem, vecht ik het één op één met hem uit aangezien dat wat eerlijker is.
Mijn blik scant iedere burger die we passeren, maar blijft bij drie mannen hangen die er vrij chique uitzien. Ik kom tot stilstand en staar ze even aan. Waarom zij wel en de rest van het dorp niet? Schiet er door mijn hoofd. Mijn gedachtes worden ruw onderbroken waneer de jongen een ruk aan mijn arm geef. Hij schudt snel nee en trekt mij weer verder de straat door. Wat nors kijk ik over mijn schouder naar de mannen, die lachend staan te praten met elkaar. Walging, dat is wat ik voel. Ik haat de mannen niet, maar het feit dat zíj wel rijk zijn en er gezond uitzien, en de rest van het dorp gewoon niet. Als zij nou wat meer aandacht voor het volk hebben, dan is het probleem hier ook weer opgelost.
Na een tijdje merk ik pas hoe zeer mijn voeten doen. We lopen al een behoorlijke tijd naar mijn idee, en ik heb het gevoel dat ik elk moment in elkaar kan storten. Wat vermoeid kijk ik opzij naar de jongen, die nog altijd vrij relaxt lijkt ondanks het feit dat hij een dief bij zich heeft. Hoe hij het hoofd zo koel houdt, is en blijft een raadsel voor mij.
17
