Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O' Bandits And Hunters

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze knikte langzaam, terwijl ze haar ogen op de grond richtte. Ze haalde snel een hand door haar haren, om ze uit haar gezicht te halen. Alles aan haar lichaam deed pijn, elke beweging die ze maakte veroorzaakte een ergelijk gevoel. Ze bewoog haar polsen een beetje, maar ze zat al snel weer volledig stil. Helaas bleef het niet alleen bij de pijn. Elke keer als de Nomad haar lichaam overnam vergde dat al haar energie. Het was dan ook niet vaak dat dit gebeurde, en daar was ze maar al te blij mee.
Ze hief traagzaam haar hoofd op, om de jongen weer aan de kunnen kijken. Ze verborg alle tekenen van pijn, evenals de vermoeidheid, al was dat niet gemakkelijk, en het maakte dat ze alleen maar meer uitgeput raakte. De woorden die hij sprak drongen haar gehoor binnen, en ze knikte maar wat als antwoord. 'Great.' Murmelde ze vervolgens, amper hoorbaar. Met gefronste wenkbrauwen bekeek ze hem even. Ze snapte dat het ook veel van hem vergde, maar hij zag er echt niet goed uit op dit moment. 'If you need some rest, feel free to sleep, alright? I don't want you to get seriously ill because of me.' Sprak ze, de bezorgdheid nog altijd hoorbaar.
'It's been eleven years, so I've learned to live with it... But thanks, I guess.' Ze zat er wat ongemakkelijk bij, niet graag sprekend over haar vader. Natuurlijk miste ze hem, al wist ze dat een deel van hem weer bij de geest hoorde nu, dus hij was niet volledig weg. Het was de gedachte die haar staande hield over de jaren. Ze was immers nog zo jong toen het allemaal gebeurde, en dan natuurlijk meteen de Nomad erbij. Het was echter te lang geleden voor haar om er nog om te rouwen.
De vragen die hij stelde waren begrijpelijk, en brij logisch, sinds hij het natuurlijk niet echt begreep. 'Because it's a nice being. Selfless and smart. It knows that it should let me live my life, and that it's my body, not theirs. The times that it does take over is only because of protection. If I die, the bloodline ends, and so does the spirit then. You think it's an evil spirit just wanting to have a mortal body again, wich it is not. It are my ancestors, cursed to roam the bodies of those who come after them. It has evil sides, definitly, but the good parts keep itsepf contained in my body, just taking over in order to keep me safe.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het viel hem op hoe ze zijn ogen soms leek te ontwijken. Vaker liet ze haar hoofd zakken, kijkende naar de stenen ondergrond onder zich, zwijgzaam voor zich uit starend. Het was voor een korte tijd naar wat hij gemerkt had, maar het bleef hem opvallen tijdens de stiltes die er vielen. De vraag of ze zich wel op haar gemak voelde in zijn bijzijn snelde meerdere keren door zijn gedachten. De pijn door haar lichaam kon hij immers zelf onmogelijk aanvoelen in zijn positie en verslechterde conditie. Of dat hij iets verkeerd had gezegd of gedaan, wellicht zag hij er afschrikwekkend uit dat maakte dat ze zich op de achtergrond hield? Nathaniel wist niet wat hij ervan moest denken, noch voelen, en probeerde het dan ook zo veel mogelijk achter zich te laten. Verbeeldingen voor zijn ogen laten afspelen was grotendeels door zijn eenzame jeugd, zowaar een slechte gewoonte geworden.
"I'll have enough time to sleep tonight, so you don't have to worry about me. Besides, I don't want to leave you all by yourself while recovering from the spell." Een kleine, vriendelijke glimlach vormde zich rond zijn lippen. Haar alleen achterlaten met de gevolgen was een plan waar hij geen seconde over moest nadenken, in de poging een beslissing te kunnen maken. Het was voor hem allang besloten dat hij gewoon wakker moest blijven. Te eigenzinnig om toe te geven, hield hij zich voor hoeverre dat kon, nog wakker. "You seem to know a lot about the spirit that's inside of you. How can you be so sure it hasn't got bad intentions?"
Zijn zorgen over zichzelf lagen diep weggeborgen. Gevolgen als deze had hij tientallen andere keren mee moeten maken vanwege zijn beslissingen om het bovennatuurlijke in te schakelen. De paar druppels bloed waren nog amper te vergelijken met eerdere ervaringen, sinds zijn ontdekking van de kracht. Daarbij; ze zag er zelf ook niet al te goed uit, viel op te merken. Hij hoefde slechts een blik te werpen op haar gezichtsuitdrukking om te kunnen afleiden dat ze er slecht uitzag vergeleken met eerder. "You aren't feeling so well either, are you?" vroeg hij fronsend aan haar. "The other people who have been travellers for a limited time weren't in possession of something, so maybe that's what makes it painful or hard for you." Zijn bedenkingen gingen over en over door zijn hoofd, maar hij maakte zich eerder druk om hoe hij het weg kon laten gaan, in plaats van redenen te zoeken achter haar toestand. Het gebruiken van zijn krachten, of het nu een slimme beslissing was of niet, was de enige oplossing zijn die hij haar kon bieden. "I can try to take it away. All you have to do is give me your hand and close your eyes."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het voelde alsof ze elk moment weg kon vallen in een diepe slaap. De energie die ze eerst nog had leek totaal verdwenen, en het liet haar vermoeid en gebroken achter. Toch zou ze niet toegeven, ze had het erger meegemaakt. Dit was niet vergeleken met de tijden dat haar lichaam over werd genomen uit bescherming. Het was haar mischien een paar keer gebeurt, maar ze probeerde het zoveel mogelijk te vermijden.

Kleine druppels zweet veegde ze met de rug van haar hand, weg van haar voorhoofd. Dit was het negende jaar dat ze zich alleen in de woestijn bevond, en ze was er langzaamaan gewend aan geraakt. De rust en stilte deden haar goed. Plots zag ze iemand op haar aflopen vanuit haar ooghoek, het individu was gewapend en erg vrolijk zag hij er niet uit. 'Hold up there, little girl.' Sprak hij, een ietwat bespottende toon hoorbaar in zijn stem. 'Hand me over your money and other valuables, or I'll carve your heart straight outta your chest, love.' Ze fronsde haar wenkbrauwen en zette angstig een stapje achteruit. 'Now!' Na het geschreeuw van de man aan te heben gehoord werd alles zwart voor haar ogen en voelde ze de controle over haar lichaam snel wegvagen.
Zodra ze haar zicht weer terughad zag ze het levenloze lichaam van de man voor haar voeten liggen. Een bloederig mes had ze in haar hand geklemd, en ze voelde de dikke rode vloeistof over haar huid glijden. Met grote ogen zette ze een paar stappen naar achteren, weg bij het lichaam. Ze wendde haar ogen ervan af en voelde zich duizelig worden. Haar energie was opgeraakt door wat er net was gebeurt, en daarbij nam ook angst haar lichaam even over. Ze viel op haar knieën en merkte dat ze elk moment flauw kon vallen. Ze weigerde toe te geven aan haar pijn en vermoeidheid en stond traagzaam weer op. Ze moest weg bij het lichaam. En wel snel. Met de hoeveelheid energie die ze over had kwam ze niet ver, voordat het haar allemaal teveel was en ze haar beeld zag vervagen. Het duurde niet lang voordat ze flauwviel en met een doffe klap terecht kwam op het hete woestijnzand.

Ze keek weer even naar de jongen. De vriendelijke glimlach die hij haar toonde maakte dat ze zelf haar glimlach niet kon onderdrukken. 'Well if you say so...' Helemaal vertrouwde ze het echter niet, aangezien ze niet wist hoe hij zich werkelijk voelde. De vraag die hij haar stelde was voor haar wel duidelijk, maar ze kon begrijpen dat hij het zich afvroeg. De gehele situatie was gewoon nogal verwarrend en dit alles maakte het alleen maar erger. 'Well if it did, then we would have noticed it generations ago. It never had evil intentions. You have to understand that it almost acts as a guardian angel, but instead of protection you before anyting happens, it takes over your body when you're in danger.'
Ze gaapte een keer, maar verborg dit achter haar hand. Natuurlijk was ze uitgeput en ze voelde zich vreselijk, maar dit alles zal straks wel weer wegtrekken, zoals gewoonlijk. 'No... It's not just that. Everytime the Nomad takes over my body, it leaves me drained of all my energy. It's just very tiring, but not unbearable.' Traagzaam trok ze haar benen op en liet haar hoofd even rusten op haar knieën. Zo bleef ze even zitten. Roerloos, voor enkele seconden of minuten. De tijd hield ze niet langer bij. Zodra hij begon te spreken, hief ze haar hoofd echter weer op, puur uit respect. 'No, it's fine. Besides, I don't know what it'll do to you.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"How about your powers? Is it true what the books are saying about you?" Vragend trok hij een wenkbrauw op, terwijl hij zichzelf overeind duwde om op te staan. De vraag naar haar gaves bleef in zijn hoofd zitten, al probeerde hij zijn vragen voornamelijk binnen te houden. Veel dingen die voor hem onduidelijk waren, in een bepaald opzicht als vreemd of ondenkbaar werden gezien, kon hij lastig wegstoppen. Zijn eigen nieuwsgierige zelf hielp er ook niet echt bij. Hij wilde graag weten hoe het voelde om in het bezit te zijn van een van de grootste bestaande legendes, ofwel krachten te kennen die hijzelf zich amper voor kon stellen. Toch hield hij het hoe dan ook bij een paar vragen per keer. Zijn andere gedachten liet hij op commando zo veel mogelijk wegvagen, en rustig baande hij een weg naar zijn eerdere plaats bij het beddengoed.
Slapen weigerde hij eigenlijk nog altijd. Het bevinden dicht bij de lakens veranderde daar niets aan, al moest Nathaniel toegeven dat de verleiding groot werd. Urenlange rust was iets waar hij momenteel het meest naar verlangde van allemaal. Een middel om alles op een rijtje te krijgen zonder zich er druk over te moeten maken, zittende in een wereld waar niets ertoe deed. Het was dat hij Sivia als gezelschap had, anderszins had hij de strijd tegen zijn vermoeidheid allang opgegeven.
"It turns out I'm not the only one who's feeling wrecked, huh," sprak hij een beetje geamuseerd. Kort zochten zijn ogen de hare op, maar al snel rustte zijn blik op de vele spullen die hij uit zijn rugzak haalde. "I've been through worse though. I think I'll survive some exhausting feelings and a nose bleed."
Enige kledingstukken belandden op de grond naast hem. Waterflesjes werden naar boven gehaald, evenals andere noodzakelijke spullen die op het gesteente terechtkwamen. Meerdere wapens wist hij te vinden in zijn rugzak, uit voorzorg erin gelaten, en zelfs een stuk of drie fakkels had hij meegenomen. Eten daarentegen kon hij amper meer vinden, tot zijn grote verbazing. Een voorraad kon hij het niet eens meer noemen. Hij vond het slecht van zichzelf dat hij geen inkopen had gedaan nadat hij haar 'echt' eten had beloofd, maar het was al te laat. Niets kon er meer aan veranderd worden op het tijdstip en, graag of niet, moest hij het doen met hetgeen dat hij kon vinden, ingehouden dat ze het moesten houden op nog aardig vers brood en een kleine, pocket alcohol fles.
"I was talking about dinner earlier, but I don't have much left, I see.. Alcohol and bread, is that a good combo you think?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'My powers?' Vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. 'I have fighting skills and the ability to survive a week without water and a month without food.' Ze ging wat beter zitten en dacht voor enkele seconden na. 'I'm not that special myself, but the Nomad however... It can summon fire and it's a way better fighter than I am. Though it's not invincible.'
Ze mompelde wat onverstaanbaars en knikte wat. 'It's not that bad.' Sprak ze echter meteen daarna. Een kleine glimlach vormde zich op haar gezicht, terwijl ze hem even aankeek. 'If you say so.' Zei ze wat mompelend. Ze was uitgeput, al wilde ze het niet toegeven.
Ze keek toe hoe hij allerhande spullen uit zijn rugzak leek te halen, en dit op de koude ondergrond plaatste. Van alles haalde hij eruit, al was het voornamelijk kleding, wat ze wat overbodig vond. De waterflessen leken haar echter wat logischer. De enkele wapens maakte dat ze haar wenkbrauwen wat fronsde, al vreesde ze hem niet langer.
'Sounds good. Although I'm not much of a drinker.' Ze lachte zachtjes en keek even naar het eten dat hij had. Zelf had ze al dagen geen eten meer, wat voor haar eigenlijk geen probleem was. 'About things we said earlier... You were going to tell me why you were looking for me, right?'
Ze plaatste haar hand even op de koude ondergrond, voor wat stabiliteit, sinds ze zich nog niet helemaal geweldig voelde en ze zich nog altijd voelde alsof ze elk moment in slaap kon vallen. Plotseling voelde ze iets bewegen bij haar hand en wat haastig trok ze haar hand weer weg. Een slang had zich om haar pols gewikkeld en ze grinnikte even bij het beeld. 'Kingsnake. They're not venomous, fortunatly.' Ze bekeek het dier even, dat wat unrustig over haar hand bewoog.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Nobody's invincible. Even the strongest army can be defeated after all," opperde hij. "It's the trick to use whatever you've got in a way that can help yourself or others. I don't think I'm that special either, but it turns out magic can be very helpful too, in some situations. Underestimating your own powers is just a waste of time and it isn't something you should focus on." De spullen over de vloer stopte hij rustig weer terug in de rugzak. Een grote fan van chaos was Nathaniel namelijk nooit geweest, maar opruimen kon hij amper zijn 'hobby' noemen. Het wegleggen van zijn bezittingen op een plaats dat het liet lijken dat het er thuishoorde deed hij niet in zijn vrije tijd. Hij vond het eerder nodig dan dat hij het deed voor het plezier, zoals anderen - van wat hij had gehoord - van hem dachten. Het was eerder de beschermende neiging over zijn spullen waardoor hij ze vaak veilig opborg. Het delen van zowel het laatste beetje versgebakken brood en een voor driekwart gevuld metalen flesje met alcohol, werd dan ook ongebruikelijk. Delen deed hij niet aan, had hij ook nooit aan gedaan, maar de gewoonte voor het nakomen van zijn beloftes volgde hij vastbesloten op. Hij had haar verteld dat ze erover zouden praten tijdens het eten dus dat werden zijn plannen voor die avond, of hij het zag zitten of niet. Zonder enige twijfel aan haar te laten zien, nam hij beide in zijn handen mee en liet hij zichzelf weer terugzakken op de grond, enkel dit keer naast haar gezeten.
Voor even kwam hij weer bij Sivia terecht. Een grote afstand was er niet tussen hen te vinden, maar om zich niet op te dringen had hij wat ruimte overgelaten. Een lege plek die groot genoeg was voor een ander persoon om zich erbij te voegen kon hij er weervinden. Of ze hem vertrouwde kon hij tevens niet zomaar vanuit gaan. Een oprechte glimlach wilde hij wel laten zien, hoe klein het ook mocht zijn. Een reden voor een chagrijnige blik kon hij zich namelijk niet bedenken en het zou hem niet veel beter over laten komen zodra hij haar de reden voor de ontmoeting zou moeten vertellen. "You said you expected some answers, yes. So if you have any questions, feel free to ask them." Ontwijkend naar de vraag liet hij zijn blik gaan naar de zak in zijn hand. Het brood dat erin was gestopt haalde hij er zwijgzaam uit, het willekeurig verdeeld in twee ongeveer gelijke stukken. De kwaliteit was nog redelijk goed geweest. Het zag er eetbaar uit, bevatte geen plekken van bederf en elk stuk was niet te klein voor een maaltijd. Tevreden reikte hij een stuk naar haar uit gepaard met het flesje alcohol. Haar aankijken werd zijn eerste gedachte, maar haar woorden en plotselinge beweging maakte dat hij afgeleid werd door het beestje rond haar pols.
"Yeah, I've seen some of those snakes out in the desert as well. However they normally would've stayed away from a human being, as far as I've noticed."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze glimlachte zwakjes bij het horen van zijn woorden. 'You've got a point.' Sprak ze toen, lichtelijk mompelend. Toch leek het niet alsof voor haar alsof haar krachten nutteloos waren voor anderen. Het vuur sturen zou misschien nog van pas kunnen komen, maar al het andere was slechts bescherming voor haarzelf. Ze keek even toe hoe hij zijn spullen weer op leek te ruimen. Zelf was ze nooit zo netjes, ze had immers niet veel tijd of spullen.
Het was duidelijk dat hij haar vraag vermeed, wat maakte dat ze haar wenkbrauw even vragend optrok. 'I did ask you something. You're just avoiding my question. So tell me, Nathaniel, what do you seek of me?' Het gaf haar geen goed gevoel dat hij haar vraag vermijdde. Het was toch een normale vraag? Waarom zou hij dan niet gewoon antwoorden? Ze bleef hem even aankijken, niet zeker wat ze nu nog moest zeggen. Het eten pakte ze vast, maar at er niets van. 'You know that you should eat this, right? I can go a while without it.' Ze overhandigde hem het eten en het flesje weer en glimlachte zwakjes.
Haar aandacht richtte ze al snel op het dier om haar pols. Gefascineerd door de zwart-witte strepen van het kleine dier. Ze was nooit bang geweest voor slangen, sterker nog, ze vond het heel haar leven al mooie dieren. Iets aan ze had een apart charme dat haar aantrok. 'Well, the same goes for tigers.' Grinnikte ze.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Hm, that's true." Hij lachte, zijn hoofd ietwat geschud onderwijl hij zijn blik op haar liet rusten. "The look on your face back there, when we met, has told me enough. It turns out not many people are walking through the desert along with a tiger, huh?"

Negeren wilde Nathaniel het niet noemen. Als ontwijken kon Sivia het misschien wel zien, koppigheid of de drang om haar moeite te laten doen voordat hij zijn mond opentrok. In dat geval zat ze er niet ver naast tijdens haar bedenkingen. Hij wilde zoals altijd graag bepaalde dingen uit de weg gaan, maar alles achterhouden dat hij haar zo'n beetje beloofd had, klonk als geen optie. Ze dwong hem zodanig de waarheid te spreken dat Nathaniel geen kans had ergens anders over te beginnen, en het verhaal moest starten dat hem in de eerste plaats in de woestijn had gedreven.
"I'm from an empire not too far from here. It's called Suvalon, I don't know if you've ever heard of it?" vroeg hij, traag een stukje van het brood afgescheurd. "We're in the middle of a crisis at the moment. People are dying, but the lack of food and water isn't why I left it to search for you, to be honest." Haar hand die ze naar de zijne reikte, gevuld met het stuk brood nam hij niet aan. Het flesje alcohol liet hij evenzeer waar hij het achter had gelaten. Geklemd tussen haar vingers, al zag Nathaniel aan haar dat ze het oprecht meende wat ze zei. Hij kon het gewoonweg niet aanpakken omdat het eten in zijn eentje hem zeker ongemakkelijk zou laten voelen. "No, we'll share it. It wouldn't be the dinner I promised if I just ate it all by myself, leaving you with nothing. You can't tell me you're not hungry after all, right?" Enkel een kleine glimlach met zijn hand, die die van haar zachtaardig terugbracht langs haar lichaam, gaf hij verder als reactie. Het eten, hoe weinig het ook mocht zijn, zou hij niet in zijn eentje opeten in Sivia's bijzijn. In haar toestand kon ze het net zo goed gebruiken als hij dat momenteel kon.
"The truth is that no one can help us prevent the danger that's lurking in the shadows. A war is coming and the kingdom will soon be gone if we don't do anything about it." Het stukje brood, afkomstig uit het stuk in zijn eigen hand, bracht hij naar zijn mond. "Our rivals, coming from Zuvia, are even worse than the enemies we've had in the past. Even the strongest witch in history can't help us to survive the attacks. The stories about the Nomad went around like crazy. It was all people could talk about, even though they didn't actually knew who or what it was. It-..You, gave them hope. For a better future, for a chance to get out of this mess alive," maakte hij duidelijk. Zijn belangstelling ging naar het meisje, zijn ogen meerdere keren bij de hare gebleven. Het groen bleef hem aantrekken en alsmaar kon hij het niet laten om haar aan te kijken, ondanks dat hij moeite deed zich ergens anders op te richten.
"Ra's gave me permission, or well... he kinda had to, to let me go and follow up the written stories. If there's someone with such great powers, maybe we don't have to go through this alone. Unfortunately, it's the only option we have left."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'You're the first one I've seen so far.' Kort gelach verliet haar mond niet lang nadat ze de woorden uit had gesproken. Het was een redelijk vreemd beeld om aan te zien. Een onbekende, in de woestijn, met een tijger aan zijn zijde.
De stad waar hij over sprak kwam haar bekend voor, al was er voor haar niet veel positiefs aan de plek. Een enkele keer was ze er geweest, en de herinnering alleen al was genoeg om haar haat weer aan te wakkeren. Mensen tegenwoordig hadden geen respect meer, volkomen zonder sympathie voor anderen en begriploos tegenover de consequenties. Een enkeling verschilde, maar vaak waren ze allemaal hetzelfde. Sivia was bereid iedereen een eerlijke kans te geven, al kon ze niet helpen dat ze vaak vooroordelen had over stadsmensen. Hier in de woestijn hadden velen hetzelfde doel voor ogen, en de meesten begrepen dat je met respect en anderen een stuk verder kwam dat met botheid en volkomen alleen.
Een kleine glimlach vormde op haar gezicht en ze nam het eten weer aan. Echter plaatste ze het flesje met alcohol op de stenen ondergrond. Ze dronk liever geen alcohol en hield het daarom ook bij de fles water die ze uit haar rugzak tevoorschijn haalde. 'Not really, but if you insist...' Murmelde ze. 'If you want some water, feel free to drink some, it's better than alcohol, especially when you're in he desert and you need to stay hydrated.' Ze nam een slok van het water en plaatste de fles vervolgens op de grond schuin voor haar. De slang zat vreemd genoeg nog altijd om haar pols, en ze had simpelweg het hart niet om het dier er weg te halen.
'So that's why you were looking for me? To solve some idiotic war between two empires? No. I don't see why I should help, and it's not my problem.' De toon in haar stem sloeg over van vriendelijk naar vrij geïrriteerd. Het was toch immers haar zaak niet hoe het met de rijken af zou lopen? Daarbij, wat hadden ze ooit voor haar gedaan, buiten haar naam zwart maken? 'I'm not some kind of magical being, who's here to solve problems, because people once again failed to be peaceful.' Je zou haar kunnen zien als harteloos, maar ze was verre van dat. De mensen kregen echter hun verdiende loon. Zij waren het geen wat oorlogen veroorzaakte, en dat was haar zaak niet. Ze was niet verantwoordelijk voor het oplossen van een oorlog. Voor even keek ze hem aan, haar wenkbrauwen gefronst. 'I don't want to be the one responsible for a war, but you do understand where I'm coming from, right? I'm not blindly diving into this, head first, hoping to be able to prevent a war between two empires I already don't care the slightest bit about.' Traagzaam scheurde ze een stuk van het brood af, wat ze vervolgens op at. Ze wendde haar ogen weer van hem af, en liet ze rusten bij de muur tegenover haar, zonder verder nog een woord uit te spreken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld