Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg || U With Me?

Account verwijderd

schreef:
Het kostte Kenna veel moeite om haar ogen open te houden. Telkens vielen ze dicht en het eiste veel kracht van haar om ze open te houden. Haar hand had ondertussen het stuk stof van het T-shirt uit haar hand losgelaten. Haar arm had ze slap op haar buik liggen, terwijl ze in Liam's armen lag. Ze wist het vrijwel zeker, aangezien hij reageerde op zijn naam toen Kenna hem vragend uitsprak. Ze zag een glimp van zijn gezicht. Zijn wenkbrauwen waren in een lichte frons naar elkaar toegetrokken. Waarschijnlijk vroeg hij zich af waarom ze zijn naam uitsprak. Haar blik vestigde ze op haar handen. Ze probeerde erbij te blijven, maar elke keer werd het zwart voor haar ogen. Ze voelde hoe haar kleding tegen haar huid aanplakte. Het voelde vies en het liefste zou ze willen douchen. Het was haar minste zorgen, want hoe meer bloed ze verloor, hoe zwakker ze zich voelde. Liam vertelden Kenna dat ze er bijna waren. Ze snapte niet waar en wat hij van plan was. Toch probeerde ze erbij te blijven. De pijn voelde ze nog steeds in haar been en schouder, maar ze was er een soort van gewend aan geraakt.
Op een snelle tempo betrad Liam een trap. Verschillende deuren kwamen tevoorschijn. Het waren er veel. Het leek op een gang die ze in een hotel kon vinden, maar dan wel wat onverzorgder. Ze gingen langs verschillende deuren, maar de deur aan het einde van de gang was de deur waar ze naar binnen liepen. Het enige wat ze zag was een tweepersoonsbed die er oud uitzag. De vloerbedekking zag er vlekkerig en vies uit, net als de muren en de ramen. Kenna zag dat deze kamer een lange tijd onbewoond was.
Het eerste wat ze voelde was de oncomfortabele matras onder haar. Ze had moeite om rechtop te zitten en het leek wel alsof ze elk moment flauw kon vallen. Haar ogen focusten zich op Liam, die naast haar zat. Zijn arm liet hij richting zijn mond gaan en zijn mond opende zich. Wat ze voor haar zag kon ze niet geloven.
Zijn mond opende zich en ze zag zijn hoektanden groeien. Even dacht ze dat ze het zich verbeelde, maar toen ze zijn ogen zag werd ze nog banger. Zijn oogwit was niet meer wit, maar donkerrood. De aders rondom zijn ogen waren duidelijk te zien onder zijn huid. Ze wist niet was ze zag en even was ze alles vergeten. Even keek ze hem aan, totdat ze zijn pols tegen haar mond aan voelde. Het viel haar niet op dat hij iets tegen haar zei. Haar handen grepen naar zijn pols om die weg te duwen, maar haar krachten bleven minimaal. Een ijzeren smaak vulde haar mond en ze deed haar om zijn pols weg te duwen, wat weinig zin had. Het bloed verspreide zich door haar keel. Even later vulde ze hoe Liam zijn arm weghaalde. Niet veel later keek ze naar haar wond op haar been die leek te genezen op een abnormale tempo. Ze voelde hetzelfde bij haar schouder en met grote ogen keek ze naar Liam. Van het zicht van net was net te bekennen en hij keek alsof hij het erg normaal vond. In een snelle tempo stond Kenna op en liep ze een paar stappen naar achter, richting de deur. 'Niet dichterbij komen', zei ze. Ze voelde zich perfect, alsof er niks gebeurd was. Alsnog voelde ze haar hartslag versnellen en dat was puur omdat ze bang was voor de jongen voor haar. Het beeld van net was vers op haar netvlies afgebeeld.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij besefte zich wel dat hij haar kon overvallen met zijn verandering. Liam had het vaker meegemaakt, was de doodsbange reacties inmiddels gewend geraakt van elk mens om hem heen. Elk persoon leek hem sindsdien meer te vrezen dan ze daarvoor al deden. Hij zou de duivel in levende lijve zijn, mogelijk een beest of een seriemoordenaar, maar toch bleef het ergerlijk om aan te zien hoe iedereen gelijk van hem weg deinste. Het kicken op angst van anderen ging in dat opzicht heel anders dan normaal. De verbazing van haar gelaat zodra ze zich ook maar voor een seconde wendde tot haar nu genezen wonden, maakte plaats voor angstige blikken naar zijn kant. Haar hart kloppende als een gek met luid hoorbaar gebons. Het wegtrekken van zijn arm, compleet met zijn eerdere bloedende pols, had hierop weinig effect gehad. Samen met zijn verandering naar een doorgaans mens zonder tekenen van het bovennatuurlijke leek ze geen aandacht te hebben voor zijn 'vriendelijke' aanpak. Stamelend leek ze haar weg te banen naar de eerste beste uitgang; de paar meters naar de vrije deuropening verstreek ze langzaam met geen spoor van haar vorige toestand te bekennen.
"Ik had het moeten weten," murmelde hij in zichzelf. Zijn boze glundering trok wederom door zijn ogen, terwijl hij weer in beweging kwam. Het bed verliet hij op een normaal tempo. Het gekraak van de matras verklapte zijn actie, alhoewel hij al gauw nergens meer te zien was bij zijn oude plek. Liam gebruikte zijn eigen, onvoorspelbare, snelheid om haar ervan te hinderen zomaar de deur uit te lopen. Een koude luchtstroom was alles dat er over werd gehouden aan zijn 'sprint' naar de doorgang van de kamer. In een fractie stond hij achter haar en werd de deur met een harde klap dichtgegooid.
"Als je nou gewoon even niet zo koppig doet en gaat zitten?" stelde hij grommend voor. "Verspil je energie niet aan ontsnappen, het zal je toch niet lukken." Achteloos hing hij tegen de deur aan, zijn armen chagrijnig over elkaar heengeslagen. Haar bekijken deed Liam zonder schaamte te laten kennen. Hij bestudeerde haar uitvoerig van top tot teen, met geen veranderdingen aan zijn houding. Even ongeïnteresseerd en uitdagend als altijd keek hij op haar neer.

Account verwijderd

schreef:
Kenna probeerde met kleine stapjes achteruit richting de open deur te lopen. Ze wist niet wat voor een iemand de persoon voor haar was. Misschien kon ze beter zeggen, wat het was? Haar twijfel sloeg toe en ze voelde zich opeens niet meer zo "veilig". Liam had haar wel geholpen met haar wonden, maar het feit hoe hij het deed, liet haar schrikken. Het enige waaraan iemand zou kunnen zien dat ze wonden had, was door haar bebloede kleren. Ze had niet eens littekens eraan overgehouden. Ze zou Liam eigenlijk dankbaar moeten zijn, aangezien ze "bijna dood" was. Althans, zo voelde ze het. Het enige waaraan ze kon denken is hoe Liam in een monster veranderde. De ijzeren smaak van zijn bloed proefde ze nog steeds op haar tong. Het zorgde ervoor dat ze nóg misselijker werd, dan dat ze al was.
Steeds had Kenna kleine stapjes gezet. Ze bevond zich bijna bij de deur. Nog steeds keek ze Liam aan. Één beweging van hem, zorgde ervoor dat het bed begon te kraken. Ze wist dat hij haar zou pakken, dus daarom draaide ze zich om en begon op een snelle tempo naar de deur te lopen. Ze wilde beginnen met rennen, totdat ze zag hoe Liam de deur sloot en er tegenaan ging staan. Haar haren werden door de war geblazen en het zorgde ervoor dat haar haren op d'r gezicht bleven plakken. Bang deed ze een stap naar achter. Hij was in minder dan één seconde bij de deur, maar hoe?
'Je..J..', ze kon niet eens een normale zin vormen. Ze voelde hoe haar handen begonnen te trillen, zo bang was ze voor de creatie voor haar. Ze wist niet eens wát er voor haar stond. Zijn blik gleed een paar keer over Kenna, heen waardoor ze zich niet op haar gemak begon te voelen. 'Hoe wil je dat ik rustig ga doen? Hoe kan je zo rustig blijven, mijn wonden zijn net geheeld met jou bloed! Dit is niet normaal, ik droom, toch?', door de angst begon Kenna deels tegen Liam en deels tegen zichzelf te praten. Ze greep aan haar hoofd en begon aan haar haren te trekken. Haar lichaam draaide zich om richting het raam en ze rende erheen. De hoogte vanaf de kamer naar de grond was hoog. Door haar trillende handen kon ze het raam moeilijk openmaken. 'Ik word gek', mompelde ze tegen zichzelf. Het raam wilde niet opengaan, waardoor ze begon na te denken over een plan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn wenkbrauw trok hij wat op, kijkend naar haar met zwijgzaamheid. Hij vroeg zich werkelijk af waarom hij haar ook alweer had besloten te sparen. Alles wat hij deed bleek niet goed te zijn, haar manier van kijken die hem afschilderde als een monster leek erger vergeleken met hoe ze al waren en alhoewel Liam moeilijk kon zeggen dat haar verbazing hem dwars zat, irriteerde hij zich wél aan haar paniekerige gedrag. Alsmaar leek Kenna te stotteren met wat ze uit wilde brengen. De grote ogen waarmee hij aangekeken werd negeerde hij daarbij maar, voor hoever het hem kon lukken tenminste.
"Meiden.." siste hij afkeurend. Hij keek toe terwijl ze hem achter zich zag staan en niet veel later gek begon te worden. Twee handen grepen naar haar hoofd, in een raas door de kamer gerend richting het raam. De opening zat te hoog om goed te kunnen openen - laat staan erbij te kunnen - en misschien maakte dat dat Liam geen enkele moeite deed haar achterna te lopen. Doodstil bleef hij staan op zijn plek, zijn hoofd ietwat onbegrijpelijk schuin gehouden. Hij had er de energie simpelweg gewoon niet voor om haar te moeten dwingen rustig te doen. Een grimmige zucht rolde over zijn lippen.
"Nee, je word niet gek, Kenna. Het is g-" Hij wilde doorgaan, maar tot zijn grote ergernis doorbrak zijn mobiel zijn plannen om haar te kalmeren. Een luide beltoon drong tot hem door met het getril voelbaar in zijn broekzak. Spijt dat hij het ding niet op stil had gezet had hij sindsdien wel gehad. De naam op het opgelichte beeldscherm wist zijn bui in één keer de grond in te boren; een blik van tegenzin en walging werd duidelijk bij het opnemen. "Wat nu weer?" vroeg hij, zich ingehouden van de neiging om hem uit te schelden vanwege het zomaar storen in zijn 'vrije tijd'. Aan de stem aan de andere kant van de lijn te horen was het maar goed geweest ook. Liam herkende zijn baas in de schorre klanken, gepaard met het gebrom op de achtergrond wat hij dacht te kunnen zien als zijn bodyguard ofwel hoe de man het noemde: zijn beste vriend.
"Ik begrijp dat Mason niet alleen is?" Zoals normaal zette hij zich schrap voor een flinke preek. Zijn binnensmondse gescheld hield hij weg van zijn iPhone, net als zijn lichaam dat in een paar seconden weer goed rechtop stond. Het was alsof de gehate man zich echt voor hem bevond, naar hoe Liam erop reageerde, zelfs al wist hij dat het slechts een verbeelding was.
"Nee, zijn vriendin was ook bij hem. We hebben haar meegenomen voor de zekerh-"
"Wat heb ik je gezegd over getuigen, Evans?"
"We moeten geen losse eindjes hebben. Ja, ik snap het."
Kwaad rolde hij met zijn ogen. "Mooi. Dan weet je ook dat die trut jouw verantwoordelijkheid is zolang ze nog leeft, begrepen? We kunnen geen problemen gebruiken." Hij stond op het punt het gesprek te beëindigen, maar met Semion's laatste opmerking kon hij het niet. Afvragend wat hij er nou precies mee bedoelde 'zijn verantwoordelijkheid'. Sinds wanneer moest Liam uitkijken voor een nieuweling als de man genoeg anderen had om uit te kiezen? Ramos, Gutiérrez of McConnell waren volgens hem meer geschikt dan hemzelf. Semion wist net zo goed als hem dat hij geen bendelid was die er goed mee om kon gaan, zowel met zijn zogenaamde vrienden als alles dat gevoel bezat. "Wat moet dat dan weer betekenen?" snauwde hij terug.
"Dat weet je best."

Genoeg andere dingen had hij terug kunnen zeggen, indien het telefoontje nog langer door zou zijn gegaan. Voor nu had het weinig zin meer terug te spreken. Het ophangen was al duidelijk geworden voordat Liam ook maar iets had kunnen uitbrengen als protest, een stilte bleef achter in zijn oren waar hij eerst nog de ongevoelige stem van Semion had gehoord. Hij kuchtte. Zijn iPhone liet hij al snel terug in zijn broekzak glijden, waarop hij zich weer op Kenna richtte en, intimiderend genoeg, een paar passen naar voren zette.
"C'mon, dan breng ik je naar je kamer. Kan je normaal lopen of moet ik je echt weer optillen zodat je meewerkt?"

Account verwijderd

schreef:
Zuchtend draaide Kenna zich om en ze liet zich leunen tegen de vensterbank. Het beetje licht wat doot het raam naar binnen scheen liet de kamer verlichten. Ze wilst niet wat er net wat gebeurd. Ze was bang, maar aan de andere kant wilde ze weten wat Liam was. Het leek het meest op een vampier, maar misschien was het ook iets amders? Ze schudde haar hoofd en sloot even haar ogen. Haar hoofd legde zijn in haar hand. Het kon niet, het waren maar wezens die ooit bedacht werden door iemand, toch? Het leek erop dat Kenna niet meer logisch na kon denken. Ze was moe en ze wilde het bloed van haar lichaam wassen. Ze wilde gewoon naar huis en ze wilde dat Mason dan ook mee zou kunnen. Ze is ondertussen wat rustiger geworden, maar het feit dat Mason beneden is met een persoon zoals Liam, zorgde ervoor dat ze bang was voor ahar vriend. Ze wist nu waar deze mensen toe in staat waren en het waren slechte dingen. Misschien was Liam wel de enige in deze groep, maar het leek haar te onlogisch.
Kenna opende haar ogen en ze keek op. Liam zei iets, maar toen de Ringtone van net zijn zin verbrak nam die snel op. Hij stond nog steeds tegen de deur, dus betekende dat Kenna nergens wegkom. Een diepe zicht ontsnapte er uit haar mond en geduldig wachtte ze af totdat Liam klaar was met praten. Ze wilde afstand van hem nemen, maar iets in d'r zecht dat ze nog niet van hem af kon zijn. Haar hand klemde zich vast aan de vensterbank en ze draaide haar lichaam naar het raam. De stof op het raam zorgde ervoor dat ze alles wazig zag. Het was vandaag mooi weet. De zon scheen en er was geen wolkje te zien. Er was wel veel wind aanwezig en dat zag je aan de takken die steeds heen en weer bewogen. De buurt was niet bepaald "mooi". Verschillende huizen zagen er armoedig uit en er waren geen mensen te belennen op de straat. Ze wist niet zeler of de huizen wel bewoond waren, maar daar zou ze waarschijnlijk niet achterkomen.
Het gesprek van Liam en een persoon achter de lijn. Liam klonk geïrriteerd, mieschien wel boos? Ze wist niet wat hij met haar van plan was, wat als hij haar nu dood wilde maken? Een rilling liep over haar rug en het zorgde ervoor dat ze kippenvel over haar armen kreeg. Het zou ook onlogisch kunnen zijn. Hij had haar net genezen van haar wonden, dus hij hielp haar. Ze voelde zich schuldig dat ze hem niet bedankte, maar ze was meer geschokt hoe hij eruitzag dan wat voor werking zijn bloed had. Ze wilde niet wennen aan zijn "transformatie".
Kenna draaide zich om toen Liam kuchtte en even later begon met praten. 'Ik wil niet dat je me aanrakt', zei ze terwijl ze hem niet aankeek. Ze wist niet hoe hij er nu uitzag en eerlijk gezegd was ze bang voor hem. 'Ik heb zelf benen gekregen om te lopen', zei ze. Ze liep eichting hem en ongeveer twee meter voor hem bleef ze staan. Ze keek em nog steeds niet aan en ondertussen wachtte ze totdat hij haar naar "haar kamer" zou brengen. Ze moest hier wegkomen en ze hoopte dat het makkelijk zou worden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar ogen leken de zijne te ontwijken. Ze had haar hoofd elke keer omlaag gericht, geleken dat alleen de vloer interessant genoeg was om in de gaten te houden. Elke houtplank werd voor Liam's gevoel uitvoerig bekeken maar ze weigerde ook maar op te kijken, of hem op de een of andere manier ook maar aan te kijken. Alleen haar woorden, hem afstandelijk verteld dat hij van haar af moest blijven, werden duidelijk gemaakt. Voor de rest kon hij weinig van Kenna verwachten blijkbaar. Hij hief zijn beide handen enkele centimeters op, laten zien dat hij wederom niets had gedaan en geen plannen had haar ook maar vast te pakken, en rolde toen met zijn ogen. Als ze zo wilde doen, moest ze het zelf maar weten. "Mooi," beantwoordde hij de opmerking over dat ze wel zelf kon lopen, waarop Liam haar geen aandacht meer gaf en vastbesloten uit de kamer stapte. De lege gang doorliep hij in een snel tempo. Achterom kijken deed hij niet, ervanuit gegaan dat het meisje de hint wel had begrepen en ze verstandig genoeg zou zijn om hem te volgen, en niets zou proberen dat hem zou dwingen haar wel degelijk te vermoorden. Zijn kamer was daarmede maar een stuk of zes deuren terug van Nikolai's lege kamer, dus het duurde niet lang meer voordat hij zijn eigen slaapruimte weer had gevonden; in nog minder dan een minuut stilte stond hij al in de deuropening van de lege kamer.
De leegte van de slaapkamer, enkel ingericht met een eenvoudige kleine kledingkast en een oud tweepersoonsbed, nam hij gehaast in zich op. Hemzelf kon het al weinig meer boeien dat het een en al grijs was. Donkere muren met afbladderende verf namen het stenen oppervlak in. Een verduisterd raam zat aan de zijkant van het bed, waar de lakens nog vergeleken met al het andere smetteloos wit waren gebleven, en op de paar spuitbussen en een nachtkastje waar hij wat persoonlijke spullen in verborgen had, was er niets te bekennen.
Met een kerm van tegenzin liep hij naar binnen. "Kom niet aan mijn spullen. Het mag nu dan wel ook jouw kamer zijn, ik zat hier eerst," sprak Liam stug. Hij hurkte neer bij de gammele kledingkast, de lades met enigszins gekraak geopend voor zich. Enkele stapels kleding namen de ruimte in het meubelstuk in. Vooral noodzakelijke kleding bevond zich erin, gesproken over voornamelijk sportkleding en simpele t-shirts. Kleding die hij dit keer pakte voor het meisje eerder dan voor zichzelf. Hij gaf doorgaans amper hulp aan 'nieuwelingen', maar het feit dat zijn bed anders vol bloed kwam te zitten liet hem zich over zijn gewoonten heen zetten. De grote rode vlekken vloeistof zou hij niet kunnen volharden in zijn buurt. "Hier heb je een t-shirt en een joggingbroek. Het zal je vast wel passen, maar ik bezit geen meidenkleding dus dit is het beste wat ik je kan geven. Ik wil geen bloedbad op het bed hebben, begrepen?" Onverschillig mikte hij het beide op het beddengoed neer. "Slaap naast me op het bed of je kan op de grond gaan liggen, wat je zelf wilt. Het kan me niet schelen." Zijn plaats op de grond liet Liam vergaan voor het bed. Hij liep erheen, trapte zijn schoenen uit en liet zichzelf vervolgens vermoeid neerzakken op de matras. "Morgen kan je douchen en met een beetje geluk wat kleren lenen van een van de andere meiden hier, maar voor nu moet je het maar met dit volhouden."

Account verwijderd

schreef:
Vanuit Kenna's ooghoek zag ze hoe Liam zijn handen ophief. Dat betekende waarschijnlijk dat hij haar keuze accepteerde en dat hij niet meer zou aanraken. Althans, dat hoopte ze. Het enige wat ze nu wilde is een douche nemen en gaan slapen. Ze moest veel moeite doen om haar ogen open te houden. Ze wilde het bloed en de geur van haar afwassen. Ze stonk vreselijk en dat kwam vooral door de ijzeren geur van het bloed. Gelukkig hoefde ze niet samen met hém in één kamer, dat zou haar situatie verergeren en eerlijk gezegd wilde ze alleen zijn. Ze hoorde de deur opengaan en even later stapte Liam uit de kamer. Snel vervolgde ze hem en sloot ze de deur achter zich. Ze kwam weer de te smalle en onverzorgde kamer binnen. Zo te zien was de hele huis zo, want de begane grond en de kelder zagen er ook zo uit. Ze besloot dat het niet haar probleem was en ze deed haar best om Liam bij te houden. Zijn lange benen maakte een weg naar een andere deur. Hij maakte de deur open en hij blijf in de deuropening staan. Ze wilde hem niet irriteren dus liep ze snel de kamer binnen.
Haar blik gleed over de kamer en ze voelde een grote frons op haar gezicht verschijnen. De kamer leek bewoond. Het beddengoed zag er net verschoond uit, ook al waren de muren naast het bed niet zo in goede staat. Het verf bladderde er langzaam af en er waren zelfs grote stukken betonnen muur te zien. De kamer was erg donker door de grijze verf en door het raam die geblind was. In een hoek lagen verschillende teken en Graffiti spullen. Was deze kamer van Liam? Onbewust liet ze een zucht uit haar mond ontsnappen. Ze had niet verwacht dat Liam zo'n hobby had. Hij leek meer op een type jongen die in zijn vrije tijd spelletjes zat te spelen op de nieuwste Play Station. Haar blik liet ze even vallen op het bed en ze beet even op haar lip. Ze zou niet met hem in één bed willen, hij zou het alleen kunnen dromen. Ze sliep liever op de grond naast het bed. Ze was zo moe, dat ze zelfs op spijkers zou kunnen slapen.
Haar ogen richtten zich op Liam. Ze rolde met haar ogen. 'Was het toch niet van plan', zei ze. Ze zou niet zou zeuren dat ze met hem één kamer deelde. Ze moest blij zijn dat ze niet dood was gebloed. Het leek haar niet het perfecte moment om te zeuren, hij leek geïrriteerd en ze wilde niet weten wat hij zal doen als hij boos werd. Er werd een T-Shirt en een joggingsbroek op het bed gegooid. Ze keek er even naar en liep erheen. Haar handen pakten de twee stoffen bij elkaar. Ze probeerde ze zo ver mogelijk van haar eigen, bebloede en vieze kleren houden. 'Ja', zei ze toen hij vroeg of ze hem had begrepen. Ze wilde zich eigenlijk gaan douchen, maar ze moest het maar zo doen. 'Ik slaap op de grond', zei ze vastbesloten. Ze keek even twijfelend naar Liam die binnen enkele seconden al op het bed zat. 'Moet ik me hier omkleden?', zei ze twijfelend. Het idee dat ze bij Liam zou omkleden zorgde ervoor dat ze zich ongemakkelijk voelde. Het liefst zou ze ergens anders willen omkleden, maar dat besliste ze niet.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De koppigheid die hij bij haar weer kon vinden, klonk herkenbaar. Hijzelf was precies zo aangelegd om alles af te wijzen of tegen te spreken zodra het hem niet aanstond, maar in dit huis was het een van de slechtste eigenschappen om te hebben. Het kon je alleen maar in problemen brengen zoals hij het had gemerkt. Toch hield Liam zijn mond erover dicht, sinds hij niet haar vader en al helemaal geen babysitter voor de nieuwe was, en deed hij er nuchter over. "Prima," antwoordde hij ongeboeid terug. "Moet je alleen niet gaan zeiken als je last krijgt van je rug morgen." Wat afwezig in zijn gedachten ging hij anders zitten. In een kleermakerszit kwam hij terecht op het beddengoed onder hem, zijn onderarmen lichtjes gesteund op zijn benen uit gemak. Zijn handen grepen in elkaar waarop Liam verveeld met zijn vingers speelde. Pas toen hij Kenna's stem nog een keer hoorde en haar vraag opmerkte, nam hij de moeite zijn hoofd weer op te heffen. "Eh, ja. Waar anders?" Hij keek haar aan, een onbegrijpelijke frons laten zien op zijn gezicht in de tussentijd. Het was voor hem allang duidelijk geweest dat het gebouw geenszins iets weg had van een hotel. Het bezat geen speciale kamers om om te kleden, laat staan meer voorzieningen dan nodig was. Hij vond het al een verbazend iets dat het een badkamer had die, naast de rest van het huis, nog aardig schoon leek te zijn. Met kleine dingen als omkleden moesten ze het gewoon doen waar het op dat moment mogelijk was. In zichzelf gekeerd schudde hij met zijn hoofd, zichzelf - dan uit respect - omgedraaid tot zijn rug volledig naar Kenna gekeerd was. Zo kreeg ze, alhoewel Liam het eigenlijk onzin vond, toch de kans om zich om te kleden zonder tegen hem aan te moeten kijken. Ze mocht volgens hem blij zijn dat hij in een nog aardig normale bui was.
Hij zuchtte uit ergernis, zijn gelaat richting de kale muur voor hem gericht om haar te laten zien dat hij haar al helemaal niet meer kon zien. "Maak het snel," siste hij vol tegenzin. Niet wetende wat hij met zichzelf aanmoest nu hij uitzicht had op het grauwe gesteente, pakte hij zijn mobiel uit zijn broekzak. Een wekker stond nogmaals gezet zoals elke avond het geval was, maar het was zijn agenda waar hij naar keek voordat hij het ding naast zich op de matras neer liet vallen. "Vanavond moeten we ergens heen, maar je merkt vanzelf wel wanneer je op moet staan." Haar erover vertellen liet hij achterwege uit zijn eigen eigenwijze zelf. Kenna zou er wel achterkomen waar ze heen moesten en bovendien haatte ze hem al genoeg voor de afgelopen paar uur, hij had geen zin in nog meer gedoe vanwege zijn doorgestuurde plannen van Semion. Zijn concentratie lag ook heel ergens anders eerlijk gezegd. De bloedplekken op zijn eigen shirt door Kenna begonnen hem behoorlijk dwars te zitten. Alsmaar rook hij de ijzige geur van het bloed weer, hem gek gemaakt door de honger van binnenin. Hij bleef vandaar ook amper stil zitten; in alle haast greep hij de doorweekte stof van zijn witte t-shirt vast en trok deze over zijn hoofd. Het feit dat zijn vele littekens van zijn verleden naar boven kwamen kon hem weinig meer deren. De verkleuringen op zijn huid was hij inmiddels wel gewend, tenslotte voelde het heel wat fijner zonder het plakkende shirt tegen zijn borstkas. Voor even gebruik gemaakt van zijn eigen snelheid wierp hij het kledingstuk blindelings van zich weg. Met een doffe klap kwam het tegen de kledingkast terecht, waarop hij een kleine grijns niet kon onderdrukken.

"Ga je me nog vertellen waar je vandaan komt, of ben je daar ook te koppig voor?"

Account verwijderd

schreef:
Geïrriteerd liet Kenna haar ogen in haar oogkassen rollen. Hoe konden deze mensen met hem samenwonen onder één dak? Ze beet op haar tong om haar opmerking binnen te houden, maar ze kon zich niet inhouden. 'Hoezo moet je zo irritant doen? Het is toch mijn keuze, of wil je zo graag dat ik bij jou kom liggen.', zei ze. Haar kaken hield ze hard op elkaar geklemd en haar ogen kneep ze lichtelijk tot spleetjes. Hij was één van de irritantste personen die ze ooit had leren kennen.
Met grote ogen keek ze de jongen voor zich aan. Fijn, moest ze zich bij hem omkleden? Dat zou die willen. Ze bleef hem verdomd aankijken, wachtend totdat hij zei dat het een grapjes was. Jammer genoeg zei die niks meer en was de frons op zijn gezicht de enige wat op zijn gezicht te lezen was. 'Serieus? Oké, draai je om', zei ze en ze sloeg haar armen over elkaar heen. Het leek alsof hij het raar vond dat ze het vroeg. Ik snap wel dat een jongen het niet erg vond om om te kleden. maar bij een meisje was het anders het geval. Hoofdschuddend draaide Liam zich om en gewonnen glimlachte ze, maar zijn reactie liet haar glimlach gelijk verdwijnen. Opnieuw rolde ze met haar ogen en besloot ze om extra langzaam te doen, om hem te reageren. Ze wist dat dit niet zo'n goede keuze was, aangezien ze wist dat als hij boos zou worden hij haar iets aan zou doen, maar ze kon niet tegen zijn koppigheid.
Haar shirt trok ze over haar hoofd en ze keek er even met een vies gezicht naar. Het bloed was een beetje doorgedrukt op haar huid, waardoor er verschillende bloedvlekken op haar huid te zien waren. Ze zocht een plekje uit waar er geen bloed was en ze probeerde de vlekken weg te krijgen. Haar bh liet ze aan en ze ging door naar haar schoenen en broek. Ze trok eerst haar schoenen uit en daarna haar broek. Ook daar was er bloed doorgedrukt, dus ze deed hetzelfde als net, maar dan met haar broek. Alles deed ze langzaam. De kleren vouwde ze op en ze legde ze in een hoekje in de kamer, naast haar schoenen. Het T-Shirt en de joggingsbroek trok ze aan. De touwtjes van de joggingsbroek trok ze wat strakker, anders zou de joggingsbroek irritant van haar heupen afglijden. Haar haren maakte ze vast in een knot met het elastiekje dat ze om haar pols had gebonden.
'Wat? Waarheen? Ik ben trouwens klaar', zei ze. Ze keek vragend naar de jongen die op dit moment zijn T-Shirt over zijn hoofd trok. Verschillende tatoeages die ze net niet gezien had versierden zijn huid en de littekens die verspreid waren zorgden ervoor dat hij er nog enger uitzag. Ze moest toegeven dat hij er goed uitzag, maar dat gaf ze alleen aan haarzelf toe. Nooit zal ze zoiets tegen hem. De jongen was zo'n type die wist dat meisjes op hem vielen, waardoor ze het niet wilde zeggen. Snel keek ze van hem weg en liep ze richting de andere kant van de kamer, richting het raam. Ze liet zich tegen de muur op de grond zakken. Haar hoofd liet ze tegen de muur aanliggen en ze sloot haar ogen.
'Als je zo blijft doen ga ik helemaal niet tegen jou praten', zuchtte ze, toen hij haar koppig noemde. Ze begon hoofdpijn te krijgen van hem, waardoor ze zo snel mogelijk door wilde slapen. Even gaapte ze, waardoor ze haar hand voor haar mond deed en opende ze haar ogen. Ze keek naar Liam. 'Ik kom uit Seattle, maar ik was ongeveer 12 toen mijn ouders naar hierheen besloten te verhuizen. En jij?', zei ze en ze keek hem vragend aan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij merkte haar irritatie in de tussentijd makkelijk op. Het was lastig weg te denken als hij het telkens al aan haar kon horen; hoe ze tegen Liam praatte zei al genoeg over haar gevoel. Klagen deed hij er desondanks niet over, zichzelf precies zo gehouden zoals eerder met geen twijfel laten zien over alles wat hij aan het doen was. Het kon hem niet raken of ze hem mocht of hem het liefst dood op de grond aan wilde treffen. Bovendien had hij de controle over zichzelf al lange tijd kwijtgeraakt, gemaakt dat alles versterkt werd en hij zich onmogelijk in kon houden. Zijn eigenschappen waren versterkt door het vampiergen en misschien was dat de reden dat hij zich aan alles en iedereen kon ergeren, zoals Kenna zich ook door hem bleek te voelen, en zijn woedeproblemen waren enkel aangesterkt geweest. Het viel te bedenken dat hij op hetzelfde spoor bleef door haar tegen te spreken. Zwijgen en hierbij haar laten winnen, zou hem alleen zwak over laten komen terwijl het toch wel over moest komen dat hij het er voor het moment voor het zeggen had. "Slaap zo lang als je wilt op de grond, wat kan mij het uitmaken. Een kamer delen met jou was ook niet mijn plan," mompelde hij nors terug. Op haar opmerking kon hij met gezucht weer omdraaien, een "Eindelijk" uitgebracht uit opluchting. Aan de geluiden te horen had ze er geen enkele moeite mee hem lang te laten wachten. Minutenlang had Liam achterom gezeten, alleen omdat ze erop aandrong, en was hij gedoemd tot de muur om op neer te moeten kijken. De rest van de kamer zag er al heel wat interessanter uit toen hij zich eenmaal weer normaal gedraaid had. Hij kon op zijn minst normaal voor zich uit kijken, zonder zich te voelen alsof hij in een cel opgesloten zat.
De vraag die ze hem stelde negeerde hij, kil naar voren gestaard richting de spuitbussen op de vloer. Hij had geen reden om haar zomaar te vertellen wat ze moesten doen. Ze had al genoeg een hekel aan hem zonder af te weten wat hij precies moest doen om te overleven, uit eigenbelang kon hij het beter van haar weghouden. Problemen tijdens klussen kon hij immers niet gebruiken en al zeker niet door een groentje. "Maak je daar straks maar druk om," zei hij haar. Sloom stond Liam op, geen energie gebruikt om haar ook maar aan te kijken, en de weg naar zijn kledingkast baande hij met geen woord uitgesproken te hebben.
"Ik wist niet dat naar iets vragen al verkeerd was. Laat maar zitten." Een paar voetbalshorts viste hij vanuit de lade weg. Zich omkleden voor Kenna ging verder bij hem met minder geklaag en gezeik af, want veel kon het hem eigenlijk niet boeien dat ze mee kon kijken. Zorgeloos trok Liam zijn broek uit in haar bijzijn. Het werd rustig omgeruild voor de wijde zwarte sportshorts, die ook zijn boxer verhulden met de fijne stof van zijn 'pyjama'. Het omkijken naar het meisje liet hij onderhand al weg, wetende dat ze ofwel kon besluiten weg te kijken of vol belangstelling kon toekijken hoe hij omkleedde. Zijn eigen aandacht lag namelijk eerder bij de vieze kleding op de grond van zowel de nieuweling als hemzelf. De geur van het bloed bleef maar om hem heen cirkelen als een irritante, ondoordringbare walm, waardoor hij expres de donkere spijkerbroek over de doorweekte kledingstukken heen gooide. Zijn rode ogen wreef hij vervolgens samen met de vele aderen weer weg om de zijn beheersing nog te behouden. Met geen overblijfsel van zijn kleine instorting over het wezen in hem, liet Liam zich terugvallen op de matras. Op zijn zij gelegen met de lakens gedeeltelijk over zijn lichaam heengeslagen. Zijn blikken waren op die van Kenna gericht, voor een keer naar haar toe gelegen met de lege plaats in het bed tussen hen in als afstand tussen hun beide gedaantes. Hij kon haar in de gaten houden maar tegelijkertijd genoeg ruimte creëren om zo ver mogelijk van haar vandaan te blijven, vanwege haar eerdere opmerking over hoe ze hem van haar vandaan wilde hebben. Suf liet hij zijn hoofd op het kussen liggen.

"Ik kom uit New York."

Account verwijderd

schreef:

~ Tijdsprong ~

Het geluid van een wekker zorgde ervoor dat Kenna wakker werd. Haar ogen openden zich en ze moest een paar keer knipperen om goed zicht te krijgen. De gebeurtenissen van gister kwamen in een klap in haar gedachten. De ruzie tussen haar en Mason, hoe ze meegenomen werden, de kelder waar Mason zat, hoe ze werd mishandeld en Liam. Het beeld van Liam kwam op d'r netvlies en een rilling liep over haar rug. Ze wist nog steeds niet wie of wat hij was en ze durfde het ook niet te vragen. Ergens diep van binnen wist ze dat ze er vroeg of laat achter zou komen.
Ze had het gevoel dat het al laat was en dat kwam vooral door de donkere kamer. Ze hees zichzelf omhoog en een pijnlijke steek schoot er door haar rug. Het zorgde ervoor dat ze even haar wenkbrauwen fronste en ze greep naar haar onderrug. Liam had gelijk, maar ze zal hem geen gelijk geven. In haar hoofd speelde er een beeld af hoe zelfvoldaan hij zou zijn als ze hem gelijk gaf. Ze wilde hem het lol afnemen, dus ze zou het zeker weten niet toegeven. Het slaap wreef ze uit haar ogen en ze rekte haar botten uit. Haar rug deed daarbij pijn, maar ze probeerde de pijn te negeren. Ze zag dat Liam al wakker was geworden en hij zette zijn telefoon uit. Ze snapte niet waarom hij een wekker had gezet, moest hij ergens heen? Voordat ze ging slapen had ze nog een klein gesprek met Liam. Natuurlijk was het meer elkaar irriteren, want hoe kon het anders? Ze had hem aardig geïrriteerd en zelf was Kenna ook niet in een goede bui. Ze kwam te weten dat hij uit New York kwam en dat alleen zijn vader leefde. Jammer genoeg wilde hij geen details vertellen over zijn leven in New York of de band met zijn vader. Het leek een onderwerp waarover hij het liever niet wilde hebben, dus ze liet hem maar gewoon. Hij zei dat hij 21 was en dat hij net klaar was met zijn studie. Kenna wist niet meer welke studie, ze viel in slaap midden in zijn verhaal.
Ze stond gapend op en ze liep langzaam naar de kledingkast. Haar blik ving haarzelf op in de spiegel die erop hing. Ze zag er vreselijk uit. Haar haren zaten in een schuine knot op haar hoofd, ze zag er bleek uit en haar make-up was over haar hele gezicht geen uitgelopen. Ze schrok van haar eigen spiegelbeeld. Waarschijnlijk maakte het de mensen hier niet zoveel uit, maar ze vond het op één of andere manier niet zo fijn om er zo bij te lopen. Misschien keken de mannen haar daarom zo raar aan? Het enige wat er nog oké uitzag waren de kleren die ze van Liam had gekregen. Het T-Shirt was een beetje te groot, maar hij zat lekker net als de joggingsbroek. Ze draaide zich langzaam om en keek Liam aan. 'Waarom heb je een wekker gezet?', vroeg ze. Ze wist niet goed hoe laat het was. Er hing hier nergens een klok en door de ramen kon je ook niks zien. Ze twijfelde tussen 4 á 5 uur, maar ze kon het ook helemaal fout hebben. 'Hoe laat is het eigenlijk?', vroeg ze toch voor de zekerheid. Langzaam draaide ze zich weer om naar de spiegel. Ze maakte haar haren los uit de elastiek en ze maakte opnieuw een knot.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het schelle geluid van de wekker wist hem uit zijn slaap te halen. Dromen, of eigenlijk merendeels bestaande uit nachtmerries en belevingen uit het verleden, werden verstoord door het gegalm. Een einde kwam er aan de wereld die Liam zowel beangstigde als plezierde om even aan de buitenwereld te ontsnappen. Het donker werd verwoest door de lichtstralen, bij hem binnengekomen toen hij gedwongen werd zijn ogen te openen. Natuurlijk was hij allang eerder wakker geweest dan enkel het moment van het afgaan van het alarm, vanwege alleen al zijn gevoelige gehoor dat hem stoorde zodra iemand ook maar een beweging maakte in zijn omgeving, maar het maakte het niet minder klote voor Liam om zich erbij te moeten neerleggen dat het een lange avond zou worden. Het overeind komen kostte hem al genoeg moeite op zich.

Kenna bleek ook al ontwaakt te zijn bij de tijd dat hij wakker genoeg was en normaal om zich heen kon kijken, zonder de waas voor zijn ogen. Hij kon haar zien staan voor de spiegel, recht tegenover het bed. Haar leek haar eigen uiterlijk meer te boeien dan het ergerlijke voortgebrachte geluid van de wekker. Hij was degene die het ding met diep gezucht uit moest zetten en, dat ze geen verzet weergaf bij het opstaan, kon hem alleen maar meer verbazen dan het zien hoe ze er in alle rust rondliep. Hijzelf had er alles voor gedaan om nog even verder te kunnen slapen met menselijke zintuigen. Met die gedachte in zijn achterhoofd rolde hij momentenlang met zijn ogen, desondanks hij hemzelf wel zover had gekregen zich over zijn verloren rust heen te zetten. Liam richtte zijn blik gedwongen op het meisje.
"Wat denk je zelf," zei hij suf terug. Een geeuw werd door hem met moeite onderdrukt, terwijl hij zich langzaam maar zeker van het bed afduwde en kwam te staan. "Anders halen we het nooit." Haar in de gaten houden ging door gewenning haast vanzelf. Hij betrapte zich erop haar regelmatig op te zoeken door zijn ogen naar de hare te laten gaan, met vooral haar bewegingen die Liam geconcentreerd onderzocht. Het was alsof hij zat te wachten op haar poging om te ontsnappen, zelfs met zijn geweten dat ze weinig tot geen kans maakte. Het liet hem vermoeider worden erop te letten maar het weg laten gaan was moeilijker dan het klonk. Na bijna een eeuw was hij nog steeds hetzelfde als het ging om paranoia. Op haar vraag keerde hij terug uit zijn eigen gedachten, opgemerkt dat hij weg zat te dromen in zichzelf, en wierp hij een blik op zijn opgelichte telefoonscherm. "Het is kwart voor zes."
Hoe hij zich normaal gelijk aankleedde bij het opstaan, liet Liam het nu weg door te grijpen naar een grijze thermofles op de grond. Naast het nachtkastje verborgen tegen het hout kon hij het vinden. Het ijzerharde materiaal maakte het haast onverwoestbaar, samen met een dikke laag die de vloeistof beschermde en toch tegelijkertijd wegschermde van de omgeving. Het denken dat de fles die hij aan zijn lippen zette het bloed uit mensenaderen bevatte, zou bij geen van de mensen in hun hoofd opkomen. Gulzig werkte hij een aantal grote slokken naar binnen. Hij voelde de aderen onder zijn ogen kloppen van het hongergevoel, de verleiding om elk wezen er leeg te zuigen om het te laten verdwijnen gevoeld, de dieprode kleur teruggekeerd in zijn zicht voor een paar keren. Afwisselend was het wel geweest, want bij het opmerken van het begin van zijn veranderingen merkte hij ook seconden op waarin het voor even verdwenen leek te zijn. Het bleek dat hij zich aan moest wennen regelmatiger te voeden wilde hij de controle van eerder weer terugkrijgen.
Voor Kenna had hij geen idee hoe het met haar ging. Hem kon het geen flikker schelen of ze kapot was, zich depressief voelde in het gevangenschap of juist woedend was. Het enige dat hem aanging was het weten dat wanneer hij haar niet 'normaal' zou verzorgen, ze behalve uithongerde ook nog een groter probleem voor hem werd zodra ze flauwviel of erger. Vandaar dat hij zich eroverheen zette en, met een kleine pauze tussen zijn 'eten' door, haar uit vrije wil iets vroeg.
"Heb je honger?"

Account verwijderd

schreef:
Via de spiegel keek ze naar Liam, die wakker werd. Zo te zien was hij een ochtendpersoon, want met een diepe zucht deed hij de wekker uit. Hij zag er niet bepaald blij uit en zo te zien had hij liever nog in bed gelegen. Het antwoord die ze van hem kreeg was ook niet bepaald "normaal". Even rolde ze met haar ogen, maar ze richtte haar blik weer naar hem via de spiegel. 'Weet ik veel, daarom vraag ik het', zei ze. Ze probeerde zo rustig mogelijk te klinken, maar bij hem kon het niet. Hij was serieus de irritantste persoon die ze ooit in haar leven had ontmoet. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond en ze rekte zich nog één keer uit. Het leek alsof de pijn in haar rug niet zo snel zou verdwijnen. Haar ogen richtten zich weer op haarzelf en ze probeerde haar gezicht schoon te maken. Het lukte soort van, maar er waren nog steeds verschillende vegen op haar gezicht te zien. Ze liet haar armen slap hangen en ze draaide zich om naar Liam, die zich op dit moment boog om naar iets te grijpen. Hij pakte een thermofles van de grond en dronk ervan. Op dit moment besefte Kenna dat ze nogal dorst had. Ze likte even over haar lippen heen en keek weg. Haar rug liet ze leunen tegen de houten kast. Nog steeds moest ze verzinnen om hier weg te komen, maar eerst moest ze het huis en de buurt leren kennen. Het zag er niet goed uit, maar misschien kon ze vluchten als hun weg zouden gaan? Het zou wel een goed idee zijn, maar ze wist niet wat Liam van plan was. Ze wist zelf niet of ze het wel wilde weten, maar ze had geen andere keus. Hij zou haar hier niet achterlaten, dat wist ze zeker.
'Kwart voor zes? Zo laat?', vroeg ze zich hardop op. Haar blik richtte zich op de grond, naar haar kleren. Door het bloed die erop zat moest ze even aan Mason denken. Ze wist niet wat er nu met hem gebeurde, ze hoopte alleen dat hij veilig ook al was dat sowieso niet het geval. Het is hier alles behalve veilig en gezien de toestand van Mason was hij niet echt "gezond". Ze herinnerde zich zijn bleke huid en de pijn die in zijn ogen te zien was. Ze wilde hem helpen, een dom idee kwam in haar hoofd maar ze wist dat het Mason ook zou helpen. Ze wilde net beginnen met praten, toen Liam dat al deed. Voor even keek ze hem aan, maar daarna keek ze weer weg. 'Uhm, ja beetje', zei ze. Eerlijk gezegd had ze zo'n vraag van Liam niet verwacht, maar die jongen zit vol met verassingen. Waarschijnlijk vroeg hij het uit beleefdheid of omdat ze zou zeuren. Dat waren de enige redenen die ze voor nu kon bedenken.
'Uhm, Liam.. Mag ik je om iets vragen?', zei ze. Haar ogen keken hem weer aan, maar deze keer onzeker. Het was de eerste keer dat ze hem bij zijn naam noemde en het klonk raar uit haar mond. Zonder te wachten op zijn antwoord, ging ze verder. 'Kan je.. misschien..', ze stopte even, maar na een zucht ging ze weer verder. 'Je bloed aan Mason geven, zodat hij geneest?', zei ze. Haar stem klonk onzeker, maar dat kwam omdat ze ergens diep van binnen wist dat Liam zoiets nooit zal doen. Puur om haar te irriteren of om te genieten van de pijn die Mason had. Het was niet normaal om iemand te vragen voor bloed, zodat een ander kon genezen, maar zo te zien was niks normaal hier.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De geur van het bloed bleef tot hem doordringen. Een ondenkbare sterke geur vormde het rondom hem, eentje die Liam niet zomaar weg kon denken of kon doen dat het er niet was. De ijzersterke drang naar de vloeistof was groot genoeg om hem zijn controle over zichzelf af te nemen. Hij dronk de overgebleven helft van twee dagen geleden zorgeloos uit de thermofles, de dwang om elke druppel binnen te krijgen aangewakkerd door aan zijn hongergevoel toe te moeten geven, onderwijl de fles alsmaar leger en leger werd. De rode kleur in zijn ogen en hier rondomheen keerde intussen een aantal keren terug totdat er geen drank meer in het voorwerp te vinden was. Sindsdien verdwenen de tekenen van de vampier in hem en werd de fles min of meer uit ergernis gedumpt op de grond.
"Uh-uh. Ooit van verslapen gehoord?" De irritaitie die hij blijkbaar bij haar veroorzaakte werd door hem genegeerd. Het kon hem naar normaal nog niet boeien wat hij met haar deed, zolang ze nog leefde was er voor hem niets om zorgen over te moeten hebben. Helemaal kon hij zichzelf er moeilijk van overtuigen dat ze zo onschuldig was als ze zich voordeed. Toch zette hij het uit zijn hoofd, geprobeerd bij de wereld te blijven door zijn gepeins af te zetten. Hij luisterde naar wat ze te zeggen had met zwijgzaamheid in plaats van zijn eerdere acties door haar gelijk eigenwijs tegen te spreken. "Dan stoppen we onderweg wel ergens bij een drive-thru," stelde hij stug voor, lopend naar de kledingkast waartegen Kenna ongeboeid geleund stond. "Als we er tijd voor hebben." Een schone zwarte spijkerbroek greep hij uit een van de lades weg. Een van zijn t-shirts volgden, waarna hij zich zonder enige vorm van schaamte begon om te kleden. Van hem mocht Kenna kijken wat ze wilde; mocht ze zich ongemakkelijk voelen, kon ze altijd nog wegkijken. Verbazing over haar vraag werd daartegen wel laten zien. Vragend haalde hij zijn wenkbrauw op. "Het ligt eraan wat." Het t-shirt trok hij over zijn hoofd, ervoor gezorgd dat geen van zijn littekens weer te zien waren voor omstanders. Zijn hele collectie - oude - verwondingen werden helemaal verborgen door de comfortabele stof van zijn kleding. Bij haar spreken beet hij ongeduldig op zijn lip, sinds het eeuwen leek te duren tot ze dan eindelijk de vraag stelde waar Liam op zat te wachten, hoe graag hij ook had gewild dat het nooit gesteld was geweest. Zijn eerste antwoord waren vrijwel meteen zijn duistere blikken geweest uit afkeer.
"Waarom zou ik dat moeten doen dan? Hij verdient het niet eens."

Account verwijderd

schreef:
Na het dumpen van de fles liep Liam Kenna's kant op. Zonder het door te hebben begon ze in haar hoofd verschillende scenario's af te spelen. Ze voelde hoe het zweet haar uitbrak voor de zoveelste keer in deze paar uur. Snel ging ze aan de kant en ze haalde even opgelucht diep adem. Gelukkig wilde hij alleen gaan omkleden, waardoor ze gelijk wegkeek. Ze zou het zelf niet fijn vinden als hij zou kijken als ze omkleede, maar Liam leek het niks uit te maken. Kenna voelde zich er zelf niet prettig bij als de jongen zich omkleede, maar ze ging er geen probleem mee maken. Tot nu toe was hij niet irritant geweest en dat wilde ze zo houden. Ze moest natuurlijk ook aardig doen, zodat hij Mason zou willen helpen.
'Oké', zei ze en ze knikte.
Voor even keek Kenna richting Liam. Voor de tweede keer in paar uur zag ze hoe hij zijn T-Shirt net uitdeed. Voor heel even scanden Kenna's ogen zijn bovenlichaam. Nu zag ze hoeveel littekens hij had. Ze waren van verschillende grotes en het leek erop dat hij ze al langer had. Ze zagen er pijnlijk uit. Een andere T-Shirt trok hij over zijn hoofd, waardoor Kenna doorhad dat ze staarde. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en ze vestigde zich op zijn gezicht. Daar waren geen littekens te zien, wel een aantal moedervlekken.
Kenna zag hoe Liam's blik in een bozere blik veranderde. Ze begon bang te worden. Ze wist niet of hij boos op haar vraag was of omdat ze over Mason begon. Haar tanden klemde ze hard op elkaar op zijn vraag. Ja, waarom deed ze dat? Ze vroeg zichzelf dat af. Zou Mason hetzelfde doen? Ze herinnerde zich hoe hij tegen de man schreeuwde om haar los te laten, zodat ze geen pijn zou krijgen. Een rilling liep over haar rug toen ze aan de gebeurtenis terugdacht. 'Omdat.. omdat ik niet wil dat hij pijn lijdt. Ik zou het wel snappen als je het niet zou wilt, maar ik zou het waarderen als je het zou doen..', ze vestigde haar blik op de grond toen zijn blik nog steeds niet was veranderd. 'Laat maar, domme vraag. Sorry dat ik hem stelde', zei ze en ze schudde haar hoofd. Ze liep richting haar stapeltje kleding en ze deed alvast haar schoenen aan. Het waren hoge hallen, maar ze had natuurlijk geen andere schoenen. Ze moest het voor even hier mee doen, want ze had geen andere keuze. Ze draaide zich om en liet haar schouder tegen de muur aanleunen, terwijl ze zat te wachten, zat ze een beetje met haar vingers te spelen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld