Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg met Wishbone

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
Ik rolde met mijn ogen en besloot maar niet op haar te reageren. Ik liet haar verder de school zien, maar maakte er geen uitgebreide rondleiding van. Ze had overduidelijk niet echt interesse in mijn uitleg. Ik had net zo goed niet de rondleiding kunnen geven volgens mij, maar ja. Als laatste liep ik met haar naar buiten waar twee andere gebouwen stonden. In die gebouwen had iedereen een eigen kamer, jongens en meiden gescheiden. Ikzelf sliep er niet. Mijn vader was de directeur, hij zou me nooit zomaar bij allemaal anderen zetten. "Daar krijg je een kamer." Ik keek haar aan. "Dat is je eigen plek." Ik liep naar binnen om haar één van de kamer toe te wijzen. Ze zal het wel niets vinden.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het leek eeuwen te duren, maar uiteindelijk waren we dan toch bij het einde van de tour aangekomen. Toen ik eenmaal bij mijn kamer was, voelde ik niet veel. Het was eigenlijk wat ik zo'n beetje gewend was, alleen dan beter. Een eigen plek, het klonk me wel goed in de oren om eerlijk te zijn. Ik zuchtte zacht en stapte naar binnen. Mijn spullen waren er al neergezet, alsof mijn ouders al mijn spullen en kleding in een paar koffers hadden gepropt en deze hadden laten afleveren. Ik had altijd al geweten dat ze van me af wilden, maar ja... ergens deed het toch pijn. 'Bedankt,' zei ik tegen Luca voor de rondleiding. Ik had er dan wel niets van meegekregen, maar dat betekende nog niet dat ik hem niet moest bedanken.

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
Ik keek haar aan en knikte. "Graag gedaan", zei ik en liep terug naar de deur. "Zal ik je morgen ophalen? Je rooster ligt op het bureau." Ik wist niet of ze wilde dat ik haar zou ophalen, maar het leek me wel verstandig. Waarschijnlijk wist ze toch niet meer waar de lokalen waren en dan kon ik gelijk haar verder begeleiden zoals mijn vader graag wou. Hij zal trots op me zijn nu ik gedaan heb wat ik moest doen. Ik voelde me opgelucht. Het laatste wat ik wilde, was dat hij teleurgesteld in me zou zijn. Als mijn vader teleurgesteld was, keek hij je altijd met zo'n blik aan. Dan voelde ik het gewoon in mijn maag en kon ik wel janken. "Dan zie ik je morgen?"

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Ik zuchtte zacht en knikte. 'Prima,' mompelde ik. Wat voor lessen zouden ze hier eigenlijk krijgen? Het was geen middelbare school, dus ik verwachtte geen standaard vakken... Ach, ik zou het vanzelf wel merken waarschijnlijk. Niet dat ik nou bepaald van verrassingen hield, maar ernaar vragen had ik ook geen zin in. Misschien was dat het niet eens. Hem nog een tijd moeten aanhoren, wilde ik niet. Met een diepe zucht liet ik me op het bed vallen. 'Tot morgen dan maar.'

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
Ik liep de kamer uit en door de gangen van het gebouw, naar buiten en vervolgens het schoolgebouw weer binnen. Ik ging meteen door naar mijn vaders kantoor, want ik wou hem graag vertellen hoe goed het gedaan was. Ik kon niet wachten om zijn blik te zien, hij zou vast trots op me zijn, maar toen ik het vertelde, reageerde hij heel kil. Hij was druk bezig met zijn werk en negeerde me zowat. Een magere 'goed zo' was het maximale dat ik uit hem kon krijgen. Nu was hij niet teleurgesteld, maar ik. Alleen kon het hem niets schelen als ik teleurgesteld was. Zo ging het altijd. Zonder iets te zeggen ging ik weg, naar mijn eigen kamer. Ik kroop in bed, ik had geen honger, ik had nergens meer zin in. Ik wou gewoon dat deze dag voorbij was en ik hoopte dat mijn vader morgen misschien zou inzien dat ik goed mijn best had gedaan met resultaat.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Die avond had ik nog naar het plafond gestaard. Telkens vroeg ik me af wat ik hier nu eigenlijk moest leren, maar tegelijkertijd wist ik dat ik er vanzelf wel achter zou komen. In ieder geval, zin in de volgende morgen had ik niet. Uiteindelijk had ik die avond niets anders gedaan dan het plafond bewonderen. Af en toe keek ik nog even schuin naar mijn gitaarkoffer, soms nog even naar mijn lege bureau waar ik mijn tekenspullen mooi op kon uitstallen, maar ik deed de moeite niet. Over een paar dagen zou ik hier toch weg zitten.
Pas de volgende ochtend was ik erachter gekomen dat ik in slaap was gevallen, maar inmiddels weer wakker was. Een nieuwe dag, één die ik maar al te graag niet zo vroeg wilde beginnen. Met een zachte kreun draaide ik me om en ging ik op mijn zij liggen, met mijn rug richting de muur. Onder de deken was het tenminste lekker warm.

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
Ik draaide me nog één keer om in mijn bed voor precies vijf minuten, voordat ik opstond om mezelf klaar te maken. Een nieuwe dag, een nieuwe uitdaging. Dat was wat mijn vader altijd zei en voor het eerst in jaren besef ik dat dat klopt. Ik kleedde me aan, ontbeet, poetste mijn tanden en trok handschoenen aan, ook al was het helemaal niet zo koud vandaag. Ruim op tijd was ik onderweg naar het slaapgebouw waar ik Jenn gisteren had achtergelaten. Ik stapte naar binnen, liep naar haar deur en klopte aan. Geen geluid. Ik klopte weer, maar nu harder en toen leek ik wat te horen. "Lag je nog in bed?!" Ik zuchtte diep. "Moet ik je nu alweer op deze regel wijzen? Op tijd komen. Op. Tijd. Komen. Op tijd komen! Hoe moeilijk is het Jenn?" Het frustreerde me dat ze het simpelste regeltje nog niet na kon leven. Ongeduldig wachtte ik voor haar deur en keek op mijn horloge. We zouden zo nog moeten rennen, wilden we op tijd komen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het duurde niet land of de ongeduldige Luca stond voor de deur. Ik zuchtte diep. 'Hebben jullie dan geen slaap nodig in de ochtend?' klaagde ik. Met flinke tegenzin gooide ik de deken van me af, waarna ik begon te rillen. Ik haatte dat moment dat je net uit je bed stapte. Het was koud en naar. Zo snel mogelijk kleedde ik me aan. Niet zodat ik op tijd kon komen, dat kon me namelijk geen moer schelen, maar puur zodat ik het weer wat warmer zou krijgen. Vervolgens liep ik naar de spiegel, waar ik op mijn gemak mijn haar begon te borstelen. Zo meteen nog een beetje make-up en dan zouden we zeker te laat komen.

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
Het duurde ontzettend lang, maar ik ging niet meer verder zeuren. Ze zou alleen maar langzaam gaan doen om mij te pesten, dus ik liet haar haar gang gaan. Ik keek nog eens op mijn horloge. We hadden op dit moment naar de les moeten lopen. Het was gênant om te laat te komen, maar er was nu niets meer aan te doen. Ze mocht van geluk spreken dat ik er was, anders zat ze weer bij mijn vader. Ik ben gelukkig vrij geliefd bij de docenten hier, dus dat zal haar redden. "Schiet eens op!" riep ik uiteindelijk toch.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Ik zuchtte diep toen ik Luca weer hoorde roepen. Waarom maakte het hem toch zoveel uit? Hij zou toch niet in de problemen komen. Toch probeerde ik onbewust iets sneller te zijn, al was het maar een paar seconden. Eenmaal klaar met zowel mijn haar als make-up, deed ik mijn spijkerjack aan en stapte ik naar buiten. Daar gaapte ik onwillekeurig. 'Jullie moeten echt jullie lessentabel opnieuw instellen,' mompelde ik.

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
"Half negen is een prima tijd. Je hersenen zijn dan het meest productief, nee, dat is zelfs om zes uur 's ochtends, maar dat doen we je niet aan." Ik keek haar betweterig aan. Ze zag er mooi uit vandaag, dat moest ik toegeven. Aan mezelf dan, ik zou zoiets nooit hardop zeggen tegen haar. Van mijn leven niet. "Misschien moet je eens wat minder klagen en wat meer luisteren", mompelde ik en liep voor haar uit. Ik opende de deur en hield deze netjes voor haar open. Zo hoorde het gewoon.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Ik rolde met mijn ogen. 'Onderzoek heeft anders aangetoond dat je hersenen pas vanaf tien uur echt dingen opnemen, dankje,' kaatste ik terug. Productief vanaf zes uur? Ha, laat me niet lachen. Wat een onzin. 'Misschien moet je je bronnen eens na gaan lopen voordat je mensen die onzin van je gaat verkopen.' voegde ik aan mijn opmerking toe. Zijn andere opmerking negeerde ik helemaal. Luisteren zou ik pas doen als ik het nodig vond.

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
Ik zuchtte en negeerde haar toen maar ook. Ik liet de deur dicht vallen en liep met haar naar het hoofdgebouw. We bleven op de begaande grond en gingen naar een groot lokaal. Iedereen keek ons natuurlijk aan, omdat we te laat waren, maar al snel was hun aandacht weer weg. "We hebben dele school verdeeld in twee groepen. Fysiek en mentaal. Dit hoor bij het fysieke gedeelte. De mensen hier hebben een fysieke gave, iets bijzonders wat niet zomaar iedereen kan." Ik keek haar aan. "Nou, go ahead. Ik blijf hier wachten."

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Ik was even meegelopen. Het lokaal waar ik zat beviel me totaal niet. Het was niet zozeer een lokaal, maar eerder een soort... trainingsruimte? Een gymzaal? Er was in ieder geval genoeg plek om te zitten, dat wel. Met een diepe zucht liep ik het "lokaal" in en ging ik ergens tegen de muur aan zitten. Deze "lessen" zouden een ramp worden, dat voelde ik nu al. Daarnaast, wat was al die onzin over fysieke en mentale gaves? Eerst ging het alleen nog over "speciaal zijn". Ik zuchtte diep. Nog maar een paar dagen, dan zouden ze me vast wel zat zijn.

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
Ik nam plek aan de zijkant van de zaal, zodat ik goed op Jenn kon letten. Ze zal nog wel wat opstandig zijn, maar uiteindelijk zou ze vast beseffen waarvoor dit was. De docente sprak haar niet aan op het te laat komen. Waarschijnlijk wist ze wel dat ik dat had gedaan en het zou haar les alleen maar meer verstoren. Het was de tweede les van dit jaar, dus nog vrij introducerend. Ze herhaalde nog even kort wat ze gisteren had verteld en toen begonnen de 'challenges'. Challenges zijn iets wat bij zowel fysiek als mentaal plaatsvond. De bedoeling was dat twee mensen tegenover elkaar gezet werden en door middel van gebruik van hun gaves tegen elkaar moesten 'strijden'. Het was niet de bedoeling dat er echt gevochten werd, maar dat er slim gespeeld werd en je zo meer kon ontdekken van je kracht.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld