Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O//Tangled

Account verwijderd

schreef:
TS - paar dagen later

Julian voelde zijn hart sneller kloppen na elke keer dat hij op de klok keek. Het getik maakte hem ook zenuwachtig. Zenuwachtig? Dat was Julian niet snel. Sterker nog, het was niks voor hem om maar enigszins ergens zenuwachtig voor te zijn. Nu was hij dat echter wel. Hij trilde ongeduldig met zijn voet heen en weer, terwijl hij zat te wachten in het halletje voor Rosalia haar kantoor. De bewaker die naast hem stond keek hem dan ook zuchtend aan. Het was eigenlijk maar het standaard afspraakje bloed prikken, iets waar hij sowieso niet van hield. Maar deze keer was er nog iets anders waar Julian voor kwam. Hij had liggen piekeren of dit wel juist was om te vragen. Het ging namelijk om het dinerfeest dat vanavond georganiseerd werd in de gevangenis. In de eerste instantie was hij niet van plan om daar aanwezig te zijn. Hij had daar niks te zoeken, en er was niemand die hij kon vragen. Althans, tot nu dus. Hij ging Rosalia vragen of ze met hem wilde dineren. Het was alsof hij een meisje op date ging vragen, iets wat hij zeker niet gewend was. Als ze nee zei was zijn plan mislukt, ongeacht de reden. Wellicht had ze een vriend hierbuiten, daar had hij nog nooit bij stilgestaan. En dan nog, ze hadden toch geen kans samen, dus daar hoefde hij sowieso niet op te rekenen. Ondanks dat hij dat wist hoopte hij toch dat ze zijn aanbod zou accepteren.

Account verwijderd

schreef:
'Zo dan zijn we klaar voor vandaag, tot morgen en veel plezier vanavond!', zei Rosalia nog opgewekt tegen een van haar gevangenen. Voor het eerst in lange tijd zou hij zijn dochter terugzien en het deed haar wat denken aan de eigen situatie die ze ooit met haar vader had. Veel dingen hier in de gevangenis lieten haar denken aan haar eigen situatie maar maakte het ook makkelijker om er mee om te gaan en er over te durven nadenken. Ze nam plaats achter haar bureau zodra de man weg was en riep dat de volgende alvast mocht binnenkomen. Haar dag zat goed vol vandaag aangezien ze snel moest werken door het diner. Ze vond het een goed initiatief van de gevangenis en voor een avond in het jaar konden de gevangenen gewoon even genieten van een normaal leven met iemand waarvan ze houden. Zelf had ze die mogelijkheid nooit met haar vader gekregen en ze vond het dan ook een mooi gebaar. Zodra ze Julian zag binnenkomen glimlachte ze even naar hem. 'Neem maar alvast plaats hoor, ik kom. Vertel me intussen maar, hoe gaat het nu met je? En met je voeding?', vroeg ze waarna ze opstond en alles klaarmaakte. Veel vordering had ze niet gemaakt met Julian na hun laatste gesprek en ze was er dan ook niet meer verder op ingegaan. Niet iedereen wilt hulp en dat besefte ze waarna ze ook niet meer had aangedrongen. Niet iedereen was te helpen.

Account verwijderd

schreef:
Zodra de gevangene voor hem het kantoortje uit kwam stond Julian direct op. De bewaker die zojuist naast hem had gestaan greep zijn bovenarm vast en keek hem nog eens waarschuwend aan. Pas toen Rosalia zei dat de volgende mocht binnenkomen liet hij haar los en nam de andere gevangene mee terug naar zijn cel. Wat dacht hij, dat hij haar iets wilde aandoen? Julian schudde die gedachte van zich af en sloot de deur achter hem zodra hij binnen kwam. Hij ving haar glimlach op en nam vast plaats toen ze zei dat dat mocht. 'Het gaat beter.' Antwoorde hij toen op haar vraag. Natuurlijk wist ze niks van zijn ontsnappingsplan en ging dat nog steeds door, maar hij was sinds hun laatste gesprek wel uit de problemen gebleven. 'En ja, ik eet ook beter.' Zei hij, al was dat niet helemaal waar. Hij moest toegeven dat hij het geprobeerd had, maar het grootste gedeelte van het gevangeniseten kreeg hij niet door zijn keel. Misschien was zijn lichaam daar inmiddels aan gewend, want honger had hij niet echt. Hij at zijn ontbijt en zijn lunch, maar het avondeten bleef een constant probleem. Hij keek toe hoe Rosalia alles klaarmaakte en zuchtte even zachtjes. Nog steeds brande die vraag op zijn lippen, maar hij wilde het straks pas vragen.

Account verwijderd

schreef:
'Ik ben blij dat te horen, dat alles goed gaat. Je ziet er ook al een stuk beter uit', zei ze oprecht. Ze meende het ook, ze was blij dat hij zich goed voelde of tenminste probeerde om zichzelf weg te houden van de problemen. Ze geloofde hem, een eigenschap die hier heel belangrijk was. Het zijn allemaal criminelen wat hen misschien minder eerlijk laat lijken maar vertrouwen is belangrijk en wanneer ze zien dat dat er niet is dan is het een verloren zaak en krijg je nooit een band met hen. 'Dan zullen we er maar eens aan beginnen, ontspan maar', zei ze waarna ze vlug bloed prikte alsof het een soort routine was vandaag. 'Dan zijn we klaar voor vandaag denk ik, een kort bezoek vandaag aangezien het een drukke dag is', zei ze waarna ze plaatsnam achter haar computer en zijn fiche verder aanvulde met de goede vordering in zijn eetpatroon. Binnenkort zou er een grote wisseling in patiënten gebeuren en dus moest alles in het dossier. Ze wist niet of ze Julian naar een andere dokter zouden overplaatsen maar ze wou dat zeker iedereen goed geïnformeerd kon zijn over zijn situatie. 'Dan zie ik je over 2 dagen opnieuw', zei ze nadat ze in haar agenda had gekeken.

Account verwijderd

schreef:
Zodra de naalden geweest waren was Julian weer rustig. Hij had het weer gehad en daar was hij blij om. En hij was ook blij dat Rosalia genoegen nam met het kortzinnige antwoord op de vraag of het goed met hem ging. Eerder had ze misschien wel doorgevraagd, nu deed ze dat niet. Misschien had ze besloten om zich niet langer druk te maken om hem. Hij begreep dat wel, hij had toch al talloze keren laten blijken dat hij geen hulp hoefde, hoe erg hij dat ook waardeerde.'Rosalia,' zei hij toen ze weer achter haar bureau ging zitten, ze had het immers nog druk. Julian stond op en liep naar het bureau. Hij glimlachte even klein en hoopte gewoon niet afgewezen te worden. 'Ik weet dat het best wel laat is om nog te vragen...' Zei hij. 'Maar wil je vanavond met mij dineren?'Julian was blij dat hij het gevraagd had. Het betekende ook veel voor hem en Rosalia was de enige persoon die enigszins maar enkele moeite in zijn welzijn had gestoken. Ze was een dokter, dus het was haar beroep. Maar Julian wist best dat ze veel meer voor hem had gedaan dan een dokter zou doen. Hij waardeerde dat, al had hij dat nog niet echt duidelijk laten blijken. Dat wilde hij dan nu ook doen, en daarom vroeg hij het haar ook natuurlijk. Hij hoopte dat ze hem nog niet had opgegeven, zoals veel 'vrienden' bij hem hadden gedaan. Hij sprak dan nog niet eens over de mensen die hem hadden laten vallen de afgelopen jaren, dat was logisch als je een crimineel was. In die wereld was niemand te vertrouwen. Julian had altijd weinig vrienden gehad, dat begon al in zijn jeugd. Hij was altijd een buitenbeentje geweest, maar was dat de reden waarom zijn vrienden hem hadden laten zitten, keer op keer? Het had in ieder geval zijn zelfbeeld geschaad, het gaf hem een waardeloos gevoel en vanaf toen ging het alleen maar slechter en slechter. Crimineel werd je niet zomaar, je groeide er langzaam in. En zelfs als je uit de gevangenis kwam was het moeilijk om het rechte pand terug te vinden. Je hield er altijd connecties aan over, er waren altijd nog schulden die gelost moest worden of problemen die zichzelf niet verholpen hadden. Julian wist niet of hij ooit nog een normaal leven zou kunnen lijden. Zeker niet zodra hij hier uit kwam, er was nog zoveel dat hij moest regelen. En bovendien, er was niemand waarvoor hij zou moeten veranderen...

Account verwijderd

schreef:
Wanneer Julian haar naam zegt kijkt Rosalia even op en knikt als teken dat ze luisterde. Normaal was hij nooit erg spraakzaam en het verbaasde haar dus dat hij uit zichzelf wat zou gaan zeggen. Door zijn onverwachte vraag was ze helemaal haar kluts kwijt. Julian die naar het diner zou gaan en dan ook nog eens met haar wou gaan? Het leek wel alsof ze het verkeerd had verstaan maar toch besefte ze dat dat niet zo was. Zou het een slimme keuze zijn om te gaan of zou ze het aanbod toch beter afslaan? Nog voor ze er echt goed over na heeft gedacht glimlacht ze even en knikt. 'Natuurlijk wil ik met je dineren vanavond, ik zal er zijn', zei ze waarna ze haar blik van hem weer naar haar bureau en terug liet glijden. Veel tijd had ze niet om verder met hem te praten aangezien het een drukke dag was en ze zich dan ook nog moest gaan klaarmaken voor het diner thuis. Ze was een echte dame en wou er dan buiten haar uren ook altijd piekfijn uitgedost uitzien aangezien ze op haar werk nooit echt de mogelijkheid had tot stralen. Haar uniform was niet bepaald vrouwelijk of elegant. 'Dan zie ik je straks', zei ze nog voor een bewaker Julian kwam ophalen ze verder ging met haar volgende patiënt. Toch bleven de vragen door haar hoofd spoken doorheen de dag. Waarom had hij haar dan toch gevraagd en was het wel een goed idee? Ze had er ergens spijt van dat ze had toegestemd, wat moest ze allemaal tegen hem gaan vertellen? Maar tegelijkertijd was ze blij en zag ze dit als een kans om Julian alsnog te kunnen helpen.

Account verwijderd

schreef:
'Echt...' reageerde Julian verbaasd, maar hij wist dat hij het goed had gehoord. Hij was opgelucht, niet alleen omdat hij de vraag nu had gesteld maar ook omdat ze ja had gezegd. Hij glimlachte nu en knikte. 'Tot vanavond' zei hij toen, nog net voordat de deur openging en een bewaker hem stond op te wachten. Hij liep zonder tegen te stribbelen mee terug naar zijn cel en begon zich nu te realiseren dat hij vanavond een date had, iets wat best bijzonder was voor Julian. Hij vroeg zich af of hij Rosalia had kunnen ontmoeten buiten de gevangenis, maar die kans was vrij klein want ze leefden in totaal verschillende werelden. Zelfs als ze elkaar waren tegen gekomen was het niet te bedenken dat Julian haar op een date zou vragen, want hij had gemerkt dat hij anders was hierbinnen. Hij had zich nooit kunnen open stellen voor wie dan ook, en nu hij dat wel had gedaan, ook al was het minimaal, had hij duidelijk bepaalde gevoelens gekregen voor Rosalia. Hij wilde dat laten blijken, maar de mogelijkheden hierbinnen waren beperkt. Hij nam daarom genoegen met het diner vanavond, ook al had hij veel meer willen doen als dat kon. Hij had niet eens normale kleding om te dragen, alleen de kleding die ze als gevangenen hadden gekregen.Toen hij in zijn cel kwam bedacht hij dat hij alleen nog een tafel moest reserveren en dus stond hij op en liep naar de binnenplaats waar de formulieren op een tafel lagen als je je wilde inschrijven. Hij ging bij de tafel zitten en vulde deze in. Daarna liep hij naar de hoofdbewaker, hij had een soort kantoor dat grensde aan de binnenplaats. Hij schoof het formulier door de brievenbus, maar op dat moment opende hij ook de deur. "Was dat voor het diner," vroeg hij. Julian knikte, misschien was hij nu wel te laat, het diner was al over een paar uur. "Je bent wel aan de late kant, maar als jij de anderen nog wil helpen met de voorbereidingen dan zorg ik dat je een tafel hebt." zei hij. De man leek tevreden met zijn antwoord, en hij keek iets minachtend op Julian neer. Hij vond het vast fijn om gevangenen aan het werk te zetten, zodat hij kon laten zien dat hij de grootste macht had. Julian knikte opnieuw, en liep daarna zwijgend naar het zaaltje waar het diner zou worden gehouden. Een van de jongens had een clipboard met daarop alle taken die gedaan moesten worden. Hij had duidelijk de leiding en Julian vroeg zich af hoeveel hij had betaald aan de bewakers om de leiding tot zich te nemen. Werk was schaars in de gevangenis en je kreeg er bijna geen cent voor betaald. Als je een belangrijke taak kreeg toegewezen kreeg je meer macht onder de gevangenen en dat wisten de bewakers, daarom vroegen ze er ook geld voor natuurlijk.Julian liep naar de jongen toe en vroeg hem waarmee hij nog kon helpen.

Account verwijderd

schreef:
De dag ging gelukkig snel voorbij en al snel was ook haar laatste patiënt het kantoor uit. Langzaam pakte ze haar spullen in en toen ze op het punt stond te vertrekken klonk er geklop op de deur. Ze keek op en zag haar collega binnenkomen. 'Sorry ik stond net op het punt te vertrekken', zei ze toen ze hem zag binnenkomen. 'Het gaat niet lang duren, ik wou je gewoon uitnodigen bij mij thuis voor een diner vanavond', hoorde ze hem zeggen. Ze glimlachte wat ongemakkelijk en schudde voorzichtig haar hoofd. 'Het spijt me, ik heb al plannen. Een andere keer misschien, ik zie je morgen', zei ze waarna ze haar kantoor uitliep en vervolgens ook het gebouw uit. Hij was een aangename collega maar met hem uitgaan? Dat zou ze nooit doen. Hij was totaal haar type niet en een te grote opschepper naar haar mening, iets waar ze zich niet tot aangetrokken voelt. De autorit naar haar appartement duurde niet lang en eenmaal binnen maakte ze zich klaar voor het diner. Veel tijd om uit te gaan had ze niet en mannen gingen haar altijd snel vervelen waardoor ze het daten wat had opgegeven. Een gezellig diner zou haar dus goed doen en ze keek er naar uit. Eenmaal klaar vertrok ze, terug naar de gevangenis en wachte in de wachtzaal bij de andere bezoekers die kwamen dineren. Nu was het alleen maar wachten tot ze naar binnen mocht en dat gebeurde al snel waarna ze de eetzaal inliep die rijkelijk versierd was. Vrijwel onmiddellijk ging ze in de menigte op zoek naar Julian, haar gezelschap voor vanavond.

Account verwijderd

schreef:
Nadat Julian geholpen had om de zaal gereed te maken had hij nog even de tijd om zich op te frissen. Het had veel tijd in beslag genomen om de zaal te versieren zodat het er niet meer uitzag als een gevangenis, maar gewoon, als een versierde zaal voor een speciale gelegenheid.Hij liep op slippers naar de douche met schone kleren in zijn hand, want dat was het enige wat hij eigenlijk kon doen voor vanavond. Het was te begrijpen dat ze natuurlijk geen andere kleren konden regelen, maar stom leek het wel.Julian douchte zich gauw en liep daarna terug naar zijn cel. Hij gebruikte een beetje wax van zijn celmate om iets aan zijn haar te doen en nam ook een beetje van zijn geurtje. Dat had Julian zelf niet, en zijn celmate vond dat vast niet erg. Zodra hij er klaar voor was liep hij naar de zaal. Hij was net op tijd, want de bezoekers kwamen al binnen en hij zag Rosalia ook binnen komen. Even bleef hij stil staan en keek haar sprakeloos aan. Hij zag haar bijna dagelijks in haar werkkleding, maar God wat was ze mooi. Hij liep naar haar toe en begroette haar met een glimlach. 'Je ziet er echt heel mooi uit,' zei hij toen. 'Ik voel me zelfs een beetje underdressed.' Hij liep richting een leeg tafeltje en schoof de stoel voor Rosalia naar achter. Zenuwachtig was hij niet meer, hij genoot gewoon van elk moment, net zoals de andere gevangen. De meesten hadden een familielid uitgenodigd zoals hun moeder of dochter. Anderen hadden hun vriendin of vrouw uitgenodigd en die droegen ook allemaal mooie kleding. Sommige waren zelfs emotioneel maar dat was ook logisch. Wellicht hadden ze elkaar lange tijd niet gezien en nu kregen ze gewoon de kans om samen te eten.Julian probeerde netjes te blijven, maar kon zijn ogen haast niet van haar afhouden. Het was vreemd om haar nu zo te zien, niet als dokter. Het lukte hem zelfs even om alles te vergeten, en voor het eerst in lange tijd voelde hij zich normaal. Als een normale jongen die een meisje mee nam op date. Aan dat gevoel kon hij wel wennen, maar hij wist dat het zo maar weer voorbij kon zijn.

Account verwijderd

schreef:
Zodra ze Julian zag liep ze met een glimlach naar hem toe en al was hij een patiënt, toch maakte zijn complimenten en blik haar spontaan blij. 'Je ziet er prima uit hoor, en dankjewel voor het compliment', zei ze en liep samen met hem naar een tafeltje toe. Ze nam plaats en keek even om zich heen. Het was echt mooi geworden en iedereen leek er echt van te genieten. Een totaal andere kant van Julian kwam naar boven en stiekem genoot Rosalia er enorm van. Zijn blik liet haar zachtjes lachen en ze kon het niet laten om even plagerig te knipogen. Er waren zeker mensen die hen bekeken, vooral haar patiënten die haar hier duidelijk niet verwacht hadden en dan zeker niet met Julian, de jongen die geen emoties en empathie voor iemand leek te hebben. De drank werd alvast aan tafel gebracht en voor het eerst in jaren voelde ze zich op haar gemak bij een man. Door haar vorige relaties was ze het vertrouwen in mannen verloren en had ze er moeite mee zich te laten gaan. Niet dat Julian en zij ooit een toekomst zouden hebben, daar mocht ze niet over nadenken. Wat bezielde haar zelfs?

Account verwijderd

schreef:
Toen de drankjes aan tafel waren gebracht, door een medegevangene, begon het Julian ook op te vallen dat meerdere gevangen raar opkeken van zijn bezoek. Toch lukte het hem die blikken te negeren voor nu, maar hij wist dat hij daar later wel commentaar over zou krijgen. Daar kon hij nu nog even niet aan denken. Hij glimlachte even naar Rosalia en nam een slokje van zijn drinken. 'Vertel me eens, wat doe je zoal in het dagelijks leven?' Vroeg hij toen. De enige momenten dat ze elkaar zagen was natuurlijk als ze aan het werk was. Maar hij was ook nieuwsgierig naar wat ze zoal deed in haar privé leven. Bovendien wilde hij het niet hebben over wat dan ook te maken had met de gevangenis. Ze waren hier vaak genoeg, dit was juist een avond om dat allemaal even te vergeten.

Account verwijderd

schreef:
Toen hij vroeg naar haar leven dacht ze even na en nam een slokje van haar drankje. 'Veel tijd heb ik niet, maar dan vooral uitgaan. Daar kan ik echt van genieten, gewoon alles vergeten even. Hoe was jouw leven voor je hier kwam?', vroeg ze en ze wist niet of ze reactie zou krijgen maar daar hoopte ze wel op. Een hele andere kant van hem zag ze, gewoon dat hij open naar haar toe was en hij maakte zelfs plaats voor oogcontact en een glimlach. Even kon niets haar interesseren en ze voelde zich ook helemaal niet in haar positie als dokter. Het was gewoon een verkeerde plaats en tijd om elkaar te ontmoeten.

Account verwijderd

schreef:
Zijn gezicht betrok toen ze dezelfde vraag aan hem stelde. Hij wilde met haar praten, en hij wilde ook antwoord op die vraag geven. Maar zijn leven hiervoor was niet zo interessant, hij was nou eenmaal een crimineel. Julian was even stil en zocht dan ook naar de juiste woorden. Hij besloot alleen de leukste kant te vertellen, woorden die er eigenlijk niet toe deden. 'Nou ik woonde aan de rand van de stad,' zei hij. 'En in de weinige vrije tijd die ik had ging ik het liefst naar het strand of naar de boerderij van mijn oom en tante.' Geen woord was ervan gelogen, hij kon er zelfs even bij glimlachen als hij er aan dacht. Op het strand kon niemand hem vinden, hetzelfde gelde voor de boerderij van de enige familie die hij nog had. Hij kwam er niet vaak, maar ze genoten van elk bezoek evenals Julian dat deed. Van kleins af aan kwam hij daar in de vakanties, dan mocht hij paardrijden en zijn oom helpen op het land. Nu waren zijn oom en tante te oud dus hadden ze wel een loonboer in dienst. Er was veel veranderd, hij had ook al lange tijd geen contact gehad. Hij wist niet hoe het met ze ging en andersom ook niet. Het was ook beter voor nu, Julian wilde hun niet vertellen dat hij in de gevangenis zat. Bovendien was hij bang dat hij ze in gevaar zou brengen als iemand wist dat het zijn enige familie was. Nu kon niemand hem bedreigen op wat voor manier dan ook, hij had niks en niemand te verliezen behalve hemzelf.Hij keek op toen het voorgerecht werd uitgeserveerd en hij wachtte even tot de jongen weer weg was. 'Ik wil trouwens nog zeggen dat ik het echt waardeer dat je hier bent, ook al ben ik niet altijd zo open geweest.' Hij had het ook best begrepen als ze niet was gekomen. Ze was immers al een keer eerder op bezoek geweest, en toen had Julian ook geen woord te veel willen zeggen. Nu was dat anders, iets in hem was veranderd. Hij hoopte ook dat Rosalia dat zag, ook al bleef ze enkel zijn dokter, niets meer of minder.

Account verwijderd

schreef:
Aandachtig luisterde ze naar hem en ze kon er ook echt van genieten. Hij straalde bij het vertellen over de boerderij en Rosalia kreeg het gevoel om wat meer van hem te kunnen zien. 'Dat klinkt echt zalig, mijn appartement ligt vlakbij het strand en ik zou er eigenlijk echt meer naar toe moeten gaan', zei ze en keek op toen het eten aan tafel werd gebracht. Het rook heerlijk en leek dus niets op de standaard maaltijden die er normaal geserveerd worden. Ze bedankte de man die het eten aan tafel had gebracht en richte haar blik weer op Julian. Zijn woorden lieten haar lichtjes glimlachen en ze haalde haar schouders op. 'Ik zou jou moeten bedanken, als jij me niet had gevraagd zat ik nu met een andere man opgescheept', zei ze lachend, verwijzend naar het eerdere gesprek met haar collega. 'Ik snap echt hoe je je voelt, mijn vader zat hier ook en hij vond het ook moeilijk om over zijn gevoelens te praten..', zei ze en besefte toen pas dat ze voor het eerst tegen iemand echt over het verleden van haar vader had gesproken. 'Je praat nu met me en het is gezellig, dat is het belangrijkste', zei ze om van onderwerp te veranderen.

Account verwijderd

schreef:
Julian vond het fijn dat Rosalia zo aandachtig luisterde naar wat hij te vertellen had. Het stelde misschien niet veel voor, wat hij graag in zijn vrije tijd deed. Hij had niet veel vrije tijd, dat was de reden. Uitgaan deed hij ook niet, hij had nare herinneringen aan die plekken. Het waren vaak afspreekpunten voor, om maar zo te zeggen, criminelen onder elkaar. Je kon elkaar goed in de gaten houden en er kon niks 'gevaarlijks' gebeuren als je in zo'n menigte was. Bovendien had Julian niet echt een vriendenkring om mee op stap te gaan.
Hij keek op toen Rosalia zei dat ze ook met iemand anders had kunnen zijn vandaag. Hij keek haar even aandachtig aan, maar ze kon er om lachen en ze zei dat ze juist dankbaar was om met hem te zijn in plaats van met een andere man, wie het ook mocht zijn. Wellicht was er toch iemand, iemand anders waar ze interesse in had. En misschien zat ze hier alleen voor hem uit medelijden of iets dergelijks. Maar Julian besloot er niet op in te gaan, want alsof zij samen een kans hadden. Niet dus.
Opnieuw verbaasde ze hem toen ze vertelde over haar vader. 'Ik wist niet dat je vader hier zat...' Zei hij toen, maar het leek alsof ze er liever niet over wilde praten dus dat deed hij dan maar verder ook niet. 'Ik had ook graag met je ergens anders gezeten, maar dat gaat helaas niet.' Zei hij met een kleine glimlach.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld