Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O - Shiri & Maiev |

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
In zijn tas graaide hij naar zijn autosleutels en hij keek even verstrooid rond toen hij ze niet kon vinden. Het was ook niet zo raar dat hij ze niet kon vinden, want ze lagen op zijn bureau. De man griste de sleutels daar vanaf en hij deed ze in zijn jaszak die niet zo vol zat. Hij keek richting Lynn die lang over haar antwoord na moest denken omtrent het autorijden. Sem vond het een kleine moeite en het was echt niet alsof hij totaal niet meer zou kunnen rijden. Hij reed immers dagelijks onder invloed naar huis en dat was vooralsnog niet fout gegaan.
De man knikte even. 'We zullen nog wel contact hebben over onze volgende afspraak anders.' Vertelde hij haar met een kleine glimlach op zijn gezicht, waarna hij wankelend zijn kantoor verliet. In zijn hoofd had hij wel een normale houding en liep hij recht, maar de realiteit liet een ander beeld zien.
Eenmaal beneden liep de man wankelend richting zijn dure Bentley die voor de deur geparkeerd stond. Hij ontgrendelde zijn auto en gooide de tas op de achterbank, waarna hij achter het stuur kroop. Sem keek even richting Lynn en glimlachte kleintjes.
'In deze auto ben je zo thuis.' Hij lachte er kort bij en keek daarna even om zich heen in de auto. De sleutel stak hij alvast in het contact en daarna wachtte hij geduldig totdat Lynn zat.
Toen ook zij zat, reed hij weg richting haar huis en onderweg kwamen ze langs zijn huis. Sem woonde namelijk dichterbij zijn kantoor dan Lynn, maar hij had gezegd dat het op de route lag. Daarmee bedoelde hij op de route als hij iets om zou rijden. Een paar minuten maar. Ze woonden immers heel dichtbij, hoewel Sem in een totaal andere buurt dan Lynn. De man wees naar de grootste en meest luxe villa en hij glimlachte klein.
'Dat is mijn huis.'

--
Zijn auto:

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het stelde Lynn nu niet bepaald gerust dat hij zowat zijn sleutels zelfs vergat op zijn bureau. Was het wel echt verstandig om bij deze man in de auto te stappen? Aangezien ze al had toegezegd, had ze geen keuze meer. Rustig liep ze achter Sem aan en stapte ze in de verdomd luxe auto. En hier had hij er meerdere van. Lynn zuchtte zacht en deed haar gordel goed om, heel goed. Want ja... veiligheid? Lynn schudde zacht haar hoofd. Zoals altijd had ze weer eens tegenstrijdige gedachten.

Lynn keek even opzij toen Sem na een tijdje zijn huis, of eerder landgoed, liet zien. Het eerste wat Lynn te binnenschoot was: "Holy fucking shit, dat is een verdomd groot huis". Het tweede was: "Wacht, en daar woont hij alleen?". Ten slotte kwam de gedachte: "Wacht eens even... zijn huis ligt op de route naar mijn huis, niet andersom dus...?". Die laatste gedachte sprak Lynn dan ook uit.
'Ik dacht dat je had gezegd dat mijn huis op de route lag... niet dat jouw huis op de route naar mijn huis lag?' vroeg ze een beetje verward. Dit was niet dat ze afgesproken hadden. Fijn, haar advocaat loog nu al tegen haar en als hij dat niet wilde toegeven, dan verdraaide hij de waarheid een beetje. Het zou haar niets verbazen als hij met een één of andere smoes zou komen waarin hij beweerde dat hij normaal anders rijdt, of dat ze nu een omweg namen of wat dan ook.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Af en toe leek de auto wel enigszins te slingeren, maar eigenlijk reed hij verdomd goed gezien zijn toestand. Daaruit bleek echter alleen maar meer hoe vaak hij onder invloed van drank reed en dat was natuurlijk geen fraaie gedachte. Even keek de man langs zich op het moment dat Lynn wat zei en hij lachte kleintjes.
'Ik moet toegeven dat ik zelf even verward was. Ik ben niet zo grafisch ingesteld en dacht eerlijk gezegd dat mijn huis aan de andere kant van het kantoor ligt, of ja... Ik weet niet eens wat ik eigenlijk dacht. Ik was gewoon wat in de war, maar in ieder geval is het voor mij niet zo heel ver anders en het lijkt me fijner om snel thuis te zijn dan met het openbaar vervoer waar altijd wel iets mee is. Dat kan ook misschien mijn eigen gewende luxe zijn, maar toch.'
Sem zuchtte even diep en hij keek de straat van Lynn in, waarna hij de auto naar binnen draaide en voor haar deur stopte.
'Dit is jouw huis, toch?' Hij keek rond op zoek naar een huisnummer. Sem wist uiteraard waar ze woonde omdat hij voor haar werkte, dat hoorde er nu eenmaal bij. De man zakte wat onderuit en leunde vermoeid tegen de stoel aan in de auto. Zijn ogen zakten wat dicht en hij ademde zwaar. De man was echt heel erg moe en zou niets meer gaan doen dan enkel televisie kijken en drinken. Vaak deed hij nog wat werk nadat hij thuis was, maar vandaag ging dat echt niet lukken. Het lukte sowieso steeds slechter door zijn lichamelijke toestand, maar uiteraard bleef hij dat ontkennen.
Hij keek even richting Lynn en zuchtte vermoeid.
'Als ik meer weet en heb, hoor je het. Je mag ook van tevoren bellen voor een afspraak. Dat is allemaal geen probleem.'

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn was zeer zeker opgelucht toen ze eindelijk waren aangekomen. 'Het lijkt me dat je het zou moeten herkennen, ik ben nooit verhuisd.' zei ze. Lynn glimlachte nog even kort naar hem en stapte daarna uit. Eindelijk op de stevige grond en niet in een wiebelige auto.
'Ik hoor het wel,' zei ze. 'En anders hoor je van mij. Dus eh... Tot ziens dan maar?' Lynn zwaaide even naar hem en liep daarna naar haar deur. Ze wilde gewoon zo snel mogelijk weer naar binnen en hoopte vooral dat haar moeder heerlijk aan het slapen was. Dan zou het zijn alsof ze nooit weg was geweest, perfect. Lynn kon zich al inbeelden wat haar moeder zou doen als ze wist waar ze was geweest en waarom ze daar had moeten zijn. Niet veel goeds. Voorkomen was beter dan genezen en dit, dit wilde ze heel graag voorkomen. De foundation ging er al rap doorheen en heel veel geld om nieuwe te kopen had ze niet.

Eenmaal binnen probeerde Lynn eerst niet over haar nek heen te gaan door de vreselijke rooklucht die er hing. Het duurde altijd weer even voordat ze eraan gewend was, al ging dat de laatste tijd steeds sneller. Ze was er niet trots op, maar het maakte leven in dit huis wel een stuk gemakkelijker. Lynn schopte haar schoenen uit en hing haar jas op, waarna ze rustig verder liep. Weer een dag bijna voorbij...

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De man had nog even om zich heen gekeken, maar had de hele omgeving totaal niet herkend eigenlijk. Het was een soort zwart gat voor hem geworden. Sem keek even richting Lynn en haalde zijn schouders op.
'Ik herken het niet meer, sorry.' Hij lachte zwakjes en knikte even. 'Je hoort van mij ja. Fijne avond!' De man gaf een behoorlijk stuk gas en racete daarna richting huis. Nu hij wist dat hij zo thuis was en het op een drinken kon zetten, wilde hij niets liever dan snel thuis zijn.
Met een noodvaart reed hij zijn oprijlaan op en hij parkeerde de auto voor de deur. Hij kwam uit de auto en liep gehaast naar binnen toe. Met trillende handen maakte hij de deur open en vervolgens liep hij naar binnen toe. Het huis rook heerlijk schoon doordat er schoonmaaksters waren geweest en het huis was nu volkomen leeg. Dat vond Sem altijd heerlijk aan het thuiskomen: er was niemand en er kwam ook niemand meer. De man kon dus doen en laten wat hij wilde.

Vluchtig liep Sem naar de keuken toe en als eerste trok hij een fles whisky uit de kast. Zonder moeite te doen om een glas te pakken, zette hij de fles aan zijn lippen en nam hij er een hoop grote slokken uit. De fles hield hij aan de hals beet en hij wankelde richting de woonkamer. Onderweg nam hij nog flink wat slokken en in de woonkamer gekomen zette hij de televisie aan. Sneller dan normaal - waarschijnlijk door vermoeidheid - sloeg de drank toe en was hij binnen no-time al straalbezopen. Zijn zicht was wazig en zijn lichaam leek niet meer mee te werken, maar dit was juist het verdovende effect waar Sem naar snakte.
Met een zucht liet hij zich op de bank vallen en de fles whisky hield hij in zijn hand vast. Zijn lichaam was langzaam gestopt met trillen en eindelijk kon hij genieten van de drank. Dat kon hij in het begin nooit als hij nog zo aan het trillen was. Dan was er gewoon een hoop drang naar het drinken zonder dat hij het echt proefde.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het was ongeveer een kwartier later dat Lynn achter iets heel belangrijks kwam: haar tas. Waar was haar tas? Had ze die nu werkelijk...? Eerst zocht ze gewoon maar de gang af en de woonkamer kreeg ook nog een ruim onderzoek, maar al snel realiseerde ze zich dat haar tas niet hier was. Die demonische autorit van daarnet had haar drang om zo snel mogelijk weg te gaan dermate vergroot, dat ze haar tas in dat monster was vergeten... Top. Al haar belangrijke dingen zaten daarin. Haar portemonnee met haar geld, bankpas, OV-kaart, rijbewijs... Lyn zuchtte diep. Ze had geen andere keus. Dat onding moest opgehaald worden.

Na een half uur op de fiets zoeken naar waar zijn villa nu ook al weer was, en welke van deze enorme bunkers der eenzaamheid, belde Lynn dan uiteindelijk aan bij zijn erfgoed. Het was hier echt immens groot. Natuurlijk bestonden er wel grotere huizen en dat ontkende ze ook niet, maar hier alleen wonen? Ze gruwelde al van het idee. Ze zou gek worden van alle stiltes. Niemand om je heen... Een beetje rust vond Lynn ook heel fijn, daar lag het niet aan, maar een constante stilte? Liever niet. Een beetje geluid van de omgeving vond zij juist nog rustgevend, dan wist je in ieder geval dat je nog bestond. "Ik neem waar, dus ik besta", was een van de varianten op Descartes "Cogito Ergo Sum". Voor haar was het de meest aannemelijke. Het was beter dan waargenomen worden, in ieder geval.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De man lag dromerig op de bank in de grote woonkamer. De televisie stond op de achtergrond aan, maar het geluid werd dof in zijn oren waardoor Sem geen benul had van waar hij nu naar aan het kijken was. Keek hij wel? De man bracht de fles naar zijn lippen toe en nam er een aantal grote slokken uit, waarna hij met de rug van zijn hand zijn mond afveegde en de fles weer langs zich op de bank zette.
Na enige tijd hoorde hij echter dat de bel ging. Hij fronste even en probeerde op zijn horloge te zien hoe laat het was, maar dat ging niet zo goed meer met al die alcohol in zijn lichaam. Focussen was nogal lastig geworden.
De man besloot daarom om simpelweg op te staan en open te gaan doen. Sem hield de fles whisky stevig vast in zijn hand en hij wankelde onhandig naar de deur toe. Onderweg struikelde hij een paar keer en leek hij bijna te gaan vallen, maar gelukkig gebeurde dat niet. Vaak zat gebeurde het wel en dat was niet prettig. Zijn lichaam zat immers niet voor niets onder de blauwe plekken.
Sem prutste wat aan de deur en haalde hem zodoende van het slot af. De fles whisky bleef hij gedurende het hele proces goed vasthouden en terwijl hij dat deed, maakte hij de deur open. Het was gelijk te zien dat hij straalbezopen was en de alcoholgeur trad naar buiten toe. De man zag er zeer slecht en verward uit en leek wat in zichzelf gekeerd te zijn.
'Oh hey... Ik eh...' Hij had een dubbele tong van de drank en had daardoor aanzienlijk moeite met praten.
'Ik verwachtte niemand... Kan ik je nog helpen?' Tussendoor hikte hij af en toe en moest hij zichzelf met moeite overeind houden. Het was eigenlijk sneu om hem zo te zien, want normaal gesproken was hij juist een heel sterk persoon die nergens last van leek te helpen, maar schijn bedroog wel vaker.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn moest even haar adem inhouden toen de enorme walm aan alcoholgeur haar tegemoet kwam. Was het dan echt zo erg? Blijkbaar... Hij was amper te verstaan en daarnaast leek Sem nogal afwezig. Ja, hij was gewoon straal bezopen en dat was duidelijk te zien aan zijn huidige vertoning. Had dat nog niet duidelijk genoeg mogen zijn: de man had een verdomde fles whisky in zijn hand.
'Ik was mijn tas vergeten... in je auto...' vertelde Lynn voorzichtig. Redde hij zich echt hier alleen? Het leek er eerder op dat hij langzaam maar zeker aan het wegrotten was en dat zijn goede vriend Whisky dat proces een beetje vertraagde. Of juist versnelde, het was maar hoe je het bekeek.
'Gaat alles goed?' vroeg ze toch licht bezorgd. Nou ja, licht... Ze was goed bezorgd. Elk mens zou dat zijn na het zien van zijn toestand. Het deed haar ergens best pijn dat haar oude jeugdvriend zo was opgegroeid. Ze vroeg zich dan ook af hoe dat zo gekomen was. Lag het aan het overlijden van zijn ouders, of aan iets anders wat hij haar niet had verteld? Lynn betrapte zichzelf erop dat ze nieuwsgierig begon te worden en meer van deze Sem wilde weten, maar was dat wel zo verstandig? Het bleven privé zaken en hij was haar advocaat... Werk en eventuele vriendschap moest gescheiden blijven. Toch...?

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Afwachtend keek hij naar Lynn en hij hield zich moeizaam vast aan de deur. Meestal kon Sem de drank en zijn cliënten gescheiden houden, maar onverwachte dingen als dit waren onvermijdelijk en dat zorgde voor een uiterst ongemakkelijke situatie. De man wilde gewoon niet dat mensen wisten van zijn gebruik. Hij wist natuurlijk niet dat Lynn er enkele ervaring mee had door haar moeder en het dus heel makkelijk kon merken aan een persoon.
'Oh je tas... ik zal de sleutel pakken. Kom anders even binnen.' Het gigantische huis was zeker de moeite waard. Alhoewel je zag dat er iemand woonde, maar er niet in geleefd werd. Alles had een dwangmatig plekje en alles moest zo recht mogelijk liggen. Alles wat scheef was, zorgde bij Sem voor een kronkel in zijn hoofd en dus een storing. Alles zag er tip top uit, maar het werd alleen maar duidelijker dat de eigenaar van de gigantische villa hierdoor haast geen leven leidde. Hij kwam thuis en begon te drinken en viel in slaap op de bank. De rest van het huis gebruikte hij niet, want overdag was hij altijd op kantoor of thuis aan het werk.
Wankelend liep hij verder naar binnen en zocht hij naar de sleutels van zijn auto. Dwangmatig legde hij alle verschoven spullen weer recht terwijl hij gestrest tegen zichzelf sprak. Ineens leek hij een stuk kwetsbaarder en minder machtig dan op kantoor.
'Ik had ze hier ergens... Sorry dat het zo lang duurt... ik... ik ben ze even kwijt...' Verstrooid wankelde Sem door het huis heen, waarna hij hard met zijn heup tegen de tafel stootte en hardop vloekte. Kreunend hield hij zijn heup vast en hij jammerde wat. Zijn heup was al blauw door de afgelopen dagen.
'Wil je wat drinken terwijl je wacht? Ik moet even zoeken...' De sleutel hing in de deur, want de sleutel van de Bentley zat aan zijn sleutelbos, maar dat was hij even vergeten. Zelf nam hij een grote slok van de whisky om zichzelf wat moed in te drinken.
'Je had ook kunnen bellen... dan had ik hem gebracht. Je hoefde niet helemaal te komen joh... Dat is alleen maar vervelend voor jou en ik wil je niet tot last zijn. Ik heb al gemerkt dat je niet meer zoals vroeger wilt zijn en dat snap ik...' Sem had verder geen vrienden en geen familie. Je kon dus wel zeggen dat het gewoon een laatste kreet om aandacht, liefde en vriendschap was.
Mompelend zocht hij alles af naar de sleutels, maar het kwam niet in hem op om in de deur te kijken.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het brak zowat Lynns hart om hem zo te zien. Was die vrolijke, speelse en avontuurlijke Sem nu daadwerkelijk in dit veranderd? Ze wilde het haast niet geloven, maar het bewijs stond recht voor haar, in de gang die ze zojuist binnengestapt was, in een enorm huis waar hij als geest ronddwaalde. Alles in hier leek alsof het onderhouden werd door iemand met een ernstig geval van dwangorde. Het was strak, recht, geen ruimte voor een beetje speelsheid. Het was heel anders.
'Maakt niet uit, neem je tijd,' zei ze. Hij zag er al redelijk gestrest uit, dus wilde ze de druk niet opvoeren. Toch begon Lynn te wensen dat ze niet langs was gegaan en hem, inderdaad, had gebeld. Dan had ze hem niet zo hoeven te zien zoals ze hem nu zag.
'Sorry ik... er zitten een paar dingen in die ik echt bij me moet hebben...' verontschuldigde Lynn zich. Ze had echt moeite om verder niet tegen Sem in te gaan. Natuurlijk wilde ze wel zijn zoals vroeger, terug naar de tijd waar nog niets verkloot was, maar dat kon simpelweg gewoon niet. Zij was anders, hij was anders... De dagen verstoppertje spelen waren voorbij. Ze waren opgegroeid, volwassen. Hoe graag ze het ook zou willen, die Sem en Lynn die beste vrienden waren, die bestonden niet meer. Het waren allemaal vage herinneringen uit een ver verleden. Oh, kon ze maar terug. Kon ze maar zorgeloos en gelukkig leven, zonder zich elke dag af te vragen wat nu haar bedoeling was op deze aarde. Zonder al die depressieve gedachtes en zelfmoordneigingen en zonder een moeder die wenste dat ze nooit geboren was. Dan had alles een stuk makkelijker geweest. Helaas was die wereld een sprookje en dit... dit was de harde realiteit.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Enkele minuten later herinnerde hij zich ineens dat zijn sleutelbos aan de deur bungelde. De man liet zijn ogen naar de deur gaan en wankelde vermoeid naar de deur toe. zoveel energie had hij niet meer door een ernstig te kort aan voedingsstoffen. Na de route afgelegd te hebben, pakte hij de sleutels en hij keek er verward naar.
'Ze hingen de hele tijd in de deur... S-sorry dat ik je liet wachten.' Fluisterde hij onzeker en hij trok de deur weer wat verder open. De Bentley stond op de oprit, maar dat was best een stuk lopen en zeker voor iemand die straalbezopen was. De man struikelde naar buiten en viel bijna op de grond, maar wist zich nog net staande te houden. Hij wankelde naar zijn auto en wreef onzeker door zijn warrige haren heen terwijl hij met een hand de auto ontgrendelde en zijn te grote pantalon omhoog hield.
Sem opende de deur van de auto en viel in eerste instantie naar binnen. Na een tijdje kreunen stond hij op en keek hij verward om zich heen. Soms leek hij even uit te vallen om vervolgens al snel weer bij kennis te komen.
'Hier is de tas...' Onhandig trok hij de tas uit de auto en hij smeet de deur van de auto met al zijn kracht dicht, wat overigens absurd weinig was.
'N-nou... Het was wel gezellig ja...' Sem overhandigde haar de tas en wankelde zelf naar binnen. De paar treden van de trap waren voor hem een waar obstakel op dit moment. Hij keek even naar binnen en toen naar buiten, om te zien of alles wel recht stond. Hij schudde afkeurend zijn hoofd en wankelde naar een bloempot om hem vervolgens een millimeter te draaien. Zijn oog wierp hij op een andere bloempot en vervolgens weer op de pot die hij net verschoven had. Zeker een paar minuten bleef hij alleen kijken, vergelijken.
'Ze staan niet goed... Scheef... Niet goed.' Brabbelde hij tegen zichzelf en hij schoof de bloempot nogmaals een millimeter anders.
'Ja... Beter...' De man liet een zucht van verlichting zijn mond verlaten om vervolgens de omgeving wederom te scannen op imperfecte dingen. Dat was thuis zijn grootste bezigheid, samen met drinken natuurlijk. Alles moest recht staan en moest perfect symmetrisch zijn aan de andere zijde. Was dat niet zo, dan kon Sem niet slapen totdat het wél zo was.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het was niet om aan te zien. Het liefst was Lynn naar hem toegerend en had ze hem geholpen. Nee, dat nog niet eens. Het liefst had ze zelf de sleutels gepakt en had ze zelf naar de auto gelopen, dan had ze dit tafereel niet te hoeven aanschouwen. De hele tijd kreeg Lynn geen woord uit haar keel. Ze keek naar hoe hij strompelde, de tas zocht, hoe hij naar perfectie streefde ondanks dat hij zwaar verdoofd was. Het was een obsessie. Sem was verslaafd en geobsedeerd door het perfecte, het onmogelijke.

Ondanks dat Sem haar zowat wegwuifde door te zeggen dat het gezellig was, bleef Lynn. Ze kon hem zo niet achter laten. Het minste wat ze kon doen, was de man in ieder geval fatsoenlijk naar bed te brengen. Misschien de bank, aangezien ze geen flauw idee had waar zijn slaapkamer was in dit luxueuze doolhof. Lynn haalde even diep adem. Ze kon misschien niet veel, maar afleiden...?
'Weet je nog die keer dat ik verdwaald was geraakt toen we verstoppertje speelden?' vroeg ze uit het niets. Het was nog zo'n mooi verhaal ook. Het was een broeierige zomeravond en de twee speelden buiten in het park. Zo fanatiek als zij toen was, nam ze een risico en ging ze buiten het park verstoppen. Uiteindelijk wist ze niet meer waar ze was en wachtte ze maar, alleen, huilend, totdat Sem haar zou komen redden. Toen het bijna donker was, had ze gedacht dat ze nooit meer thuis zou komen. Ze hoorde voetstappen. Ineens versnelde de passen en toen stond hij daar. Bezweet, rood gezicht en uitermate opgelucht dat hij Lynn had gevonden. Hij had haar hand gepakt en niet losgelaten voordat ze veilig thuis was. Wie weet herinnerde hij zich dit ook wel... maar ergens verwachtte Lynn het niet. Het was typisch haar om dingen te onthouden die anderen het liefst wilden vergeten.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De dwangmatige handelingen waren niet veel later na zijn verslaving begonnen, en inmiddels was hij al jaren verslaafd. Alles moest er netjes uitzien en dat kwam niet perse omdat hij het recht wilde hebben. Nee, de man wilde het netjes hebben en daarmee rustig in huis, omdat hij in zijn hoofd altijd zo druk bezig was dat een rommelig huis ervoor zou zorgen dat het nog verder mis zou gaan. Helaas was ook dat uitgelopen in een groot probleem, waardoor Sem nu niet alleen moest dealen met zijn verslaving, maar ook met zijn OCD.

Verward keek hij haar aan toen ze begon over iets wat ze vroeger mee hadden gemaakt. Wankel bleef hij op zijn benen staan en hij vergat even waar hij zonet mee bezig was geweest: alles rechttrekken en netjes maken.
'Eh...' Zijn hand bracht hij verward naar zijn hoofd en hij dacht diep na. Het was niet gek dat hij dingen niet meer herinnerde door zijn drankgebruik.
'Een klein beetje wel... Ik heb je gevonden toen ja...' Fluisterde hij en hij keek onzeker weg. Nadat de vriendschap met Lynn verbrak, had Sem eigenlijk nooit meer echte vrienden gehad. Hij was nooit goed geweest met het leggen van sociale contacten. Dat kwam doordat hij sociaal heel ongemakkelijk was en hij een laag EQ had. Hij was erg slim en had dus een hoog IQ, maar daar kwam bij dat hij sociaal geen goed ontwikkelde vaardigheden had.
Daarnaast had de man al jaren geen vrienden en had hij geen contact meer met familie. Het was daardoor totaal niet gek dat hij niet meer wist wat hij allemaal moest doen en op die manier ontstonden er verslavingen, zoals die van hem.

Vermoeid wankelde hij naar binnen toe en hij zakte bijna in elkaar, maar hield zichzelf overeind terwijl hij even om zich heen keek. Voordat hij kon gaan slapen moest hij überhaupt eerst een heel ritueel doen. Dat ritueel hield in dat hij alles in huis moest controleren of het wel stond waar het moest staan. Daar had hij dan weer een heel plannetje voor. Als hij dat stappenplan afgewerkt had, kon hij slapen. Alleen dat duurde vaak wel een uur of twee. Het was echt absoluut niet gemakkelijk en het zou nu alleen maar erger zijn omdat er een vreemde in zijn huis was geweest. Iets wat hij normaal ook al niet graag had...

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn liep achter Sem aan. 'Misschien moet je gaan liggen...' stelde ze voor, een bezorgde toon in haar stem duidelijk te horen. Als hij nog langer zo zou rondlopen, zou hij waarschijnlijk een smurf zijn morgen en dat leek haar niet heel prettig. Als zij nu ergens mee kon helpen... maar een afleiding werkte al niet, wat kon ze dan doen? Ze kon moeilijk verhalen van vroeger blijven vertellen aangezien zijn hoofd heel ergens anders mee bezig was op het moment. Aan de ene kant wilde ze weten wat er in zijn hoofd gebeurde, aan de andere kant bleef ze het liefst zo onwetend mogelijk. De gedachten van mensen waren privé en dat moest zo blijven, maar toch... om iemand te begrijpen...? Dat was waarschijnlijk ook de reden waarom niemand haar ooit écht zou snappen. Wat zij dacht hield ze altijd voor zichzelf, vaak omdat ze heel zeker wist dat mensen zowat zouden wegrennen. Van angst, misschien. Of van de verantwoordelijkheid. Als ze eens zouden wisten hoe suïcidaal ze soms kon zijn... Soms kwam ze van die "helden" tegen die zo'n persoon dan helemaal uit het diepe dal zouden willen redden, maar uiteindelijk werd het alleen maar slechter. Een depressie was niet zo gemakkelijke en kon niet verholpen worden door de prins op het witte paard. Gelukkig waren Lynns eisen niet zo hoog, maar geen enkele man behaalde die zelfs. Misschien was het maar beter zo ook. Geen banden ontwikkelen, dan doe je ook niemand pijn als je gaat, wanneer dat ook mocht zijn. Ze moesten eens weten wat er allemaal in haar hoofd afspeelde...

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De man probeerde even op de klok te kijken hoe laat het was. Als hij nu begon met het ritueel (hij was toch al half begonnen) lag hij nog redelijk op tijd in bed. Sem keek daarom even naar Lynn en hij beet op zijn lip terwijl hij zich omhoog hield aan de muur.
'Ik moet even wat controleren... Anders... Anders kan ik niet slapen vannacht.' Zijn handen trilden en zijn ogen schoten door de kamers heen. Hij bleef even hangen op een kleine dressoir en zag dat een doosje scheef was gedraaid. Hoe kwam dat nou weer? Hij had toch helemaal niet aan dat kastje gezeten? Misschien was Lynn het wel! Vluchtig schoten zijn ogen naar de vrouw in de kamer en hij fronste even wantrouwig.
'Heb jij hier aan gezeten?' Vroeg hij ongelovig en hij slikte even. 'Dat hoort niet zo... Het hoort zo...' Hij schoof het doosje recht en liet het aan Lynn zien. 'Als hij anders ligt, kan ik niet functioneren. Dan... Dan zou ik nog naar huis rijden van kantoor om dat doosje recht te leggen. Het is een storing in het systeem als iets verkeerd is... Als alles recht is en dit scheef dan klopt het niet en dan is het niet langer meer perfect, dan is het lelijk.' Ratelde hij aan één stuk door en hij begon gestrest rond te kijken.
'En nu ligt hij nog niet zoals hij vanmorgen lag... Vanmorgen lag hij synchroon aan dit... Maar... Maar misschien heb je dat ook wel verplaatst... Dan is alles anders!' Wanhopig bracht hij een hand naar zijn haren en keek hij met grote gestreste ogen rond.
'Ik kan dit niet aan... Ik...' De man wankelde naar de keuken, pakte een fles whisky en nam er wat grote slokken van, waarna hij ineens in tranen uitbarstte en op de grond zakte. De stress werd even te veel nu.
Normaal had hij ook dagelijks zo'n mental breakdown, maar dit was de eerste keer dat iemand het zag en dat was geen prettig gezicht.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld