Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ How many nights does it take to count

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Een zucht verliet mijn lippen wanneer hij dat zei. Gelukkig was het maar vijf minuten en geen halfuur ofzo in de auto zitten. Ik bedacht me even dat het wel raar was dat hij op hotel ging, maar we hadden deze week ook een appartement gehuurd. Dat was bijna hetzelfde, gewoon zonder de 'service'. Ondertussen was de auto gestopt aan een hotel. Het zag er erg chique uit, maar ik kende het niet. Ik kende New York dan ook niet zo goed, aangezien ik hier maar voor één week was. Dan zou ik terug naar huis vertrekken met mijn vrienden en zou mijn gewone leventje weer zijn gang gaan. Ik stapte uit de auto, waarna ook Harry uit de auto stapte. De wagen reed enkele seconden later al weer weg, waardoor ik even opschrok.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Ik kijk de auto na zodra we uitgestapt zijn en zie de chauffeur nog even zwaaien. Ik knik terug naar hem en merk dan dat ik Lewis zijn hand al weer vast heb gepakt. Hij vond het de eerste keer ook niet heel erg lijkt me, dus waarom nu wel? Ik loop samen met hem naar binnen en ga gelijk door naar mijn kamer. Niet veel later zijn we daar ook. Ik open de deur voor hem en loop vervolgens ook naar binnen. Ik sluit de deur dan achter ons en draai me naar hem om. "Wil je misschien wat drinken ofzo?" Vraag ik dan.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Opnieuw neemt Harry mijn hand vast en trekt hij me mee. Ik volg hem dan ook naar binnen en loop vervolgens een kamer binnen, die de zijne leek te zijn. Ik kijk vluchtig eens rond, maar mijn aandacht werd al snel weer op hem gericht. "Water?" Vraag ik dan. Als ik morgen niet zo'n grote kater wou hebben, was het slim om nu wat water te drinken in plaats van nog meer alcohol. "Of wat jij drinkt is ook goed." Zei ik dan, ook al wou ik eigenlijk geen kater. Als hij nog wat dronk, wou ik de sfeer niet bederven door 'water' te drinken.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Ik glimlach zwakjes door zijn reactie en knik klein. "Ik drink ook water, verminderd de kater voor morgen." Zeg ik dan met een zwakke glimlach. Ik loop de open keuken in en pak twee glazen met water. Een geef ik aan Lewis. Ik bijt zacht op mijn lip en kijk snel even rond om zeker te zijn dat er geen rommel ligt. Dan realiseer ik me dat er waarschijnlijk een schoonmaakster is geweest en dat er natuurlijk geen troep ligt. Daarnaast ben ik helemaal niet zo rommelig. Waarom maar ik me überhaupt zorgen om troep?

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Ik neem het glas water aan wanneer hij terug komt uit de keuken en neem al meteen een slok. Ik had al een tijdje niets meer gedronken en door het water besefte ik plots hoeveel dorst ik eigenlijk had, waardoor ik ook onmiddellijk de rest van het glas leegdronk en het op tafel zette. "Waar moet ik eigenlijk slapen?" Vroeg ik dan, terwijl ik de kamer rondkeek, omdat ik enkel een dubbel bed zag staan en er maar twee deuren in de kamer waren. Eén naar de keuken en één naar wat ik vermoede dat de badkamer was. Mijn blik gleed door de ruimte en eigenlijk was die erg groot, zeker tegenover het appartement waar ik deze week in logeerde. Toch stond er nergens een ander bed, wat me ook niet echt verraste. Hij sliep hier alleen, hij kon toch niet verwacht hebben dat één of andere jongen hier zou gaan slapen?

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Ik denk kort na als hij dat vraagt en bijt zacht op mijn lip. "Je mag op het bed slapen, heb je trouwens een pyjama ofzo nodig?" Vraag ik dan en ik drink mijn water op. Het is heel kalmerend voor mijn keel na al die brandende alcohol. Ik ga kort met een hand door mijn haar en kijk even rond. Ik zal dan wel op de grond slapen, vind ik niet eens zo erg. Wie weet ligt het wel lekker. Of werkt het tegen een kater, denk het niet, maar het zou zo kunnen. Toch? Ik kijk vervolgens weer naar Lewis en bijt zacht op mijn lip. Ik voel me nog steeds schuldig over het feit dat zijn bril gebroken is, ook al kan ik er eigenlijk niks aan doen.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Kort kijk ik even naar het bed wanneer hij dat zegt, ik had niet verwacht op het bed te mogen slapen. Als ik bij een van mijn vrienden bleef, moest ik vaak al op de grond slapen en bij deze eigenlijk nog steeds onbekende jongen, kon ik meteen in een bed slapen. Ik zet de gedachte van me af en richt mijn blik weer op hem. "Euhm, ik slaap in mijn onderbroek." Zeg ik een beetje lachend. "Als je dat niet erg vind, tenminste." Voeg ik er nog vlug aan toe, voor hij misschien de verkeerde gedachten kreeg. Of wou ik misschien wel dat hij die gedachten kreeg? Waarom zou ik dat willen? Ik bleef hier gewoon slapen, omdat ik mijn adres niet meer wist en ik niet te voet naar huis wou. Ik beschouwde hem gewoon als een nieuwe vriend die me te hulp schoot. Of zag ik meer in hem? Wat maakte het me eigenlijk uit? Er zou heus niets gebeuren en het was niet alsof hij mijn gedachten kon lezen. Al moest ik mijn gedachten wel onder controle te proberen houden, net zoals mijn acties. Ik wou niet iets doen waar ik later spijt van kreeg of waardoor ik hier niet mocht blijven en toch nog steeds te voet naar huis moest.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Ik knik kleintjes als hij dat zegt. "Nee joh, totaal niet erg." Zeg ik met een zwakke glimlach. Klonk dat niet té eng? Ik wil echt niet dat hij nu bang van me word, straks durft hij hier niet meer te blijven.Dan zou hij waarschijnlijk wel naar huis lopen. Maar hij weet de weg van hier waarschijnlijk niet. Ik wil echt niet dat hem iets overkomt. Waarom boeit het me zoveel? Waarom word ik er blij van dat hij in zijn ondergoed slaapt? Dat is toch en normaal ding om te doen? Waarom maakt het me enthousiast? Waarom wil ik hem in zijn ondergoed zien? Wil ik dat eigenlijk wel? Ja, maar het slaat nergens op. Ik zie mijn vrienden zo vaak in hun ondergoed, waarom boeit het me ineens. Het is maar ondergoed. Het zou net zo zijn als Liam in zijn ondergoed zien. Maar is dat echt zo? Zou het gewoon zo zijn als een vriend in zijn onderbroek zien? Ik schud de gedachtes van me af als het me echt iets te veel word. Ik moet niet zo door denken over alles. "Ik slaap ook in mijn ondergoed dus het is echt geen probleem." Zeg ik dan. Had ik een te lange pauze daar tussen? Hoe lang heb ik nagedacht? Kut straks heb ik echt veel te lang na gedacht. Dan lijk ik nu zeker gek. Ik moet echt stoppen met denken. Ja, dat moet ik doen.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Ik lach zachtjes binnensmonds wanneer ik zie dat hij een beetje nerveus wordt, maar kon het hem niet kwalijk nemen. Ik was immers ook nerveus. "Euhm, misschien kunnen we beter gaan slapen, het is waarschijnlijk al erg laat." Mompel ik terwijl ik op mijn horloge wil kijken, maar dan besef, dat ik mijn horloge niet had aangedaan. Ik wist de reden al niet meer, maar waarschijnlijk had ik weer een opmerking gekregen van Jake die had gezegd dat ik dat horloge gewoon niet meer kon dragen, omdat het zo lelijk was. Toch bleef ik het altijd dragen, deels om hem te irriteren en deels omdat ik geen andere had. Ik had er geen idee van, wat ik nu moest doen, we stonden hier beide gewoon naar elkaar te kijken, te wachten tot de ander iets zou doen. Wachten tot de ander iets zou doen, waar we zelf de moed niet voor hadden. Maar voor wat had ik dan de moed niet en hij misschien wel? Ik zag hem toch gewoon als een vriend?

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Mijn wangen kleuren licht roze en meteen kijk ik naar mijn handen, in de hoop dat hij mijn wangen nu niet ziet. Klein knik ik als hij dat zegt, me nu pas realiserend hoe laat het eigenlijk is. Maar iets in mij wilt nog niet slapen. "Misschien is dat wel slim." Spreekt mijn mond maar mijn hoofd zegt iets anders. Mijn lichaam wilt ook iets anders. Maar wat mijn lichaam wilt snap ik niet. Het voelt bijna alsof ik me heel erg tot hem aangetrokken voel. Dat kan toch niet? Ik zie hem toch gewoon als een soort vriend? Dat moet haast wel. Hem als meer zien dan een vriend kan echt niet. Hij is een jongen. En ik ben geen meisje. Het klopt gewoon niet. Ik zou niet eens weten hoe zo iets dan moet gaan. Dat kan toch nooit werken in een relatie? Waarom denk ik überhaupt aan deze dingen? Ik kijk vervolgens weer op naar hem. Mijn ogen staan dan vast op zijn lippen. Hij heeft mooie lippen. Zonder dat ik het echt door heb blijf ik naar zijn lippen staren.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Mijn hand begon lichtjes te trillen en niet wetende of ik het gevoel dat ik eigenlijk al een hele tijd had gevoeld, nu moest negeren of er iets mee moest doen. Mijn hoofd zei dat ik het moest negeren, gewoon naar bed moest gaan en slapen, maar mijn hart zei iets anders. Het zei helemaal het tegenovergestelde en ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik zag dat hij begon te blozen waardoor mijn wangen ook rood werden. Langzaam zette ik een stap naar hem toe en voor ik zelf doorhad wat ik deed, was het al gebeurt. Mijn lippen raakten de zijne en weer zei mijn hoofd dat ik moest stoppen, maar mijn hard zei dat ik moest blijven doorgaan en dat deed ik ook.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Zodra ik zijn lippen op die van mij voelde leken al mijn vorige gedachtes weg te zakken. Niks in mij hield me nu nog tegen om er mee in te gaan. Dus ik ging er gewoon mee in. Voorzichtig, maar wel gelijk, kuste ik hem terug. Ik sloot vervolgens mijn ogen en voelde hoe mijn handen bijna automatisch plaats namen op zijn heupen. Al mijn zorgen verdwenen instant. Waar maakte ik me überhaupt zorgen om? Het was niet fout. Toch?

Kleine Ts (:

Het is de volgende ochtend werd ik wakker door het zonlicht dat door een spleetje tussen de gordijnen in mijn ogen scheen. Ik opende mijn ogen een klein beetje maar kreeg gelijk spijt. Het licht maakte de hoofdpijn van mijn kater nog erger. Op dat moment merkte ik dat ik niet alleen in mijn bed lag. Voorzichtig draaide ik mezelf om en zag ik meteen Lewis. Kleine momenten van de vorige avond kwamen terug in mijn hoofd. Meteen kwam er ook ene gevoel van spijt bij. Ik had dit waarschijnlijk nooit mogen doen.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Mijn ogen waren nog geen millimeter geopend of ik voelde het zonlicht al door mijn oogleden dringen. Toch had ik al meteen door dat ik niet in mijn eigen bed of kamer lag. Ik negeerde het zonlicht dat in mijn ondertussen geopende ogen scheen en keek naast me. Harry. Ik had dit eigenlijk nooit mogen laten gebeuren, maar wie zou het ooit te weten komen? Nu ik niet langer dronken was, maar enkel last had van een enorme kater, kwam hij me nog bekender voor dan eerder. Gisteren had ik al het gevoel dat ik hem ergens van kende en dat gevoel was nu enkel versterkt. Ik draaide mijn hoofd naar hem toe en een glimlach verscheen op mijn gezicht. "Goeiemorgen" mompelde ik zachtjes, terwijl ik in mijn ogen wreef om de slaap er uit te wrijven.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht toen hij mijn kant op keek. Hij zag er erg schattig uit zo net wakker. En gek genoeg vind ik het helemaal niet zo raar om dat te denken. "Goedemorgen." Mompelde ik toen met een zware, en lichtelijk schorre ochtend stem. Ik kwam voorzichtig overeind en keek even op de klok aan de muur voor me. Het was inmiddels al twaalf uur, we hadden echt lang geslapen. Ik stond toen op en pakte paracetamol uit mijn nacht kastje. "Wil je ook?" Vroeg ik toen zachtjes aan Lewis.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Wanner hij dat vraagt schud ik zachtjes mijn hoofd. "Ik ben aan het afkicken." Mompel ik zachtjes. Plots besef ik dat ik mijn mond voorbij had gepraat. Waarom had ik dit tegen hem gezegd? Ik had dit immers nog tegen niemand anders gezegd en dit al een hele tijd geheim gehouden. De meeste dachten dat ik gewoon gestopt was met drugs of dat ik aan pillen allergisch was, maar een tijd geleden was ik hevig verslaafd geraakt en heb ik een overdosis gehad. Mijn leven kon nog net op het nippertje gered worden in het ziekenhuis, maar ik heb een lange tijd moeten revalideren. De drugs hebben ook een permanente schade aangericht, ik krijg bijvoorbeeld soms nog steeds plots stuiptrekkingen. Meestal stopt het wel na enkele seconden, maar soms wordt het erger en moet ik terug naar het ziekenhuis. Ik heb dan ook een tijdje een strak afkick schema gevolgd en nog niet zo lang geleden had ik het eindelijk afgerond. Ik probeer de gedachte van me af te zetten en richt mijn aandacht weer op Harry. Ik hoopte maar dat hij het niet had gehoord.

@SeriouslyLisa

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld