Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Lynn had niet door dat Louise de kamer binnen was gekomen tot ze vroeg wat er gebeurd was. 'Er was een botsing tussen Joanna en Asa. Joanna ging neer van de pijn en Asa was weggerend. Ik ben bij Joanna gebleven tot ze weer bijgekomen was en ben daarna achter Asa aangegaan' vertelde ze. 'Wat er verder gebeurd is weet ik niet, maar volgens verhalen was het foute boel. Een begeleider is zelfs tegen de muur aangegooid. Hopelijk geen andere slachtoffers.' sprak Lynn haar zorgen uit.
Lynn wilde liever niets met Louise te maken hebben, maar vanwege haar gave kon ze Louise beter te vriend houden. Wie weet tot hoe ver ze kon gaan met haar gave? En wat zou het met Lynn doen als ze ermee in contact kwam en het overnam? Lynn was er niet bekend mee en hoe dan ook zou ze Louise niet laten merken dat ze haar liever kwijt dan rijk was.
'Het is afwachten hoe Asa eraan toe is wanneer hij wakker wordt en of de demon nog aanwezig is. Maar ik ben bereid dat risico te nemen.' zei ze met volle overtuiging.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Bij het ontwaken wist Asa meteen wat er was gebeurd. "Fuck" hij hief zijn hand op, ketens hoe kon het ook anders. Hij had die begeleiders nog zo gezegd hem niet achterna te gaan. Hopelijk zouden ze de volgende keer wel naar zijn goede raad luisteren. Het was niet alsof hij zijn gave zo graag gebruikte. Hij wilde het ook leren onderdrukken. Asa mocht de begeleiders niet, maar hierbij stonden ze echt aan dezelfde kant. Hij was niet alleen in zijn kamer. Lynn was er en Louise klaarblijkelijk ook. Dit waren echt niet de momenten waarop hij gezelschap wilde. Het ontwaken voelt als een vernedering. Telkens weer herinnert het hem eraan hoe hij de controle over zijn eigen lichaam verloor.
"Hoe laat is het? Nee belangrijker is er iemand gestorven?" Hij vermoedde van niet. Hij hoopte vooral van niet. Het was niet de eerste keer dat dit gebeurde op Golden Oak. Ondertussen wisten de begeleiders hoe te reageren op dit soort situaties. "Kan iemand een begeleider gaan halen om me los te maken alsjeblieft. Ugh ik zal nu weer op gesprek moeten. Als ze me niet mee laten gaan op de volgende uitstap dan laat ik me gewoon nog eens overnemen hoor, want ik heb dringend nood aan eens iets anders dan die steriele witte muren."

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Louise luisterde aandachtig naar het verhaal van Lynn. Begeleiders tegen muren gooien, misschien andere slachtoffers... Het klonk allemaal erg gevaarlijk. Ze maakte nog wel even een kleine notitie dat ze de volgende keer drank voor Asa zou meenemen, omdat hij een begeleider tegen de muur had gegooid. Ze wist heus wel dat het de demonen waren, want anders zou Asa het nooit doen. Maar Lynn was bereid om het risico te nemen dat de demon er nog was en Louise kreeg meteen veel respect voor haar. Rotzooien met demonen was een slecht idee, maar aan de andere kant zat hij nog steeds aan het bed vastgeketend, dus kon hij ook niet veel doen. Maar nog steeds. Louise nam nooit een risico als het zo ernstig was en ze waardeerde risico's wel, als zij er niet veel mee te maken had. Dit klonk nogal tegenstrijdig, maar als er doden konden vallen, was het anders dan als je gewoon rebels was.
Gelukkig werd Asa wakker en was het gewoon Asa en geen demon. Louise haalde opgelucht adem. Ze keek op haar digitale horloge, die oplichtte toen ze erop drukte. "Negen uur en ik weet niet of iemand gestorven is, maar ik denk dat als dat het geval was, dat je niet hier was en dat wij hier niet mochten zijn. Ik weet eigenlijk niet eens of wij hier mogen zijn, maar dat is niet mijn probleem," vertelde ze droogjes aan Asa. Ze stemde ook in om een begeleider te halen en toen ze bij de deur stond, hoorde ze hem klagen over het feit dat hij misschien niet mee zou mogen op de volgende uitstap. "Dan ga je gezellig bij mij zitten, ik denk toch dat ik niet mee mag. Oh, en als je je laat overnemen, doe dat in de begeleiderskamer asjeblieft, ik heb nog geen doodswens," grapte ze. Daarna liep ze de deur uit, op zoek naar een begeleider die Asa's boeien af kon doen.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
'Louise heeft gelijk. Als er al een dode was gevallen, dan was geen van ons hier in de kamer. Ik denk dat je van geluk mag spreken dat het niet is geëindigd zoals de vorige keer.' zei ze opgelucht.
Het was geen fijn gezicht om Asa op deze manier te zien en dat deed Lynn pijn. Hij kon er niks aan doen dat er een demon in hem zat en dit altijd veroorzaakte. De ene keer weliswaar erger dan de andere keer, maar toch. En het was al een wonder dat Lynn deze keer zijn gave niet deels had overgenomen, want dat was al eens anders geweest. Alleen toen beheerste ze haar eigen gave nog niet zoals ze dat nu deed.
Houd jij je maar gedeist met je grapjes, Louise dacht ze toen Louise vertrokken was om er een begeleider bij te halen. Lynn kon veel hebben, maar een grapje als deze kon ze niet echt waarderen.
'Hoe voel je je nu?' vroeg Lynn aan Asa, terwijl ze de boeien aandachtig bekeek en nadacht of ze die misschien zelf niet los kon maken. Maar om herhaling te voorkomen, haalde ze dat idee uit haar hoofd.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Aria keek nog een keer de zaal rond. Hier en daar begonnen mensen hun spullen op te ruimen en weg te gaan. Wat Aria vandaag ging doen was nog een verassing. Ze mixte namelijk altijd lessen met tijd voor haarzelf. Ze heeft hier een afspraak voor kunnen maken met de leiding van Oak Institute. Meestal volgt Aria twee à drie uur aan lessen waarna ze of in haar kamer gaat zitten of in het kunstatelier gaat werken. Kunst is één van de dingen waar Aria uren en uren aan kon besteden. Vaak schilderde ze met waterverf uitbundige vormen op dik papier. In haar kamer had ze overigens ook een schetsboek en een paar potloden, zodat ze zich bezig kon houden. Ze schilderde verder ook vaak de buitenwereld die ze kon zien vanuit een van de ramen, waar ze voor de zekerheid ver weg van moest zitten. Haar droom om ooit weer is buiten de muren van Oak Institute inspireert haar vaak. Dat is overigens ook een reden waarom Aria ene lichte haat heeft tegen de begeleiders, zij hebben een keuze om weg te gaan; ze kunnen naar buiten, ze kunnen doen wat ze willen, terwijl Aria niet naar buiten mag omdat ze het leven van duizenden kan wegnemen als ze het hard genoeg probeert. Aria snapte nooit waarom begeleiders in hemelsnaam zich zouden willen omringen met kinderen die door de maatschappij als 'anders' gezien werden. Aria snapte ook wel dat werken voor een instituut zoals deze handig was, en ze wist ook wel dat zonder het instituut de overheid haar makkelijk en snel zou kunnen gebruiken als oorlogswapen, maar ze snapte de redenen van de begeleiders niet. Aria keek even naar haar schuddende handen. Ze had heel veel zin om haar krachten te gebruiken en iedereen in de zaal een paar meter van zich af te stoten, maar deed dat niet. In plaats daarvan prutste Aria een beetje met het voedsel op haar bord, wat ze uiteindelijk liet staan en van zich af schoof. "Ik heb geen handoek, sorry Seth" had ze gezegd. Aria was erg blij met een vriend als Seth. Aria had het gevoel dat ze elkaar snapten, dat ze beiden het instituut willen ontsnappen, maar dat waarschijnlijk nooit kunnen. Toen een begeleider naar de tafel toe kwam keek Aria strak naar haar opzijgeschoven voedsel. Ze had echt geen zin in een conversatie met één van hen. Daarnaast was het de begeleider die haar zonet nog boos had aangekeken. Met een lichte grijns op haar gezicht luisterde ze naar Seth die de begeleider flink de mond snoerde. De begeleider liep weg en kwam even later terug met een paar handdoeken voor Seth, waarna hij geïrriteerd weg liep en een plekje innam naast de deur. "Dus.." zei Aria zo nonchalant mogelijk tegen de mensen die nog aan haar tafeltje zaten, "Welke lessen gaan jullie volgen vandaag? Ik denk dat ik vandaag ga rondhangen in het kunstatelier en mijn kamer.."

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa keek naar Dongahan die voorstelde om eens met ze te gaan praten. "Nee, alsjeblieft niet. Dan wordt het waarschijnlijk alleen maar erger, dan denken ze dat ik zwak ben en ze niet zelf kan confronteren." Had ze geantwoord waarna ze terug opgestaan was van haar bed. "Ja, dankjewel! Maar onder één voorwaarde, niet op het drukste moment." Ze was dankbaar dat ze vandaag op haar kamer mocht blijven, meestal deed ze hier toch dingen aan school. Op de gang hoordde ze opeens een hele ophef wat hier niet heel vreemd is, al waren de woorden 'priester', 'wijwater' en 'heilige boeken' haar opgevallen. "Asa" mompelde Clarissa, ze wist direct dat er iets mis met hem was. Het was haar beste vriend, ook eigenlijk de enige die ze hier had. Soms deelde zijn gaven dan ook wel mee aan haar angsten en zorgde hij met de zijne ervoor dat ze die van haar gebruikte, toch zou ze hem niet willen missen. Nog steeds vreesde ze telkens weer dat het eens fout ging en ze hem niet meer terug konden krijgen. Clara trok snel een vest aan en deed de capuchon op in de hoop dat dit zou werken om niet herkent te worden. "Ik kom zo terug, ik ga even kijken hoe het met Asa is" zei ze vluchtig tegen Donghan waarna ze er vandoor ging. Al snel kwam ze bij Asa's kamer waar ze hem zag liggen, vastgeketend. Lynn en Louise stonden ook al naast zijn bed, al stopte dit Clarissa niet om toch even binnen te gaan. Ze deed voor de mensen waar ze van hield. "Thank god dat je oké bent, of levend op zijn minst" zei ze even opgelucht.

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Sorry voor het late posten, er was een operatie tussen gekomen en nog allerlei dingen die geregeld moesten worden, maar bij dezen!
----

'Dat vind ik dus ook. Liever iets om mezelf op een natuurlijke manier te kalmeren dan dat ik platgespoten word met die troep van hier,' zei hij grinnikend. Een tijdlang heeft hij aan daadwerkelijke kalmerende middelen gezeten, maar ze hielpen nooit voor de volle honderd procent en zijn stemmingswisselingen werden er niet bepaald door geholpen. Het maakte ze zelfs nog eerder erger dan beter. Hij liet zijn ogen over Augustus' gezicht glijden en het viel hem op hoe moe ze eruit zag - het was te zien aan de stand van haar ogen, de kleur van haar huid, haar manier van doen. Wat er ook precies gebeurd was met haar en wat haar gave ook in mocht houden, hij kon zien dat het serieus was en dat het aan haar vrat. Hij nam zich voor om een vriend voor haar te zijn, hij wist immers niet hoe ze hier bij de mensen in de groep lag en misschien kon ze wel iemand gebruiken om mee te praten, iemand die geen hulpverlener was van het instituut. Hij aaide even over haar schouder om haar te troosten, hij zag dat ze het er moeilijk mee had en daar kon hij zich absoluut iets bij voorstellen. 'Luister, of je die rang verdient of niet, het is hoe dan ook klote en we moeten proberen om een manier te vinden zodat we er een beetje mee kunnen leven. Niemand van ons heeft het verdiend om met zo'n last opgezadeld te worden,' zei hij en hij was even stil om te bedenken hoe hij verder zou gaan. Ze had hem gevraagd naar zijn verhaal en hoewel hij het moeilijk vond, was hij toch van mening dat hij het haar wel moest vertellen, ze had hem immers ook haar verhaal toevertrouwd. 'Toen ik nog wat jonger was, ben ik op vervelende wijze achter mijn gave gekomen. Ik ben eigenlijk altijd het mikpunt van pesterijen geweest en op een dag brak ik er gewoon door - letterlijk. Opeens was ik mezelf niet meer en zat ik in het lichaam van één van de jongens. Ik heb hem van het leven beroofd. Eenmaal terug in mijn eigen lichaam was ik geschokt en verward, maar ook vergeten wat ik had gedaan. Toen ik zijn lichaam zag wist ik het al meteen en ben ik gevlucht. Het ging echt niet expres, maar het gebeurde gewoon, opeens zat ik in zijn lichaam en opeens was hij dood,' sprak hij zachtjes. Hij balde zijn vuisten en beet op zijn wang, probeerde zich te concentreren en niet te veel na te denken voor hij verder ging - hij kon het zich nu niet veroorloven om over te stappen en al helemaal niet naar Augustus. 'Ik heb maar één dood bewust op mijn geweten. Mijn vriendin, Sierra... Er was een man die haar lastig viel en hij was met zijn poten aan haar gekomen. Ze had het me huilend verteld en ik was radeloos en woedend. Ik heb die kerel opgezocht en ben bewust over gestapt in zijn lichaam en heb hem langzaam en pijnlijk van zijn leven beroofd,' zei hij gepijnigd en hij slikte even. 'Waar ik niet aan had gedacht, was dat die man nogal bekend was in het criminele circuit en zijn vrienden zijn achter Sierra aangekomen... en nu leeft ze niet meer,' fluisterde hij. 'Die mannen die haar hebben gedood leven nu ook niet meer door mijn toedoen, hoewel ik dat niet bewust heb gedaan, maar met de woede die ik in mij had, had ik het wel makkelijk kunnen doen.'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Zoals gewoonlijk een beetje last van spierpijn, wat duizelig, maar voor de rest ok." Het ergste wat hem ooit was overkomen was een schotwond. Hij voelde de pijn pas zodra hij terug de controle had over zijn eigen lichaam. Het was zo erg dat hij de demonen bijna terug de touwtjes in handen had gegeven, alleen om van die ondraaglijke pijn af te zijn. De begeleider die Louise meenam was op zijn hoede. Pas nadat hij een hele Bijbelse passage had voorgelezen en hij Asa wijwater had zien drinken, maakte hij de handboeien los. De demonen waren slim. Ze kenden Asa. Het was weleens eerder gebeurd dat ze deden alsof er niets aan de hand was, zoeken naar het juiste moment en dan pas toesloegen. Daarom ook dat Asa verplicht was om het uur wijwater te gebruiken. Deed hij dit niet dan wisten de begeleiders dat er een kans was dat de jongen niet langer zichzelf was.
"Dokter Northwood wilt je spreken. Er zullen een paar testen worden uitgevoerd." Asa knikte. Hij had dit voelen aankomen. Hij keek zijn twee vriendinnen aan. Elke andere jongen had zich waarschijnlijk goed gevoeld wanneer hij ontwaakte met twee bloedmooie dames aan zijn bed. Asa was hen erg dankbaar voor hun steun, maar hij wilde hen niet tot last zijn. "Dan zie ik jullie straks misschien. Oh en Louise kom me halen als je samen huiswerk wilt maken." Met de begeleider erbij kon hij natuurlijk niet zeggen dat ze koffie en taart gingen stelen, al dacht hij wel dat ze hem zou begrijpen.

Account verwijderd

schreef:
Ze klopte vriendschappelijk op zijn schouder. ¨Het ziet er naar uit dat we in het zelfde schuitje beland zijn.¨ Op de gang klonk wat geroezemoes, gevolgd door een bel. Gehaast sprong ze op en liep naar de deur. Ze draaide zich nog eventjes om naar hem. ¨Zie ik je morgen bij het ontbijt?¨ Vervolgens sloot ze zachtjes de deur en mengde zich in de menigte. Augustus had met Louise afgesproken in de bibliotheek om wat dingen voor te bereiden. De mensen om haar heen fluisterde over een ongeluk maar het boeide haar vrij weinig. Waarschijnlijk een leerling die een staart had gekregen of hadden twee andere gevochten. Het was de dagelijkse gang van zaken op het Golden Oak. Een enkeling hield een scorelijst bij van de volgens hen onplezierige personen. Een half punt voor elke les die je verzuimde, een punt voor elke nacht die je in de isolatiecel doorbracht etc etc. Tenminste, dat was wat men zei. Niemand had de lijst namelijk met eigen ogen gezien.

De bibliotheek was aan de linkerzijde van het Golden Oak gebouw. Het was er donker doordat het gebouwd was zonder ramen of ventilatie. Ze vond het een prettige plek, hoewel ze niet van lezen hield, maar het was er altijd rustig en de bibliothecaresse behandelde hen als normale mensen en niet als de freaks die iedereen hen leek te vinden. Ze ging in de stilteruimte zitten, controleerde of niemand keek en draaide de deur toen op slot. Nu was het nog wachten op Louise.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Louise was snel op zoek gegaan naar een begeleider. Het was niet heel erg moeilijk om er een te vinden, omdat er overal wel eentje rondliep. Het was moeilijker om de begeleiders te ontwijken. Ze had er dus eentje meegenomen naar Asa's kamer. Er werd een passage uit de bijbel voorgelezen en hij moest wijwater drinken. Louise was ergens wel opgelucht dat zij dat niet hoefde te doen. Het leek haar verschrikkelijk om niet in staat te kunnen zijn om je eigen acties te kunnen doen. Altijd op je hoede zijn omdat iets in je een andere agenda heeft dan jijzelf. Haar eigen gave was ook geen pretje, maar ze had alles in eigen hand en als er iets mis was, was het haar eigen schuld. Aan de andere kant was dat ook een probleem. Je kon je daden niet op iets anders afschuiven. Alles was haar eigen schuld. Louises gedachten sloegen op hol. Shit, dit wilde ze niet. Maak hem los, maak hem los, dacht ze. Ze wilde niet de hele tijd overal aan denken. Ze wilde niet altijd herinnerd worden aan alle fouten die ze had gemaakt. Misschien moest ze gewoon naar een psycholoog ofzo. Gelukkig werden de handboeien snel losgemaakt. Hij moest waarschijnlijk de halve dag nog praten met mensen om te laten zien dat alles weer helemaal prima was. Louise zette haar gedachten van haar af en knikte ondeugend. "Ja hoor, ik haal je wel rond drie uur op." Toen was hij weg. Huiswerk maken? Het was een codewoord, maar het was misschien niet heel effectief, omdat het algemeen bekend was dat ze schijt had aan huiswerk en dat ze de laatste twee maanden geen woord huiswerk had opgeschreven. Tuurlijk was het taart stelen. Wat anders?

Nadat Asa weg was, excuseerde ze zich tegenover Lynn en ging ze naar de bibliotheek. Ze had afgesproken met Augustus. Ze ging bij haar zitten. "Sorry, er kwam nog iets tussen met Asa. Ongelukje. Maar we gaan vanmiddag taart en koffie stelen. Zullen we begeleiderskleren stelen uit de wasserete?" Louise wist waar de kleren altijd lagen en ze konden best met z'n tweeën of drieën begeleiderskleren stelen om in de begeleidersruimtes te komen. Ze had het nog niet heel vaak gedaan, dus ze wist niet of het zou lukken. Aan de andere kant wisten de begeleiders het ook niet dat ze dat wel eens zouden kunnen doen. Wat hun ook nog een voorsprong gaf.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Lynn bleef uiteindelijk met Clarissa in de kamer achter. Louise zei dat ze naar de bibliotheek ging en Asa moest weg voor testen. Asa had het over 'huiswerk maken'. Lynn wist allang dat het ging om stelen, maar waarom zij dan niet meegevraagd was, was haar een raadsel en ze baalde er wel van.
'Nou, toen waren we nog met zijn tweeën over. Ideeën om iets te gaan doen?' vroeg Lynn. Clarissa was als een zusje voor Lynn en wilde haar hoe dan ook beschermen tegen alles. Het had lang geduurd voordat Clara haar uiteindelijk toe liet, maar nu waren ze niet te scheiden.
'Hoe gaat het nu met jou, Clara? Ik hoorde het van Asa. Ik snap nog steeds niet waarom geen enkele begeleider er iets aan doet. Je verdient dit echt niet' zei ze en gaf Clarissa een knuffel. 'Ooit zullen ze ervoor gepakt worden. Wacht maar af. En anders weet ik wel iets wat ze afschrikt'

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa keek naar Lynn waarmee ze overbleef in de kamer. "Niet echt, Donghan heeft me vrijstelling van alle lessen en activiteiten voor vandaag gegeven dus ik denk dat ik gewoon wat op mijn kamer ga hangen." Antwoordde ze Lynn. Lynn was nog een van de weinige die Clarissa tot nu toe accepteerde in har leven. Donghan, Asa en Lynn waren de enige van dit hele instituut waarbij ze zich tenminste op haar gemak voelde. "Het gaat wel oké, en ik probeer me niet te veel zorgen te maken aangezien ik straks nog iets in vlammen op laat gaan. Daarnaast is het niet eens dat ik het erg vind dat ze vervelende opmerkingen maken, het is gewoon het feit dat ze misbruik maken van mensen hun zwakte punte. Ik leg het probleem zelf nog meer bij mezelf neer. Ik haat het gewoon dat ik zo'n angst heb voor mensen en zo paranoïde ben. Ik wil er zo graag van af maar het lijkt wel een visieuze cirkel." Clarissa hield Lynn ook even kort vast. "En jij? Moet je niet naar iets van lessen of een activiteit?" Langzaam verliet ze geleidelijk met Lynn Asa's kamer. Het was een beetje om in iemand anders zijn kamer te blijven rondhangen, al dacht Clarissa dat Asa dit niet erg zou vinden aangezien ze toch al van alles delen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Nadat hij zo tegen de begeleider was uitgevallen, keek Seth naar Aria die breeduit zat te grijnzen. "Wat?" vroeg Seth rustig toen de begeleider terugkwam en een voorraadje handdoeken op zijn schoot legde. Seth zuchtte even en begon zich maar alvast af te drogen, maar besloot stiekem toch een klein beetje van zijn krachten erbij te gebruiken. Gewoon omdat het een flink stuk sneller ging. Zijn staart droog krijgen was echt een rot klusje namelijk. "Eigenlijk wilde ik de zwemles volgen, maar ik vrees dat ik niet naar binnen mag, dus geen idee eigenlijk" zei Seth eerlijk. Zwemles was hier vaak geen les, maar gewoon privé gestoei. Helaas mocht hij niet eens in de buurt van het bad komen, wat best jammer was. Een wedstrijdje zwemmen had hij vast met gemak gewonnen. Zijn sterk was sterk, sterker dan zijn benen, ondanks dat hij hem nooit gebruikte. "Eigenlijk heb ik vandaag geen zin in de andere lessen. Die zogenaamde punten interesseren mij toch niets." zei Seth en haalde zijn schouders op. Hij had echt veel spijt dat hij hier vrijwillig heen was gegaan. Die folder van de school had zo leuk geleken. Een plek waar je kon leren je krachten te beheersen en terug te kunnen naar de buitenwereld. Als een 'normaal persoon'. Er werd met geen woord gesproken over het feit dat het een gevangenis was en dat beheersen betekende nooit meer gebruiken en gestraft worden als het wel gebeurde. Seth had een donker bruin voorgevoel dat deze ochtend nog wel zijn staartje zou krijgen. Snap je hem? Staartje? Oke zijn gedachten gingen onnodig met hem op de loop en daarom schudde hij ze ook denkbeeldig van zich af. Wat kon hem de problemen ook schelen. Hij kon er niets aan doen en dat was alles wat telde. Hij vond de staart ook niet leuk. Zeker niet op plekken als dit.
Nadat zijn staart droog was en weer in een stel benen veranderde, stond Seth op. Zin in zijn ontbijtje had hij niet meer, dus liet hij dat voor wat het is. "Ik ga even mijn benen weer strekken. Ik zie jullie zo wel" zei Seth en zuchtte zacht. Hij had altijd last van stijve benen als hij een staart had gekregen. Na een stukje wandelen ging dat gelukkig altijd weer over, maar alsnog. Het was ontzettend vervelend. In de verte hoorde hij een begeleider brullen en zuchtte zacht, maar liep wel rustig die kant op, in tegenovergestelde richting van de lokalen. Hij zou toch even niet naar de les gaan, waarom zou hij ook?

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Aria had gekeken hoe Seth door de handdoeken maar vooral door zijn krachten gebruiken zijn staart liet verdwijnen. Ze was heel blij met de vriend die ze in hem gevonden had. Aria mocht hier dan wel een stuk langer zitten dan hem, ze apprecieerde zijn gezelschap vaak. Aria was nog redelijk vaak alleen, vandaar dat ze de kans om een vriend toe te voegen aan haar kleine besloten cirkel fijn. Daarnaast vond Aria dat ze een speciale connectie hebben, beiden zijn niet blij om hier te zijn en wilden het liefst de deuren uit kunnen rennen. Echter zijn er ook grote verschillen tussen de manier dat ze hier zijn gekomen en worden behandeld, Seth is vrijwillig gegaan en Aria is hiernaartoe gestuurd door haar ouders die haar uiteindelijk hebben verlaten. Aria werd altijd in de gaten gehouden om ervoor te zorgen dat ze niet een massavernietiging in gang zou zetten door een tornado of een orkaan te creëren. Ze luisterde naar wat Seth te zeggen had over zijn dag, waarna hij opstond en wegliep. Aria bewoog haar hand om ermee te zwaaien maar deed dat toch maar niet en zei; "Hopelijk tot straks?" waarna ze keek hoe hij wegliep. Toen ze hem niet meer kon zien draaide ze zich om zodat ze weer keek naar Juliette en Kaelan die ook nog aan de tafel zaten. "Ik denk dat ik ook maar ga" had ze gezegd en ze dacht nog snel na waarna ze zei; "Ik heb toch niet zo'n trek. Ik zie jullie later". Ze stond snel op en liet Kaelan en Juliette samen achter. Ze liep de deur uit en stopte abrupt. Een jongen stond een paar meter van haar af vragend om zich heen te kijken. Aria deed haar hooft even schuin en keek de jongen van een afstandje aan. Ze had hem nog nooit gezien in de vijf jaar dat ze hier al is. Hij moest vast nieuw zijn. Ze stapte richting hem en stopte toen ze bij hem was. "Hey" zei Aria en ze keek hem in de ogen aan. "Nieuw hier?"

Account verwijderd

schreef:
Van een afstandje herkende ze Louise al. Snel draaide ze de deur open en liet haar binnen. Ze legde haar vingers op haar lippen en draaide deur toen op slot. "Sorry, er kwam nog iets tussen met Asa. Ongelukje. Maar we gaan vanmiddag taart en koffie stelen. Zullen we begeleiderskleren stelen uit de wasserette?" Augustus knikte. ¨Prima, jij bent de baas. Ik mag dan wel een een moordenaar zijn,¨ Een ongemakkelijk lachje verlaatte haar lippen, ¨Maar ik ben geen meesterbrein in plannen bedenken.¨ Ze plofte op de stoel naast Louise. ¨Hoewel dat plan van jou wel goed klinkt.¨ Uit haar tas, die naast de stoel stond, trok ze een plattegrond van de school, inclusief geheime gangen en vluchtroutes. Ze legde het enorme blad op de tafel, verspreide het totdat het hele blad glad was. ¨Hier,¨ Ze wees naar de bibliotheek, ¨Zijn wij. Vanuit hier kunnen we een geheime route nemen naar de begeleiderstoiletten.¨ Louise gaf haar een vreemde blik. ¨De toiletten zijn aangesloten op de wasserette én op de gang naar de voorraadkast.¨ Plotseling werd Augustus overvallen door een verselijk vermoeiend gevoel. ¨Heb je misschien wat water voor me.¨ Haar hart sloeg op hol en haar ademhaling ging moeizaam. Snel graaide ze door haar tas, opzoek naar haar medicijnen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld