Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij had geen idee hoe lang ze daar zo stonden, maar het was goed zo. Ze hadden geen aandacht getrokken van andere geïnfecteerden, de omgeving was relatief veilig en blijkbaar was dit wat ze even nodig had. Dus stonden ze daar, heel lang, samen. En uiteindelijk hielp het. Ze werd rustiger, haar lichaam stopte met trillen en uiteindelijk stopten de tranen, die zijn shirt doorweekt gemaakt hadden, ook met stromen. Toen hij haar los liet, zag hij niet de negatieve dingen die ze zelf zag. Wat hij zag, was dat kleine, ietwat hulpeloze meisje, dat haar lust tot vechten weer terug begon te vinden. En zoiets was mooi om te zien. Hij haalde eerst een flesje water uit zijn tas, waarna hij het aan haar aanreikte. Eerlijk was eerlijk, ze zag er misschien niet optimaal uit, maar wat kon je anders verwachten in een situatie als deze? Ze zat onder het bloed, was vermoeid, had rode ogen van het huilen en het stof van het reizen maakte dat ze er eigenlijk niet uitzag. Maar wat maakte het? De enige die het zag was hij en hij zag er zelf ook niet uit, nu al helemaal niet meer.
Hij knikte. 'Zo dadelijk, ja? Het lijkt me een beter idee om eerst iets aan dat bloed te doen.' Hij suggereerde het rustig, maar doelde op het beekje dat zich iets verderop bevond. Hij had de kaart die hij met Derek doorgenomen had, goed in zich opgenomen. Over tweehonderd meter zouden ze tegen een smal beekje aan lopen, waar ze hun handen konden wassen en iets van het stof weg konden halen. Daar zou hij haar haar allereerste les in wapens kunnen geven, al wist hij nog niet precies waar hij moest beginnen. Hij knikte in de richting waar het beekje zou moeten stromen. 'Daar is een beekje. Niet zo optimaal als warm water, wat er in de stad zou zijn, maar beter dan niets. Je went er vanzelf aan.' Misschien moest hij beginnen met het mes, want daar kon je meer mee. Je kon het dichtbij gebruiken om je tegenstander neer te maaien, zoals zojuist, maar ook van een afstand gooien als je een beetje kon missen. Maar een pistool was misschien makkelijker voor haar, dat was gewoon richten en schieten en gaf meer veiligheid van veraf. Er waren nogal wat opties. Hij beantwoordde haar glimlach en wachtte tot ze klaar was om verder te lopen. Ze hadden alle tijd van de wereld, er was niemand die op hun wachtte.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dankbaar had Charlotte de fles water aangenomen. Pas nu ze het in haar handen had, besefte ze zich hoeveel dorst ze had. Terwijl ze luisterde naar het verhaal van Dean, nam ze een slok water. Op dit moment was ze blij met alles wat haar lichaam ook maar een beetje schoon kon maken. Al helemaal nu haar vingers aan elkaar kleefden door het bloed van de geïnfecteerde. Een rilling gleed over haar rug. Ondanks dat ze gekalmeerd was, bleef de herinnering onaangenaam. Ze vroeg zich af of Dean zulke situaties wel snel van zich af kon zetten. Zowel, dan was er hoop dat Charlotte op een dag misschien hetzelfde kon reageren als hij. Mits het haar lukte om zo lang te overleven.
In stilte liepen ze naar het beekje, beiden verzonken in gedachten. Hij leek meer inhoudelijk na te denken over een strategie, waar Charlotte meer overspoeld werd door emotionele gedachten. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht toen ze het beekje zag. Het zag er haast vredig uit. Er zat een zachte stroming in, die een rustgevend geluid veroorzaakte. Charlotte hurkte naast het water neer en doop haar vingers in de koele vloeistof. Het voelde verlichtend aan, ondanks dat het niet eens ontzettend warm was. Dean kwam naast haar zitten, om ook zijn bevuilde handen schoon te schrobben. Hij leek niet eens op te kijken van de hoeveelheid bloed die ervan af kwam.
‘Waar wil je straks mee beginnen?’ vroeg hij, terwijl hij opzij keek.
Goede vraag. Beide wapens hadden voor- en nadelen. Beide wapens zouden enkele tijd kosten voor ze het onder de knie zou krijgen. Een pistool voelde veiliger aan, omdat ze daarvoor op een afstand aan kon vallen. Maar, een pistool had een beperkte voorraad en kon andere geïnfecteerden alarmeren. Een mes was praktischer, maar Charlotte betwijfelde of ze een volgende keer wel in staat was om zo dichtbij aan te vallen. Misschien was het goed om eerst wat meer vertrouwen te krijgen in haar eigen overlevingskracht, voor ze zo dicht in de buurt hoefde te komen van een geïnfecteerde.
‘Ik eh…,’ begon ze aarzelend, ‘vind een pistool misschien wat fijner om mee te beginnen, denk ik?’ Charlotte had haar blik gericht op haar handen in het water. Ze zag hoe het bloed met de stroming van het beekje weg dobberde.
‘Dan beginnen we daarmee.’
Een gevoel van waardering trok door haar lichaam. Hij nam haar antwoord voor lief, respecteerde haar keuze. Dankbaar keek ze naar de jongeman, die het laatste beetje bloed tussen zijn vingers weghaalde. Charlotte volgde zijn voorbeeld en veerde daarna overeind. ‘Gaan we eerst oefenen of gaan we ons eerst wassen? Zullen we eerst oefenen?’ vroeg ze, waarbij ze eigenlijk haar eigen vraag al beantwoorde. Het had twee redenen. Enerzijds omdat ze misschien vies werden tijdens het oefenen en ze daarmee dubbel werk verrichten. Anderzijds omdat ze haarzelf graag wilde bewijzen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het koude water voelde prettig tussen zijn vingers, die besmeurd waren met lauwwarm, gedeeltelijk opgedroogd bloed. Het bloed van de Clicker was dik en kleefde aan zijn vingers, onder zijn nagels en op de lastig schoon te schrobben stukjes huid tussen zijn vingers in. Uiteindelijk was hij tevreden met het resultaat en hij bleef nog even gehurkt zitten, genietend van dit momentje van vrede. Eerst het pistool dus. De munitie die ze ervoor hadden was beperkt, maar niet zo schaars dat hij haar niet rustig kon leren hoe het dodelijke wapen werkte. In verschillende firefly-bunkers zouden toch wel nieuwe voorraden liggen, waaronder ook munitie.
Voordat hij antwoord gaf op de vraag die ze stelde, keek hij even naar de lucht. Over enkele uren zou de avond vallen en vanavond waren ze met zijn tweeën, niet met een grotere groep. Ze zouden beiden om en om op wacht moeten staan terwijl de ander sliep. Eerder had hij Charlotte dat nog niet laten doen, omdat ze met zijn drieën waren geweest om de wachtdiensten mee te wisselen. Geen noodzaak om haar erin te betrekken. 'We gaan eerst oefenen,' bevestigde hij. Sowieso wilde hij haar niet in het donker laten zien hoe je een wapen moest richten, dat zou weinig leerzame effecten hebben voor nu. Hij wenkte haar om dichterbij te komen, terwijl hij één van de pistolen die hij droeg, tevoorschijn haalde en door zijn handen heen en weer liet gaan. 'Hoeveel basiskennis van pistolen heb je, Charlotte?'
Ze schudde haar hoofd. 'Eigenlijk geen,' gaf ze toe. Dean had dit al wel verwacht. Hij klopte op de grond naast zich. Als zij echt niets wist over pistolen, konden ze maar beter met de basis beginnen voordat hij haar met het ding aan het werk zette, voordat ze per ongeluk zou vuren.
Toen ze eenmaal zat, hield hij het pistool zo dat ze het goed kon zien. 'Munitie zit hier. Veiligheidspal zit daar, die haal je er zó af.' Hij illustreerde zijn uitleg met de beweging, waarna hij het palletje weer terug duwde. 'En zo zet je hem er weer op. Nooit wegstoppen zonder die pal erop te doen, tenzij je graag in je been wil schieten terwijl je rent.' Een grapje, maar eigenlijk niet echt een grapje. Zo'n veiligheidspal was cruciaal, aangezien de trekker soms iets te soepel over kon gaan. Hij ging verder. 'Trekker. Spreekt wel voor zich, denk ik zo. Dit mooie dingetje hier, is cruciaal.' Hij tikte op het verlengstuk van de loop. Het zag er ietwat komisch uit, zo'n rare verlenging aan het pistool, maar was broodnodig. 'Dit is een demper. Als dat ding er niet op zit, lok je alle geïnfecteerden in de straal van een kilometer of meer, naar ons toe. Met dit mooie dingetje blijft de herrie beperkt en kun je in alle rust oefenen. Of, in een levensbedreigend geval, je kunt in alle rust je eigen leven redden zonder nog meer onheil over jezelf af te roepen.' Hij checkte het veiligheidspalletje en reikte Charlotte het ding aan. Hij was geladen en zou waarschijnlijk zwaarder zijn dan ze verwachtte, maar daar ging het niet om. 'Wijs me de verschillende onderdelen eens aan,' zei hij. Eens zien of ze had begrepen wat hij had verteld, of dat hij rustiger moest gaan in zijn uitleg.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het stalen wapen voelde zwaar en het metaal ervan voelde kil aan in haar handen. Ergens voelde Charlotte zich nerveus, wetende hoe gevaarlijk het kon zijn. Tegelijkertijd ging er een gevoel van macht door haar heen, wetende hoe gevaarlijk het kon zijn. Hoe gemakkelijk het was om iemands leven te beëindigen, het lot dat daarmee in jouw handen lag.
‘Oké, eh…,’ stamelde Charlotte. Ze draaide het wapen in haar handen, zocht naar de onderdelen die Dean zonet uitgelegd had. Ze begon bij de makkelijkste, een onderdeel waarvan ze van tevoren al had geweten wat het deed. ‘Nou, dit is de trekker,’ vertelde ze, terwijl ze veelbelovend haar wenkbrauwen optilde. Alsof ze met die opmerking een dikke tien gekregen had. Vervolgens wees ze naar het verlengsel dat gemonteerd was op het wapen. ‘En dit is de demper.’ Dan had ze de twee makkelijkste opties gehad. Dan waren er nog twee dingen. Toch? Ze wees allereerst naar het magazijn, waar zogezegd de munitie in bewaard werd. De laatste, de veiligheidspal, kostte haar wat tijd om te vinden. Wat twijfelachtig wees ze naar het ding waarvan ze dacht dat het de veiligheidspal was. Dean knikte haar bemoedigend toe. Een knikje die haar goed deed, die haar zelfvertrouwen gaf. ‘En zo… haal je die eraf?’ Wat onhandig probeerde ze de handeling die Dean zonet had voorgedaan na te doen. Na kort gepruts hoorde ze een zachte klik, waardoor er een grote, trotse glimlach op haar gezicht verscheen. ‘Gelukt!’ zei ze enthousiast. Ze moest haarzelf inhouden om niet met het pistool te gaan zwaaien, wetend hoe gevaarlijk dat kon zijn.
Dean glimlachte haar toe. Het was niet zo’n grote grijns als die van haar, maar zijn mondhoeken waren subtiel omhoog gekruld. ‘En hoe zit je de veiligheidspal weer terug?’
Deze keer lukte het Charlotte de handeling al een stuk beter, omdat ze wist waar ze moest duwen. Opnieuw hoorde een zachte klik, waarna ze het wapen weer overhandigde aan Dean. Goed begin, toch? Echter betwijfelde Charlotte of het uitvoerende deel haar net zo goed af zou gaan.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Met een goedkeurend knikje nam hij het wapen weer terug aan. Ze had het niet verbazingwekkend snel door, maar het ging ook niet slecht. Hij zou haar eigenlijk ook moeten laten zien hoe ze het wapen kon herladen, maar hij was bang dat daar nu niet genoeg tijd voor was. Daarbij, dat was niet heel belangrijk voor de veiligheid en het gebruik. Tenminste, tenzij ze van plan was het hele magazijn leeg te knallen. Waarschijnlijk niet. ‘Oké, nu wordt het pas echt interessant.’ Hij draaide het wapen op zo’n manier dat ze de bovenkant goed konden zien. Dean tikte op het rare, u-vormige vormpje vlak bij de achterkant van het wapen. Een andere vinger legde hij op het puntje aan het andere uiteinde van het pistool. ‘Dit zijn je twee belangrijkste hulpmiddelen bij het schieten. Zorg dat je het puntje precies door het inhammetje heen kunt zien, en dat het puntje op hetgeen dat je wilt raken gericht staat.’ Hij pakte het wapen nu goed vast, sloot één oog en richtte het wapen op een nabije boom. Met zijn vrije hand tikte hij op het puntje aan het einde van de loop. ‘Die is nu precies op datgene wat ik wil raken gericht. Hoe vaker je ermee oefent, hoe natuurlijker het zal gaan. Dan hoef je niet meer iedere keer via dat kleine puntje te zien waar je op richt, maar zal je op gevoel kunnen schieten.’ Hij liet het wapen weer zakken, opende zijn gesloten oog en reikte Charlotte het wapen aan, dat ze aanpakte. ‘Bedenk je welk oog je normaal het makkelijkste sluit en pak het pistool in je andere hand, zo.’ Hij legde haar vingers om het gedeelte waar ze het wapen vast zou moeten houden, kneep er iets in om aan te geven dat haar grip steviger moest. ‘Als het te zwaar is, kan je je andere hand als ondersteuning gebruiken, op deze manier.’ Haar andere hand legde hij losjes op de juiste plek, waarna hij haar hand los liet en iets naar achteren ging zitten. ‘Probeer maar eens op die boom daar te schieten,’ zei hij met een knikje naar een boom die om een afstandje van hen stond. Daarbij zei hij heel subtiel niet dat de veiligheidspal er nog op zat en ze die er nog af zou moeten klikken als ze daadwerkelijk een schot wilde vuren. Eens zien of ze dat van zijn iets eerdere uitleg onthouden had.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Was het stom dat ze zenuwachtig was? Het zou de eerste keer zijn dat ze een vuurwapen zou gebruiken. Een wapen met iemands leven in een klap te beëindigen was. Ze hoopte dat haar zenuwen niet zichtbaar waren, want het voelde behoorlijk knullig om zenuwachtig te zijn voor het schieten op een boom.
Charlotte hield het wapen net zo voor zich als Dean net had gedaan, weliswaar met twee handen. Niet alleen omdat het wapen voor haar wat aan de zware kant was, maar ook om haar greep wat stabieler te maken. Voor ze de trekker overhaalde, wierp ze nog een korte blik op de jongeman naast haar, die haar goed observeerde. Iets wat ervoor zorgde dat Charlotte zijn uitleg nogmaals herhaalde in haar hoofd. ‘Oh ja,’ mompelde ze. Ze liet het wapen zakken en prutste voor korte tijd met de veiligheidspal. Zodra ze het klikje hoorde, wierp ze een blik op Dean. Zijn blik vertelde niet veel, maar ergens kon ze een stukje tevredenheid zien. Of was dat wat ze wilde zien? Charlotte rechtte haar rug en tilde het geladen wapen op. Ze ademde diep in en uit, kneep een oog dicht en probeerde het stipje te richten op de boom voor haar. In haar hoofd telde ze tot tien, waarbij ze lette op haar ademhaling. Het voelde alsof ze het overhalen van de trekker eindeloos uitstelde. Een seconde leek tien keer zo lang te duren dan de werkelijkheid. Voor even leek Charlotte haar omgeving te vergeten. Enkel het geluid van een gevuurde kogel echode na in haar hoofd. De kogels die haar vader gevuurd had, de kogels die geïnfecteerde doodden, de kogels die bloedvlekken op haar gezicht hadden achtergelaten, de kogel die zijzelf afvuurde. Een terugslag zorgde ervoor dat haar lichaam schokte en ze haar handen direct omlaag liet zakken. De angst van net was verdwenen en maakte plek voor een adrenalinegolf. Direct keek ze naast haar, met een blik die zowel geschokt als enthousiast was – zelfs nu de kogel niet raak was geweest.
‘Mag ik nog een keer?’ vroeg ze, een vraag die hij niet leek te verwachten.
Met een glimlach knikte hij, waardoor Charlotte direct overeind kwam, in de veronderstelling dat ze daardoor beter zou kunnen richten. ‘Ik zal je helpen,’ zei hij, terwijl hij overeind kwam en achter haar ging staan. Voorzichtig plaatste hij zijn handen op de hare, zorgde hij ervoor dat haar greep ineens een stuk stabieler was. Zijn handen voelden warm aan en zorgden ervoor dat ze zich ietwat verlegen voelde. Hun lichamen stonden tegen elkaar, maar het was niet ongemakkelijk. Charlotte voelde zich steeds meer op haar gemak bij de jongeman en dat was iets wat ze enorm waardeerde. Sterker nog, ze keek ernaar uit om samen met hem de dagen door te brengen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze had niet raak geschoten. Dat had Dean ook niet verwacht, voor de eerste keer dat ze een wapen vuurde. Het was maar goed dat ze hier oefenden, want in praktijk zou het alleen maar moeilijker zijn om goed te richten. Dan zou ze onder tijdsdruk staan, bedreigd worden en afgeleid worden door veel meer omgevingsfactoren. Nu oefenen was goed en hoewel hij in eerste instantie de twijfels op haar gezicht had gezien, was hij blij dat ze, na het gevuurde schot, een ander soort uitdrukking op haar gezicht had. Enthousiasme. Hij zag het in haar glanzende ogen en in haar lichaam, dat strak stond van de adrenaline die op dit moment door haar heen moest gieren. Hij zag de potentie die er was en haar enthousiaste houding was aanstekelijk, al helemaal omdat ze het nog een keer wilde proberen. Dan zou hij haar helpen, haar beter laten zien hoe het moest. Dus toen zij ging staan om beter te kunnen richten, stond hij ook op en legde hij zijn handen op de hare, om haar te ondersteunen en te helpen.
Haar handen waren kouder dan die van hem. Waarschijnlijk van het krampachtige vasthouden van het wapen, dat te zwaar leek voor haar ongetrainde armen. Hij probeerde haar vingers iets losser te maken en te zorgen dat ze haar armen iets minder krampachtig hield. 'Als je je lichaam op slot zet, zul je de terugslag nooit kunnen opvangen,' zei hij zachtjes, zijn mond sowieso al dicht bij haar oor. Hij voelde hoe haar handen en armen iets ontspanden toen hij begon met ondersteunen, het was inderdaad het gewicht van het wapen dat haar voor nu blokkeerde. Misschien zou hij ergens een lichtere variant op kunnen duikelen, maar voor nu zou ze het toch hiermee moeten doen. Hij overwoog eventjes om haar kracht- en conditietraining te laten doen. Dat zou voor hen beiden misschien wel goed zijn, het was nu eenmaal survival of the fittest in deze wereld.
Hij was zich ervan bewust hoe dicht bij elkaar ze stonden en hoe warm haar lichaam tegen dat van hem voelde. Niet onprettig warm, maar zeker wel aanwezig. Het was lang geleden dat hij zich op zo'n comfortabele manier bij andere mensen had bevonden. Even haalde hij diep adem, waarna hij haar handen iets naar boven bewoog. 'Probeer het nog een keer, let op het pinnetje en verwacht de terugslag,' instrueerde hij haar. Zo zou het wel lukken.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zijn ademhaling streek langs haar oor, kietelden zachtjes. De fluisterende woorden prentten zich in haar geheugen. Let op het pinnetje. Het pinnetje was een stuk stabieler dan net en bevond zich nu op een van de groeven van de boomschors. Check. Verwacht de terugslag. Ze probeerde zijn eerdere woorden op te slaan, zorgde ervoor dat ze haar armen niet op slot zette. Charlotte concentreerde zich op haar ademhaling, zorgde ervoor dat ze stevig met beide voeten op de grond stond. Haar hart klopte in haar keel, maar niet ongecontroleerd. Een gezonde spanning, een sterke focus. Zonder er nog langer over na te denken, het moment onnodig uitstellend, haalde ze de trekker over. De terugslag werkte in op haar armen, maar schrikten haar niet af deze keer. Sterker nog, haar armen bewogen iets mee in de beweging, maar vonden binnen diezelfde seconde hun positie weer terug. Het was slechts een klein kuiltje, maar wel degelijk te onderscheiden. Een klein deukje was ontstaan op de boom. Niet op de exacte plek waar ze op gemikt had, maar wel de boom die ze had willen raken. Onbewust trokken haar mondhoeken omhoog. Het was gelukt. Het was niet perfect en ze had het moeten doen met de hulp van Dean, maar het was raak geweest. Het was een babystapje, een kleine stap in de goede richting. Charlotte keek over haar schouder naar Dean, die haar enthousiasme duidelijk moest kunnen terugzien. Charlotte was nooit erg goed geweest in het verbergen van haar gevoelens, haar gezicht sprak vaak boekdelen.
Zijn handen lieten de hare los en hij vergrootte de afstand tussen hen door een klein stapje achteruit te zetten. ‘Probeer het nu eens alleen.’
Vastberaden knikte ze, nog tevreden met het resultaat van de tweede poging. Al direct merkte dat het haar minder goed lukte om het pinnetje stabiel op een plek te houden. Het was geen grote uitwijking, maar ze merkte dat het pinnetje kleine cirkeltjes draaide om het punt waar ze eigenlijk op wilde richten. Ook merkte ze dat ze meer geneigd was haar armen op slot te zetten door het gewicht van het wapen. Toch probeerde ze de tips die zonet gegeven waren toe te passen. Voor de derde keer die dag haalde ze de trekker over, waarna ze in haar hoofd vloekte. De kogel schramde langs de boom, meer dan een decimeter naast de plek waar ze op gericht had. Het frustreerde haar meer dan ze in eerste instantie zou toegeven. Het idee dat ze niet in staat was om goed te richten, bezorgde haar een bijna hulpeloos gevoel. Een zwakte, eentje die haar fataal kon worden.
‘Nog een keer,’ stelde ze dan ook vast. Ze wilde in staat zijn om zelf de controle te behouden over het vuurwapen. Ze wilde haarzelf kunnen verdedigen. Ze wilde Dean niet in gevaar brengen door haar kwetsbaarheid.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij realiseerde zich dat ook hij enthousiast was. Enthousiast over het feit dat ze raak had geschoten, al was het misschien nog niet perfect. Enthousiast over het feit dat zij zo enthousiast was, dat haar blik dat niet kon verbergen en dat de blijdschap heel makkelijk van haar gezicht af te lezen was. Het was niet moeilijk voor hem om zich voor te stellen waarom ze zo blij was. Ze wilde leren en het ging goed. De kick van de adrenaline die ze gevoeld moest hebben, was verslavend. Dean wist het. De kracht die had met zo'n wapen in je handen en de macht over het leven die je daardoor verkreeg, waren prijsloos. Hij wist het. Zij begon het nu al in te zien. Maar ze was ook streng voor zichzelf want toen de volgende kogel, die ze zonder zijn hulp de wereld inschoot, wat minder goed ging, zag hij iets van teleurstelling over haar gezicht gaan. Ze wilde dit snel leren. Dat was hem duidelijk. Maar op deze manier zou ze niet verder komen. Hij had heus wel gezien dat ze moeite had met het zware wapen, het niet op slot zetten van haar lichaam en dan ook nog goed richten. Ze deed het heus wel goed, maar hij zou hiermee op moeten passen. Voor nu knikte hij. 'Nog één keer. Je doet het goed, Charlotte. Maar probeer niet te veel van jezelf te vragen. Niemand verwacht van je dat je in één keer oefenen feilloos kunt richten en raken. Zoiets heeft nu eenmaal tijd nodig en dit is niet het makkelijkste pistool voor jou om mee te werken.' Maar als ze het met dit wapen goed zou kunnen doen, dan kon ze ieder vuurwapen hanteren. Hij knikte in de richting van de boom. Hij verwachtte van deze laatste kogel weinig, nu haar armen zouden beginnen te verzuren en de voortdurende concentratie zijn tol zou gaan vergen. Toch zou hij haar dit laatste schot laten nemen, omdat ook het falen een goede les was. Charlotte zou haar eigen grenzen eerst moeten leren kennen, voordat ze ze op kon schuiven naar een hoger niveau. Er was potentie, dat zag hij zo. Het zou wel goed komen.
Hij keek toe hoe ze opnieuw het wapen richtte op de boom die ze zojuist geraakt had. Als hij aan de andere kant van dat wapen had gestaan, zou hij misschien zelfs bang geworden zijn van de opperste blik van concentratie die ze op haar gezicht had. Maar daar stond hij niet. Hij wachtte af. Nog één schot, dan zou het klaar zijn voor vandaag. De hoogste tijd ook, ze moesten zich nog wassen én wat het eten, het liefst voordat het te donker werd.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was duidelijk merkbaar dat haar lichaam hier niet op gebouwd was. Haar armen voelden verzuurd aan en de afwijking bij het richten leek nu nog groter te zijn. Het lukte haar prima om zich te concentreren, het was haar lichaam die haar in de weg zat. Hoe kon het ook anders? Ze had een gezonde levensstijl, maar ze had weinig gesport. Haar conditie was niet optimaal en kracht bezat ze ook niet bepaald. Minpunten die nu erg sterk naar voren kwamen.
Een gedempt schot klonk door de omgeving. Met een zucht liet Charlotte haar wapen zakken. Ietwat teleurgesteld en gefrustreerd. Ergens was er altijd wel een stem geweest die had gezegd dat ze zich beter had kunnen voorbereiden op een dergelijke situatie, maar ze had er nooit aan willen toegeven. Iets wat ze haarzelf nu kwalijk nam en waar ze zich zelfs enigszins voor schaamde. Het was naïef geweest om te denken dat men kon schuilen voor deze hel. Het voelde ergens alsof de ze hoop al die tijd al had opgegeven en zich had neergelegd bij het lot wat haar te wachten stond.
Charlotte wilde het wapen teruggeven aan Dean, maar bedacht zich nog net op tijd dat ze het veiligheidspinnetje er nog op moest zitten. Het was overduidelijk dat het gebruik van een pistool zich nog moest ontwikkelen. Vervolgens overhandigde ze het vuurwapen aan hem, waarna hij het veilig opborg. Charlotte probeerde haar frustratie te verbergen, maar ze had het idee dat Dean al aardig goed begon te worden in het aflezen van haar gezicht. Om die reden draaide Charlotte zich naar het beekje, ter poging het onderwerp van haar gemiste kogel te wijken.
‘Dus, wassen,’ mompelde Charlotte ietwat ongemakkelijk. Twee dagen geleden hadden ze zich ook moeten wassen, maar waren ze in een grotere groep geweest. Eerst hadden de mannen zich gewassen en vervolgens waren de vrouwen aan de beurt geweest. Zo hadden ze zich in alle rust kunnen wassen en konden ze elkaar daarbij beschermen. Niet dat de aanwezigheid van Charlotte nou zoveel bescherming bood. Het voelde onbenullig om haarzelf druk te maken over het wassen, maar onbewust hield het haar wel bezig. Twijfelachtig wierp ze haar blik op de getatoeëerde man. ‘Wil je om de beurt wassen of wil je tegelijk?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij had wat willen zeggen, haar misschien een hart onder de riem willen steken, maar ze gaf hem er de kans niet voor. Hij liet het dus rusten, wat ze leek te willen met haar subtiele verandering van onderwerp. Nou ja, hij had liever nog een uur door gesproken over het vuurwapen, dan hetgeen waar ze nu voor stonden. Heel even beeldde hij zich in dat ze beiden naakt in het beekje stonden, maar dat idee gaf hem zo'n ongemakkelijk gevoel dat hij een blos op zijn wangen kreeg en zijn hoofd heftig schudde om het te verbergen. Dat was raar. Heel raar zelfs. Niet dat Charlotte niet mooi was, maar... nou ja, zeg maar.. Want zeker was ze mooi! Alleen kon dit écht niet. Hij haalde een paar keer adem om zijn gedachten weer op orde te krijgen en hoewel zijn wangen nog steeds warm aanvoelden, wist hij dat de rode kleur al weer aan het wegtrekken was. 'Ga jij maar eerst. Ik.. eh.. Ik pas wel op de spullen, op een afstandje. Ja. Geef maar een gil als er iets is, anders zal ik niet kijken.' Bij die laatste woorden voelde hij toch hoe het schaamrood weer tevoorschijn kroop, dus hij wendde zijn gezicht snel af. Ja, soms dacht hij iets te veel in beelden. Nee, dat was niet altijd goed. Zoals nu. Niet goed. Hij knikte naar haar en forceerde een glimlach. 'Laat maar weten als je klaar bent, ik ga zo alvast iets met eten doen.' Met die woorden pakte hij de spullen bij elkaar en hij liep een eindje verder weg, naar een klein groepje bomen dat beschutting gaf. Daar zouden ze de nacht op zich wel door kunnen brengen, de bomen zouden zorgen dat ze niet van een afstand te zien waren en als het weer tegen zou zitten, gaven de bladeren wat beschutting. Het was niet optimaal, maar alles was verre van optimaal. Hij gooide de spullen neer, checkte zijn wapens nogmaals en deed vooral heel erg zijn best om niet te luisteren naar spetterend water. Hij kon er niets aan doen, het idee dat ze daar in haar eentje, naakt, zich stond te wassen, kon hij niet van zich afzetten en hij wist niet of het kwam doordat hij er nog aan moest wennen dat hij met iemand samen reisde of dat het door een andere reden kwam.
Hij schudde nogmaals zijn hoofd. Niet aan denken. Alleen reageren als er gegild werd. Wat niet gebeurde. Langzaam begon Dean spullen bij elkaar te pakken die nodig waren om een redelijk avondmaal te fabriceren.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Ergens was zijn reactie ietwat vermakelijk. Hij had het idee minstens net zo ongemakkelijk gevonden als zij. Het was te horen aan zijn stem, te zien aan zijn ietwat roodgekleurde wangen en de manier waarop hij zocht naar een juiste houding. Het was best aandoenlijk. Tegelijkertijd stelde het haar ook op haar gemak. Was dat raar? Het idee dat hij zich niet aan haar opdrong, dat hij zich er eerder ongemakkelijk bij voelde, was prettig. Niet dat ze bang was dat Dean haar lastig zou vallen. Als ze dat had gedacht, was ze nooit ingegaan op zijn voorstel om met z’n tweeën verder te reizen.
Zodra Charlotte zeker wist dat Dean op een afstandje was, begon ze haarzelf uit te kleden. Het bleef een vreemde gewaarwording om compleet naakt in de buitenlucht te staan. De wind die zacht langs haar blote huid streek, het kippenvel wat veroorzaakte. Voorzichtig doop Charlotte haar teen in het water, waarna er een rilling over haar rug gleed. Het water was behoorlijk koud en het weer droeg daar ook niet geheel aan bij. Het was geen onaangename temperatuur, maar zonder enige stof die haar lichaam bedekte, was het behoorlijk fris. Bibberend zette Charlotte zich over de kou heen en stapte ze in het water waar een kleine stroming in zat. Voorzichtig begon ze het stof van haar lichaam te boenen, de restjes bloed die nog verstopt zaten tussen haar vingers. Vrijwel direct kroop het akelige gevoel van eerder die dag terug. De angst dat er een geïnfecteerde in haar buurt was, werd ineens een stuk groter. Bij elk geluid dat ze hoorde, keek ze geschrokken op. Het idee dat ze haarzelf aan het wassen was in het openbaar, bleef onaangenaam. Soms bekroop haar het gevoel dat ze bespied werd, terwijl dat nergens op sloeg want, op Dean na, was er niemand om hen heen. Plus, de meesten zouden niet eens opkijken van een naakte vrouw. Zij zou vast niet de enige zijn die zich in het openbaar waste. Toch bleef het een naar idee.
Zodra Charlotte ook het zand en de takjes uit haar haren had verwijderd, kwam ze uit het beekje. Met een oud shirt dat ze uit haar tas had gehaald, depte ze haar lichaam schoon. Ze trok een schoon stel ondergoed aan (godzijdank was er in de bunker een setje geweest in haar maand) en maakte deze schoon in het water. Ze trok haar nog bevuilde hemd aan en nam op een van de rotsen plaats, waarna ze haar brandwond bestudeerde. Het deed weinig pijn meer, maar de huid zag er nog wat geïrriteerd uit. Toch verwachtte ze niet dat ze er blijvende littekens aan over zou houden. Niet dat het haar veel uitmaakte. Het verkrijgen van een litteken was nu wel een van haar laatste zorgen. Uiteindelijk hees Charlotte haarzelf ook weer in haar zwarte broek, waarna ze terugliep naar Dean die uiterst gefocust bezig was met het eten, alsof hij zichzelf niet toestond aan iets anders te denken. Onbewust bezorgde het een glimlach op haar gezicht. ‘Jij kunt,’ zei ze, waarna ze naast hem ging zitten. ‘Ik zal het eten van je overnemen.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij was inderdaad nogal gefocust geweest op het eten en ergens zag hij een sprankje amusement op haar gezicht toen ze Ich dat realiseerde. Hij kwam snel overeind toen ze zei dat hij aan de beurt was, maar hij had nog geen drie stappen gezet voordat hij zich weer omdraaide en terug liep. Hij haalde het pistool, dat hij veilig opgeborgen had, weer tevoorschijn en legde het bij Charlotte neer. ‘Ik hoop dat je ‘m niet nodig zult hebben,’ zei Dean, voordat hij wederom aan de tocht naar het beekje begon. Ditmaal kwam hij er wel in een keer aan en hij haalde even diep adem, voordat hij zich begon uit te kleden. De tatoeages die normaal onder zijn shirt en broek verborgen gingen, kwamen nu ook in het licht en hij nam eventjes een momentje om ernaar te kijken. Ze stelden allemaal een persoon voor. Een geïnfecteerde. Een dode.
Hij stapte het water in zonder zichzelf tijd te gunnen aan de kou te wennen. Het beekje was niet diep, dus om zich goed te kunnen wassen moest hij in het water gaan zitten. Dit deed hij dan ook dus ook, de kou negerend. Het kon erger. Hij had erger meegemaakt, al moest hij toegeven dat de stad toch geriefelijker was met betrekking tot de wasfaciliteiten. Dit was even wennen, maar het was niet al te erg.
De stroming voerde het stof en de vuiligheid van zijn lichaam moeiteloos mee en het duurde niet lang voordat hij zich weer helemaal opgefrist voelde. Nog een paar keer hield hij zijn gezicht onder water, schudde zijn haren uit en uiteindelijk kwam ook hij het water weer uit. De zon was al een stuk verder gezakt, dus hij hoopte dat het eten zo klaar zou zijn en ze gewoon een rustige avond zouden hebben. Hij trok kleren aan en nam het setje dat hij eerder had gedragen mee terug nadat hij ze in het water had gedoopt om ze een beetje schoon te spoelen. Het was rustig gebleven toen hij zich gewassen had, een goed teken. Misschien zouden ze inderdaad een vredige nacht tegemoet gaan. ‘Hey,’ begon hij toen hij aankwam bij het kamp, ‘hoe is het met het eten? Bijna klaar?’ Nu de ongemakkelijke situatie over was, voelde Dean zich een stuk rustiger en hij liet zich dan ook ontspannen op de grond zakken.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De bunker had een hoop voordelen gehad. Niet alleen op het moment van de gevallen muur (om het maar even drastisch te verwoorden), maar ook op lange termijn had het hen van een hoop voordelen voorzien. Ze hadden een hoop praktische dingen mee kunnen nemen, waaronder een aantal blikken met eten. Dean had een klein kampvuurtje gemaakt en in klein, stenen kommetje stond het eten te pruttelen. Het zachte geknetter van het vuur gaf haar een comfortabel gevoel, was het niet dat het wapen naast haar dat gevoel compleet naar beneden haalde. In zeker zin bood het veiligheid, maar bedenkende dat ze meerdere tellen nodig had gehad om te richten op een boom en vervolgens ook nog eens miste, hielpen daar niet bij.
Charlotte schrok ietwat van zijn plotselinge stem, maar zodra ze zag dat hij het was, voelde ze zich weer op haar gemak. Ze wierp een blik op het vuur toen hij zijn vraag stelde. ‘Bijna,’ antwoordde ze. Het begon langzaam te pruttelen. Het zou niet lang meer duren voor alles op temperatuur was. Dean leek zich al een stuk minder ongemakkelijk te voelen en dat was aanstekelijk. Ze hoopte dat ze over een aantal dagen die ongemakkelijkheid volledig achter zich konden laten. Niet dat er iets mis mee was, op zich.
Terwijl Dean zijn natte kleding aan een van de takken hing, graaide Charlotte naar haar vest, gezien de wind toch wel enigszins fris begon te worden. In stilte wachtte ze tot het eten klaar was. Zodra de soep licht begon te koken, haalde Dean met een stuk doek de kom van het vuur en verdeelde hij het eten over een andere kom. Charlotte nam de kom (gelukkig had zij niet degene die zonet op het vuur had gestaan) in twee handen voor haar mond, terwijl ze er zachtjes tegenaan blies. Ondanks dat ze vanmiddag al wat woorden gewisseld hadden, wilde ze hem graag beter leren kennen. Maar, hoe deed je zoiets zonder dat het geforceerd was? ‘Dean?’ vroeg Charlotte aarzelend, nadat ze voorzichtig een klein slokje had genomen van haar nog vrij hete soep. Nieuwsgierig keek ze zijn kant op. ‘Je hebt behoorlijk lang alleen gereisd, toch? Vind je het dan niet vervelend om nu ineens samen met iemand te reizen?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De kom was ongelofelijk heet en hij had een heleboel concentratie nodig om hem niet op de grond uiteen te laten vallen. Het was een onaangenaam gevoel aan zijn handen en dit was dan ook de reden dat het even duurde voordat hij de tijd nam om Charlotte te reageren. Hij blies nog wat over de kom en dacht na over wat ze aan hem vroeg. Het was een vraag die hij zichzelf de afgelopen dagen vaker had gesteld. En ook wáárom hij nu ineens weer met iemand wilde reizen. Hij dacht nog even over zijn antwoord na en zette de kom, die toch nog gloeiend heet was, op de grond neer. 'Het grootste deel van mijn tijd buiten de muren heb ik alleen doorgebracht, ja,' begon hij. Hij praatte niet erg hard, nu de wereld om hen heen donkerder en rustiger werd, was daar ook geen noodzaak toe. Hij liet zijn vinger bedachtzaam over de rand van de soepkom glijden, steeds weer in cirkels. Daarbij keek hij eerst eventjes vooruit, naar een boom die schuin tegenover hem stond, maar hij richtte zijn blik al snel op Charlotte, die de soep ook nog wat heet leek te vinden. 'Maar ik denk.. Ik geloof dat er bepaalde punten in het leven zijn waarop je een keuze kunt maken: Doorgaan op het pad dat je al eerder bewandelde, of een nieuwe weg inslaan. Ruim twee jaar geleden deed ik dat, toen ik besloot in een stad te gaan wonen en het nomadenleven op te geven. Hoewel ik nooit hele intensieve contacten heb onderhouden in die twee jaar, heb ik wel gezien hoe anderen leven. Er is bijna niemand écht alleen. Je kunt jezelf wijsmaken wat je wilt, maar samen sta je sterker dan alleen. In mijn eentje hoefde ik geen rekening met anderen te houden. Wilde ik stoppen met lopen, stopte ik. Wilde ik een nacht in een boom doorbrengen zodat ik veiliger zou zijn, deed ik dat. Maar daartegenover stond dat ik wel in die boom móest slapen, omdat ik onmogelijk een hele nacht alert zou kunnen blijven.' Hij pakte de soepkom weer op, blies nog eens over de vloeistof heen en nam een slokje. Nog steeds heet, maar beter te doen. 'Toen de muren vielen, was het voor mij direct duidelijk dat ik niet meer alleen wilde zijn. Ik was gewend geraakt aan de aanwezigheid van anderen, hoe afstandelijk het contact ook eigenlijk was.' Had hij haar niet gevonden, zou hij zich waarschijnlijk bij Derek en zijn reisgenoot aangesloten hebben. Nu was het anders. Hij glimlachte even schuin. 'Daarbij, ik voel me misschien een heel klein beetje verantwoordelijk voor je, nu ik je uit die stad gevist heb en meegesleept heb.' Hij dacht erover na om het erbij te laten en in stilte verder te eten, maar nu ze dit onderwerp aangesneden hadden, had hij ook wel een vraag voor haar. 'Is het voor jou niet hetzelfde dan? Je hebt ervoor gekozen om niet meer in een stad te gaan wonen, waarom?'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld