Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Falling in love with you was not part

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Voor een paar seconden sloot Oliver zijn ogen en nam even diep adem. De geur van de zee was meteen duidelijk te ruiken waardoor hij automatisch een glimlach op zijn gezicht kreeg. Hij had een passie voor de zee en het bracht hem vreugd. Na diep adem gehaald te hebben keek hij weer uit op de zee. Daar gingen ze dan, langzaam vooruit over de golven, op weg naar de volgende haven waar ze hun laatste winst konden verkopen, en wat hadden ze een winst gemaakt door het schip van Eleonore. Dat zou ze zeker veel geld gaan opleveren, Oliver kon zeker niet schatten hoeveel het zou gaan opleveren maar hij wist dat het een groot getal zou worden. Dit was zeker het meeste wat hij zou gaan verdienen in langere tijd, dus het deed Oliver goed om te weten dat hij iedereen kon laten zien waar hij mee aan kwam zetten en wat voor winst hij behaald had. Hij wist dat hij zeker weer een goede impressie zou achterlaten. Zijn mannen zouden ook blij zijn want ze zouden weer goed betaald kunnen worden en dat zou er ook voor zorgen dat ze dan nog zeker wel respect voor hem zouden blijven hebben. Vaak genoeg had Oliver verhalen gehoord van kapiteinen die maanden lang hun mannen niet genoeg konden betalen en dan duurde het niet lang voor ze tegen hun eigen kapitein keerde. Het was niet zo dat Oliver daar bang voor was maar toch was het fijn om te weten dat door deze winst de kans alleen maar kleiner was dat dat zou gebeuren. Sowieso was hij een erg gerespecteerde kapitein, niet alleen op zijn eigen schip maar ook op zee en op land bij andere piraten. Bijna als niet elke piraat kende zijn naam en wist van hem af. Er waren genoeg piraten die voor hem vreesde, al helemaal als ze zijn schip in de verte zagen. Volgens hem mocht dat ook wel want Oliver had lang gewerkt naar die reputatie toe.
Terwijl Oliver uitkeek op de zee hoorde hij zijn mannen achter hem juichen. Hij keek over zijn schouder en zag zijn mannen samen om een tafel zitten. Niet alleen zag hij zijn mannen bij de tafel maar ook de drie vrouwen. Wanneer hij naar de mannen aan het kijken was zag hij ook dat 1 van zijn mannen een arm om Eleonore heen sloeg. Nieuwsgierigheid sloeg toe dus Oliver vroeg zich af wat er gaande was. Om erachter te komen wat er aan de hand was besloot hij toch maar op de groep af te stappen. Hij was gewoon benieuwd naar wat ze aan het doen waren en waarom de vrouwen daarbij waren. “Wat moet dit voorstellen?” Riep hij naar de mannen toe terwijl hij langzaam dichterbij kwam. De blikken van zijn bemanning werd langzaam op hem gericht, wat niet raar was natuurlijk omdat Oliver wat zei. “Gewoon een kaartspelletje..” Kreeg Oliver als antwoord van een van de mannen. Nu stond Oliver ook bij de tafel, daar waren inderdaad kaarten aanwezig en ook lag er goud waar ze dus hoogstwaarschijnlijk voor aan het spelen waren. Vanuit zijn ooghoeken keek Oliver even naar Eleonore en daarna naar de man die de arm om haar middel heen had. “Wat moeten de vrouwen hier?” Vroeg Oliver door terwijl hij rond de tafel iedereen aankeek. “Die komen gewoon toekijken” Werd hem verteld, maar als hij de blikken van Suzan, Anna en Eleonore zag moest hij wat anders geloven. Met een opgeheven wenkbrauw keek hij de man aan die hem het antwoord gegeven had, afwachtend tot het echte antwoord. “Oké, oké, de winnaar wint een avond met hun..” Mompelde man dan toch maar. Meteen rolde Oliver met zijn ogen. “Het duurt niet lang voor we bij een haven zijn, dan kun je zoveel hoeren inhuren als je wil.. moet dit echt nu?” Zei Oliver, waarna hij even naar Anna, Suzan en Eleonore keek. Eigenlijk had hij hier helemaal geen controle over aangezien hij ze gezegd had dat ze de vrouwen tot alles mochten commanderen en dat hield ook dit in dus als ze dit perse wouden dan kon hij ze moeilijk stoppen zonder een gevecht te beginnen.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Het was overduidelijk dat Eleonore in paniek was en ze was niet de enige die dat was. Aan de overige tweevrouwen te zien waren ze ook bang voor hoe het met hun zou aflopen. Hoe graag ze weg wilde glippen, de armen van de man waren te sterk om weg te komen. Ze bedacht zich hoe het zou zijn om zoiets mee te maken, waardoor ze tot conclusie kwam dat ze het helemaal niet wilde. Het zou haar vreselijk lijken en daarbij zou het zo kunnen dat de mannen ziektes hadden door het grote aantal partners die ze hebben gehad. Een misselijk gevoel kwam bij haar op bij die gedachtes, wat ervoor zorgde dat ze al helemaal niet meer wilde meedoen. Dit soort spelletjes waren niet bedoeld voor mensen als haaren dat zou het ook nooit zijn. Ze speelde andere soorten spellen. Die spellen zouden voor hun waarschijnlijk te saai zijn of ze zouden ervan een eigen soort spel maken. Geen enkele ideeën leken een goede gedachte te zijn om de mannen te stoppen. Ondertussen werden de kaarten uitgedeeld en leek het erop dat de spel was begonnen. Ze bedacht zich dat zij natuurlijk niet de enige was waar ze uit konden kiezen. Anna en Suzan waren ook opties waaruit ze konden kiezen. Toch zou ze het nooit over haar hart krijgen om ze zonder gezeur aan de mannen weg te geven. Ze kende ze pas net, maar ze wist dat ze zich bij elkaar moesten houden. Het zou moeilijker voor hun alle drie zijn om ieder zijn eigen weg te gaan. Dat was ook de rede dat ze zich bij elkaar hielden, maar ook omdat zij elkaar enigszins kenden. Hoewel dat niet persoonlijk was, was het wel van gezicht. Ze was wrgens blij dat ze niet de enige was die was meegenomen, maar ze gunde het de dienstmeisjes ook niet. Niemand dacht dat hun schip zou worden gekaapt, maar toch gebeurde het.
De kaartspel was voor even stopgezet wanneer de kapitein van het schip van zich liet horen. Ze hoopte stilletjes in zichzelf dat hij ervoor zou zorgen dat ze zouden stoppen, maar dat betwijfelde ze. Als piraat vond hij waarschijnlijk zulke dingen amuserend en genoot hij ervan om te zien wie uit de drie vrouwen kon kiezen. Hij zou denken dat dat hun terugbetaling was, doordat ze de kleren hadden gestolen. Nog steeds was ze boos om het feit dat Ariella zoiets had gedaan, maar dat was nu niet haar zorg. De mannen leken het eerst niet toe te geven, maarna enkele minuten gaven ze toe dat ze niet zomaar een kaartspelletje deden. De woorden van de kapitein lieten hun even twijfelen. Zewas ergens dankbaar dat Oliver hun zulke vragen stelde, ook al was dat niet bedoeld om ze te helpwn, ze waardeerde het wel. ‘Dat duurt nog minstens één dag’, verzuchtte de kaarthouder. De andere leek ermee in te stemmen, waarna hij een volgende kaart op de stapel legde. ‘Laatste kaart’, hij zwaaide met zijn kaart voor de ogen van zijn tegenstander. Wanneer de andere piraat een kaart legde, legde zijn medelid zijn laatste kaart neer op de stapel. Hij stond meteen op, zijn ogen de vrouwen bekijkend. Zijn handhad hij Anna bij haar arm gepakt. Nadat hij iets in haar oor had gefluisterd liep hij over het dek naar een andere groepje mannen. Haar ogen had ze op Anna gericht, waarna ze zag dat er lichte blosjes op haar wangen waren verschenen. Het leek er haast op dat ze de aandacht van de piraat niet erg vond. Ze besefte zich dat ze nog steeds in de greep van een piraat stond. ‘Het is niet meer nodig om mij vast te houden’, verzuchtte ze geïrriteerd. Zijn greep verstrakte zich. ‘Er zijn er nog twee over, kan je wel tellen?’, zijn grijns was duidelijk te zien op zijn gezicht.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Zuchtend keek Oliver toe naar hoe de mannen verder gingen met hun kaartspel terwijl hij zich bedacht hoe hij Eleonore hier kon uit krijgen. Anne en Suzan interesseerde hem eigenlijk niet heel erg, het was voornamelijk Eleonore die hij niet in hun domme kaartspel wou laten mengen. Zekers niet voor Eleonore’s belang of om haar te beschermen maar het ging er meer om dat als ze hier mishandeld zou worden en ze zou inderdaad van een koninklijke familie komen, als haar vader zou horen wat er met haar gedaan was op dit schip dan zou die man er alles aan doen om de kapitein van dat schip op te laten zoeken zodat hij de man die ervoor gezorgd had dat zijn dochter mishandeld was kon ophangen voor alle mensen van de stad waar ze zich bevonden. Daar wou Oliver niks mee te maken hebben, hij wou haar verkopen terug verkopen aan haar familie en dan wou hij dat dat het was. Toch kon hij zijn mannen niet uitleggen over hoe hij dacht dat Eleonore van koninklijke achtergronden kwam aangezien ze dan al helemaal haar niet zouden laten gaan van dit spel, ze zouden nooit een kans voorbij laten gaan om met iemand van zulke hoge status naar bed te gaan. Stilletjes volgde hij het spel tot er eindelijk een winnaar was, niet dat dat heel lang duurde. Oliver was opgelucht toen hij hoorde hoe deze voor Anna koos. Toch was deze opluchting al snel weg toen de andere man doorging over hoe er nog twee meer waren. “Speel tegen mij” Mompelde Oliver meteen terwijl zijn blik gericht was op de tafel. “Als ik win krijg ik de keuze van welke van de twee ik wil en dan mag jij de derde als afdankertje en als jij wint heb jij eerste keuze..” Voegde Oliver toe. "Klinkt als een strak plan." Antwoordde man met een grote grijns op zijn gezicht. Nu hoopte hij maar dat hij Eleonore kon winnen en haar dan voor een tijdje in haar kajuit kon houden zodat haar niets kon overkomen wat hem vermoord kon krijgen door haar vader. De reden dat Oliver zich niet kon boeien over de andere twee vrouwen kwam voornamelijk van het feit dat hij wist dat een rijk man zich ook niet kon boeien over zijn personeel of het minder rijke volk, een rijk man gaf alleen zichzelf, zijn geld en familie. Daardoor was Oliver minder bezorgd om de andere vrouwen in bescherming te nemen, dat was teveel moeite voor hem en het zou niet in zijn voordeel zijn om dat te doen terwijl door Eleonore te beschermen van zijn bemanning, dat kon hem zijn leven kosten als hij dat niet deed.
Langzaam leunde Oliver naar achteren in zijn stoel terwijl hij keek naar hoe de andere man weer bezig ging met kaarten schudden. Oliver had vaak genoeg kaartspellen en gedaan en had er ook aardig vertrouwen in dat hij deze ronde kon winnen, al helemaal van zijn bemanning. Ze waren goede mannen maar Oliver wist dat ze zeker niet altijd de slimste waren. Al was een spel als dit vaak ook gebaseerd op geluk met welke kaarten je kreeg, alleen het andere gedeelte daarvan was dat je de kaarten zo speelde dat het in jou voordeel was en niet gewoon blind spelen. Eenmaal de kaarten goed geschud waren en verdeeld waren begon het spel. Om de beurten gooide ze kaarten op de tafel, het ging aardig gelijk op en dat zag Oliver niet graag want hierdoor kon hij moeilijk inschatten hoe groot zijn kans op winnen was. Na een tijdje kwam Oliver uiteindelijk dan toch aan bij zijn laatste kaart. "Laatste kaart.." Zei hij op een kalme toon terwijl zijn blik naar de man ging, wachtend tot hij een kaart zou opleggen. Zodra de man zijn kaart op de stapel legde volgde Oliver de kaart tot hij op de stapel lag en gelukkig kon Oliver ook weer opleggen dus dat deed hij ook. "Die" Zei hij terwijl hij de man strak aankeek en Eleonore aanwees die hij in zijn greep had. "Ah kom op Burneau.." Begon hij al meteen, natuurlijk had hij zijn zinnen al op Eleonore gezet maar Oliver ook. "Ik heb gewonnen en ik kies die.." Antwoordde hij terwijl hij opstond. Hij greep Eleonore bij haar bovenarm en trok haar uit de grip van de man. "Op naar mijn kajuit." Snauwde Oliver tegen haar en trok haar met zich mee naar zijn kajuit. Eenmaal voor de deur van zijn kajuit gooide hij de deur open en duwde hij Eleonore naar binnen waarna hij zelf ook volgde en de deur dicht gooide. Nu moest hij haar hier voor een bepaalde tijd houden zodat de mannen niks zouden verdenken over dat hij haar in bescherming nam. Ze mochten al helemaal niks doorhebben na het hele kleding stelen gebeuren, want als ze dan ook nog eens zouden weten dat Oliver Eleonore van hun had weggehaald dan zouden ze al nog kunnen denken dat hij de vrouw over zijn eigen bemanning koos en zouden ze hem wegstemmen als kapitein en dat kon hij niet hebben. Voor nu nam hij haar alleen in bescherming omdat ze hem veel geld op kon leveren en dat was niet iets wat hij graag met zijn bemanning wou bespreken op het moment dus hield hij het maar geheim voor hun.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Na zijn opmerking gehoord te hebben, probeerde Eleonore zich van zijn greep te trekken. Dat was niet het plan. Er zou maar één potje gespeeld worden en daarmee zou één van de vrouwen gekozen worden. Anna was diegene die werd gekozen door de winnaar en dat moest zo blijven. Er was nooit sprake gehad dat er voor elke vrouw gespeeld zou worden. Nu ze wist dat ze aan de beurt moest komen zorgde dat ervoor dat ze kippenvel kreeg op haar armen. Haar ogen had ze even over de groep heen laten gaan. Grijnzend bekeken sommige mannen haar terug, maar de meesten waren aan het onderhandelen die daadwerkelijk mocht spelen tegenover elkaar. De piraat die had verloren was ondertussen opgestaan en hij was weggelopen, waarschijnlijk betreurd door zijn verlies. Ze had haar aandacht verder niet op hem gevestigd. Haar ogen had ze op Anna gelegd. Nog steeds had de blondine lichtrode blosjes op haar wangen. Het gaf haar een schattig uiterlijk, maar het feit dat de blosjes waren ontstaan door een piraat zorgde dat ervoor dat het schattige beeld verdween. Ze wist niet dat hij tegen haar dienstmeisje had gezegd en dat wilde ze ook niet weten. Het waren haar zaken niet en het leek erop dat ze geen hulp nodig had. De enige die het idee dat ze te “winnen” waren haatten, waren Suzan en zij. Het was overduidelijk te zien aan Suzan dat ze zich niet op haar gemak voelde bij de grote hoeveelheid jongens. De aanraking van de gespierde piraat zorgde ervoor dat ze ineen was gekrompen, laten zien dat ze de aanrakingen niet accepteerde. Ze wilde haar helpen, maar zelf kon ze weinig doen. De piraat hield haar stevig op haar plek, ervoor gezorgd dat ze moeilijk kon weglopen. Algauw had ze haar ogen gefocust op de kapitein. Ergens diep van binnen had ze gehoopt dat hij de kaartspel stop zou zetten, maar haar verwachtingen waren niet hetzelfde als de realiteit. Zijn gemompel zorgde ervoor dat het voor even stil werd. De nieuwe tweetal was veranderd. Eén van de piraten stond zuchtend op, boos om het feit dat hij Oliver voorrang moest geven. Haar ogen had ze gefocust op de kaarten in hun handen en op de tafel. Beide zeerovers waren goed in het spelletje, maar het was algauw duidelijk wie zou winnen. Na het laten blijken dat Oliver de laatste kaart had, liet hij daarmee zien dat hij eigenlijk had gewonnen. Algauw legde hij zijn kaart op de stapel, daarmee laten zien dat hij mocht kiezen wie van de twee vrouwen een nacht met hem zou mogen doorbrengen.
Met open mond keek ze naar zijn hand. Zijn vinger wees haar richting op, terwijl hij zijn ogen op zijn tegenstander hield. ‘Nee, nee, nee...’, fluisterde ze in haarzelf. Ze probeerde zich voor de laatste keer uit de armen van de piraat te wringen, maar het lukte niet. Haar hart klopte tegen haar borstkas op een abnormale tempo. Het was een teken van paniek en angst die haar nu overspoelde. Voor kort had de zeelid gezeurd tegen de kapitein, maar Oliver liet algauw merken dat zijn keuze niet veranderd zou worden. Hij stond op, waarna hij zijn hand rondom haar bovenarm klemde. De andere piraat liet haar los, zonder zijn baas tegen te spreken. Hoe graag ze haar arm wilde wegtrekken, zijn grip rondom haar arm was te sterk. ‘Nee, alsjeblieft niet. Ik dmeek het je!’, probeerde ze. Haar woorden negerend, duwde hij haar zijn kajuit in. Algauw zochten haar ogen af naar een wapen die ze kon gebruiken als verdediging tegen hem. Een zilvere zwaard kwam in haar zicht, waarna ze richting de wapen sprintte. Algauw had ze naar de handvat gegrepen, het voorwerp vervolgens bedreigend op hem gericht.

‘Als je mij aanraakt, ga je daar spijt van krijgen.’

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Wanneer Oliver zich omdraaide richting Eleonore zag hij zijn eigen zwaard naar hem toe gericht, Eleonore had hem van zijn plek gehaald en probeerde hem dus nu te bedreigen maar daardoor kon hij het niet laten om een beetje bespot te lachen. “Vlei jezelf niet” Lachte hij waarna hij richting Eleonore liep, misschien niet het slimste als ze een zwaard op hem gericht had maar hij wist dat als hij geen onverwachte bewegingen haar kant op zou maken ze toch niet zou durven hem zomaar aan te vallen. De kans was zelfs groot dat ze geen idee had van hoe ze een zwaard überhaupt moest gebruiken, ze zag het waarschijnlijk en dacht meteen dat ze zichzelf zo tegen hem kon verdedigen. Ook was het nog eens zo dat als ze hem iets zou aandoen, dan had ze een groot probleem bij zijn bemanning want dan zouden ze haar meteen gebruiken zoals ze wilden. Eigenlijk was Oliver misschien wel de enige reden dat haar levenloze lijk niet al in de zee dreef, want als het aan zijn bemanning lag dan was Eleonore waarschijnlijk allang verwond geweest of omgekomen aangezien hen niet het geduld zouden hebben om met haar persoonlijkheid om te kunnen gaan, ook hadden hun geen flauw benul van hoeveel geld Eleonore hun eigenlijk kon opleveren en daar zouden ze ook niet bij stil staan. Daarom was het ook het beste voor de bemanning dat Oliver kapitein was, al waren niet alle mannen het daar altijd mee eens omdat ze dan vonden dat hij niet genoeg deed, bijvoorbeeld zoals bij het kleren stelen, als Oliver er niet was dan had Eleonore al een hand minder gehad op het moment. “Ik ben niet dom..” Zei hij nog over het feit dat hij haar niks zou aandoen, misschien was dat moeilijk te geloven voor Eleonore aangezien ze waarschijnlijk vele verhalen gehoord had over piraten en ze daardoor een bepaald beeld over ze gekregen had. Althans, vaak was dat zo in Olivers ervaring, mensen op het land kregen verhaal achter verhaal te horen over wat voor een vreselijke mannen piraten waren, dat ze alleen maar op moord en stelen uit waren en dat ze vrouwen alleen maar als hun eigen objecten zagen. Vooral Oliver’s naam, kapitein Burneau, werd veel gebruikt voor deze verhalen om de mensen op land bang te maken, hij stond bekend als vreselijk piraat en kapitein die verschrikkelijke dingen gedaan had. Misschien zat daar een beetje waarheid in, Oliver had meerdere mensen recht in de ogen aangekeken terwijl hij zijn zwaard door hun nekken haalde of door hun torso stak, hij en zijn bemanning hadden wel eens dorpen verbrand en kinderen in vlammen zien opgaan, of zijn kanonnen naar onschuldige boten afgestoken maar het was niet dat hij dat deed omdat hij hield van het gevoel dat het hem gaf, het was voor hem een manier van overleven. Hij overviel onschuldige boten zodat hij en zijn bemanning geld konden verdienen waardoor ze konden leven. Geld op een andere manier verdienen konden zo ook niet meer, mensen vertrouwde piraten niet en zouden ze nooit ergens aannemen als mensen wisten dat je er een was. Al helemaal Oliver niet, zijn gezicht en naam was bekend op vele plekken. Niet alleen op zee onder andere piraten maar ook op land waren er veel mensen die bang voor hem waren.
Oliver bracht zijn blik even naar het puntje van het zwaard en daarna weer naar het gezicht van Eleonore. “Dus misschien kun je deze maar weer beter terug leggen op de plek waar je hem gevonden hebt..” Zei hij tegen haar, hij ging er niet van uit dat Eleonore nu nog een gevecht met hem wou beginnen nu dat ze wist dat hij haar geen pijn zou doen op dit moment. Zolang ze maar niet dacht dat hij haar had gerecht voor haar eigen welzijn want zo zat het zeker niet in elkaar. Oliver zou niet zomaar wat doen voor het welzijn van Eleonore als er niet ook iets voor hem in zat waar uiteindelijk van zou profiteren. Afwachtend keek hij Eleonore aan wachtend tot ze het zwaard zou wegleggen. Nu moest hij nog voor zijn bemanning doen alsof hij hier een avond mee ging doorbrengen en hij had geen idee hoe hun beide dat zouden gaan volhouden, aangezien hun beide elkaar nou niet bepaald meest leuke personen op aarde vonden.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Uit bescherming tegenover de piraat hield Eleonore de zwaard op hem gericht. Ze wist niet wat hij van plan was, maar dat wilde ze ook niet weten. Het enigste wat ze wilde was dat hij niet dichterbij zou komen en dat hij haar niet zou aanraken. Wanneer hij niks zou doen, zou zij hem ook niks aandoen. Waarschijnlijk snapte hij de hint en zou hij niks proberen. Ze wist niet hoe lang hij haar hier wilde houden, maar de deal was dat ze de hele nacht bij de kapitein moest blijven. Die gedachte bezorgde haar rillingen, aangezien ze hem niet vertrouwde. Zijn kajuit was niet aan de grote kant en dat zorgde ervoor dat ze zich niet op haar gemak voelde in één ruimte met hem. Hij was diegene die haar had ontvoerd en die gedachte bracht haar niet bepaald innerlijke rust. Haar ogen had ze voor even gefocust op de zwaard. Hij zag er niet goedkoop uit en waarschijnlijk was hij zelfs gestolen van één van de schepen die hij had overvallen. Waarschijnlijk had hij zoveel schepen overvallen dat hij het niet meer op één hand kon tellen. De dingen die hij andere mensen aangericht had wilde ze niet weten, bang dat het te schokkend zou zijn voor haar. Ze bedacht zich dat ze hem kon vermoorden, hem laten boeten voor zijn daden. Toch zou ze dat niet doen, wetend dat de bemanning haar uit wraak zouden vermoorden. Dat was het enige wat haar ervan weerhield om hem ter plekken te doden met de zwaard. Ze zou daar geen moeite mee hebben, wetend dat hij de dood meer dan genoeg verdiende. Zijn naam kwam haar bekend voor en dat kwam niet vaak voor. Ze kon zich vaag herinneren dat er mensen waren die verschillende verhalen over kapitein Burneau vertelden. Ook al mocht ze nooit mensen afluisteren, de verhalen die hun vertelden waren te interessant om zomaar weg te lopen. Er waren verschillende dingen over hem verteld en die waren niet positief. Integendeel. De verhalen over de moordlustige kapitein van een kleine schip zorgden ervoor dat elke kapitein vreesde voor de groep piraten. Zijn gelach haalde haar uit haar gedachtes over de zeerover. Ze herinnerde zich de verhalen, wetend wie daadwerkelijk voor haar stond zorgde ervoor dat ze spijt kreeg dat ze op de zee ging. De waarschuwingen van haar vader waren niet voor niks en daar kwam ze op het laatste moment achter. Het was niet slim en hoewel ze een prinses was, bracht ze zichzelf in een grote gevaar. Ze wist niet of hij wist wie ze was, maar ze hoopte van niet. Toch was zijn gedrag vreemd. Hij had haar al twee keer geholpen bij bedreigende situaties en dat zorgde voor twijfel bij haar. Waarschijnlijk wist hij van haar koninklijke afkomst en zou hij er alles aan doen om haar door te verkopen voor zoveel mogelijk geld. Zijn plannen waren onduidelijk en waarschijnlijk zou hij ze ook niet met haar delen. Ze hoopte dat ze er zelf achter zou komen, maar aangezien hij snel boos word zou ze aannemelijk weer vastgebonden eindigen aan een paal. Dat was het laatste wat ze wilde, wetend dat haar kleine vrijheid volledig afgenomen zou worden.
Haar ogen had ze op hem gericht, zijn woorden aangehoord. Langzamerhand liet ze haar arm zakken, ervoor gezorgd dat de punt van de zwaard naar de vloer wees. Ze had het niet gedaan uit angst, maar enkel omdat ze hoopte dat hij dat zou zien als een reden om haar niet aan te vallen. Waarschijnlijk dacht hij niet dat ze met een zwaard om kon gaan, maar dat kon ze juist wel. De zwaardgevechten met haar broer waren altijd gebeurtenissen waar ze gehoopt op zat te wachten. Het was een sport die ze geweldig vond en het was een hobby die ze door de jaren heen beter onder de knie kreeg. Zwaardvechten kwam goed voor pas en ze was blij dat ze het had geleerd. Ze had zijn wapen op zijn bureau gelegd, hem de hele tijd aankijken. Hoewel ze hem niet vertrouwde, hoopte ze dat hij haar met rust zou laten. 'Nu blij?', vroeg ze hem. Haar ogen had ze door de ruimte laten gaan, nieuwsgierig naar zijn verblijfspraat. Het was haast te cliché om te denken dat het een piratenslaapplek was. Verschillende kaarten, wapens en sieraden lagen verspreid over de ruimte. Ergens was ze nieuwsgierig naar de spullen in zijn kamer, maar waarschijnlijk zou hij geïrriteerd raken wanneer ze aan zijn spullen zou zitten. In plaats daarvan sloeg ze haar armen over elkaar en leunde ze tegen de houten wand. Haar ogen had ze weer gefocust op de piraat. Stilte had de ruimte gevuld en enkel de golven waren hetgeen wat de stilte minimaal liet wegzakken.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Met zijn ogen volgde Oliver zijn zwaard wat Eleonore weer op zijn behoorende plek hoorde, zoals hij haar ook gevraagd had om te doen. Dus ze kon wel doen wat hij zei zonder er meteen tegen in te gaan. Toch was hij blij dat ze zijn zwaard weer had neergelegd, het was van hem en dus eigenlijk had ze er nooit aan moeten komen, maar hij begreep wel waarom ze het oppakte dus daarom was hij maar niet helemaal door het lint gegaan. Zijn blik ging meteen weer naar Eleonore toen hij haar stem hoorde. “Op zich” Zei hij nonchalant waarna hij zich omdraaide. Oliver was zich ervan bewust dat Eleonore nu ook meteen het zwaard weer kon oppakken en het direct in zijn rug kon drukken maar de kans was klein, erg klein aangezien ze dan net zo goed het zwaard net door zijn torso kunnen halen, het verschil tussen de twee opties was erg minimaal. Hierdoor durfde Oliver zich wel om te draaien zonder bang te zijn voor Eleonore. Na hij Eleonore de rug had toegekeerd liep Oliver naar een kleine kast die aan de andere kant van zijn kajuit stond. De kast kwam ongeveer tot zijn heup dus hij boog een beetje zodat hij er uit kon halen wat hij er uit wou halen. Eerst zette hij 2 tinnen bierpullen op het kastje neer, daarna haalde hij een fles rum uit de kast, daarna deed Oliver het kastje weer dicht. Zonder wat te zeggen schonk hij beide de bierpullen in met rum, daarna zette hij het glas met rum weer gewoon neer bovenop het kastje. “Hier, voor als je dorst hebt..” Mompelde Oliver met zijn rug nog steeds naar Eleonore toegekeerd. Zelf pakte hij een van de bierpullen en daarmee liep hij naar zijn bed waar nam hij plaats op de rand van het bed. Even beschouwde hij hoe Eleonore erbij stond, hoe ze tegen de muur stond met de armen over elkaar, snel bekeek hij haar van top tot teen. Nogmaals realiseerde hij zich dat de kleding die ze op het moment aan had haar wel paste, het had wel iets de manier waarop het stond. Uiteraard zou hij er niks over zeggen, dat kon gewoon niet. Ook zou hij haar die voldoening niet willen geven, dat ze eerst kleding steelt en dan ook nog eens te horen krijgt hoe goed het haar wel niet staat, nee dat zou hij zeker niet aan haar geven.
De stilte die op het moment plaatsvond in de kamer vond Oliver niet bepaald erg, het maakte dingen er niet gezelliger op maar dat hoefde ook niet van hem aangezien ze nou niet echt de beste vrienden van elkaar waren. Het was niet zo dat ze hele uren met elkaar gezamenlijk in zijn kajuit zouden zitten en een gesprek zouden voeren. Oliver staarde weer voor zich uit en nam een slok van het rum. “Dus..” Mompelde hij terwijl hij in zijn mok staarde. “We zitten hier nog wel even denk ik..” Voegde hij toe waarna hij weer voor zich uit keek. Dit was eigenlijk meer hardop nadenken om toch een beetje de stilte te verbreken in plaats van dat hij echt een poging deed tot een gesprek aangaan met Eleonore. Hij had geen idee hoe ze al die tijd in een kamer zouden kunnen blijven, om nou de hele tijd beide stil te zijn en aan andere kanten van de kamers te zijn was ook al zoiets. "Wat deed je nou op zee met al die juwelen?" Vroeg Oliver uiteindelijk maar, dat vroeg hij zich nog al die tijd af. Ze had dan wel gezegd dat ze op zoek was naar haar vader maar dat kon Oliver niet geloven. Het zou heel dom geweest zijn om zoveel juwelen en dure spullen mee te nemen op zee zonder dat je ze mee moest hebben, het leek Oliver dat je er dan gewoon om vroeg om beroofd te worden door een piratenschip. Gelukkig was Oliver nu ook de gelukkige die als eerst hun gevonden had en hun dus ook had weten te beroven. Toch had hij nog vele vragen over de situatie van Eleonore, vragen waar hij waarschijnlijk toch nooit eerlijk antwoord op zou kunnen krijgen. Toch besloot hij een van deze vragen maar aan haar te stellen, hopend dat hij antwoord zou krijgen.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Eleonore had niet van hem verwacht dat hij uitbundig met haar zou praten, maar dat stoorde haar niet. Ergens kon ze verwachten dat het gesprek zou eindigen in een discussie tussen de twee en dat zou vast niet goed aflopen. Het was ook één van de redenen dat ze haar mond hield, zodat ze niet iets zou zeggen waar ze spijt van zou hebben. Ze bevond zich in zijn kajuit en daardoor moest ze oppassen met haar woorden. Overal lagen zwaarden en messen die hij binnen handbereik had. Eén verkeerd woord en ze kon een ledemaat missen of zou haar leven zelfs afgenomen kunnen worden. In zekere zin wist ze dat hij haar niet zomaar zou verwonden. Waarschijnlijk wist hij dat hij genoeg geld kon krijgen in ruil voor haar. Het geld wat hij aan haar kon verdienen was genoeg om alles te halen wat hij ooit in zijn hele leven had gewild. Het was logisch dat hij haar daarom steeds spaarde, wetend dat ze minder waard zou zijn wanneer ze haar handen of voeten zou missen. Haar kijkers volgden de bewegingen van de zeerover. Zijn gespierde rug stond naar haar toegekeerd en bij elke beweging die hij maakte zag ze zijn spieren duidelijk onder zijn kleding bewegen. Voor een piraat zag hij er absoluut niet verkeerd uit en ze wist haast zeker dat hij met zijn uiterlijk meerdere vrouwen had kunnen verleiden. Waarschijnlijk hield hij zelf Ariella aan het lijntje gehouden. De vrouw leek volledig weg van hem te zijn. Haar manier van kijken richting Oliver was anders dan hoe de bemanning naar hem keek. Het was te merken dat de twee een intieme verleden samen hebben gehad. De details wilde ze absoluut niet weten, aangezien het hun eigen zaken waren die alleen hun aangingen. De vrouw zou vast en zeker niet blij zijn wanneer Oliver hun leven samen aan een vreemde uit zou leggen. Eén rede daarvoor was omdat ze zich bedreig voelde door de nieuwe vrouwelijke geslachten die op het schip waren gekomen. Ze zag haar als een dreiging en ze zou er alles aan doen om de drie vrouwen uit te schakelen. Ze wist dat het schip niet veilig was wanneer Ariella erop leefde, maar ze kon ook niet zomaar verdwijnen. Het enige wat ze kon doen was ermee akkoord gaan en hopen dat ze geen verkeerde ideeën in haar hoofd zou halen. De stem van Oliver liet haar opkijken. Een bierpul stond haar op te wachten op de lage, houten kast. Hoewel ze ook honger had, had ze ook zin in alcohol. Het idee dat hij haar enkel alcohol gaf om haar makkelijker te kunnen verleiden, schoof ze weg. Hij verachtte haar en dat zorgde ervoor dat ze veilig was tegen zijn aanrakingen. Vermoedelijk gaf hij het alleen om de sfeer in de ruimte te veranderen. Langzamerhand liep ze richting de kast en pakte ze de bierpul. Algauw liep ze terug naar de wand, waarna ze plaats nam op de stoel die er tegenaan stond. De stoel was comfortabel en dat zorgde ervoor dat haar zere voeten eindelijk tot rust konden komen. Voor even had ze geroken aan de donkere vloeistof die in de bierpul was gegoten. Ze negeerde het feit dat de glas verkeerd was gebruikt en niet voor rum bedoeld was, aangezien ze op dat moment alles accepteerde. De alcohol prikte in haar neus en ogen, waardoor ze meteen wist dat de alcoholgehalte in de vloeistof hoog was. Ze wist van haarzelf dat ze gauw reageerde op alcohol, maar toch nam ze enkele slokken van de rum. Het brandde in haar keel, maar het gevoel van dorst verdween eenmaal meteen.
Eleonore had opgekeken naar Oliver. Hij had de stilte verbroken en dat zorgde ervoor dat haar aandacht op hem gevestigd was. Zijn ogen staarden naar een bepaalde punt, waarschijnlijk in zijn gedachte verzonken. De vraag die hij stelde kon ze verwachten en dat zorgde ervoor dat een diepe zucht haar mond verliet. Zoals ze al had gedacht geloofde hij haar leugens niet. Ze wist dat hij haar zou ondervragen en daarvoor was ze bang. Als ze iets verkeerds zou zeggen, zou hij algauw zeker weten dat ze een prinses was. Toch gaf ze eerlijk antwoord op zijn vraag, wetend dat het geen zin had om te liegen. 'Ik wilde op bezoek gaan bij mijn zus. Als geschenk wilde ik haar juwelen brengen', legde ze uit. Ze had zich in een kleermakerszit gezet. In haar hoofd kon ze al haar moeder horen schreeuwen dat een prinses niet zo kon zitten. Het deed haar kort glimlachen en dat zorgde ervoor dat ze haar familie mistte. Er bestond een grote kans dat zij ze nooit meer zou zien en dat zorgde ervoor dat ze enkel met de herinneringen achterbleef die ze van hun had gehouden. 'Waarom..', ze nam een slok van de vloeistof. 'Waarom heb je mij gered?', vroeg ze. De vraag spookte al enkele uren door haar hoofd. 'Het is niet dat ik het erg vind, maar ik weet niet wat je reden ervoor is om mij uit de problemen te halen.'

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Zoals Oliver al had verwacht had Eleonore gisteren gelogen over het feit dat ze op zoek was naar haar vader, natuurlijk had hij geen garantie dat het antwoord wat hij op dit moment van haar kreeg wel de waarheid was maar het klonk al een stuk logischer dan haar vorige verhaal dus zou Oliver voor nu ervan uitgaan dat ze dit verhaal wel klopte. Nu was zijn volgende vraag of zijn zus wist of ze zou komen, ook vroeg hij zich ook af of de andere vrouwen, Suzan en Anna, of die daadwerkelijk haar zussen waren of dat dat dus ook een leugen was? Eigenlijk ging hij er wel van uit dat Suzan en Anna niet haar zussen waren, op het moment dat alle drie de vrouwen op zijn schip kwamen was het al duidelijk dat Eleonore duurdere kleding droeg dan de andere twee. Ook bedacht Oliver zich dat als haar zus wist dat ze zou komen en Eleonore dus niet zou komen opdagen dan zou er waarschijnlijk zo snel mogelijk een schip gestuurd worden om naar Eleonore te zoeken maar als ze het niet wist en ze als een verrassing haar zus wou bezoeken dan zou het nog wel even kunnen duren voordat iemand haar zou missen. Het zou ook altijd nog een optie kunnen zijn om Eleonore een brief te laten schrijven naar haar vader en er voor te zorgen dat deze over zee naar hem verstuurd zou worden, alleen het probleem was dan dat Oliver meer moest weten over Eleonore, over wie haar vader überhaupt is en waar deze te vinden is en niet alleen dat maar dan moest hij er ook nog voor zorgen dat ze met hem zou meewerken aan het schrijven van deze brief, al zou hij daar wel een manier voor kunnen vinden. Waarschijnlijk als Oliver een bedreiging zou doen tot het pijn doen van Anna of Suzan dan zou Eleonore wel naar hem luisteren. Dat was allemaal voor de toekomst en daar hoefde hij zich nu nog niet druk om te maken, Oliver zou eerst de winst van het beroven van Eleonore’s schip kunnen verkopen op de volgende haven en daar zou hij ook aardig wat geld van krijgen.
Stilletjes bleef Oliver voor zich uit staren, ook toen Eleonore begon met praten staarde hij nog even voor zich uit. Dit veranderde toen hij het woord gered hoorde, op dat moment keek hij Eleonore aan. Nadat ze klaar was met praten bleef Oliver nog even stil. Het was raar om het uit iemand anders mond te horen, om van een ander te horen dat hij haar inderdaad gered had, want het was wel zo maar eigenlijk wou hij het niet zo zijn. Hij voelde zich dan ook lichtelijk geïrriteerd worden, hij had gewoon moeite met het idee dat hij iemand die hij gegijzeld had gered had van zijn eigen bemanning. Dat was gewoon niet zoals het hoorde en ook al wist Oliver dat het in dit geval iets anders lag en dat hij het meer deed omdat het in zijn interesse lag, er was iets confronterends aan het feit dat Eleonore hem deze vraag stelde. Zodat hij niet helemaal door het lint zou gaan haalde Oliver even diep adem voor hij haar vraag zou beantwoorden. Hij had geen idee hoe hij het beste antwoord kon geven op haar vraag. Moest hij haar eerlijk vertellen over het feit dat hij waarschijnlijk veel geld voor haar waard was? Hij had geen idee hoe ze daarop zou reageren. Na een korte stilte besloot Oliver toch maar haar vraag te beantwoorden. “Ik zou eerlijk met je zijn, aangezien ik ervan uitga dat je mij vraag ook eerlijk beantwoord hebt..” Een andere reden was omdat hij zo snel niet eerlijk een andere leugen kon verzinnen en al helemaal niet een die het niet leek lijken alsof Oliver om Eleonore gaf. “Je bent meer geld voor me waard als je niet gewond bent en daarnaast, als jou iets aangedaan wordt.. ik geloof dat jou vader, wie hij ook mag zijn, genoeg macht heeft om de kapitein van het schip waar zijn dochter wat is aangedaan op te laten speuren en ervoor te zorgen dat die kapitein als een trofee in jullie stad op kan laten hangen” Legde hij haar uit. “En dat een van mijn mannen een avond kan doen met jou wat hij maar wil is me dat niet waard..” Dat was zeker zo, ook al was zijn bemanning belangrijk voor hem, het was hem zeker niet waard om aan zoiets zijn leven kwijt te raken.

@Nathaliia /

Vulgar
YouTube-ster

Vulgar schreef:
Eleonore had verwacht dat ze geen antwoord zou krijgen op haar vraag. Wanneer ze naar hem opkeek kon ze een duidelijke irritatie. Ze wist niet waar die plotselinge irritatie opkwam, maar ze had een hoge vermoeden dat het waarschijnlijk door haar kwam. De rede daarachter kon ze moeilijk bedenken, maar waarschijnlijk bedacht hij enkel dingen aan haar die hem irriteerden. Ze had genoeg redenen om zich ook aan hem te irriteren, maar ze hield zich rustig. In de afgelopen paar uur had ze overduidelijk gemerkt dat het niet slim was om hem tegen te spreken of te irriteren. Aangezien hij de kapitein van het schip was kon hij verschillende dingen doen, waarbij de kans groot was dat ze fysiek en/of mentaal pijn zou ervaren bij de straffen die hij uitdeelde. Ze had het gevoel dat ze hem de eerste dag op z'n vriendelijkst had gezien, tot hoeverre ze het ook vriendelijk kon noemen. Hij behandelde haar nog steeds als een slecht persoon en het leek er zelfs op dat hij haar op een manier haatte die ze niet kon plaatsen. Waarschijnlijk zag hij haar als iemand van adel die gemakkelijk achter haar eigen geld komt. Hij zag haar haast als een voorwerp die hij voor veel geld zou kunnen doorverkopen. Normaal gesproken liet ze zich niet zo behandelen en al helemaal niet door een persoon als hij. Ze was eerlijk tegenover mensen en zelfs voor het armere deel van het volk gedroeg ze zich zoals gewoonlijk. Ook al zorgden ze dat de welzijn van het land enorm daalde, waren ze eenmaal mensen die bij het land hoorden. De manier waarop ze werden gezien door de adel vond ze niet kloppen, maar ze kon er weinig aan doen. Hoewel ze dat probeerde door ze geld te geven, was het moeilijk aangezien haar ouders dat compleet afkeurden. Ze zagen de boeren als een tijdverspilling en ze werden ook altijd boos wanneer ze opmerkten dat hun dochter bij de armen in de buurt kwam. Na een bezoek in het dorp kwam er altijd een arts, waarop het koninklijke echtpaar hoopte dat ze niet ziektes zoals de pest had opgelopen. De pest zaaide door heel Europa en het was een ziekte die haast niet te bestrijden was. Gelukkig was iedereen binnen de kasteelmuren veilig tegenover de ziekte.
Het duurde even wanneer Oliver antwoord gaf op haar vraag, maar het was een antwoord waaraan ze genoeg had. Ze wist al wat zijn plannen waren, maar om het echt uit zijn mond te horen klonk erger dan in haar eigen hoofd. Voor even nam ze enkel slokken van de bierpul, wetend dat ze niet wist wat ze moest zeggen. De rum brandde in haar keel, maar het was niet een gevoel die ze haatte. Alcohol had een snelle werking op haar lichaam, maar het gevoel die ze kreeg was beter dan dat ze nuchter was. Ze werd losser door de vloeistof en dat zou ervoor zorgen dat hun gesprek enigszins soepel zou kunnen lopen. Hopelijk zou ze meer achter de geheimzinnige kapitein kunnen komen. 'Goed, dankjewel voor je, uhm... Eerlijkheid', vertelde ze. Hoewel het niet goed klonk in haar oren, wist ze wat zijn plan was. Ze zou zich erop kunnen voorbereiden en als ze geluk had, had ze meer kans om weg te vluchten. Op de zee kon ze geen kant op, maar op het land kon ze makkelijk wegrennen van de mannen. Ze wist waar zich het kasteel van de Spaanse koning bevond en daar zou ze veilig zijn. 'Vertel eens, wat zijn je ho-', ze stopte met haar vraag. Haar ogen had ze op de deur gericht. Enkele voetstappen waren dichtbij de deur te horen. Mannelijke stemmen en gegiechel vulde haar oren. Geschrokken keek ze Oliver aan. Zonder erbij na te denken stond ze op. Haar benen brachten haar naar Burneau, alsof ze zelf hun eigen weg wilden gaan. Nu ze wist dat er iemand op de gang stond, bestond er een grote kans dat er iemand kon binnenlopen. Mannelijke stemmen en gegiechel kwam vanuit de gang. Haar ogen had ze voor even op de deur gefocust, waarna ze weer haar blik focuste op de lange man. Met een waarschuwende blik legde ze haar vinger op haar mond, als teken dat hij stil moest zijn. Ze greep naar zijn arm, vervolgens hem voor zijn bed sleepte. Haar hand legde ze op zijn torso, hem langzaam geduwd als teken dat hij op zijn bed moest zitten. Het was vreemd om hem op zo'n manier aan te raken, maar ergens voelde het niet zo erg als ze gedacht zou hebben. Haar handen had ze op zijn schouders gelegd en wanneer ze hem naar achter duwde zodat hij lag, kwam ze langzamerhand op hem zitten.

'Voor als ze binnenkomen.'

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was hoogstwaarschijnlijk niet het meeste slimme van Oliver om Eleonore te laten weten dat hij van plan was geld aan haar te verdienen, maar ze kon er niet veel aan doen leek Oliver. Hij had haar niet verteld over dat hij haar eigenlijk terug wou verkopen aan haar familie, het was niet bewust dat hij dat niet aan haar verteld had maar achteraf gezien was het misschien wel beter dat ze daar niks over wist want dan zou ze misschien met een plan komen waardoor ze voor een goedkopere prijs bij hem weg kon en het was vanzelfsprekend dat Oliver liever niet had dat dat zou gebeuren. Voor nu was het prima zo, hij had haar wel genoeg verteld en hoefde dus niet in details zijn plan met haar te bespreken. Het bedanken van Eleonore klonk niet echt gemeend in Olivers oren, wat begrijpelijk was toch rolde Oliver met zijn ogen als reactie op haar opmerking. Het was gewoon iets op de manier waarop ze hem bedankte wat hem niet aanstond maar hij besloot, behalve zijn ogen er op te rollen, er niet verder op in te gaan. Er van uitgaande dat dit het einde van het gesprek was voor nu nam Oliver weer een slok van zijn rum, toch hoorde hij de stem van Eleonore weer door de kamer gaan. Meteen zette hij zijn bierenpuil dus neem en keek haar aan, alleen werd haar zin onderbroken door verschillende geluiden die van buiten de kajuit kwamen. Meteen realiseerde Oliver zich wat het geluid was, het waren een paar mannen van zijn bemanning die richting zijn deur kwamen. Hier had hij eigenlijk niet op gerekend, als ze binnen zouden komen en zagen dat Oliver en Eleonore aan aparte kanten van de kamer waren dan zouden er natuurlijk vragen zijn die hij niet zomaar kon beantwoorden. Voordat Oliver zelf ook maar iets kon doen of kon bedenken zag hij in zijn ooghoeken Eleonore naar hem toe komen, zijn hoofd draaide hij bij naar haar toe waar hij zag dat ze het hem duidelijk maakte dat hij stil moest zijn. Voor hij ook maar een vraag kon stellen over wat ze bedoelde voelde hij Eleonore’s grip al om zijn arm en liet hij zich door haar meeslepen. Al snel stonden ze aan de kant van zijn kajuit waar zijn bed stond, nog steeds had Oliver geen idee wat het plan van Eleonore was maar hij besloot haar toch maar te vertrouwen, hoe moeilijk dat ook was. Toch was een plan van Eleonore beter dan helemaal geen plan en aangezien Oliver helemaal geen plan had kon hij moeilijk protesteren. Hij voelde Eleonore’s hand op zijn torso geplaatst worden, zijn blik ging dus ook even naar haar hand maar hij liet zich al snel naar beneden op zijn bed vallen. Zijn blik bleef gevestigd op het gezicht van Eleonore terwijl hij zich nog weer eens achterover liet duwen. Op het moment dat ze boven op hem klik kreeg hij al een vaag idee van wat haar plan was, natuurlijk wist hij het pas echt zeker toen ze hem bevestiging gaf door te zeggen dat dit allemaal was voor als de mannen binnen kwamen. Instemmend knikte Oliver op haar opmerking zonder er nog wat achterna te zeggen. Voor hij zijn blik naar de deur bracht had hij nog even gekeken naar hoe Eleonore nu boven op hem zat. Dit is niet wat hij gisteren verwacht had toen zijn bemanning de drie vrouwen aan boord haalde maar op het moment vond hij het ook niet heel erg.
In afwachting hield Oliver de deur in de gaten terwijl hij ook erg gefocust was op het geluid wat de mannen buiten zijn deur maakte. Het was erg duidelijk dat ze steeds dichterbij zijn deur kwamen aangezien ze duidelijk het giechelen proberen te onderdrukken maar toch kwamen de geluiden overduidelijk naderbij. Ergens was het van zijn bemanning te verwachten dat ze nieuwsgierig waren naar hun kapitein en de vrouw die hij had meegenomen naar zijn kajuit, zo was het ook altijd met Ariella. Als hij en Ariella voor een langere tijd samen in een kamer spendeerde werden de rest van de mannen altijd erg nieuwsgierig naar wat er gebeurde tussen hun, zo kwamen er na die tijd altijd vele vragen en gingen er ook vele geruchten over het dek, al kwamen de meeste geruchten toch wel redelijk in de buurt van de realiteit. Ook toen hadden ze pogingen gedaan om in de kamers te komen maar toch had Oliver daar geen rekening mee gehouden toen hij Eleonore meegenomen had naar zijn kajuit. Gelukkig voor hun beide had Eleonore al snel een plan om dan maar te laten lijken alsof er iets gaande was, waarschijnlijk als Oliver zelf iets langer de tijd had om te denken dan zou hij ervoor gezorgd hebben dat er iets was wat de deur zou stoppen van open gaan maar daar was het nu toch al te laat voor. Dus hier lagen ze dan met ze tweeën op zijn bed. Er was een korte stilte buiten de deur, het was eigenlijk zelfs te stil. De stilte werd al snel verbroken door het geluid van de deurklink die omlaag ging en de deur die langzaam open ging. Meteen bracht Oliver zijn aandacht van de deur terug naar Eleonore. De vraag die meteen door zijn hoofd ging was of ze nu ook echt iets moesten doen of bleven ze hier nu gewoon zo op zijn bed zoals het nu was. Voor de zekerheid besloot Oliver zelf actie in eigen handen te nemen, als zijn bemanning hun hier gewoon zo zag zoals ze nu zaten dan verwachte ze misschien alsnog iets. Hij plaatste een hand op haar wang en bracht haar gezicht iets dichterbij terwijl hij zichzelf iets omhoog haalde met zijn boven lichaam. Nog even keek hij Eleonore in haar ogen aan voor hij dan uiteindelijk toch zijn lippen op die van haar drukte. Op de achtergrond hoorde hij de deur nog verder opengaan, hij had geen idee of hij de mannen een reactie moest geven of ze beter kon negeren.

Vulgar
YouTube-ster

Vulgar schreef:
De rum was overduidelijk in werking gekomen. Normaal gesproken gedroeg Eleonore zich nooit zo, laat staan dat ze zulke absurde plannen had. Hoewel ze van zichzelf wist dat ze slecht kon tegen vloeistoffen waarin alcohol inzat, had ze toch genoten van de sterke drank. Het prikkelde haar zintuigen en het had ervoor gezorgd dat ze zich ontspanner voelde dan normaal. Ze hoefde gelukkig geen moeite te nemen om helder na te denken, maar het was wel moeilijker om zich soepel te bewegen. Haar bewegingen gingen niet zoals ze normaal gesproken zouden gaan, maar daar maakte ze zich niet druk om. Ze had vaker meegemaakt dat ze zó ver was door alcoholgebruik dat ze eerder feesten en bijeenkomsten had verlaten om vervolgens onopgemerkt naar haar kamer te gaan. De volgende ochtend wist niemand waarom ze het feest had verlaten, waardoor er verschillende vragen op waren gekomen bij de gasten. Roddels verspreidden zich algauw rond en dat zorgde ervoor dat er mensen zich verschillende dingen afvroegen. De meesten dachten dat ze een kandidaat had gevonden om te trouwen, waarop haar ouders natuurlijk boos waren. Het was lachwekkend om hun boos te zien om de roddels die zich door het kasteel verspreidden. Uiteindelijk werkte het haar toch op haar zenuwen en zorgde dat ervoor dat de discussie eindigde tot een ruzie. De ruzies eindigden tot straffen waarop ze niet meer het kasteelterrein mocht verlaten of wanneer ze zelfs enkel op haar kamer mocht blijven. De reputatie van haar als prinses moest perfect blijven en dat wist ze zelf ook. Ze had genoeg zelfrespect opgebouwd, zodat ze zich niet als gemakkelijk beïnvloedbaar gezien zou worden door mannen. Hoewel ze verloofd was aan de kroonprins van Frankrijk, weerhield dat de mannen niet ervan om de prinses te versieren. Meestal irriteerde ze zich daaraan mateloos, wetend dat ze haar burgerlijke staat wisten. Hoewel ze diegene aan wie ze was verloofd niet kende, wilde ze hem leren kennen. Helaas was dat moeilijker dan gedacht, aangezien de prins al sinds zijn jonge leeftijd niet meer was gezien rondom de koninklijke gebieden. De zoektocht naar de jongeman was nog steeds bezig, maar geen enkele sporen van hem waren te vinden. Er waren mensen die beweerd hadden hem gezien te hebben, maar dat waren enkel arme burgers die hoopten op een grote geldprijs door middel van leugens. Die mensen werden ook hoog gestraft, aangezien ze logen tegen de koning van hun land. Toch had ze de hoop niet opgegeven en hoopte ze dat hij vroeg of laat gevonden zou worden. Het enige wat ze hoopte was dat hij niet dood gevonden zou worden, maar een gevoel vertelde haar dat hij nog in leven was.
Haar gedachtes werden verbroken door de geluiden die buiten de kajuit kwamen. Ze realiseerde zich weer dat ze bovenop haar ontvoerder zat. Waarschijnlijk zouden mensen haar als vreemd ervaren, ze zouden haar zelfs zien als een hoer die zich makkelijk overgeeft aan de eerste man die ze tegenkomt. Die mening zouden waarschijnlijk de leden van het schip over haar hebben, dat wist ze haast zeker. Het zorgde ervoor dat ze wilde opstaan en weglopen om vervolgens haar eigen fouten weer onder ogen te zien. Ze kon de stem van haar vader al horen wanneer hij achter haar gedrag zou komen. Zijn woede zou ontelbaar hoog zijn en dat zou ervoor zorgen dat ze gezien zou worden als een schande voor de familie. Toch wist zijzelf beter dat dit een kans was om de piraten te laten denken dat ze daadwerkelijk met elkaar bezig waren. Oliver had haar duidelijk gemaakt dat hij geen intenties had om met haar op een seksuele manier om te gaan, waar ze blij om was. Ze wist dat als de mannen door zouden hebben dat beiden niks deden, het ervoor zou zorgen dat Burneau bestormd zou worden met verschillende vragen. Waarschijnlijk zouden ze haar weer meenemen om de onzinnige kaartenspel te spelen waarop zij de hoofdprijs was. Hun manier van denken over de vrouwen was brutaal en respectloos, maar ze wist zelf dat ze weinig te zeggen had. De enige vrouw naar wie ze waarschijnlijk naar zouden luisteren was Ariella, maar daar had ze natuurlijk niks aan. De vrouwelijke piraat haatte haar, waar ze geen begrip voor had.
Haar ogen had ze gericht op de kapitein, terwijl ze luisterde naar de geluiden die zich achter de deur afspeelden. Gefluister en zacht gegrinnik was duidelijk te horen door de deur. Ze wist niet wat ze moest doen wanneer ze naar binnen zouden komen. Haar plan was snel doordacht en tot dat moment wist ze totaal niet wat ze moest doen. Ze hoopte enkel dat dit eruitzag alsof ze inderdaad intenties hadden tot geslachtsgemeenschap, aangezien dat hetgeen was waar de mannen op hoopten. Tot haar tevredenheid werkte Oliver met haar plan mee en snapte hij dat dit een deel was van haar plan. Haar aandacht werd getrokken door een té langen stilte buiten de kajuit. Langzamerhand had ze zich een kwartslag omgedraaid, zodat ze de deur kon zien. Binnen enkele seconden was de geluid van een deurklink te horen. Het piepend geluid klonk te hard in haar oren. Geschrokken draaide ze zich om naar Burneau. Ze wilde hem vragen wat ze nu konden doen, maar het leek erop dat hij al zelf de touwtjes in zijn handen had genomen. Zijn hand had een plek gevonden op haar wang. Ze begon aardig te begrijpen wat hij daadwerkelijk van plan was. Paniek stormde door haar heen, wetend dat ze nog nooit zo intiem met een man bezig was. Hijzelf leek daar geen enkel probleem mee te hebben. Zijn bovenlichaam kwam langzamerhand omhoog, waarna hij haar voor enkele seconden in haar ogen aankeek. Twijfel kwam bij haar op, maar voordat ze zich kon bedenken voelde ze algauw zijn lippen op die van haar. Op de achtergrond hoorde ze de deur opengaan, maar daar was haar aandacht totaal niet op gevestigd. Het enige wat ze daadwerkelijk voelde waren zijn lippen op die van haar en het gevoel die bij haar was ontstaan was enkel vreemd. Niet vreemd, omdat het van hem afkomstig was, maar vreemd, omdat het op een rare manier aangenaam was. Zonder het door te hebben grepen haar handen naar zijn shirt, waarna ze zichzelf langzamerhand naar hem toetrok. Geschrokken geluiden vulden haar oren, ervoor gezorgd dat een korte glimlach op haar lippen ontstond. De plan van hun had gewerkt en niet een beetje ook.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De geluiden die de mannen aan het maken waren werden verdwenen langzaam naar de achtergrond terwijl Oliver zich in dit moment onbewust helemaal focuste op Eleonore en Eleonore alleen. De situatie daarom heen was hij even helemaal vergeten. Met zijn andere arm nog op het bed hield hij zich omhoog en zijn andere hand hield hij op de wang van Eleonore. Haar handen voelde hij op een gegeven moment aan zijn shirt en kort daarna leek Eleonore nog wat dichter tegen hem aan te komen. Hij had dan wel beloofd niks intiems met haar te proberen toch leek deze situatie een uitzondering te zijn voor die belofte maar gelukkig leek Eleonore dat ook te begrijpen. Zelf vond Oliver de situatie ook niet iets om over te klagen, al was dit niet iets wat hij bij iemand zou opbrengen en al helemaal niet bij Eleonore. Als hij dat zou doen dan zou ze niet meer hetzelfde naar hem kijken, dan zou ze misschien nog dingen in haar hoofd halen die niet zo waren. Die zou dan waarschijnlijk alleen maar denken dat hij gebruik van haar nam en dat dan dus ook vaker zou willen proberen, al was dat helemaal niet zo. Of straks dacht ze nog dat hij gevoelens voor haar had en het daarom niet zo erg vond, dat kon hij ook zeker niet door haar hoofd hebben rondspoken. In conclusie zou het gewoon raar zijn als hij het hier met haar over zou hebben en hij zou het dus ook zeker niet bij haar, of bij wie dan ook, opbrengen. Zelf zou hij waarschijnlijk proberen om dit te vergeten of om op zijn minst zo weinig mogelijk aan te denken, dan al helemaal dat hij het niet zo erg vond om zo met Eleonore bezig te zijn. Gisteren kon hij haar niet uitstaan, vanochtend kon hij haar zelfs nog niet eens uitstaan dus ergens was het voor hem ongelofelijk dat ze hier nu samen intiem bezig waren, het was zelfs nog minder te geloven dat Oliver het helemaal niet zo erg haatte als dat hij een paar minuten geleden zijn tijd met Eleonore haatte. Misschien was het de rum dat hij daardoor toch iets losser was geworden en minder gespannen was, misschien was het het feit dat hij sinds een tijdje al niet meer intiem geweest was met een vrouw, hij had geen idee was het was maar hoe dan ook van hem hoefde er niet perse snel een stop aan te komen.
Geschrokken geluiden klonken uit het niets van de deur van de kajuit. Eigenlijk niet uit het niets maar voor Oliver kwamen ze uit het niets, hij was vergeten dat de mannen inderdaad zijn kajuit binnen kwamen gelopen. Het leek dat door de geluiden Eleonore het niet kon laten om een glimlach op haar gezicht te krijgen, wat begrijpelijk was. De geschrokken geluiden van de mannen betekende dat ze zouden geloven dat Oliver gebruik maakte van de prijs die hij gewonnen had en als hun het geloofden dan zouden de verhalen ook snel het dek rond gaan, daardoor zou al snel iedereen het weten en dus zouden er geen vragen of verdenkingen zijn kant op komen waar hij dan voor op moest draaien. Oliver besloot om dit moment met Eleonore toch maar te stoppen en zich zijn aandacht te vestigen op de bemanning die zijn kajuit was binnengeslopen. Uiteraard kon hij nog wel even doorgaan maar dan zou hij de mannen een hele show moeten geven en Oliver gokte dat dat niet deel uitmaakte van Eleonore’s plan en zelf leken ze ook niet de kamer uit te lopen na hun gezien te hebben. Natuurlijk niet, die dachten dat ze stilletjes waren binnengekomen en dat hij en Eleonore niks doorgehad hadden. Even was dat ook zo, heel even was Oliver vergeten dat ze naar binnen waren gekomen dus als ze geen geluid hadden gemaakt op het moment dat ze geschrokken waren dan had Oliver zomaar door kunnen gaan. Nu was Oliver dus toch wel gestopt, zijn blik op zijn mannen gericht. Daar stonden 3 mannen van zijn bemanning, dat ze geschokt waren was duidelijk van hun gezichten af te lezen. “Mannen..” Begon hij na even de mannen aangekeken te hebben. “Zou ik iets meer privacy mogen tussen mij en mijn prijs die ik helemaal eerlijk gewonnen heb?” Zei hij met een grijns op zijn gezicht, even richtte hij zijn blik op Eleonore maar bracht deze daarna weer terug naar de mannen die in zijn deuropening stonden. De grijns was wel geforceerd maar Oliver deed zijn best om het hele gebeuren zo goed mogelijk aan zijn bemanning te verkopen. Door zijn opmerking moesten de mannen lachen en kregen zij ook een grijns op hun gezicht. "Nou kom op.. weg jullie.." Probeerde hij toen maar toen hij merkte dat de mensen bleven staan. "Sorry kapitein.." Was het laatste was nog te horen was voor de mannen de kamer weer verlieten en de deur achter hen sloten. Zodra Oliver en Eleonore weer alleen in de kamer waren richtte Oliver zijn ogen weer op haar. Zijn hand was nog steeds lichtelijk geplaatst op haar wang en hun lichamen waren nog steeds erg dicht op elkaar. Met zijn ogen bestudeerde Oliver het gezicht van Eleonore maar zodra hij doorhad hoe ze nog lagen ondanks dat ze weer alleen waren schraapte hij zijn keel. "Gelukkig heeft je plan gewerkt..." Zei hij zachtjes, gevolgd door een kleine glimlach. Zijn hand haalde hij van haar gezicht en plaatse deze naast zich op het bed zodat hij zich nu met beide armen zijn bovenlichaam omhoog hield.

Vulgar
YouTube-ster

Vulgar schreef:
Voor Eleonore was het een vreemd moment, wetend dat ze in een zoen zat met de persoon die haar een dag geleden ontvoerd had. Normaal gesproken zou niemand vrijwillig met hun gijzelaar zulke contacten starten, maar het was overduidelijk de situatie die haar daartoe aanspoorde. De rum was allang al in de werking gegaan in haar lichaam en de personen die ondertussen in de kajuit waren gekomen moesten denken dat er inderdaad iets gebeurde tussen de twee mensen. Waarschijnlijk zou haar reputatie hierdoor compleet veranderen. Ze zou van een verwende adel naar een makkelijk beïnvloedbare vrouw veranderen. Dat beeld wilde ze niet uitstralen, maar ze wist dat ze er geen verandering meer aan kon brengen. Hoogstwaarschijnlijk waren haar dienstmeisjes intiemer bezig dan dat ze zich wilde voorstellen, maar dat waren haar zaken niet. Het enigste was ze hoopte was dat ze alle drie veilig zouden eindigen. Op dat moment leek het erop dat Eleonore het veiligst mogelijk zat. Zij had het geluk dat Oliver geen enkele intenties had om met haar één bed te delen, waar ze het meest bang voor was. Waarschijnlijk had hij geen enkele interesses in haar en kon hij zich genoeg minnaressen veroorloven die hem meer konden geven dan dat zij in zich had. Normaal gesproken zou dat een belediging zijn voor een vrouw, maar zij vond er niks ergs aan. Haar maagdelijkheid zou ze nooit kwijt willen raken aan een piraat, daarbij was ze katholiek en mocht ze geen geslachtsgemeenschap hebben voordat ze zou trouwen. Haar ouders zouden zich schamen voor hun dochter en daarnaast wilde ze haar familie die schaamte niet geven. Ze had te veel respect voor haar familie om dat te laten gebeuren. Ook was haar zelfrespect hetgeen wat haar ook tegenhield. Nog steeds voelde ze zijn lippen op die van haar, daarmee laten merken dat beide personen nog geen intenties hadden om de passieloze kus te verbreken. Ergens had ze het idee dat ze het minder erg vond dan dat ze eigenlijk zou moeten. Haar handen knepen in het materiaal van zijn bovenkledingstuk, ervoor gezorgd dat er kreukels ontstonden in de dunne stof. Het maakte haar niet uit, wetend dat het niet haar kleding was die vol met kreukels zou zitten. De zoen duurde niet lang, aangezien Oliver diegene was die die beëindigde. Haar tanden zette ze even op haar lip, hopend dat de gevoel van zijn lippen van haar lippen weg zou gaan. Ze liet algauw haar onderlip los, hopend dat de warmte die zich door haar lichaam verspreide zou verdwijnen. De warmte kwam doordat ze dichtbij de kapitein zat en door de adrenaline die door haar lichaam gierde, wetend dat hun plan had gewerkt op de bemanningsleden.
Wanneer ze merkte dat ze niet meer de volledige aandacht had van Oliver, richtte ze haar ogen op haar benen, die op dat moment aan beide kanten van zijn lichaam lagen. Ze bleef op zijn schoot zitten, daarmee laten zien aan de personen in de deuropening dat ze hun moment hadden verpest. Hoewel het allemaal in scene was gezet, dat wisten hun niet en ze wilde ook dat dat zo ging blijven. Zo zou ze geen gezeur krijgen en zou Oliver gezien worden als de kapitein die alles voor elkaar kreeg. Het zou waarschijnlijk niet lang duren voordat de nieuwste roddels het dek over zouden gaan. Met dat leek het leven op de zee veel op het leven in een kasteel. Verschillende roddels, of ze nou echt waren of verzonnen, waren binnen enkele minuten door de hele ruimte verspreid. Het zou op het schip hoogstwaarschijnlijk korter duren dan in een burcht, maar het ging om de gedachte dat het leven in de verschillende gebieden op dat punt erop leek. Drie paar ogen keken de twee vreemd en geschokt aan. Zo te zien hadden ze niet gedacht dat er daadwerkelijk iets zou gebeuren tussen de twee personen. Ze hadden beiden aan elkaar laten merken dat ze haat voor elkaar voelden, dus een situatie als deze kwam onverwacht voor de piraten. Uiteindelijk was de kapitein degene die de stilte verbrak. Zijn zware stem klonk hard in de slaapruimte. De mannen leken de kleine toneelstuk echt geloofd te hebben. Hun gelach klonk oprecht in haar oren en na weinig moeite had Oliver ze uit zijn kajuit gekregen. Een opgeluchte zucht verliet pas haar mond wanneer ze de deur achter zich hadden gesloten. Het duurde even om uiteindelijk haar moed bij elkaar te rapen om hem aan te kijken. Zijn hand had hij nog steeds op haar wang en de positie waarin ze eerst lagen was compleet onveranderd gebleven. Haar ogen had ze op zijn gezicht gericht, elke litteken bestudeerd. Hoewel dat respectloos was, kon ze haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Vragen kwamen in haar op, maar ze durfde ze niet te stellen. Zijn huidbeschadigingen leken pijnlijk en waarschijnlijk deden ze hem denken aan de verschillende gevechten die hij had gehad. Ze vroeg zich af of hij meerdere littekens op zijn lichaam had, maar dat was hoogstwaarschijnlijk zo. Hoewel ze hem niet kende, had ze genoeg verhalen over hem gehoord. Ze had ze niet allemaal onthouden, maar ze kon zich herinneren dat ze niet positief waren. Zijn reputatie onder de mensen was niet goed, wat hij waarschijnlijk zelf ook wist. Ze had zo veel vragen voor hem, maar ze zou er vast en zeker geen antwoorden op krijgen. In de korte tijd dat ze hem kende, kon ze verwachten dat hij geïrriteerd zou raken door de interesse die ze in zijn leven zou tonen.
Pas wanneer hij zijn keel schraapte keek ze geschrokken op. Ze haalde haar ogen van zijn gezicht af, ze vervolgens gefocust op haar handen die nog steeds zijn kleding vasthielden. Zijn hand had hij van haar gezicht gehaald om zich vervolgens weer te steunen op beide armen. De afstand tussen hun gezichten werd groter, waardoor ze zich herinnerde waar ze mee bezig was. De plan had gewerkt en het was tijd dat zij het contact tussen de twee verbrak. Zijn woorden lieten haar naar hem opkijken. Een korte glimlach verscheen op zijn gezicht, waardoor ze hem even vragend aankeek. Het was de eerste keer dat ze hem oprecht zag glimlachen. Het was een vreemd beeld, maar het was niet iets waaraan ze niet zou kunnen wennen. Ze zag hem liever zo, dan dat ze hem boos zag. Haar ogen had ze op haar handen gericht, haar vingers vervolgens laten ontspannen zodat ze zijn kleding weer kon loslaten. 'Uhm.. ja, gelukkig', stamelde ze. Ze wist niet wat ze moest doen, dus deed ze wat haar het meest logisch leek. Op een snelle tempo ging ze van de man af, waarna ze naast hem ging zitten. Haar wangen kregen een lichte kleur, maar doordat ze met haar gezicht van hem weggedraaid zat, kon hij haar niet zien. Ze richtte haar ogen uit het kleine raampje, waarna ze zag dat het al donker was geworden. 'Waar kan ik... slapen?', vroeg ze hem. Ze probeerde van onderwerp te veranderen, waardoor ze hoopte dat hij de hint zou snappen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het duurde niet lang nadat de mannen Oliver en Eleonore alleen gelaten hadden dat Eleonore van hem afklom. Eigenlijk was het wel te verwachten dat ze niet langer dan nodig was boven op hem zou zitten. Ondanks dat had hij het niet erg gevonden als ze wat langer was blijven zitten, al was het raar dat hij zich daar zo over voelde. Oliver vertelde zichzelf dat het gewoon het fysiek contact was wat hij fijn vond en het was gewoon de alcohol waardoor hij zich zo goed voelde door intiem te zijn, het had niks te maken met Eleonore. Het kon absoluut niks met Eleonore te maken hebben, een uur geleden kon hij haar niet uitstaan. Met zijn ogen volgde hij hoe Eleonore haarzelf van zijn schoot afhaalde. Hierdoor kon Oliver weer normaal overeind zitten. Zuchtend leunde hij naar voren, met zijn armen leunde hij op zijn benen. Nu moesten hij en Eleonore nog aardig wat tijd zien te vullen samen, al zouden ze allebei waarschijnlijk gewoon hun eigen ding doen. Oliver zou dan vanavond ook vroeg al gaan slapen, dan zouden Eleonore en hij niet zo lang met elkaar te maken hoeven hebben. Dat zou waarschijnlijk wel zo makkelijk, dan zouden ze niet al te lang met elkaar te maken hoeven hebben. Voor nu ging het aardig goed tussen de twee, sinds ze samen in zijn kajuit waren hadden ze nog niet gevochten, behalve dan toen ze voor het eerst binnenkwamen maar sinds die tijd hebben ze niks behalve vriendelijk tegen elkaar gedaan, dus Oliver was niet van plan om lang genoeg wakker te blijven om weer een gevecht te laten ontstaan. Al zou dat waarschijnlijk toch wel weer gebeuren, dat wist Oliver ook wel. Eleonore en hij botste zo erg met elkaar dat het simpelweg onvermijdelijk zou zijn.
De stem van Eleonore zorgde ervoor dat Oliver naar haar opkeek, ze had ondertussen plaats naast hem genomen. Door hij haar kant opkeek zag hij dat haar blik ergens op gevestigd was, hij volgde haar blik en kwam uit bij een van de ramen van zijn kajuit. Over haar vraag moest hij wel even stilstaan, daar had hij namelijk nog niet over nagedacht. Er viel dan ook weer een stilte in de kajuit. Er was maar 1 bed in de kajuit, voor de rest was er nog wel een stoel maar of dat nu comfortabel was om op te slapen, dat leek hem niet, ook was de grond geen optie. Het handigste was als hij Eleonore in een andere kamer liet slapen maar als iemand haar in de andere kamer zou zien liggen dan zouden ze vragen gaan stellen en daar had Oliver ook geen zin in. "Ja, daar vraag je me wat.." Mompelde hij stilletjes terwijl hij zijn blik weer op Eleonore zelf focuste. "De enige slaapplek die ik heb is het bed.." Vertelde hij haar, hij kon haar vertellen dat ze op zijn stoel kon slapen maar hij wist toch al het antwoord en dat was waarschijnlijk dat ze dat niet wou, wat begrijplijk was want zelf wou Oliver het ook niet. Daarom zou hij dus ook niet voorstellen om ergens anders te slapen zodat Eleonore het bed voor zichzelf zou kunnen hebben, hij was niet gek. "Ik bedoel.. als je het niet erg vind zouden we ook het bed kunnen delen." Stelde hij voor, hij merkte dat hij een beetje ongemakkelijk werd door dat voorstel. Meteen keek hij dan ook niet meer Eleonore's kant op en had hij zijn ogen gevestigd op de grond. "Tenzij je natuurlijk een beter idee hebt, dan kan dat ook."Voegde hij nog toe. Oliver had vaker een bed gedeeld met vrouwen, vaak waren dit prostitué's die hij had ingehuurd in de stad en terug had gebracht. Toch was er iets anders aan het denken aan het delen van een bed met Eleonore. Misschien omdat dit niets intiems was, voelde het gewoon apart en anders.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld