Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg || Visiting The Shadows With You Is -

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Milo had gehoopt dat het diner snel voorbij zou zijn, zodathij zich zo snel mogelijk kon afzonderen van zijn gasten. Toch wist hij dat ze redelijk lang aan tafel zouden zitten. Thuis waren de maaltijden natuurlijk anders dan hier, in het kasteel. Daar aten ze tijdens het diner slechts wat erwas, en soms was dat heel weinig om zeven monden te vullen. Nu bestond het diner vaak uit een gang van een aantal verschillende kleine gerechten, en elk gerecht op zich was heerlijk en vol smaak, heel anders dan Milo gewend was en iets waar hij in het begin ook erg aan had moeten wennen. Hij voelde zich enorm verwent dat hij, zomaar, weer mocht genieten van dit luxe leven zonder dat hij er iets voor had gedaan. Gelukkig troostte hem de gedachte dat zijn familie het niet slecht had nu, dat hij zijn rijkdom met hun mocht delen en dat zij geen honger zouden hebben, nooit meer. Natuurlijk had hij ze graag meegenomen naar
het paleis, maar dat was niet realistisch. Het mocht niet, want dan zou iedereen weten waar Milo vandaan kwam en dan zou het volk hem niet meer accepteren. Bovendien wist hij dat het beter was voor zijn broertje en zusjes om op de plek te blijven waar ze waren opgegroeid. Enigszins was dat jammer. Hij mistte ze wel en hij kon ze niet meer beschermen nu. Gelukkig werd zijn broertje steeds ouder en kon hij de rol van de grote broer nu vervullen voor zijn zusjes.
‘The dinner is very nice, your majesty, thank you. So how is everythingworking out so far?’ Milo keek op van de stem die hij naast zich hoorde.Toen hij zich naar de gast rechts van hem had toegedraaid keek hij in een vriendelijk gezicht van een wat oudere man. Het was sir Alarcón, een oude man die volgens verhalen in een prachtig groot huis woonde aan de kust van het land, waar hij rijk was geworden aan de handel overzees. Het was een vriendelijke man, had Milo al wel ontdekt, en in de toekomst zouden ze ook samen zaken kunnen doen. ‘You’re welcome,sir Alarcón. I think everything will be fine, it’s just a lot to start up just at once…’ Milo had een vriendelijke lach op zijn gezicht wanneer hij tegenzijn gasten sprak. Hij vond het fijn dat de meesten van hun daadwerkelijk belangstelling voor hem hadden en vond het daarnaast fijn om zoveel te delen met het volk. Het was belangrijk voor hem, voor zijn naam en voor zijn imago.
‘When I was your age, my father had died unexpectedly. All his business went to me. I had to figure out everything on
my own too, but as you see, that worked out just fine. And I believe you can do this too.’ Milo vond het fijnom naar zijn verhalen te luisteren. Het was alsof de oude man hem moed wilde inspreken, en ergens was dat voor Milo een fijn gevoel, alsof hij een soort vaderfiguur voor hem wilde zijn die hij nu niet had. Milo had wel een goede band met zijn pleegvader, al had Milo altijd gemerkt dat de twee niet op elkaar leken. Zijn pleegvader was erg stil, praatte niet of amper. Hoewel Milo wel altijd veel liefde had gevoeld en veel van hem had geleerd, was hij niet echt het vadertype waar hij soms op gehoopt had. Want zijn pleegvader was niet iemand aan wie hij alles kon vertellen of dingen mee kon delen zoals zoon-vader dat misschien deden. Sinds hij wist dat zijn ouders niet zijn daadwerkelijke ouders waren vroeg hij zich vaak af hoe het zou zijn geweest als hij was opgegroeid als prins, bij zijn echte vader, de koning en hoe hun band zou zijn geweest. Ergens mistte hij zijn vader, zijn échte vader.
'Thank you.' Bedankte Milo sir Alarcon nog, toen hij merkte dat hij even voor zich uit had gestaard, en ze raakten in gesprek over zijn leven en over zijn bedrijf. Met interesse luisterde Milo naar zijn verhalen, en hoewel zijn blik af en toe onbewust naar Catalina gleed vermaakte hij zich nog wel. De tijd verliep dan ook sneller dan hij had gedacht.
Toen iedereen was uitgegeten bleven de meeste gasten nog even zitten om te praten. In die tijd dronk Milo het laatste drank wat in de wijnbeker zat en zijn blik viel toen onbewust opnieuw op Catalina. Hij zag aan haar dat ze zich niet helemaal op haar gemak voelde, maar wat nog meer opviel was het gedrag van haar man, die duidelijk beinvloed was door de alochol. Milo kon niet horen waar hij over praatte, daarvoor zat hij te ver weg. Toch zag hij aan Catalina dat het niet veel goeds kon betekenen. Opnieuw vroeg Milo zich af wat er aan de hand was met zijn vriendin, nu hij ook wist dat het met Nicolaes te maken had. Wat had hij haar aangedaan, of gezegd, wat zo erg was dat ze niet meer bij hem in een ruimte wilde zijn? Wat als hij écht gevaarlijk voor haar was, tot hoever kon Milo haar dan beschermen zonder dat er geruchten rond zouden gaan? Want als ze in gevaar was zou Milo haar niet zomaar met hem naar huis laten gaan, waar hij geen controle en geen invloed zou hebben over de situatie.

ts - after diner

Het had even geduurd voordat iedereen de eetzaal verlaten had. Sommige gasten gingen naar de guestroom, waar de vrouwen nog konden praten onderling, hun mannen vertrokken naar de rookkamer, waar zij sigaren deelden en wijze woorden uitwisselden. Ook de drank vloeide rijkelijks, en dat was waarschijnlijk de reden geweest dat Nicolaes ook tevens naar de kamer was vertrokken. Wellicht had hij zijn vrouw graag aan zijn zijde gehad, maar deze avond had hij pech. Zijn vrouw zou hem niet vergezellen en ook niet later op de avond, wat hij misschien nog niet wist maar daar zou hij vanzelf achterkomen. Milo had geen sprankeltje medelijden met de man.
Milo was even met de heren meegelopen maar had zichzelf daarna geëxcuseerd en was de gang opgelopen; hij was opzoek naar Catalina zodat ze eindelijk weer samen konden zijn zonder dat ze raar aangekeken zouden worden, dat ze vrijuit konden spreken en konden zeggen wat ze wilden. Een warm gevoel stroomdde dan ook door zijn lijf toen hij haar eindelijk gevonden had. Een lieve glimlach stond op zijn gezicht toen hij naar haar keek, en hij leek even alles te vergeten, alsof alles om hem heen vervaagde. Het ging alleen nog om hem en haar. 'Hey,' merkte hij op. 'I am sorry it had to take so long. Let's find a place to talk in private?' Stelde hij voor. De gang was op hun na verlaten al stonden er soldaten op hun wacht. Het was beter als ze zich nu afzonderden, zodat niemand hun zou kunnen storen en zodat Catalina kon uitleggen wat haar dwars zat.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Na het diner had Catalina zich samen met enkele vrouwen samengevoegd om richting de gastenkamer te lopen. Ze wilde niet te veel opvallen en zo leek het erop dat ze een gesprek voerde met de dames. In werkelijkheid negeerde ze hun volkomen en luisterde ze niet naar hun gesprek. Ze probeerde zich niet eens in het gesprek te mengen, wetend dat ze anders tijd zou verliezen. Na het diner had ze met Milo afgesproken en ze wilde dat zo snel mogelijk doen. Helaas hadden ze geen plek afgesproken en moest ze zich ergens verschuilen. Onderweg had ze langzaam de groep verlaten, ervoor gezorgd dat niemand haar zou opmerken. Gelukkig waren de vrouwen druk in gesprek en leken ze haar geen aandacht te geven. Ze was door de gangen heen aan het lopen, op zoek gegaan naar een geschikte plek om op haar beste vriend te wachten. Overal stonden ridders en overige werkers van de toekomstige koning. Nergens leek het rond deze tijd rustig te zijn. Sommige mensen gingen na het diner terug naar hun kamers. Uiteindelijk bevond ze zich in een gang waar enkel twee ridders waren die uitkeek hielden op de rest van de ruimte. Ze verschuilde zich om het hoekje, haar rug geleund tegen de stenen muur. Voor even had ze haar ogen gesloten en zachtjes gezucht. Ze was blij dat ze van Nicolaes af was en dat hij onder de invloed was. Wanneer hij geen alcohol in zijn lichaam zou hebben, zou hij doorhebben dat ze zich niet bij hem bevond. Hij zou haar gaan zoeken en wanneer hij erachter zou komen dat ze met haar beste vriend was, zou ze niet weten wat hij Milo aan zou doen. Ze had vaker problemen gehad door zijn jaloezie, maar ze nam hem nooit echt serieus. Totdat ze hem zag met zijn jongere broertje die overduidelijk interesse had in zijn vrouw. Dat was de eerste keer dat ze hem boos had gezien. Ze wist dat als zij d'r niet was, dat hij zich niet had kunnen inhouden. Die gebeurtenis was ook het begin waarin Nicolaes langzamerhand zijn ware aard liet zien. Aan het begin was ze enigszins gelukkig. Hoewel ze geen gevoelens had voor haar echtgenoot, kon ze het goed met hem vinden. Hij was goed voor haar en hij zorgde ervoor dat ze zich altijd op haar gemak voelde. Uiteindelijk liet hij duidelijk blijken hoe hij echt was. Alcohol maakte hem een compleet ander persoon en dat zorgde ervoor dat ze bang voor hem was geworden. Echte angst had ze pas kortgeleden voor hem gevoeld. De gebeurtenis stond nog vers in haar netvlies, net alsof het enkel één minuut geleden was gebeurd. In feite was het al een dag geleden dat hij te ver was gegaan met zijn handelingen. Een knoop ontstond in haar maag wanneer ze zich besefte dat ze het aan haar beste vriend moest uitleggen. Ze wilde niet, maar aan de andere kant wist ze dat het uiteindelijk zou moeten. Ze vertelde Milo alles en dat was een gebeurtenis die ze moeilijk voor haarzelf kon houden. Milo's reactie kon ze moeilijk inschatten, maar ze wist haast zeker dat hij haar op zijn manier zou troosten. Enkel hij kon haar daadwerkelijk rustig krijgen en daar respecteerde ze hem voor.
Een zware stem was duidelijk te horen door de stille gang. Geschokt keek ze op, waarna ze de glimlachende gezicht van Milo bekeek. Haar emoties klaarden lichtelijk op, wetend dat hij moeite voor haar had gedaan om haar op te zoeken. 'Hey', groette ze hem terug. Hij had iets anders kunnen doen, zoals verder praten met de gasten of zijn nodige slaap krijgen in zijn kamer. Toch had hij voor haar gekozen en die gedachte zorgde ervoor dat ze zich blijer voelde. Hoewel haar avond haast verpest was, was hij diegene die de einde van de dag voor haar opklaarde. Wanneer hij haar een voorstel deed, knikte ze glimlachend. Ze wist een plek die perfect leek voor die gelegenheid. Doordat ze het kasteel had verkend kwam ze heleboel plekken tegen die perfect leken voor privégesprekken, maar de enige ruimte die perfect leek was de oude bibliotheek. Het was overduidelijk aan de ruimte te zien dat er weinig mensen kwamen. Voor even had ze haar hoofd om de hoek gestoken, gezien dat de soldaten nog steeds op de wacht stonden. Gelukkig moesten ze een andere kant op. Ze kon zich herinneren dat er in die stuk van het kasteel haast niemand te vinden was. 'I know a place', vertelde ze. Ze wenkte hem om met haar mee te lopen wat ze verwachtte dat hij zou doen.
Voor de deur bleef ze staan, waarna ze hem opende. De ruimte was donker en enkel het maneschijn die vanuit het raam kwam verlichtte een kleine stukje van de bibliotheek. Ze liep de ruimte binnen, waarna ze rond zich heen keek. De stoelen die zich in de kamer bevonden leken oud te zijn en de hoeveelheid stof zou ervoor zorgen dat hun kleding volledig eronder zou zitten. Uiteindelijk had ze plaats genomen op het kleine stukje voor het raam die verlicht was. De stenen voelden koud aan, maar ze negeerde het gevoel. Langzamerhand had ze enkele klopjes met haar hand naast haar op de plek gegeven, hem laten zien dat hij naast haar mocht komen zitten. 'Come and sit here', zei ze.

'I'll tell you the story, it's just... I didn't tell anyone. You'll be the first and the only one that'll know about it. Just know it's difficult for me to explain it to you, because the moment I think back about what happend, is giving me bad feelings.'

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Aan haar reactie te merken was ook Catalina blij om Milo te zien. Toen ze hem vertelde dat ze wel een plek wist keek hij haar nieuwsgierig aan. Hij vond het leuk dat ze de tijd had genomen om het kasteel te bezichtigen in de tijd die ze over had, en hoewel hij niet direct aan een plek had gedacht vond hij het dus prima om met haar mee te lopen. 'Interesting. Show me, please. Mylady,' zei hij met een glimlach, hoewel de toon in zijn laatste woorden meer voor de grap was. Het was gek dat ze enkele maanden geleden op die manier tegen elkaar hadden gepraat, spottend, denkend dat ze beide nooit zulke mensen zouden worden. Toch was dat nu anders. Milo was de kroonprins en Catalina was getrouwd met een machtige man. De fatsoenswoorden waren meer dan gebruikelijk, hoewel Milo vaak moest denken aan hoe hij en Catalina daarover dachten, vroeger.
Hij liep met haar mee en was verrast dat ze uit eindelijk bij de bibliotheek uitkwamen. Het was inderdaad een ruimte waar weinig tot misschien wel geen bezoekers kwamen. Dat was ook de oorzaak dat er overal stof lag en het een beetje muffig rook in de ruimte. Misschien kon hij binnenkort wat dienstleden de bibliotheek laten opknappen, bedacht hij toen. Dan zou hij er vaker willen zijn al las hij geen boeken. Zijn gasten wellicht wel. Hij wist dat Catalina bijvoorbeeld graag las. Tevens een reden waarom ze deze ruimte had gevonden, natuurlijk. Zijn ogen gleden door de ruimte, het was er donker, en zijn pupillen hadden even tijd nodig om te moeten wennen aan het duister. Toch scheen er helder maanlicht door de ramen, wat ervoor zorgde dat het niet helemaal zwart voor zijn ogen werd. Zodra Catalina naar het raam was gelopen om te zitten sloot Milo de deur achter zich en stak een aantal kaarsen aan. 'I think I should have this place cleaned up...' Zei hij zachtjes hardop, zijn blik op Catalina gericht. Toen ze een gebaar maakte om naast haar te komen zitten deed hij dat ook en nam naast haar plaats onder de koude stenen. Het gevoel probeerde hij te negeren, want toen hij naar de stoelen keek die onder het stof zaten bedacht hij dat het ook niet slim was om daarop te gaan zitten. Bovendien hadden ze samen niet erg veel ruimte, waardoor hij haar arm tegen de zijne voelde. Hoewel ze vaker dicht bij elkaar zaten, voelde het elke keer alsof het voor het eerst was, alsof het iets speciaals was.
Hij wilde nog iets zeggen, maar hield zijn woorden in toen Catalina begon met praten. Aan haar woorden te horen wist hij dat ze moeite zou hebben om haar verhaal kwijt te kunnen, maar Milo was daarop voorbereid, en wist hoe hij daar mee om moest gaan. Hij kende haar immers wel langer dan vandaag. En dus liet hij haar uitpraten, en knikte daarna begrijpend. 'That's fine, take your time. You know your secrets are safe with me. And if it is hurting you, you know I will always help you as a friend and as a king.' Hij sprak expres niet over hem, wetend dat dat iets gevoeligs was om te zeggen. Toch wisten ze beide inmiddels wel om wie dit ging. Over haar man. Ergens had Milo al wel een vermoeden wat er gaande was. Hij had enkele woorden opgevangen tijdens het diner en daarnaast had hij bestudeerd hoe de twee met elkaar omgingen. Er was iets gebeurd wat afstand had gecreëerd tussen de twee, ze waren niet samen zoals ze dat op het eerste feest in het kasteel waren. Waarom zou ze ten slotte anders een eigen kamer willen?
Toch drong hij uit respect niet aan en zou hij de woorden niet uit haar mond nemen. Ze moest het uit eindelijk zelf vertellen en hij zou haar daar de kans voor geven, wetend dat ze het wel moeilijk vond. Hij had daarom de neiging om haar even aan te raken, al was het iets onschuldigs, om haar aan te moedigen. Maar dat dat hij echter niet, bang om verkeerde intenties af te geven.
Ergens hoopte hij ook dat zijn verwachtingen niet waar waren, dat hij er naast zat. Hij wilde zichzelf niet geloven. Natuurlijk wilde hij niet dat haar man haar pijn zou doen, dat haar iets overkwam of overkomen was. Hij wist ook niet hoe hij zou reageren als hij hoorde dat dat wel zo was, zou hij zijn woede naar Nicolaes dan nog wel kunnen onderdrukken? Nu nog wel, dacht hij. Op het moment was hij erg rustig, mede om Catalina de tijd te geven om haar verhaal te vertellen. Maar daar kon nog wel eens verandering inkomen eenmaal hij de waarheid wist.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Catalina was blij met de reactie van haar beste vriend over de ruimte. De bibbliotheek was waarschijnlijk al voor een lange tijd niet meer betreden en schoongemaakt, waardoor er duidelijk stof was verzameld op de planken, kasten, boeken en stoelen. Ze stelde zich voor hoe ze hier een eigen ruimte had om te zitten. Toch kon ze zoiets niet aan Milo vragen. Het kon zomaar zijn dat dit de laatste keer zou zijn dat ze het kasteel had betreden. Het zou ook te veel moeite kosten en ze zou anders te veel gevraagd hebben aan hem. De hoeveelheid boeken die hier lag was enorm en het zou waarschijnlijk tientallen jaren duren om ze allemaal één voor één uit te lezen. Ze herinnerde zich weer het boek die ze verstopt had in de gang die enkele gangen verderop zat. Tot nu toe wist ze niet hoe dit gesprek af zou lopen en wat ze hierna zouden doen. Het enigw wat ze wel wist was dat als ze naar haar kamer terug zou gaan, ze onderweg haar boek zou pakken. Daarmee zou ze haar tijd kunnen doden die ze in de burcht bestede. Een veilig gevoel kwam in haar naar boven wanneer ze zich bedacht dat ze een kamer voor haarzelf had. Ze hoefde niet aan Milo te vragen of de ruimte was geregeld, aangezien ze hem aan zijn woord kon houden. Ergens wist ze dat hij voor haar zo snel mogelijk een kamer had geregeld, enkel om zijn beste vriendin te helpen. Het maakte haar niet uit hoe groot of hoe klein die kamer was. Het belangrijkste vond ze dat haar echtgenoot niet zou weten dat ze daar zat. Ze wilde niet weten wat hij zou doen en hoe hij zou reageren. Waarschijnlijk zou hij boos worden, omdat ze hem haast de hele dag al had genegeerd. Hij verdiende het en ergens wist ze dat hij erger verdiende dan dat. Ze was enkel een persoon die niet snel mensen kwetste, hoewel ze het bij hem minder erg vond.
Milo’s woorden vulden haar oren. Haar blik had ze op haar handen gericht die ze zonder het door te hebben met elkaar had verstrengeld. Ze zat zenuwachtig met haar handen en vingers te spelen, de juiste woorden gezocht om hem het verhaal uit te leggen. Hoewel ze hem ook in enkele woorden kon uitleggen wat er was gebeurd, wilde ze hem alles uitleggen. Ze durfde hem niet aan te kijken, bang dat ze dan gelijk in tranen uit zou barsten of dat hij uiteindelijk door zou hebben dat ze toch niet sterk genoeg was. Zijn woorden had ze enkele keren door haar hoofd herhaald, zich rustig proberen te krijgen. Een zucht was duidelijk te horen in de stille ruimte, waarna de woorden op een snelle tempo uit haar mond stormden. ‘Nicolaes has been showing his true nature for a few months now. He is an alcoholic and that means that he drinks every night and sometimes he drinks even at mornings’, begon ze hem uit te leggen. ‘He tried to do something yesterday and because of that I started to hate him’, flashbacks kwamen weer omhoog, maar die probeerde ze weer weg te duwen. ‘I went to the bedroom and after a few minutes he followed me. At first I thought he was going to sleep right away, but then he started to say weird things‘, tranen kwamen in haar naar boven, maar die probeerde ze zo goed mogelijk te negeren. Ze wist dat als ze nu met haar verhaal stopte dat ze zich niet meer bij elkaar zou kunnen rapen. ’He started to touch me and I made it clear to him that I did not want to. He got angry and..’, ze sloeg haar handen voor haar gezicht, haar snikken proberen in te houden. ‘It is the worst thing what an man can do to a woman. He tried to rape me’, de woorden klonken vreemd uit haar mond. ‘I was lucky, because the butler heard me scream for help. If he was not there, there would be no one to stop Nicolaes.’

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Milo hield zich voor om rustig te blijven zodat Catalina haar verhaal kon doen. Een vreemd gevoel bekroop hem toen hij daadwerkelijk hoorde wat er was gebeurd, er waren zoveel dingen die nu door hem heen gingen wat hij wilde zeggen. Dat hij Nicolaes nooit had vertrouwd, dat hij zou boeten voor wat hij had gedaan en dat Catalina veilig zou zijn, bij hém. Het was al lastig genoeg om haar man onder ogen te komen, niet alleen omdat hij Catalina getrouwd had maar ook omdat iets in Milo zei dat die man niet te vertrouwen was. Maar nu wist wat hij had gedaan, waartoe hij in staat was, vroeg hij zich af hoe hij hem ooit normaal zou kunnen aan te kijken, zonder hem iets aan te richten. Misschien kon hij dat wel helemaal niet. Hij baalde zijn handen tot vuisten, zette zijn nagels in zijn vel bij het denken aan. Toch hield hij zijn woede nu voor zich hoeveel moeite hem dat ook kostte, want hoe Catalina zich nu voelde was vele malen belangrijker. Zij had niks aan hem als hij nu alleen meer boos werd. 'I'm so sorry...' zei hij zacht. Toen ze halverwege stopte met haar verhaal, en haar handen voor haar ogen sloeg stond Milo op. Hij had door dat ze moeite had om haar verhaal te doen, maar toch vertelde ze verder. Hij wist even niet zo goed wat hij moest doen, natuurlijk wilde hij haar troosten en haar steunen maar hij vroeg zich af hoe het daadwerkelijk voor een vrouw zou zijn als je zoiets overkwam. Hij begreep nu waarom ze blikken had ontweken, en waarom aanrakingen anders waren. Het zou vast een verschrikkelijk gevoel voor haar geweest zijn om te doen alsof er niks aan de hand was tussen haar en haar man toen ze hier kwamen, en het zou vast moeilijk zijn om een andere man aan te kijken, of aan te raken.
'I am glad you told me, Catalina. I know this must be so hard for you, but now that I know I can protect you from him and I won't let him near you, I can't let anything more happen to you.' Een lichte paniek weerklonk in zijn stem, wanneer er beelden voorbij flitsten van Nicolaes en de manier hoe hij zijn vrouw had aangeraakt. Hij knipperde met zijn ogen, want hij wilde het niet zien. Hij wilde hem niet samen met Catalina zien, sowieso niet, en nu al helemaal niet meer. Ook dacht hij na wat voor maatregelen hij kon nemen als prins om haar te beschermen, want hij wist dat hij dat kon en hij zou dat ook doen, zelfs als dat tegen het gebruikelijke inging. Hij zou haar hier houden, weg van Nicolaes en hij hoopte dat haar man weg zou gaan. Toch verwachtte hij dat niet. Hij zou waarschijnlijk nooit zomaar zijn vrouw achterlaten en hij zou meest waarschijnlijk ook woedend worden zodra hij erachter zou komen dat Milo zijn vrouw bij hem weghield. Misschien zou hij door zijn woede heen realiseren dat hij fout zat, heel fout zat, maar zelfs dan zou Milo het hem nooit vergeven wat hij Catalina had aangedaan.
Voorzichtig pakte hij haar handen en haalde ze voor haar gezicht weg. 'You're safe with me,' verzekerde hij haar terwijl hij haar aankeek. Hij zag dat ze moeite deed om haar tranen tegen te gaan, maar dat was meer dan logisch.
Milo was altijd goed in het praten geweest, in zulke situaties. Misschien kwam dat omdat hij was opgegroeid met zoveel zusjes en een broertje, waardoor hij rustiger was, gevoeliger. Hij kon zich goed inleven in anderen en stond altijd voor zijn geliefden klaar. Het deed hem dan ook best wel veel dat Catalina iets overkomen was.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Catalina voelde zich beter nu ze haar verhaal had verteld aan haar beste vriend. Het voelde alsof er een zware last van haar schouders af was gezakt en dat zorgde ervoor dat ze de situatie langzamerhand begon te begrijpen. Voor even had ze haar ogen gesloten, wetend dat Milo de tranen niet zou zien doordat haar handen haar gezicht hadden verborgen. Hoewel het moest, wist ze dat ze niet met Nicolaes zou willen blijven. Ze wist ondertussen wat hij in staat was om te doen en ze wist ook dat hij dat zeker zou doen wanneer hij de kans zou krijgen. Als de butler niet op tijd was gekomen kon het slechter aflopen. Ze stelde zich voor wat er zou gebeuren als niemand haar zou hebben gehoord en die gedachte bezorgde haar kippenvel over haar hele lichaam. Ze had enigszins geluk dat er niet meer was gebeurd. Toch had de gebeurtenis haar zo geshockeerd dat ze zich anders gedroeg. Zelfs bij Milo gedroeg ze zich op een andere manier, terwijl hij diegene was die ze het meest vertrouwde. Ergens voelde ze zich schuldig dat ze zich anders voordeed, zonder het hem eerst te vertellen. Waarschijnlijk dacht hij dat hij iets fout had gedaan, wat helemaal niet het geval was. Ze wist dat Milo nooit zoiets zou doen, dat hij daar niet eens over nadacht en toch voelde zijn aanraking anders. Het voelde nog steeds vertrouwd, maar toch was er ergens een gedachte dat het niet veilig was. Ze probeerde dat steeds weg te denken, maar dat kostte meer energie dan dat ze wilde. Gelukkig had ze de reden daarvoor aan haar vriend verteld en dat zorgde ervoor dat ze zich daardoor meer op haar gemak voelde. De tranen liepen nog steeds over haar wangen, maar dat was enkel om het beeld wat zich steeds in haar hoofd afspeelde. Ze was het verhaal eindelijk kwijtgeraakt aan iemand en het liefst wilde ze er alles aan doen om de beelden voor even uit haar hoofd te laten verdwijnen. De woorden van Milo kalmeerden haar en daardoor wilde ze haar tranen stoppen. Ze haatte het om zich zo te laten zien aan hem, laten zien dat ze in feite zwakker was dan ze zich voordeed. Ze voelde zich dan het slachtoffer en dat gevoel wilde ze niet laten blijken aan haar beste vriend. Zijn woorden zorgden ervoor dat ze zich veiliger begon te voelen, wetend dat hij zich aan zijn woord zou kunnen houden. Ze wist dat het veel moeite zou kostten voor hem, maar toch was het iets wat ze graag zou willen. Compleet afgezonderd zijn van Nicolaes. Ze wilde hem vergeten en ze wilde dat hij haar ook zou vergeten, maar toch wist ze dat het niet kon. Enkel de dood zou de beloften van de trouwerij breken.
Langzaam opende ze haar ogen wanneer ze zijn aanrakingen op haar handen voelde. Ze probeerde zich rustig te houden, in haar hoofd geweten dat het enkel Milo was die haar probeerde te troosten. Zijn woorden zorgden ervoor dat ze daadwerkelijk ook rustig werd. Langzamerhand voelde ze zich meer op haar gemak en proberend haar echtgenoot te vergeten, sloeg ze haar armen om zijn nek heen. 'I'm so glad that I got to know you', vertelde ze. Ze besefte zich dat ze zich het fijnst voelt bij hem. Niemand anders bezorgde haar zo'n gevoel zoals hij dat deed, niet eens haar eigen familie kon haar zo blij maken als hij dat deed. Haar emoties begonnen bij hem steeds groter aan te voelen, wat een teken was dat haar gevoelens zich ook vermenigvuldigden. Aangezien ze elkaar niet vaak zagen maakte dat niet veel uit, aangezien haar gevoelens juist sterker werden door de dagen die ze elkaar niet hadden gezien. Langzamerhand liet ze hem los en keek ze hem aan. 'I appreciate everything you've done for me. I really do. I wouldn't know what I would do if I didn't have you by my side', vertelde ze. Er waren zoveel meer dingen die ze hem wilde vertellen, die de complete last van haar schouders zouden wegnemen, maar dat deed ze niet. Het zou hun vriendschap kunnen verpesten en dat wilde ze niet riskeren.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Milo glimlachte naar Catalina nadat ze haar armen om hem heen had geslagen. Soms waren ze zo close, dat hij dacht dat ze iets zou doen. Misschien was het meer zo dat hij dat hoopte, want ergens wist hij wel dat er nooit iets zou gebeuren tussen haar en hem. Catalina was getrouwd en had waarschijnlijk niet meer gevoelens voor hem dan vriendschappelijk. Hij zou die gedachtes moeten loslaten, en niet meer van haar moeten verwachten of hopen dan als vrienden.
'And I am always here for you, Catalina. You can stay in the castle for as long as you want. I would never let you leave with that man knowing he is going to hurt you, I won't let that happen again.' Het was een belofte waaraan hij zich zou houden, ten koste wat het kost. Hij zou geen controle meer hebben over de situatie als hij haar weer mee zou nemen en dus zou hij dat niet laten gebeuren, wetend dat de man haar weer pijn zou doen. Hij wilde dat niet en hij zou het dus ook niet laten gebeuren.

Lange tijd bleven ze niet in de bibliotheek. Het werd laat, en bovendien was er de angst dat ze betrapt zouden kunnen worden. Daarom begeleidde Milo haar naar de kamer die hij speciaal voor haar dezelfde dag nog had klaargemaakt. Zoals afgesproken stonden er twee wachters voor de deur en dat stelde Milo gerust. Hij vertrouwde hun en De La Cruz zou Catalina niks kunnen doen. Milo opende de deur voor haar en liep na haar even mee naar binnen. Tevreden keek hij even rond, er brandden enkele kaarsen om de kamer te verlichten en zoals afgesproken waren haar koffers in de ruimte geplaatst. 'I'll send a maiden to help you with your dress.' Sprak hij toen met haar af en niet veel later maakte hij aanstalten om de kamer te verlaten. 'Maybe we can spend the day together, tomorrow or soon.' Had hij voorgesteld. Hij wilde ervoor zorgen dat Catalina even zou vergeten wat haar man had gedaan en dat ze kon genieten van haar tijd hier. Hij zou dan ook zijn best doen om daarmee te helpen. Het was lastig om daar het juiste moment voor te vinden aangezien hij het zo druk had, maar hij zou zijn best doen om tijd vrij te maken voor haar.
Toen hij afscheid had genomen van Catalina was hij opzoek gegaan naar Ida, en had Ida naar de kamer gestuurd om Catalina te helpen. 'Remember, no word to anyone.' Verzekerde hij nogmaals. 'Ofcourse, your highness.' Zei Ida, ze begreep hem en ze zou zich houden aan haar woord. Als De La Cruz hierachter kwam kon hij nog wel eens gek worden. Sowieso, bedacht Milo. Zijn vrouw had zonder iets te laten weten besloten om in een andere kamer te slapen. Dat kon nooit veel goeds betekenen. Niemand mocht weten wat er gaande was, maar zodra hier woord van was konden de andere gasten zelf al wel nagaan dat hun relatie niet zo perfect was als dat Nicolaes hoopte te laten zien. Toch kon Milo dat niks schelen. Hij zou zichzelf enkel voor schud zetten. Niet veel later kwam Milo in zijn eigen kamer waar hij zich zuchtend op bed liet vallen. Het was een lange dag geweest voor hem en hij was dan ook erg moe. De laatste dagen had hij slecht geslapen en ook dat zorgde ervoor dat hij nu uitgeput was. Zodra hij onder de lakens lag viel hij dan ook al snel in slaap, voor de verandering.

TS - a few days

'We prepared some food, oh and, we found a bottle of white wine. I hope you like it, your majesty.' Sprak Falerio, een van de koks, nadat hij een tas met de etenswaren had overgedragen aan Milo. Het was zwaarder dan hij had verwacht, maar dat zou wel komen door de wijn natuurlijk. 'Thank you, Falerio, I appreciate it.' Zei hij dankbaar. Hoewel hij niet vaak in de keuken kwam; hij had daar immers ook niks te zoeken, kende Milo inmiddels bijna al het personeel bij naam. Hij vond dat belangrijk, zodat ze zich gewaardeerd zouden voelen. Als hij een goede koning wilde worden zou hij respect en waardering moeten verdienen van het volk, en hoewel hij het volk niet dagelijks zag begon dat ook bij het personeel in het koningshuis. En tot noch toe deed hij dat goed. Falerio glimlachte tevreden toen hij de prins de keuken zag verlaten, en hoewel hij zich afvroeg met wie hij op pad ging vroeg hij dat niet. Als de prins een date had met een van zijn gasten dan zouden ze daar vroeg of laat waarschijnlijk wel over horen, verhalen als deze gingen namelijk snel in het paleis.
Nietsvermoedend liep Milo naar de tuin, naar de boom waar hij en Catalina de eerste dag elkaar troffen. Het waren enkele dagen verstreken waarin ze maar korte momenten samen hadden gehad. Het was lastig om Catalina te beschermen van haar man, aangezien hij natuurlijk continu een moment zocht om met haar te praten. Misschien zou hij nu inzien dat hij een grote fout had gemaakt, maar Milo betwijfelde het. Als oplossing zocht hij de drank op en liet zich op die manier uit. Het was maar goed dat de meeste gasten alweer vertrokken waren want anders had de man zich nog meer voor schud gezet tegenover de andere belangrijkste personen van het land.
Ook had hij nog maar weinig tijd gehad doordat hij veel zaken moest regelen met de raad. Het leven als prins leek misschien wonderbaarlijk maar dat viel tegen. Hij had weinig tijd voor zichzelf en was veel bezig geweest met allerlei zaken waar zijn aandacht voor nodig waren. Ook zou de kroning plaats vinden binnen enkele dagen, iets waar hij diep van binnen toch zenuwachtig over was. Voor hem was het dan 'officieel' en zou hij er niet meer onderuit komen, nooit meer. Natuurlijk zat dat er nu al niet meer in en dat wist hij, maar zodra hij koning was had hij een plicht aan zijn volk en die verantwoordelijkheid was groot, groter dan nu. Lorenzo had hem veel geleerd en hem verteld dat hij er klaar voor was, toch voelde dat niet zo. Waar hij ook niet klaar voor was, was om een bruid te vinden. Dat onderwerp had Lorenzo hem enkele dagen geleden aangepraat. Tijdens de kroning zullen er veel gasten komen en Lorenzo was er zeker van dat zijn toekomstige bruid daar aanwezig zou zijn. Milo wilde daar helemaal niet mee bezig zijn en probeerde over het onderwerp heen te praten, met moeite.
Toen Milo bij de boom kwam knielde hij neer en liet zichzelf zakken in het gras. Even sloot hij zijn ogen. Het was gelukkig niet al te warm vandaag, dat scheelde, als ze een wandeling zouden maken. Misschien konden ze naar het bos, dat zich achter het paleis bevond. Het moest er vast prachtig zijn, hoewel hij er nog niet was geweest. Met Catalina zou dat weer even zijn zoals vroeger, dacht hij. Hij glimlachte bij het idee. Het waren herinneringen die hem altijd bij bleven en die hem nog steeds deden glimlachen.

@Nathaliia

Vulgar
YouTube-ster

Vulgar schreef:
Zijn woorden zorgden ervoor dat Catalina zich weer rustig voelde. De stress die ze had tijdens het diner en voordat ze haar verhaal had verteld was weer verdwenen. Een opgelucht gevoel kwam daarvoor in plaats en dat maakte haar weer rustig. Het zorgde ervoor dat ze zich weer op haar gemak voelde. Ze was blij dat ze het tegen hem had verteld en hij zou ook de enige blijven die haar verhaal zou weten. Ze vertrouwde niemand anders met haar geheimen dan Milo en dat wist hijzelf ook. Het onderwerp vertrouwen kwam vaak genoeg aan bod bij hun gesprekken, waarbij ze beiden hun mening gaven over de connotatie. Vertrouwen vonden ze een belangrijke eigenschap voor een vriendschap en die was ook duidelijk te merken tussen de twee beste vrienden. Bij elke probleem die ze hadden, hadden ze elkaar om het met elkaar te delen. Ze was blij dat ze zo'n iemand als Milo had, wetend dat haar leven veel anders was geweest als hij er niet was geweest.
Jammer genoeg verbleven ze niet lang in de stoffige ruimte. Naarmate de minuten voorbij gingen werd de angst voor ontdekking steeds groter. Soms waren er voetstappen te horen die van buiten de bibliotheek te horen waren en dat zorgde ervoor dat de twee vrienden steeds opschrikten van de harde geluiden. Uiteindelijk kwamen ze beiden tot een conclusie dat ze naar hun kamer wilden. Niet omdat ze elkaar zat waren, maar omdat ze in angst zaten dat ze opgemerkt zouden worden. Als ze een keuze kon maken, zou ze graag blijven. Toch wist ze dat de kans op ontdekking te hoog was om te blijven. Algauw waren ze uit de bibliotheek gelopen, waarna hij haar begeleide naar een kamer. Voor even dacht ze dat ze Nicolaes aan zou treffen in de kamer, maar de paniek verdween wanneer Milo de deur voor haar opende. Ze trof een lege ruimte aan met verschillende meubels, maar geen één teken van haar echtgenoot. De bewakers die voor haar deur stonden zorgden ervoor dat ze zich compleet veilig voelde. Milo had duidelijk zijn best gedaan dat ze in een ruimte zat waar niemand achter zou komen. Haar kamer lag afgelegen van de rest van de kasteel en de ridders voor haar deur zouden ervoor zorgen dat er niemand zonder haar toestemming zou binnenkomen. Ze was blij dat haar beste vriend dit had georganiseerd voor haar. Het zou ervoor zorgen dat het verblijf in het kasteel angstloos zou verlopen. Ze wist dat ze vroeg of laat geconfronteerd zou worden door haar man, maar daar dacht ze niet aan op dat moment. Het enige wat ze belangrijk vond was dat ze niet in dezelfde ruimte was als hij. Haar ogen liet ze snel door de ruimte heengaan. Haar koffers stonden netjes naast het bed en de kaarsen zorgden ervoor dat de kamer verlicht werd. Milo had voor alles gezorgd en dat zorgde ervoor dat een warm gevoel zich door haar lichaam spreidde. Ze focuste haar kijkers op de lange man, waarna ze naar hem glimlachte. 'Thank you, Milo', vertelde ze. Zonder na te denken knikte ze op zijn voorstel. Ze had hem nog zacht gedag gezegd wanneer hij haar kamer verliet.

'You are going nowhere, Catalina', een stevige greep rondom haar pols liet haar verstijven. De ruige aanraking kon enkel afkomstig zijn van Nicolaes. Niemand greep haar op zo'n manier als hij dat deed. Nu ze zijn huid op de van haar voelde, zorgde dat ervoor dat ze minimaal ineen kroop. Ze had hem de afgelopen dag vaak genoeg geprobeerd te ontwijken, maar toch kon hij haar altijd vinden. Al was het niet bij het ontbijt, was het bij de lunch. Al was het niet bij de lunch was het in de gastruimte waar hij de volledige aandacht eiste. Het maakte haar mentaal moe. Ze was blij dat ze geen kamer meer met hem deelde, maar dat betekende niet dat hij er blij om was. De tweede dag hadden ze ruzie gemaakt, waarbij hij duidelijk zijn agressiviteit toonde. Het kostte hem niet veel om zijn vrouw te slaan, maar gelukkig kwam haar schoonvader tussen beiden. Hij deed het niet omdat hij bezorgd was om zijn nieuwe familielid. Hij deed het enkel om de reputatie van de perfecte familie niet te verpesten. De hele was zó egoïstisch dat het haar al meerdere malen had geïrriteerd. Haar ogen had ze op haar echtgenoot gefocust. Hoewel dat niet meer zo voelde, waren ze nog steeds een stel. 'You can't tell me what to do, Nicolaes. Dont you have a meeting in town?', snauwde ze. Haar pols begon langzamerhand roder te worden door de grip die steeds leek te verstrakken. 'Let me go, you're hurting me', zei ze rustig. Hij bleef haar voor even aankijken, waarna hij haar losliet. Zijn mond opende zich om iets te zeggen, maar ze draaide zich om, om vervolgens weg te lopen. 'I know what you're doing Catalina. I know your secret!', zijn stem galmde té hard door de gangen. Geschrokken keek ze voor zich uit, niet wetend wat ze moest doen. Haar looppas vertraagde, wetend wat hij bedoelde. Haar hartslag ging meerdere malen omhoog, wat ervoor zorgde dat haar ademhaling was gestegen. 'I'm going to kill him', zijn gesis drong haar oren binnen. Bij die woorden kwam ze meteen tot stilstand, waarna ze zich omdraaide. Nicolaes gunde haar nog één blik. Zijn ogen stonden donker en wraakzuchtig wanneer hij haar voor de laatste keer aankeek en wegliep.
Haar handpalmen zweetten wanneer ze de tuin binnenliep. Niet omdat ze zenuwachtig was om Milo te zien, maar omdat de bedreigingen van Nicolaes door haar hoofd echoden. Ze wist niet of ze zijn woorden serieus moest nemen, maar aan zijn blik te zien was hij duidelijk geweest. De geheimen die ze geheim hield tegenover iedereen waren ontdekt door haar man en hij was de laatste persoon die het de verborgen feiten mocht weten. Ze wist niet waar hij erachter was gekomen en daadwerkelijk hoe, maar dat wilde ze ook niet weten. Nu hij het wist was het nóg gevaarlijker om met Milo in het geheim af te spreken. Haar ogen had ze van de grond gehaald, waarna ze algauw de boom had opgemerkt. Ze zocht af naar een donkerharige prins die ze algauw zag zitten. Hij had een grote tas mee, waar waarschijnlijk de lunch inzat. Een warm gevoel spreidde zich door haar lichaam, wetend dat ze weer een hele dag hadden om samen te spenderen. Haar looptempo versnelde zich waarna ze tegenover Milo ging zitten. 'Hey, Milo! It's nice to see you again. How are you?', vroeg ze hem. Ze had van de korte gesprekken tussen hen begrepen dat hij het druk had met verschillende voorbereidingen. Binnen paar dagen zou de kroning plaats vinden, waardoor hij officieel koning zou worden van het land.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Verschillende dingen had hij aan zijn hoofd, toen Milo met zijn ogen gesloten en zijn gezicht in de zon zat. Sinds hij prins bleek te zijn, had hij het druk gehad. Maar nu de kroning eraan kwam werd het alleen maar meer. Op de momenten dat hij rust had en er geen vergaderingen waren had hij het nog steeds druk in zijn hoofd, en hij had weinig tijd voor andere gedachten. Toch leken al zijn zorgen even te verdwijnen toen hij de bekende stem van Catalina hoorde. Hij opende zijn ogen en straalde toen hij in het gezicht van Catalina keek. 'Hey, I am fine, just busy getting ready to be a king, in a few days...' De kroning was iets waar hij enigszins wel gestrest voor was, al wilde hij dat niet laten merken. Er zou wederom een groot feest komen, groter dan de aankondiging van zijn naam, en het hele kasteel zou volstromen met gasten. Maar dat was niet iets waar hij zich druk om maakte, hij wist ook dat alles goed georganiseerd was. Hij twijfelde erover of hij het volk tevreden kon stellen. Wat als men niet onder de indruk was van hem? Wat als iemand zijn onzekerheid zag en hem van de troon zou halen door hem te vermoorden? Hij had namelijk allang begrepen dat zijn leven nu kwetsbaar was, en dat hij vijanden had, dat mensen hem liever dood zagen dan levend. Hoe erg hij ook zijn best zal doen, dat zal nooit veranderen, had Lorenzo hem verteld.
'Let's not talk about me, how are you?' Vroeg hij toen aan haar, terwijl hij haar even onderzoekend aankeek. De laatste dagen hadden ze elkaar natuurlijk weinig gesproken, en dus was hij niet op de hoogte van wat er ondertussen gebeurd was tussen Catalina en Nicolaes. Het was natuurlijk een zware belediging voor de man dat zijn vrouw afstand van hem had gedaan door op een andere kamer te overnachten, maar als hijzelf niet te veel aandacht trok zouden maar weinig gasten het merken. Toch was er een soort afstand tussen de twee gehuwden, lichamelijk en figuurlijk en dat was duidelijk te merken wanneer ze samen waren. Wellicht was het iets wat alleen Milo opviel, en was hij de enige die zich veel liet afleiden door hun aanwezigheid. De gevoelens die Milo voor Catalina had, maakte het voor hem lastig om haar samen met haar man te zien. Het gaf hem een jaloers gevoel, iets wat hij niet helemaal kon plaatsen. Daarnaast wist hij, naast Catalina als enige hoe Nicolaes écht in elkaar zat. Hij walgde van de man. Hij walgde van hem, om wat hij Catalina had aangedaan. En waartoe hij nog meer in staat was. Het was daarom van belang dat de twee elkaar zo weinig mogelijk zagen en Milo wilde Catalina zo goed mogelijk beschermen.
Milo zijn blik gleed af naar haar handen, toen hij de rode plek om haar pols zag. Zijn vingers schoten naar de plek en raakten voorzichtig haar huid aan, hij was zeker niet blij met wat hij zag. 'Did he do this to you?' Vroeg hij haar, met zijn blik nog op haar handen gericht. Ergens wist hij het antwoord wel. Er was niemand anders die haar opzettelijk pijn zou doen. Vanbinnen maakte het hem boos. Hij deed zo zijn best om dit te voorkomen, maar het was niet genoeg. Hij voelde zich machteloos, want wat meer kon hij doen? Natuurlijk was hij tot veel in staat en had hij veel macht, maar zij waren getrouwd en er was weinig wat Milo daaraan kon veranderen. Hij vreesde ook voor het moment dat ze samen zouden terugkeren naar huis, hij kon ze immers niet voor altijd hier houden, hoe graag hij Catalina ook het liefst wel elke dag wilde zien. Een zucht rolde over zijn lippen toen hij haar weer losliet, even schudde hij afkeurend zijn hoofd. 'He is not a good man, Catalina. I wish I knew sooner...' Ergens nam hij het zichzelf kwalijk dat dit gebeurd was. Het was vooral zijn keuze geweest om het contact te verbreken toen hij hoorde dat ze ging trouwen. Wat als hij geweten had wie het was. Had hij er dan iets tegen kunnen doen? Waarschijnlijk niet. Toch voelde hij zich schuldig. Ze waren al jaren vrienden. Hij had dat niet moeten laten vallen doordat ze ging trouwen. Nu was alles al gebeurd en had hij dat niet meer in de hand.

Vulgar
YouTube-ster

Vulgar schreef:
Catalina was blij om hem weer te zien. Zijn gezicht lichtte duidelijk op wanneer hun ogen contact maakten met elkaar. Ook bij haar kwam er een glimlach op haar gezicht die moeilijk was weg te denken. De bekende gevoelens die ze enkel voor hem voelde kwamen weer in haar op. De gebeurtenis van net was ze algauw vergeten, zich geen zorgen meer gemaakt om de dreigingen van haar echtgenoot. Het enige waar ze nu aan kon denken was dat ze blij was voor haar vriend dat hij zich binnenkort de koning van Spanje kon noemen. De kroning zou dezelfde week plaatsvinden en dat zou betekenen dat hem een drukke periode te wachten stond, maar waarschijnlijk was het al begonnen. Hij zag er moeizaam uit en dat was te zien aan de donkere kringen onder zijn ogen. Het was niet duidelijk op te merken, maar kon elke verandering op zijn gezicht duidelijk opmerken. Ze wist niet hoe het tussen de twee zou lopen wanneer hij een kroon op zijn hoofd zou krijgen, maar ze hoopte dat hun contact niet zou verslechteren. Al vier dagen bevond ze zich in het kasteel en na de kroning zou ze weg moeten gaan. Ze wist dat ze buiten de muren van de kasteel niet meer veilig was voor haar man. Binnen de muren waren en mensen die uit opdracht van Milo op haar moesten letten en daarbij was Milo er zelf ook vaak genoeg bij om een oogje op Nicolaes te houden. Ze was hem daar dankbaar voor, maar uiteindelijk zou ze er zelf voor staan. Nu ze daarbij nadacht merkte ze op dat ze na enkele dagen weer Milo zou moeten missen. Ze begon in haar hoofd ideeën te bedenken, zodat haar tijd in het kasteel langer kon worden gemaakt, maar niks leek een goede smoes te zijn. Ook had haar beste vriend andere dingen te doen dan op haar te letten en ze zou het niet over haar hart kunnen krijgen om hem het verantwoordelijkheid op hun te hebben. Er waren zoveel negatieve dingen aan hun vriendschap die ze niet wilde inzien, maar die wel aan bod kwamen. Het was voor haar en waarschijnlijk ook voor Milo uitputtend om elkaar in het geheim te zien. Voor hem was het daarbij gevaarlijker dan voor haar. Hij zou gezien worden als een slechte koning die met een getrouwde vrouw afsprak. Natuurlijk zouden mensen hun mening over hem gaan veranderen. Ze kon het makkelijk tegenhouden, maar het euforische gevoel zorgde ervoor dat ze steeds meer en meer wilde. Op een gegeven moment zou het moeten stoppen en zij zou degene moeten zijn die een punt erachter moest zetten. Ook al zou het haar pijn doen, ze wilde haar beste vriend niet in onveiligheid brengen.
Op Milo's vraag had ze niet geantwoord. Ze was zo diep in haar gedachten verzonken dat enkel zijn aanraking haar uit haar gedachtes haalde. Geschrokken keek ze op, zijn blik gevolgd richting haar pols. Ze had haar rode pols niet gezien, maar nu ze haar rode huid zag wist ze dat de dreigingen van Nicolaes serieus waren. Een flashback van de gebeurtenis ging door haar hoofd en dat was de aanleiding dat ze zeker weten wist dat hun relatie moest stoppen. Voor beiden was het gevaarlijk. De woorden van Nicolaes herhaalden zich in haar hoofd, waardoor ze weer in angst eindigde. Ze was bang, bang dat Milo de kroning niet zou redden doordat hij was gedood. Het zorgde ervoor dat ze haar pols terugtrok en haar ogen op de grond had gericht, bang om haar beste vriend aan te kijken. Het kostte haar veel moeite om een goede zin te voren, maar na enkele pogingen was het enigszins gelukt. 'We can't see eachother again, Milo. I'm leaving right after your coronation', legde ze uit. Een korte zucht ontsnapte uit haar mond. Ze wilde zijn blik niet zien, anders wist ze zeker dat ze het moeilijker zou krijgen om een normale zin te vormen. Zijn vragen en zijn opmerking over haar en haar man had ze genegeerd, het onderwerp niet meer door laten gaan. Ze deed dit enkel voor zijn veiligheid. Haar ogen liet ze snel langs de omgeving gaan, gekeken of ze ergens haar man zag staan. Gelukkig was hij nergens te bekennen. 'It's to dangerous, I'm sorry', legde ze uit. Haar ogen had ze uiteindelijk op hem gevestigd.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Het viel Milo op dat Catalina geschrokken reageerde op de aanraking. Gelukkig vatte hij dat niet persoonlijk op. Hij wist wat er aan de hand was, haar reactie was dan ook volkomen normaal. Hij kon daarbij sowieso niet verwachten dat ze op deze manier met elkaar omgingen. De gevoelens die hij had zorgden ervoor dat hij haar wilde aanraken en haar in zijn armen wilde nemen, hij wilde haar troosten en haar veilig laten voelen. Hij wilde haar bovenal laten zien wat échte liefde was, maar zijn gevoelens waren fout, fout op zoveel manieren. Hij slikte daarom even beschamend en trok zijn handen terug. Dit soort momenten herinnerden hem eraan dat het beter was als ze elkaar niet zo vaak zagen, vooral niet in het openbaar en zo dicht bij elkaar. Misschien werden zijn gevoelens juist alleen maar sterker omdat het zo fout was, omdat het juist niet mocht. Hij zakte dieper en dieper in een zwart gat van radeloze gevoelens en toch bleef hij bij haar terug komen, en liet hij zijn gevoelens de vrije loop gaan. Hij kon haar gewoon niet aan de kant zetten. Niet alleen omdat ze beste vrienden waren en hij haar nodig had, maar ook omdat Catalina problemen had en Milo haar daarbij wilde helpen. Voor haar had hij werkelijk alles over en dat was juist het grote gevaar. En ze wisten dat allebei. Dat bleek uit de woorden die Catalina naar hem sprak. Wederom vertelde ze hem dat het beter was als ze elkaar niet zagen, het bracht Milo terug naar het moment dat ze hem had verteld dat ze ging trouwen. Het was hetzelfde geval geweest, al was het toen meer zijn keuze om haar niet meer te zien. Nu ze dit hem vertelde besefte hij pas echt hoeveel pijn het haar toen moest gedaan hebben. Zijn blik gleed naar de grond en zijn kaken klemden stevig op elkaar. De plotselinge pijn die hij voelde kon hij niet uitten, hij wist namelijk dat Catalina meende wat ze zei, en dat ze daarnaat gelijk had. Het was ook beter als ze elkaar niet zagen. Voor even was het stil, en liet Milo zich beseffen wat dat zou betekenen. Catalina zou naar huis gaan, met Nicolaes... Vanaf dat moment kon Milo haar niet meer beschermen en wist hij niet wat haar man met haar zou doen, vooral na al die tijd dat hij ze uit elkaar had kunnen houden. De man zou wel enorme woede hebben opgebouwd. Zijn gedachtegang was logisch, ondertussen moest er vast iets gebeurd zijn waardoor Catalina hem opgaf. 'I don't believe you' zei Milo, hij wilde haar aankijken maar Catalina ontweek zijn blik. Hij wilde gewoon niet geloven wat ze zei, zelfs niet nadat ze zei dat het simpelweg te gevaarlijk was. 'Something happened, what did he do to you? Don't you see he is bad for you. He will only hurt you more if you leave the castle, if you leave me...' Er waren zoveel meer dingen die hij wilde zeggen, maar ergens wist hij dat hij niet tot haar door zou dringen. Dit was bijna dezelfde situatie als toen ze enkele maanden geleden afscheid van elkaar hadden genomen, en het had enigszins dezelfde reden. Catalina was getrouwd en daar zou niks aan veranderen. Dat had Milo geweten vanaf het eerste moment dat ze het hem had verteld. Ergens spookte dat ook door zijn hoofd, op elk moment dat hij haar zag. Ze was een getrouwde vrouw en ze zou nooit van hem zijn op de manier hoe hij haar wou. Het was beter voor hun beide als ze vertrok, ze zouden dan niet zoveel gevaar lopen om samen gezien te worden. Toch kon hij dat niet accepteren. Hij wilde niet dat haar iets overkwam en hij wist heel goed dat dat zou gebeuren als ze wel weg zou gaan. 'Honestly, I don't want you to leave me again, Catalina. And this is not just about me. You know he will hurty you, God knows what he's capable of. I don't want to find out. Please stay a little longer, I could try talking to him and it will get better. Please let me try...' De wanhopige woorden van Milo kwamen met een brok in zijn keel, wetend dat hij het alleen maar moeilijker zou maken voor hun beide om afscheid van elkaar te nemen. Het was al moeilijk genoeg, namelijk. Daarnaast wist hij dat er vrij weinig kans in zat om wat verstand in Nicolaes te praten. Als een man op die manier met een vrouw omging, was er geen greintje respect over dat Milo voor hem had. Het liefst kwam hij hem niet eens onder ogen, stuurde hij hem weg want het kasteel behoorde tot hém. Dat kon hij echter niet doen. Nicolaes was zijn gast en daarnaast een belangrijke zakenpartner. Kon hij hem ooit nog normaal aankijken en de hand schudden wetend wat hij met Catalina deed? Het kostte hem al genoeg moeite. Om met hem te praten over de manier hoe hij met Catalina omging was ook geen goed idee. Hij zou hun vriendschap verraden en dat risico kon hij niet lopen. Toch had hij het gezegd, omdat hij er alles aan wilde doen om hun vriendschap te onderhouden. Maar zelfs dan, was dat ooit genoeg?

Vulgar
YouTube-ster

Vulgar schreef:
Hoe vaker de woorden van haar echtgenoot door haar hoofd gingen, hoe banger Catalina werd voor Milo's leven. Het zou haar schuld zijn wanneer hij van het leven beroofd zou worden en daarvoor wilde ze niet schuldig zijn. Ze wist dat ze dan met het schuldgevoel niet zou kunnen leven en daarbij zou haar leven niet veel meer voor haar betekenen. Langzamerhand probeerde ze zich een leven voor te stellen zonder haar beste vriend. Een grote leegte vulde zich in haar hoofd en dat zorgde ervoor dat er verdriet in haar ontstond. Ze wist dat als hij daadwerkelijk weg zou zijn, dat het gevoel vele malen groter zou worden. Waarschijnlijk zou zijn dood zo een negatieve werking op haar hebben dat ze in een jarenlange depressie zou kunnen zitten. Zoiets zou ze nooit willen meemaken, wetend dat ze een pijn als die niet zou kunnen handelen. Het had haar veel moeite gekost om vier maanden niks van hem te horen of te zien. Die vier maanden waren niks in vergeleken haar hele leven. Het was duidelijk dat ze Nicolaes' bedreigingen niet serieus had genomen. Nu ze de gevaarlijk gevolgen naliep leek het allemaal té serieus te zijn. Ze stelde zich voor hoe een leven zonder Milo zou zijn, terwijl ze dacht niet zou moeten doen. Ze zou moeten denken aan een toekomst met Nicolaes, aan een stichting van een familie en hopen op een hoog aantal geld. Het enige waar ze aan kon denken was haar beste vriend en het was overduidelijk dat haar gevoelens voor hem met de dag sterker werden. Haar nieuwe echtgenoot weerhield het niet, maar hij zorgde er juist voor dat ze Milo vaker wilde zien. De dilemma waarin ze zich bevond bracht haar hoofdpijn en het zorgde ervoor dat ze zich realiseerde op wat voor plek ze stond. Haar leven leek een grote puinhoop en het ergste was dat de belangrijkste persoon in haar leven in onveiligheid werd gebracht door haar. Het was haast lachwekkend hoe ze zichzelf en haar omgeving in gevaar bracht en dat zorgde ervoor dat ze Milo van de gevaren wilde afschermen. Ze kon zich voorstellen hoe Nicolaes zonder genade haar beste vriend vermoordde en dat beeld wilde ze zo snel mogelijk uit haar hoofd hebben. Haar ogen vestigde ze op Milo, boos om het feit dat hij het haar moeilijker maakte. De woorden klonken haast als een wanhopige liefdesverklaring in haar oren. Het deed haar pijn om de wanhoop in zijn stem te horen. Dat zorgde ervoor dat ze flashbacks kreeg van de dag waarop ze hem had verteld dat ze zou trouwen. Haar woorden kwamen op dezelfde manier uit haar mond als bij hem. Ze kon nu pas horen hoe hartverscheurend het klonk en al helemaal bij een geliefde.
Haar handen pakten de onderkant van de jurk vast, waarna ze de stof in haar vuist kneep. Haar tanden had ze op de binnenkant van haar wangen gebeten, haar ervan weerhouden om hem te zeggen dat het alles gelogen was. Dat hij de enige was waarmee ze wilde trouwen en waarmee ze samen meer herinneringen wilde maken. Ze wilde hem alles uitleggen en hem vertellen dat hij in gevaar was, maar dat kon niet. Beide personen konden niet genoeg van elkaar krijgen en dat wisten ze beiden niet van elkaar. De beste vrienden deelden grotere gevoelens voor elkaar die niet meer als vriendschappelijk werden gezien. Tussen de twee was een groot gevoel van liefde ontstaan die hun in onveiligheid kon brengen. Catalina wist daarom dat het niet slim was om zijn woorden aan te horen. Het brak haar meer en meer om hem aan te horen en ze werd mentaal steeds slapper. Ze moest zich bij haar besluit houden als ze wilde dat Milo nog zou leven. 'It's over Milo, we both know this isn't what we both want', de leugen kwam te makkelijk over haar lippen heen. Natuurlijk was dit niet wat ze wilde, maar ze moest het op zo'n manier zeggen om het duidelijk aan hem te laten merken. 'People will think bad things about our relationship and that isn't something we need. Our friendship is bad for both of us and you know that just as much as I do', wanneer de woorden over haar lippen rolden stond ze langzaam op.

'It's over because I'm pregnant Milo.'

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Ergens had Milo gehoopt dat ze van gedachte zou veranderen, maar hij verwachtte van niet. Ze leek vrij zeker van haar beslissing en dat bleek. Het maakte niet uit wat Milo zei of wat hij deed, want Catalina zou weer vertrekken en niet meer terug komen. Het was dan ook voor het eerst dat ze hem daadwerkelijk pijn deed met haar woorden en het deed hem twijfelen aan de vriendschap die ze jaren gehad hadden. Hij schudde dan ook afkeurend zijn hoofd en keek haar afkeurend aan. Was dit dan werkelijk wat ze echt wilde? Had hij dan niks voor haar betekend? Enigszins voelde hij zich bedrogen, alsof hij tijd en moeite in een vriendschap had gestoken dat niet wederzijds was. Toch wist hij dat het niet zo was. Hij kende haar, dit was niet hoe ze was. Catalina was meelevend en zou hem nooit op deze wijze achter zich laten. Toch was het dezelfde Catalina die nu tegen hem praatte, hem vertelde dat dit niet was wat ze wilden en dat ze slecht waren voor elkaar. Diep vanbinnen wist hij ook dat het fout was. Toch had hij haar liever hier en sprak hij met haar in het geheim, dan dat ze elkaar nooit meer zouden zien. Hij wilde erop ingaan, want hij maakte zich er druk om, maar dat deed hij niet. Hij wist dat hij dingen ging zeggen waar hij later spijt van zou krijgen, en hield daarom was zijn mond dicht. De juiste woorden zou hij toch niet kunnen vinden, niet de juiste woorden om haar van gedachten te veranderen.
Toen ze opstond bleef hij nog steeds eigenwijs zitten, nog steeds kon hij haar keuze niet accepteren. Even keek hij haar nog ongelovig aan, nog niet beseffend wat er zojuist gebeurd was en dat ze zodra van hem weg zou lopen, voorgoed. Een leegte vulde zijn hart, wetend dat dit het einde zou zijn. Hij opende zijn mond om wat te zeggen, maar slikte ze weer in toen hij Catalina haar stem hoorde. En toen kwam de échte reden waarom ze van hem weg wilde.
Alles behalve dit, had Milo verwacht.
Niet-begrijpend keek hij haar aan, toen ze hem vertelde dat ze zwanger was.
'You're pregnant?' Herhaalde hij zacht. Hij dacht terug aan het moment enkele dagen geleden. Hij was zo blij geweest om haar weer te zien, maar ze leek niet zichzelf. Hij dacht terug aan het moment dat ze hem om een ander slaapvertrek had gevraagd. Waarom? Waarom had ze hem niet gewoon verteld dat ze zwanger was? Waarom wilde ze van haar man weg?Hij had zoveel vragen en wist niet wat hij moest voelen, of het nou woede of verdriet was maar voor het eerst in lange tijd namen de emoties het van hem over.
'You know, I'm sorry. I genuinely want to be happy for you, but I am not. Part of me doesn't want to believe it either. I also don't understand why you do didn't tell me sooner, and why you did certain things as moving from your husband. I just feel like a fool for putting so much effort in this relationship and getting nothing back. I feel like a fool for letting you make me feel a certain way, and the worst part is you got me thinking you felt it too...' Langzaam stond Milo nu ook op. Het was alsof het nare gevoel zich door zijn lichaam verspreid had, waardoor alles pijn deed. Zijn lichaam voelde loodzwaar aan en het enige wat hij nu wou was weg van deze plek, naar een plek waar hij alleen kon zijn met zijn woede en verdriet. Een zucht rolde over zijn lippen, hij staarde naar het groene gras onder zijn voeten en beet op zijn lip toen hij nadacht over de juiste woorden. Het was duidelijk dat hij al te veel had gezegd. Het was de emotie en adrenaline die ervoor zorgden dat hij meer zei dan hij wilde. Hij wist ook dat hij spijt zou krijgen van zijn woorden, dat het zelfs heel dom was wat hij zei en dat Catalina er waarschijnlijk heel anders over dacht.
'If this is what you want, I will not try to stop you. I wish you and your family the best. I hope they will give you the hapiness you deserve. Goodbye, Catalina...' Nadat hij zijn laatste woorden gesproken had, maakte hij aanstalten om weg te lopen. De etenswaren die hij had meegenomen liet hij liggen, het kon hem even niks meer schelen. Het gevoel dat hij nu had, deed hem denken aan het gevoel dat hij had de eerste dagen nadat Catalina en hij voor het eerst afscheid van elkaar hadden genomen. Al voelde het nu misschien wel tien keer erger. Niet dat hij toen hoop had dat het goed zou komen, maar op dit moment was hij er meer dan zeker van dat hij haar nooit meer zou zien, na de kroning. De aankomende dagen zouden zwaar voor hem vallen, zwaarder dan het al deed. Hij had helemaal geen behoefte om met iemand te spreken en zodra hij terugliep naar het kasteel zocht hij dan ook de snelste weg naar zijn kamer, waar niemand hem kon storen. Want dat was het enige wat hij nu wilde, alleen zijn.

Vulgar
YouTube-ster

Vulgar schreef:
De eerste tel wanneer de woorden uit haar mond stroomden had Catalina spijt van de paar zinnen die ze tegenover Milo had uitgesproken. Het was overduidelijk dat haar beste vriend had geprobeerd om haar op een andere gedachte te brengen. Ze wist niet wat haar bezielde en dat zorgde ervoor dat ze meteen haar woorden wilde terugnemen. Helaas was het te laat en waren haar woorden ook door hem aangehoord. Het leek haar een goed idee om hem te vertellen dat ze zwanger was, maar wanneer de woorden uit haar mond kwamen, zorgde dat gelijk dat ze zich schuldig voelde. Het was een dom idee om tegen hem te liegen en daarbij zou hij zich gebruikt voelen. Ze wist hoe Milo in elkaar zat en ze wist ook dat de woorden hem iets zouden aandoen. Zijn beschermende karakter zou hem slecht laten voelen, aangezien hij er alles voor deed om haar tegenover haar man te beschermen. De knoop in haar maag werd groter wanneer ze de consequenties uiteindelijk onder ogen begon te zien. Natuurlijk was ze niet zwanger. Gelukkig had ze Nicolaes niet vaak gezien en dat kwam doordat Milo ervoor had gezorgd dat ze haar echtgenoot minder zag dan het eigenlijk zou moeten. Helaas dacht hij dat ze serieus zwanger was en dat zich een kind vormde in haar baarmoeder. Ze wilde haar woorden terugnemen, maar ze hield zich in. Diep van binnen wist ze dat het beter was, wetend dat Nicolaes in staat was om de kroonprins daadwerkelijk om het leven te brengen. Ze wilde het haar beste vriend en de rest van het land niet aandoen, wetend dat de burgers zo'n iemand als Milo niet konden missen. Hoewel ze hem niet durfde aan te kijken, tilde ze langzamerhand haar hoofd op om zijn blik te zien. Wanneer de woorden uit zijn mond stroomden, vormde er zich een misselijkheid in haar. Zijn zachte stem zorgde ervoor dat ze begon te walgen van haarzelf, haar achtergelaten met een slecht gevoel. Hij was te goed voor haar en daar kon ze niet aan ontkomen. De dingen die hij voor haar over had kon ze niet accepteren, puur omdat hij anders in gevaar zou komen. Een koud gevoel nam haar lichaam over, haar laten merken dat ze niet alleen zichzelf, maar ook Milo had gepijnigd. Zijn blik liet duidelijk werken hoe hij over de hele situatie nadacht. Ze kon hem haast horen nadenken en dat zorgde ervoor dat haar spijt met de seconden steeds groter werd. Het duurde even voordat de stilte werd verbroken, maar zijn woorden drongen algauw haar oren binnen. Ze knipperde vol ongeloof met haar ogen wanneer ze zijn stem hoorde. De dingen die hij had uitgesproken zorgden ervoor dat ze hoop kreeg, maar ook schuldgevoelens. Ze keek weg, richting de grond. Het gras was perfect bijgehouden, net als de rest van de tuin. Haar handen grepen naar haar bovenarmen, voor het eerst beschaamd tegenover Milo. 'You wouldn't understand my position Milo. I can't tell you what's going on. I'm sorry', legde ze fluisterend uit. Ze kon hem niet vertellen dat het een leugen was. Haar beschaamdheid blokkeerde haast haar spraak en het zorgde ervoor dat ze veel moeite nodig had om dingen uit te spreken. Zijn woorden bezorgden haar hoop. Hoop dat hij misschien toch dezelfde gevoelens voor haar had als zij voor hem. Toch kon ze het hem niet vragen, wetend dat hij zich nu verraden voelde door zijn vriendin. Ze kon zichzelf haast niet geloven om het feit hoe dom ze bezig was geweest en hoe anders deze dag kon verlopen. Na enige tijd durfde ze hem enigszins aan te kijken. Haar ogen had ze op hem gericht, wat ze eigenlijk niet moest doen. Zijn ogen straalden duidelijk verdriet en woede uit en die mengsel zorgde ervoor dat haar hart brak. Deze keer was het niet Milo's schuld dat dat gebeurde, maar haar schuld. Zij was diegene die ervoor had gekozen om hem te vertellen dat ze in verwachting was, wat natuurlijk pure onzin was. Het beeld van haar beste vriend die dood is had ervoor gezorgd dat ze het zo snel mogelijk uit haar hoofd wilde haren, waarop liegen de beste keus leek. Zijn afscheid zorgde ervoor dat ze op haar lip beet, haar tranen tegenhoudend. Voor de laatste keer keek ze hem aan, wetend dat dit het laatste moment was waarop ze hem van dichtbij kon bekijken. Het moment duurde niet lang, want algauw had hij zich omgedraaid en liep hij weg, alsof er niks was gebeurd. Dat moment zorgde ervoor dat ze zich niet meer kon inhouden. Tranen liepen over haar wangen en lieten een natte spoor achter. Ze wilde hem roepen, maar wanneer ze een stap zette om zijn richting op te rennen stopte een tas haar. De spullen die erin lagen vielen om en de verschillende eten- en drinkwaren rolden over het gras. Ze stopte met haar bewegingen waarna ze hurkte om de spullen te bekijken. Tranen begonnen sneller over haar wangen te rollen wanneer ze zich besefte dat hij dit voor haar had klaargemaakt. Haar hand greep naar de fles wijn die er duur uitzag. Alcohol leek de enige uitweg te zijn voor haar gebroken hart en het leek haar nu de enige optie. Onopgemerkt verstopte ze de fles onder haar jurk en liet ze de spullen liggen, wetend dat dat nu haar kleinste zorg is.

~ TS - A couple of hours later. ~

Geïrriteerd gooide ze de lege fles wijn door de kamer. Hij viel tegen de muur aan, wat ervoor had gezorgd dat hij in verschillende kleine glasscherven viel. Het geluid klonk te hard in haar oren. 'Goddamnit', vloekte ze. Haar schuldgevoelens waren groter en groter geworden met de hoeveelheid slokken die ze vanuit de fles had genomen. De alcohol had een negatieve werking op haar lichaam en dat had ervoor gezorgd dat haar negatieve gedachtes en gevoelens daarbij vergroot werden. Haar zicht was onscherp en haar gedachtes sloegen op hol. Ze wist dat ze iets moest doen, voordat ze daadwerkelijk gek zou worden door haar eigen gedachtes en gevoelens. Haar voeten leken een pad gevormd te hebben. Zonder het door te hebben liep ze algauw haar kamer uit. Het maakte haar niet uit dat ze in haar slaapkleding gekleed was. Rond dit tijdstip was er niemand op de gangen te vinden. De eerste stap die ze uit haar kamer zette, zorgde ervoor dat het de ridders voor haar kamer deed opkijken. Geschrokken draaiden hun zich snel om wanneer ze de dame in haar nachtkleding zagen. Grijnzend liep ze door. 'Madame? You can not leave you chambers', bromde één van de bewakers. Met een glimlach draaide ze zich om. 'I don't care', lachte ze, waarna ze haar tour weer startte. Het kostte haar veel moeite om zich zo normaal mogelijk te gedragen. Haar benen konden haar lichaamsgewicht met moeite staande houden, waardoor ze met weinig evenwicht door de gangen liep. Elke keer wanneer ze bijna haar evenwicht verloor begon ze zacht te lachen door haar stommiteit, maar wanneer ze zich herinnerde dat ze geen aandacht mocht trekken, gedroeg ze zich weer normaal.
Ze liep een gang op, die haar welbekend was. Ze was hier vaak genoeg langsgelopen, aangezien ze wilde weten of Milo zich in zijn kamer bevond of niet. Helaas had ze nooit de toegang gehad om naar binnen te stappen, maar dat was ook niet nodig. Tot dit moment. Haar handen liet ze een paar keer door haar bruine haren gaan, waarna ze voor de bewakers ging staan. Het was overduidelijk dat de twee mannen overdonderd waren door haar gebrek aan normale kleding. Hun ogen probeerden ze op haar gezicht te richten, maar het was goed te zien dat het hun veel moeite kostte. Zuchtend rolde ze haar ogen. 'I want to go in', legde ze uit. De mannen keken elkaar aan, waarna ze een korte lach lieten horen. 'You can not go in, Madam. Unless...', de grijns was duidelijk te zien rondom zijn mond. 'Unless what?', haar irritatie was duidelijk te horen. 'Unless you are his mistress', hun spottende stemmen klonken hard in de gangen. Het was overduidelijk dat ze de roddels wilden horen en ze wist dat ze zo'n roddel niet door het kasteel wilde laten gaan. 'Excuse me? How dare you to think something like that?', snauwde ze. Haar irritatie groeide hoger en hoger op, totdat de deur zich opende. Een vrouwelijke figuur kwam naar buiten. Jaloezie verspreide zich over haar lichaam, waarna ze een stap naar achter nam. Langzamerhand draaide de vrouw zich om, waarna ze zag dat het Ida was. Nog steeds was de jaloerse gevoel aanwezig, maar ze wist wat haar taken waren in het kasteel. Ze probeerde zich langs de ridders te wringen, maar dat mislukte. Eén van hen pakte zijn zwaard, waarna hij haar haar liet zien dat ze afstand moest nemen. Zijn zwaard bleef op haar gericht wanneer ze enkel stappen naar achter nam. 'Ida, please. Tell them to let me in, it is important for me to get in', hopeloos keek ze naar de vrouw. Haar gezicht zag er bedenkelijk uit. 'Sorry Madam, but he is not in a good mood..', vertelde ze. 'Please, only this one time...', smeekte ze. Het was duidelijk hoe kinderlijk ze klonk, maar dat maakte haar niet uit. Ze wilde hem zien en dat zou ook gebeuren. Hoofdschuddend maakte ze de deur open. 'He is sleeping, but you can-', ze kon haar zin niet afmaken. Algauw sloeg Catalina haar armen om haar heen om haar uit te nodigen in een knuffel. Een geschokt geluid kwam uit haar mond, maar algauw knuffelde ze het meisje ongemakkelijk terug. 'God bless you', fluisterde ze in haar oren. De vrouw glimlachte om haar woorden, waarna ze de bewakers beviel om de deuren te sluiten. Blij draaide ze zich om, waarna ze haar ogen over de kamer liet glijden.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
'I don't want anything to eat' Sprak Milo geïrriteerd, toen voor de derde keer een dienstmeid de kamer binnenkwam met een kar eten. De geur van gegrild vlees drong zijn neus binnen. Normaal zou hij er trek van krijgen, maar op dit moment maakte het hem alleen maar misselijk. Hij zette de lege fles drank die hij in zijn handen had naast zijn bed neer, het glas kwam met een harde klap op de grond terecht en spatte nog net niet uit elkaar in scherven.
'But your majesty... You haven't eaten all day, are you fee-' Het dienstmeisje kon haar zin niet afmaken. 'I said, I don't want to! Now please take the food and bring it back to the kitchen.' Zijn gezicht was nu op het jonge meisje gericht. Met trillende handen draaidde ze zich weer om en opende de deur. 'Yes, your majesty. I am sorry.' Verontschuldigde ze zich, en ze liep met het eten de kamer weer uit. Milo draaide zich om in zijn bed en legde zijn hoofd in zijn kussen. De hele middag had hij alleen in zijn kamer doorgebracht. Hij wilde niemand onder ogen komen, en vooral Catalina en haar man niet. Het gesprek dat hij vanmiddag had herhaalde zich keer op keer in zijn hoofd, en hoe langer hij erover nadacht, hoe meer spijt hij kreeg van zijn woorden. Hij had niet alleen aan zichzelf moeten denken, en als dit haar keuze was, dan was het beter geweest als hij haar daarin had gesteund. Hij kon het haar sowieso niet kwalijk nemen voor het feit dat ze zwanger was, want dat was eenmaal hoe het ging als je trouwde. Hij hoopte met heel zijn hart dat Nicolaes zou veranderen, en dat hij zich verantwoordelijk zou opstellen tegenover Catalina en hun kind. Toch betwijfelde Milo of hij uberhaupt wist dat Catalina zwanger was, want het klopte niet helemaal met het verhaal dat ze hem eerder had verteld. Nicolaes was gevaarlijk, of Catalina nou zwanger was of niet.
De drank zorgde ervoor dat hij erg emotioneel werd. Het maakte de situatie voor hem alleen maar erger. Het zorgde er ook voor dat hij uitviel tegen zijn personeel, al was dat nooit zijn intentie geweest. Hij wist dat ze het goed bedoelden. Niet veel later kwam Ida binnen. 'Your majesty, is there anything I can do for you? Are you feeling okay, I could prepare a bath for you...' De vragen van Ida zorgden ervoor dat er een geërgerde zucht over zijn lippen rolde, maar deze keer hield Milo zich in. Hij wist dat ze het goed bedoelde, en het was niet zo gek dat ze zorgen had. Hij was de hele dag op zijn kamer geweest en had eten geweigerd. 'No thank you. I would just like to get some sleep, I'm tired that's all...' Ida knikte. 'Let me atleast prepare you some tea. It will make you sleep better.' Het was duidelijk dat Ida hem maar al te graag wilde helpen. Daarom knikte hij goedkeurend en liet Ida haar gang gaan.

Niet veel minuten later kwam Ida terug met een dienblad en zette deze op een zijtafel neer. Ze schonk wat thee in een kopje en gaf het aan Milo. Zwijgend nam hij het aan, zelfs een glimlach opzetten was moeilijk voor hem. De behulpzame vrouw had heus wel door dat hem iets dwars zat, maar uit fatsoen vroeg ze er niet naar. Enigszins had ze medelijden met hem, dat er niemand voor hem was waarmee hij kon praten en zijn gevoelens kon uiten. Dat zijn ouders er niet waren om hem advies te geven en te steunen. Ze wilde hem helpen, maar zij was niet het geschikte persoon om hem te steunen. Ten slotte was ze ook maar een dienstvrouw en deed ze enkel haar werk.
De thee smaakte prima, al was Milo niet zo'n theedrinker. Hij zette het kopje en schoteltje opzij en besloot onder de lakens te gaan liggen. Moe maakte het hem zeker wel, zoals Ida had gezegd, en niet veel later viel hij dan ook al gauw in slaap. Ondertussen had Ida de gordijnen voor hem dichtgetrokken en toen ze de prins gedag wilde zeggen zag ze dat hij al in slaap was gevallen. Ze glimlachte tevreden en hoopte vooral dat hij wat rust zou krijgen. Prins zijn was vast vermoeiend, dacht ze, en in stilte verliet ze de kamer.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld