Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

21 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Even though we were never supposed

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Een aantal rondes waren intussen voorbij gegaan. Madelynn deed haar best om te kunnen begrijpen wat er precies de bedoeling was en welke regels er gelden voor het spel. Al begreep ze het algemene spel al wel, toch had ze nog niet genoeg vertrouwen in haarzelf om tegen de piraten te spelen. Niet dat ze dat erg vond, zo had ze het ook naar haar zin. De mannen waren allemaal erg gezellig met elkaar, dat was haar al wel eerder opgevallen maar nu stond ze er zelf ook midden in en kon ze met hen mee lachen. Ze hoefde dus niet perse te kaarten, niet vandaag althans, misschien als ze haar een andere dag weer zouden uitnodigen dat ze dan wel mee zou doen. Daarnaast, de mannen zette ook echt munten in die ze van elkaar konden winnen, het enige wat zij had was de sieraden die ze om had. Natuurlijk konden deze aardig wat waard zijn maar ze had geen idee of de mannen ook daadwerkelijk interesse zouden hebben in haar ketting en oorbellen. Dat was iets wat ze kon opbrengen als ze daadwerkelijk zou gaan spelen met de mannen, voor nu had het geen zin dat ze haar daar zorgen over zou maken. Madelynn werd ondertussen een stoel aangeboden om op te zitten, ze bedankte de man en nam plaats op het krukje wat haar aangegeven werd. Het krukje was laag naar de grond wat ervoor zorgde dat Madelynn laag zat maar daar hoorde je haar niet over zeuren.
Na weer een ronde voorbij was, was het wachten tot een paar mannen weer om de tafel zaten en ze weer een keer konden spelen. Dit zou waarschijnlijk één van de laatste rondes zijn, als niet de laatste aangezien het ook al bijna weer tijd was voor het eten. Het duurde een paar seconden voor een paar mannen plaats genomen hadden rond de tafel, toch was er nog een plek vrij die niet gevuld leek te worden. “Maybe Billy would like to play as well, I’ll fetch him” Hoorde ze ineens ergens uit de groep mannen. Het was gezellig voor zolang het duurde maar als Billy kwam dan was het misschien verstandiger als Madelynn weer ergens anders heen zou gaan. “Gentlemen, I had a great time” Begon ze en stond op van de kruk. “You’re leaving?” De stem leek nogal verbaasd, wat Madelynn dan nogal verrassend vond. “Well, if Billy is coming it might be smart if I leave..” Legde ze uit. “It’s not like Billy gets really excited when I am in his presence” Een zwakke glimlach volgde haar zin. “Nonsense.. you should stay” De mannen leken haar er dus wel bij te willen hebben, ondanks hun eigen kapitein hier waarschijnlijk niet blij mee zou zijn. “Okay fine, I’ll stay” Glimlachte ze en nam weer plaats op het krukje. De piraat die voorstelde Billy op te halen verliet de kamer om de kapitein te vragen of hij zin had in een ronde. Het maakte Madelynn wel een beetje nerveus dat Billy straks misschien ook hier zou komen maar ze wist dat de bemanning haar hier wou helpen dus daar probeerde ze zich maar op te focussen. Tijdens het wachten begonnen de mannen allemaal met elkaar te praten, zo waren er ook een aantal mannen die Madelynn in hun gesprek includeerde.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het was alsof zijn vorige beslissingen er niet toe deden. Wat hem zo liet veranderen van gedachten was hem niet geheel duidelijk, maar als de man toch geen kok kon worden, dan waarom zou hij hem dan niet gewoon aannemen als quartermaster. Hij kon immers lezen en schrijven, een vaardigheid die niet veel mensen leken te bezitten. 'Not too familiar, but I'm a fast learner.' Antwoorde hij, duidelijk gelukkig dat hij niet langer hoefde te doen alsof hij koken kon of vermoord werd omdat hij gelogen had. 'Great, it's not too difficult, I'm sure you'll get the hang of it.' Op elk ander schip zou de quartermaster aangewezen zijn op basis van stemmen, zoals de kapitein gekozen werd en zijn vader voor hem. Ook Billy was gekozen, sinds het wel zo eerlijk zou zijn en niemand geheel zeker was hoe goed een zestien jarige een schip kon besturen, al leek het toch goed te werken. John Wright werd daarentegen gekozen door alleen Billy, wat wilden ze er immers aan doen? Daarbij had niemand anders zich nog opgegeven als quartermaster en was en nog niemand gekozen tot zover. Als ze bezwaar hadden hoorde hij het graag, maar tot dan zou het niet veel uitmaken hoe ze erover dachten.
Opnieuw werd er geklopt op zijn deur, ditmaal was het Marco wie de deur opende en naar binnen stapte. 'We're playing cards, would you mind joining?' Werd hem gevraagd en even stond Billy stil. 'Sure.' Sprak hij toen, opgestaan van zijn stoel en richting de deur gelopen. Naast John bleef hij echter even stilstaan, hem aangekeken en een glimlach opgezet. 'Come on, or don't you wanna join the game?' De man haalde zijn schouders even op en stond toen ook op van zijn stoel, met Billy en Marko meegelopen naar de crew's quarters. Iedereen leek er al te zitten. 'Before we start.' Begon Billy te spreken, zijn stemgeluid hard geklonken boven dat van de andere bemanningsleden. Iedereen leek zijn kant op te kijken. Billy wees even naar John, wie wat vragend naar hem keek. 'This is John Wright, our newly selected quartermaster and unless any of you were planning on taking over the job yourself or otherwise choosing someone else, I'd like to hear your complaint. If not, than so be it, John shall be the new quartermaster.' Niemand leek iets aan te merken te hebben als het kwam op de situatie, wat duidelijk maakte dat iedereen de jonge man accepteerde als quartermaster.
Billy nam plaats op een van de lege plekken en kreeg wat kaarten toegeschoven, die hij vastpakte, vooraleer hij zijn ring van zijn linker middelvinger haalde en deze op tafel plaatste. Hij kende de regels en wist zo goed als de strategie van de meeste mannen die er zaten, wat het spel enigszins makkelijker maakte, al garandeerde het hem geen overwinning. Madelynn's gedaante had hij daarbij wel opgemerkt, al deed het hem niet erg veel.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De mannen om Madelynn leken veel interesse te hebben in de verhalen die ze te vertellen had over haar leven in het kasteel. Ze vroegen haar over van alles, wat ze zoal deed op een dag, hoe het was om bediend te worden, hoe deur alle sieraden en jurken waren die ze bezat en Madelynn nam de tijd om elke vraag te beantwoorden die ze stelde. Het was natuurlijk niet elke dag dat een prinses op je schip rondliep, al leek dat wel op de nieuwe realiteit voor deze mannen, tot Billy had besloten wat hij met haar ging doen althans. Dus tot die tijd was Madelynn blij alle vragen te beantwoorden en alle verhalen te vertellen van het kasteel. Het leven in het kasteel was voor haar allemaal zo normaal geworden, eigenlijk altijd al wel geweest daarom vond ze de reacties van de mannen ook zo leuk. De verwondering was in hun ogen te zien, ze stonden verbluft als Madelynn vertelde over hoeveel sommige jurken van haar waard waren. Het hielp dat Madelynn spraakzaam was, dan kon ze, waarschijnlijk letterlijk, eindeloos doorpraten over haar leven terug in Italië. Toch moest er een einde aankomen, de piraat was teruggekomen met Billy maar achter hen liep nog een derde persoon. Het was het nieuwe gezicht wat Madelynn eerder had zien lopen, hij werd al snel voorgesteld als John Wright, de nieuwe quartermaster. Deze man zou dus de taak van Charles overnemen, Madelynn wou niks zeggen maar ze kon niet begrijpen hoe Billy Charles zo snel kon vervangen en dan ook nog eens door iemand die hij nauwelijks tot vrijwel niet kende. Maar Madelynn wist dat het haar zaken niet waren dus hield ze gewoon haar mond dicht. Ze leek niet de enige die besloot haar mond dicht te houden aangezien ze hele ruimte stil bleef voor een paar seconde. Mannen keken elkaar aan, kijken of iemand iets zou zeggen maar het leek er al snel op dat niemand wat ging zeggen. Madelynn kon het niet helpen om haarzelf af te vragen of ze niks zeiden omdat ze het met Billy eens waren of omdat ze bang voor de man waren, als ze een gok moest doen zou ze het tweede zeggen.
Na de introductie van de nieuwe quartermaster leek het er dan op dat het nieuwe potje kaarten. Madelynn was wel benieuwd hoe goed de kapitein was. Ze bekeek de jonge man even, hij zag er vol vertrouwen uit maar dat was niks nieuws voor hem. Hij zag er altijd uit alsof hij vol zelfvertrouwen zat maar daarom was hij waarschijnlijk ook zo succesvol in het zijn van kapitein, natuurlijk waren er meerdere factoren die daar aan meededen maar het hielp vast en zeker al een heel stuk als je eruit zag alsof je wist wat je deed. Hetzelfde gold voor koningen en koningen, die liepen de hallen van kastelen ook altijd met zelfverzekerdheid die gewoon van hun afstraalde. Wanneer Madelynn’s verloving werd aangekondigd aan haar en ze dus wist dat ze koningin zou worden was ze bang dat zij dat niet kon zijn, een koningin die zeker was van haarzelf, die eruit zag alsof ze wist wat ze deed en er ook helemaal achter stond. Ze zag zichzelf gewoon nooit als koningin, Madelynn zag graag het beste in mensen, hoe erg dan ook, ze kon soms nogal naïef zijn en ze was al snel bang dat ze iets fout gedaan had, en dat waren gewoon geen eigenschappen die een koningin kon hebben. Toch zeiden haar ouders dat ze het kon en stuurden haar naar Engeland maar nu zouden ze er dus nooit achter komen of Madelynn echt de leider zou zijn die hun dachten dat ze was.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De ring die hij had weggeven was van enige waarde, vandaar dat het compenseerde voor de muntstukken die hij momenteel niet bij zich droeg. De enige tijd waarop hij geld op zak had was als hij aan land was, niet nu hij zich aan boord van zijn eigen schip bevond. Diefstal werd immers bestraft. Dus vrezen dat hem iets afgenomen werd deed hij niet. Het goud met zilveren sieraad had toch betere tijden gezien, al maakte dat vaak niet veel uit als het aankwam op de waarde als iemand hem won en zou willen verkopen. Eraan gehecht was hij dan weer niet, niet ingezien hoe iemand waarde kon hechten aan een stuk edelmetaal. Waarschijnlijk had Billy hem ooit gestolen van iemand aan boord van een schip dat hij en zijn bemanning overvallen hadden en wellicht was het de prijs van een ander potje kaarten dat hij gewonnen had. De oorsprong van de ring was voor hem van weinig waarde. Kaarten werden op tafel gegooid in de hoop dat iemand de beste had, een kans had op winnen, maar Billy was intelligent genoeg om te weten hoe het spel in elkaar zat en dat tot zijn eigen voordeel te kunnen gebruiken. Ook zijn kaarten belandden zo af en toe op tafel, toegekeken hoe hij op het punt stond te winnen. Teleurgesteld was hij zeker niet in zijn kaarten.
Het kostte hem minuten om het spel te winnen en alles wat hij terugnam van de tafel was zijn eigen ring. 'Take back what you've gambled away.' Hij was nooit een fan geweest van het winnen van prijzen van zijn crew. Natuurkijk had hij eerder met ze gekaart en daarbij ook enkele keren gewonnen. Iets aan het afnemen van hun eigendommen voelde voor hem niet eerlijk, iets wat hij wel was. Nog nooit had hij ook maar zoveel als een muntstuk aangenomen. Alles wat hij terugnam was zijn eigen inzet, zoals nu de ring die hij weer rond zijn vinger schoof. De bemanning had het al verwacht, hun muntstukken en sieraden weer van tafel gehaald, sinds ze kort daarvoor Randall nog hoorde zeggen hoe het eten klaar was. Iedereen stond vervolgens op, langs de keuken gelopen om zijn portie op te halen. Billy wachtte even, bereid geweest te wachten tot hij als laatste aan de beurt was. Vaak werd hij gezien als de slechterik in elke verhaal, maar op momenten als deze was er voor hem geen reden om zich op te stellen als het personage dat hij was geworden buiten het schip. Alleen als iets hem werkelijk kwaad had gemaakt onderging hij slechte daden aan boord van zijn eigen schip, met name het doden van de persoon van wie hij vond die het verdiende. Ditmaal was het Charles. Dit fenomeen was echter niet veelvoorkomend, en kwam zijn reputatie als moordenaar meer door de overvallen die hij pleegde waarbij hij niemand in leven liet.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Geïnteresseerd bekeek Madelynn dit potje kaarten. Ondertussen had ze al wel door dat er twee belangrijke dingen waren als je ging kaarten en dat was dat je veel moest weten van de strategie van het spel maar alleen daaraan had je niet genoeg, daarnaast moest je ook geluk hebben met de kaarten die je in je handen kreeg. Dus al begreep je het spel als de beste en wist je precies iedereens strategie en hoe je van hen moest winnen, als de kaarten die je had niet goed waren dan maakte al het eerste niet uit, en andersom werkte het net zo. Billy leek deze ronde beide te hebben, het potje kaarten ging hem goed af en hij had al redelijk snel de ronde gewonnen. Al was Madelynn wel verbaasd dat hij zijn bemanning de dingen die ze ingezet hadden liet houden, ze respecteerde het wel van hem. Ze vond het aardig van hem dat ondanks hij eerlijk won, hij niet alles voor zichzelf hield. Misschien was het beeld wat Madelynn van hem had niet zo accuraat als ze gedacht had, zij zag hem als deze vreed zuchtige piraat die niks anders deed dan boos zijn en moorden en al was dat niet geheel verkeerd aangezien hij beide die dingen meerdere keren was of had gedaan in de afgelopen dagen, misschien was er toch meer tot de man dan dat ze eerst gedacht had. Al was het niet naar haar maar het leek er wel op dat ze de man verkeerd beoordeeld had.
Na de afgelopen ronde was het dan toch weer tijd voor het avondeten. De bemanning maakte een rij zodat ze elk een portie konden pakken en konden plaatsnemen ergens in de crew’s quarters. Zo sloot ook Madelynn zich aan in de rij om voor haarzelf ook een portie te halen. Al sloot Madelynn zich wel aan in de rij, ze had de afgelopen dagen en ook vandaag, haar best gedaan om ervoor te zorgen dat haarzelf niet zo opdringde. Ze wou niet overkomen op de mannen alsof ze dacht belangrijk te zijn. Het was natuurlijk hun schip en zij was gast op het schip, althans een soort van gast. Ze stond dan ook bijna achterin de rij, op twee mannen na die achter haar stonden en Billy die leek te wachten tot de rest van zijn mannen eten hadden. Madelynn keek achter over haar schouder naar de kapitein, hij leek wel te geven om zijn bemanning voor dat zover voor hem mogelijk was. Madelynn kon het niet helpen dat telkens dat ze Billy zag ze automatisch er aan werd herrinerd hoe hij een man waar hij mee opgegroeid was gewoon omgebracht had puur vanwege een discussie.
Uiteindelijk was het Madelynn’s beurt om een bord te pakken. Ze bedankte Randall voor het eten en liep weg met het bordje opzoek naar een plek om te zitten. Haar ogen vielen al snel op een lege tafel. Ze had her de afgelopen minuten dan wel erg gezellig gehad met de mannen ze voelde zich nog niet comfortabel genoeg om zomaar bij de mannen aan te sluit aan een tafel. Dus aangezien er nog één tafel compleet leeg was besloot ze zichzelf daar maar te plaatsen zodat ze niemand zou lastig vallen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Als laatste kreeg Billy ook wat te eten en even stond hij twijfelend stil om te kijken waar hij zitten kon en of hij niet beter in zijn eigen kajuit zitten kon om nog wat papieren af te werken, zijn zaken weer op een rijtje te krijgen. De afgelopen paar dagen waren chaotisch geweest. Toch, in tegenstelling tot zijn werkelijke plan, zag hij een tafel waaraan hij enkel Madelynn kon weervinden. John Wright had zich tussen de menigte gevoegd en was inmiddels uitgebreid aan het praten met de anderen aan de tafel. Zelf liep hij ietwat traagzaam op de, praktisch gezien, lege tafel af en nam plaats aan de compleet andere zijde. Meteen tegenover of naast de vrouw plaatsnemen ging zelfs hem te ver. Een zwakke glimlach zette hij op, al dan niet te enthousiast. Waarom hij plotseling bij haar aan tafel kwam zitten was niet zozeer een goed doordachte actie geweest, als dat het een plotseling besluit was. Misschien was het de overwelmende hoop om niet werkelijk gezien te worden als een monster en meer iemand met agressieproblemen, al wist zelf Billy niet of dit beter was. Hij keek haar vrijwel niet aan, hooguit een paar seconden om het niet ongemakkelijk te maken, al was dit van korte duur. Hij richtte zich op zijn eten en besloot op te schieten zodat hij tijdelijk Tadhg af kon lossen, de stuurman wie nog altijd achter het roer stond. Het was vrij normaal voor de twee om af te wisselen. Billy had jaren geleden geleerd hoe je een schip moest besturen, wat het voor hem gemakkelijk maakte. Daarbij had ook de stuurman rust en eten nodig. Tot halverwege de nacht nam Billy meestal zijn taak over, om vervolgens langer door te slapen dan de rest van zijn crew.
Lang duurde het niet voordat hij zijn maaltijd binnen had en hij zijn bord terugbracht naar de keuken, in tegenstelling tot een enkeling wie hun bord lieten staan om vervolgens te verwachten dat Randall het op zou ruimen, wat ook zo was, maar Billy vond het onredelijk. Hij was de kok, geen schoonmaker. Zoals gewoonlijk sprak Randall geen woord, dus liep Billy niet veel later de keuken weer uit, terug naar het dek. 'Evening, lad.' Begroette hij Tadhg, die het roer losliet en Billy een kompas overhandigde. 'Hello, Bones.' De stuurman gaf Billy een schouderklopje, voordat hij de trap afliep richting de crew's quarters. Billy keek even naar het kompas, vooraleer hij zijn ogen richtte op de lucht iets verderop aan de horizon. Het zag er niet geweldig uit en het zou hem niets verbazen als er over iets minder dan een uur regen zou vallen, of misschien wel een storm hun pad zou kruizen. Beiden was hij wel gewend, evenals zijn crew, al gingen zijn gedachten gek genoeg meteen af naar Madelynn. Had ze ooit een storm op zee meegemaakt? Dat het anders was dan op land kon een kleuter je nog vertellen, maar velen kwamen hun eerste storm niet door met hun maaginhoud nog binnen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Rustig begon Madelynn te eten, het eten op het schip was wel wat anders dan ze in het kasteel gewend was maar ze kon niet zeuren. Het eten smaakte niet vreselijk en na het een paar gegeten te hebben begon het steeds beter te smaken, het eten begon langzamerhand te wennen. Madelynn had niet verwacht dat er vandaag iemand zou aanschuiven aan haar tafel aangezien ze de afgelopen dagen ook apart gegeten had maar toch zag ze vanuit haar ooghoek dat aan de compleet andere kant iemand plaats leek te nemen. Verbaasd keek ze op en deze verbazing groeide alleen maar meer wanneer ze zag dat de man die bij haar aansloot Billy was, toch gaf ze hem een kleine glimlach terug maar bracht haar blik daarna al weer snel naar het bord wat ze voor haar had liggen. Al kon ze het niet laten om een paar seconden rond de crew’s quarter’s te kijken of er echt geen andere plek was waar Billy eventueel kon zitten. Al was het druk in de ruimte om hen heen, als Billy echt niet bij haar wou zitten zou hij vast een oplossing kunnen zoeken om niet zo dicht bij haar te zitten. Madelynn probeerde er niet al te veel achter te zoeken maar ze kon het niet helpen om toch weer te denken over hoe ze de man misschien toch verkeerd ingeschat had, dat ze te makkelijk een bepaald beeld van hem gezien had en zich daar aan vast gehouden had omdat het paste bij de verhalen die ze.vroeger gehoord had. Ze had niet echt geprobeerd om te bedenken dat er misschien toch meer achter de man zat dan het moorden en de extreme agressie. Terwijl Madelynn druk bezig was in haar gedachten schrok ze lichtelijk op wanneer ze weer beweging zag in haar ooghoek, al was het gewoon Billy die zijn eten op had en dus weg ging van de tafel. Ondertussen was Madelynn nog maar halverwege met haar eten. Niet dat ze nu het gevoel had dat ze snel door moest eten, ze nam nog gewoon rustig haar tijd.
Als één van de laatste was Madelynn uiteindelijk klaar met eten. Ze stond op van de tafel waar ze aan zat, rustig begon ze naar de keuken te lopen om haar bord terug te brengen, onderweg nam ze ook andere lege borden mee die anderen hadden laten liggen. Als ze er toch langs liep kon ze deze net zo goed meenemen, dat scheelde Randall dan weer wat werk. “I took all the plates with me that I could find” Madelynn wist wel dat ze wat tegen Randall kon zeggen maar dat ze geen antwoord terug hoefde te verwachten van de man. De man was nogal apart, hij leek er niet helemaal meer bij te zijn. Toch deed Madelynn altijd zo aardig mogelijk tegen de man, hij was ook gewoon een persoon en hij zorgde altijd voor het eten dus aardig naar de man zijn was het minste wat ze kon doen. Na de borden in de keuken neergezet te hebben liet ze Randall weer achter en liep ze van de keuken weer naar de crew quarter’s. Het was nu dat Madelynn weer moeite kreeg met wat ze nu met zichzelf aan moest. Er was nu niet veel te doen voor haar, dus besloot ze maar naar een groepje mannen te lopen die aan een tafel zaten. “Is it okay if I join you guys?” Vroeg ze met een vriendelijke glimlach en gelukkig voor Madelynn leken alle mannen het prima te vinden.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Hoe meer tijd passeerde, des te duisterder de lucht kleurde. Elk ander had het afgeschoven op de tijd, maar Billy wist beter. Dit was een storm. Het leek een deel te zijn van zijn vloek om zich buiten te moeten bevinden tijdens een storm. Het kompas had hij in zijn jaszak gestoken, om deze toch nog een beetje veilig te kunnen houden. Ze hadden wel een reserve en als alles mis ging alternatieve manieren van navigatie, maar dit was de beste optie. Snel gingen zijn ogen langs de touwen die vastzaten en of dit goed gedaan was. Wantrouwen was een deel van zijn aard en situaties zoals deze brachten dit bij hem naar boven. Alles leek zo goed als voor elkaar, en dat precies op tijd, sinds hij een lichtflits de lucht zag splitsen, gevolgd door de donder die hij hoorde in de verte. Nog geen minuut later kwam de regen met bakken uit de lucht. Hij zou Tadhg weer neer kunnen zetten achter het roer, de man uit kunnen putten zodat hij zelf veilig in zijn kajuit papieren zou kunnen lezen en zaken kon regelen. In plaats van dit te doen bleef hij echter staan, zijn handen om het roer geklemd en zijn ogen voor zich uit gehouden. Het kostte altijd meer moeite om het schip op koers te houden met weer als dit, maar het zou vast niets zijn wat hij niet aankon. Tadhg verdiende daarbij zijn rust elke dag, daarvan was ook Billy wel op de hoogte, geweten dat de stuurman zijn tijd doorbracht door zijn avondeten te eten en te slapen tot hij Billy weer over zou nemen.
Zijn donkere lokken plakten aan zijn voorhoofd, al veegde hij deze al snel naar achteren met zijn linkerhand. De kleding die zijn lijf bedekte was inmiddels doorweekt. Stug bleef hij staan, sinds hij nog altijd niet wegkon en zijn stuurman weer aan het werk wilde zetten, daarbij, hoe lang kon een storm nou duren? Dagen. In zijn hoofd kon hij het antwoord al horen. Een storm kon dagen volhouden, precies lang genoeg om bij Nassau aan te komen, waar het weer altijd veel beter leek. Het zonnige eiland, waar zijn bemanning altijd kwam voor wat rust en hij voor zaken en nieuwe goederen, leek het weer altijd mee te hebben. Misschien was het een van de redenen waarom ze het eiland hadden gekozen en misschien omdat het geen Brits of simpelweg Europees terrein was. Meestal bleef de bemanning van The Devil's Merchant er een paar dagen tot weken rondhangen, het lag aan hoe goed de zaken gingen en hoe lang ze het zich konden veroorloven. Billy gunde de mannen hun rust altijd zo lang mogelijk, al maakte hij nooit een excuus om de waarheid heen. Als ze weg moesten, gingen ze weg.
Opnieuw keek hij even om zich heen, het dek bekeken waar niemand zich meer bevond, hij kon het ze niet kwalijk nemen, wie nu nog op het dek stond was alles behalve wijs. Wellicht was hij zelf niet wijs om te blijven staan, maar iemand moest het schip besturen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Voor de zoveelste keer vandaag had Madelynn weer gesprekken met de mannen van de bemanning. Deze keer was ze wel wat meer op de achtergrond van het gesprek en luisterde ze meer naar wat de mannen elkaar vertelden. Voor haar was dat goed genoeg, ze zat tenminste niet meer ongemakkelijk alleen. Voor Madelynn was dit dus sociaal genoeg, ook al nam ze niet actief mee in het gesprek. Ze hoorde de mannen praten over Nassau, de haven waar ze hun volgende stop was. Wat ze van de mannen hoorde was het een mooie plek en was er veel te doen, al hadden de mannen het voornamelijk over de taverne en het hoerenhuis. Het leek er zelfs op dat de meeste mannen niet konden wachten tot ze bepaalde hoeren weren zouden zien, het leek haast alsof ze altijd naar dezelfde vrouw gingen als ze daar waren. Voor Madelynn was dat een raar idee, je zou maar steeds met dezelfde vrouw naar bed gaan alsof je een soort relatie had maar tegelijkertijd haar moeten delen met meerdere mannen aangezien het toch echt haar baan was om met mannen, meerdere mannen, naar bed te gaan, of wat ze dan ook precies deden. Toch leken de mannen dit geen raar idee te vinden, dus wie was Madelynn dan om de mannen te oordelen over wat ze deden.
Het gesprek werd onverwachts verstoord door een geluid wat verdacht veel leek op het geluid van donder. Het geluid zorgde er dan ook voor dat Madelynn nogal schrok, het laatste wat ze wou meemaken was een storm op zee. Toch kwamen er al snel wat mannen van het dek de crew’s quarters ingerend. “There is a storm coming” Riepen de mannen door de kamer heen. Meteen voelde Madelynn haar hart in haar keel. Hier had ze niet op gerekend en ze had ook geen idee hoe een storm op zee er precies uit zou zien. Natuurlijk was het erger als wanneer je veilig in je kasteel zat en nergens last van had, op water zou het een stuk erger zijn. Madelynn keek om haar heen, al snel merkte ze op dat Billy niet hier was. “Where is Billy?” Waarom ze bezorgd om de man was wist ze niet, hij had dit al meerdere keren meegemaakt waarschijnlijk en dit zou wel niks nieuws zijn voor hem. Ondanks dit voor hem waarschijnlijk niks was vroeg Madelynn zich toch af waar de man zich bevond. “He is up there, steering the ship” De stem kwam van een man die ze eerder zelf aan het stuur had zien staan. “Alone?” Ze hoopte van niet, Billy mocht dit dan wel vaker meegemaakt te hebben, ze zou het niet fijn vinden als ze wist dat hij daar alleen stond. “Yes, probably” Het was niet het antwoord waar ze op gehoopt had. Meteen begon ze te twijfelen of ze naar boven zou gaan om hem te helpen, ze was een vrouw en veel kracht had ze niet dus ze wist niet hoe helpvol ze zou zijn, misschien kon de man het beter af alleen. Madelynn had absoluut geen verstand van stormen, laat staan hoe een storm op zee was. Toch duurde het niet lang voor haar om de keuze te maken. Ze stond op en begon met lopen, toch werd al gauw haar arm vast gepakt. “Where are you going?” Madelynn keek om naar de man die haar tegenhield. “I am going to help Billy” Ze trok haar haar arm terug en maakte dat ze zo snel mogelijk naar het dek kwam.
Op het dek aangekomen werd ze meteen begroet met een harde wind en eindeloos veel regen. Toch was ze niet van plan om op te geven. Het koste haar veel moeite om bij het stuur te komen en op het dek was de storm nog erger dan in het schip zelf. Toch kwam ze uiteindelijk aan bij Billy, die inderdaad helemaal alleen was. Madelynn voelde haarzelf misselijk worden, het was moeilijk om haar evenwicht te houden terwijl ze stond maar ze deed haar best. “I’m here to help” Riep ze zo hard ze kon over de wind en de regen. Het had niet lang geduurd voordat Madelynn helemaal doorweekt was, ze kon zich niet herinneren dat ze ooit zo doorweekt was geraakt door de regen. “What can I do?”

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De regen kwam op hem neer alsof iemand continu emmers boven hem leegde. De kleding die hij droeg voelde zwaar aan en plakte tegen zijn lichaam, een oncomfortabel gevoel met zich meegebracht. Billy kon niet anders dan toch even omhoog te kijken, verwacht het lachende gezicht van de duivel te zien wie hem belachelijk maakte boven zijn hoofd. Elke keer weer voelde het alsof het monster hem teisterde en hem geen rust leek te gunnen, al kon hij zijn lachende gelaat nergens bekennen. Het voelde bijna alsof hij er zijn moest, als je iemand zo tegen werkte, dan wilde je toch immers zien hoe ze langzaam gek werden? Maar hij was nooit ergens te zien. Het bevond zich allemaal in Billy's hoofd, als waangedachten en idiote bedenkingen. Zichzelf hield hij staande puur door zich vast te houden aan het roer. Hij stond redelijk stabiel, al zou hij het nooit zeker weten tot het moment waarop hij van het dek zou worden gegooid door een golf, enkel en alleen om nooit meer levend terug te worden gezien. Het was wel het laatste wat hij wilde, al was een storm niets nieuws voor hem. Masten beklimmen en touwen opnieuw vastknopen was daarbij ook geen volkomen vreemd verschijnsel, sinds hij nooit bang was geweest voor zijn eigen dood. Het kwam vroeg of laat, er was geen weg omheen, dus waarom zou hij het vrezen. Toch deed hij onkarakteristiek voorzichtig, zelfs voor zijn doen.
Boven het geluid van de regen had hij geen voetstappen gehoord, Madelynn's verschijning daarom ook niet aan zien komen. Wat ze überhaupt op het dek deed liet hem twijfelend achter. Een paar emoties mengden zich samen in het vormen van zijn stemgeluid. Het was niet boos, maar vrolijkheid of dankbaarheid was ook ver te zoeken. Wellicht was hij bezorgd, om wat voor een reden dan ook. 'You're here to help? Help with what?' Riep hij terug, opnieuw de lichtflits door de lucht zien flitsen. Het oorverdovende geluid van de donder bevond zich nu recht boven hen. opnieuw keek hij naar haar, gezien hoe haar evenwicht niet bestaand leek te zijn en zonder er bij na te denken pakte hij haar bovenarm beet om haar staande te houden. 'You're being ridiculous, go back inside.' Hij wees naar de deur van zijn eigen kajuit, waar hij wist dat het nog redelijk warm zou zijn door het vuur dat de ruimte verlichtte. 'You can go to my cabin, there's a coat hanging over the chair you can take if you're cold.' Waarom hij haar niet naar de crew's cabin stuurde kwam puur neer op dat de trap ernaartoe geen grip meer zou hebben en gezien de kleding die ze droeg verwachtte hij niet dat haar schoenen het beter zouden maken. Haar arm liet hij los, haar ditmaal een duw in haar rug gegeven, die in geen opzicht hard genoeg was om haar pijn te doen. Alles wat hij wilde bereiken was dat ze van het dek af zou zijn. Zijn bemanning zat binnen, geweten dat het te gevaarlijk was om buiten op het dek rond te lopen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Madelynn merkte dat staan nogal moeilijk was, ze had dan ook geen evenwicht en het natte hout onder haar voeten hielp hier ook niet bij. Toch deed ze haar best, dat was alles wat ze nu kon doen. Ze had al wel snel door dat het niet slim van haar geweest was om naar buiten te gaan maar toch had ze geen spijt van haar keuze. Daarnet had ze een andere kant Billy gezien, de mannen hun goud laten houden, geduldig wachten op zijn eten en om dan te horen dat de man hier alleen stond, in haar hoofd deed hij dus zoveel voor zijn mannen maar dan liet iedereen hem wel alleen boven staan, midden in een storm. Al kon ze wel begrijpen waarom nu ze eenmaal boven was, het was niet te doen, ze moest haar evenwicht houden, daarnaast was er ook nog zoveel regen waardoor Madelynn nauwelijks wat kon zien, laat staan doen. “I don’t know with what, I just didn’t want you to do this on your own” Riep ze na het harde geluid van de donder. Ze dacht hem gewoon te kunnen helpen met het schip te sturen of misschien moest ze wat vast houden. Madelynn kon haar evenwicht wat beter houden wanneer Billy haar bij haar arm vasthield, al duurde het niet lang voor hij haar vertelde naar zijn kajuit te gaan en haar weer los liet. Meteen probeerde Madelynn zich ergens aan vast te grijpen zodat ze wat makkelijker haar weg naar de kajuit kon maken. Voor ze richting de kajuit liep keek ze achterom naar Billy, ze had er ergens moeite mee dat ze hem alsnog alleen achter liet maar hij leek vastberaden op het feit dat ze hier niet moest zijn. Madelynn gebruikte één hand om de voorkant van haar jurk op te tillen en met de andere deed ze haar best om zich vast te houden zodat ze zo goed mogelijk over het dek kon lopen. Met veel moeite had ze het uiteindelijk toch tot de kajuit gered. Ze keek nog één laatste keer of ze Billy kon zien door de regen en hoe het hem af ging, daarna maakte ze snel dat ze binnen kwam.
Binnen was het meteen al een stuk rustiger, al was het nog steeds erg duidelijk dat er een storm was, binnen had Madelynn geen last van de wind of regen. Het evenwicht was nog wel een dingetje. De blik van Madelynn ging meteen de kajuit rond op zoek naar de jas waar Billy het over had. Deze trok ze zo snel mogelijk aan, de regen had er voor gezorgd dat Madelynn nogal koud was en een droge jas zou zeker helpen. De jas was wel wat te groot voor haar maar dat was te verwachten. Niet dat ze het erg vond. Na ze de jas had aangedaan viel haar ogen op een vuurtje die bezig was, al was die langzaam aan het uitgaan. Om het vuur nog te kunnen redden begon Madelynn te zoeken naar een haard stok, ze was ervan overtuigd dat ze ergens moest liggen. Het duurde even voordat ze hem had zien liggen maar uiteindelijk vond ze hem op de grond iets verder van waar het vuur bezig was. In kleermakerszit nam Madelynn plaats voor het vuur en deed haar best om met de haard stok het vuur weer wat bezig te krijgen. Om zeker te weten dat het vuur weer wat harder zou gaan pakte Madelynn een lichte stronk van de stapel naast het vuur en gooide deze erbij.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Een uur voordat zijn dienst erop zat was de regen gestopt en had het plaats gemaakt voor de koude wind die de nacht meebracht. De storm was gaan liggen en dat alles zonder schade of mannen overboord. Het was verbazingwekkend goed gegaan. Tadhg kwam enigszins slaperig het dek opgelopen. 'Still tired?' Vroeg Billy hem, vooraleer hij zelf een keer gaapte. Het was al diep in de nacht en hij had uren het schip onder controle moeten houden tijdens de storm, wat minstens twee keer de inspanning kostte van een normale dienst. 'Kinda.' Murmelde hij. 'I could take over another few hours if you're not capable of-' Alsof hij wist wat er gezegd zou worden door de jonge kapitein kapte hij hem af. 'No, you've took over before the storm .Go get some sleep, Billy.' Het kompas gaf hij terug aan de stuurman, wie het roer over pakte en er toch iets tegenaan leunde. Vaak werd hij en zijn bemanning afgebeeld als harteloze moordenaars, een naam die ze zonder twijfel verdienden, maar aan boord van het schip, wanneer er geen gevecht gaande was tussen hen en een ander schip, waren het bijna broeders. De tijd die ze samen doorbrachten maakte dat ze elkaar door en door kenden. Zo wisten ze dat Billy nooit toe zou geven aan zichzelf en alles wat hij zag als een zwakte, zoals vermoeidheid. Slapen zou hij alleen als hij niets anders te doen had of als hij simpelweg gedwongen werd. Het waren eigenschappen die zijn vader ook bezat en het grootste deel van de bemanning hadden zijn vader nog als kapitein gehad, wat het gemakkelijk maakte voor hen om het te herkennen en er iets aan te doen.
Hij sprak nog een vage 'Goodnight.' Tegen de stuurman, vooraleer hij richting zijn kajuit liep en enkele keren met zijn ogen knipperde bij het zien van het vuur. Hij was moe, een kleuter kon het nog merken. Zo zorgde het ervoor dat hij richting zijn hangmat liep, enkel om zich te realiseren dat er iemand in lag. Madelynn. Het gedaante van de jonge vrouw was duidelijk zichtbaar zo dicht bij het raam. Hij kon haar wegsturen, haar wekken uit haar slaap en vertellen een andere plek te zoeken, maar hij deed het niet, alsof iets in hem hem tegenhield. Het maanlicht deed haar gezicht herkenbaar maken, zodat Billy zich op tijd bedacht dat hij een andere slaapplek moest vinden. De crew's quaters lag vol, en anders was het niet zijn plek om daar te verblijven. Denkend keek hij even de kajuit door, enkel om zijn ogen te laten hangen bij de stoel achter zijn bureau waarop hij plaatsnam. Ietwat onderuitgezakt zat hij op het meubelstuk, zijn ogen gesloten die bijna vanzelf dicht zakten door het gebrek aan slaap wat hij constant bezat. Hij was er echter aan gewend geraakt, maar na een storm als deze werd het zelfs hem te veel en viel hij weg in slaap.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het had even geduurd voor Madelynn haarzelf had opgewarmd bij het vuur een daarbij meteen wat was afgedroogd. Al merkte ze wel dat ze langzamerhand nogal moe begon te worden. De avond was dan ook al aangebroken en het was tijd voor Madelynn om te slapen. Uiteindelijk had ze dan ook maar plaatsgenomen in de hangmat van Billy. Haar plan was geweest om even te liggen om wat rust te nemen maar voor de kapitein weer terug kwam wou ze wel weer uit de hangmat zijn, het was natuurlijk zijn slaapplek en ze wist niet hoe de man zou reageren als hij zag dat Madelynn op zijn slaapplek lag. Alleen was het niet zo gegaan, het had niet lang geduurd voordat Madelynn in slaap gevallen was en ze was niet meer wakker worden daarna. Het was dan ook al wat langer geleden geweest dat Madelynn een comfortabeler slaapplek had. Wanneer Charles overleed was er een extra hangmat vrij in de crew’s quarters maar deze had Madelynn niet genomen, in plaats daarvan had ze elke avond een slaapplek gezocht waar ze alleen was en rustig kon liggen. Dit waren niet de beste en meest comfortabele plekken geweest. Een hangmat deed Madelynn dus wel weer even goed, het was natuurlijk geen groot bed die mooi voor haar was opgemaakt maar het lag beter dan een houten vloer van een schip.
Het was dan ook pas later in de ochtend dat Madelynn wakker werd. De eerste paar seconden was ze verward over waar ze was maar het duurde niet lang voor de herinneringen van de afgelopen avond weer tot haar kwamen. Meteen herinnerde ze zich weer hoe ze het dek op was gerend en Billy haar daarna naar zijn kajuit had gestuurd. Ze had ook nog steeds zijn jas aan, daar was ze gewoon mee in slaap gevallen, ze had ook niet verwacht dat ze zo lang zou slapen. Ook begon ze zich af te vragen waar Billy was, ze was verbaasd dat ze nog in de hangmat lag zonder dat hij haar eruit had gestuurd, tenzij hij nog achter het stuur stond. Madelynn heiste haarzelf uit de hangmat. Haar vraag over waar Billy was werd daardoor al meteen beantwoord. Eenmaal uit de hangmat zag Madelynn meteen Billy voor haar, aan het slapen in zijn stoel. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, dit betekende dus dat hij haar gewoon had laten slapen in plaats van haar weg te sturen. Hoe lang hij hier al had gelegen was onbekend voor haar, ze had geen idee wanneer Billy klaar was achter het stuur. Madelynn liep naar de jonge man toe, ze trok de jas uit en legde deze over hem heen alsof het een soort deken was. Hem wakker maken om hem te vertellen leek haar niet zo goed idee, de man had een storm meegemaakt en verdiende slaap, hij leek prima te kunnen slapen op de stoel en die rust wou Madelynn nu niet voor hem verstoren. Zo stil mogelijk verliet Madelynn de kajuit zodat Billy nog zo lang kon rusten als dat hij dat wou of voor zolang hij het nog nodig had.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het vermogen om te dromen leek hij jaren geleden te zijn verloren, zijn nachtelijke rust enkel gevuld met nachtmerries. Alsof Engeland hem werkelijk gevonden had, hem had gegeven wat hij verdiende. Niets aan de beelden die zich afspeelden voor zijn ogen was voor hem meer realistisch. Het was te vaak gebeurd om hem te wekken. Zijn brein liet hem lijden in plaats van hem uit het scenario te redden. Het was pas toen het platform onder zijn voeten verdween en hij met een touw om zijn nek naar beneden viel dat hij wakker werd, haastig overeind geschoten. Krampachtig omklemden zijn handen de armleuningen van de stoel waarop hij in slaap was gevallen. Hoe zijn ademhaling normaal rustig en beheerst was, was het nu bijna alsof hij kilometers had gerend. De nachtmerrie die hij kortgeleden nog voor zich kon zien afspelen was nergens meer te bekennen, maar die gedachte alleen leek niet rustgevend genoeg om hem te kalmeren. Wellicht was het dat het te realistisch was voor hem. Bijna alsof het zijn toekomst voorspelde en hij niet wilde accepteren dat dit wel een grote kans had om werkelijk zijn einde te worden. De blauwe ogen keken verschrikt om hen heen, verwacht te zien wat hij net nog zag, maar alles wat hij kon weervinden rondom hem was zijn kajuit. Verlaten en rustig lag het erbij, in tegenstelling tot hoe zijn gedaante op de stoel zat. Het was toen pas dat hij de jas opmerkte, het kledingstuk wat hij meestal aan de rugleuning van zijn stoel liet hangen. Helder denken was op het moment teveel voor hem gevraagd, wat ervoor zorgde dat het hem seconden kosten om zich te realiseren waar het vandaan kwam. Herinneringen aan de avond ervoor kwamen weer naar boven, hoe hij zijn hangmat had opgeofferd aan de Italiaanse om zelf plaats te nemen op de stoel. Toch zou hij zweren dat de jas er niet aan hing de avond ervoor, maar natuurlijk kon hij het mis hebben.
Enkele minuten later liep hij door zijn kajuit, de jas weer gehangen waar hij hem altijd hangen had en zijn gezicht kalm als altijd. De deur trok hij open om vervolgens het dek op te lopen. Tadhg was de eerste wie hij passeerde, die enkel wat mompelend 'Bones.' Tegen hem sprak, bedoeld als begroeting. 'Morning.' Reageerde de jonge kapitein erop, verder gelopen naar het ruim, waarvoor hij eerst een goed deel van het dek over moest. Zo goed als iedereen wie er al rond liep begroette hij, het was immers een gewoonte. Krakende treden klonken onder zijn laarzen, wat toch redelijk irritant zijn gehoor binnen drong, al schudde hij dit van zich af. Billy zette zijn passen voort richting de keuken, bijna niemand tegengekomen in de crew's quarters en de rest van het ruim. Iedereen was alweer aan het werk, wat goed was gezien het hen nu nog enkele dagen zou kosten voordat ze bij Nassau zouden arriveren. Enigszins snel duwde hij de deur van de keuken open, Randall alweer zien zitten. 'Goodmorning Randall.' Natuurlijk reageerde hij niet, Billy had het kunnen verwachten en toch sprak hij tegen hem. Na wat brood te hebben gehaald uit de keuken liep hij weer weg, zijn ontbijt opgegeten terwijl hij liep, simpelweg geen tijd of zin gehad om rustig te gaan zitten. Al gauw bevond hij zich weer op het dek, lopend richting zijn kajuit.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was wat later in de ochtend dat Madelynn wakker was geworden, er waren al wat andere mannen op het dek bezig met taken die ze hadden. Er leken voornamelijk veel mannen te kijken hoeveel schade het schip opgeleverd had. Hopelijk was het niet genoeg dat het gevaarlijk kon worden, al ging de jonge prinses er van uit dat als dit het geval was ze bij nu de kapitein al wel hadden gewaakt om het hem te laten weten, hij was hun kapitein niettemin en zou dus zo snel mogelijk op de hoogte gebracht moeten worden van erge schade. Zo zag Madelynn het althans en door dat tegen haarzelf te zeggen probeerde ze haarzelf ervan te overtuigen dat alles oké was.
De ochtend werd door Madelynn voornamelijk gespendeerd door over het schip te lopen, een paar gesprekken hebben met verschillende mannen van de bemanning. Vele mannen hadden zich afgevraagd wat er gebeurd was wanneer ze gisteravond tijdens de storm naar het dek gegaan was. Madelynn vertelde eerlijk over hoe Billy haar meteen verteld had naar zijn kajuit te gaan om daar te schuilen en dat ze voor de rest niet echt een hulp geweest was voor de man. Na met een paar mannen gepraat te hebben kwam ze weer uit op het dek, ze wou net naar de rand lopen om over het water uit te kijken wanneer haar blik viel op de kapitein.
Madelynn zag Billy verder op het dek lopen, hij leek weer richting zijn kajuit te lopen. Ze wou hem nog graag stoppen voor hij weer in zijn kajuit was teruggetrokken. “Billy” Het kwam er luider uit dan ze zelf gehad wou hebben. Lichtjes schraapte ze haar keel waarna ze haar pas versnelde zodat ze de jonge piraat kon inhalen. “Hey Billy” Ditmaal was haar stem wat zachter, ze stond dan ook dichter bij de man. “I want to ask you if you were alright, after the storm and all?” Ze mompelde de vraag nogal verlegen en het hielp dan ook niet ze haar blik nerveus wisselde tot de grond en de kapitein. “I mean, I can see that physically you seem alright but I still wanted to ask you if everything went okay..” Ze deed haar best om haar zinnen zo goed mogelijk te verwoorden zodat dingen niet eventueel verkeerd opgevat konden worden. Zenuwachtig was ze met haar handen aan het wrijven, het was een tikje wat ze altijd al had voor wanneer ze nerveus of zenuwachtig was. “And I also wanted to apologize to you for sleeping in your hammock, from now on I’ll just find another spot on the ship to sleep again” Was het laatste wat ze nog besloot toe te voegen aan alles wat ze tegen Billy wou zeggen. Al had de man haar gisteren nog gezegd, na ze tegen hem gerateld had over van alles en nog wat, dat ze nooit meer zoveel tegen hem moest praten, toch hoopte ze dat voor deze keer de kapitein het door de vingers zou zien.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld