Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg- Love is a cruel thing

HPorpgmodel
Karaoke-ster

HPorpgmodel schreef:
Melissa knikte. 'Natuurlijk Rowan. Wij hebben geen geld dus we helpen elkaar zoveel mogelijk maar je hebt ook mensen die stelen of gemeen zijn naar andere. De mensen die gemeen zijn vooral de handelaren. Ze hebben het met iets beter dan de gewone burger. Voor de rest praten wij niet formeel en zijn we dol op bier. Bier is goedkoop dus drinken we dat en in herbergen vindt je bijna geen meiden of op doorreis met hun man of dames die de man plezieren. Voor de rest praat je over het land en vrouwen.' Zei ze en reed door.' Ik zal je helpen met alles om zo goed mogelijk over te komen en ik zal je beschermen maar er is iets wat jij voor mij zal moeten doen. Zodat onze verloving goed overkomt. In de kroeg zijn er meestal dronken mannen die graag aan een vrouw willen zitten. Ik hoop dat je wilt zeggen dat ik bij je hoor en ze een vieze blik geeft. Ik zou dat waarderen. Meiden worden daar behandeld en gekeurd als een stuk vlees.'

'Vorstin, ik ga aankoord met het huwelijk maar ik weet wat beters. U mag u oudere broer vrijlaten en een week blijven in uw konikrijk samen met mijn zoon, maar na een week kom je weer wonen. U broer blijft dan daar. Als u daar mee aankoord gaat kunnen wij nu papieren ondertekenen en uw broer bevrijden.' Zei zijn vader en de mensen keken verbaast. Hoe wel het een slimme deal was. Haar broer kwam vrij, maar wij hadden de prinses in onze handen en haar broer zou het niet durven om het kasteel binnen te vallen want dan brak er oorlog uit.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het klonk wel zoals hij zich had voorgesteld. Hij had natuurlijk weleens boeken gelezen over het boerenbestaan. Niet veel mensen wisten hoe vaak hij met zijn neus in de boeken zat. Als je het paleis niet uit mocht, moest je een andere manier zoeken om over de wereld rondom je te leren. Hij bracht veel tijd door met de geleerde bibliothecarissen en cartografen. "Als dat onze dekmantel ophoudt dat zal ik niet aarzelen om hen daarop te wijzen." zei hij resoluut. Een gevecht in een herberg beginnen. Opnieuw had hij er weleens over gelezen. Zijn roekeloze kant zou er maar wat graag aan deelnemen, langs de andere kant hield het teveel risico in. Ze reden tot hun paarden het tempo niet langer konden bijkomen. Hij hield halt midden in een bos. Een klein beekje stroomde parallel aan de weg. "Laten we hier even pauze nemen. De paarden hebben rust nodig. Hier kunnen ze drinken en wij kunnen ondertussen even iets eten." Uit zijn tas haalde hij een half brood, ingewikkeld in een doek en wat gedroogd vlees.

Bij het horen dat haar broer nog in leven was, verloor Ida bijna haar statische uitdrukking. Echter ze moest kalm bleven, beheerst. Niet zomaar meteen toehappen. Alsof ze echt met Nathaniel wilde trouwen. Ach het was slechts een verbond, wat woorden op papier. "Zo makkelijk zal dat niet gaan. Ik kan niet zomaar al het leiderschap terug aan mijn broer geven. In Libari worden dit soort dingen anders beslist. Daarbij is er veel veranderd en heeft het land mij meer dan ooit nodig voor herstelling en heropbouwing. We keren terug zodra er een kind is. Een troonopvolger voor Nathaniel. Een zwangerschap doormaken op onbekend terrein. Het zou niet goed zijn voor een baby. Dan hangt het niet zozeer van mij af, maar tevens van uw zoon. Wat denkt u?"

HPorpgmodel
Karaoke-ster

HPorpgmodel schreef:
Melissa stapte af en bracht de paarden naar het meer. Waar ze wat gingen drinken. Ze streelde over hun manen heen en keek naar de prins. 'Bedankt Rowan. Je hoeft geen gevecht te starten hoor. Ze zijn meestal toch te dronken om iets te merken. Ze schreeuwen wat en laten overal wat bier vallen.' Zei ze en keek naar het eten. Ze had er geen zin in. 'Ik heb geen honger.' Zei ze voor als hij het zich afvroeg. Ze had niet zo heel snel honger misschien omdat ze opgroeide met maar 1 maaltijd per dag. Als je in het kasteel werkte had je niet zoveel tijd om te eten en was je blij als je toe kwam aan het avond eten.

'Ik zal er over na denken. Mijn zoon na zo een land sturen is een groot ricisco. Voor vandaag was dit genoeg. Ik laat spoedig mijn antwoord horen.' Zei de koning en sloot het rustig af. Hij stond op en liep weg. De rest volgde al snel. Natheniel bleef echter nog zitten.' Waarom kan je broer het niet overnemen? Hij is de eerst geborne.' Zei hij en was benieuwd waar ze over dacht.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Zeker we zullen nog een tijdje onderweg zijn?" niet dat hij langer aandrong. Melissa zou zelf wel weten wanneer ze honger had en wanneer niet. Hij scheurde voor zichzelf een stuk brood af en borg de rest opnieuw op. Hij nestelde zich tegen een met mos begroeide boomstam. Enkele zonnestralen piepten door het bladerdek en verwarmden zijn gezicht. Loom strekte hij zich uit. Het weer stond in ieder geval aan hun kant. Het deed hem goed dat hij er alleen op uit kon trekken. Dat zijn vader het vertrouwen in hem had om deze missie op zichzelf te ondernemen. Na zelf even te rusten stond hij op en wandelde naar het water. De paarden stonden rustig te grazen. Hier kon hij wel aan wennen. Dit moment van rust was een hele verademing ten opzichte van de drukte in het paleis. Het personeel dat van hier naar daar rende, beslissingen die genomen moesten worden, of herzien om daarna goedgekeurd te worden. Iedereen wist waar je was. Je had amper een moment voor je zelf. Silas legde zichzelf neer aan de waterkant, leunde net genoeg voorover zodat hij zijn gezicht weerspiegeld zag in het wateroppervlak. De jonge prins van Solaris, een voorbeeld voor het volk. Soms kon hij het zelf nog niet geloven. Er waren dagen dat hij opstond met de vrees eindelijk uit een droom te ontwaken. Hij verfriste zijn gezicht en vulde zijn waterkruik bij. "Kom laten we onze reis verder zetten."

Ida knikte begripvol. Alsof het voor haar niet gevaarlijk zou zijn om hier te blijven. Ze had al wel gemerkt dat vrouwen minder belangrijk leken te zijn binnen de samenleving van Solaris. Zodra het contract was getekend, de trouw gesloten, zou het niet meer uitmaken hoe Nathaniel met haar omging. Dat ging ze niet laten gebeuren. In Libari golden andere regels. Daar kon ze zichzelf ervan vergewissen dat ze met respect behandeld zou worden. Echter dat waren argumenten voor later. Discussiëren was een uitputtende bezigheid. Wat ontspanning zou haar goed doen. Ze maakte aanstalten recht te staan toen Nathaniel haar aansprak. "Wel dingen ga niet zo 'makkelijk' bij ons. Wij werken niet volgens primogenituur, maar volgens stemming. Volgens onze wetten bepaalt het volk wie over hen regeert. Mijn broer was inderdaad de leider voor mij, maar na zijn gevangenname ben ik aangewezen als nieuwe leidster. Wanneer hij terug komt zal er opnieuw gestemd moeten worden over wie zal regeren, dat is niet bepaald een proces dat zich in een week tijd kan voltrekken, begrijp je?"

HPorpgmodel
Karaoke-ster

HPorpgmodel schreef:
Melissa knikt en stapt op haar paard. De reis ging verder en ze genoot er van. Het was hier zo vreemdzaam en rustig. In het kasteel was het altijd druk en hier was alles rustig. Ze zou later met haar man op het platteland willen wonen net zoals haar ouders deden. Met een kind of 2 lekker uit de drukke stad. Ze zorgde graag voor het land en de dieren. Ze was echt een vrolijke buitenmens. Na een tijd reden ze naar een dorp richting een kroeg. De kroeg gaf haar rillingen hoe het er uitzag van buiten een beetje oudje en vervallen. Er zaten wat dronken mannen te lachen en schreeuwen naar meiden die binnen naar hun moesten komen. Er waren genoeg meiden van plezier die er heen liepen. Iets wat zij nooit zou doen. Liever te weinig geld dan een dame van plezier worden. Haar maagdelijkheid betekende veel haar en was iets van de weinige dingen die zelf bezat. 'Rowan, wil je hier eten en bijkomen?' Vroeg ze met een gespeelde charmante glimlach. Ze hoopte dat het binnen wat rustiger was.

Nathaniel knikte. 'Jullie hebben dus een stemming, interessant. Ik zal zelf ook na denken over het huwelijk en u ook.' Zei hij en keek naar haar. 'Ik zie u bij het diner. Misschien kunnen we daarna u broer zien, maar dan moet u discreet zijn en niks tegen iemand zeggen.' Zei hij en liep weg. Hij zou zelf ook zijn jongere broertje willen als gevangen genomen was en dit was goed voor hen. Het liet een teken zien dat Solaris bereid was om te onderhandelen en misschien kon hij met haar mee. Misschien was het moeras dorpje niet zo erg. Hij was benieuwd naar, maar wou ook hier blijven in zijn vertrouwde omgeving.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Hier?" Antwoordde hij terwijl hij zijn blik liet rusten op het groezelige etablissement, dat de naam herberg niet eens waardig was. Het begon echter al donker te worden. Verder reizen was niet zonder gevaren. Wilde dieren, struikrovers, de wegen meed je best na zonsondergang, zeker wanneer je zoveel geld op zak had. Het zag er naar uit dat deze plaats hun enige optie was. "Dit lijkt me het soort plek waar ze onze paarden stelen nog voor we goed en wel neerzitten aan een tafel, maar laten we het erop wagen." Hij steeg af en gaf het leidsel van zijn paard een een jongen die naast de stallen stond te wachten. Bij het binnenkomen richtten de ogen van de aanwezigen op hen, wel vooral op Melissa, waarna iedereen zijn gesprek weer opnam. Ze zagen er niet verdacht uit. Silas wandelde naar de bar. "Hoeveel voor een overnachting met maaltijden?" vroeg hij de barman. De prijs was geen probleem al kon hij niet zomaar zijn hele geldbuidel op de bar smijten. Hij viste er enkele muntstukken uit en betaalde de herbergier. "Kom laten we daar gaan zitten." Hij knikte naar een leeg tafeltje en sloeg zijn arm om Melissa's schouders, zodat de anderen zouden merken dat ze bij hem hoorde.

Ida wilde hem vragen waarom hij haar naar haar broer wilde brengen. Nathaniel van alle mensen. Waarschijnlijk wilde hij haar liefst gewoon opsluiten in dezelfde plaats, van haar af komen. Ze zou het hem straks wel vragen, maar eerst even rust. Ze keerde terug naar haar kamer en liet zich op bed neervallen. Voor ze het goed en wel besefte was ze in slaap gevallen. Ze schrok bij het ontwaken. Hoeveel tijd was er verstreken. Ze had het diner toch niet gemist? Haastig friste ze zich op en sprak de eerste bediende aan die haar pad kruiste. Gelukkig als ze zich haastte, was ze nog net op tijd. Bij de ingang van de eetzaal bleef ze kortstondig staan om haar ernstige houding terug aan te nemen, waarna ze binnenging en plaatsnam aan tafel.

HPorpgmodel
Karaoke-ster

HPorpgmodel schreef:
Melissa knikte en keek er naar hem. Ze lachte zacht. 'Dat zijn vele kroegen in dit land.' Zei ze en stapte af. Ze gaf haar paard weg en stapte binnen. De arm om haar schouder liet haar blozen. Ze was nog nooit zo aangeraakt en helemaal niet door een prins. Ze moest wel onthouden dat dit voor show was. Ze nam plaats aan de tafel en glimlachte. Ze keek rond. Mensen waren in gesprekken en sommige waren bezig wat meiden. Ze zag mensen naar haar kijken en ze keek naar de tafel. Ze wou geen aandacht trekken. Ze was niet eens bijzonder mooi. Een man bracht het eten. 'Voor meneer en de prachtige jongedame.' Zei de man en ze bedankte hem netjes.

Nathaniel nam plaats bij het diner en keek naar Ida. Het diner verliep soepel, maar hij mist zijn broer heel erg. Hij wou ook zijn advies vragen*maar wist niet precies waar hij was. Hij kon trouwen met Ida, maar dan zou hij niet meer wonen en hij kon het niet. Hij kon de plek waar opgegroeid was niet verlaten en hij was notabene de kroonprins. Hoelang zou het duren voor dat ze een kind kregen vast 5 jaar, dan zou de jongeman hier 5 jaar vandaan zijn en missen hoe zijn jonge broer opgroeid en hier vast komt met een prachtige jongemeid van goede stand of hij komt terug met lege handen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Silas keek naar het bord dat hem werd voorgeschoteld. Het was één of andere stoofpot, een fel contrast tegenover de meerdere gangen die hem normaal gesproken werden geserveerd. Natuurlijk bestelde hij ook een grote pul bier. Melissa had hem verteld dat dit de drank van haar mensen was en het was een verrassende afwisseling met de smaak van wijn die hij gewoon was. De jonge prins was het niet gewend in stilte te eten. Hij hield van conversatie. De maaltijden waren de enige tijdstippen van de dag waarop hun hele familie samen was, tenzij zijn vader of broer op missie was. Melissa was een dienaar, die zou nooit uit zichzelf een gesprek beginnen. Haar was geleerd te spreken als je werd aangesproken, te antwoorden wanneer je iets werd gevraagd, maar nooit zelf te vragen. "Ken je de buurt hier goed? Gezien je huis hier niet ver vandaan kan zijn?" Het was nogal ongemakkelijk een gesprek te beginnen met een dienaar. Wat vroeg je überhaupt. Ze had zeker andere interesses, andere bezigheden.

Ida liet het diner over zich heen spoelen. Ze was te druk in gedachten over wat zij had voorgesteld en wat haar was voorgesteld. Trouwen, toen ze het woord op de vergadering uitsprak, klonk het haast banaal. Er kwam echter veel meer bij kijken. Hoe zou haar volk reageren. Zouden ze het zien als een juiste keuze? In Libari had was er de raad, mensen die haar bijstonden bij het maken van belangrijke beslissingen. Hier was ze alleen. Kon ze haar broer maar zien, die zou vast wel weten of haar beslissingen niet te roekeloos waren, of Solaris hen niet alsnog zou verraden.

HPorpgmodel
Karaoke-ster

HPorpgmodel schreef:
'Ik ken de buurt goed. Hier in de buurt is een klein veld met mooie bloemen en een meer waar gezwommen wordt in de zomer. Het is prachtig.' Zei ze en glimlacht. Haar vader vroeg haar moeder daar te huwelijk en voor Mel betekende de plek alles. Ze kwam er vaak als klein kind en zag haar moeder daar voor het laatst voor dat ze door de royals werd misbruikt voor seks en toen werd vermoord voor hun gekke jacht spelen. Alleen rijke doen dat. Ze keek verlegen op en zag jongens naar haar staaren. Ze was niet bijzonder knap vond ze zelf, maar ze had genoeg jongens die bij haar vader langs kwamen om haar van het hof te maken. Maar Melissa behoorde tot de prins. Ze moest eerst zorgen dat hij een goede toekomst had voordat ze verder met iemand kon. Ze deed een plukje achter haar oor en nam een slok water.

Hij was in de war over alles en staarde voor zich uit. Hij moest hier blijven. Hij moest iets kunnen regelen. Het kon niet anders. Het kon niet naar haar rijk toe gaan on daar te leven. Hij moest iets vinden, een oplossing. Ja, dat zou gebeuren. Hij keek naar de prinses.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Mmmh, misschien dat we er morgen dan even kunnen halt houden, om ons op te frissen." Als de wasruimte zich in dezelfde staat als deze herberg bevond, verwachtte hij niet dat hij er bepaald properder uit zou komen. Dan verkoos hij vele malen een helder meer. Silas lepelde zijn stoverij naar binnen. Hij wilde eigenlijk zo snel mogelijk naar zijn kamer. Reizen was een uitputtende bezigheid en hij kreeg het nogal benauwd van de drukte in de herberg. Hij had altijd al de voorkeur gegeven aan grote open ruimtes, waar veel lucht binnen kon. "Je kijkt naar die jongens?" merkte hij terloops op. "Wil je met hen gaan spreken? Mij maakt het niet zo uit. Al zou het wel niet bepaald goed zijn voor onze cover. Hoe dan ook ik ben van plan naar de kamer te gaan, de route van morgen te bestuderen en hopelijk wat te slapen." Al vreesde hij dat hij niet snel de slaap zou vatten met het lawaai van beneden

.
Kon ze nu maar even met haar broer praten. Ze wist dat hij in leven was, of toch dat beweerde de koning. Was ze te hoopvol? Was het slechts een leugen om haar bereidwilliger te maken tot een deal. Dat zou ze maar op één manier kunnen achterhalen. Ze had nog slechts een vluchtige glimps op de boeken uit de bibliotheek kunnen werpen, maar vanavond op haar kamer zou ze hen in alle rust en stilte kunnen bestuderen. Een gigantisch paleis als dit. Ondanks het grote aantal wachters leek het haar niet onmogelijk om ongezien rond te kunnen sluipen.

HPorpgmodel
Karaoke-ster

HPorpgmodel schreef:
'Dat zou een goed idee zijn.' Zei ze en keek naar hem. 'Ze kijken naar mij. Alsjeblieft, niet. Ik ben een bezit van jou tot jij jouw leven hebt geleefd dan pas is het tijd voor de mijne.' Mompelde ze verlegen. Een dame can plezier kwam naar onze tafel en gleed op zijn schoot. 'Hello handsome, ik heb de sleutel naar je kamer. Zal ik je brengen?' Vroeg ze met een speelse grijns aan hem en keek vals naar Melissa. Melissa was stomverbaasd dat hij op de schoot van een prins zat en wist niet wat ze moest doen. Misschien wou hij wel een nachtje met haar doorbrengen had immers een reputatie en dame was niet lelijk. 'Uh, we redden ons wel'

Hij stond op en liep zonder iets te zeggen naar zijn kamer. Hij nam plaats op zijn bed en dacht er over na. Dit kon niet gebeuren. Zeker niet. Hij ging door zijn haren heen en beet op zijn lip. Wat was het ergste wat er kon gebeuren.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
En daar ging ze weer. Eerlijk toegegeven Silas vond het best aangenaam om met Melissa te praten totdat ze over dit soort dingen begon. Toon op zen minst nog een beetje eigenwaarde. Dat dweperige, dat onderdanige, het was niet om aan te zien. Ze was geen bezit, ze kreeg toch een loon, eten, onderdak. Ja ze moest hem bedienen, maar dat woord bezit, het was haast verstikkend. Hij wilde er net iets van zeggen, toen iemand abrupt op zijn schoot kwam zitten. "Excuseer?" Silas stond haastig op. De dame viel bijna op de grond, maar kon zichzelf nog vasthouden aan de tafel.
"Wat herken je me niet meer dan? Komaan Silas het is niet zo lang geleden toch?"
"Ssst." Hij maande de dame tot stilte. Hoe kende ze zijn naam? En als ze dan toch wist wie hij was, waarom ging ze dan zo met hem om? Wie ging er nu zomaar op de schoot van de prins zitten?
"Scarlett? Nee dat meen je niet?" Zijn uitdrukking van afgrijzen sloeg om naar blijdschap en verbazing.
"Eerlijk toegegeven ik zou diegene moeten zijn die verbaasd is. Om iemand als jou hier tegen te komen."
"Lang verhaal, hoe dan ook de naam is Rowan momenteel en dit is Melissa." Hij vond het wel zo beleefd om de twee aan elkaar voor te stellen.
"Melissa is mijn dienstmeid en Scarlett. Wel ze was de dochter van de dienstmeid van mijn moeder, werkte ook aan het paleis, maar toen werd ontdekt dat ze magie beheerste en werd ze naar de academie gestuurd waar we een tijd samen studeerden. Denk je dat je binnenkort je lessen zal kunnen hervatten? Mijn voorstel staat nog altijd vast?"
Scarlett haalde haar schouders op: "Je weet hoe ik tegenover dat voorstel sta. Ik wil zelf mijn geld verdienen en dat doe ik met datgene waar ik het beste in ben." Ze knipoogde speels naar hem en Silas schudde zijn hoofd.
"Hoe dan ook het is fijn je terug te zien en jij..." zei richtte haar blik op Melissa. "Ik weet als geen ander hoe moeilijk het wel niet kan zijn om je constant in zijn gezelschap te bevinden, maar heel af en toe heeft hij zijn goede momenten."
"Oh wow een compliment dat ben ik niet van je gewoon."

Ida werd begeleid naar haar vertrekken. De deur werd op slot gedaan, wat ze had kunnen verwachten. In se zou ze het metalen slot makkelijk kunnen smelten. Al zou ze dan wel moeten opletten dat de deur niet mee in brand vloog. Daarbij een gesmolten slot zou teveel vragen oproepen. Liefst wilde ze gaan slapen, maar ze had belangrijkere zaken te doen. Ze stak enkele lantaarns aan en organiseerde de boeken en perkamenten die ze mee had genomen uit de bibliotheek. Een van deze boeken bevatte talrijke kaarten en informatie over de bouw van het paleis, inclusief geheime gangen. Het enige probleem was dat het in een oud dialect was geschreven dat Ida maar niet kon ontcijferen. Ze zou morgen aan Philemon kunnen vragen het te vertalen, maar was hij te vertrouwen? Hier en daar herkende ze een kamer. Als ze nu eens de kaarten overtekende, op verkenning ging en die dingen aanvulde die overeenstemden.

HPorpgmodel
Karaoke-ster

HPorpgmodel schreef:
Melissa knikt beleefd naar het meisje. 'Aangenaam.' Zei ze zacht. Ze beheerst ook magie? Melissa beheerste het ook, maar niemand wist het. De meeste mensen beheersen magie in het rijk maar niet iedereen en dat was niet erg. Melissa bezat een element aarde. Elementen beheersen was een van de krachtige magie die er bestonden,maar ze hield het stil. 'Het spijt me, maar ik heb geen mening over zijn gezelschap. Ik heb geen recht om daar een mening over te hebben.' Zei ze en keek naar haar bord. Ze wist dat het heel nederig klonk, maar haar vader wou dat. Toen hij moeder haar mond open deed werd ze vermoord in koud bloed. Haar vader kon niet nog iemand verliezen. Je moest gewoon ja en amen zeggen voor de royals dan zou je nog je hoofd behouden hier. De gedachte aan haar moeder maakte haar verdrietig maar ze liet het niet zien. Ze zou binnenkort weer haar graf bezoeken.

Nathaniel had een glas water en speelde met het water. Hij had al heel jong ontdekt dat hij het element water bezat toen hij bijna verdronk aangezien hij in een meer terecht kwam. Hij had zich zelf er uit gekregen en was sinds dien niet meer bang voor water. Hij leerde meer over zichzelf kennen en vond het fijn. Er waren nog 3 andere die een element beheerde, zijn broertje beheersen Lucht alleen hij wist niet wie vuur of aarde beheerde die liepen nog rond. Ze waren vast belangrijke royals aangezien het een hele belangrijke taak was als je zo iets kon beheersen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ah dus je bent er zo één." antwoordde Scarlett. Het klonk niet bepaald positief. "Wat een geluk dat Silas mij voor jou kende. Hij zou nog eens verwend kunnen worden door zo'n meisje dat in al zijn noden voorziet."
"Al mijn noden? Ach Scarlett wat denk je wel niet. Je weet toch dat ik meer smaak heb dan dat." Ok misschien had hij ondertussen iets te veel bier op en was zijn tong wat te los geworden. Het was ook niet bedoeld als belediging, gewoon als grapje. Silas praatte nog even met Scarlett tot deze opmerkte dat zij maar weer terug aan het werk moest en hij best zijn bed kon gaan opzoeken. Hij vroeg haar nog snel naar haar adres zodat ze elkaar konden schrijven. Ze krabbelde vlug iets op een klein stuk perkament en stak het hem toe.
Silas wandelde naar boven en opende de deur van zijn kamer. Vermoeid plofte hij neer op het bed. Het duurde even voor hij besefte dat er maar één bed stond. "Wel het ziet er naar uit dat jij op de grond slaapt vanavond."

De volgende ochtend werd Ida opgehaald voor het ontbijt. De koning en zijn hof waren opvallend stiller tegen haar dan de eerste dagen. "Dus..." polste ze bij Nathaniel. "Als persoonlijk begeleider, heb je vandaag iets speciaal gepland of ben ik vrij om mijn eigen ding te doen?" Ze had niet het idee dat Nathaniel graag tijd met haar doorbracht, daarom had ze haar primitieve kaart onder haar jurk verborgen. Zo kon ze in geval ze vrije tijd had, zelf op onderzoek uit.

HPorpgmodel
Karaoke-ster

HPorpgmodel schreef:
Het deed haar best pijn, maar ze zei hem niks. 'Natuurlijk slaap ik op de grond.' Zei ze en ging liggen. Ze waakte de hele nacht over hem en glimlachte. Hij was zo vermoeid en dat was zij ook, maar ze moest zorgen dat alles goed ging. De grond sliep zo slecht. Alsof ze een hond was. Zo voelde zich. Ze kreeg niet eens een kussen van hem terwijl er 2 kussen lagen. In de ochtend had ontbijt voor hem gehaald en naar zijn bed gebracht. Ze bleef op de grond zitten aangezien er ook geen stoel was. Ze moesten zo weer verder gaan naar het kasteel.

Nathaniel keek naar haar. 'Ik neem je zo mee naar een speciale plek.' Zei hij en ging ontbijten. Hij zou haar haar broer laten zien. Nou dat denkt ze. Hij zag er niet zo goed meer uit als in het begin. Hij zou met haar broer praten en zij zou toe kijken van een afstand. Hij wou wat dingen weten over de prinses.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld