Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Battleship

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Kort na John op pad was gestuurd door Hugo was de man weer teruggekomen met de spullen waar om gevraagd was. Het was voor Hugo al wel snel duidelijk geworden dat de rum die Morte eerder achterover gegooid had een effect gehad op de vrouw, wat ook niet zo raar was. Iemand die niet gewend was aan sterke drank zou ook sneller de effecten ervan voelen. Hugo zelf kon toch aardig wat drinken voor hij er enige effect van voelde, hij had na alle jaren op zee die hij spendeerde drinken een aardige tolerantie opgebouwd voor het sterke alcohol. Het was dus ook wel eens leuk voor Hugo om iemand te zien die niet hetzelfde soort tolerantie had. Het giechelen van Morte zorgde ervoor dat Hugo een constante lach moest onderdrukken wat zorgde voor een non-stop glimlach op de man zijn gezicht.
De juwelen die beland waren op het bureau van Hugo zagen er voor de jonge kapitein erg aantrekkelijk uit. Hij hield zich dus ook in en besloot er niet meteen bovenop te springen zodra Morte ze op de houten tafel gegooid had. Zodra de vrouw bezig was met het omkleden liep Hugo naar de tafel toe. Hij nam plaats op tafel en begon door alle sieraden te kijken om te kijken wat er allemaal tussen zat. Waarom de vrouw zo makkelijk al haar sieraden opgaf kon Hugo niet begrijpen maar het maakte het voor hem wel een stuk makkelijker. Zijn volledige aandacht was gericht op alles wat op zijn tafel lag, hier werd hij echter uitgehaald bij het horen van een parfumflesje die werd gespoten. Hugo keek op en zag Morte die ondertussen bezig was met het kammen van haar haren. Een beetje verbijsterd keek de man de vrouw aan, ze zag er inderdaad al wat beter uit nu ze zichzelf had opgefrist. “You look great.” Sprak de jongeman uit wanneer de blik van de vrouw op hem gevallen was. Het leek de man wel zo beleefd om haar een compliment te geven, al helemaal omdat hij het wel oprecht meende en het niet alleen zei om vriendelijk te zijn. Al wist Hugo niet zo goed wat nu de bedoeling was, dit was de eerste keer dat Hugo een kajuit met iemand deelde. Normaal kon hij nu alleen zijn eigen ding doen maar nu had hij Mortifera bij hem in de kajuit.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Morte glimlachte wat awkward naar Hugo en wist eerlijk gezegd niet wat ze moest zeggen op het compliment. Dit ging mogelijks de foute kant uit, het laatste wat ze wou was aantrekkelijk gevonden worden door hem. Ze deelden nota bene waarschijnlijk een bed, dan was echt het laatste dat ze wou dat hij haar mooi vond. Want wat hield hem tegen hier midden op zee met niemand rond hen.
"Ha. Thank you Hugo," zei ze en beet op haar onderlip.
Dat hij er ook wel mocht wezen zei ze bijna luidop, maar hield dat beter voor zich. Anders kon ze zowel erom beginnen schreeuwen dat ze een man in haar bed wou vannacht. In de figuurlijke manier dan natuurlijk, want letterlijk lag er wel een man in haar bed. Tenzij hij ging verwachten dat ze op de grond sliep, dat kon ook nog een optie zijn. Al zag een tapijt er niet zo fantastisch uit voor haar rug.
Ondertussen stond Morte al even verloren als hem in de kajuit en was een beetje beginnen rondkijken terwijl ze het gevoel had dat alles meer draaide dan wiebelde tijdens het nemen van de golven. Het was een raar gevoel. Tegelijk voelde ze zich kwetsbaar en hulpeloos. Als ze ergens was, had ze altijd een doel. Nu was gewoon bestaan en niets misdoen tot ze hier weg was haar doel en dat was een beetje uitzichtloos. Haar blik gleed naar de glas-in-lood ramen achter Hugo en ze staarde naar het oneindige blauw. Hij was geen slecht gezelschap, op het uitmoorden van haar volledige schip na, maar desondanks de alcohol voelde ze weer een sombere bui hangen. Het was gemeen om opgelucht te zijn dat zij het had gehaald terwijl zoveel van de mannen waren omgekomen. Om één of andere reden voelde ze zich er zelfs schuldig over. Zij zat hier lekker een glas te delen met een moordenaar en de rest doolde rond op een leeg schip in de volle zon, misschien zelfs met gewonden. Het zou wel dagen kunnen duren voor een ander schip hen zou spotten of ze zouden gewoon kapseizen in een storm.
"You know, my ship was named after me," zei ze. "It's ironic, because in Latin my name means deathly. Guess it really was deathly to all the men on the ship, not deathly for those who dare to board."
Het was tijd voor nog een slok. Ze nam een glas uit zijn kast en zette het op tafel. De pijn wegbranden kon geen kwaad.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De vrouw had nu al twee keer zijn naam gebruikt in plaats van kapitein. Hugo had gehoopt dat als Morte zijn naam zou gebruiken in plaats van hem kapitein te noemen dat dat minder raar zou klinken maar eigenlijk was het net zo apart om de vrouw zijn gewoonlijke naam te horen gebruiken. Het zou wel een kwestie van wennen zijn, zoals alles nu een kwestie van wennen was voor Hugo. Het feit dat hij een kajuit zou gaan delen met Morte, dat er überhaupt een vrouw op het schip bevond nu, alles was even anders. Alles was aan het acclimatiseren op het moment en Hugo hoopte maar dat het niet al te lang zou duren voor het minder of het liefst helemaal niet meer apart was dat Mortifera op het schip was. Zijn mannen zouden waarschijnlijk nog steeds vol met vragen zitten, al helemaal door dat Hugo zojuist gevraagd had aan een van zijn mannen of ze de koffer van Morte naar zijn kajuit konden brengen. Hugo had ondertussen nog steeds niks aan zijn mannen laten weten over wat het plan vanaf hier was, met het plan bedoelde Hugo dan dat hij nog een plan moest maken om losgeld te kunnen verdienen aan Mortifera. Dit zou Hugo morgen wel kunnen omroepen aan de bemanning, als iedereen een beetje tijd gehad had om te kunnen wennen aan het idee van een vrouw op het schip. Voor nu zou Hugo het nog wel even laten.
Voor even leek het stil te vallen tussen de twee, de een nog radelozer dan de ander. Hugo had dan ook geen idee van wat nu de bedoeling was maar gelukkig voor de man begon Morte alweer met praten. Met een luisterend oor keek hij haar aan terwijl ze begon te praten over het schip waar ze eerder vandaag op had plaatsgevonden en de mannen die er ondertussen op overleden waren. “Sorry about that.” Mompelde Hugo, niet goed wetende of dat de reactie was waarvoor ze gehoopt had maar het leek Hugo wel het meest menselijke ding om zijn excuses er nog voor aan te bieden, al klonk zijn excuses nou niet echt alsof hij het meende. Dat realiseerde hij zich ook wel. “You sure you want more of that?” Vroeg Hugo terwijl hij zijn eigen glas ook lichtelijk naar haar toe opschoof in de hoop dat ze de zijne ook zou bijvullen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Het verbaasde Morte niet dat Hugo's excuses niet oprecht klonken, de rest van wat hij zei was dat tenminste wel oprecht geweest. Al was het wel fijn dat hij inzag dat het niet oké was en ergens geloofde ze hem ook dat hij geen andere keuze had. Toch was het iets verknipt om te doen en had hij wel de keuze om er gewoon vandoor te gaan en te verdwijnen desnoods.
"I don't know, I never drank anything like this before. But it helps to deal with everything. Is that why you drink?" vroeg ze hem en schonk voor hen beide een glas in, het zijne groter dan het hare.
Met het glas aan haar lippen ging ze op de stoel tegenover hem zitten en keek hem aan. Nu was het aan hem om het gesprek draaiende te houden. Of hij kon er gewoon vandoor gaan, er wachtte vast wel iemand op orders. Al had ze het idee dat hij een gesprek met haar absoluut niet schuwde. Met draaiende bewegingen liet ze de vloeistof in het glas kolken en wachtte even voordat ze een tweede slok zou nemen. Hopelijk hielp dit goedje haar slapen, dat kon ze wel gebruiken. Ze vroeg zich af of ze alles zou herbeleven in haar slaap of dat haar slaap niet geteisterd zou worden door nachtmerries. Ondertussen voelde ze haar lichaam steeds zwaarder worden en hoopte dat ze écht niet op de grond zou moeten slapen en hoopte eveneens dat dit een rustige nacht zou worden. Als het überhaupt al avond was, want ze was oprecht het gevoel van tijd verloren. Net zoals haar honger, haar fruit zat nog steeds in haar hutkoffer die ze na haar aankleden niet meer had aangeraakt. Haar blik gleed even naar de juwelen op tafel. Ze hadden geen waarde voor haar beter gezegd, geen emotionele waarde. Het enige wat ze nu waard konden zijn was het vertrouwen van de kapitein en dat zou ze wel nodig hebben.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De vraag die Morte Hugo gesteld had zorgde er toch wel voor dat de man even sprakeloos werd. Niet goed wetende wat hij moest antwoorden, eigenlijk wist hij niet zo goed wat het antwoord überhaupt was. In stilte keek hij toe naar hoe Morte beide glazen inschonk. “I suppose it does help from time to time.” Sprak hij terwijl het nu ingeschonken glas naar zichzelf toe schoof. Zijn blik bleef even hangen op Morte die plaats genomen had op de stoel. Hij kon niet eeuwig stil blijven en haar vraag ontwijken. Achteraf had hij misschien kunnen proberen een ander onderwerp aan te kaarten zodat hij geen antwoord hoefde te geven op de vraag van Mortifera, al zou Hugo geen idee hebben waar hij dan over zou moeten beginnen. Ondanks hij moeite had met het beantwoorden van de vrouw haar vraag leek hij niet te stoppen bij dat ene korte antwoord.
“It does help to forget everything for a while, all the stress from being a captain and the guilt you try to supress but yet it eats away at you from the inside.” Voor Hugo het zelf doorhad had hij iets heel persoonlijks over zichzelf op tafel gegooid. Hij was het niet gewend van zichzelf om zo openlijk met iemand kunnen te praten over wat er gaande was in zijn hoofd. Waarom het nu wel ineens lukte en ook zo makkelijk wist hij zelf niet helemaal. Misschien was het omdat een vrouw toch vaak wat beter was met emoties dan dat mannen dit waren en na jaren op zee geweest te zijn met alleen maar mannen leek het haast wel alsof Hugo dit als een kans zag om over zijn gevoelens te kunnen praten met een vrouw. Het kon natuurlijk ook zijn omdat het steeds wat later en begon te worden en dit een effect begon te hebben op Hugo. “But that is not something I should bother you with.” Ergens had Hugo toch spijt van het zo open zijn. Hij schraapte zijn keel en zette zichzelf wat meer overeind op zijn stoel. Het drinken uit het glas gooide hij ditmaal snel achterover en zette het glas iets harder neer op het bureau dan bedoeld. “You can sleep in the bed if you want, I’ll try to make myself more comfortable with the two chairs.” Hij kon ze vast wel zo neer zetten zodat hij een beetje kon liggen en dan hopelijk ook kon slapen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Morte woog zijn woorden en tilde haar hoofd weer op naar hem. Hij was eerlijk, verbazingwekkend eerlijk en even knikte ze begrijpend. Hugo deed het zichzelf aan, maar dan nog leek het haar een moeilijke last om te dragen. Zeker omdat hij nog het schuldgevoel tegenover zijn pleegvader had. Ook al had hij dat aan zijn eigen temperament te danken. Toen hij over slaapplaatsen begon, liet ze het laatste rest rum in haar glas staan en stond op.
"Thank you," zei ze en was opgelucht dat ze het bed niet hoefde te delen. Over het feit dat hij daarvoor zichzelf opofferde om op stoelen te slapen, wist ze niet wat ze moest denken. Het was vreemd dat hij zo gastvrij bleef tegenover een gevangene. Al ging ze absoluut niet klagen over haar privileges. Voorzichtig liep ze naar het bed toe en liet zich erop zakken. Het rook echt enorm mannelijk en had ruwe lakens en een iets hardere matras dan dat ze gewend was. Met een zucht liet ze zich op haar rug zakken en staarde naar het plafond terwijl ze wereld een beetje begon te draaien. Met haar beide handen masseerde ze zacht haar slapen en draaide zich weg van de kamer op haar zij. Dit was zo raar, hoe deze dag verliep. Soms leek het op een rare nachtmerrie, maar het feit dat ze Hugo nog hoorde in de kamer was een vervelende herinnering aan hoe echt het was. Uiteindelijk kon ze de slaap vatten door naar de muren te staren en alleen aan mooie herinneringen te denken. Stranden en paradijzen in het Oosten, haar vader die haar opwacht in de haven. Paleizen van prinsen met koepels vol edelstenen die haar aan een fonkelende sterrennacht deden denken. Was ze daar maar gebleven... Of was ze maar eens echt teruggekeerd naar huis, naar haar vader die zich zoveel zorgen zou maken nu. Helaas was het daar te laat voor nu, maar dat waren zorgen voor morgen terwijl ze uitgeput indommelde op het deinen van de zee.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Voor Hugo zichzelf een bed maakte gooide hij het laatste beetje van zijn rum achterover en aangezien Morte haar eigen glas besloot te laten staan dronk de man ook haar glas maar leeg. Alles zette hij netjes weer terug in het kastje waar hij de spullen eerder uitgehaald had. Toen was het tijd voor de man om zijn zogenaamde bed klaar te maken voor hemzelf, of te wel de twee stoelen zo tegenover elkaar zetten zodat hij hopelijk nog een beetje comfortabel kon liggen. Gelukkig was de stoel die Hugo optilde om te verplaatsen niet al te zwaar voor hem en had hij de stoelen snel en gemakkelijk tegenover elkaar staan. Het was niet de meest comfortabele slaapplek die hij ooit gehad had maar het was te doen. Hugo was dan uiteindelijk ook wel in slaap gevallen.
De volgende ochtend was de man de eerste seconden toch aardig verward over waarom hij lag op de plek dat hij lag, al liet het zicht van Mortifera in zijn bed hem al snel helpen herinneren hoe dit zijn slaap plek geworden was vannacht. Aangezien Hugo nu wakker was en hij zichzelf ook niet meer in slaap zag zien vallen besloot hij maar om zichzelf uit de stoelen te hijsen en te kijken naar hoe het er op het dek aan toe ging.
Er waren al aardig wat mannen druk aan het werk op het dek, iets wat Hugo toch wel fijn vond om te zien elke ochtend. Dat zelfs zonder dat Hugo zelf wakker en op het dek was de mannen toch wisten wat ze moesten doen en wat er van hen verwacht werd. Het hielp hem toch het gevoel behouden dat hij toch een aardig goede kapitein was en eigenlijk nog helemaal niet zo slecht was. Het had niet lang geduurd voor Hugo om op het dek rond te lopen tot hij benaderd werd door zijn quartermaster. De man had zijn kapitein na de evenementen van gister niet meer gezien en had dus ook meteen een heleboel vragen over wat nu het plan was met Mortifera. De vragen waren te begrijpen en Hugo zou zijn best doen om ze te beantwoorden.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Morte voelde zich nog vermoeider dan de dag ervoor toen ze haar ogen open deed. De hele nacht was ze geteisterd door nachtmerries en die hadden al haar energie al opgeslorpt. Na zich loom te fatsoeneren wat wel een eeuwigheid leek te duren, waagde ze zich op het dek. Ze zag dat ze stillagen en dat de zee gekalmeerd was deze ochtend. Overal waar ze keek lagen er witte kiezelstranden. Als ze had kunnen zwemmen was ze gesprongen in zee om erheen te gaan. Helaas leek het maar alsof het land dichtbij lag, de witte vegen stonden nog aan de horizon en ze wist alleen dat het kiezelstranden waren omdat ze hier al vaker was gepasseerd. Er lagen een paar grote havens in de buurt, waaronder diegene waarvan zij de laatste keer met haar schip vertrokken was. Ze vroeg zich af of haar schip al gevonden was en of ze al gemist werd. Terwijl iedereen aan Hugo's lippen hing over wat er met haar zou gebeuren, glipte ze weg richting de achtersteven van het schip en leunde tegen de reling aan om om zich heen te kijken.
Als de zee er zo kalm bij lag en de zon pas opkwam, was het een prachtig moment om buiten te zijn. Vanaf het roze, blauwe en oranje spektakel van de zonsopkomst verdween, kon je liggen bakken op het dek. Meestal kwam ze alleen buiten in de vroege ochtend en late namiddag. Al de mannen moesten natuurlijk weer en wind trotseren, maar zij was geen man. Haar kreeg je met geen stokken buiten in slecht weer of in de blakende zon. Boos jaagde ze een meeuw weg die als een aasgier langs haar neer streek en vroeg zich af wat er op het ontbijt stond hier op het schip. Toen ze terug probeerde te verdwijnen in de Hugo's kajuit, ontdekte de menigte haar en er staarden heel veel ogen haar kant op. Hopelijk had Hugo hen goed nieuws gebracht, want hun hongerige ogen lieten haar ongemakkelijk voelen. Meteen richtte ze haar blik op naar Hugo en wachtte wat hij nu te zeggen had.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Hugo vertelde zijn mannen al over het plan, of eigenlijk ging het meer over het plan dat nog moest komen. Het was niet dat de mannen bepaald blij waren met het idee dat ze Mortifera op het schip zouden hebben totdat Hugo opgekomen was met een idee maar het idee dat ze rijk van haar zouden worden hielp met de mannen rustig te houden en met het plan om losgeld aan de vrouw te verdienen mee te gaan. Als de mannen maar rijk werden, dat leek hen het meeste te interesseren en dus ook de makkelijkste manier te zijn om de mannen over te halen. Al was de vraag daarna al snel wat het plan geworden was, hoe ging Hugo ervoor zorgen dat ze het geld van de vrouw haar vader zouden krijgen. Hier had de kapitein nog geen antwoord op en dit moest hij dan ook eerlijk toegeven. Al waren de mannen niet al te enthousiast om te horen dat er nog geen concreet plan gevormd was, Hugo hielp hen eraan herinneren dat ze rijke mannen zouden worden. Dit leek al weer aardig te helpen met het kalmeren van de groep mannen.
Al had Hugo de mannen aan zijn lippen hangen, wanneer Mortifera gespot was door hen leek deze volledige focus op de kapitein te verschuiven naar de vrouw. Ook Hugo richtte zijn aandacht op haar en zag ook meteen hoe Morte haar aandacht op de man had gezet. Beide leken ze niet goed weten wat te doen in de huidige situatie maar Hugo wist dat het aan hem was om het woord op te pakken. “So, this is Mortifera.” Sprak Hugo uiteindelijk, alsof de mannen nog niet wisten wie de vrouw was en hij haar nu aan de mannen voorstelde. “For the upcoming time she’ll live with us on the ship and I want everyone to treat her with the utmost respect.” De man zette een kleine glimlach op zijn gezicht terwijl hij de vrouw aankeek, een soort van zijn manier om haar te laten weten dat alles oké zou komen. Het was raar hoe aardig Hugo was tegen de vrouw, hij was het niet gewend van zichzelf. Niet alleen dat, hij had haar ook al aardig vertrouwd en een gevoelige kant van hemzelf laten zien. Waarom hij zo open en vriendelijk met Mortifera was wist hij niet maar ergens mocht hij haar wel en vond hij het fijn om haar in de buurt te hebben. Nog nooit eerder had hij zich over een persoon gevoeld, normaal was hij gevuld met wantrouwen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Morte keek op naar Hugo terwijl hij haar voorstelde en glimlachte klein terug naar hem toen hij haar probeerde gerust te stellen. Zij persoonlijk had het erger kunnen treffen, want tot nu toe leek alles mee te vallen. Helaas kon ze dat niet zeggen voor de rest van haar bemanning. Toen de mannen wat begonnen te mompelen en duidelijk het jammer vonden dat ze geen vrij spel hadden met haar, begonnen ze weer aan hun taken. Terwijl de bende uiteen rafelde en er een opening tussen haar en Hugo vormde, stapte ze naar hem toe.
"Good morning," begroette ze hem allereerst en keek even uit over de blauwe hemel. "How calm," merkte ze daarna op en keek naar een eenzame witte wolk die langzaam langs de hemel kroop. Het was haar onmogelijk hoe rustig ze nu was na haar woelige nacht en ze voelde zich alweer schuldig ten eerste omdat ze zo rustig was op zich en ten tweede omdat mogelijks Hugo daar iets mee te maken had. Hoe kon ze hier nu staan praten over het weer na alles wat zich gisteren had afgespeeld. Hoe kon ze daarbovenop ontzag hebben voor de persoon die alles had aangericht en hoe kon ze in godsnaam rustig worden bij hem. Wat hij tot nu toe verteld had, leek de pijn te verzachten en ze kon haast begrijpen waarom hij schepen overviel. Desondanks zijn menselijkheid, zou ze waarschijnlijk er gauw weer anders over denken als ze binnenkort zouden aanmeren en zij niet van het schip zou mogen. Het was heerlijk om te snuisteren op onbekende marktjes en al helemaal om de pracht en praal van andere landen te zien. Zeker de Oosterse landen lieten het grauwe, grijze Londen als een treurige stad aanvoelen. In Spanje voelde ze zich al veel meer thuis, maar nergens was er zoveel pracht en praal als hier.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was voor Hugo wat ongemakkelijk wanneer de mannen teleurgesteld leken te zijn in het feit dat ze niet konden maken met Mortifera zoals hun gewild hadden willen hebben. Dat gaf Morte ook niet echt een veilig gevoel terwijl dat juist de bedoeling geweest van Hugo maar gelukkig leken de mannen zich erbij neer te kunnen leggen. Met andere woorden, iedereen ging weer aan het werk en het leek er op dat Morte de kans pakte om op de kapitein af te stappen, iets wat Hugo eigenlijk nogal verbaasde. Hij was er eigenlijk vanuit gegaan dat ze haar weg richting zijn kajuit weer zou oppakken. Niet dat hij erover klaagde, hij vond het ergens wel gezellig dat de vrouw naar hem toe kwam en ook daadwerkelijk een gesprek met de man aanging. “Good morning to you too.” Opnieuw keek Hugo met een glimlach naar Mortifera, al volgde hij al snel haar blik naar de blauwe lucht. Het weer was vandaag inderdaad erg kalm, dit was te merken aan zowel de lucht als dat het was te merken aan de rustige zee. Er was niks te merken van het kleinste beetje wind, er was alleen maar de hete zon die ongestoord aan het schijnen was in de lucht.
“Yes, it’s a beautiful day, don’t you think?” De blik van Hugo verschoof van boven weer langzaam naar de vrouw die voor hem gestaan had. De weer vandaag was prachtig, misschien een beetje aan de warme kant maar Hugo had niks om over te zeuren. Hij stond niet net zoals zijn bemanning zware dingen over het dek te tillen of andere arbeid die veel van hem vergde. Daarom hadden zijn mannen dan ook geen leren jas aan zoals hun kapitein dat had, dat zou het voor hun alleen maar moeilijker maken om hun taken uit te voeren. Hugo hield zijn blik even op Morte, hij nam even een paar seconden om haar goed in zich op te nemen. Het leek haast of ze er nog prachtiger uitzag in het natuurlijke zonlicht. Haar ogen leken nog feller uit te komen dan dat hij ze gisteravond herinnerd had en haar haren kwamen ook beter uit in dit licht. "Were you able to get some sleep last night?"

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
"Barely," antwoordde Morte op zijn laatste vraag en herpakte zich. "Not too bad considering the circumstances."
Met één hand hield ze haar haren uit haar gezicht toen er een beetje wind opstak. De wind trok meteen de aandacht van vrijwel alle mannen want tenslotte zaten ze op een zeilschip, pas als de wind echt opstak konden ze er vandoor en zouden ze de zeilen open gooien.
"Where to go to now? I hope your not planning to raid another ship," zei ze en hield haar rokken beet omdat de wind nog harder begon op te steken, zomaar, uit het niets. Ze meende het oprecht dat ze hoopte dat ze niet nog een overval zou moeten meemaken. De vorige was zo vreselijk afgelopen, als de volgende ook zo zou aflopen, kon ze al helemaal niet meer slapen. Bovendien zou ze enorm vrezen voor haar leven, als ze van schip zou moeten wisselen kwam ze er misschien niet nog eens zonder kleerscheuren vanaf. Haar piekeren over de afgelopen dag was nog lang niet gedaan, dat kon ze aanvoelen aan haar humeur. Vanaf ze even weg droomde, doemden de horrorbeelden weer op. Vandaar dat ze Hugo graag aan de praat hield, hopelijk deed hij wat moeite, desnoods een rondleiding op het schip. Alles wat haar maar kon afleiden van haar eigen gedachten voor die haar teveel werden. Al hielp het wel om naar hem te kijken, naar zijn vriendelijk blik en mooie zongebruinde huid.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Hugo had gehoopt op een ander antwoord maar helaas leek het er op dat Mortifera niet zo goed geslapen had. Hij had haar toegewenst dat ze toch een rustige avond achter de rug gehad had, helaas bleek dit dus niet het geval te zijn. Ergens wist de man dat er niet veel was wat hij voor haar had kunnen doen, toch had hij graag wat voor haar kunnen betekenen zodat ze komende avonden wel in slaap zou kunnen komen. Toch was Hugo machteloos in de situatie en moest hij het gewoon laten gaan.
“We’re planning to sail towards Neyland.” Neyland was een haven richting Wales, eentje waar Hugo wist dat hij de goederen die hij op het moment op zijn schip had voor een goede prijs zou kunnen verkopen en tegelijkertijd waar zijn mannen zich konden vermaken in de kroegen en bordelen die er in de straten waren. “We’ll stay there for a few days before we start sailing again.” Dat betekende dus dat er in vervolg geen overval in de planning stond. Het kon natuurlijk wel zo zijn dat in Neyland ze woord zouden krijgen van een schip met goederen die veel waard waren voor de mannen, dan zou Hugo zonder twijfel de achtervolging in gaan. Voor nu hoefde Morte zich nergens zorgen over te maken aangezien Hugo du niet van plan van een schip te overvallen.
Er was alleen wel een probleem met Morte op het schip. De man had geen idee wat hij met haar aan moest als het schip voor de haven zou staan. Hij kon haar natuurlijk niet zomaar de stad laten ronddwalen, ze zou ontsnappen of ze zou herkend kunnen worden maar Hugo zou het ook zo vervelend vinden om haar achter te laten op het schip terwijl al zijn mannen aan land mochten komen. Nu had hij nog een paar dagen om hierover na te denken over hoe hij dit zou oplossen maar op het moment voelde hij alsof hij geen andere keuze had dan haar op het schip te laten.
Daar stond Hugo weer tegenover Morte terwijl hij niet zo goed wist wat ze moesten doen. De man wist zich ook een beetje moeilijk een houding aan te nemen. Hugo schraapte zijn keel even kort voor hij weer opnieuw begon met praten. “Could I entertain you with a tour around my ship?” De man realiseerde zich dat Morte nog geen idee had waar alles was op het schip. Het enige wat ze wist was de kajuit en het dek, misschien was het toch wel handig als ze wist waar bepaalde dingen te vinden waren.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Neyland was een plek waar Morte nog niet was geweest, behalve schapen had het Noorden niet echt iets te bieden voor haar en wollen kleren spraken haar absoluut niet meer aan. Ze zorgde er net voor dat ze de winter ontliep, dus hun reis zou halverwege omslaan van de warme, mooie zomer hier, naar een bittere en natte winter in Wales. Gelukkig waren ze nog ver van huis en zouden ze nog enkele weken onderweg zijn. Maar, ze was niets anders gewend. De meeste tochten duurden zo'n drie maand, zeker omdat ze voldoende tijd tussendoor namen om uit te rusten. Misschien deed deze kapitein dat niet. Morte knikte en hoopte dat tijdens de rondleiding er wat eten aan bod kwam.
"Yes, please," zei ze en vergezelde Hugo aan zijn zijde.
Het moest vast een grappig zicht zijn. Een dame in een lichtblauw jurk, naast een kaperskapitein in zijn leren jas en lange laarzen op het dek. Haar onschuldige aanblik werd alleen versterkt door al het rauwe en mannelijke om haar heen. Zelfs de zeilen waren op dit schip veel robuuster dan ze op het hare waren geweest. Alleen haar eigen leren laarzen en iets kortere versie van de normale jurken, gaven weg dat ze ergens wel op een schip thuishoorde. Ze hoopte dan ook dat ze toestemming zou hebben om zich vrij op het schip te bewegen, al hoefde dat niet te zijn onder de bemanning. Hugo schaduwen leek haar interessanter, iets waar ze zelf misschien uit kon leren. Al kwam het nooit voor dat een vrouw aan het roer van een schip zou staan, helaas.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Een oprechte glimlach kwam terecht op Hugo zijn gezicht bij het horen dat Mortifera geïnteresseerd was in een rondleiding van zijn schip. Dan kon hij laten zien waar hij zoal voor gewerkt had in zijn leven. Ook al had hij het schip meer overgenomen van de vorige eigenaar, waarvan Morte al wist hoe het ermee afgelopen was, toch vond Hugo dat hij in zekere zin wel hard gewerkt had om zijn baan als kapitein over te kunnen nemen en hierbij ook het respect te verdienen van de bemanning. Dus ook al had Hugo het schip zelf niet verdiend, voor zijn gevoel had hij er wel voor gewerkt om het verdiend te hebben kapitein te zijn van het allemaal.
Met Morte nu aan zijn zijde begon Hugo met het lopen. Het dek en de man zijn kajuit kende ze natuurlijk al, nu zou Hugo haar nog de rest van het schip laten zien. Dingen zoals de slaapvertrekken, de keuken, waar ze aten en waar ze hun goederen hielden. Dat waren voor nu misschien wel de interessantste en belangrijkste dingen om te zien, al wist Hugo niet wat Morte zoal leuk zou vinden om te zien. Eerst nam hij maar mee naar de deur waarmee je naar de binnenkant kwam van het schip.
De man deed de deur voor Morte open om een steile trap naar beneden te onthullen. “If we go down here we end up in the crew quarters.” Vanuit daar konden ze de rest van het schip ook doorlopen wat ervoor zorgde dat de slaapvertrekken automatisch een gedeelte van de route werden. Hugo besloot Morte maar voor te laten gaan en volgde haar daarna de trappen naar beneden. De slaapvertrekken hadden meerdere hangmatten hangen, iets meer dan het aantal mannen dat er op het schip rondliepen. Zo wist Hugo zeker dat er altijd genoeg hangmatten zouden zijn voor alle mannen, ook als ze nieuwe mannen zouden aannemen hoefde Hugo niet meteen weer wat te regelen aangezien er dan nog genoeg plek zou zijn.

@Shinde

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld