Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG; Way down we go

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn deal was geen slechte geweest. Hij had meer tegenspraak verwacht, wellicht een aanpassing in zijn regels, maar ze weerlegde zijn grenzen niet. Een knik van toezeggen werd hem gegeven. Hij keek toe hoe ze haar vest van de kapstok pakte en deze over haar schouders gooide, waarna ze aanstalten maakte om de slaapruimte te verlaten. Hij deed hetzelfde en volgde haar stappen; hij had er niets op aan te merken gehad.
De benedenverdieping was gevuld geweest met rumoer, dat enigszins gedempt maar toch hoorbaar was zodra beide de trap af waren komen dalen. Tientallen hadden hun bed verlaten voor de gemeenschappelijke ruimte. Het was tijd geweest voor de rest van de bende om hun dag te beginnen en het hongergevoel, ofwel hun kater, te laten verdwijnen. Enkelen zag hij vaag voor zich uit staren onder de invloed van hun drankgebruik; anderen zaten klaarwakker aan een van de tafels, hun ontbijt al zwijgend of pratend op te eten.
Zelf leidde hij ze naar een aparte tafel. Daar waar soms anderen te vinden waren, maar nu geen ander gestalte om hen heen waar te nemen was. Hij kon zijn voorbijgangers begroeten met een glimlach maar niet genieten van hun gezelschap. Het maakte dat hij ze niet geheel afzonderde, gezien de paar meters afstand tot de volgende tafel, maar wel zeker een gebied van privacy had veroverd. De tv bevond zich aan de andere zijde van de kamer, makend dat zij die al in de ruimte te vinden waren, hun ogen wel op de tegenovergestelde kant moesten richten dan hun plaats. Voor een keer had hij er de behoefte aan om rustig een gesprek te kunnen volgen zonder gestoord te worden.
"Lots." Hij nam plaats op een van de stoelen en gebaarde haar dat ze hier konden gaan zitten, door de stoel naast hem ietwat naar achter te schuiven. "But first things first, what was your rank?" De tattoo van haar divisie en rank zoals hij deze had, zou ze ook hebben. Alleen had hij deze door de omstandigheden nog niet kunnen waarnemen. Slechts haar divisie was hem bekend geworden, nadat ze elkaar in het warenhuis waren gekruisd.
Aan zijn linkerzijde zag hij Drew vanachter de bar verschijnen. Borden met spiegelei en bacon hadden zijn armen ingenomen, waarmee hij elke tafel passeerde om elkander te voorzien van ontbijt. Ook bij hen stopte hij voor een ogenblik, een bord vragend naar Chris uitgereikt om een korte glimlach te laten blijken. "Can I offer you some breakfast as well?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Dale stapte de eetruimte binnen, zij volgde hem. Het was er druk, iets wat ze niet verwachtte gezien het tijdstip, maar wat haar eveneens niet deerde toen hij alsnog een lege tafel wist te vinden. Chris nam, zoals hij dat keurig aangaf, plaats naast hem en luisterde aandachtig toen hij zijn vraag stelde. "But first things first, what was your rank?"
Ze wilde direct antwoorden, maar kreeg hier de tijd niet voor om reden dat een ander hen stoorde.
"Can I offer you some breakfast as well?" Hij had het niet tegen Dale, maar stelde die vraag uit beleefdheid aan haar. Een politesse die zij miste toen haar oog viel op het bord dat hij naar haar uitreikte. Hij had haar maar twee keuzes te bieden die, in zekere zin, etenswaar voorstelden die zij weigerde te eten. Had hij niet iets anders op het menu staan?
Ze keek de ruimte rond, bestuurde de mensen hun eten. Geen niet-ingewijde die iets anders dan karbonadestrook en spiegel ei voor zich had liggen. Iedereen had een identieke maaltijd voorgeschoteld gekregen.
‘’Do you serve scrambled eggs and bacon on a daily basis?’’
‘’No, we serve something different on a daily basis.’’
‘’I see,’’ murmelde ze haast geruisloos. Voor kort wendde ze zich tot de deur die naar de keuken leidt, voordat ze de serveerder weer in haar blikveld nam. ‘’Well, is there anything healthy to offer in this place?’’
Hij trok rimpels in het voorhoofd. ‘’Of course,’’ bracht hij ietwat stamelend uit. ‘’We don’t have much at the moment, but I can bring you some fruit if you want me to.’’
Een vriendelijke glimlach speelde zich af op haar gelaat bij het aanhoren van wat hij haar te zeggen had. Chris knikte, daarmee aangevend dat het tevredenheid bood al zou hij inderdaad de moeite nemen om haar te voorzien van vruchten. ‘’Thank you, kindly.’’ De vreemdeling glimlachte, knikte naar Dale en verdween de keuken in.
Ze negeerde wat zich zojuist had afgespeeld en richtte haar volledige aandacht weer op Dale, wiens vraag ze nog steeds moest beantwoorden. Chris wilde echter niet zomaar haar klasse vrijgeven. Ze wilde eerst weten wat hij dacht aangaande haar niveau, - of hij haar laag inschatte of juist hoog en waarom.
Geamuseerd bekeek ze hem. Haar hoofd ondersteunde ze met haar handen toen beide elle bogen het houtoppervlakte raakten. ‘’What rank do you think I am based on my looks, attitude and division?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De aanvraag die gedaan werd, kende Drew niet. Zijn gelaatstrekken vertelde al genoeg. Hij begon wat verbaasd te stamelen en keek een enkele keer wat radeloos rond, voordat hij weer bij Chris wederkeerde. Dat ze een ander verzoek indiende dan dat wat hij deze dag aan te bieden had, was duidelijk onverwachts bij hem aangekomen.
Het werd desalniettemin niet geweigerd. Hij offerde om haar fruit langs te brengen, mochten ze dat nog in een van de schalen achter hebben liggen, en verdween niet veel later weer achter de bar. Het was de eerste keer dat hem ooit gevraagd werd iets anders tevoorschijn te toveren dan het dagelijkse menu.
Naar zijn inzien was het enigermate onbeschoft geweest, om bij haar intrede om iets anders te vragen dan dat wat hen voorgeschoteld werd. Maar hij zweeg, niet gewild om het ongemakkelijker te maken dan het nu was geworden. Het waren haar verlangens en haar woorden geweest die Drew weer terug naar de keuken hadden gestuurd voor een zoektocht, niet de zijne. Daarvoor had hij dus niets om zich voor te moeten schamen.
Hij keerde terug bij Chris, wiens aandacht weer op hem gevestigd was. Zijn vraag bleek hij niet meer te hoeven herhalen. Ze antwoordde met geen vertwijfelingen over dat wat ze uitbracht en zorgde hierdoor dat er geen hervatting meer nodig was, om het gesprek van net weer door te kunnen zetten. Direct was het naar zijn tegenzin niet geweest. Net nu hij vroeg naar informatie, had ze plannen gehad om hem om de tuin te leiden en een omweggetje te nemen. Hij moest raden welke rang ze had, voordat ze iets aan hem zou kwijtspelen. Hij schudde ietwat zijn hoofd. "I should've known," was dat wat hij met haast onhoorbaar gelispel zei. Een grijns volgde.
"You say things straight away. You are intense in work method, extremely focused on your target and you tend to radiate similar, concentrated and sort of cold looks.." In zijn eigen voorstellingen verdolven, dwaalde hij af naar het tafelblad. "And you're in the second division, but were interested in my offer, so that means you could descend ranks if proof got out about me being killed."
Ze was voor zijn gevoel te onverschillig en fel om bij de hoogste rank te horen. Ze kreeg de klus geklaard en werkte wellicht net en binnen de lijnen, maar dat maakte haar daarbij eentonig, voorspelbaar. Voor hen die ze op de hielen zat en hier ook weten van hadden, kon het in haar nadeel werken juist door die houvast aan methodes en uitdrukkingen. "I think you're somewhere between rank Q and T."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Ze was het niet altijd eens met de dingen die hij zei, maar ze zweeg totdat hij geheel uitgepraat was. Chris was niet het soort persoon dat iedereen in de rede viel wanneer hun woorden haar niet zinde.
‘’I must say I’m impressed. Most men assumed I was anywhere between F and K.’’ Zij zagen haar eerder als een nagemaakt mens dat de harten van kortzichtige mannen stal om hen daarna koudbloedig te liquideren in een gereserveerde hotelkamer. Die weergave voldeed totaal niet aan haar ethisch denken. Enkel bij gelegenheid trad haar lichaam op de voorgrond, - wanneer het doden van haar slachtoffer niet veel vereisten met zich meebracht, maar zelfs dan eindigde ze niet in bed met de persoon in kwestie om hem vervolgens te wurgen dan wel te doorboren met een aselect voorwerp. Chris was meer gesteld op sterfgevallen die op een incident leken. Haar nauwkeurigheid was immens en haar uitvoering was tot in de details uitgewerkt. Armkracht was niet nodig voor dit werk. Het was handig om te hebben, maar daar bleef het bij. Chris stond hoog genoeg om dat te kunnen onderbouwen.
Haar geheimzinnigheid verviel enigszins. Hem werd het antwoord gegeven waar hij al langer naar smachtte. ‘’I’m the fourth letter that is previous to your own ABC.’’
Hij kwam teruggelopen met het dienblad. Dit keer bracht hij geen borden met karbonadestroken en spiegelei met zich mee, maar een schaal die met fruit was opgevuld. ‘’Here’s your breakfast,’’ zei hij terstond toen hij haar het ontbijt aanreikte. ‘’Is there anything more I can do for you?’’
Ze schudde haar hoofd en glimlachte dankbaar. ‘’I’m good, thank you.’’
‘’You’re welcome. Enjoy your meal.’’ De jongeman liep weg.
Onderwijl ze van haar maaltijd genoot, bekeek ze hem. Haar oog viel nonchalant op het zijne. Het was niet geheel blauw, evenmin geheel groen. Het was een mooie combinatie die zijn gezicht uitzonderlijker maakte dan het al was.
‘’Your eyes are way out of the ordinary, - in a beautiful way.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De uitgesproken vooroordelen verbaasden hem niets. Het was binnen de huurmoordenaars organisatie niet ongewoon voor mannen om vrouwen te onderschatten, zeker gezien de aantallen binnen de divisies miniem waren. Er waren vrouwen, dat was zeker, maar het was beperkt om bepaalde onbekende redenen. Zij die wel aangenomen waren werden dan ook door velen betwijfeld als het ging om level, behendigheid en potentie. Het was een mannenwereld.
Zij behoorde ondanks de partijdigheid tot level S, een letter bijna geheel aan het einde van het alfabet, makend dat ze niet veel met hem verschilde. "Hmm.. I was not far off, I see." Het vermaakte hem dat hij gelijk had. Niet omdat hij bewijzen wilde dat hij haar enigszins doorzien kon, maar omdat hij zo zijn kennis gebruiken kon. Het was lang geleden geweest sinds iemand hem op die wijze uitgedaagd had.
Haar eten werd voor hen neergezet. Een schaal die tot op de rand gevuld was met stukken fruit werd het uitzicht waar zowel hij als zij op neer kon kijken. Met verbazing en wat bemoediging knikte hij naar Drew, die een glimlach naar hen beiden gaf en zijn manieren wederom uitmuntend liet blijken. Het was een aardige, gastvrije man in hart en nieren.
Lang duurde het niet voordat hij hen weer verlaten had en hen, zoals daarvoor, alleen achterliet. Zij bleek haar oog weer op hem te werpen. Zelf keek hij kort terug, maar was al gauw geneigd om even weg te kijken. Hij was nooit goed geweest in het handelen van veel bekijks. Simpelweg omdat hij nooit wist wat hij met zichzelf aanmoest. Haar woorden deden hem echter weer opkijken, waarna zijn mondhoeken wat op trokken. "Thanks." Op het begin weifelde hij of hij het als een compliment op moest vatten maar haar opvolging had de twijfels weer weggenomen. "Yours aren't that bad either," knipoogde hij.
"Got any questions left that you're dying for to ask? You've made me kinda curious."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’I highly doubt that.’’ Haar ogen waren niet uniek in welk opzicht dan ook. Hij complimenteerde haar hoogstwaarschijnlijk alleen uit beleefdheid – of wellicht was zij te bescheiden om in te zien dat het middel van zicht wel degelijk iets eindeloos had, maar dat betwijfelde ze.
Het fruit was niet vers. Chris vermoedde dat het de restanten waren van het weekeinde daarvoor, maar ze at haar schaal uit welwillendheid (en het feit dat ze anders niet veel beters voorgeschoteld zou krijgen) leeg.
"Got any questions left that you're dying for to ask? You've made me kinda curious."
‘’Have I?’’ klonk het plezierig. Haar grijns voortkomend uit pure vermaak keerde terug. Ze geloofde niet dat haar verschijning en zwijgen hem nieuwsgierig hadden gemaakt. Hij was nieuwsgierig van aard; dat had ze gisteren al opgemerkt.
Chris verviel tot stilzwijgen in de tijd die daarna volgde. Ze nam kwesties in heroverweging, beraadde op welke vraag ze het liefst antwoord wilde hebben, mocht hij ineens weggaan en al haar andere vragen onbeantwoord laten – maar er was zo veel waar ze naar vragen kon. Hij was ten slotte wel degene met wie ze op den duur samenwerken moest. Waarom hij juist hier was en niet in een complex waar hij vergezeld werd door een andere compagnie, laat staan levenswijze, was een vraag die ze hem later stellen zou. Haar aandacht richtte ze als eerste op zijn rang, te benieuwd geweest naar de nederlagen die hij onderging tijdens het jaarlijkse duel. Waarom was hij W en niet X? Wat maakte dat hij niet in staat was om Orphan X te verslaan?
Ze legde haar vork weg.
'’What infirmity of yours has ensured you didn’t manage to take the antagonist’s throne?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zij betwijfelde hem, hij hief slechts zijn schouders op. "No lie." Ze had donker bruine ogen waar achter al het kille nog wel wat verscholen zat. Het ging hem niet om de kleur, maar om dat wat ze uitstraalde wanneer ze er niet mee bezig was. Het was voor hem alsof hij haar als een puzzel in elkaar aan het zetten was. Elke glinstering was een nieuw puzzelstuk dat hem meer vertelde over al het andere wat ze meedroeg, in plaats van dat wat hij al gezien had.
"Yes, you have," gaf hij haar plezierig terug. Een grijns volgde. "I can't figure you out. Yet." Dat zou nog wel komen. Hij nam geen genoegen met een oppervlakkige kennis over de mensen met wie hij om ging. Voor nu zou hij wel kijken waar het schip strandde.
Het duurde even voordat ze iets leek te hebben bedacht. Hij was ontsteld dat ze niks direct klaar had liggen, maar liet dit niet blijken en keek rustig om zich heen. Tientallen hadden de leefruimte betreden sinds hun komst. Steeds meer mensen leken te ontwaken door het rumoer van de benedenverdieping en kropen, dan wel met een kater, hun bed uit. De gezelligheid van elke andere dag begon intussen weer terug te keren. Sommige tijden was het irritant kabaal dat voortkwam vanuit de bar, andere tijden was het net een hechte gemeenschap van kennissen en vrienden die bijeen was gekomen. Vandaag was zo'n tijd geweest. Het voelde behaaglijk en liet hem ergens wat geduldiger en relaxter voelen, nu hij de rest in alle rust de ochtend zag starten.
Hij keerde zich weer tot Chris, die een vraag liet horen die even in zijn hoofd nagalmde. Waarom had hij de hoogste van alle ranken nog niet verslagen tijdens de Spelen? Waarom had hij de titel van zijn hoogste rivaal niet kunnen overwinnen?
"Rafael has developed a new method to wound his opponent, there where blood vessels are. I tempt to aim for spots that can knock someone out or weaken them immidiately." Het was een nieuwe methode van de Orphan X om zijn tegenstander te raken, daar waar het bloed zijn lichaam langzaam maar zeker verlaten zou. Op een gegeven moment had hij zoveel bloed verloren dat hij de energie kwijt begon te raken, en zo ook zijn focus. "He wounded me with a knife close to one of my arteries. He let me bleed out and with that, he drained away my energy and focus. I became an easier opponent with every second that went by."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
“I’m a mystery as I like to say,” zei ze plezierig.
Hij beantwoordde haar vraag in eerlijkheid. Rafael speelde in op menselijke weerloosheid. Het was een geniepige, maar slimme strategie om een tegenstander van zijn kracht te ontnemen. Een originele methode wilde ze het echter niet noemen. Iedereen met wat ervaring in het vechtersgebied had zoiets kunnen verzinnen en beoefenen.
Ietwat afwezig knikte ze. Ze stond niet langer meer stil bij de verstandshouding tussen Dale en Orphan X, maar bij de verschijning van Orphan W en de daarmee gepaard gaande waardigheid, - zoals blijkt uit de statistieken. Hij was een apart figuur, stelde zich geheel anders op dan de meeste arbeiders in hun werkveld. Het was haar onduidelijk wat zich onder zijn leren jacket schuilhield. Wellicht had hij wel degelijk reusachtige armen, maar dat betwijfelde ze. Hij was niet zo stijf en breedgebouwd als alle andere mannelijke huurmoordenaars.
‘’I’m surprised that you have come so far,’’ vertelde ze hem. ‘’If you ask me, you rather come across as guiltless, decent man rather than one of the greatest - if not the best assassin in this world, instead.’’
Een aarzelende blik trad op. Zijzelf verscheen evenmin als hetgeen wat ze daadwerkelijk was, maar zij had er zo haar baat bij. Chris hoefde niet als alle andere vrouwen een musculaire weergave van zichzelf te openbaren indien ze aan het werk was en haar opdracht het andere geslacht betrof. Mannen waren eenvoudig, ze zaten allemaal hetzelfde in elkaar. Je hoefde als vrouw zijnde enkel je charmes in de strijd te gooien om een man succesvol te ontnemen van zijn doorzicht en welsprekendheid. Zijn lust naar geslachtsgemeenschap nam vanzelf de overhand.
Haar lichaam was feminien. Chris zag er het beste uit wanneer een avondjurk haar lichaam omzwachtelde, - maar welke vrouw was nu niet op haar best in waarachtige damesdracht in plaats van nonchalant uitziende mannenkleding? Die afgrijselijke trainingspakken en ruimvallende uitdossingen zouden wat haar betreft gesupprimeerd moeten worden. Haar sekse begon te veel op het andere te lijken.
Maar dat konden anderen idem dito over haar arbeidsplaats en rang zeggen. De uitvoering van meedogenloos moorden was niet voor vrouwen weggelegd. Dat geslacht was werkzaam in en rondom het huis en hield zich geenszins bezig met schermutseling en barbaarsheid. Ook zij voldeet niet aan het ideaalbeeld dat men had over de vrouw, desalniettemin ze meende van wel.
Haar ogen zochten de zijne op eens ze haar hoofd ondersteunde met de achterzijde van haar hand. Chris keek geamuseerd, een grijns speelde zich volmaak af op haar gelaat.
‘’I think we’re a great match.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een knik kreeg hij toegereikt. Verdere vragen werden vermeden, makend dat voor even weer sereniteit terugkeerde en hij het onderwerp liet voor wat het was. Pas toen ze besloot deze weer te verbreken, ging hij opnieuw op haar in. Blijkbaar was ze niet de huurmoordenaar die ze voor ogen had gezien als ze zijn level hoorde.
Hij had het wel vaker gehoord, desalniettemin men hun oordeel direct terugnam zodra ze hem in het veld zagen. Enkelingen beweerden dat zijn gebruikelijke persoonlijkheid een rookgordijn vormde voor wie hij echt was. Anderen dachten dat hij ruwweg goed was in het omzetten van emoties tot gevoelloosheid. Zijn baas verwoordde dat hij twee karakters had die elkaars tegenovergestelde vormden; hij kon zijn charmes hebben en mensen verleiden met zijn gegrijns, maar kon de schakel uit het niets omzetten naar zijn alter ego van steenkoude kilte. Waarschijnlijk was dat de reden geweest dat Viktor Dashkov hem tot zijn linkerhand in had gezet. Hij kon de taken verrichten die niemand anders voltooien kon, zonder hierdoor voor het leven getekend te worden of terug te deinzen. Zelf noemde hij het gewoonweg werkdiscipline.
"Are you insulting me?" vroeg hij haar. Het genoegen glinsterde in zijn ogen, vermaak gevoeld door de onderschatting die ze uitsprak. "Underestimating the enemy is the biggest mistake an assassin can make." Hij maakte geen statement, maar wees haar er enkel op dat ze nog geen conclusies trekken kon uit zijn verschijning. Zijn titel had hij met veel bloed aan zijn handen bereikt.
Of ze echter een goed team zouden zijn, zou nog moeten blijken uit hun werk. Voor nu kon hij geen oordeel maken, datgeen wat hij ook uitdrukte door kortzichtig zijn schouders op te heffen. "Good match or not, we'll see." Hij liet zijn rug tegen de stoelleuning zakken en nam wat afstand van de tafel.
"But I'm still waiting for the answer. What made you leave your division? And don't tell me your here for the killing, because there's enough of that within the orphanage."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
"Underestimating the enemy is the biggest mistake an assassin can make."
Zijn veronderstelling, waarin hij haar tot antagonist benoemde en andersom, deed haar lichtelijk verbazen. Haar wenkbrauwen waren opgehaald en een stilte had hen verwelkomd. Indien zij hem echt als vijand beschouwd had, dan had ze wel een grotere afgunst in woord en daad laten blijken, maar dit was niet zo het geval – integendeel zelfs, dus ze begreep niet waarom hij dit voorgevoel had. Chris zei er echter niet al te veel van. Wellicht bedoelde hij het helemaal niet zo en had hij zijn uitlating gewoonweg verkeerd verwoord.
De sereniteit liet ze weer verzwinden. ‘’Luckily for me, I wasn’t discussing the features of an adversary,’’ vertelde ze Dale, hem hierbij aangekeken alsof hij zojuist zelf een fout beging door een geheel onjuiste aanname te dulden. ‘’Besides, I don’t know anything about you. It’s common sense that I don’t estimate you for the way you truly are.’’
‘’Wiseacre,’’ mompelde ze binnensmonds, zijn optreden nadien niet te hebben kunnen uitstaan eens ze zich realiseerde dat dit niet zijn eerste ‘betweterige’ uitspraak was. Hij had haar al een tweede keer ongevraagd verbeterd. Waarom, was haar een raadsel, maar ze had het niet zo graag op verwaandheid – en al helemaal niet wanneer ze niet bezig was het met werk.
Een zucht ontging haar. Hij wilde antwoord op de vraag die hij haar gisteren nog gesteld had, maar die zij toen indirect ontweken had. Chris was ook nu niet van plan om hem hetgeen te geven waar hij al langer op te wachten zat. Het antwoord was te privaat, iets waar hij tevens ook geen baat bij had. Zij had hem niet naar zijn vertrek gevraagd, dus hoopte dat dit hem van volharding van de vraag zou weerhouden.
Enigszins nonchalant bekeek ze hem. ‘’Since I’m so generous and outspoken, I’ll let you wait in perpetuity. Some things are simply meant to be dissimulated from meddlesome man like you,’’ zei ze, de ironie toonbaar gemaakt in haar stem. ‘’But I assure you that the retirement has nothing to do with you.’’ En hierbij liet ze het.
‘’What is it exactly that you need to support me with? Because I don’t see the utility in your assistance when executing the commands - and therefore fulfilling the procedure - and I’m sure there are more important things to deal with.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het leek erop dat een hint van beschuldiging in haar blikken schuilde. Een geheel andere wending aan haar bui dan wat hij verwacht had ofwel op had gedacht te wekken, door zijn woorden van vermaak. Hij was met haar aan het dollen. Zij, aan de andere kant, leek dit niet helemaal door te hebben. Dat of ze had simpelweg geen vorm van humor dat in haar huisde, om te begrijpen dat hij het uitgesproken had om haar uit de tent te lokken. "Take it easy, greeny." Hij wreef door zijn ogen en liet een kleine lach op zijn gelaat verschijnen. "Not everything I say is meant as an insult." Het was zijn vorm van lol. Ze was de enige die er tot nu toe elke keer in was getrapt om op zijn opmerkingen in te gaan, doende dat hij over alles bloedserieus was. Het fascineerde hem.
"Wiseacre, hm?" De belediging klonk als een andere bijnaam. Eentje die hij erkende, maar niet van plan was om aan te nemen over die die hem al jaren gegeven was. Hij was er eenmaal aan gewend geraakt om genoemd te worden naar zijn eeuwige grijns in het dagelijks leven. "What a nickname and what a compliment, but that's not how they call me," vertelde hij haar, de toon van plezier in zijn woorden gehouden. "Smiles is the name you gotta ask for, if you're looking for me." Iets wat ze waarschijnlijk allang wist, al haalde dat niet weg dat hij het leuk vond om om dingen heen te draaien in plaats van een antwoord te geven dat voor de hand lag.
Haar verdere uitspraken deden echter een frons ontstaan. Ze had wel heel veel benamingen voor hem bedacht, alsof ze al een hele lijst had gemaakt over wat ze van hem dacht. Voor een keer voelde hij zich wel lichtelijk aangesproken. "Now I'm meddlesome as well?" sprak hij terug. "I'm honored that you already made a list of my features, but I think you're a little off by that one." Zijn grijns keerde weer, zijn ogen van haar afgewend om even door de bar te kijken. "I'm just trying to get to know my new collegue, or partner in crime, wouldn't you say?"
Het was zijn taak om haar op te leiden tot ze aangenomen was als lid van de bende. Het feit dat ze graag het proces versnellen wilde door zich met andere taken bezig te houden, kwam dan ook als verbazingwekkend op hem over. Er was haar al genoeg verteld over wat er tot nu toe van haar verwacht werd en daarnaast, had ze niet al genoeg ervaring met bendes om te weten over de procedure van een aspirant om tot bendelid gezien te worden?
Fronsend keerde hij bij haar terug. "You aren't a gang member just yet. You have to go through the same procedure as everyone else, before you are even trusted enough to see the cases they're working on. Until you are trusted, there's no alone time for you in this building." Hij was er onverschilliger over dan de rest en daarmede zijzelf. Hoe zij zich druk leek te maken over de bezigheden die ze samen moesten verrichten, was hij totaal niet geïnteresseerd in dat wat hen te wachten stond noch wat zij hem opdroeg. Hij moest aan haar zijde blijven tot ze de stappen had doorlopen, of ze dat leuk vond of niet.

"Sorry, but you're stuck with me for the next couple of days."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld