Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - One wrong move

Account verwijderd

schreef:
Heel even hield Jessica het nog vol om Andrei te verdedigen. Helaas voor haar had Andrei haar veel meer aangedaan dan dat ze besefte tot nu toe. Dat ze nog beweerde dat Andrei haar zoiets niet aandeed, maakte het des te triester.
Metin keek toe hoe Jessica naar de foto’s staarde. Alsof het heel lang duurde tot ze besefte dat dit de realiteit was, dat ze werkelijk verachtelijk behandeld was door diegene die ze liefhad.
Normaal liet Metin de foto’s langer liggen, maar in dit geval zag ze er al genoeg gebroken uit. Dit was het moeilijkste van de jij. Overduidelijk was ze een slachtoffer, eentje met een sterk en aanwezig karakter die duidelijk graag beschermend was tegenover Andrei en moeilijk tegen de ordehandhaving. Bovenal bleef ze een slachtoffer of ze nu moeilijk deed tegen hem of niet. Daarom stak hij ze terug weg. Jessica haar trillende stem galmde nog even na terwijl ze in zijn ogen keek met een pijnlijke blik in die van haar.
Jessica was duidelijk vernederd, beschaamd. Waarschijnlijk niet alleen om de foto’s, maar ook om wat ze in Andrei zag en omdat ze hem vertrouwd had met haar leven, haar lichaam. Metin wou haar geruststellen, dar ze hem wel te pakken kregen, echter zweeg hij. Immers kon loyaliteit soms diep zitten. Dit was niet het moment. Immers moest ze nu zelf de beslissing maken of ze dit pikte of hem zijn verdiende loon gaf. Metin hoopte op het laatste.
Met trillende handen ging ze door haar lange haren die langs haar gezicht vielen. Haar besluit stond vast, ze wou hen helpen.
”I need to know everything. Anything that can lock the bastard away for what he has done to you and to many others. This has to stop. Because it’s not your fault but his and I want to protect you and all the other women against men like him.”

@marlee

Account verwijderd

schreef:
Lucrecia keek Carlo aan, het was alsof de wereld rondom haar wegviel. Heel even hoorde ze niets meer van wat hij zei, althans het drong niet meer tot haar door. Valentina was overleden. Haar kleine zusje, die ze slechts een drietal maand niet had gezien, was in die korte tijd overleden. Dit was allemaal haar schuld, hoe had ze zo stom kunnen zijn om zich te laten ontvoeren en nooit harder te proberen om weer vrij te raken.
"Aj no, porceque ella!," riep Lucrecia woedend uit.
De namen Jakub en Andrei waren gevallen, die had ze wel gehoord. Er volgde een immense scheldtirade op haar ontstelde opmerking waarom dit haar zusje moest overkomen. Ze verwenste Andrei en Jakub in alle talen die ze kende met zoveel mogelijk lelijke woorden. M
Haar kleine zusje. Net achttien en nog compleet wereldvreemd. Ze kozen hun slachtoffers uit de onwetenden, diegenen in zwakkere posities vatbaar voor hun invloed of uit diegenen die nooit gemist zouden worden. Walgelijk. Degoutant. Fucking assholes. Dit was hun schuld.
Daarna begroef ze haar gezicht in haar handen terwijl haar schouders begonnen te schokken. Heel even had ze in haar opflakkering van woede het tweetal verantwoordelijk gesteld, maar het kwam alweer terug dat immense schuldgevoel door haar zus alleen achter te laten. Ditmaal gemengd met besef dat dit echt was, wat een enorm verdriet met zich meedroeg. Hier moesten ze voor boeten, iedereen die ermee te maken had. Desnoods zocht Lucrecia hen zelf op, maar ondertussen bood er zich een andere mogelijkheid aan.
"They drugged me...,” begon Lucrecia haar getuigenis.
”Jakub saw me dancing at a club and sad something in me that he liked so he drugged me and shoved me in a van. He kidnapped me and hold me hostage at the club Andrei owns. I lost count how many times he forced himself on me. He claimed I was his, that no one would miss me. They both did it to other women. They got it even worse. I only got raped by Jakub, the others sad several men daily. Is that enough? Because I need them to pay for this."
Lucrecia was vastberaden. Niet om hen te laten boeten voor wat ze haar aandeden, ze vond zichzelf het niet waard om voor te vechten, echter was Valentina dat wel waard. Haar felle houding was ondertussen ver te zoeken ondanks de directheid en vastberadenheid van haar woorden. Ze zat nog steeds ineengedoken op de stoel waarbij de tranen van haar wangen gleden om te druppelen op haar glanzende rok. Haar gezicht hield ze verborgen in haar handen, beschaamd om de mix van emoties waar ze geen weg mee kon.
"When did it happen?," vroeg ze daarna enigszins gekalmeerd, voor zover dat mogelijk was.Hopelijk kon ze haar zus nog zien voor ze begraven werd, maar die kans was miniem.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Jessica wist niet zo goed wat ze moest zeggen en waar ze moest beginnen. Ze had genoeg op de foto's gezien om te geloven dat alles waar was wat Metin had gezegd. En het was waar, dat Andrei haar had achtergelaten in de club. Ze mocht van geluk spreken dat ze daar slechts een dag was geweest, want de andere vrouwen waren daar al wel maanden of misschien zelfs jaren. En toch kon ze er niets aan doen maar zich schuldig voelen tegenover Andrei. Het voelde verkeerd om hem te verraden en ze bleef zichzelf wijsmaken dat hij het kon uitleggen als ze elkaar zagen.
''I don't know where to start...'' Begon ze toen langzaam, haar hoofd vol met verwarrende gedachtes. ''He dropped me off at the club yesterday. He said he'd come back...'' Nu zou ze er nooit achter komen of dat ook een van de vele leugens was die Andrei haar had verteld. Ze staarde naar haar handen en zuchtte. Ze kon net zo goed alles direct vertellen, dan kon ze hier zo snel mogelijk weg.
En dus vertelde ze Metin alles. Hoe ze Andrei ontmoet had, dat ze vaak bij hem thuis was en waar zijn adres was, dat hij vaak op zijn 'werk' was en dat ze daar nooit vragen over had gesteld. Dat ze er een keer eerder was geweest, en dat hij haar gisteravond daar had afgezet. Bepaalde dingen liet ze achterwege, persoonlijke dingen die ze liever niet kwijt durfde aan Metin.
''What will happen to him if you find him?'' Vroeg ze toen ze klaar was. Op de een of andere manier maakte ze zich zorgen over zijn toekomst. Misschien waren het de gevoelens die ze nog had, die ze nu niet kon loslaten. Als ze dat zou doen, zou ze zichzelf nu compleet verliezen.

@Shinde

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Een hele tirade van scheldwoorden in meerdere talen kwam uit haar mond, en na de woede kwam het verdriet. Al die tijd liet Carlo haar haar gang gaan. Er viel ook niks te zeggen wat de situatie zou verbeteren. Hij had geen idee hoelang het duurde voordat ze langzaam begon te bekennen, en luisterde aandachtig naar haar verhaal, elk detail nam hij in zich op. Carlo had ervaring met cases zoals deze, maar elke keer weer overviel het hem hoe walgelijk sommige mannen waren. En dat terwijl Lucrecia ook nog aangaf dat het voor sommigen nóg erger was.
''They will pay for this. It's just a matter of time before we get them both behind bars.'' Verzekerde hij haar. Hij was allang blij dat ze uiteindelijk had besloten om mee te werken. En ze had er alle reden toe. Het zou Valentina niet terug brengen, maar de daders zouden er op ten minst voor boeten.
Carlo keek even op bij haar volgende vraag. Eigenlijk was dit niet het moment om andere zaken te bespreken, maar hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om haar vraag weg te wuiven. Ze had al genoeg ellende over zich heen gekregen vandaag, om dan ook nog vol vragen te vertrekken leek hem niet verstandig.
''It happened a few weeks ago. I know that she passed away instantly, she didn't suffer from any pain... If you'd like, we can take you to her grave tomorrow.'' Het bleef moeilijk om dit soort informatie te delen met nabestaanden. Aan Lu was te zien dat de emoties haar al erg hoog zaten, maar Carlo hoopte haar enigszins gerust te stellen. En daar was nog het andere ding wat hij haar moest vertellen, dat ze momenteel nog niet alleen werd gelaten. Voor sommigen was het een enorme opluchting dat ze veilig werden gesteld op een schuiladres, en anderen renden er liever voor weg. Hij schraapte even zijn keel. ''We would like to bring you and some other women to a safehouse tonight. We just want to be sure you're safe until the case is closed and they can't harm you anymore.''

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Lu keek op naar Carlo vanaf hij haar verzekerde dat ze zouden boeten. Daar twijfelde ze aan.
"You'll have to catch him first," mompelde ze wat verbitterd.
Jakub zal wel aanwezig geweest zijn, maar Andrei hield zich vaak buiten de zaak, dat kwam goed uit want het kon hem vast niet schelen als zijn schoothondje Jakub gepakt werd. Zo had Andrei tenminste kunnen ontkomen, daar was ze zeker van. Het zou gewoon weer verder gaan. Andere plek, andere meisjes. Als ze hem ooit zelf vond, had ze hele andere plannen met hem dan hem achter tralies steken. Hetzelfde gold voor Jakub.
"Few weeks ago," herhaalde Lu voor zichzelf.
Het moest al bezig geweest zijn voor Lu verdween, daar was ze van overtuigd. Dat haalde echter het schuldgevoel niet weg. Dit was nog erger. Evengoed had alles zich onder haar neus ontpopt terwijl ze nooit iets in de gaten had gehad. Verschrikkelijk hoe dom ze was geweest. Achteraf gezien had ze zichzelf liever laten verhongeren dan die extra avonden te gaan werken om zichzelf wat meer te kunnen gunnen.
"I don't want to visit it," besloot ze ondertussen.
Hopelijk maakte ze hiermee duidelijk dat het hoofdstuk afgesloten was, dat ze het hier verder niet meer over wou hebben. De komende avonden had ze waarschijnlijk wel genoeg om over te huilen, dan kon ze rouwen in alle stilte en rust. Alhoewel, hoogstwaarschijnlijk sliep ze de komende dagen op straat. Echt rust zou dat niet geven.
Lu wreef haar ogen droog met haar mouwen waardoor er smeren make-up op haar witte truitje belandden. Haar gezicht was een al even grote kleurboek van uitgelopen foundation en mascara. Het kon haar niet schelen. Carlo zag haar al op haar zwakst, op haar meest diepste moment in haar leven. Net gehoord dat ze het enige lichtpuntje in haar leven kwijt is voor eeuwig, net voor het eerst toegegeven aan iemand wat haar allemaal overkomen was. Al was dit slechts het topje van de ijsberg. Dan was er nog niets gevraagd over haar ouders met de losse handjes na een drankje teveel, de ex-vriendjes die geen nee aanvaardden of af en toe het pad van haar ouders bewandelden, de mannen in de club die zich af en toe eens vergrepen. Al topte Jakub wel alles. Nooit eerder had ze zich zo nietig gevoeld dan wanneer ze in zijn bezit was geweest.
Net daarom keek ze verbaasd op bij Carlo's woorden. Gauw herstelde ze haar gezichtsuitdrukking, naar een starre blik. Nee. Ze beschermden haar niet omdat ze het verdiende, ze beschermden haar omdat ze haar nodig hadden.
"Whatever. I'm used to being hold against my will. Might as well go for a soft bed this time with food and no one touching me at any goddamn time of the day," zei ze kortaf waarna ze opstond.
"Can we go now?," vroeg ze terwijl ze alvast opstond waarna ze haar armen voor haar borst kruiste.
Het kon haar wel degelijk schelen, wat ze niet wou laten blijken. Ze wou vooral snel weg omdat ze zoveel honger had en zo hard hunkerde naar een moment echt alleen, een moment waarop ze heel even niet bang hoefde te zijn voor wat er allemaal nog zou volgen.

Account verwijderd

schreef:
Metin wachtte geduldig af. Gelukkig was hij tot haar doorgedrongen. Gelukkig had hij haar niet voor niets geconfronteerd met die pijnlijke foto's, want als zelfs zoiets niet tot haar doordrong, was ze werkelijk verloren. Dit gaf hem ergens hoop dat het wel goed kwam met haar, dat hij Andrei echt kon pakken ditmaal. Anders moest hij andere middelen aanspreken wat hij liever vermeed.
Het klonk triest, hoe het verhaal van Jessica begon. Het klonk vooral als het begin van vele verhalen die hij dagelijks hoorde. Hoe naïef ze nog was, smoorverliefd en vooral compleet blind voor het gevaar dat loerde... Helaas was ze niet de enige. Hij hoorde het zo vaak. Meestal jongere meisjes, maar evengoed die van haar leeftijd. Op liefde stond geen leeftijd of grens, er werd veel voor gedaan en veel voor verdragen.
Na haar opmerking over dat Andrei haar terug op zou pikken, volgde er een heel verhaal. Er kwam informatie uit, maar niets waarvoor ze hem konden pakken. De foto's van Jessica die duidelijk aangerand werd, waren onbruikbaar tegen Andrei omdat hij erop ontbrak. De andere mannen zouden hun verdiende loon wel krijgen. Verder was het waardevolle informatie om de zaak verder op te bouwen. Alibi's die ze makkelijk onderuit konden halen, meer inzicht in zijn dagelijkse leven en waarop ze moesten letten om hem te ontmaskeren. Jessica en haar informatie waren zo belangrijk, maar hij kon op basis hiervan niet beloven dat er iets met Andrei ging gebeuren. Hij hoopte van wel. Misschien had Carlo meer geluk met echt een directe getuigenis tegen hem.
"I can't tell you yet. It's an ongoing investigation," zei Metin.
Een neutraal antwoord, niet gelogen en niet teveel hoop biedend.
"But I hope he gets what he deserves."
Metin haalde even diep adem. Het beste was om haar naar een safehouse te brengen, het zou hem niet verbazen als ze getuigen vermist zouden raken zodat ze niet konden getuigen tegenover een jury die over zijn lot besliste. Alle bewijs was namelijk indirect, hem op heterdaad betrappen leek geen fucking walk in the park te zijn helaas.
"We'll take you to a safehouse for the night. This is enough for today, we can discuss what will happen next tomorrow," zei Metin terwijl hij opstond en even bemoedigend glimlachte naar Jessica.
"You're okay now, you'll just have to give it time."

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Het was logisch dat Lu nog aan hun twijfelde. Aangezien de club nu ontruimd was, had Andrei al een voorsprong en wist hij dat hij beter ongezien kon blijven. Maar dat demotiveerde Carlo niet. Hij was vastberaden om hem te vinden. ''We will catch him.'' Zei hij verzekerd, al hoefde ze hem nu niet perse te geloven.
Hij keek even verbaasd toen ze aangaf dat ze niet naar de begraafplaats wilde van haar zusje, maar accepteerde het voor nu. Waarschijnlijk was het haar allemaal te veel. En iedereen ging met zijn eigen manier met verdriet en rouw om. ''Sure,'' zei hij. ''But if you change your mind, you can ask me anytime.'' Hij herinnerde zijn eigen verdriet dat hij had gehad om zijn zusje maar al te goed. Het had hem ook lang geduurd voordat hij het onder ogen durfde te komen. Diep van binnen wist hij dat een klein deel van hem nooit zou helen en trok hij elke zaak zoals deze zich zo persoonlijk aan. Hij vond het verschrikkelijk wat mannen zoals Jakub en Andrei deden en maakte er zijn levenstaak van om zulke figuren voorgoed op te ruimen.
Plotseling leek Lu haar gemoedstoestand omgeslagen en wilde ze hier zo snel mogelijk weg. Ze ging wel akkoord met het safehouse, al leek ze het eerder te doen omdat het van haar verwacht werd.
Carlo stond ook op van de tafel en schoof zijn stoel aan. ''Lucrecia. It's just until you're safe to go on your own. I can't force you to stay there, if you have a better place to go.'' Hij keek haar even indringend aan en liep toen richting de deur, ''Yes, we can go now.'' Vaak was het zo dat de slachtoffers zo uit hun eigen wereld waren getrokken dat het tijd nodig had om weer een normaal leven op te bouwen. Het laatste wat hij wel niet wilde was dat ze weer regelrecht in dezelfde situatie zou belanden.

@Shinde

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Jess was enigszins teleurgesteld dat Metin niet direct een antwoord kon geven wat er met Andrei zou gebeuren. Maar eigenlijk kon ze dat wel verwachten, het was vertrouwelijke informatie. Ze zuchtte diep en knikte. Het enige wat ze kon doen was afwachten, maar ze wist niet of ze het ooit over haar hart zou kunnen verkrijgen om tegen Andrei te getuigen. Daarnaast kon ze zich sowieso niks herinneren van de avond waar Metin foto's van had laten zien. Het voelde vreemd. Misschien was het beter dat ze er geen herinneringen aan had, maar aan de andere kant beangstigde het haar, dat iemand haar tijdens haar onbewustheid zoiets aan kon doen.
Traag stond ze op zodra Metin aangaf dat het genoeg was voor vandaag. Ze was opgelucht dat ze zelf geen onderkomen hoefde te regelen want ze had geen idee hoe ze dat dan zou moeten regelen. En daarnaast had ze de energie niet om er tegenin te gaan. Wat ze nu graag wou was een kamer voor haar alleen zodat ze al haar emoties kon laten gaan. Ze kon niet lang meer haar frustraties voor haarzelf houden, dat wist ze zeker.
Ze knikte dan enkel op Metin zijn voorstel en beantwoorde zijn bemoedigende glimlach met een lege blik. Ze wilde zeggen dat ze zich helemaal niet okay voelde en dat tijd haar wonden niet zou helen, maar ze had geen energie om tegen hem in te gaan. Ze was nog helder genoeg om te realiseren dat Metin haar enkel wilde helpen.
''I guess, if you say so.'' Reageerde ze droog op zijn antwoord. Ze besefte zich maar al te goed dat ze Andrei niet zomaar zou kunnen vergeten. Wat ze niet hardop zei was dat ze hoopte hem eerst te kunnen spreken om dingen uit te praten, maar de kans was groot dat dat niet meer mogelijk was. En wie weet wou Andrei haar niet eens meer zien nu ze hem verraden had.
Er ontstond een brok in haar keel. Dat zou ze heel erg vinden.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Ergens voelde het wel goed. Voor het eerst in haar leven had Lucrecia iemand die haar steunde, iemand die hetzelfde doel had . Hopelijk kregen ze Andrei werkelijk te pakken, want om dit op haar eentje voor elkaar te krijgen, zou nog moeilijk worden.
Ondertussen verdrong ze alle gedachten over Valentina. Het was misschien beter dat ze hier niet langer over piekerde voorlopig, want ze was bang dat ze met haar verdriet geen weg zou kunnen. Meestal negeerde ze alle problemen tot ze verdwenen, helaas zou dit niet zomaar verdwijnen dus haar aanpak zou moeten veranderen. Bij de gedachte alleen al sprongen er weer tranen in haar ogen die ze net had weggestopt.
”Okay, I’ll come with you I don’t have anywhere else I need to be,” snikte ze tegen Carlo terwijl hij haar diep in haar ogen keek, waarschijnlijk verwachtend dat ze zou protesteren in plaats van een potje te janken.
Natuurlijk was ze enkel welkom zolang ze onder hun hoede stond, wat betekende dat vanaf ze haar gebruikt hadden om Andrei en Jakub te pakken, ze weer afgedankt zou worden. Het was niet nieuw, dit was ze gewoon. Al maakte het haar verdriet alleen nog groter. Nu wachtte er helemaal niemand meer op haar.
Het water griste ze van tafel voor ze langs hem heen glipte naar buiten toe. Zoekend keek ze op zich heen door de verlaten gang heen. Het was al laat. Immers waren ze al s avonds binnengevallen, iedereen was allang naar huis wat betekende dat ze en van de laatste was. Zou Jess hier ook nog zijn? Omdat Jess de enige was die ze nog kende, enigszins vertrouwde, hoopte ze dat samen deze shit konden doorstaan.
”Is Jess here?,” vroeg Lu terwijl ze alweer druk haar ogen droog depte met haar mouwen.
Alsof ze het onheil al zag aankomen, kwam Metin op dat moment de gang ingelopen.
”He fucking took her the son a bitch had the guts to snatch her out of the car. Take her to the safehouse I’m pulling the camera footache and I’m calling everyone back to the station.”
Foeterend en vloekend passeerde Metin het tweetal in de gang, duidelijk woedend op zichzelf en de situatie. Jess had niet gelogen, besefte Lu. Het meisje moest heel wat betekenen voor Andrei als hij het lef had om haar hier weg te plukken op de stoep van het kantoor. Of ze was werkelijk een bedreiging, wat betekende dat zij wel eens de volgende kon zijn.
Lu piepte vanachter haar mouwen die ze nog aan haar ogen hield even naar Carlo om zijn reactie te aanschouwen.

Account verwijderd

schreef:
Het was triest om te zien hoe Jessica zo leeg leek, bijna emotieloos. Dit was een moeilijke dag voor haar om dit alles te verwerken. Hopelijk kreeg ze het verwerkt. Het enige voordeel was dat ze inzag dat Metin dit deed om haar te helpen, niet om haar leven tegen te werken. Gelukkig volgde ze zwijgzaam. Opgelucht dat ze zonder morren meeging, loodste hij haar naar de auto die achteraan geparkeerd stond. De straat lag er ondertussen rustig bij. Het was al middenin de nacht dus meer dan geparkeerde auto's bevond er zich niet op straat. Zeker rond het kantoor hingen er geen jongeren of duistere figuren rond. Zo slim waren ze wel.
"Take a seat," zei Metin terwijl hij de deur voor Jessica opende.
Ondertussen besefte hij dat hij nog het adres samen met het papierwerk moest halen binnen.
"I'll be right back," zei hij, onbewust net te nonchalant met haar alleen te laten in de auto.

Andrei liet zijn ogen over het kantoor glijden. Hide in plain sight. Niemand had gelet op de auto die zich tegen het eind van de avond voor hun kantoor parkeerde. Hij had zich een koffie zetten drinken in de duurdere en dus minder bezochte koffiebar tegenover het kantoor waardoor hij iedereen zag binnen en buitengaan. Er was al weinig volk wat steeds minder en minder werd.
Het leek haast voorbestemd. Op het moment dat Jess uit het kantoor stapte, liep Andrei net terug naar zijn auto. Haar grote grijze ogen stonden triest, eerder leeg. Normaal waren ze helder met afwisselend groene of blauwen tinten erin. Nu stonden ze donker, verborgen onder haar lange wimpers.
Een of andere agent liet haar in de auto stappen waarna hij naar binnen verdween. Andrei greep zijn kans. Jess was tenslotte de reden dat hij hier stond. Zonder haar was hij verdwenen met de noorderzon. Hij kon het gewoon niet toestaan, dat ze haar geest vergiftigden om haar tegen hem te keren.
Zijn beide handen zette hij tegen de rand van de auto waarna hij er één losmaakte om de deur open te trekken.
"Hurry up kitten, we're going home," bromde hij.
Zijn blik was strak op haar gericht. Andreis grote, donkere ogen, zo intens blauw dat ze bijna zwart waren, verzachtten wel eenmaal hij haar trieste gelaat zag. Wat hadden ze haar al verteld?

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Carlo was opgelucht dat Lucrecia niet tegenstribbelde om mee te gaan naar het safehouse. Het was immers voor haar eigen bestwil, maar hij snapte dat het moeilijk was om mensen van hun goede bedoelingen te vertrouwen als je uit een criminele wereld kwam zoals Lucrecia.
Hij sloot de deur van het kantoortje achter zich nadat ze de water van de tafel had gegrist en draaide het op slot. De rust was wedergekeerd op kantoor. Iedereen was natuurlijk al naar huis en morgen zouden ze verder gaan met de zaak. De prioriteit voor nu was om Lucrecia in veiligheid te brengen.
Hij wilde antwoord geven op haar vraag toen hij op dat moment Metin de gang in zag lopen. Aan zijn uitdrukking te zien wist Carlo al dat er iets mis was.
”He fucking took her the son a bitch had the guts to snatch her out of the car. Take her to the safehouse I’m pulling the camera footache and I’m calling everyone back to the station.” Metin had geen tijd te verliezen en liep direct richting de computers. '''What the fuck?'' Reageerde Carlo. Hoe had dat zo snel kunnen gebeuren? Dat betekende dat hij hier wel had moeten staan wachten, recht onder hun fucking neus. Het maakte enorme woede in hem los en hij voelde zijn spieren aanspannen. Zijn blik verduisterde, oh ze waren zó dichtbij. Maar hij wist dat het nu belangrijker was om Lucrecia veilig te stellen, voor hetzelfde geld hadden ze het ook op haar gemunt.
''Time to go, come.'' Zei hij nu hij zijn aandacht op Lucrecia richtte. Hij raapte de sleutels van zijn bureau en de papieren waar het adres opstond, en begeleidde Lucrecia richting de uitgang. Alsof het onheil nog op de loer lag, legde hij beschermend zijn hand op haar rug terwijl ze richting zijn auto liepen en was hij extra alert om de situatie om zich heen. Het zou nog een lange nacht worden op deze manier...
Hij opende de passagiersdeur voor Lucrecia en keek even over zijn schouder voor hij haar aankeek. ''Are you okay?'' Vroeg hij op dat moment. Vlak voor Metin binnen was gekomen had ze nog om Jessica gevraagd, wat hem erop wees dat ze misschien wel close was met haar. Er leek geen einde te komen aan de opeenstapelingen van vervelende gebeurtenissen voor Lucrecia.

@Shinde

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Diep in gedachten liep Jessica mee naar de auto. Ze had het amper door dat hij terug was gelopen naar het kantoor om nog wat op te halen en zakte diep weg in de stoel. Ze wreef vermoeid over haar voorhoofd. Ze vroeg zich af wat er met de andere vrouwen was gebeurd. Waren zij ook naar de safehouse gebracht? En waar was Lu?
Ze schrok zich wezenloos toen er plotseling iemand naast haar deur stond en daarna de deur opentrok. Ze herkende zijn stem uit duizenden. Een vreemd gevoel vulde haar maag toen hij tegen haar praatte, maar het was een ander gevoel dan normaal wanneer ze met Andrei was.
Onstuimig sprong ze uit de auto en duwde ze Andrei met twee handen bij haar vandaan. ''What are you doing here? You wanna get caught?'' Schreeuwde ze. Haar stem weerkaatste schel in de verlaten straat, maar het kon haar niks schelen. Ze had haar woede en haar angst niet meer onder controle. ''You fucking asshole!'' Ze was ziedend, onbedwingbaar. Ze zette een stap in zijn richting en gaf hem nogmaals een stevige duw, maar ze had amper kracht in haar armen en kon niks op tegen Andrei die veel groter en breder dan haar was. Ze was machteloos tegen hem.
Ze snikte, en plotseling begonnen de tranen langzaam over haar wangen te stromen. Ze begreep niet waarom ze zoveel van iemand kon houden die zulke slechte dingen deed, en toch verlangde haar hart meer naar hem dan naar wat dan ook. Alles in haar zei dat ze moest wegrennen, het kantoor in nu het nog kon. Metin zou haar beschermen en Andrei zou opgepakt worden voor alles wat hij gedaan had. Maar ze kon het niet. Ze stond aan de grond genageld en door haar tranen heen smeekten haar ogen Andrei om haar te omhelzen en mee te nemen naar een plek ver van hier. Ze kon nu niet meer helder nadenken.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Andrei had haar reactie zien aankomen, maar ze was heftiger aangedaan dan verwacht. Wat hadden ze haar precies verteld? Woedend sprong ze uit de auto waarna Jess hem van haar afduwde, althans probeerde. Haar woorden weerkaatsten op de gevel, luid te luid. Zo zou ze aandacht trekken. Dus maakte hij al aanstalten om zijn hand over haar mond heen te leggen, wat voorkomen werd door een tweede duw gepaard met nog een woeste schreeuw, ditmaal een belediging.
Andrei liet haar doen, want weldra stroomden de tranen over haar wangen. Zijn borstkas brandde lichtjes waar ze hem twee keer had proberen wegduwen, het was vooral de gedachte dat ze hem daar zo bruusk had aangeraakt die het gevoel levendig hield. What the fuck wist ze allemaal?
Desondanks haar opflakkering van wat even pure haat en afschuw leek, keken haar grote heldere ogen hem triest aan. Alsof ze smeekten om haar bubbel van leugens in stand te houden en haar terug mee te nemen ver weg van de realiteit. Net daarom sloeg hij zijn armen om haar heen.
Met een hand op haar bovenrug en de andere in haar haren vervlochten, trok Andrei haar dicht tegen zich aan. Omdat hij zoals altijd hoog boven haar uit torende, boog hij zich voorover om haar kruin te kussen.
"Let's go babe," zei hij met zijn rauwe stem door vroeger net dat tikkeltje teveel gefeest te hebben met teveel dingen gedaan te hebben die een tol hadden geëist op zijn lichaam.
"You're allright, I'm here now. I wouldn't ever leave you behind," beloofde Andrei ondanks dat hij eerder nog op het punt had gestaan om haar wel aan de kant te schuiven, haar een plekje te geven in zijn shitshow van een club.
Haar nu effectief verliezen, liet hem beseffen dat hij misschien andere plannen met haar moest maken, want ze stond te dicht bij hem en begon teveel te betekenen. Met een arm stevig om haar schouders heen geklemd, loodste hij haar naar de auto. Dit zou voor ophef zorgen, een getuige kidnappen onder de neus van al de agenten, maar he could care less. Jess was het enige wat ertoe deed en hij liet niemand haar geest verzieken om zich tegen hem te keren.

Account verwijderd

schreef:
Alles verliep plots heel anders. Carlo veranderde van de rust zelfde met zijn strenge blik, naar iemand met een haast duistere blik. Zowel hij als de andere inspecteur zagen er ziedend van woede uit. Ergens was het ook ronduit gênant. Andrei had Jess weten te vinden, Lu kon niet begrijpen hoe dat gebeurd was. Misschien had hij meer mannen en meer zaken dan Lucrecia besefte. Carlo drukte ondertussen zijn ontstemdheid uit met een welgemeende 'what the fuck'. Die uitspraak sloeg de nagel op de kop.
Lu beet hard op haar tanden wanneer Carlo's hand naderde om haar mee te nemen naar de auto. Echter klemde hij haar niet stevig vast in zijn grip, maar belandde zijn hand op haar rug. Daar bleef hij liggen, de warmte van zijn vlakke hand gloeide door haar truitje heen. Gedwee volgde Lu hem, onzeker over wat er nu zou gebeuren.
"I'm fine," loog ze vlak voordat ze in de auto stapte.
Het had geen zin om toe te geven dat ze niet oké was. Valentina kon niet teruggehaald worden, Jess zou nog steeds vermist zijn en Lu zelf had nog steeds niemand op de wereld bij wie ze nu terecht kon na de zoveelste keer dat haar leven instortte. Jakub gaf haar tenminste een onderdak en eten - af en toe -. De overheid leek geen goede steun, vanaf ze nutteloos werd kon ze verder rotten op straat.
Dit was gewoon uitstel van executie.
Lu trok haar eigen portier dicht waarna ze uit de ruit staarde. Alles was echt goed verpest nu. Als Andrei haar ook vond, kon ze enkel hopen dat hij haar slechts ontvoerde. Zoals het nu voelde, zat er wel iets ergers aan te komen. Het maakte haar misselijk. Het soort misselijk van angst waarbij paniek zich meester begon te maken van haar lichaam. Andrei en Jakub hadden Valentina vermoord en nu gingen ze haar ook opsporen. Alle stress die zich opbouwde in haar lichaam zorgde ervoor dat ze onbewust zo hard op haar tanden beet dat ze ervan knarsten. Haar vuisten hield ze gebald in haar schoot waardoor ze wit wegtrokken door alle kracht die zich opbouwde. Ondertussen duwden haar nagels zich moeiteloos door haar broze huid. Dit was het.
Nu werd Lu eindelijk écht bang.
Voor een keer kon ze dit niet negeren of weglachen alsof alle shit in haar leven niets voorstelde. Echter kon ze er ook niet langer om huilen, het voelde gewoon alsof alles blokkeerde. Zelfs haar tranen die voorheen nog zo rijkelijk vloeiden.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Jessica wist niet wat ze moest denken. Zojuist hadden ze haar nog doen denken dat Andrei niet goed voor haar was, en toch stond hij hier nu en sloot hij haar in zijn armen alsof er niks gebeurd was. Ze durfde niet te bewegen en sloot haar handen voor haar gezicht terwijl ze zachtjes snikte. In zijn armen voelde ze zich het meest veilig, maar ze kreeg het beeld niet uit haar hoofd wat hij andere vrouwen had aangedaan. Ze wist niet of ze daadwerkelijk bang voor hem moest zijn, maar dat hun toekomst nu aan een zijden draadje hing was haar maar al te duidelijk. Hij beloofde haar nooit achter te laten, maar kon ze hem geloven? Was dat niet exact wat hij gister van plan was geweest?
Ze liet zichzelf meeloodsen naar zijn auto, zelfs als ze andere plannen had was ze niet in staat om tegen te stribbelen. Zodra ze in de auto zat droogde ze haar tranen en zuchtte. Diep van binnen voelde het fout wat ze deed, maar haar hart kon het niet aan om nu terug te trekken. Ze wou bij hem zijn, dat wist ze zeker.
''I know what you've done... To those women.'' Zei ze zodra Andrei achter het stuur zat. Haar grote ogen schoten zijn kant op maar durfden zijn reactie niet af te wachten. Ze kon het niet langer voor zich houden. Ze hoopte op een verklaring, maar verwachtte het ergste. Niemand zou zoiets afschuwelijks kunnen verklaren...
Jess benoemde expres niet dat ze wist wat hij haar had aangedaan. Ze wilde het zelf niet geloven. Als ze accepteerde dat Andrei haar zoiets aan zou kunnen doen, dan kon ze niet meer bij hem zijn. Ze staarde naar haar vingers, naar de zilveren ring die Andrei haar had gegeven. ''I don't know what to think, Dre...'' Haar stem brak in het midden van haar zin. ''I don't understand why I still love you after all they told me.''

@Shinde

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld