Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Met NightMary <3

NightMary
Popster

NightMary schreef:
Julian
Wanneer ze zichzelf voorstelt met een andere naam dan die ze mij gegeven heeft, voel ik me geïrriteerd worden. Ik heb mijn jacht gestaakt om haar te helpen, breng haar zelfs helemaal mee naar mijn huis, waar ze veilig is, en zij geeft mij een valse identiteit. Ik zeg er niets van wanneer mijn oom mij vragend aankijkt en knik alleen. 'Hallo Juliette,' zegt hij terwijl hij haar aankijkt, 'ik ben Hubert.' Mijn oom kijkt mij nu onderzoekend aan. Ik kan aan hem zien dat hij door heeft dat ik haar niet zomaar mee naar huis neem en dat er iets aan de hand is. Tante Lyna, mijn broertje Manuel en Sibyl zijn ook in de kamer, maar mijn tante neemt ze mee naar de ruimte hiernaast om ons wat privacy te geven. 'Wat is er gebeurd?' vraagt mijn oom dan. Ik kijk hem aan en weet niet zo goed wat ik moet zeggen. 'Tijdens het jagen kwam ik Mat.. Juliette tegen,' antwoord ik. 'Ze is onderweg aangevallen.' Ik denk aan hoe ik het meisje in het bos aantrof, bang en geschrokken, terwijl ze net aangevallen was. Geen wonder dat ze niemand vertrouwde en me een valse naam gaf. De irritatie die ik daarvoor voelde, ebt steeds meer weg. 'Wil je iets drinken?' vraag ik haar dan.

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:
Juliette
Ik kijk toe hoe een vrouw, waarschijnlijk zijn tante, twee kinderen meeneemt naar een andere kamer. "Nee dankje." Antwoord ik op zijn vraag als ik wat te drinken wil. Eigenlijk zou ik heel graag wat willen drinken, maar ik durf op het moment niets meer te vragen aan Julian nadat ik mij met mijn echte naam heb voorgesteld. Zou hij boos zijn? Misschien vertrouwt hij me niet meer. Ik zou het wel begrijpen, hij neemt een wild vreemde mee in zijn huis en dan blijkt ze al gelijk over iets gelogen te hebben. "Ik was inderdaad aangevallen. Ik kwam terug van een lange reis, de hele reis verliep eigenlijk heel goed tot er plots een groep gesluierde mannen tevoorschijn kwamen." Vertel ik. "Ik kon ontsnappen en had het geluk om Julian tegen te komen. Was het niet voor hem dan was ik waarschijnlijk nu verdwaald aan het rondlopen." Het was waar, ik heb geen idee hoe ik zou moeten overleven in het bos en op een gegeven moment zou ik niet weten welke kant ik op zou moeten. "Ik hoop nu snel naar huis te kunnen."

NightMary
Popster

NightMary schreef:
Julian
Ik knik op haar antwoord dat ze niets te drinken wil en luister naar wat ze mijn oom vertelt. Wanneer ze zegt dat ze het geluk had om mij tegen te komen, krijg ik dubbele gevoelens. Aan de ene kant voelt het goed om iemand dat te horen zeggen, maar ik vraag me af in hoeverre ze het echt meent. Natuurlijk zal ze blij zijn dat ze van die mannen ontkomen is, maar ik kan het niet helpen om me af te vragen of ze blij is met mij persoonlijk, of gewoon het feit dat íemand haar onderdak biedt. Mijn oom knikt. 'Dat moet schrikken zijn geweest,' zegt hij tegen Juliette. 'Maar gelukkig was Julian daar.' Hij werpt een gepassioneerde blik op mij voordat hij zich weer tot Juliette wendt. 'Zijn vader zou trots op hem geweest zijn dat hij zich over je ontfermd.' Ik wend mijn blik af wanneer hij over mijn vader begint.

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:
Juliette
"Het was heel erg schrikken ja, ik hoop maar dat de andere waarmee ik op reis was ook konden vluchten." Vertel ik. "Dat geloof ik graag, niet iedereen zou zo vriendelijk geweest zijn om een wild vreemde te helpen. Er lopen zoveel gekken rond, Julian is daar gelukkig niet één van." Zeg ik. "Ik weet zeker dat mijn vader je persoonlijk wilt bedenken zodra ik hem vertel wat je voor mij gedaan hebt, hij zal je eeuwig dankbaar zijn. Misschien kan hij wat betekenen voor jullie?" Vraag ik aan Julian en zijn oom. Zodra ik het heb gevraagd heb ik weer spijt, ik wil niet over komen als iemand die alles denkt op te lossen met geld. In mijn leven heb ik door mijn omgeving vaak genoeg te maken gehad met zulke mensen, mensen die denken dat het enigste wat belangrijk is geld is. Ik hoop maar dat ze het niet zo opvatten. Ik wil ze oprecht bedanken maar heb geen idee hoe.

NightMary
Popster

NightMary schreef:
Julian
Ik voel meteen een brok in mijn keel wanneer ze uitgesproken is. Sinds de dood van mijn vader probeer ik niet meer aan hem te denken, maar zeker de laatste tijd komt hij steeds vaker in mijn gedachten. Waarom moest mijn oom over hem beginnen? Ik zie weer voor me hoe hij altijd anderen hielp. Hoe hij me altijd vertelde het goede te doen en mensen in nood te helpen. Ik probeer het weg te duwen, maar het lukt me niet helemaal. 'Dat hoeft niet,' zeg ik met schorre stem, 'bedankt.' Ik loop naar de kast, pak de karaf met water vast en schenk iets voor mezelf in. Mijn hand blijft trillen. Ik neem een slok water en haal even diep adem. 'Sorry,' zegt mijn oom dan, maar ik kan horen dat hij niet tegen mij spreekt, maar tegen Juliette. 'We waarderen je aanbod, maar wij zijn van mening dat we anderen helpen omdat het juist is, niet om een beloning te krijgen.'

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:
Juliette
"Wauw, het is eens anders om mensen zoals jullie tegen te komen." Zeg ik. "De mensen die ik ken zouden er niet aan denken om iets voor een ander te doen zonder iets terug te verwachten." Vertel ik en schud mijn hoofd. De enigste reden dat velen zo goed voor mij zijn is doordat zij mijn volledige naam kennen, ze hopen wat van mij te krijgen. Hierdoor heb ik mijn hele leven moeite gehad met andere te vertrouwen, want wie wilt er nou echt het beste met je voor? Mijn vader is vaker verraden door mannen die zworen hun leven voor hem te willen geven, maar zodra er een beter aanbod kwam werden ze landverraders. "Vooral in deze tijden kan het niet kwaad om wat goeds te doen, we moeten vooral elkaar zorgen. Wellicht staat er ons een lange duistere tijd te wachten." Ik kijk de oom vragend aan als hij dat vertelt. Waar komt dit zo plots vandaan? "Sorry?" Vraag ik. "Heb je het niet gehoord over het koningshuis?" Vraagt hij, zijn ogen staan dof. Met mijn rechterhand grijp ik naar de ring om mijn middelvinger. "Wat heb ik niet gehoord?" Mijn stem trilt en mijn ogen wellen op. Het kan toch niet?

NightMary
Popster

NightMary schreef:
Julian
Ik zet mijn lege glas water op de tafel en kijk naar mijn oom, die het goed bedoeld, maar het niet altijd even subtiel weet over te brengen. Ik kijk naar de reactie van Juliette, die duidelijk aangeslagen lijkt te zijn. Hoe kan dat? Ze weet niet eens wat er aan de hand is, maar toch lijkt ze zich zorgen te maken. Is ze net zo'n voorstander van het Koningshuis als mijn vader was en mijn oom is? 'Het kasteel van het Koningshuis is aangevallen,' zegt mijn oom aangeslagen. 'Een groot leger aan bandieten heeft het geplunderd en de leden van de Koninklijke Familie gegijzeld. Het is hoogstwaarschijnlijk zo dat zij het niet hebben gered.'

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:
Juliette
Ik hou mijn trillende hand voor mijn mond en kijk hem vol ongeloof aan. "Dat kan niet kloppen, het Koningshuis heeft de beste beveiliging. Niemand komt binnen zonder toestemming." Zeg ik. Het is namelijk waar, we hebben de best getrainde soldaten die het Koningshuis beschermen. "De enigste manier om binnen te komen is door iemand van binnen uit, en geloof mij iedereen is loyaal naar de koning." Zodra ik het zeg begin ik aan mijzelf te twijfelen. Het kan een gerucht zijn, maar wat als het echt is en er een verrader in ons midden was? "Weet u zeker dat het klopt wat u zegt?" Vraag ik. "Ik ben bang van wel, iedereen in het dorp maakt zich zorgen over de gevolgen die dit zal hebben op ons allemaal." Ik hoor het vaag, ik ben namelijk afgeleid door het beeld dat ik in mijn hoofd creëer. Ik voel het allemaal teveel wordt. Ik kan het maar niet geloven.

NightMary
Popster

NightMary schreef:
Julian
Fronsend kijk ik naar haar reactie. Ze lijkt er wel aardig wat vanaf te weten. Peinzend sla ik mijn armen over elkaar heen en kijk ik naar Juliette. Hoeveel weten we eigenlijk van haar? En waarom lijkt ze het zo erg te vinden dat het Koningshuis aangevallen is? Ik bedoel, natuurlijk is dat erg, maar zij lijkt het zich net iets te veel aan te trekken. 'Wanneer is dat gebeurd?' vraag ik mijn oom, aangezien ik er zelf niet eens iets van af wist. 'Het nieuws kwam net nadat jij vertrokken was,' antwoordt hij.

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:
Juliette
"Is er iets bekend over de bandieten? Als ze voor iemand werken?" Vraag ik maar Hubert schudt zijn hoofd. "Het waren geen normale soldaten hoorde ik en ze waren meedogenloos." Vertelt hij, gelijk moet ik denken aan de overval eerder vandaag. Als het de bandieten waren dan wisten ze wie ik was. Mogelijk zijn ze nog steeds opzoek naar mij. Hubert vertelde dat mijn familie het hoogstwaarschijnlijk niet had gered, maar dat wil ik niet geloven, je hebt zoveel meer aan ons in leven. Dood zijn wij geen cent waard. "Mogelijk werken de bandieten die mij aanvielen voor de zelfde baas als de bandieten die het koningshuis aanvielen." Zeg ik. "Als dat zo is ben ik hier niet veilig en moet ik zo snel mogelijk weg voor ze weer opzoek gaan naar mij." Vertel ik. Ik pak het sluitinkje van mijn ketting vast en klik het open. "Ik heb hulp nodig, en ben bereidt daar in grote getallen voor te betalen." Zeg ik en hou de ketting hangend voor mij. Het is een gouden ketting met een hangertje waar het familiewapen in gegraveerd staat.

NightMary
Popster

NightMary schreef:
Julian
'Wat?' mompel ik niet begrijpend. 'Ik had al zo'n vermoeden toen ik uw reactie zag, Hoogheid,' zegt mijn oom meteen. Hij buigt zijn hoofd als teken van respect. En ik begrijp het natuurlijk weer niet. 'Wij helpen u graag,' gaat mijn oom verder, 'en hoeven daar natuurlijk geen compensatie voor te ontvangen.' Ik kom iets dichterbij en kijk naar de ketting die ze vast heeft. Het is echt zo, het familiewapen staat erin gegraveerd. 'Nee,' zeg ik, 'dat kan niet.' Maar het is toch echt zo. Ik zie het met mijn eigen ogen. Alles valt op zijn plaats, maar het valt niet goed bij mij. Ze heeft tegen me gelogen. Ook al is ze een prinses, toch ben ik boos. Daarom verplaats ik me zonder iets te zeggen naar de kamer hiernaast.

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:
Juliette
Ik ben erg opgelucht als blijkt dat Hubert mij graag wilt helpen. Ik kon niet weten hoe ze zouden reageren. Sommige dorpelingen zijn loyaal naar het koningshuis maar ik ben mij er ook van bewust dat vele dat niet zijn. Het was dan ook een grote gok wat ik net deed. Maar hoe positief de reactie van Hubert ook is, die van Julian is alles behalve positief. Heb ik iets verkeerds gezegd? "Excuses voor de reactie van mijn neefje, ik heb geen idee wat hem bezielt." Veronderschuldigt hij Julians gedrag. "Is het oké als ik hem even spreek?' Vraag ik waarna hij knikt. "Dankuwel." Zeg ik en glimlach beleefd. Ik loop naar de ruimte waar Julian naar toe liep. "Sorry dat ik heb gelogen over mijn naam, en dat ik niks had gezegd over wie ik nou precies ben. Ik hoop dat je kan begrijpen dat ik niet wist als ik je kon vertrouwen." Leg ik uit in de hoop dat hij het zal begrijpen. Hij heeft mij immers geholpen en ik wilde niet respectloos over komen.

NightMary
Popster

NightMary schreef:
Julian
Mijn tante, broertje en Sibyl kijken me vragend aan wanneer ik me bij hen voeg, maar zeggen niets. Ik weet ook niet wat ik moet zeggen. Ik weet niet precies waarom ik me plotseling zo rot voel. Dan komt Juliette naar me toe en praat ze tegen me. 'Hoe verwacht je dat ik jóu nu nog vertrouw?' vraag ik haar. 'Je bent daar zomaar en je vraagt om hulp, dus neem ik je mee terwijl ik eigenlijk zou moeten zorgen voor eten voor vanavond. Je liegt over je naam en over waar je vandaan komt. Je lijkt míj niet te vertrouwen, terwijl ik niet gelogen heb tegen jou. Heeft je neef eigenlijk wel een kindje gekregen?' Het is oneerlijk van mij om boos te zijn, maar toch ben ik het. Misschien wel omdat ik lange tijd niemand meer iets toevertrouwd heb en nu ik dat wel gedaan heb, er informatie van mij achtergehouden is en tegen míj gelogen is. Ik schud mijn hoofd en zucht. Hoe kon ik haar nu nog helpen?

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:
Juliette
"Ik was bang." Geef ik eerlijk toe en wend mijn blik af, ik moet mijn gevoelens inhouden om ze zo te beheersen. "Ik was waarschijnlijk aangevallen om wie ik was, dat je mij wilde helpen betekende niet gelijk dat je niet misschien het zelfde zou doen als je wist wie ik echt was." Leg ik uit. Een lichte vorm van irritatie overspoelt mij als hij vraagt als mijn neef wel echt een kind heeft gekregen. Maar ik schudt de gevoelens van mij af, natuurlijk weet hij nu niet wat echt of nep was. "Ja, ik was op bezoek bij mijn neef de koning van het koningrijk Hespania en hij heeft een kind gekregen." Vertel ik open en bloot, vanaf nu is het lijkt mij het beste om volkomen eerlijk te zijn. "Ik moet daarom ook zo snel mogelijk terug omdat ik weet dat ik daar veilig ben."

NightMary
Popster

NightMary schreef:
Julian
'Nou, gefeliciteerd, Hoogheid,' zeg ik terwijl ik een overdreven diepe buiging voor haar maak. 'Julian,' zegt mijn oom terwijl hij in de deuropening gaat staan. 'Toon respect voor de prinses.' Waarom? Alleen maar omdat zij toevallig geboren is als dochter van iemand die zichzelf koning noemt? 'Het spijt me voor mijn neefje, Hoogheid,' zegt mijn oom dan tegen Juliette. 'Het is allemaal erg moeilijk sinds de dood van zijn ouders. Mijn broer is namelijk verraden door een spion, waardoor een bende hem en de anderen die vochten voor de koning terecht gesteld heeft. Sindsdien heeft Julian moeite met wie hij moet vertrouwen.'
'Je hoeft niet voor mij te bepalen waar ik moeite mee heb, dankjewel,' zeg ik voordat ik de deur uit stamp en mezelf weer naar buiten verplaats. Ik merk dat ik tril.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld