Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

The dictatorschip of gifts schrijf

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Julian knikte alleen zacht terwijl zijn kamergenoten hem op de hoogte brachten. Achteraf had hij misschien toch spijt van zijn vraag. Hij had voorbereid willen zijn, niet… Dit. Hij had sowieso al niet verwacht slaap te krijgen vannacht en dat bleek nu maar goed ook. Bovenop zijn vragen kreeg hij nu ineens een hele klap zorgen. Wat gingen ze met hem uitspoken? Zou hij er veel last van krijgen? Zou het erg pijnlijk zijn? Zou het bij hem in gesloten ruimte gebeuren, of zou er publiek aanwezig zijn?
Behalve dat hij spijt van zijn vraag had vanwege de honderd nieuwe vragen die het bij hem opriep, had hij ook spijt toen hij zag dat deze experimenten flink indruk op zijn beide kamergenoten gemaakt hadden. Natuurlijk was dat alles behalve onlogisch, maar als Julian geweten had dat hij zulke nare herinneren boven bracht, had hij misschien zijn mond wel gehouden.
‘Het spijt me, ik wilde het niet naar boven halen…’ verontschuldigde hij zich tegenover de twee. Ze hadden wel gelijk; als hij zich op het ergste voorbereiden zou, kon het allemaal alleen maar meevallen… Toch? Hij hoopte hij maar, want hij wist nu al dat hij zich alle doemscenario's voor zou houden. Zeker omdat er verder helemaal niet zoveel bekend over was...

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Dylan keek op toen Rhys zijn verhaal vertelde. Ondanks dat ze elkaar al jaren kende, had Dylan geen idee wat voor soort experimenten er bij hem waren uitgevoerd. Of er echt plannen waren of niet. Dit was allemaal nieuw voor hem. Het was ook niet echt iets waar de bewoners van het eiland mee op de koop liepen. Je had een vaag idee wat er gebeurde omdat je zelf veel mee maakte, maar niemand praatte er echt over. Het was dan ook best vreemd om Rhys zo open te horen. “Ben jij al van je experimenten af? Geluksvogel” mompelde Dylan zacht toen hij hoorde dat Rhys voornamelijk nog training kreeg. Zelf was Dylan er nog lang niet van af. De wetenschappers zeiden dat er fouten in zijn gave zaten, en dat hij daarom nog steeds moest terugkomen. Om die fouten te herstellen. Zelf betwijfelde hij het. Hij had zo’n vermoeden dat zijn stiefvader erachter zat. Dat die stiekem regelde dat hij nooit van de experimenten af zou komen en voor altijd in de hel zou moeten blijven leven. Het was niet dat Dylan echt jaloers was op Rhys als bleek dat hij echt geen experimenten meer hoefde te ondergaan. Hij was blij voor zijn vriend dat hij er dan vanaf was. Daarbij had Dylan nooit echt verwacht ooit verlost te worden van de experimenten. Misschien als hij zou sterven maar anders? Zijn stieffamilie zou daar waarschijnlijk wel voor zorgen.
Toen Rhys en hij uitgesproken waren, keek Dylan weer naar Julian en merkte dat hij geschokt was door het antwoord wat hij op zijn vraag kreeg. “Hey, gaat het een beetje Julian?” vroeg Dylan ongerust en keek zijn nieuwe kamergenoot aan. Het was niet zijn bedoeling hem nu al doodsbang te maken. Hij had nog een lange weg te gaan. Toch wilde Dylan de waarheid ook niet verbloemen. Wat er zou gebeuren was gewoon een hel en het was beter als Julian zich er het beste op voorbereidde. Dat kon alleen maar met de waarheid.
Toen Julian zijn excuses aanbood voor het omhoog brengen van herinneringen, schudde Dylan zijn hoofd. “Niet doen. Het is logisch dat je wilt weten waar je aan toe bent. We nemen het je niet kwalijk. Daarbij hadden we niet zoveel hoeven vertellen dat het echt herinneringen zou oproepen. Dat was onze eigen keuze.” zei Dylan en liet zich even achterover vallen, maar klom toen weer overeind.
“Klein vraagje, denk je dat je het aankunt dat ik weer in mijn normale zelf verander? Of moet ik even naar buiten gaan?” vroeg Dylan. Hij begon zijn kinderlijke lichaam en gedachten wel een beetje zat te worden. Zijn hoofd zat vol met kinderlijke opmerkingen die niet gepast waren voor dit moment. In elk geval niet met Julian erbij. Hij moest terug veranderen, maar hij begreep dat het voor Julian iets te veel van het goede zou zijn.
“Je moet het eerlijk zeggen. Ik begrijp dat het een beetje veel kan zijn om nog een gave aan het werk te zien. Zeker nu je hier net bent. Ik vind het geen probleem om even naar buiten te gaan als je je daar beter om voelt” zei Dylan met een glimlach en pakte zijn kussen, die hij tegen zijn borst aan drukte. “Ik heb alleen een beetje moeite met zijn volwassen persoonlijkheid aan te houden in deze situatie en denk niet dat jullie er nu zo’n fan van zijn om straks weer een tien jarige driftbui mee te maken” lachte Dylan toen even, maar trok toen weer een serieus gezicht.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Alhoewel Rhys zijn best deed om op het gesprek te letten, merkte hij dat hij al snel in zijn gedachten verzonken raakte. Waar het precies door kwam wist Rhys niet zeker. Zijn tijd op het eiland en de experimenten die hij had moeten voortduren waren vaak momenten die achter slot en grendel hield. Het waren momenten waarbij hij hoopte dat anderen niet hetzelfde mee hoefden te maken, dat het een ervaring is die andere mensen gespaard blijft. Hij praatte er dan ook bijna nooit over, en hield veel voor zichzelf. Het was op het eiland ook geen norm om over de experimenten te praten; vaak waren mensen mysterieus terwijl ze zelf proberen te leven met hun ervaringen. Rhys realiseerde zich dan ook dat hij ongewoon open was geweest in dit gesprek met Dylan en Julian. Maar Rhys wist dat er in deze situatie weinig gevaren zaten aan zijn openheid. Hij kende Dylan al lang genoeg om te weten dat hij vertrouwd om zou gaan met deze informatie, en hij vond op het eerste gezicht niet dat Julian de persoon was om een verhaal te gaan rondbazuinen. Misschien zou het hem later nog achtervolgen dat hij deze informatie had gedeeld; maar op het moment voelde hij zich alleen maar enigszins opgelucht dat hij een keer zijn verhaal had gedeeld met iemand anders.
Rhys werd uit zijn gedachten getrokken door Dylan zacht een opmerking maken, maar Rhys kon het nog net oppikken. Hij wist dat hij wel geluk had dat hij minder experimenten meer moest ondergaan als anderen. Maar hij wist ook dat dit niet voor lange duur hoefde te zijn. De wetenschappers leken met zijn gave op het moment tegen een muur aan te zijn gelopen; ze waren onzeker over hoe ze zijn gave konden versterken. Binnen een mum van tijd zouden ze weer een nieuw plan kunnen bedenken, gevuld met verscheidene experimenten; maar aan de andere kant, zou het ook nog een tijd kunnen duren.
Rhys keek naar Julian toen hij begon met spreken en hij kreeg gelijk een bezorgde blik op zijn gezicht. Rhys bedacht zich dat zijn en Dylan's antwoorden waarschijnlijk meer vragen dan antwoorden naar boven bracht. Rhys hoopte maar dat zachtaardige onderzoekers hem zouden begroeten op zijn eerste dag van experimenten, na alle indrukken die hij in een dag had gekregen. "Nee, alsjeblieft, je hoeft je niet te verontschuldigen" zei hij tegen Julian, "Zoals Dylan al zei, is dat alleen maar logisch. En het is niet erg, het is fijn om het er eens een keer over te hebben". Rhys knikte bemoedigend naar Julian, maar bezorgdheid was nog steeds op zijn gezicht te zien.
Toen Dylan begon over het terug veranderen naar zijn normale zelf, keek Rhys in verwachting naar Julian. De eerste keer dat Rhys een keer hun gedeelde kamer in liep en Dylan terug zag veranderen moest hij even schrikken. Het was niet iets wat je dagelijks zou kunnen tegenkomen. Over tijd had hij er iets minder op gelet; het was niet het vreemdste dat hij ooit op het eiland had gezien. Rhys ging even anders zitten en keek naar Dylan en Julian, wachtende op hoe het gesprek verder zou gaan.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Julian was de beide jongens maar wat dankbaar dat ze hem niks kwalijk namen. Het was natuurlijk enerzijds ook wel logisch dat hij zo voorbereid mogelijk wilde zijn, maar dat betekende niet dat hij nare herinneren wilde oproepen bij de twee. ‘Dank je,’ wist hij dan ook even zwak te glimlachen.
Wat dat betreft had hij maar geluk met zijn kamergenoten. Ze hadden zijn eerste verwachtingen eigenlijk al overtroffen. Maar goed, het eiland bleek ook een beetje anders te zijn dan hij gedacht had. Hij zou het nog wel zien allemaal. Hij moest eerst maar eens zien dat hij zijn eerste week een beetje overleven zou.
Julian glimlachte even toen Dylan hem vroeg of het nog wel ging. ‘Ja, het is gewoon… Veel. Maar het komt wel goed.’ Hij redde zich wel. Hij had gewoon even tijd nodig om alles een plekje te geven en om de dingen zelf een beetje mee te maken. Hij zou er vast vanzelf wel aan wennen. En zo niet, dan was dat een probleem voor later.
Na Dylan’s tweede vraag aarzelde Julian toch even, maar schudde toen zijn hoofd. ‘Nee, ga je gang…’ Hij had nog altijd geen idee hoe alles precies in elkaar stak, maar ook dat was iets wat hij maar gewoon ondervinden moest. Daarbij; als hij voorlopig een kamer met de twee zou delen, was “nee” zeggen alleen maar uitstel van executie. Hoe sneller hij de meeste klappen gehad had, hoe beter, toch?

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Dylan knikte toen Julian hen bedankte voor het begrip. Tsja er was weinig om kwaad over te zijn. Ze hadden zelf gezegd dat ze vragen zouden beantwoorden en het was logisch dat Julian vol met vragen zat op het moment. Slechte herinneringen hoorden bij het eiland. Zelfs als je er niet over sprak kwamen ze non-stop naar boven. Elke keer als de deur open gegooid werd en je mee gesleurd werd na een kamertje. Elke keer als je door een openbare gang liep. Elke keer als je een bepaald persoon zag. Elke keer weer kwamen de herinneringen omhoog. Voor Dylan waren de ergste herinneringen de verplichte tv uitzendingen van zijn familie. Omdat het hem eraan herinnerde hoe erg zijn eigen familie hem had verraden. Hij was dan wel nooit echt gelukkig geweest bij de Frostkingstones. Had altijd wel door dat er iets niet klopte. Echter zag hij ze wel als zijn familie. In die tijd waren de Frostkingstones hem dierbaar. Het enige wat hij had. En hij werd gewoon als grof vuil weggesmeten. Voor iets wat voor zijn geboorte gebeurd was! Iets waar hij niets aan kon doen! Hij had er niet om gevraagd dat zijn moeder vreemd ging en een kind bij een ander kreeg. Maar aan de andere kant had bijna niemand hierom gevraagd. De meesten wisten niet eens wat hun ouders deden. Ze dachten dat ze daarmee hun kinderen konden beschermen, maar de realiteit was bikkelhard. In Dylan zijn ogen konden de ouders maar beter eerlijk zijn tegen de kinderen voor hun misdaden. Ze zouden toch gepakt worden en dan wisten de kinderen in elk geval waarvoor. Hij merkte dat het voor sommigen dan iets makkelijker was zich erbij neer te leggen. Anderen totaal niet, maar beter dan de onzekerheid en onwetendheid.
Aan de ene kant hoopte Dylan dat Julian de komende dagen met rust gelaten zou worden, al was het waarschijnlijk beter voor hem als er nu meteen een bewaker de kamer in zou stormen en hem mee zou nemen. Hun antwoorden hadden de jongen waarschijnlijk alleen maar banger gemaakt in plaats van vragen te beantwoorden. Als hij nu mee zou worden genomen was hij er vanaf. De ergste stap was altijd het begin. Je kon er beter vanaf zijn dan er op moeten wachten. De experimenten waren erg, maar soms vond Dylan het wachten erger. Zeker als hij niet wist wat er ging komen. De verbeelding en loslopende gedachten waren verschrikkelijk. Hij hoopte maar dat Julian een rustige wetenschapper kreeg. Iemand met respect, al waren die er weinig.
Toen Julian zei dat het veel was, knikte hij nogmaals. "Dat is logisch." antwoordde hij. Er was vandaag ook zoveel met hem gebeurt en het was nog maar het begin van de dag. Wie weet wat er nog met hem zou gebeuren. Daar hadden zelfs Rhys en hij geen antwoorden op.
Toen Dylan vroeg of hij zich terug mocht veranderen, merkte hij dat Julian zat te twijfelen, maar hem toen toch toestemming gaf om te veranderen. "Weet je het zeker? Ik vind het ook geen probleem om naar buiten te gaan hoor. Het is allemaal al behoorlijk veel voor je" zei Dylan tegen Julian. Goed als de bewakers hem in deze vorm zouden zien, was hij de sigaar waarschijnlijk. Echter vond hij de bewakers minder eng dan wat Julian nu waarschijnlijk moest voelen. Het was misschien beter om even door alle zure appels heen te bijten, maar toch. Uitstel van executie kon soms ook fijn zijn. Even op adem komen, bijkomen van alles wat er om hem heen gebeurde.
Toen hij echter merkte dat Julian bij zijn besluit bleef, knikte Dylan en sloot rustig zijn ogen. Zijn vormveranderingen waren niet zo goor als je soms in films zag. Het viel eigenlijk best mee, al kon het verschillen als hij in iets anders veranderde dan zichzelf. Het enige wat eigenlijk te zien was, was dat hij in een keer een stuk groter en volwassener werd. Zijn kleren begonnen weer te passen, in plaats van veel te groot te zijn. Zijn haar begon een klein beetje te groeien. Hij moest nodig weer eens na de kapper. Binnen een paar tellen zat er een jongen van achttien jaar op zijn bed, die ongerust naar Julian keek.
"Gaat het?" vroeg hij en haalde een hand door zijn haren heen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld