Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Put your hands in mine

Account verwijderd

schreef:
Michael moest lachen om wat ze zei. Hij had echt een fijne tijd met haar. Ze leek zijn gezelschap wel te waarderen, en hij dacht daar hetzelfde over. 'Maar goed dat je dat niet hebt gedaan. Op dat vlak zijn het beesten. Je laat ze een keer binnen en ze denken dat ze je helemaal beet hebben', zei hij. Zo was het ook echt. Hij wist zeker moest ze hen meer toelaten dat ze misbruik van haar zouden maken. Zo zaten er zeker figuren bij en hij vond het goed dat ze daar niet aan toegaf. 'Daar twijfel ik niet aan hoor. Die spieren van je heb ik al lang gezien', zei hij met een knipoog en hij moest lachen. Ze zag er echt wel goed uit qua lichaamsbouw. Hij geloofde wel dat ze best wat aankon. Nadat ze was ingestapt deed hij de deur dicht en stapte zelf ook in. Hij vond het altijd fijn als hij er met de wagen op uit mocht. Dan kwam hij nog eens onder de mensen. Dat was altijd wel leuk. Oudere mensen voelden zich altijd veilig als ze een militair op straat zagen en de dames die werden er helemaal gek van. Hij had al vaak voorgehad dat een dame hem vroeg om met haar mee naar huis te komen, maar dat had hij dan elke keer netjes afgeslagen. Dat was ook de reden dat de gouverneur hem zo vertrouwde met taakjes. Er zouden genoeg mannen zijn hier die daar misbruik van zouden maken, maar zo was hij niet. Ze vertrokken en het was wel een eindje door de bossen rijden voor ze echt in de bewoonde wereld zouden aankomen. Dit vond hij vaak nog het leukste stuk om te doen. Gewoon door de bossen, geen verkeer. Geen drukte. Pure rust en schoonheid om hem heen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna

Niet veel later was hij ook ingestapt en reden we de kazerne af richting de stad. Ik moest toegeven dat ik best zenuwachtig was om een andere stad te zien in deze tijd. Zo rustig mogelijk probeerde ik te blijven en keek naar de omgeving waar we langs reden. Dit kon ik eerder niet zien toen ik naar de kazerne werd gereden sinds het donker was. "Wauw." zei ik uiteindelijk toch, meer dacht ik in gedachten maar zei het toch wel hardop.
Het duurde even tot ik het van mijzelf opmerkte en keek voor mij uit alsof ik niets had gemerkt, dit was best akward eigenlijk. Ik liet mijzelf maar snel ontspannen en bleef rond kijken. Het was ook best stil en de auto hoorde je alleen. "Euhm." begon ik en keek even naar hem. "Hoelang zit jij al daar?" vroeg ik dan maar om de stilte te verbreken. Daar was ik best benieuwd naar eigenlijk. Rustig wachtte ik af op zijn antwoord terwijl ik toch weer rond begon te kijken, de huizen kwamen al wat dichter bij in de verte, het zag er hier zeker anders uit dan in het noorden.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Ze reden verder en Michael keek af en toe eens naast zich. Hij glimlachte toen hij hoorde wat ze zei. 'Indrukwekkend toch? Ik vind het altijd fantastisch om hier door te rijden', zei hij met een glimlach. Het zou niet meer lang duren voor ze in de bewoonde wereld zouden komen. Zo lang was de baan er naartoe namelijk niet. Hij focuste zich op de weg, tot hij haar vraag hoorde. 'Nu 2 jaar', zei hij. Op zijn 18de was hij het leger ingegaan. Nooit had hij gedacht dat hij ook effectief nodig zou zijn, maar dat was nu allemaal veranderd. De oorlog zou binnenkort echt beginnen en hij kreeg de kans om zijn land te mogen beschermen tegen andere landen die hun politiek niet leken te steunen. Michael dacht daar allemaal het zijne van, maar hij vond het een hele eer om zijn job te mogen doen. 'En jij, hoelang werk je al voor het leger?', vroeg hij. Daar was hij ook wel benieuwd naar. Ze leek wel wat ervaring te hebben hierin, maar het kon ook gewoon iets voor haar zijn en dan was je snel goed in je job. Bij Michael was dat heel vanzelf gegaan. Hij had thuis al aardig wat geleerd hiervoor en het ging tot op de dag van vandaag dan ook super.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna:

Door zijn glimlach, keek ik snel weg en beet even op de binnenkant van mijn wang. Hij had het dus wel gehoord, fijn. Maar als hij dan zei dat het ook indrukwekkend vond, knikte ik. "Ja." zei ik en keek hem weer aan. "De omgeving is zeker anders dan waar ik vandaan kom." zei ik. "Daar zitten we meer in de duinen eigenlijk." zei ik en keek weer voor mij uit.
Als hij antwoord gaf op mijn vraag. Twee jaar, dat is nog best ja, kort, of juist lang. Ik wist het niet echt. "Oh, dat is een mooie tijd." zei ik dan met een glimlach. Zijn vraag was het zelfde, hoe lang ik er al was. "1 Jaar ongeveer.' zei ik dan en knikte kort. "Ik ga nu denk ik mijn 2e jaar in." zei ik nadenkend. "Ik weet nog steeds niet echt waarom ik ben overgeplaatst." zei ik en keek hem aan. "Maar ach, wat kan ik er over zeggen, ik heb daar ook mensen zien komen en gaan." zei ik. Veel lette ik er niet echt op, maar kreeg wel die papieren onder mijn neus.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Hij luisterde naar wat ze vertelde over haar eigen omgeving. 'Dat moet vast ook mooi zijn. Ik ben er zelf nog nooit geweest. Ik heb nooit echt rondgereisd. Altijd hier gebleven', zei hij met een glimlach. Hij zou zich ook geen andere plek kunnen inbeelden om te verblijven. Heel zijn leven lag hier en hij zou voor geen geld van de wereld willen verhuizen als dat niet nodig was. 'Ja het is wel al een tijdje maar ik zou het nooit beu geraken. Ik hou ervan om iets terug te kunnen doen voor de mensen. Het is niet altijd de fijnste job maar wel dankbaar werk als je ziet wat je voor mensen kan betekenen. 'Wel dat is ook al een poosje. Dat is mooi, zeker als je het zo kan blijven doen. Dat is altijd goed als je je job graag doet', zei hij en ze reden verder. Ze reden het dorp in en al snel werd er gezwaaid. Zo ging het altijd als hij ergens aan kwam in een van de nabijgelegen dorpen. Vrolijk zwaaide hij terug en reed verder door de straatjes.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna:

Knikkend keek ik naar hem en bleef glimlachen. Ik weet niet wat het was, maar hij gaf iets waardoor ik mijzelf prettig bij hem vond. "Ik ook niet, alleen hier heen." zei ik "Maar dan 's avonds, dus ik heb niet echt veel gezien." zei ik dan. "Gelukkig." zei ik en ging even wat anders zitten in de stoel.
Toen hij dat zei, knikte ik weer. "Ja, het was wel wennen." zei ik dan. "Gelukkig deed ik het ook al thuis al deze dingen bij houden." grinnikte ik. "Maar ik doe het graag." ging ik verder. "Maar ik moet zeggen, af en toe is het wel vermoeiend." zei ik.
We reden niet veel later het dorp binnen en keek naar de mensen die opkeken om dan even te zwaaien, ik keek om naar Michael die terug zwaaide. Zelf knikte ik en glimlachte ik maar naar de mensen, maar ze hadden niet verwacht dat ik wat terug zou doen. Ik was nieuw natuurlijk, ze kende mij nog niet, maar hem wel zo te zien.
Wat later kwamen we aan bij het post kantoor, ik stapte rustig uit en pakte de brieven en de andere stapel, rustig wachtte ik op Michael, of bleef hij zitten in de auto?

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

'Wel je zal hier wel vaker moeten passeren. Het is de vaste route die ik doe als ik met de wagen naar de dorpen moet. Het is de kortste weg, maar ook de rustigste en zo zie je toch weer wat moois. Anders is het gewoon een ronde om het kamp en hier krijg je toch net wat meer te zien', zei hij tevreden. Dat was ook de reden dat hij dit taakje zo leuk vond. Vele anderen wouden het ook doen maar hij was degene die de kans kreeg om wat meer te mogen doen dan de gewone trainingen enzo. Hij luisterde naar wat ze verder te vertellen had en knikte begrijpend. 'Ik snap dat het wennen is ja, maar goed dat je er al wat ervaring in had. Dat je het graag doet is het allerbelangrijkste, en ik denk dat je dat vermoeiende deel in elke job wel hebt. Je moet gewoon altijd afwegen of dat het waard is maar als ik je zo hoor denk ik wel dat dat het geval is', zei hij lief. Hij reed verder door het centrum, tot ze aan het kantoor aankwamen waar ze de eerste bundel en wat pakketten moesten afleveren. 'Kom eraan', zei hij toen hij haar zag wachten. Hij trok de handrem op, stapte uit de auto en nam er de stapel brieven uit, die hij aan haar gaf. Vervolgens nam hij zelf de pakjes en volgde haar naar binnen in het kantoor toe. Daar wisten ze natuurlijk gelijk waar ze voor kwamen en ze mochten alles zo afgeven. Nu was het nog wachten op het bevestigingsformulier dat hij zou schrijven. Dat moesten ze namelijk meenemen om als bewijs aan de gouverneur te geven.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna:

"Normaal doe ik een ronde rond het kamp als ik even mijn benen wil trekken na een lange zit, maar hier is natuurlijk alles anders ingedeeld. Het lijkt wel in een rush" lachte ik. "Vat het niet slecht op." zei ik nog zachtjes er achter aan.
"Ga je vaker rond het dorp?" vroeg ik dan terwijl ik naar hem keek, maar ook weer de weg in de gaten hielt. "Bedoel meer wennen aan de omgeving, andere mensen." zei ik en grinnikte even. Oke, ik mekte wel dat ik heel gemakkelijk bij hem begon te voelen.
Eenmaal aangekomen dan daar, wachtte ik op hem, schudde even mijn hoofd als hij zei dat hij er aan kwam. Blijkbaar was dat niet wat hij normaal deed. Ach, daar ging ik niet naar vragen. Als hij er dan was. Het lunchpakket had ik in de auto laten staan en glimlachte even naar hem als hij ook het andere pakket nam. Sloten de auto dan en liepen naar binnen waar ik het af gaf zodat het verzonden kon worden, moest nog een formulier tekenen als bewijs en kreeg er zelf ook één mee. "U bent nieuw zo te zien." zei de dame achter de balie. "Oh eh ja, haj." zei ik en glimlachte. "Hanna, aangenaam." zei ik en glimlachte naar de vrouw. "Vanaf nu breng ik de pakketjes en haal ik die op als ze geleverd zijn." zei ik nog nadat ik haar bedankt en mij omdraaide naar Michael. "Zo, dat is gedaan." zei ik en vouwde het formulier op om deze in mijn zak te stoppen, die moest ik straks afleveren aan de gouverneur.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

'Dat is vast overal wat anders ja. Ik zou het niet weten. Dit is de enige basis waar ik ben geweest en ik hoop dat ik hier de rest van mijn dagen in het leger kan blijven. Het is zo slecht niet. Leuke mannen om mee samen te werken en er wordt goed voor ons gezorgd door de chefs', zei hij tevreden. Daar had hij echt niet over te klagen. Er werd uitstekend voor hen gezorgd. Ze kregen goed eten, elke medische verzorging die maar nodig was, genoeg rust. Zelfs af en toe wat inspraak in wat voor trainingen ze wouden doen. Er was soms in de avond zelfs ruimte voor een kampvuurtje met de mannen. Dat kon gewoon allemaal en dat was op andere plaatsen vaak niet het geval. Daar ging het er allemaal strikter aan toe. Dat zou Michael beslist niet volhouden. 'Ja ik kom hier wel regelmatig. Ik ben graag onder de mensen en hier kennen ze me intussen. Dat is ook wel zo fijn', zei hij met een glimlach. Michael keek toe hoe ze het afhandelde aan de balie. 'Ja, en het is een natuurtalent', zei Michael met een glimlach. De vrouw aan de balie glimlachte terug. Michael zwaaide nog even naar haar bij vertrek en vervolgens liepen ze weer naar de wagen toe. Ze zouden nog 1 kantoor in een ander dorp moeten doen en dan waren ze alweer klaar. Misschien was het goed om eerst wat te eten. 'Zullen we ergens gaan zitten en lunchen?', stelde hij voor.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna:

Het was mooi hoe hij over de kazerne sprak en de mannen die er waren. "Gelukkig." zei ik op wat hij zei. Zelf had ik niet veel mensen om mee om te gaan, maar dat hield ik voor mijzelf. Waarschijnlijk, op hem na dan, zou ik niemand hebben om mee te praten. Misschien was dat ook wel gewoon beter zo. Niet te veel vrienden maken, die kon je snel weer verliezen.
Nadat we klaar waren met het eerste kantoor. Nadat hij zei dat ik een natuurtalent was, kon ik het toch niet laten om even te blozen, snel herpakte ik mijzelf en liep met hem weer naar buiten. Eenmaal bij de auto, keek ik hem aan en dacht na, dat zou best wel een goed idee zijn, sinds ik vanmorgen niet veel had gegeten. Ik knikte en keek hem dan aan. "Dat klinkt als een goed plan." zei ik dan. "In de auto, of wil je ergens gaan zitten?" vroeg ik. Ik wist niet hoe hij het normaal deed als hij hier heen moest. Het lunch pakket pakte ik ondertussen van de stoel uit de auto en wachtte op zijn antwoord.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

'Ja ik heb geluk gehad. Je kan het slechter hebben dan ik op dit moment', zei hij tevreden en hij glimlachte naar haar. Het voelde echt alsof ze een band aan het krijgen waren. Dat was wel fijn, want verder had hij dat nooit op die manier gehad met vrouwen. Hij wist de vrouwen altijd wel te versieren, maar dat waren geen vrouwen met klasse zoals Hanna. Bij haar wou hij echt weten waar ze aan dacht, wat ze wou in de toekomst en hoe ze zich voelde. Dat had hij eerder nog niet meegemaakt en het voelde speciaal. Ze zou waarschijnlijk niet hetzelfde over hem denken. Hij was maar een simpele man. Hij keek even naar haar en wees naar een stukje verderop. 'Ik ken wel een plekje, in de auto is het nu veel te warm', zei hij en eenmaal ze klaar was, begon hij te stappen. Vlak achter het postkantoor was er een klein parkje. Er stond een bankje waar je kon zitten en rustig eten. Niet veel mensen wisten dat het plekje bestond, behalve mensen die de buurt hier echt goed kende. Er was dan ook nooit veel volk te zien. Rustig stapte hij naar het bankje toe en nam plaats waarna hij opkeek toen zij aankwam. 'Hier kom ik meestal zitten om te lunchen', zei hij met een glimlach en hij keek rond door het parkje.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna

Even grinnikte ik en schudde mijn hoofd kort, deed een pluk haar achter mijn oor terwijl ik naar hem bleef kijken. Hij had gewoon iets wat mij prettig bij hem liet voelen. Wat ik gewoon nooit had gehad bij de andere kazerne.
Als hij dan zei dat de auto te warm was, grinnikte ik weer en knikte. Dat was waar. "Oh, leid de weg maar." zei ik nadat hij de auto af had gesloten. Rustig volgde ik hem naar waar hij heen liep. Ergens liepen we door tot er een klein parkje in beeld kwam. Het leek niet al te druk, wat best fijn was. Ik glimlachte en keek hem aan. "Wat een rust." zei ik en keek rond, terwijl ik hem volgde. Hij was al gaan zitten en knikte naar zijn woorden. "Dat geloof ik graag." zei ik en ging ook zitten. Het lunch pakket zette ik tussen ons in en keek nog snel even rond waarna ik mijn blik op hem hield. "Het is een prachtige plek." glimlachte ik naar hem.
Mijn maag knorde even, sinds ik vanmorgen niet echt wat had gegeten, plus het kantoor had verbouwd. Hopelijk hoorde hij het niet en pakte dan maar een broodje uit de zak en hield er één voor hem. "aals je blieft." glimlachte ik.

Account verwijderd

schreef:
Michael

Hij bleef zitten en keek even rond. Op enkele mensen na was het park leeg. Heerlijk vond hij dit. Op de basis kon hij nooit echt volledig rust vinden. Er was altijd wel iemand in de buurt. Fijn natuurlijk want je moest je nooit alleen voelen, maar soms had hij gewoon nood aan eventjes alleen zijn. Dat deed hij hier dan ook. Dat Hanna erbij was vond hij geen probleem. Zij leek qua karakter wel wat hetzelfde te zijn als hem en leek dit ook wel te kunnen appreciëren. 'Bedankt', zei hij met een glimlach en nam het broodje van haar aan. Hij wachtte tot ook zij die van haar had en nam vervolgens een hap. Het smaakte best goed. Veel honger had hij niet, maar een broodje kon hij best wel op. Ze zouden zo meteen nog naar een volgend dorp moeten rijden en vervolgens terugkeren naar de basis. Ze zouden dan tegen het avondeten terug zijn, normaal gezien toch. Soms was dat wat eerder, dat lag aan het verkeer op de baan. Vaak was het wel kalm tussen verschillende plaatsen, zeker nu. Mensen vertrouwden het allemaal niet meer zo buiten en dat kon Michael wel snappen. Dat hij zich veilig voelde was ook maar gewoon door zijn job.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna

Nadat hij het aan had genomen, glimlachte ik en nam er zelf ook één. Even was het stil, maar al snel draaide ik mij om naar Michael. "Misschien een rare vraag, of niet. Heb jij is na gedacht over als de oorlog uitbreekt." zei ik voorzichtig en bleef hem aan kijken. "Ik zelf zou het zo zonde vinde, ik snap het soms gewoon even niet. We leven allemaal een mooi leven nu, de eerste was al één te veel." ging ik verder. Het zou echt jammer zijn als het uitbrak. Overal zag je gewoon angst. Waarschijnlijk, voordat het bekend werd gemaakt dat het kwam, zou dit parkje vol met mensen zitten.
Ondertussen nam ik een hap van mijn brood tereijl ik hem aan keek. Het was vooral voor mijn familie lastig. Deze gedachten duwde ik snel weg, daar wilde ik niet aan denken. Enkele woorden en dingen had ik opgepikt in de papieren voor de gouverneurs. En dat was het J woord. Waarom dat er in voor kwam wist ik niet, maar het gaf mij gewoon geen fijn gevoel er over.
Ik merkte dat ik wat somber begon te kijken, en glimlachte weer snel maar hem en wachtte op zijn antwoord terwijl ik rustig door at.

Account verwijderd

schreef:
Michael

Michael moest even nadenken bij haar vraag. Ze had wel een punt bij wat ze vertelde, maar een oorlog was soms gewoon niet te vermijden. 'Wel als het uitbreekt dan zijn we daar klaar voor. Veel landen zijn het niet eens met hoe dit land zijn politiek uitvoert, hoe het staat tegenover mensen en dat leidt tot spanningen. Als die spanningen te groot worden dan is een oorlog onvermijdelijk. En dan is het aan ons om onze mensen te beschermen, wat we daar ook voor moeten doen. Dus ik ben geen voorstander van een oorlog, zeker niet. Maar als het komt dan ben ik er meer dan klaar voor', vertelde hij haar eerlijk. Dat was nog altijd de reden dat hij in het leger was gegaan. Om een verschil te kunnen maken in het leven van mensen. Om een erg dankbare job te kunnen hebben waarin hij mensen een veilig gevoel kon geven, net zoals zijn vader dat altijd aan hem had gegeven. Dat was het voorbeeld wat hij wou volgen en het soort vader dat hij later voor zijn kinderen wou zijn. Hij nam nog een hap van zijn broodje en keek naar haar. Ze leek er onrustig door te worden. 'Maak je maar niet teveel zorgen, als het zover is ben je veilig', zei hij. Zij was niet het soort persoon waar de overheid op uit was, dus ze moest zich geen zorgen maken. Als de overheid echt zijn beleid zou gaan toepassen, dan zouden er veel mensen in angst moeten leven. Joden zouden hier niet meer veilig zijn, en Michael besefte goed dat hij misschien wel mee voor de opsporing zou moeten zorgen. Geen gemakkelijke taak, maar daar had hij voor gekozen. Dan kon hij niet meer terug.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld