Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG/ Rye ♥

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Wauw. Gewoon, wauw. Natuurlijk wist Blair dat hij zo over haar dacht, ze wist het, iedereen hier dacht hetzelfde behalve Estelle. Tenminste, zo leek het. Het was niet alsof ze iedereen ging interviewen om het vast te leggen. Toch deed het pijn om de woorden hardop te horen.
'Je hebt gelijk, Ambram, Ander, of wat de fuck je naam ook is, ik hoor hier niet. Weet je hoe ik dat weet? Omdat ik hier binnenkwam met mijn koffers en niemand me wilde aanspreken. De muren moesten mij verdomme vertellen waar mijn kamer was. Vervolgens vraag ik om de weg naar de balzaal voor het feest, krijg ik geen woorden terug, maar een paar wijzende vingers in een vage richting. Kom ik bij de foyer aan, ja, staren een paar mensen me aan en wijzen naar de deur. Geen woord. Niemand heeft hier een fucking woord tegen me gezegd. De eerste die mij aansprak was de rectrix en dat was alleen omdat haar zielige, tere ego gekrenkt was,' vlamde Blair. Ze duwde Ambrose tegen zijn schouder met haar vinger, hard genoeg om hem achteruit te laten deinzen, waarna ze het doodleuk nog een keer deed.
'Weet je wat het meest tragische van alles is? Dat jullie het niet eens doorhebben. Jullie schuilen achter zogenaamde tradities, denkend dat het voor verbinding zorgt of weet ik veel wat voor onzin jullie met de paplepel is ingegoten, maar het is geen verbinding. Het is een selectie. Iedereen die niet mee kan doen is niet goed genoeg in jullie ogen. Weet je wat er dan gebeurt? Dan krijg je verwende kinderen met verwend gedrag. Hoe jij je net tegen Estelle gedroeg? Eerst ons gesprek onderbreken en vervolgens haar afwuiven? Ze is verdomme geen gehuurde hulp die je de deur uit kan sturen wanneer het jou uitkomt!'
Blair moest even op adem komen na haar rant. Het feit dat ze zoveel woorden had kunnen zeggen zonder onderbroken te worden, was licht verbazend.
'Ik hoor hier niet,' herhaalde Blair. 'Ik weet het maar al te goed. Maar ik ben verdomde blij dat ik niet een van jullie ben. En ik heb medelijden dat jij de wereld met jouw ogen bekijkt.' Vervolgens stapte ze weg van de bijen, want ze wilde niet gestoken worden, en liep ze... ergens heen. Want de weg wist ze nog altijd niet. Niemand had haar een plattegrond gegeven.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Hij had het nooit hardop toegegeven, maar haar woorden hadden indruk op hem gemaakt. Hij zei niets, hij liet haar uitrazen. Zijn woede was nog niet verdwenen. Sterker nog, wat ze zei over Estelle deed het opnieuw oplaaien. Maar er was plek gekomen voor andere emoties. Toen ze weg was gelopen, ging hij weer op het bankje zitten. Hij wist niet zo goed wat hij voelde. Zijn boosheid hamerde nog steeds door zijn hoofd. Hij kon nog honderd beledigingen bedenken, duizend redenen waarom zij ongelijk had en hij niets fout had gedaan. Toch zeurde er iets aan hem. Hij twijfelde, en dat deed hij bijna nooit. Het klopte niet, wat ze vertelde. Het hele punt van de etiquette die hem geleerd was, was vriendelijkheid en sympathie. Had echt niemand haar hulp aangeboden? Hij vond het moeilijk te geloven.

Wat ze zei over hoe hij Estelle had behandeld vond hij nog veel erger. Wie was zij om hun vriendschap te beoordelen? Ze kende hun amper. Hij voelde zijn hart weer sneller kloppen door de gedachte. Hoe durfde ze hem daarvan beschuldigen, na alles wat hij voor Estelle had gedaan?

Abrupt stond hij op. Hij moest iets doen. Iets om te kalmeren, voordat hij nog iets doms zou doen. Zijn hoofd bonsde en hij was uitgeput. Hij had geen enkel idee hoe hij de volgende dag een gezellige rondleiding moest geven aan Blair, niet nadat zij hem een lul had genoemd en hij tegen haar had gezegd dat ze maar beter op kon rotten.
Naar bed. Dat is wat hij wilde. Slapen, en over twee maanden pas weer wakker worden.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Eigenlijk had Blair moeten afsluiten met de vraag "Welke kant zijn de verblijven?", maar dat zou betekenen dat ze Ambrose om hulp had moeten vragen, waar ze niet heel veel zin in had. Dus dwaalde ze over de campus op zoek naar het juiste gebouw, maar kwam nergens binnen. De deuren openden niet voor haar. Het kon een teken zijn, een zoveelste hint dat ze moest gaan, maar misschien was het gewoon niet het juiste gebouw. Welke van de twee het was, maakte niet uit, want het resultaat was hetzelfde: Blair stond buiten. En het was koud, zonder jas.
Na dwalen en nog wat langer dwalen, kwam Blair eindelijk iets tegen. Het leek op iets van een schuur. Het was wat oud en minder onderhouden, van hout in plaats van het oude steen van de andere gebouwen, maar nog steeds op het terrein van de universiteit. Misschien hoorde het bij de botanische tuin? Dat zou betekenen dat ze dichtbij het plein was. Ze kon het erop wagen. Ze kon kijken of ze de weg terug kon vinden. Na zo lang lopen was ze alleen te moe om het risico te lopen om weer te verdwalen - of eerder, nog steeds te verdwalen.
Blair trok aan de deur van de schuur en deze ging weliswaar open. zonder enige tegenwerking. Het was een prima schuur. Het zou niet heel warm zijn, maar er was een bankje waar ze op kon liggen en dat was altijd beter dan koud gesteente of de constante wind tegen haar huid. Wie weet kon ze een hevige verkoudheid voorkomen. Blair liet zich op het bankje zakken, maar voor haar hoofd de platte kussens raakten, was ze al weg.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Niet helemaal onverwachts had Ambrose bagger geslapen. Hij had het gesprek tussen hem en Blair ongeveer 800 keer doorgespeeld. Het liefst wilde Ambrose zich weer verstoppen in de tuinen, onder het mom van "studie". Of zich ziek melden. Of doen alsof er een ver familielid was overleden en de school helemaal ontvluchten. Helaas werkte een groot deel van zijn familie op de campus, dus dat laatste werd problematisch. In ieder geval was het laatste wat hij wilde doen, met Blair praten. Het was duidelijk. Zij haatte hem, de school, en alles waar hij voor stond. Hij had geprobeerd civiel te blijven, en zij noemde hem een lul. Het had geen zin, het was waarschijnlijk het best voor hun beide als ze zo ver mogelijk bij elkaar uit te buurt zouden blijven.

Wie hij niet wilde ontwijken, was Estelle. Hij wist dat zij altijd net zo vroeg opstond als hij, en hij zou gelijk krijgen. Toen hij de grote zaal binnenkwam, zat ze al aan haar ontbijt. Hij haastte zich naar haar toe. "Estelle? Kunnen we praten?"
"Ook goedemorgen," mompelde ze. "Wat is er?"
Ambrose zuchtte. "Goedemorgen. Luister, ik heb geprobeerd met haar te praten, ik heb mijn excuses aangeboden en toen begon ze te schreeuwen en-"
Estelle hield haar hand op en Ambrose viel meteen stil. Ze kauwde langzaam op haar croissant. "Wat is er echt gebeurt?"
"Ze noemde me een lul en ik zei dat ze hier niet hoorde."
"Dat dacht ik al."
Ambrose zakte onderuit in zijn stoel. "En..." Hij stopte even. Ineens voelde hij zich misselijk. Als wat Blair had gezegd waar was... Er vormde een brok in zijn keel. Estelle porde hem in zijn zij. "En wat?"
"Ze zei dat ik je slecht behandel. En daar wilde ik mijn excuses voor aanbieden." Hierbij keek Estelle op, haar gezicht in een frons. "Ben je het met haar eens?"
Hij zuchtte nog een keer. Ze deed dit altijd. Ze liet hem altijd precies uitspellen waar hij sorry voor zei. Ontzettend vermoeiend vond hij het. "Ik had je niet moeten onderbreken, en ik had je hulp moeten accepteren."
Estelle knikte tevreden. "Excuses aanvaard. Maar het klinkt alsof iemand anders nog veel meer excuses verdient."
"Het is zinloos, Estelle, ze haat me. En trouwens, waarom moet ik sorry zeggen? Zij begon met uitschelden."
"Jij moet sorry zeggen omdat jij in de problemen komt als je je uitwisselingsstudent niet helpt. Als jullie bij de rondleidingen missen, dan maakt jouw achternaam niet zoveel uit. Je representeert onze school, de directrice zou echt niet blij zijn." Ze had gelijk. Natuurlijk had ze gelijk, Estelle had altijd gelijk. "Best. Maar ik weet überhaupt niet waar ze is. Waarschijnlijk weet ze dat zelf niet eens. Ze rent steeds weg van me in de verkeerde richting."
"Nou dan, tijd dat je gaat zoeken."

En dat ging hij ook echt doen. Maar het was nog vroeg. Er was best nog even tijd om naar buiten te gaan. Hij liep langs de bloementuinen en de kruidentuin. Hij werd al snel begroet door zijn insecten. Oké, het waren niet echt zijn insecten. Zijn magie verbond hem met de natuur, maar zijn magie leek vooral sterk rond de kleine beestjes. Toen hij op deze school begon, heeft hij meteen een aantal veranderingen in de tuinen gebracht. Ze waren te netjes, te schoon. Er was geen plek voor insecten, terwijl zij degene zijn die de hele tuin in leven hielden. Hij was trots op zijn werk. Het voelde als één van de weinige dingen die hij zelf had bereikt. Op automatische piloot liep hij naar zijn tuinhuisje. Alle studenten hadden binnen de universiteit plek voor hun spullen, maar omdat Ambrose ook de onofficiële hovenier van de kruidentuin was geworden, hadden ze hem een tuinhuisje in de buurt laten bouwen.
Toen hij de deur opentrok, verstijfde hij. In zijn schuur, op zijn bankje, lag een persoon. Een persoon met een wel heel bekende sweater. "Blair?!" bracht hij uit. Hij klonk meer verrast dan boos, wat eigenlijk zijn intentie was. "Wat in godsnaam doe jij hier? Kan ik dan nergens even rust krijgen?!"

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair schoot wakker. Ze viel bijna van de bank, maar wist zichzelf op te vangen en stond vervolgens verward en gedesoriënteerd op haar voeten. Was ze in gevaar? Moest ze zich verdedigen? Haar hart klopte zowat buiten haar lichaam en ze voelde haar magie onder haar huid bonzen - en toen zag ze Ambrose. Ze kreunde geïrriteerd en liet zich weer op het bankje ploffen, languit met haar benen over de kussens. Wie weet kon ze gelijk weer in slaap vallen.
'Slechtste. Wekker. Ooit.' En daar was geen woord aan gelogen. Werkelijk waar, wilde hij soms aangevallen worden? Een lamp naar zijn hoofd krijgen? Dit was niet hoe je mensen wakker hoorde te maken.
Een rilling liep over Blairs lichaam en ze nieste. Het was niet fantastisch warm hier en zonder deken hier slapen had het niet bepaald prettiger gemaakt.
'Kan je nu weer gaan? Ik probeer te slapen hier,' ging Blair verder, haar ogen inmiddels gesloten. Als iemand haar nu gewoon eens een plattegrond had gegeven, dan had ze hier niet hoeven liggen, hm? Het was allemaal zijn schuld. Ja, dat klonk wel goed.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose kruiste zijn armen over elkaar heen. "Ik moet gaan? Dit is letterlijk mijn schuur. Ik heb dit gebouwd. Waarom slaap je hier? Ze hebben niet voor niets een kamer voor je klaargemaakt." Blair was weer lekker gaan liggen op de bank. Van alle plekken op de hele campus die ze uit had kunnen kiezen, lag ze bij hem in zijn schuur. Het was alsof ze expres al zijn favoriete plekken moest verpesten.
"Sta op," beval hij. "Er staan allemaal ontzettend leuke dingen op de agenda, zoals gezellig samen de campus verkennen," zei hij sarcastisch. Het was het laatste waar hij zin in had. Maar in ieder geval wist hij nu waar ze was, dus kon hij er voor zorgen dat ze op tijd zouden zijn voor de kenningsmakingsronde. Eerst zouden alle uitwisselingsstudenten en hun partners zich verzamelen in de aula. Daar zou praktische informatie gegeven worden, waarna ze uitgenodigd waren voor een ontbijtbuffet. Daarop volgden de rondleiding. Alle partners mochten zelf bepalen hoe ze dat deden, zolang ze maar alle belangrijkste gebouwen lieten zien. Normaal gesproken een gezellige dag. Veel van zijn jaargenoten hadden zich zelfs alleen aangemeld zodat ze een paar dagen vrij konden krijgen en nieuwe mensen leren kennen. Zelfs Ambrose, die het normaal niet zo op mensen had, had het leuk geleken. Nu zou hij liever voor een trein springen. "En schiet een beetje op, wil je?" Zijn plan was om meteen naar haar eigen kamer te gaan en dan recht door naar de aula. Hopelijk werkte Blair een klein beetje mee. Als ze door deze eerste paar introductiedagen heen konden komen, dan konden ze elkaar verder mooi ontwijken.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair rolde met haar ogen - wat knap was, want die waren dicht. Hoe had zij kunnen weten dat dit zijn schuur was? Het was niet alsof zijn naam met grote, of kleine letters voor zover ze had kunnen zien, op de voordeur stond. Daarnaast, als hij geen ongewilde gasten op zijn bank wilde hebben, moest hij misschien een slot op die deur doen.
'Wauw, heb je ooit gedacht aan een carrière als verkoper? Je verkoopt deze activiteit namelijk als geen ander. Letterlijk.' Hey, als hij sarcastisch ging doen, dan gooide Blair daar met liefde een schepje bovenop. Het was misschien een beetje kinderachtig, een heel klein beetje, maar ze kon er niet tegen als iemand bevelen aan het uitdelen was. Ze draaide dan ook demonstratief haar rug naar hem toe. Misschien zou hij haar gewoon laten liggen. Of beter: vertrekken. Het zou een beetje ongemakkelijk zijn als hij zou blijven kijken terwijl zij sliep.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Hij zuchtte diep en liet zijn hoofd naar achter vallen. "Serieus? Ga je zo beginnen?" spotte hij. "Ik heb deze dag nodig, ja? En jij ook, als je niet terug naar huis gestuurd wilt worden." Hij kon het al helemaal voor zich zien. Een afspraak in het kantoor van de directrice. Zij die op die enorme stoel met een poeslief, en super nep, lachje naar je zat te kijken. Zo kreeg ze je te pakken. Eerst lief doen, zodat je je fout toe zou geven, en dan maakte ze je af. Hij moest er niet aan denken.
"Als je deze ene dag even kunt doen alsof je een welopgevoed persoon bent, kun je me de rest van je tijd hier negeren. Laat me je naar je kamer brengen en dan kunnen we voor één dag doen alsof er niets gebeurt is. Dan ben je van me af." Hij probeerde nog vriendelijk te doen, maar hij zou haar persoonlijk naar de aula dragen als het moest. Liever niet, moest hij toegeven, zou een beetje raar staan, maar hij had al een idee van hoe eigenwijs Blair was. En hij was bereid net zo eigenwijs te doen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair opende haar ogen en keek achterom. Vervolgens kwam er een geluid uit haar dat niet zozeer een lach was, maar ook weer niet geen lach was. Alsof een stereotype academische lul sterk genoeg was om haar daadwerkelijk mee te slepen.
'Ja, veel succes daarmee,' zei Blair, niet zonder een dosis minachting. 'Al mag je best een plattegrond voor me achterlaten, als je dan toch hier bent.' Dan hoefde ze de volgende keer niet in een koud schuurtje te slapen waarin ze mogelijk een verkoudheid oploopt. Daarnaast, met een plattegrond kon ze haar eigen weg vinden, dus had ze geen rondleiding nodig van hem: het was een win-win situatie, eerlijk. Al betwijfelde ze of Ambrose dat ook op die manier zou zien. Tegelijkertijd, Ambrose zag niets zoals zij dat deed, dus misschien moest ze niet te hard hopen op die plattegrond. Jammer, weer.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
"Weet je wat, Blair? Het is goed met je," zei Ambrose. "Ik ga nu meteen wel naar de directrice. Ze heeft vast wel even tijd om te alle redenen aan te horen dat je haar school en haar studenten haat, en dat je veel liever weer lekker thuis zit. Lijkt me inderdaad beter voor iedereen. Goed idee, bedankt daarvoor, hè." Hij draaide zich om en begon weg te lopen. Zou de directrice er blij mee zijn? Absoluut niet. Maar op deze manier was het in ieder geval niet zijn schuld. Hij zou het ook niet op die manier brengen. Dat was bluf. Misschien kon hij een verhaal verkopen over dat ze zich ziek van de heimwee voelde en dat ze echt beter terug naar haar oude school kon gaan. Dat ze het allemaal onderschat had en het toch niet aankon. Dat klonk wat beter. Waarom had hij dit niet eerder bedacht? Ze wilde overduidelijk hier niet zijn, en hij wilde niets met haar te maken hebben. Dit was de ideale oplossing voor beide.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair was even verbaasd blijven liggen. Dat zou... niet handig zijn. Helemaal niet, zelfs. Ze schoot overeind en rende achter Ambrose aan, terwijl ze de deur misschien iets te hard achter zich dicht trok, waarna ze hem bij zijn mouw greep. En eigenlijk wist ze niet goed wat ze moest zeggen. Ze had een hekel aan de school, aan de studenten en wilde liever thuis zijn. Het was waar.
'Ik ga niet naar huis,' zei Blair. Haar ogen lieten de zijne niet gaan. Hij kon haar bedreigen wat hij wilde, maar wat er ook gebeuren zou, ze kon en ging niet naar huis. Niet voordat ze elke steen ondersteboven had gehaald. En ja, het had misschien niet handig geweest om Ambrose haar vijand te maken, maar daar had hij zelf om gevraagd. Ze kon zonder.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Hij keep verbaasd op. Dit had hij niet verwacht. Als ze zo graag wilde blijven, waarom moest ze dan zo ontiegelijk irritant doen? Dacht ze dat de hele school gewoon zou gaan liggen zodat Blair over hun allemaal heen kon lopen? Hij was een klein beetje teleurgesteld. Eigenlijk had hij gehoopt dat zijn geniale plan zou betekenen dat ze van elkaar af zouden zijn. Maar helaas, schijnbaar vond ze het leuk om dingen te doen die ze haatte.
"Als je niet naar huis wilt, kun je maar beter een beetje mee gaan werken," zei hij ijzig, terwijl hij zijn arm los schudde uit haar grip. "Denk je dat het je lukt om een paar uur niet naar me te schreeuwen?" vroeg hij. "Eerst hebben we de oriëntatie en dan moet ik je de school laten zien. Daar hebben ze een paar uur voor uitgetrokken, maar wat mij betreft hoeft het niet meer dan 30 minuten te duren." Hij begon verder te lopen in de richting van het gebouw waar de uitwisselingsstudenten hun kamers hadden.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair balde haar vuisten. Het kostte haar meerdere diepe ademhalingen om haar magie niet naar boven te laten borrelen. Ze had nonchalanter moeten zijn hierover. Nu wist Ambrose dat ze niet weg wilde en ze had geen idee wat hij met die informatie ging doen.
'Ik kan stoppen met tegen je schreeuwen als jij kan stoppen met je als een verwend nest te gedragen?' kaatste ze poeslief terug, met het nodige scherpe randje aan haar stem. Blair kon gelukkig zijn pas prima bijhouden, zelfs met zijn langere benen. Dat was misschien het voordeel van korter zijn: je was gewend om harder te moeten lopen in het bijzijn van onwetende lange slungels.
'Een kwartier zou wat mij betreft al genoeg zijn, het enige wat ik nodig heb is een plattegrond en een handleiding, zoals ik al vaker heb aangegeven.'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
"Misschien kun je gewoon stoppen met schreeuwen, en wegrennen, en schelden, want anders ga ik naar de directrice." Hij grijnsde. Dit voelde als de basisschool, als 'ik ga het aan de meester vertellen' wanneer je vriendje niet stopte met klieren. Maar als zij zich als een kind gedroeg, mocht hij haar als een kind behandelen.
"Jij weet niet zoveel van deze school af, of wel? Er bestaan geen plattegronden. Of handleidingen. De school verandert elke dag. De school leeft. Hoe kun je een handleiding schrijven over een duizend jaar oud levend wezen? Behandel de school simpelweg met respect, en ze zal lief terug doen," legde hij uit. Hij vond het bijzonder dat iemand die zo weinig over de school wist, er zo graag wilde blijven. Steeds meer kreeg hij het gevoel dat er meer achter zat dan 'het zou goed op mijn cv staan'. Maar wat zou iemand zonder enkele banden met de school hier te zoeken hebben?
"Hier zijn de kamers voor de uitwisselingsstudenten. Je naam staat bij een van de deuren. Ik wacht hier buiten wel." En hij plofte neer op een bankje in de zon. Nog even en dan waren ze van elkaar af. Nog even volhouden.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Ergens had Blair dat kunnen verwachten. Ze had haar moeders dagboek gelezen en wist dat de school een eigen wil had, maar zodanig dat er geen plattegronden waren? Dat was toch een eng idee. Zeker wanneer je eigen moeder was verdwenen. Wat als zij ook zou verdwijnen, puur zodat zij haar mond zou houden?
Uiteindelijk slikte Blair al haar woorden in en liep ze naar binnen, naar haar kamer. De gangen waren anders, maar de deur met haar naam kon ze uiteindelijk wel vinden. Ze kon echter zweren dat ze gisteren andere buren had.
Blair kleedde zich om, dit keer een groene trui en een zwarte spijkerbroek in tegenstelling tot haar oranje trui en donkerblauwe spijkerbroek, gooide wat water in haar gezicht en besloot haar haren in een staart te doen. Ze had geen zin in ongewassen haar in haar gezicht, dus hier moest ze het voor nu maar mee doen.
Eenmaal weer buiten had Blair helaas nog niet meer energie dan eerst. 'De aula zei je, toch?'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld