Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TMRORPG// Are you going to be mad for ever?

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik schrok toen echt wakker, het was maar een verbeelding dat ze met Newt aan het praten was. Maar de pijn was geen droom. Ze hebben haar hier gewoon laten liggen, weer een teken dat ze mij dood willen hebben. Met het laatste beetje energie rolde ze op haar buik en keek voor haar. Het gebouw was nog wel een aardig stukje verder op. Hoeveel pijn het ook deed, begon ze te tijgeren naar het gebouw. Want lopen zou te veel energie kosten en te veel pijn doen. Alles ging bij elk stapje dichterbij nog meer zeer doen.
Maar na een tijd dat ik mezelf over de grond sleepte kom ik eindelijk bij de deur aan waar ik me weer laat liggen. Ik was moe, ik had nog meer pijn dan eerst. Zoveel pijn dat ik nu echt niet meer wilde bewegen. Dat hoefde ook niet want de rest kwam meteen op me af.

Account verwijderd

schreef:
Direct spring ik op en ren net als de andere op haar af. "Voorzichtig!" roep ik en zorg er voor dat iedereen enige afstand bewaart. Wie weet zit er nog lading in haar, of heeft ze iets gebroken. We kunnen haar niet zomaar op tillen. Een van de jongens stelt voor om water over haar heen te gooien, direct geef ik hem een tik op zijn achterhoofd. "Ben je dom? Wil je haar verbranden of zo?" werp ik hem tegen. Hij deinst gelijk terug en bemoeit zich er verder niet meer mee. Dat is maar goed ook.
Na een tijdje kunnen we met geleiders kijken of er nog lading in haar zit, maar dit blijkt niet het geval. Dan tillen we haar voorzichtig op en leggen haar op een veilige droge plek. Veel kunnen we momenteel niet doen. Veel is er in dit gebouw niet en wij zijn ook geen artsen. "We kunnen allemaal beter wat rusten, ik neem de eerste wacht wel." zeg ik. Iedereen stemt er mee in, iedereen is extreem vermoeid.
Eigenlijk hoorde ik twee uur geleden Minho al wakker te maken om mijn wacht over te nemen, maar ik wilde het niet. Langzaam loop ik naar de deur toe en ga tegen de deurpost aan leunen. Vermoeid ben ik toch al en slapen zal ik niet. Ik lig alleen maar de piekeren over dingen, dan ben ik liever niemand van last zodat zij hun rust wel kunnen nemen. De regen stort met bakken uit te lucht en het water spetter van de grond af tegen mij aan, maar ik verplaats mijzelf niet. Ik blijf door de regen kijken, blijf maar kijken. Tot ik een licht zie.
Heel in de verte komt er een klein lichtje steeds dichterbij. Hij wordt al groter en groter. Het rijdt recht op dit gebouw af. "Shit." mompel ik en bal mijn handen tot vuisten. "Shcuk!" roep ik en draai mij direct om naar de anderen. "Wakker worden!" roep ik. "Wakker worden we moeten een schuilplaats vinden!" roep ik. De meeste worden langzaam aan wakker, maar pas wanneer ik zeg dat WICKED ons mogelijk op de hielen zit weten ze er tempo in te brengen. Binnen een paar minuten staat iedereen klaar, behalve Malia. Ik zak bij haar neer en kijk naar de kritieke toestand. "We moeten hier weg." mompel ik en til haar voorzichtig op. Vreselijke pijnscheuten schieten door mijn wonden heen en bijna laat ik haar vallen door de pijn, maar nog net kan ik haar vasthouden en bijt ik door.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik opende voorzichtig mijn ogen toen Newt me optilde. "Newt you can leave me behind you know, I know that you're in a lot of pain. Don't lie" zei ik slaperig. Brenda was zelfs bezig om Newt van haar af te pakken, ze zag wel dat ze hem op zijn wang kuste. Alleen zag niemand haar. Ze zou er niet mee moeten zitten maar misschien heeft ze dan toch wel verre gevoelens voor hem die ze niet graag wilde toegeven. Want de plek of situatie is dit niet echt. Of juist wel? Dan nog ben ik er niet zeker van en het zal nooit wederzijds zijn. Iedereen gelooft Brenda, en ze weet mij telkens te framen als ze betrapt wordt op iets. Waarschijnlijk zal zij Newt ook krijgen. Dat zou ik wel heel erg vinden aangezien niemand weet hoe Brenda echt is.

Account verwijderd

schreef:
Brenda helpt mij even een aannemelijkere positie aan te nemen en tilt mijn spullen met zich mee. "Je zou jezelf niet zo moeten belasten." zegt ze en gaat even met haar hand door mijn haren. "Dit is het minste wat ik voor haar kan doen na deze klap." antwoord ik. Brenda lacht even. "Wat ben je ook een schat, zo hulpzaam en eigenwijs." ze glimlacht en drukt vervolgens een kus op mijn wang. Eigenlijk word ik daar best verlegen van en pers een glimlach op mijn gezicht, maar ik voel dat ik rood aan het worden ben. De meeste lopen al een stuk voor ons uit, maar ik kan mij niet snel bewegen. Malia laat ik haar niet achter, dan wordt zij direct overgedragen aan WICKED en zal zij alles wel moeten vertellen wat onze plannen zijn. Maar ik weet niet of wij wel weg zullen komen op dit tempo. "Hier in." zegt Brenda en wijst naar een deur in het gebouw. "We gaan ondergronds." fronsend kijk ik naar de groep die verderop loopt, maar buiten ons bereik. "En zij dan?" vraag ik nogal bezorgd. "Ze zullen wel weten waar ze heen moeten en ze zijn veel sneller dan wij zijn." Minho en Frypan zijn ook nog bij ons. "Ik ren wel naar.." hij kan zijn zin niet afmaken omdat Brenda hem onderbreekt en wijst naar het grote licht dat nu echt heel dicht bij is. "Hier hebben we geen tijd meer voor!" roept ze dan en we rennen gauw door de deur heen. Een stuk verderop gaat er een steile trap naar een pikdonkere plek toe. Het is zwaar en moeilijk en ik ga extreem lastig de trap af, maar het moet.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik voelde weer een steek in mijn hart en kreunde van de pijn. Vervolgens zag ik Brenda Newt weer kussen en Newt werd rood. Hoe durft ze? Ik probeer haar uittevogelen, wat haar plan is. Met elke trap treden naar beneden komt Newt weer met een bonk neer en gaat er een pijnscheut door me heen.

Account verwijderd

schreef:
"Sorry, sorry, sorry." blijf ik maar fluisteren omdat ik zie dat ze veel pijn heeft, maar het heeft niet. Hoe hard ik mijn best ook probeer om zo normaal en rustig mogelijk de trap af te gaan, houd ik het bij strompelen en bonken. Ik kan er niets aan doen, maar ook ik heb pijn en voel mij verantwoordelijk haar beneden te krijgen. Uiteindelijk is het gelukt en ik leg haar even neer. Vermoeid ga ik naast haar zitten, dan gaat Minho voor mij staan. "Je had mij moeten wakker maken voor de wacht." zegt hij en slaat zijn handen over elkaar. "Zo kun je niet doorgaan Newt, je bent vermoeid en je lichaam is uitgeput." Hoofdschuddend sta ik weer op. "Nee, het gaat prima." zeg ik en til Malia direct weer op. Ik wil niet zwak overkomen of hen het idee geven dat ik het niet red. Hoeveel pijn ik ook heb, ik zal er doorheen moeten bijten. De anderen klikken hun zaklampen aan en begeleiden ons door het netwerk van tunnels heen. Brenda weet verbazingwekkend goed de weg.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"It's okay you're in a lot of pain too" zei ik toen hij zich verontschuldige. Malia luisterde naar Mihno en Newt. "Newt don't lie. You're in a lot of pain, it's okay to not be stringq for a sec" zei ze toen. "Newt i'm begging you, leave me behind. You can't go on like this much longer" zei ze toen.

Account verwijderd

schreef:
Brenda legt een hand op mijn schouder en kijkt dan even naar Malia. "She is right you know? We all see you have so much pain, you can't take care of here like forever. We can't take her with us, we are already really slow but what if the cranks are coming and attack us? You should be able to defend yourself. It's for the best!" zegt ze. Het doet best veel pijn dat ze dat zegt, hoewel ik begrijp dat ze het voor het beste wil. Minho sluit zich bij haar aan en zegt dat we al genoeg belasting hebben. "No. I can handle this and if I slow you guys down you can go. I'll find my way." Ik sluit mij armen nog wat strakker om Malia.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Het is eigenlijk best triest dat Mihno niet aanbood mij te dragen. Niet dat ik graag mee wil maar hij ziet hoe graag Newt mij mee wilt hebben en in hoeveel pijn hij is. Malia legde haar hand op zijn borst met moeite pijn. "You're such a stubborn you know that right" zei ze toen.

Account verwijderd

schreef:
Stug loop ik door, dan verklaren Brenda en Minho maar mij voor gek. Ik heb geen zin in dat spelletje en daar weiger ik dan ook aan mee te doen. Ik weet zelf ook nog niet wat te doen met het Malia-probleem, maar dat los ik later wel op. Momenteel laat ik niemand achter, al was het Brenda al was het Minho. Ik had iedereen geprobeerd mee te nemen al zou het mijn eigen leven kosten.
De voetstappen in de hal klinken nu wel erg dichtbij. Het is beangstigend en de andere merken dit nu ook op. We zijn niet snel genoeg omdat ik hen ophoud. "Ga." fluister ik en kijk naar Minho, mar Brenda en Minho schudden gelijk hun hoofd. "Nee, we laten jou niet alleen achter. Je moet Malia ergens neerleggen en achterlaten Newt. We kunnen haar niet verder meenemen." zeggen ze in koor. Het lijkt of Malia slaapt, maar dat betwijfel ik. Hoe zou ze in deze toestand kunnen slapen. Ik vraag mijzelf af of ze hetzelfde haddden gezegd als er een andere Glader in mijn armen lag, of dat ik degene zou zijn die niet kon lopen. Ik betwijfel het. Mijn benen doen nog meer pijn en zo nu en dan zak ik er doorheen. "Ga!" roep ik nu hard, terwijl de voetstappen nog harder zijn. Brenda en Minho schrikken er van, maar ik ren een kamertje in en sluit deze weer gauw. Paniekerig kijk ik om mij heen. Er is hier niks, om een ijzeren tafel na. Hij ziet er ontzettend zwaar uit. Ik kijk door het smalle raampje van de deur en zie dat Minho en Brenda radeloos naar elkaar aan het staren zijn, maar wanneer ze de geluiden van cranks horen weten ze niet hoe hard ze weg moeten sprinten. Ze zijn echt bereid geweest ons achter te laten. We zullen hier sterven als we niet gauw een verstopplek vinden. De eerste cranks zijn al in de gang te vinden.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia schrok weer tot bewustzijnde. Ze was in een donkere ruimte en er stond een tafel in het midden. Ze stond op en negeerde de pijn, net als Newt. Ze kan echt een voorbeeld aan hem nemen. Ze liep strompelend naar de tafel en duwt hem koste wat kost voor de deur. Ze zakt naar beneden en hijgt uit. "Newt you had to leave me behind, why didn't you just do it" zei ze en keek hem aan.

Account verwijderd

schreef:
Zuchtend laat ik mij tegen de muur op de grond glijden en bekijk de vonden op mijn buik. En bal mijn handen tot vuisten, maar probeer kosten wat het kost de pijn te negeren. "How could I?" zeg ik terwijl ik oogcontact probeer te vermijden. Het doet pijn dat Minho en Brenda daadwerkelijk weg zijn gegaan. Hoewel ik hen opgedragen had om weg te gaan en ik voor hen nog steeds de leider ben, doet het pijn. Gaan vrienden weg, al bevel je het hen omdat jij de leider bent? Of zouden ze kosten wat het kost blijven omdat je nou eenmaal vrienden bent? Geven ze dan uiteindelijk helemaal niets om mij? Gekwetst kijk ik naar de grond. Ik weet niet meer wie ik kan vertrouwen en niet, dat maakt de hele situatie alleen maar erger. En nu ik geen Brenda heb die het hele ondergrondstelsel uit der kop kent, zijn we echt de pineut. Die cranks kunnen je ruiken en we hebben nog maar één zaklamp. Met mijn manke poot, eigenlijk mijn hele uitgeputte lichaam, zullen we niet ver komen. Ik weet dat Malia haar best zou doen om kosten wat het kost toch te lopen, maar dat zal ik niet accepteren.
"We should stay here for the night. We have no chance out there." Denkend aan de cranks, hoewel de angst om er zelf een te worden in mij blijft broeien. Ik weet dat Malia heeft gezegd dat de infecties dan alleen maar erger zullen worden en dat het vast gewoon tussen mijn oren zit, maar hoe kan ik er nou anders naar kunnen kijken?

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Het is heel aardig van je maar ik heb je zo vaak gezegd me te laten liggen" zei ik en keek naar Newt. Ik zag dat hij pijn had. "Ik weet dat het moeilijk is maar je moet iets vinden waaraan je kan denken als je pijn hebt. Een persoon of iets waardoor je pijn minder wordt." Zei ik toen. Ik knikte toen hij zei dat we hier een nachtje bleven. "Ik neem de wacht wel, want jij moet echt slapen" zei ik toen.

Account verwijderd

schreef:
Ik knik en sluit mijn ogen, hoewel ik weet dat ik alsnog weinig slaap zal krijgen. Ik draai mij op mijn zij om de druk op sommige plaatsen minder te laten worden zodat de pijn ook afneemt. Maar na een paar minuten lig ik alweer niet goed en ga weer op mijn rug liggen. "Ze hebben ons daadwerkelijk verlaten." zeg ik. Langzaam open ik mijn ogen en ga rechtop zitten. "Ze dachten er niet eens aan om achter ons aan te gaan, om bij ons te blijven. Ze rende gewoon weg zonder ook maar één keer om te kijken." Om eerlijk te zijn ben ik verbluft. Ja ik heb het hen opgedragen en ja waarschijnlijk zien zij mij nog steeds als de leider en zouden ze moeten luisteren naar de leider, maar het doet ergens toch erg veel pijn. "En terugkomen zullen ze nooit." Ik duizel al half in en staar nog met een wazige blik naar Malia. "Misschien is dit onze laatste nacht." Dan vallen mijn ogen dicht.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Nu weet je hoe ik me voel, geen mensen die om je geven en je gewoon dood laten gaan" zeg ik dan. Ik liep op Newt af toen ik zag dat hij weg viel. "Kom op Newt, houd vol. De reis is bijna over. Ik beloof het. Binnen kort zijn we waarschijnlijk veilig" zei ze en legde haar handen op zijn wangen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld