Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Disney next generation RPG ~ schrijftopic

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Geloof me kamers die ruiken naar ontsmettingsmiddel zijn ook niet mijn favoriete plek." zei Rafaël terwijl hij Gabi voorging naar de ziekenboeg. De ruimte was drukker dan ooit te voren. De verpleging werd bijgestaan door een team leraren en waarschijnlijk was er ook nog versterking van het ziekenhuis onderweg. Rafaël wist iemand tegen te houden en vroeg de man om naar Gabi's arm te kijken. Echter werd hij afgewimpeld omdat er veel dringendere zaken waren. Sommige leerlingen waren in levensgevaar. Rafa wierp een blik door de zaal. Helemaal achteraan zag hij Chris. Het leek hem beter die kant te vermijden. "Het ziet er naar uit dat ik je dokter van dienst ben. Ga zitten dan ga ik de nodige spullen bij elkaar zoeken." Hij trok zich terug naar de medicijnkast. Rafaël had weleens andere zigeuner kinderen verzorgd, die tijdens het spelen waren gevallen. Ook bij het zwaardvechten mijn zijn vader had hij zich meer dan eens verwond. Het probleem was, dat deze medicijnen een stuk moderner waren dan wat hij gewoon was. Hij herkende wel een paar dingen. Ondertussen trok hij snel een witte doktersjas aan, want hij kon niet eeuwig in enkel een halve jurk blijven rondlopen.
"Ik ben terug." Hij dumpte alle spullen voor Gabi en nam voorzichtig haar arm in zijn hand. Hij deed wat ontsmettingsmiddel op een doekje en depte dit voorzichtig op de wond. "Dit kan wat pikken, maar dat betekend dat het werkt."
"Gabi waarom heb je het gedaan?" vroeg hij aarzelend.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi volgde Rafaël in de richting van de ziekenzaal. Nog voor ze in de zaal waren leek het een chaos te zijn. Ze keek de zaal rond om te zien of ze Chris ergens zag liggen, maar door alle mensen die door elkaar heen liepen kon ze hem niet vinden. "Het ziet er naar uit dat ik je dokter van dienst ben. Ga zitten dan ga ik de nodige spullen bij elkaar zoeken." Zei Rafa. "Rafa, we kunnen ook weg gaan. Ik denk dat er mensen zijn met meer problemen. Ik red met wel" Zei ze snel. Het leek weinig nut te hebben, want niet veel later liep hij naar de medicijnkast. Gabi ging op een bed zitten en zag hoe Rafa terug kwam. Hij gooide zijn spullen voor haar neer en pakte haar arm. "Dit kan wat pikken, maar dat betekend dat het werkt." Zei Rafa vlak nadat hij het ontsmettingsmiddel voorzichtig op haar wond. "Gabi waarom heb je het gedaan?" vroeg hij aarzelend. Gabi zuchtte. Het liefste trok ze haar arm weg, sprong ze van het bed af en liep ze naar haar slaapzaal. "Nou..." Begon ze. "Laten we zeggen dat het door vanavond komt. Chris was de enige die wist hoe ik echt was. De enige die echt om me gaf." Gabi schudde haar hoofd en voelde de tranen in haar ogen prikken. "Door een domme fout van mij is er nu gewoon een kans dat hij het niet gaat overleven." Nog steeds kwamen er veel mensen binnen lopen die hulp nodig hadden. Ze volgde een meisje die naar een bed toe rende. Naast dat bed lag nog iemand. De enige die erbij stond was een dokter. Gabi keek iets beter en zag toen pas wie het was... Chris. Gabi keek Rafa even aan en sprong vervolgens van het bed af. Ze wurmde zich tussen de mensen door en stopte bij het bed. "Kind, je mag hier niet wezen." Zei de arts die bij Chris stond. "Maar... Ik moet" Antwoordde ze. De arts keek haar kwaad aan. "Als je niet weg gaat kan ik me niet concentreren. Je wilt toch dat hij het overleeft of niet?" Gabi voelde de tranen weer in haar ogen prikken "Ja... Juist." Zei ze zacht terwijl ze weer terug liep.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Ongerust keek Milan toe hoe Pabbie Kayla verzorgde en hoe het de eerste keer mis ging. Ow Kayla, wat heb je gedaan? Waren zijn gedachten. Hoe kon ze zo dom doen? Het was veel te gevaarlijk en werkte niet eens. In zijn ooghoek zag hij de vlammen nog naar buiten rijken door het raam in de balzaal. Ze hadden het maar op het nippertje gered.
De leraar was inmiddels verdwenen, om te helpen de zaal te blussen, toen Paddie Kayla uiteindelijk toch heeft kunnen genezen. "Bedankt Pabbie. Ik zie u vast snel weer" zei Milan terwijl hij en de andere trollen weer verdwenen en keek Kayla aan. Natuurlijk was er weer eens niemand die hem kon helpen Kayla te dragen of handschoenen kon brengen. Daarom trok zijn jasje maar uit en wikkelde die volledig om zijn hand en arm. De kou van de avond raakte hem toch niet, dus wat maakte het ook uit? Kayla moest naar binnen en snel ook. Zodra hij zeker wist dat hij haar veilig aan kon raken, tilde Milan Kayla zachtjes op en liep de school weer binnen, richting de trappen en richting de slaapkamers, waarna hij naar de kamer van Kayla ging en haar zachtjes op haar bed neerlegde. De andere bedden negeerde hij. Hij wist ook niet of er iemand in de kamer was, maar dat maakte hem ook niet veel uit. Zachtjes legde hij de deken om Kayla heen om haar goed warm te houden en trok een stoel bij een bureau vandaan, om daar op plaats te nemen.
De minuten tikten voorbij en Milan zijn ongerustheid werd er niet bepaald minder om. Pabbie had gezegd dat hij weinig ervaring had met Kayla haar krachten. Wat als hij het per ongeluk erger had gemaakt dan beter? Niet dat dat eigenlijk kon, maar goed. Zolang ze niet wakker werd, wist Milan ook niet wat er gebeurde.
Na een tijdje opende Kayla gelukkig haar ogen, al merkte Miln dat niet tot ze heel zachtjes zijn naam noemde. Snel keek Milan haar aan en pakte haar hand met zijn gehandschoende hand vast. "Met mij is alles goed" zei Milan zacht en keek toe hoe Kayla weer in slaap viel.
nog een behoorlijke tijd bleef Milan kijken naar hoe Kayla bleef slapen, maar namate de tijd verstreek, nam zijn ongerustheid af. Het ging goed met Kayla dus had het eigenlijk weinig zin om hier te blijven met het risico haar wakker te maken met zijn kou of zo. Ze moest juist warm blijven. Daarbij zouden haar kamergenoten het vast ook niet zo fijn vinden, als hij te lang in hun kamer zou verblijven. Daarom stond hij na een tijdje zachtjes op en schoof de stoel weer terug onder het bureau waar hij de stoel weggehaald had. Vervolgens liep hij stilletjes de kamer uit en sloot de deur weer achter zich dicht.
Hij had besloten om weer op zoek te gaan naar Pabbie. Hoewel Pabbie niet veel van Kayla haar gave af wist, kon hij misschien helpen de oorzaak van haar krachten te vinden. Had hij een of andere legende of zo gehoord. Milan wist het niet, maar had vele vragen die Kayla niet voor hem kon beantwoorden en Pabbie was de wijste persoon/trol die hij kende. Misschien kon Pabbie de vragen beantwoorden.
Zo gezegd, zo gedaan. Met rustige stappen liep Milan weer door de schoolgangen, waar nog altijd veel scholieren waren. Sommigen keken hem aan en begonnen te fluisteren over het ijs in de balzaal, waarna Milan even stopte. "Als jullie niet zo in paniek waren geraakt om een onnozel dreigementje dan was er niets gebeurt. Een van jullie trok de ketting af die mijn krachten verminderd. Dus geef mij niet de schuld van al het ijs in de zaal. Trouwens, dat vuur was ik al helemaal niet" zei Milan kwaad. Hoewel hij het gewend was, was hij nu echt niet in de stemming voor die opmerkingen. normaal kon hij ze negeren, maar zijn ongerustheid om Chris, Kayla en de vele andere slachtoffers van de avond waren gewoon te sterk. Daarom besloot hij ook snel weer door te lopen, om de beschuldigingen niet aan te hoeven horen en verder te gaan met waar hij mee bezig was. Pabbie zoeken, die het bos in gegaan was.
Eenmaal buiten keek hij om zich heen. Natuurlijk kon hij Pabbie roepen, dan was hij meteen gekomen. Echter was het niet zo'n noodgeval dat hij echt moest schreeuwen om Pabbie. Niemand was door zijn ijs gewond geraakt tenslotte. Daarom besloot hij Pabbie op de ouderwetse manier op te sporen, maar in plaats van Pabbie vond hij uiteindelijk iets heel anders...

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Hoewel Kayla sliep, voelde ze wel de aanwezigheid van Milan in de kamer waardoor ze rustig sliep. Dat werd anders toen hij de kamer verliet. Ze werd onrustig en begon nare dromen te krijgen met veel chaos, gillende mensen en paniek. Herhaling van haar chaos en de groep die ze kwijtraakte.
Kayla schrok wakker en kwam overeind. 'Milan!' riep ze uit paniek. Maar hij was nergens meer in de kamer te bekennen. Ze wilde hem gaan zoeken, maar ze voelde zich nog te zwak om überhaupt te kunnen lopen, maar toch ging ze een poging wagen.
Ze gooide de dekens met moeite van zich af en ging zitten met haar benen over de rand van haar bed. Kom op, Kay. Je kunt het. Probeerde ze zich moed in te praten. Eerst zette ze één voet op de grond en zo lang ze nog zat, ging dit haar wel goed af. Daarna volgde haar andere voet. Ze haalde eerst nog diep adem en deed een poging om te staan, maar ze zakte door haar benen en viel op de grond.
Kayla ging zitten met haar rug tegen het bed aan en leunde haar hoofd op haar knieën en huilde. Ze voelde zich enorm schuldig over de situatie. Levens waren in gevaar en het kon anders afgelopen zijn als Féline niet geweest was om ze te zoeken. Kayla kende haar krachten niet van deze grootte en dat beangstigde haar ook. 'Sorry, iedereen' zei ze zacht huilend tegen zichzelf.
Ze probeerde zich omhoog te hijsen door de stoel waar Milan op zat. Het ging met moeite, maar het lukte haar wel. Toevallig dat het de stoel was van haar bureau en ze hoefde deze maar een kwartslag te draaien om bij haar bureau te kunnen waarna ze nog de brief zag liggen aan haar vader die bijna af was.
Kayla dacht na. Ze dacht na over de school. Over Milan en de anderen. Over haar krachten. Was het wel veilig om te blijven? Voor zowel haarzelf als voor anderen? Of was het verstandiger om weg te gaan? Maar ze had net nieuw vrienden leren kennen. Féline, Romeo.. En kon ze Milan wel achterlaten..?
Hoe graag Kayla haar krachten ook geheim had willen houden voor iedereen, was dit mislukt door de ontstane brand. Ze wilde niet weten wat anderen nu over haar dachten. Laat staan wat de leraren ervan vonden en wat ze ervan wisten. Voor ze een beslissing nam, wilde ze dit eerst met Milan bespreken, maar ze ging weer terug haar bed in, omdat ze merkte dat haar energie weer opraakte.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Dat was eigenlijk niet wat ik bedoelde, wacht wil je zeggen dat je die snee bij jezelf hebt gezet? Oh Gabi" Rafaël had oprecht medelijden met haar. Hij had eigenlijk gedoeld op het feit dat ze die pijl had afgeschoten. Een pijl die overduidelijk niet voor Chris was bedoeld, maar hem desalniettemin had getroffen. Rafaël was net bezig de laatste hand aan het verband te leggen toen ze zich lostrok en naar een bed toeliep. Hij volgde haar en nam voorzichtig haar goede pols vast. "Laten we gaan, ik maak dat verband wel af als we op een iets rustigere plaats zijn." Hij nam Gabi mee naar buiten. Rafa had zichzelf voorgenomen haar de rest van deze avond en nacht niet alleen te laten. Ze was een wrak, stond op instorten en dat zou hij niet laten gebeuren. Hij mocht dan misschien niet in staat zijn haar op te beuren. Hij zou er alles aan doen om te voorkomen dat ze zichzelf nogmaals zou pijnigen. "We kunnen naar buiten gaan of naar één van onze kamers, misschien moeten we de rest opzoeken. Ik weet niet of je momenteel veel mensen kan verdragen, maar ik ga je niet alleen laten Gabi. Wat je op dit moment nodig hebt is een vriend. Ik weet niet waarom je die pijl hebt afgeschoten, wat je er uiteindelijk mee wilde bereiken, maar ik weet wel dat je niet slecht bent."

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Félien:
Milan schaatst achter me aan naar beneden en pakt mijn hand vast. "Hou je vast en vertrouw me. "Als je niet kunt schaatsen blijf zo recht mogelijk staan. Niet omhoog, omlaag..." zo ging Milan even door. Het gaat iets te vlug maar ach, ik heb het gehaald! Hij trekt me door de deur en laat mijn schaatsen weer verdwijnen. "Bedankt voor je hulp!" zegt hij. "Ehm ja, no problemo?" zeg ik een beetje verbaasd om het feit dat hij alweer zo snel weg is. Uitgeput plof ik neer op de grond. "Jeetje, dat was me een avond, leek wel een speeddate voor sommige. Rafa heb ik ook al eeuwen niet gezien eigenlijk, ach ja." mompel, en nies en gaap ik terwijl ik terug naar mijn kamer poef. (Ja ja, een echte multitasker hier.) Al dat rook heeft mijn neus volgens mij aardig doen irriteren. Ik kleed me om in mijn normale kleren en gooi mijn haren los, zo veel beter. Ondanks ik toch moe ben besluit ik toch naar buiten te gaan, een frisse neus kan ik absoluut gebruiken. Tot mijn verbazing is het plots aardig rustig in de gangen. Ik gooi de deur open, heerlijk gevoel. Op mijn dooie gemak rek ik me uit en wil eigenlijk een boom in klimmen, maar mijn ogen wenden zich tot Velasco en Kumeza die op de grond liggen. Met de energie die ik over heb ren ik er naar toe en val op mijn knieën als ik bij Velasco ben. "Wat is er met jullie gebeurd? Het is veel te koud zo op de grond." vraag ik zo rustig mogelijk. Als ik bij die twee ben is emotie nogal ver te zoeken en probeer ik zo kil mogelijk te doen. Maar moet toch toegeven dat ik me aardig zorgen maak nu ik ze zo zie. In de verte zie ik Milan ook naar ons toe lopen.

Romeo:
Ik besluit het vreemde meisje te laten voor wat het is, we hebben nog een heel school jaar om elkaar te leren kennen. Laat ik Kayla maar zoeken. Op de gang kom ik een half slapende kitten tegen genaamd Félientje, nooit gedacht dat ze zo'n held zou zijn. Verrassend. Kayla zal ondertussen wel op d'r kamer zijn denk ik. Eenmaal als ik voor de deur sta hoor ik haar volgens mij huilen. "Kay, ik ben het. Is het goed als ik binnen kom?" Het gesnik wordt erger, dus besluit ik eigenwijs te zijn en gewoon binnen te lopen. Ze ligt in bed maar is klaarwakker. Ik schuif de stoel dichterbij en ga voor d'r zitten. "Wat er vandaag allemaal gebeurde kan niemand jou kwalijk nemen, zelfde geldt voor Milan toen met zijn ijskrachten. School is ervoor om te leren, iedereen heeft hier dingen te leren. Ongelukjes gebeuren, maar de les ervan onthouden is veel belangrijker." fluister ik d'r met een glimlach toe. "Die stomme docenten hier zeggen dat misschien niet, maar je verdient het om te horen want het is zo, iedereen heeft zijn of haar zwakke kant."

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Kayla had zich eerder nooit zo rot gevoeld en kon alleen maar denken aan war er had kunnen gebeuren als Milan en Féline haar niet uit de vlammenzee gered hadden. Tranen begonnen te lopen en het liefst wilde ze deze plek verlaten, maar voorlopig verliet Kayla haar bed nog niet.
Vanachter de deur klonk er opeens een stem. 'Kay, ik ben het. Is het goed als ik binnen kom?' Romeo bleek aan de andere kant te staan, maar Kayla gaf geen gehoor. Hoe kon ze hem nog onder ogen komen? Romeo had daarop besloten om haar kamer te betreden en bij haar te gaan zitten en hij sprak haar toe.
'Maar ik heb iedereen in gevaar gebracht' zei ze snikkend. 'Mijn eigen leven heb ik op het spel gezet, omdat ik dacht dat het vuur dan zou doven. Alles heb ik daarmee erger gemaakt'. Kayla hield het niet meer en liet zich gaan. 'Romeo, ik dacht dat je gewond was. Of zelfs erger. En ik dacht al helemaal dat je me niet meer wilde zien na dit alles..'
Romeo pakte haar hand vast en probeerde Kayla te kalmeren. Ze keek hem recht in zijn blauwe ogen aan en leek oprecht kalm te worden. Had hij de zaal niet kunnen verlaten, dan was het iets dat ze zichzelf nooit vergeven had.
'Romeo, het spijt me zo erg' zei ze met een snik. Kayla wilde op de rand van haar bed te zitten om Romeo een knuffel te geven, maar ze voelde zich te slap om überhaupt omhoog te kunnen komen. 'Moet je mij hier nu zien. Ik kan niet eens fatsoenlijk omhoog komen. Laat staan dat ik kan lopen en Milan is waarschijnlijk de enige die weet hoe lang dit zou kunnen duren.' Maar waar Milan nu was, maakte haar voor even niets uit. Romeo was de enige die ze nu in haar buurt wilde hebben.

Account verwijderd

schreef:
Zijn hoofd bonkte. Alle geluiden die hij hoorde leken zo ver weg. Met een harde plof viel Kumeza naast hem neer. Hij wilde bewegen maar het leek alsof hij verlamd was. Roerloos lag hij daar een tijdje totdat hij voetstappen hoorde. Plots klonk Féline´s stem naast zijn oor. ´´D.ddd.demonen.´´ wist hij uit de brengen. Velasco wilde zijn hoofd optillen, hij wilde kijken hoe slecht Kumeza er aan toe was maar zijn hoofd kwam niet verder dan een centimeter van de grond af. Hij legde zijn hand op de schouder van Féline. ´Een a. ah. arts...¨ Toen viel hij weer weg.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:
"D ddd demonen." zei Velasco schor. Hij legt zijn hand op mijn schouder waar ik nog net geen meter de lucht van in spring. Een a arts..." bracht hij met moeite nog uit, en viel gelijk weg. Zonder ergens bij na te denken storm ik op Milan af en trek hem mee naar binnen. "We moeten een arts halen voor Velasco en Kumeza!" piepte ik. Ik weet dat die demonen van Kumeza erg gevaarlijk zijn en waarschijnlijk nog maar half waar die toe in staat zijn. Tranen beginnen weer te stromen. Ughh, waarom ben ik zo emotioneel vanavond! Milan zegt niet veel en volgt mij gelukkig. We rennen de ziekenboeg binnen waar het al een stuk rustiger is. "Er moeten twee artsen naar buiten, twee leerlingen zijn aangevallen door demonen!" roep ik. Artsen volgen ons weer mee naar buiten, en ik zak weer in als ik bij Velasco ben. "Hee, wakker blijven ja! Het komt goed!" zeg ik weer piepend. Ik hoop het maar voor hun. Ik ga bij Milan staan zodat de artsen erbij kunnen. "Nou, ik ben genoeg heldje uitgehangen voor de rest van het schooljaar. Ik zal wel op mijn donder krijgen." zeg ik uitgeput.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Joana liep een stukje tussen de bomen door. Tien meter verderop ging de berg over in een steil klif. Even aarzelde ze, maar besloot toen toch dichterbij te komen. De beste beslissing die ze in tijden had gemaakt, want niet ver van waar ze zich net bevond lag een groot rotsblok dat voorbij de bomen uitstak. Een lach verscheen op Joana's gezicht, nadat ze op het rotsblok was geklommen. Het was riskant. Ze wist niet of het rotsblok zou blijven liggen. Tenslotte was dit een oud gebied en kon het rotsblok op het puntje staan de afgrond in te storten, maar tot dusver was dat niet gebeurd. Op handen en knieën kroop ze verder naar het puntje van het rotsblok, waar ze uitgeput op haar buik ging liggen. Vanaf hier kon ze over het hele dal uitkijken en voor het eerst sinds haar weglopen zag ze Saint Oswald's weer. Vroeger namen Joana's ouders haar hier wel eens mee naartoe. Ze vertelden verhalen over het gebouw en de school die zich binnen de muren bevond, en altijd sloten ze af met: 'Over enkele jaren, ga jij daar naar school.' Toch gek hoe anders het leven kan lopen. Normaal werd Joana emotioneel als ze aan haar ouders dacht, maar vandaag was in alle opzichten anders. Ze was ontspannen en genoot zowaar van de warme rots onder haar. "Je kunt daar maar beter vanaf komen," een schelle stem sprak Joana aan en ze wist niet hoe snel ze overeind moest komen. Achter haar stonden 3 mannen met dezelfde guns als haar. Joana bevond zich op een gevaarlijk punt dus het was niet verstandig om te vechten. "Wie zijn jullie?" riep ze onbevreesd, terwijl ze haar gun omstebeurt op de mannen richtte. Natuurlijk was vechten hopeloos, maar ze moest haar status behouden en niet laten zien dat ze bang was. "Spijbelen, een gun van de bewaking stelen en dan ook nog eens als een echte man naar de school te liggen kijken." mompelde één van de drie, amper verstaanbaar. Het was duidelijk dat hij niet goed uit zijn woorden kwam, en Joana hem bijna getrotseerd had. Echter was bij de andere twee het tegenovergestelde waar, ze hadden Joana in hun greep. Opeens ging alles heel snel. De mannen liepen op Joana af en pakte haar vast, waarna ze haar naar Saint Oswald's begeleiden. "Hoe vaak moet ik nog zeggen dat ik niet op deze kut school zit?!" riep ze continu, maar de mannen gaven er geen gehoor aan of zeiden dat het dan maar eens tijd werd om haar in te schrijven. Na zo'n 20 minuten lopen arriveerden ze op Saint Oswald's. Via enkele gek gevormde gangen bereikten ze een, op het eerste gezicht lege, kamer. Eenmaal dichterbij gekomen bleek dat er toch een oud klapstoeltje zich genesteld had. Joana werd bevolen te gaan zitten en de mannen verlieten de ruimte. Het geluid van de dicht klappende deur werd gelijk opgevolgd door een stem, waarvan het logisch zou zijn als hij uit luidsprekers kwam. "Naam." Even twijfelde Joana of ze wel wou antwoorden, maar ergens diep van binnen vond ze deze school zo slecht nog niet. "Joana Sue Calhoun." "Leeftijd." "17." "Ouders." "Tamora Jean Calhoun en Fix-It Felix Jr." "Nooit er over nagedacht om naar school te komen? Er is tenslotte leerplicht." Op een vreemde manier raakte deze vraag een gevoelige snaar bij Joana, maar dit liet ze niet blijken. "Vroeger wel.. Maar nadat ik mijn ouders heb verlaten.. Nee, eigenlijk niet. Ook nooit de behoefte gehad." Joana herstelde zichzelf na haar breekmomentje. "We brengen je naar je kamer. De meeste studenten moeten hun kamer delen, maar aangezien de kamerverdeling al gemaakt is krijg jij een kamer voor jezelf." Het geluid sterfte af, maar kwam niet veel later weer terug, met een woeste toon die ze niet eerder had opgemerkt. Mogelijk omdat hij net was ontstaan. "En er zijn wat... complicaties. Het is verstandig om je kamer niet te verlaten voor morgenochtend."
En na deze woorden werd Joana naar haar kamer geleid.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Romeo:
''Waarom zou ik boos moeten zijn op jou? Ik zou boos moeten zijn op Velasco...'' maar dat ben ik helemaal niet zo. Het is dat Kayla, Gabi en Chris er de dupe van zijn, anders had dit wel een goede stunt kunnen zijn... ''Rust maar lekker uit, morgen is alles vast weer anders, welterusten Kayla.'' fluister ik haar toe. Ik blijf bij haar zitten tot ze in slaap valt en loop dan naar mijn eigen kamer. Ik kleed me om en ga in bed liggen. Slapen doe ik voorlopig niet. Ik ben veel veranderd sinds Wonderland, de grootste probleem maker die nu een heldje uithangt, ugh. Echt de kans om de boel op stelten te zetten heb ik ook nog niet gehad, maar dat begint morgen. Féline zal vast wel haar familie achtergrond verder willen uitzoeken, misschien een goede reden om te spijbelen? Wacht hebben ze hier wel bibliotheken?.. Na lang te piekeren val ik toch in slaap.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Kayla voelde dat ze rustiger werd door de aanwezigheid van Romeo. Tevens ook door zijn vriendelijkheid naar haar en dat gaf haar een nog fijner gevoel.
Morgen is alles vast weer anders? Voor jou misschien wel. Ik zit nog vastgekluisterd aan mijn bed dacht ze. Hardop zei ze het niet. Er was al genoeg gepiekerd. 'Welterusten, Room' antwoordde ze. Romeo bleef nog bij haar zitten tot ze uiteindelijk sliep en weer wegging.
Opnieuw kreeg Kayla nachtmerries. Steeds weer waren het dezelfde beelden die voorbij kwamen. Gillende mensen, chaos, paniek en overal rook en brand. Alleen deze keer was er niemand om haar te redden en ging ze onderdoor aan de vlammen.
'Nee!' schreeuwde Kayla en ze was weer klaarwakker. Kayla keek door het raam en zag dat het al donker was. Hoe laat het waarschijnlijk al was, toch wilde ze Milan spreken. Hij was misschien wel degene die haar kon vertellen hoe ze er precies aan toe was, want de leraren die langs waren geweest, konden haar niets vertellen en dus zat ze vol met vragen en onduidelijkheden.
Kayla besloot daarop een poging te wagen om naar zijn kamer te lopen. Met veel moeite hees ze zich omhoog, maar merkte al snel dat het haar veel energie kostte. Desondanks zette ze door en greep naar de stoel waar Romeo op zat om vervolgens op haar benen proberen te staan. Kayla zette kleine stapjes en pakte onderweg elke handvat, stoel of andere voorwerpen vast waar ze zich staande aan kon houden om zo stappen verder te zetten. Alleen hoe meer stappen ze deed, hoe uitgeputter ze raakte en halverwege de gang viel ze, vlak voor de deur van Milans kamer, neer en viel uiteindelijk in slaap.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Chris:
Na een lange tijd opende Chris eindelijk zijn ogen. Hij probeerde zich te herinneren wat er gebeurd was. Er was een bal en het werd verstoord door Velasco. Wat er daarna gebeurde ging allemaal zo snel. Hij kon zich nog herinneren dat hij Gabi een boog van de muur zag trekken. Nog voor hij het zelf doorhad was hij voor de pijl gesprongen. Hij voelde weer een brandende pijn. Hij schreeuwde van de pijn waardoor er meteen een arts bij hem kwam. De arts leek een enorme spuit in zijn handen te hebben. Zelf in het donker was dit goed te zien. "Het spijt me, maar dit moet." Zei de man. Vlak daarna werd de spuit in Chris zijn arm gezet. Hij voelde zijn oogleden steeds zwaarder worden, maar hij deed er alles aan om wakker te blijven. Helaas wist hij het niet lang vol te houden waardoor hij in slaap viel. Dit werd waarschijnlijk een van de zwaarste nachten in zijn leven. Hij bleef steeds dezelfde dromen hebben over het bal en de dingen die er gebeurd waren.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Nog voor Milan goed en wel besefte waar hij tegenaan gelopen was, had Feline zijn pos al vastgepakt en hem meegetrokken. “Voorzichtig Feline, ik heb nog geen nieuwe handschoen aan” zei Milan geschrokken, maar hij werd al meegesleurd, gelukkig aan zijn gehandschoende pols. “Is het niet handiger als 1 van ons bij die twee blijft voor het geval er iets gebeurt?” vroeg Milan twijfelend, terwijl hij achter Feline aanrende. Twee mensen die de artsen waarschuwden waren niet nodig. Daarbij zou hij waarschijnlijk dan de schuld krijgen als hij in de buurt was. Aan de andere kant zou hij het ook krijgen als hij bij die twee bleef zonder handschoen. Feline leek geen aandacht aan hem te besteden en schakelde als een wanhopig katje de artsen in, die vervolgens weer achter ons aanrenden. Ik kon merken dat ze stiekem naar mij keken, mij de schuld gaven ondanks dat Feline zei dat het demonen waren. Ze zouden wel zeggen: ijsdemonen zeker. Je kon echter aan de verwondingen zien dat Milan onschuldig was. Rustig keek hij toe hoe de artsen Velasco en Kumeza behandelden. Hij zelf bleef uit de buurt, aangezien hij nog geen handschoenen aanhad en het waarschijnlijk alleen maar erger maakte. “Sinds wanneer is een Cheshire zo'n held. Ik dacht altijd dat jullie neutraal waren en al helemaal niet het gevaar opzochten zoals in de balzaal of nu recht op een demonengevecht afstormen” fluisterde Milan zacht tegen Feline en keek haar aan. “Of heb ik het nu helemaal mis? Als dat zo is, neem me niet kwalijk” sprak hij snel. Van zijn moeder had hij geleerd niet te snel te oordelen. Zijn moeder had tenslotte het toppunt bereikt over vooroordelen teniet doen, met haar relatie met Hans. Op het moment dat hij die woorden tegen Feline uitte, bevestigde ze dat ze genoeg het heldje had uitgehangen voor het hele schooljaar en glimlachte Milan naar haar, om haar uitputting. Dit hele gedoe was inderdaad erg uitputtend. Milan besloot dan ook om op een later moment met Pabbie te praten. Het hoefde ook niet direct. Daarbij zou Pabbie, net als hem vast ook wel toe zijn aan wat rust. “Mag ik je naar je kamer begeleiden? Of heb je nog genoeg kracht over om erheen te poeven?” vroeg Milan en legde zijn gehandschoende hand om haar heen, om haar een beetje te ondersteunen, aangezien ze er echt moe uit zag. Zelf was hij ook totaal uitgeput na alles wat er gebeurde. Niets liever wilde hij een steenkoude douche nemen om het zweet en rookgeur met het roet van het bal van zich af te wassen en vervolgens lekker in bed te duiken. Al had hij zo zijn vermoeden dat de rest al in bed lag, dus de douche zou het vast niet worden. De badkamer was best gehorig en hij wilde zijn kamergenoten niet wakker maken als het niet hoefde.
Al snel bleek dat Feline niet de kracht had om zelf naar haar kamer te poeven, dus liet hij haar op zich leunen, terwijl ze rustig weer terug in de richting van de school liepen. Inmiddels waren de gangen weer rustig en leeg. De chaos was blijkbaar voorbij en de leerlingen gekalmeerd, al betwijfelde hij of het lang zou duren. Eenmaal in de gang aangekomen van de slaapvertrekken zag Milan Kayla bij zijn deur liggen en fronste even. Wat deed zij hier nu weer? Stilletjes bracht hij Feline naar haar deur, waarna hij haar nogmaals bedankte voor alles en naar Kayla toe liep, maar in plaats van haar op te tillen klopte hij heel zachtjes op zijn deur. Mochten zijn kamergenoten al slapen, zouden ze het net horen. Als ze wakker waren heel zachtjes. Toen er geen reactie kwam glipte hij naar binnen en pakte in het donker een nieuw setje handschoenen. Hij wilde Kayla niet nog eens zonder handschoenen aanraken. Hij wist niet wat er zou gebeuren. Stilletjes sloop hij zijn kamer weer uit en sloot de deur, waarna hij Kayla optilde en terug naar haar kamer bracht. Ook daar klopte hij zachtjes, met zijn voet tegen de deur, voor hij naar binnen liep en Kayla zachtjes op haar bed neerlegde.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Het was moeilijk te zeggen hoe lang Kayla op de gang lag voordat Milan haar daar had ontdekt. Ze was in een lichte slaap, om minder mee te maken van de nachtmerries die ze had, dus kon ze bijna elk geluid horen en bijna elke beweging voelen. Zo dus ook dat ze merkte dat ze opgetild werd en naar bed werd gebracht.
Lichtjes opende ze haar ogen toen ze in bed lag en zag dat Milan haar slaapkamer wilde verlaten, maar ze kon nog net zijn naam zeggen zodat hij haar nog net kon horen. 'Milan? Milan, blijf alsjeblieft.' zei ze tegen hem. Hij draaide zich om en ging op de stoel zitten die nog steeds op de plek stond waar Romeo hem naast haar bed had neergezet.
Kayla keek hem wanhopig aan. 'Vertel me alsjeblieft. Wat weet je van mijn situatie?' vroeg ze aan hem. Ze wilde weten waar ze aan toe was en hoeveel ze nog aan kon. Wat de chaos met haar had gedaan en sterker nog: wat zij zichzelf had aangedaan. Kayla had immers haar eigen leven op het spel gezet door haar stomme actie.
'Elke keer als ik probeer te slapen, krijg ik nachtmerries. Iedereen rent door elkaar heen en gilt. Dan is er brand en rook en zie ik niets meer..' gaf ze toe. 'Fatsoenlijk staan lukt me ook niet eens. Laat staan dat ik normaal kan lopen. Het kost me zoveel energie..' zei ze met een snik en betraande ogen.
Kayla hoopte dat Milan het antwoord op haar vragen had. Anders wist ze niet waar ze aan toe was. In haar gedachten zat nog altijd de vraag of ze de school uit veiligheid niet beter kon verlaten, maar daar wachtte ze nog even mee, want ze wilde eerst horen wat Milan te zeggen had.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld